Γράφει ὁ Κωνσταντῖνος Ποταμιᾶνος, ἱστορικὸς συγγραφέας-ἐρευνητὴς

Σὲ μέγιστο κίνδυνο εὑρίσκονται οἱ Ἑλληνορθόδοξοι πληθυσμοὶ τῆς Συρίας καθὼς καὶ οἱ ἄλλες χριστιανικὲς μειονότητες τῆς ἄτυχης αὐτῆς χώρας μετὰ τὴν κατάληψί της ἀπὸ τοὺς ἐξτρεμιστὲς τρομοκράτες τζιχαντιστές, οἱ ὁποῖοι, μὲ τὴν βοήθεια τῶν Τούρκων καὶ τὴν χρηματοδότησι τῶν Καταριανῶν κατέλυσαν τὸ καθεστὼς Ἄσαντ καὶ ἄρχισαν καταστροφὲς ἐκκλησιῶν καὶ βεβηλώσεις χριστιανικῶν συμβόλων καθὼς καὶ φόνους Χριστιανῶν. Μάλιστα ἀπαγόρευσαν τὸν ἑορτασμὸ τῶν Χριστουγέννων καὶ ἑτοιμάζονται νὰ ἐπιβάλουν τὸν Ἰσλαμικὸ νόμο στὰ ἐδάφη ποὺ ἐλέγχουν, ἐνῶ καταφανὴς εἶναι στὴν Συρία -ἰδίως στὴν Βόρεια- ἡ παρουσία τῶν Τούρκων, ποὺ ἐπιχειροῦν τὴν ἀναβίωσι τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας. Ἡ ἑλληνόφωνη κατοχικὴ κυβέρνησις τῶν Ἀθηνῶν (τῆς καταραμένης οἰκογενείας Μητσοτάκη), ὅπως φαίνεται, τὸ μόνο ποὺ πραγματικὰ τὴν ἐνδιαφέρει εἶναι ἡ φανατικὴ μέχρι ἀηδίας ἐξυπηρέτησις τῶν συμφερόντων καὶ τῶν σχεδίων τῆς ἀνθελληνικῆς Βορειοατλαντικῆς Συμμαχίας(ΝΑΤΟ) καὶ τοῦ βαθέος κράτους τῆς Ἀμερικῆς, καθὼς καὶ τῶν συμφερόντων τῆς Τουρκίας. Ὁ Ἑλληνισμὸς τῆς Συρίας (Ροὺμ Ὀρτοντὸξ) καθὼς καὶ οἱ ἄλλοι γηγενεῖς χριστιανικοὶ πληθυσμοὶ ἀπειλοῦνται μὲ ἀφανισμὸ ἀπὸ τοὺς πιστοὺς τοῦ Ἰσλάμ σὲ μία χώρα ὅπου ἔχουν πανάρχαια παρουσία!

Οἱ πανάρχαιοι Ἕλληνες τῆς Μέσης Ἀνατολῆς

Στὸν τόμο τῆς Έγκυκλοπαιδείας «ΗΛΙΟΣ» «ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ» ὑπάρχουν ἐκτενέστατες ἀναφορὲς στὴν παρουσία καὶ ἐγκατάστασι παναρχαίων Ἑλλήνων στὴν περιοχὴ τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Μεταξὺ ἄλλων ἀναφέρονται τὰ ἑξῆς γιὰ τὶς ἐξορμήσεις τῶν Κρητῶν: «Ἐκτὸς ὅμως τῶν ἐμπορευμάτων οἱ Κρῆτες μετέφερον εἰς τοὺς ξένους τόπους καὶ τὴν γραφήν των, ἀρχικῶς τὴν ἰδεογραφικὴν ἀσφαλῶς καὶ ἀκολούθως τὴν γραμμικὴν γραφὴν Α, ἡ ὁποία οὕτω διεδόθη ἀπὸ τὴν Κύπρον καὶ τὰς ἀπέναντι Συριακὰς ἀκτάς…

Εὶς τὴν παναρχαίαν Βύβλον (περιοχὴ Φοινίκης) καὶ εἰς τὴν κοσμοπολιτικὴν Οὐγκαρὶτ (ἀκταὶ Συρίας) καὶ γενικώτερον εἰς τὰς περιοχὰς αὐτὰς (Μέση Ἀνατολὴ) ὁ Κρητικὸς πολιτισμὸς ἐπέδρασεν εἰς τὴν δημιουργίαν τοῦ Σουμεροβαβυλωνιακοῦ καὶ Αἰγυπτιακοῦ καὶ Χετταϊκοῦ πολιτισμοῦ, ὅπως ἀναφέρουν πανάρχαιαι, ἀλλὰ παραμερισθεῖσαι ἢ ἀγνοειθεῖσαι ἀπὸ τοὺς ξένους ἐρευνητάς, Ἑλληνικαὶ παραδόσεις»(σελ. 47).

Καὶ στὶς σελίδες 54-55 ἀναφέρονται γιὰ τοὺς Ἀχαιοὺς τὰ ἑξῆς: «Πήλιναι πινακίδες μὲ γραφὴν ὁμοιάζουσαν πολὺ μὲ τὴν κυπρομινωϊκὴν γραφὴν καὶ τὰς γραμμικὰς γραφὰς Α καὶ Β εὑρέθησαν ἀπροσδοκήτως εἰς τὴν Συριακὴν ἀκτὴν ἀπέναντι ἀκριβῶς ἀπὸ τὴν κυπριακὴν Σαλαμῖνα εἰς τὴν τοποθεσίαν Ρὰς Σάμρα, ὅπου πρὸ τοῦ 12^ου αἰῶνος ἤκμαζε μία κοσμοπολιτικὴ καὶ ἐμπορικὴ μεγαλούπολις, ἡ Οὐγγαρίτ. Δὲν γνωρίζομεν ἂν τὴν γραφὴν αὐτὴν ἐχρησιμοποίουν Ἀχαιοὶ πάροικοι ἢ τὴν εἶχον υἱοθετήσει οἱ ἐντόπιοι κάτοικοι, οἱ ὁποῖοι παραλλήλως μετεχειρίζοντο μίαν ἰδιότυπον σφηνοειδῆ γραφήν.

Εἰς τὰ ἐρείπια τῆς Οὐγγαρίτ, ἡ ὁποία κατεστράφη ἐκ θεμελίων καὶ ὁριστικῶς ἀπὸ τοὺς «λαοὺς τῆς θαλάσσης» τὸ 1174 π.Χ., εὑρέθησαν πολλαὶ ἀποδείξεις τῶν στενῶν ἐπαφῶν τὰς ὁποίας εἶχε μὲ τὴν Κρήτην πολὺ πρὸ τοῦ 1600 π.Χ.

Αἱ ἐπαφαὶ τῆς Οὐγγαρὶτ μὲ τὸ Αἰγαῖον συνεχίσθησαν καὶ μετὰ τὴν ἐξαφάνισιν τοῦ Μινωϊκοῦ πολιτισμοῦ. Οἱ Ἀχαιοὶ ἔμποροι, οἱ ὁποῖοι διεδέχθησαν τοὺς Κρῆτας, ἐγκατέστησαν εἰς τὴν Οὐγγαρὶτ ἀκμάζουσαν καὶ πολυάνθρωπον παροικίαν, κατέχουσαν ἰδίαν συνοικίαν ἐντὸς τῆς πόλεως. Εἰς τὰ ἐρείπια τῆς μυκηναϊκῆς αὐτῆς συνοικίας τῆς Οὐγγαρὶτ ἀνευρέθησαν ἄφθονα ἀγγεῖα, ὀρειχάλκινα ὅπλα καὶ ἄλλα ἀρχαιολογικὰ εὑρήματα. Ἡ Οὐγγαρὶτ κατεστράφη τὸ 1174 π.Χ. Ἡ παρουσία ὅμως τῶν Ἀχαιῶν εἰς τὴν περιοχὴν ἐσυνεχίσθη.

Ἄλλωστε εἰς τὴν βορείως τῆς Κύπρου Μικρασιατικὴν ἀκτὴν εἰς τὴν Κιλικίαν οἱ Ἀχαιοὶ καὶ οἱ Δαναοὶ εἶχον ἐγκατασταθῆ ἀπὸ τοῦ 13^ου π.Χ. αἰῶνος.

Δαναοὶ καὶ Ἀχαιοὶ εἶχον ἐγκατασταθῆ εἰς Ταρσὸν καὶ Ἄδανα, τὸ ὄνομα τῶν ὁποίων ἐνθυμίζει τοὺς οἰκιστάς των. Μυκηναϊκὰ ἀγγεῖα καὶ ἄλλα ἀντικείμενα ἀπὸ τὸν 15^ον, 14^ον καὶ 13^ον αἰῶνα ἔχουν εὑρεθῆ εἰς μεγάλην ἀφθονίαν ὄχι μόνον εἰς Οὐγγαρὶτ ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν ὑπόλοιπον Συριακὴν καὶ Μικρασιατικὴν ἀκτήν. Τὰ ἀντικείμενα αὐτὰ προέρχονται τόσον ἀπὸ τὴν ἠπειρωτικὴν Ἑλλάδα (Μυκήνας, Τίρυνθα, Θήβας) ὅσον καὶ ἀπὸ τὴν νησιωτικὴν καὶ κυρίως τὴν Ρόδον.

Πρὸς τὸ τέλος τοῦ 14^ου καὶ κατὰ τὰς ἀρχὰς τοῦ 13^ου αἰῶνος Ἀχαιοὶ ἀρχίζουν νὰ ἐγκαθίστανται εἰς τὸ δέλτα τοῦ Συριακοῦ ποταμοῦ Ὀρόντου, εἰς τὴν σημερινὴν τοποθεσίαν Ἀλ Μίνα, ὅπου ἱδρύθη μία ἀπὸ τὰς ἀρχαιοτέρας Ἀχαϊκὰς ἀποικίας τῆς Ἀνατολῆς, τὸ Ποσίδειον.

Ἡ παρουσία Ἀχαιῶν καὶ ἐν συνεχείᾳ Ἰώνων καὶ ἄλλων Ἑλλήνων εἰς τὸ Ποσίδειον (Ἀλ Μίνα) διήρκεσε ἐπὶ πολλοὺς αἰῶνας, σχεδὸν μέχρι τοῦ 6^ου αἰῶνος π.Χ., ὅτε ὁλόκληρος ἡ Συριακὴ ἀκτὴ ὑπετάγη εἰς τοὺς Ἀσσυρίους. Ἡ παράδοσις θέλει ἱδρυτὴν τοῦ Ποσιδείου τὸν ἥρωα Ἀμφίλοχον. Ἡ παράδοσις ἐπίσης ἀναφέρει τὸν Θηβαῖον μάντιν Μόψον ὡς ἱδρυτὴν πόλεως εἰς τὴν Κιλικίαν ὀνομασθείσης Μόψου Ἑστία. Τὸ 1947 ἀνασκαφαὶ εἰς τὴν θέσιν Καρὰ τεπὲ τῆς Κιλικίας ἔφεραν εἰς τὸ φῶς φοινικικὴν ἐπιγραφὴν τοῦ 7^ου αἰῶνος π.Χ., ἡ ὁποία μνημονεύει τὴν πόλιν Μπέϊτ Μοπσοὺ (Μόψου Ἑστίἂ ἢ Μόψου Οἰκία), ἡ ὁποία κατοικεῖτο ἀπὸ Δανουνεὶμ ἢ Δαναούς.

Δὲν εἶναι ἐξ ἄλλου τυχαῖον ὅτι οἱ κάτοικοι τῆς Κιλικίας ὠνομάζοντο Ὑπαχαιοὶ καὶ φυσικὰ οὐδόλως εὐσταθεῖ καὶ ὁ ἰσχυρισμὸς τοῦ Ἰωσήπου καὶ ἄλλων τινῶν νεωτέρων, ὅτι οἱ Δαναοὶ ἦσαν φυλὴ τῆς Παλαιστίνης, ἡ ὁποία μετώκησεν εἰς τὴν Σπάρτην καὶ ἐκεῖθεν εἰς τήν…. Δανίαν! Εἶναι συνεπῶς φανερὸν ὅτι ἡ φαντασία τῶν φυλετικῶν αὐτῶν ἐφευρέσεων (τῶν Ἑβραίων) εἶχεν ὠργιάσει μὲ ἀποδεδειγμένην πρόθεσιν τὴν διαστροφὴν τῆς προϊστορίας!».

Ἡ σημερινὴ πρωτεύουσα τῆς Συρίας, ἡ Δαμασκός, σύμφωνα μὲ τὸν λεξικογράφο Στέφανο Βυζάντιο, ἔλαβε τὸ ὄνομά της ἀπὸ τὸν γίγαντα Ἀσκό, ὁ ὁποῖος ἔδεσε τὸν Διόνυσο καὶ τὸν ἔρριψε στὸν Βαρδίνη ἢ Χρυσορρόα ποταμὸ τῆς πόλεως. Ὅμως ὁ Ἑρμῆς τὸν ἔλυσε καὶ συνέλαβε τὸν Ἀσκό, τὸν ὁποῖο καὶ ἔγδαρε. Κατ̉ ἄλλη παράδοσι, ἡ κτίσις τῆς Δαμασκοῦ ἔγινε ἀπὸ Ἀρκάδες. Ὁ Δαμασκὸς ἦταν υἱὸς τοῦ Ἑρμοῦ καὶ τῆς νύμφης Ἀλιμήδης καὶ ἀπὸ τὴν Ἀρκαδία ἦλθε στὴν Συρία καὶ ἔκτισε τὴν πόλι στὴν ὁποία ἔδωσε τὸ ὄνομά του.

Ἡ πανάρχαια Ἑλληνικὴ πόλις Ἀντιόχεια

Ἡ σπουδαιοτάτη πόλις τῆς Ἑλληνικῆς Ἀνατολῆς, ἡ Μεγάλη Ἀντιόχεια, ἡ Ἀντιόχεια τοῦ Ὀρόντου, ἡ «ὡραία μέλισσα τῆς Ἀνατολῆς» κατὰ τοὺς Ρωμαίους, ἡ ἐπὶ Δάφνῃ Ἀντιόχεια, ἡ πρωτεύουσα τοῦ βασιλείου τῶν Σελευκιδῶν ὑπῆρξε ἐπὶ πολλοὺς αἰῶνες, ἀκόμη καὶ μετὰ τὴν κατάληψί της ἀπὸ τοὺς Ἄραβες τὸ 638 μ.Χ., σημαντικώτατο κέντρο τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

Ὁ περίφημος σοφιστὴς ἐξ Ἀντιοχείας Λιβάνιος ἀνάγει τὴν ἀρχὴ τῆς Ἀντιοχείας στοὺς χρόνους τῶν Ἀσσυρίων, στὴν δὲ θέσι τῆς Ἀντιοχείας εἶχε ἱδρυθῆ τότε ἡ Ἰώνη, ποὺ εἶχε λάβει τὸ ὄνομά της, ἀπὸ τὴν Ἰώ, τὴν κόρη τοῦ βασιλέως τοῦ Ἄργους, τοῦ Ἰνάχου, ἡ ὁποία, κατὰ τὸν μῦθο, εἶχε μεταμορφωθῆ σὲ ἀγελάδα καὶ περιπλανιόταν στὴν Μεσόγειο καὶ στὸν Εὔξεινο Πόντο, καταδιωκομένη ἀπὸ τὴν Ἥρα. Μάλιστα ὁ βασιλεὺς τῶν Περσῶν Καμβύσης, υἱὸς τοῦ Κύρου τοῦ Μεγάλου, μετὰ ἀπὸ τὴν ἐκστρατεία του στὴν Αἴγυπτο,. ἐπέρασε ἀπὸ τὴν Συρία καὶ τότε τοῦ ἔστειλαν πρεσβεία ἀπὸ τὴν Ἰώνη γιὰ νὰ σεβασθῇ τὴν πόλι. Ὁ Πέρσης βασιλεὺς ἐρώτησε γιὰ τὸ ποῖοι εἶναι ἱδρυτὲς τῆς πόλεως καὶ ὅταν ἔμαθε ὅτι Ἕλληνες τὴν εἶχαν κτίσει γιὰ νὰ ἔχουν δική τους αὐτοτελῆ κοινότητα καὶ γιὰ νὰ μὴ εἶναι ἀφανεῖς, ἐθαύμασε τὸ τόλμημά τους καὶ ἀντὶ νὰ ζητήσῃ νὰ τοῦ δώσουν κάποια δῶρα καὶ ἄλλα πράγματα ὡς ἀνταλλάγματα γιὰ τὴν κατάληψι χώρου τῆς ἐπικρατείας του, ἔστειλε πίσω στὴν πόλι τοὺς πρέσβεις τῆς Ἰώνης μὲ δῶρα, θεωρώντας τοὺς Ἕλληνες αὐτοὺς εὐεργέτες! Καὶ τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἀπεδόθη σὲ κάποια θεϊκὴ ὑπὲρ τῆς πόλεως πρόνοια, ἂν λάβωμε ὑπ̉ ὄψιν τὴν σκληρότητα καὶ τὴν τραχύτητα τοῦ χαρακτῆρος τοῦ Καμβύσου. Αὐτὰ μᾶς πληροφορεῖ ὁ Λιβάνιος. Ἡ παράδοσις, ποὺ ἀναφέρει ὄχι μόνον ὁ Λιβάνιος, ἀλλὰ καὶ ὁ Μαλάλας καὶ οἱ μεταγενέστεροι Στέφανος Βυζάντιος (ὁ λεξικογράφος) καὶ ὁ φιλάρχαιος Μητροπολίτης Θεσ/νίκης Εὐστάθιος, συνδέει τὸ ὄνομα Ἰώνη μὲ τὴν Ἰὼ τοῦ Ἰνάχου καὶ τὶς περιπλανήσεις της.

Σύμφωνα μὲ αὐτὴν τὴν παράδοσι οἱ κτίστες τῆς Ἰώνης ἦσαν Ἀργεῖοι (ὅπως καὶ τῆς Ταρσοῦ τῆς Κιλικίας) καὶ ἐστάλησαν ἀπὸ τὸν βασιλέα τοῦ Ἄργους Ἴναχο, πρὸς ἀναζήτησι τῆς κόρης του Ἰοῦς, ποὺ εἶχε ἐξαφανισθῆ. Ἀρχηγὸς τῆς ἐκστρατείας αὐτῆς ἦταν ὁ Ἐλευσίνιος Τριπτόλεμος, ὁ ὁποῖος ἔκτισε τὴν πόλι στὶς ὑπώρειες τοῦ Κασίου (ὄρους) καὶ ἵδρυσε Ἱερὸ τοῦ Νεμείου Διός, τὸ ὁποῖο μετωνομάσθηκε σὲ ἱερὸ τοῦ Διὸς Κασίου. Μετὰ τοὺς Ἀργείους, ἐγκατεστάθησαν, κατὰ τὴν ἴδια περίοδο, στὴν Ἰώνη Κρῆτες ὑπὸ τὸν Κᾶσο, ὁ ὁποῖος συγγένευε μὲ τὸν βασιλέα τῆς Κύπρου καὶ ἔτσι εὑρῆκαν τὴν εὐκαιρία πολλοὶ Κύπριοι νὰ ἐγκατασταθοῦν στὴν ἑλληνικὴ ἀποικία τῆς Συρίας καὶ νὰ αὐξηθῇ ὁ πληθυσμός της. Ἀργότερα ἦλθαν καὶ ἐγκατεστάθησαν στὴν Ἰώνη καὶ κάποιοι Ἡρακλεῖδες, ἀπ̉ αὐτοὺς ποὺ κατεδίωκε ὁ Εὐρυσθεύς. Ἡ πόλις αὐτή, ποὺ εἶχε κτισθῆ ὄχι στὴν παραλία, ἀλλὰ στὰ μεσόγεια, δὲν κατέστη μεγάλη καὶ ἰσχυρή, διότι τοῦτο θὰ προξενοῦσε τὸν φθόνο καὶ τὴν ἀντίδρασι τῶν Περσῶν. Μετὰ τὴν μάχη τῆς Ἰψοῦ (301 π.Χ.), τὸ 300 π.Χ., ὁ Σέλευκος ἔκτισε ἐκεῖ τὴν Ἀντιόχεια (τῆς ἔδωσε τὸ ὄνομα τοῦ πατέρα του Ἀντιόχου) καὶ ἀνήγειρε ναὸ τοῦ πατρώου θεοῦ Διὸς Βοττιαίου, καὶ ὁ τόπος, ὅπου ἐκτίσθη ὁ ναός, ὠνομάσθηκε Ἠμαθία, ἀπὸ τὴν ὁμώνυμη μακεδονικὴ χώρα. Τὴν νέα ἑλληνικὴ πόλι κατοίκησαν Ἕλληνες, ποὺ μετοίκησαν ἀπὸ τὴν γειτονικὴ Ἀντιγόνεια, ποὺ εἶχε κτίσει ὁ Ἀντίγονος, ὁ πατέρας τοῦ Δημητρίου Πολιορκητοῦ. Ὅμως τὸν βασικὸ πυρῆνα τοῦ πληθυσμοῦ τῆς Ἀντιοχείας ἀπετέλεσαν πάρα πολλοὶ Ἀθηναῖοι, οἱ ὁποῖοι ἐγκατεστάθησαν ἐκεῖ. Εἶναι χαρακτηριστικὸ καὶ συγκινητικὸ ὅτι μετὰ πολλοὺς αἰῶνες ἡ Ἀθηναία τὴν καταγωγή-κόρη τοῦ φιλοσόφου Λεοντίου Εὐδοκία (πρότερον Ἀθηναΐς), ἡ σύζυγος τοῦ αὐτοκράτορος Θεοδοσίου Β’ τοῦ Μικροῦ, ἐπεσκέφθη τὴν μεγάλη αὐτὴ ἑλληνικὴ πόλι καὶ ἀπευθυνομένη στοὺς Ἀντιοχεῖς, εἶπε τὸν Ὁμηρικὸ στίχο «ἡμετέρης γενεῆς εὔχομαι εἶναι» (καὶ ἐγὼ καυχῶμαι ὅτι κατάγομαι ἀπὸ τὴν γενεά σας), προκαλώντας συγκίνησι καὶ ἐνθουσιασμὸ στοὺς κατοίκους. Ἡ Ἀντιόχεια ἐγνώρισε μεγάλη ἀκμὴ κατὰ τὴν ἑλληνιστικὴ ἐποχὴ καὶ κατὰ τὴν Ρωμαιοκρατία. Ὑπέστη ὅμως συνεχεῖς καταστροφὲς ἀπὸ ἐπιδρομὲς τῶν Περσῶν ἀλλὰ καὶ ἀπὸ φοβεροὺς σεισμούς. Μέχρι τὸν ΣΤ’ αἰῶνα μ.Χ. ἐτελοῦντο ἀρχαῖοι ἀγῶνες στὴν πόλι καὶ ἰδίως τὰ Ὀλύμπια, τὴν τέλεσι τῶν ὁποίων ἀπηγόρευσε ὁ αὐτοκράτωρ Ἰουστῖνος Α’ (518-527 μ.Χ.) Τὸ 540 μ.Χ., ἐπὶ βασιλείας Ἰουστινιανοῦ Α’, ὁ βασιλεὺς τῶν Περσῶν Χοσρόης καταλαμβάνει μετὰ ἀπὸ ἡρωϊκὴ ἀντίστασι τῶν Ἀντιοχέων τὴν πόλι, καταστρέφει ὁλοκληρωτικὰ τὴν Ἀντιόχεια, σφάζει τοὺς κατοίκους χωρὶς διάκρισι ἡλικίας, ἀκόμη καὶ μικρὰ βρέφη, καὶ ὁδηγεῖ τοὺς αἰχμαλωτισθέντες κατοίκους στὴν Περσία, ὅπου τοὺς ἐγκαθιστᾶ σὲ νέα πόλι ποὺ ἵδρυσε γι̉ αὐτούς. Τὴν πόλι ἀνοικοδομεῖ ὁ Ἰουστινιανὸς ἀλλὰ αὐτὴ εἶναι μικρότερη σὲ ἔκτασι καὶ ὁ ἐλεύθερος βίος της δὲν θὰ διαρκοῦσε ἐπὶ πολύ. Τὴν πόλι ἐπανακαταλαμβάνουν οἱ Πέρσες στὶς ἀρχὲς τοῦ Ζ’ αἰῶνος μ.Χ. (Χοσρόης Β’). Ὁ Ἡράκλειος ὅμως, κατὰ τὶς νικηφόρες ἐκστρατεῖες του ἐναντίον τῶν Περσῶν, ἀπελευθέρωσε τὴν ἀρχαία Ἑλληνικὴ πόλι. Ὅμως ἡ ἐπερχόμενη Ἀραβικὴ λαίλαπα δὲν κατέστη δυνατὸν ν̉ ἀναχαιτισθῇ ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες οὔτε ἀπὸ τοὺς Πέρσες καὶ ἔτσι οἱ ἀπεγνωσμένοι ἀγῶνες τοῦ Ἡρακλείου ἀπέβησαν ἀνωφελεῖς. Ἡ ὀνομαστὴ ἑλληνικὴ πόλις Δαμασκὸς περιέρχεται εἰς χεῖρας τῶν Ἀράβων τὸ 635μ. Χ. καὶ μετὰ τὴν νίκη τῶν Ἀράβων ἐπὶ τῶν Ἑλλήνων στὴν μάχη τοῦ Ἱερομίακος τὸ 636 μ.Χ., οἱ μεγάλες καὶ περίφημες πόλεις, ἡ Ἀντιόχεια, ἡ Βηρυττός, ἡ Τύρος, ἡ Ἔμεσα (σημερινὴ Χόμς), τὰ Ἱεροσόλυμα, ἠ Καισάρεια, ὁλόκληρη ἡ Συρία καὶ ἡ Παλαιστίνη καὶ στὴν συνέχεια ἡ Βόρειος Ἀφρική, μὲ τὴν περίφημη ἑλληνικὴ πόλι Ἀλεξάνδρεια καταλαμβάνονται ἀπὸ τοὺς Ἄραβες. Ἄξια ἀναφορᾶς εἶναι αὐτὰ ποὺ ἐπισημαίνονται στὸ βιβλίο «Ο ΜΟΣΛΗΜ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΑΥΤΟΥ Ὴ Η ΠΤΩΣΙΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ» (ἐκ τοῦ Ἀγγλικοῦ ὑπὸ Ἀγαθοκλέους Χριστιανοῦ), Ἔκδοσις Δευτέρα, ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ, 1855: «Εἰς διάστημα δέκα ἐτῶν, ἀπὸ 634 μέχρι τοῦ 644, οἱ Μωαμεθανοὶ καθυπέταξαν 3600 πόλεις· κατέστρεψαν 4000 ἐκκλησίας καὶ ᾠκοδόμησαν 1400 τεμένη· ἡ δὲ ἀπόδειξις τοῦ κεντήματος αὐτῶν ὡς σκορπίου (σκορπιοῦ) εὑρίσκεται εἰς ταύτας τὰς λέξεις: «Ὑμεῖς Χριστιανοὶ κῦνες (σκύλοι), ὑμεῖς ( ἐσεῖς) γνωρίζετε τὴν ἐκλογὴν ὑμῶν· τὸ Κοράνιον, τὸν φόρον, ἢ τὴν ρομφαίαν». Καὶ τοὺς σωθέντας ἐβασάνιζον διὰ τοῦ σκορπιο-κεντήματος τῆς ἀνόμου τυραννίας, ἣν( τὴν ὁποία) ἐπ̉ αὐτῶν ἐνήργουν»( σελ. 45).

Στὴν Ἀντιόχεια οἱ Ἄραβες εἰσῆλθαν τὸ 638μ.Χ., μία περίπου χιλιετία μετὰ τὴν κτίσι τῆς σημαντικώτερης πόλεως τῆς Ἑλληνικῆς Ἀνατολῆς. Ἡ Ἀντιόχεια ἀπελευθερώθηκε ἀπὸ τὶς δυνάμεις τοῦ Νικηφόρου Φωκᾶ τὴν 29^ην Ὀκτωβρίου 969μ.Χ., μετὰ ἀπὸ τρεῖς καὶ πλέον αἰῶνες κατοχῆς ἀπὸ τοὺς πιστοὺς τοῦ Ἰσλάμ. Τὸν ΙΑ’ αἰῶνα καταλαμβάνεται ἀπὸ τοὺς Σελτζούκους Τούρκους καὶ τὴν 2α Ἰουνίου 1098 ἀπὸ τοὺς Σταυροφόρους, ποὺ ἱδρύουν τὸ πριγκιπᾶτο τῆς Ἀντιοχείας. Ὁ αὐτοκράτωρ Μανουὴλ Κομνηνὸς ἀπελευθερώνει τὸ 1158 τὴν Ἀντιόχεια καὶ καθιστᾶ ὑποτελὲς τὸ πριγκιπᾶτο στὴν Ἑλληνικὴ Αύτοκρατορία. Τὸ 1170 μεγάλος σεισμὸς κατέστρεψε τὴν πόλι. Ἀργότερα οἱ Μαμελοῦκοι τῆς Αἰγύπτου καταλαμβάνουν τὴν πόλι (1268) καὶ οἱ Τοῦρκοι τὸ 1516 καὶ ἐπὶ τῆς κυριαρχίας των κατήντησε μία κωμόπολις ἡ ἄλλοτε περίφημος βασίλισσα τῆς Ἀνατολῆς. Θὰ πρέπει νὰ τονισθῇ ὅτι τὸ Πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας δὲν δέχθηκε τὶς ἀποφάσεις τῆς ἐν Φλωρεντίᾳ Συνόδου(1439) γιὰ τὴν ἕνωσι τῶν Ἐκκλησιῶν καὶ ἀντιπροσωπεύθηκε ἀπὸ τὸν Ἰσίδωρο τῆς Ρωσίας καὶ ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο Ἐφέσου Μᾶρκο Εὐγενικό.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΠΛΗΘΥΣΜΟΙ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ

Στὴν εὐρυτάτη ἔκτασι τῆς Ἐγγὺς Ἀνατολῆς ποὺ περιλαμβάνει τὴν Συρία, τὸν Λίβανο καὶ τὴν Παλαιστίνη (ἐννοεῖται καὶ τὸ σημερινὸ Ἰσραήλ), οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ εἶναι ἀπόγονοι τῶν ἑλληνικῶν πληθυσμῶν τοῦ βασιλείου τῶν Σελευκιδῶν καὶ τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας καὶ τοῦτο φανερώνεται καὶ ἐκ τοῦ ὀνόματός τους (Ροὺμ Ὀρτοντόξ). Οἱ Ἕλληνες αὐτοί, ἀρκετοὺς αἰῶνες μετὰ τὴν Ἀραβικὴ κατάκτησι, ἀραβοφώνησαν καὶ τὸ στοιχεῖο αὐτὸ τὸ ἐκμεταλλεύθηκε ἡ Ρωσικὴ πανσλαυϊστικὴ προπαγάνδα περὶ τὰ τέλη τοῦ δεκάτου ἐνάτου αἰῶνος γιὰ νὰ περιέλθῃ τὸ Πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας στοὺς ἀραβόφρονες. …….

Ὁ Παῦλος Καρολίδης, ἐξέχουσα φυσιογνωμία τοῦ Μικρασιατικοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, στὴν πραγματεία του «ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ» ἐρευνᾶ λίαν λεπτομερῶς καὶ ἐνδελεχῶς τὸ ὅλο θέμα καὶ καταλήγει στὸ ἑξῆς συμπέρασμα (παραθέτω ἐλαφρῶς μεταγλωττισμένο τὸ σχετικὸ ἀπόσπασμα): «…οἱ Ὀρθόδοξοι Ἀραβόφωνοι τῆς Συρίας καὶ τῆς Παλαιστίνης, ἀκόμη κι αὐτοὶ τῆς Μεσοποταμίας, δὲν κατάγονται απὸ τοὺς Ἄραβες , ὡς ἔθνος Συριακό, οὔτε ἀπὸ Σύρους, δηλαδὴ Ἀραμαίους. Εἶναι ἀπόγονοι ἐν πρώτοις μὲν τῶν Ἑλλήνων οἰκητόρων αὐτῶν τῶν χωρῶν, ποὺ ἀποίκισαν στὶς χῶρες αὐτὲς ἰδίως ἐπὶ τοῦ Ἀλεξάνδρου καὶ τῶν διαδόχων αὐτοῦ, τῶν Σελευκιδῶν, καὶ ποὺ ἐγέμισαν αὐτὲς μὲ πλῆθος Ἑλληνικῶν πόλεων καὶ μεγαλοπόλεις, ἔπειτα δὲ εἶναι ἀπόγονοι τῶν ἐντοπίων Σύρων, ποὺ ἐξελληνίσθηκαν ἀπὸ τούτους τοὺς Ἕλληνες, ἀκόμη δὲ καὶ τῶν ἐποίκων Ἀραβικῶν φυλῶν (ποὺ ἐξελληνίσθηκαν). 2. Ἡ Ἀσιατικὴ Ἑλλὰς τῶν ἀναφερθεισῶν χωρῶν (Συρίας καὶ Παλαιστίνης), ἀφοῦ ἐξελλήνισε ἐποίκους Ἀραβικῶν φυλῶν ποὺ κατοικοῦσαν στὶς πόλεις καὶ μέρος τῶν ἐγχωρίων Σύρων καὶ ἀφοῦ ἐγκατεστάθησαν σὲ αὐτὴν ἀκραιφνεῖς Ἕλληνες ὡς πρὸς τὸ γένος καὶ τὴν γλῶσσα, ἔγινε κέντρο μεγάλης κινήσεως ἐκπολιτιστικῆς καὶ πολιτισμοῦ Ἑλληνικοῦ καὶ γλώσσας καὶ γραμματείας Ἑλληνικῆς, στὴν μὲν ἀρχὴ Ἐθνικῆς, ἔπειτα δὲ Χριστιανικῆς. 3. Μὲ τὸν ἰσχυρότατο, κατὰ τὸ πλεῖστον ἀστικὸ καὶ πολιτικό, Ἑλληνικὸ πληθυσμό, διετηρήθη καὶ τὸ πρότερο ἐντόπιο Ἀραμαϊκὸ γένος τῶν κατοίκων, ποὺ διατηρεῖ τὴν γλῶσσα του (ἰδίως στὴν Μεσοποταμία) καὶ ἀποτελεῖται ἀπὸ τὸν ἀγροτικὸ κατὰ τὸ πλεῖστον πληθυσμό, ποὺ ὑπέκυψε ἰσχυρῶς στὴν ἠθικὴ ἐπίδρασι τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ ὑπὸ τὴν ἐπίδρασι αὐτὴν καὶ τὴν ροπὴ ἀνέπτυξε ἰδίαν γραμματείαν καὶ μὲ τὸν ἐπελθόντα ἀργότερα θρησκευτικὸ διαχωρισμὸ ἰδιαιτέρα ἐθνότητα, ἤ, γιὰ νὰ μιλήσωμε ὀρθότερα καὶ ἀκριβέστερα, ἰδιαίτερες ἐθνότητες, την καλουμένη Χαλδαϊκὴ καὶ τὴν Συριακή. 4) Οἱ Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι, μὲ τοὺς ὁποίους συγχωνεύθηκαν ὅλοι οἱ ἔποικοι Ἄραβες, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς Σκηνίτες, ἀφοῦ ἐπὶ πολλοὺς αἰῶνες διετήρησαν τὴν ἐθνική τους γλῶσσα, μετὰ τὴν ἐπελθοῦσα Ἀραβικὴ κατάκτησι τοῦ 7^ου μ.Χ. αἰῶνος, συνήθισαν σιγὰ σιγὰ στὶς σχέσεις τοῦ ἐξωτερικοῦ βίου να ὁμιλοῦν τὴν γλῶσσα τοῦ κατακτητοῦ λαοῦ, διεφύλαξαν τὴν ἐθνική τους γλῶσσα στὸν ἐσωτερικὸ βίο τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς ἐθνικῆς παιδεύσεως καὶ ἐκκλησιαστικῆς καὶ ἐθνικῆς γραμματείας, ἀργότερα δὲ ἐπετράπη καὶ ἡ χρῆσις τῆς Ἀραβικῆς στὶς προσευχὲς καὶ στὶς ἱεροτελεστίες τὶς Ἐκκλησιαστικὲς χάριν τοῦ πολλοῦ πλήθους, ποὺ δὲν καταλάβαινε τὴν πάτριο Ἑλληνικὴ γλῶσσα. Αὐτὸ εἶναι τὸ μόνον ἀσφαλὲς συμπέρασμα ὅλης τῆς ἱστορικῆς, ἐθνολογικῆς καὶ γλωσσικῆς μελέτης περὶ τῶν Ὀρθοδόξων καὶ γενικῶς καὶ περὶ τῶν Καθολικῶν (περιλαμβανομένων καὶ αὐτῶν ποὺ ὀνομάζονται σήμερα Μελχίτες). Αὐτὸς ποὺ ἀρνεῖται τὴν ἀπόλυτη ἀλήθεια τοῦ συμπεράσματος τούτου πρέπει νὰ ὁμολογήσῃ ἕνα ἀπὸ τὰ ἑξῆς τρία: ὅτι ἐχάθησαν ριζικὰ καὶ διὰ παντὸς καὶ κατὰ τρόπο φυσικῶς ἄγνωστο καὶ ἀκατανόητο ἐκεῖνοι οἱ Ἕλληνες ποὺ κατοικοῦσαν πλήρως τὶς πόλεις καὶ τὶς μητροπόλεις, τὶς κῶμες καὶ κωμοπόλεις καὶ μητροκωμίες, τὶς κολωνεῖες καὶ μητροκολωνεῖες καὶ ἀποτελοῦσαν τὸν ἰσχυρῶς, πολιτικῶς καὶ πνευματικῶς κυρίαρχο λαό, ἡ θέσις τοῦ ὁποίου κατελήφθη κατὰ τρόπο τερατωδῶς θαυμάσιο ἀπὸ τὸν διασωθέντα Ὀρθόδοξο Ἀραμαϊκὸ λαό. Β)Ὅτι κατὰ τρόπο ἱστορικῶς πλέον ἀκατανόητο, ἀλλὰ ποὺ ἀναιρεῖ κάθε ἐξακριβωμένη ἱστορικὴ ἀλήθεια καὶ κατὰ γνώμη ποὺ γελοιοποιεῖ κάθε γνῶσι καὶ ἐπιστήμη ἱστορικὴ καὶ κάθε γραμματεία καὶ φιλολογία στὴν συνείδησι ὅσων πιστεύουν αὐτά, οἰ Ἕλληνες αὐτοὶ δὲν ἐχάθησαν, ἀλλὰ διετηρήθησαν στοὺς αἱρετικοὺς Νεστοριανοὺς καὶ Ἰακωβίτες. Γ) Ὅτι οἱ μὲν Ἔλληνες καὶ οἱ ἐξελληνισμένοι Ἄραβες ἐξαλείφθηκαν ἀπὸ προσώπου γῆς, ἐφύη δ̉ ἀντ̉ αὐτῶν κάποιος νέος Ἀραβικὸς καὶ Ἀραβόφωνος Χριστιανικὸς καὶ μάλιστα ὀρθόδοξος λαὸς μὲ ἑλληνικὴ ἐκκλησιαστικὴ γραμματεία καὶ ποὺ καλεῖ Ροὺμ ( Ἕλληνα) τὸν ἑαυτόν του! Αὐτὸς δὲ ὁ λαὸς ( ὁ Ἀραβικὸς καὶ Ἀραβοφωνος Ὀρθόδοξος) παρήχθη καὶ δημιουργήθηκε ἀκριβῶς κατὰ ἱστορικῶς τερατωδῶς ἀκατανόητο τρόπο μετὰ τοὺς χρόνους τῆς ἀραβικῆς μωαμεθανικῆς κατακτήσεως, ἐλθὼν ἀπὸ τὴν Ἀραβία, δηλαδὴ σὲ χρόνους κατὰ τοὺς ὁποίους οὔτε ἕνας Ἄραβας Χριστιανὸς ὑπῆρχε στὴν Ἀραβία, ὑπῆρχε δὲ ποινὴ θανάτου γιὰ κάθε μετάστασι ἀπὸ τὸ Ἰσλὰμ στὴν χριστιανικὴ θρησκεία. Ἀλλὰ ἀφοῦ καὶ οἱ τρεῖς αὐτὲς ὑποθέσεις εἶναι τερατωδῶς ἄτοπες καὶ ἀφοῦ ἡ φυλετικὴ καὶ ἱστορικὴ συνάφεια τῶν νῦν Ὀρθοδόξων τῆς Συρίας, Παλαιστίνης καὶ Μεσοποταμίας πρὸς τοὺς Ἕλληνες τῶν χωρῶν αὐτῶν εἶναι ἀναντίρρητη, τὸ ζήτημα αὐτὸ ὑπὸ ἔννοια καὶ ἄποψι φυλετικὴ πρέπει νὰ θεωρηθῇ ὁριστικὰ λυμένο».

ΟΙ ΜΑΡΔΑΪΤΕΣ, ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΚΙΛΙΚΙΑΣ, ΣΥΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΙΒΑΝΟΥ

Οἱ Μαρδαΐτες ἦσαν ἐντόπιοι Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες τῆς Κιλικίας (τῆς ἔναντι τῆς Κύπρου κατεχομένης ὑπὸ τῶν Τούρκων Μικρασιατικῆς χώρας) καὶ σύμφωνα μὲ τὸν Κωνσταντῖνο Σάθα, στὸν Β’ τόμο τῆς Μεσαιωνικῆς Βιβλιοθήκης, ποὺ ἐρεύνησε τὰ σχετικὰ μὲ τὴν ἀρχὴ καὶ τὴν γένεσι τῶν Μαρδαϊτῶν, ἦλθαν αὐτοὶ στὸν Λίβανο καὶ στὴν Κοίλη Συρία ἀπὸ τὴν ὀροσειρὰ τοῦ Ταύρου, ὅπου ἐστάθμευαν τὰ τάγματα ποὺ ἀπετελοῦντο ἀπὸ Ἰσαύρους, Πισίδες καὶ μισθοφόρους Γερμανοὺς (Γότθους), ἀργότερα δὲ ἀπὸ Βαράγγους, καὶ στοὺς ὁπλίτες ἢ ἀρματολοὺς αὐτοὺς τοῦ Ταύρου («ἑλληνόπλαστον» ἀποκαλεῖ τὸν Ταῦρο ὁ Κωνσταντῖνος Σάθας) ἀναφέρονται τὰ δημοτικὰ ἄσματα τοῦ Πόντου, στὰ ὁποῖα οἱ ὁπλίτες αὐτοὶ ἀποκαλοῦνται «δράκοι καὶ δρακοντόπουλα», «Ρωμαίϊκα παλληκάρια», λαλοῦντες «Ἑλλενικὸν λαλίαν», «οἰ νέοι Ἕλλενοι», «οἱ λεβέντες οἱ καταβάντες τὸν Ταῦρον καὶ τὸν Κάσκαμον» καὶ μὲ «Ἑλληνικὸν κοντάριον σκοτώσαντες τὸν Ἐμίρην καὶ πιάσαντες τὸν Ἀλῆν». Ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες αὐτοὺς πολλὰ κλεισουρικὰ φρούρια τοῦ Ταύρου ὠνομάσθηκαν Ἑλληνικὰ κάστρα. Ὁ Κωνσταντῖνος Σάθας προσθέτει σ̉ αὐτά, χωρίς ὅμως ν̉ ἀναφέρῃ τὴν πηγή, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀντλεῖ αὐτά, ἐπειδὴ τὸ ὄνομα «Ἕλλην» ἀντηχοῦσε κακῶς στὰ χριστιανικὰ αὐτιά, οἱ δράκοι Ἕλληνες τοῦ Ταύρου ὀνομάζονται μερικὲς φορὲς καὶ Μακεδόνες, ὄνομα ποὺ δὲν δηλώνει καταγωγή, ἀλλὰ γενναιότητα.

Σύμφωνα λοιπὸν μὲ αὐτά, οἱ Μαρδαΐτες ἦσαν ἁπλοῖ ὁπλίτες ἤ, ὅπως ὠνομάσθηκἀν ἀργότερα, ἀρματολοί, οἰ ὁποῖοι ἐστάθμευαν σὲ κλεισοῦρες καὶ ἀποτελοῦσαν, θὰ λέγαμε, τὸν ἄτακτο στρατὸ τῶν ὀρέων καὶ τῶν κλεισουριῶν, καὶ ὠνομάσθηκαν «ἀντάρτες» ἀπὸ τοὺς Ἄραβες, ἐπειδὴ ἀντιτάσσονταν στὴν Ἀραβικὴ ἐξουσία καὶ ἀποτελοῦσαν «χάλκεον τεῖχος» τοῦ μεσαιωνικοῦ ἑλληνικοῦ κράτους. Οἱ Μαρδαῒτες γίνονται γνωστοὶ στὴν Βυζαντινὴ χρονογραφία, ἀλλὰ καὶ στὸ ἔπος ποὺ ἀφηγεῖται τὶς πράξεις τοῦ ἥρωος Διγενοῦς Βασιλείου Ἀκρίτα καὶ σὲ μικρὰ ἔπη, ποὺ ἀφηγοῦνται τὰ κατορθώματα τῶν ἡρώων Ἀνδρονίκου, Κωνσταντίνου, Πορφυρίου, Ἀργυρίου καὶ μερικῶν ἄλλων, λιγώτερο σπουδαίων. Τὸ ὄνομα, μὲ τὸ ὁποῖο γίνονται γνωστοὶ αὐτοί, οἱ ὁποῖοι ὀνομάζονται «ὁπλῖται» ἢ «μαρδαΐται», εἶναι τὸ «ἀπελάτης», «ἀπελάται». Ἡ κύρια σημασία τοῦ ὀνόματος στὴν ἱστορία ἦταν «οἱ ἄτακτοι στρατιῶται τῶν ὀρέων» καὶ ἀπελάτες ὠνομάζονταν οἱ μαχητές, ποὺ ἧσαν ὑπὸ τὶς διαταγὲς τῶν Ἀκριτῶν (δηλαδὴ τῶν ἀρχηγῶν τῶν ὀροφυλάκων), τοὺς ὁποίους εὑρίσκομε κατὰ τὸν δέκατο αἰῶνα στοὺς ὑπάρχοντες στὴν Παμφυλία Μαρδαΐτες, καὶ τοὺς ὁποίους διώριζε μόνο ὁ ἐν Κων/πόλει αὐτοκράτωρ.

Οἱ ἀπελάτες εἶχαν ὡς ὅπλα ράβδο, σπαθί, κοντάρι, ἀλλὰ ὡς ἰδιαίτερο ὅπλο εἶχαν τὸ ρόπαλο, ποὺ ὠνομαζόταν ἀπὸ τὸ ὄνομά τους ἀπελατίκιον ἢ πελατίκιον ἢ πιλατίκιον. Πάνω στὸ ἀπελατίκιο, σύμφωνα μὲ τὸν Σάθα, ὑπῆρχε ἡ εἰκόνα τοῦ προστάτη Ἁγίου τους, τοῦ Μάμαντος, ποὺ καταγόταν ἀπὸ τὴν Καππαδοκία καὶ τὸν ὁποῖο ὁ Σάθας ἀποκαλεῖ «Ἡρακλέα τοῦ Χριστιανισμοῦ» καὶ ὁ ὁποῖος, σύμφωνα μὲ τὸν Παῦλο Καρολίδη, εἰκονίζεται νὰ κάθεται πάνω σὲ λέοντα…. Ἐπίσης πάνω στὸ κοντάρι τους ὑπῆρχε ἡ εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ποὺ ἐπίσης εἶναι Καππαδόκης Ἅγιος.

Οἱ ἀπελάτες ἢ Μαρδαΐτες τῆς Συρίας ἦταν ὁ ἐθνικός, πολιτικὸς καὶ ἠθικὸς δεσμὸς μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων τῆς Συρίας καὶ τοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει αὐτοκράτορος. Οἱ Μαρδαΐτες ἀρχικὰ κατεῖχαν τὴν περιοχὴ ἀπὸ τὸν Ταῦρο μέχρι τὸ Μαῦρο ὄρος τῆς Ἀντιοχείας. Κατὰ τὸν πόλεμο μεταξὺ τοῦ αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου Δ’ καὶ τοῦ χαλίφου Μωαβία, μὲ διαταγὴ τοῦ αὐτοκράτορος εξώρμησαν ἀπὸ τὸ Μαῦρο ὄρος καὶ κατέλαβαν ὅλη τὴν περιοχὴ μέχρι καὶ τὶς ὑπώρειες τοῦ Λιβάνου κὰὶ ἔφθασαν μέχρι τὰ πρόθυρα τῶν Ἱεροσολύμων. Ὁ χαλίφης ἔστειλε τότε πρέσβεις καὶ ἐζήτησε εἰρήνη ἀπὸ τὸν βασιλέα, τὴν ὁποία αὐτὸς παρεχώρησε μὲ πολὺ ταπεινωτικοὺς ὅρους για τοὺς Ἄραβες, ποὺ ὑποχρεώθηκαν νὰ δίδουν στὸν αὐτοκράτορα τῶν Ρωμαίων κάθε χρόνο τρεῖς χιλιάδες χρυσοῦ καὶ αἰχμαλώτους 8.000 ἄνδρες καὶ ἵππους εὐγενεῖς. Ἡ εἰρήνη ὑπῆρξε ἄμεσο ἀποτέλεσμα τῆς ἐνέργειας τῶν Ἐλλήνων Μαρδαϊτῶν, ποὺ ἐπεξέτειναν τὴν δύναμί τους ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια μέχρι τὰ Ἱεροσόλυμα. Κατὰ τὴν προέλασί τους πρὸς τὸν Λίβανο καὶ τὰ Ἱεροσόλυμα προστέθηκε μεγάλο πλῆθος Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Συρίας. Καὶ αὐτοὶ οἱ Ἕλληνες τῆς Συρίας κατέστησαν ἀκατοίκητη τὴν Συρία καὶ τὴν Παλαιστίνη, ὠνομάζονταν ἀπὸ τοὺς Ἄραβες «ἀποστάτες», διότι οἱ πλεῖστοι αὐτῶν ἦσαν ἐπαναστάτες ποὺ κατάγονταν ἀπὸ τὴν Συρία, καὶ ὠνομάζονταν «ληστὲς» καὶ «θρασεῖς» ἀπὸ τοὺς Ἀραμαίους τῆς Συρίας. Τὸ 685 μ.Χ., μετὰ ἀπὸ ἐπίθεσι τῶν Μαρδαϊτῶν κατὰ τῶν Ἀράβων στὰ μέρη τοῦ Λιβάνου, ὁ χαλίφης Ἀβιμέλεχ προτείνει νέα εἰρήνη πρὸς τὸν τότε αὐτοκράτορα Ἰουστινιανὸ Β’, μὲ καταβολὴ 1.000 χρυσῶν νομισμάτων καὶ ἑνὸς δούλου καὶ ἵππου κάθε ἡμέρα. Μάλιστα ὁ χαλίφης συνήνεσε ὀ φόρος τῆς Κύπρου, τῆς Ἀρμενίας καὶ τῆς Ἰβηρίας (Γεωργίας) νὰ διανέμεται ἐξ ἴσου μεταξὺ τῶν δύο κρατῶν. Ἀπέναντι αὐτῶν τῶν μεγάλων παραχωρήσεων ὁ αὐτοκράτωρ ἐνήργησε νὰ διαλυθῇ ὁ στρατὸς τῶν Μαρδαϊτῶν καὶ 12.000 ἀπ̉ αὐτοὺς ἐγκατέλειψαν τὰ ὄρη τῆς Συρίας καὶ τῆς Παλαιστίνης καὶ ἀπῆλθαν στὶς χῶρες τῆς Ἑλληνικῆς βασιλείας. Τὴν πρᾶξι αὐτὴν τοῦ Ἰουστινιανοῦ Β’ χαρακτηρίζει ὁ χρονογράφος Θεοφάνης ἀκρωτηριασμὸ τῆς δυναστείας τῶν Ρωμαίων («τὴν Ρωμαϊκὴν δυναστείαν ἀκρωτηριάσας»).

Πῶς ἡ ἀνθελληνικὴ Ρωσικὴ προπαγάνδα μετέτρεψε σέ… Ἄραβες τοὺς Ἕλληνες τῆς Συρίας!

Ὁ πολυπράγμων Ρῶσος κληρικὸς Πορφύριος Οὐσπένσκη ὐπῆρξε ὁ κακὸς δαίμων γιὰ τὸ Ἑλληνικὸ Πατριαρχεῖο Ἀντιοχεὶας καὶ γιὰ τὸν Ἑλληνισμὸ τῆς Συρίας. Μόλις πάτησε τὸ πόδι του στὴν Συρία στὶς 23 Ὀκτωβρίου 1843 διενοήθη νὰ δημιουργήσῃ «Ἀραβικὸ» ζήτημα καὶ εἰσηγήθηκε στὴν αὐτοκρατορικὴ κυβέρνησι τῆς Ρωσίας τὴν ἰδέα ν̉ ἀφαιρέσουν οἱ Ρῶσοι ἀπὸ τὰ χέρια τῶν Ἑλλήνων τὰ Πατριαρχεῖα Ἀντιοχείας, Ἱεροσολύμων καὶ Ἀλεξανδρείας, ἰδίως δὲ τὰ δύο πρῶτα μὲ τὴν ἐξέγερσι τοῦ Ἀραβοφώνου πληθυσμοῦ ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων (βλέπε Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου «Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων», σελ. 699 ἑξ.). Ἐνῶ μέχρι τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἐκαυχῶντο οἱ Ἀραβόφωνοι ὡς Ἕλληνες, μὲ τὰ κηρύγματα τῆς Ρωσικῆς προπαγάνδας φαντάσθηκαν ἑαυτοὺς ὡς Ἄραβες! Εἰδικὲς ρωσικὲς ἑταιρεῖες ἀνέλαβαν τὴν συστηματικὴ κατήχησι και τὸν ἐκφανατισμὸ τοῦ Ἀραβοφώνου πληθυσμοῦ τῆς Συρίας καὶ τῆς Παλαιστίνης ἐναντίον τῶν Ἐλλήνων, πλεῖστα σχολεῖα ἱδρύθησαν, ἰδίως στὴν Συρία, πλεῖστοι ἐπίσης Ἀραβόφωνοι ἐκπαιδεύθηκαν στὶς σχολὲς τῆς Ρωσίας, βιβλία καὶ περιοδικὰ διαδόθηκαν στοὺς πληθυσμούς, τὸ δ̉ ἀποτέλεσμα ὑπῆρξε ὅτι πράγματι δημιουργήθηκε «Ἀραβικὸ» ζήτημα στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία. Ἡ Ρωσικὴ προπαγάνδα κατέστησε κέντρο τῆς δράσεώς της τὸ μοναστήρι τοῦ προφήτου Ἠλία, κοντὰ στὴν Βηρυττό, ποὺ τὸ ἀγόρασε (1912). Μάλιστα ἐστράφη καὶ πρὸς τοὺς Οὐνίτες καὶ προσπάθησε νὰ τοὺς ἐπαναφέρῃ στὴν Ὀρθοδοξία. Ὅμως οἱ Οὐνίτες ἀντιστάθηκαν σθεναρὰ καὶ ὐπερασπίσθηκαν τὴν ἑλληνικὴ καταγωγή τους.

Πιὸ εὔκολα ἡ ρωσικὴ διαβολὴ εἰσέδυσε στὶς τάξεις τοῦ Ὀρθοδόξου Ἀραβοφώνου κλήρου. Συνέπεια αὐτῆς τῆς ἀνθελληνικῆς διαβολῆς ἦταν οἱ Ἕλληνες ἱεράρχες, οἱ ὁποῖοι μὲ σκληροὺς ἀγῶνες ἔσωσαν τὴν Ὀρθοδοξία στὴν Συρία, νὰ θεωρηθοῦν ξένοι. Τὸ ἀποτέλεσμα δὲ τῆς ἐθνοφυλετικῆς κινήσεως δὲν ἄργησε νὰ ἐκδηλωθῇ (βλέπε Ἀρχιμ. Καλλινίκου Δελικάνη, Ὑπόμνημα ἐπὶ τοῦ Ἀντιοχικοῦ ζητήματος, Ἐν Κων/πόλει 1900 καὶ Ἀρχιμ. Γαβρ. Καραπατάκη, Τὸ Ἀντιοχικὸν ζήτημα 1909).

Τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1897 ἡ Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας ἐξηνάγκασε τὸν Πατριάρχη Σπυρίδωνα σὲ παραίτησι καὶ ἐξέλεξε ὡς τοποτηρητὴ τὸν Ταρσοῦ καὶ Ἀδάνων Γερμανό. Ζήτημα δὲ ἐγεννήθη γιὰ τὸ ἂν ἔπρεπε νὰ ἐκλεγῇ «Ἕλλην» ἢ «Ἄραψ» πατριάρχης. Οἱ συζητήσεις παρετάθησαν ἐπὶ μακρὸν καὶ τέλος, μὲ τὴν σκανδαλώδη ἐπέμβασι τῶν Ρώσων στὶς 15 Ἀπριλίου 1899, ἐξελέγη Πατριάρχης Ἀντιοχείας ὁ Λαοδικείας Μελέτιος Ντουμάνι ἀπὸ τοὺς Ἀραβοφώνους ἱεράρχες, ἐνῶ δὲν προσκλήθηκαν οἱ Ἑλληνὀφωνοι ἱεράρχες, οἱ ὁποῖοι, μετὰ τὴν ἐκλογή, ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τὴν Συρία. Ἔτσι λοιπὸν τὸ ὄνειρο τοῦ Πορφυρίου Οὐνσπένσκη ἐκπληρώθηκε! Συνέχαιραν τοὺς Ρώσους οἱ Λατῖνοι προπαγανδιστὲς γιὰ τὴν ἀπομάκρυνσι τῶν Ἐλλήνων ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἑκκλησία Ἀντιοχείας προσέλαβε «Ἀραβικὸ» χαρακτῆρα, «ἀποσχισθεῖσα» ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες καὶ ὑπαχθεῖσα ὑπὸ τὴν ἐπίδρασι τῶν Ρώσων, οἱ ὁποῖοι πράγματι διηύθυναν ἐπὶ πολὺ τὸ Πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας. Τὰ ὑπόλοιπα Πατριαρχεῖα δὲν ἀνεγνώρισαν τὴν ἀντικανονικὴ ἐκλογὴ τοῦ Μελετίου καὶ μόνον τὸ 1909 ἀνεγνώρισαν τὸν νέο Πατριάρχη Γρηγόριο, ποὺ εἶχε ἐκλεγῆ τὸ 1906 μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Μελετίου. Ὁ νέος Πατριάρχης, σὲ ἀντίθεσι μὲ τὸν προκάτοχό του, κατέβαλε προσπάθειες γιὰ τὴν διατήρησι τοῦ χαρακτῆρος τοῦ Πατριαρχείου καὶ τῶν ἑλληνικῶν παραδόσεών του.

Τὸ χρέος μας

Πολλὰ θὰ μποροῦσαν νὰ γραφοῦν γιὰ τοὺς Ἑλληνορθοδόξους τῆς Συρίας καὶ τῆς Παλαιστίνης. Ἀλλὰ ἄλλο εἶναι τὸ ἄρθρο καὶ ἄλλο τὸ βιβλίο ἢ τὰ βιβλία γιὰ τὸ μεῖζον αὐτὸ θέμα, Τὸ χρέος μας εἶναι νὰ κάνουμε ὁ καθένας ὅ,τι δύναται καὶ μπορεῖ γιὰ τὴν σωτηρία αὐτῶν τῶν Ἑλλήνων ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν γνωστοποίησι τοῦ θέματος αὐτοῦ μὲ κάθε τρόπο ὥστε νὰ εὐαισθητοποιηθοῦν ὅσοι μποροῦν νὰ παρέμβουν καὶ νὰ βοηθήσουν πιὸ ἀποτελεσματικά. Ἂς ἐλπίσουμε στὴν ἄνωθεν βοήθεια. Ὁ Θεὸς νὰ τοὺς βοηθήσῃ νὰ μὴ χαθοῦν καὶ νὰ καταστήσῃ ἀνίσχυρους τοὺς ἔξαλλους πιστοὺς τοῦ Ἀλλάχ!