Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου

 Άρχισαν να εξαντλούνται, ως φαίνεται, τα χοληφόρα πυρομαχικά εχθροπάθειας κατά της κυβέρνησης από τη φαρέτρα αντικυβερνητικών εφημερίδων της Δεξιάς, για να φτάνουν σήμερα στο σημείο κάποιες από αυτές να αποκαλύπτουν θριαμβικά τις πηγές πληροφόρησής τους, αν και δεν είναι συμβατές με την ιδεολογία τους.

   Πηγές που τους τροφοδοτούσαν με αποκαλύψεις μήνες πριν (καλοκαίρι του ’24), για ό,τι συνέβαινε στην Κάσο (σ.σ: τουρκικά πολεμικά παραβίασαν την ελληνική ΑΟΖ ανεμπόδιστα από τα παρόντα ελληνικά) και παρέπεμπαν στη ”φινλανδοποίηση” της Ελλάδας…

   Και οι πηγές έχουν ονοματεπώνυμο: ‘Χρήστος Ροζάκης” (”Ζητάμε την άδεια των Τούρκων για ό,τι κάνουμε στο Αιγαίο”, άρα απεμπολήσαμε στην Κάσο κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας εφαρμόζοντας στην πράξη τη ”συνεκμετάλλευση”. Την απαγορευμένη λέξη που εκστόμισε πρώτος ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του πρωθυπουργού Θάνος Ντόκος τον Φεβρουάριο του 2020)…

   Έτσι ο Χρήστος Ροζάκης έγινε πρωτοσέλιδο όχι σε ρόλο… ”οξαποδώ” (όπως συνηθιζόταν άλλοτε στον δεξιό Τύπο εξαιτίας του φιλοτουρκισμού του), αλλά σε ρόλο… έγκυρου πληροφοριοδότη που αποκάλυπτε το… έλλειμα πατριωτισμού Μητσοτάκη (βλ. πρωτοσέλιδα: ”Η Κάσος χειρότερη από τα Ίμια…” [δώρο Ροζάκη στον Κώστα Σημίτη] //”Μεταξύ εθνικής ταπεινώσεως και εθνικής τραγωδίας”// ”Η ατίμωση βήμα βήμα” // ”Διατάξατε τον Α/ΓΕΕΘΑ να μην εμπλακεί στην Κάσο, κ. πρωθυπουργέ”)!!!

   Ο αγώνας του ”σκληρού” δεξιού/ακροδεξιού Τύπου να προλειάνει το έδαφος για πραγμάτωση των σχεδίων κάποιου ή κάποιων οι οποίοι κινούν στα παρασκήνια (από έτους σχεδόν) τα νήματα συνωμοσίας (με όχημα τα αριστεροδεξιά ΜΜΕ) προς αντικατάσταση ”εν πλω” του αήττητου σε εκλογές πρωθυπουργού, είναι προφανής.

  Είναι προφανής η επιδίωξή τους να ροκανίσουν την καρέκλα του με αιχμές για μειοδοσία, ώστε να διεγείρουν το θυμικό των ”Σαμαρικών” και ”Καραμανλικών” βουλευτών, οι οποίοι δείχνουν να έχουν συμβιβαστεί με το πνεύμα και την πολιτική Μητσοτάκη στην  κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας.

   Κάτι που πάει κόντρα στα σχέδια των εθνολαϊκιστικών εφημερίδων και ιστοσελίδων που εξυφαίνουν από καιρό σχέδια αντικατάστασής του εκ των έσω στην αρχηγία του κόμματος και την πρωθυπουργία από έναν ”πατριώτη” δικό τους, αν δεν ευδοκιμήσει  η πίεση που του ασκείται ένθεν κακείθεν – μέσω ”Τεμπών” – για να προσφύγει πρόωρα στις κάλπες, ώστε να βγει ακόμα και αριστερός εν ανάγκη στη θέση του…

   Η υποβόσκουσα από καιρό πικρία (που εκδηλώνεται με δόσεις… επικαιροποίησης της αλήθειας στα Μέσα) του εκπαραθυρωθέντα… ευγενικά προ πενταετίας από τη θέση συμβούλου στο ΥΠΕΞ πρώην ΥΦΕΞ του Σημίτη Χρήστου Ροζάκη, θα έπρεπε λογικά να χαροποιεί τους έχοντες γνώση επί των εθνικών μας θεμάτων Έλληνες οι οποίοι απεύχονται την παρουσία εθνομηδενιστών και τουρκόφιλων της ”Σχολής” του ΕΛΙΑΜΕΠ στη χάραξη της εθνικής στρατηγικής  μας, 

   Και, όντως, χαροποιεί τους ανιδιοτελείς Έλληνες η μη ανανέωση της θητείας του εν λόγω πανεπιστημιακού στο ΥΠΕΞ, όχι όμως – ως φαίνεται – τους ιδιοτελείς των εν λόγω Μέσων, οι οποίοι έβρισκαν σε αυτόν μέχρι τώρα μια αθέατη και έγκυρη πηγή πληροφόρησης, για να ”χτυπήσουν”  τον… Μητσοτάκη.

   Ο Ροζάκης έμεινε, προφανώς στα… αζήτητα της εξουσίας από πενταετίας και αναζητά δημοσιότητα, με δόσεις αλήθειας, στην προσπάθειά του να αποκαταστήσει την αρνητικά προδιαγραφόμενη υστεροφημία του. Να την αποκαταστήσει  παριστάνοντας ετεροχρονισμένα τον ”πατριώτη” και, εκμεταλλευόμενος  την αρνητική συγκυρία για τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση, να γίνει βακτηρία εκείνων που μέμφονταν άλλοτε το έλλειμμα πατριωτισμού του.

    Βακτηρία παροχής πληροφοριών σε δόσεις, μέχρι να ξεχαστούν τα ανείπωτα που ξεστόμιζε κατά καιρούς περί ”μαξιμαλιστικών θέσεων της Ελλάδας”, ”απομονωμένου Καστελόριζο, που είναι – έτσι κι αλλιώς – κοντύτερα στην Τουρκία” κλπ), αν και έχει ανανεωθεί η μαγιά που μας άφησε, δυστυχώς, με ανθρώπους που κατέχουν θέσεις κλειδιά σε γενικές γραμματείες και υφυπουργεία…

  ”Οὐδέ γρ ἐνταῦθα το κακόν ἀμιγές καί τοῦ ἀγαθοῦ  ουδέν κακόν αμιγές καλού”, έλεγε ο φιλόσοφος Πρόκλος τον 5ο αι. π Χ. Με άλλα λόγια ”ουδέν κακό αμιγές καλού”, κάτι που αποδεικνύεται χρήσιμο μέχρι και τώρα για διττούς, επαμφοτερίζοντες στόχους:

   Ο πρώτος έχει αποδέκτη την εξουσία (”καμπανάκι” για τους παροικούντες το Μαξίμου και το ΥΠΕΞ ότι ”ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον” στα εθνικά μας θέματα) και ο δεύτερος τον εθνολαϊκιστικό Τύπο ο οποίος πάσχει από το σύνδρομο των δύο μέτρων και δύο σταθμών, όταν πρόκειται να ασκήσει κριτική στον Κυριάκο Μητσοτάκη.

    Τον πρωθυπουργό ο οποίος, αν και αντιμετωπίζει με ευγένεια, λογική επιχειρηματολογία και αυτοκυριαρχία τους εχθροπαθείς αντιπάλους του, δέχεται επί μήνες αήθεις επιθέσεις πανταχόθεν, (με πρωτοστάτες είτε δημαγωγούς και λαοπλάνους κομματάρχες είτε φερέφωνά τους στον Τύπο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (ΜΚΔ), όπου περισσεύει η υποκρισία και η χυδαιότητα σπιθαμιαίων πολιτικών, οι οποίοι παροτρύνουν – μέσω των τρολ των κομμάτων τους, που γέρνουν επικίνδυνα προς τα άκρα – να ρίξουν τον πρωθυπουργό, για να έρθουν μετά (εξ ευωνύμων ή εκ δεξιών) να τον αντικαταστήσουν δια της κάλπης ή μη ως… σωτήρες.

    ”Σωτήρες”, αν και έχουν χρηματίσει  από επαγγελματίες εργαλειοποιητές έως πατριδοκάπηλοι τσαρλατάνοι και θεομπαίχτες… Ο ενταγμένος πολιτικά στην αριστεροδεξιά αντιπολίτευση λαός των συλλαλητηρίων, έχοντας την ομόθυμη ”συμπαράσταση” των κομματαρχών-καθοδηγητών του, δεν εξετίμησε προφανώς τη δήλωση ταπεινότητας και συντριβής του πρωθυπουργού για την τραγωδία των Τεμπών (κάτι που δεν έκανε ο Τσίπρας στο Μάτι) και γι’ αυτό συνεχίζει να καταφέρεται με τέτοια σφοδρότητα εναντίον του.

   Συνεχίζει να καταφέρεται εναντίον του –  στα ΜΜΕ και τα κοινωνικά δίκτυα (ΜΚΔ) – με ανοίκειους χαρακτηρισμούς που ευτελίζουν τους ίδιους που τους εκφέρουν και τους δόλιους υποβολείς τους απ’ τα παρασκήνια. Αυτούς οι οποίοι – από κομματικό φανατισμό ή  εν ονόματι της Δικαιοσύνης – διασύρουν σε ευρωπαϊκό έδαφος την Ελληνική Δημοκρατία και τους θεσμούς της, ώστε να πληγεί καίρια – ηθικά και οικονομικά –  το ελληνικό κράτος.

   Το ελληνικό κράτος που παρουσιάζεται ως ανάλγηττο και άδικο στα μάτια των ξένων δια στόματος Ελλήνων ευρωβουλευτών (βλ. ΣΥΡΙΖΑ και Σία), ακτιβιστών-φιλομεταναστών και της εκπροσώπου του Συλλόγου των συγγενών των Τεμπών), με αφορμή τους 57 νεκρούς του τραγικού σιδηροδρομικού δυστυχήματος προ διετίας και όχι μόνο, γιατί οι αριστεροί ευρωβουλευτές μας στην Ε.Ε πρόσθεσαν σε αυτούς τους προ διετίας μετανάστες του ναυαγίου της Πύλου, για τον πνιγμό των οποίων καταγγέλλουν τους Έλληνες λιμενικούς.

  Καταγγέλλουν άδικα με ανθελληνικό οίστρο τους άγρυπνους φρουρούς των θαλασσίων συνόρων μας, αν και είναι αποδεδειγμένο ότι το ναυάγιο του σαπιοκάραβου των λαθρεμπόρων έγινε σε διεθνή ύδατα και με κατεύθυνση την Ιταλία (Ιούνιος 2023), ενώ οι επιβάτες του είχαν αρνηθεί κάθε εκδήλωση προσφοράς βοήθειας από ελληνικής πλευράς.

   Όμως, δυστυχώς, η κομματική προκατάληψη  δεν τα λογαριάζει αυτά και κάνει τα θύματά της να σκέφτονται και να εκφράζονται μεροληπτικά,  ”χορεύοντας” μηχανικά στον ρυθμό των ποδηγετών τους, όπως… ”χορεύαμε” εμείς κάποτε – αντί για τις Αγορές – ακούγοντας το νταούλι και τον ζουρνά  του Τσίπρα (2015/’16)…

   Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στο σήμα αφύπνισης το οποίο εξέπεμψε το πιο… επικοινωνιακό απ’ τα ”ορφανά” του Σημίτη,  που πλαισίωσε με θορυβώδη τρόπο συμβουλευτικά το ΥΠΕΞ κατά την πρώτη διετία διακυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη.

   Ας ξαναγυρίσουμε στον Χρήστο Ροζάκη ο οποίος έκανε τελευταία μια δήλωση τροχιοδεικτική προς αποκατάσταση της υστεροφημίας του, με στόχο να  απεκδυθεί – έστω κι αργά – τον μανδύα του φιλότουρκου και να ξιφουλκήσει – ως… μεταχρονολογημένος πατριώτης – αποκαθιστώντας τη χαμένη τιμή του Έλληνα μέσα του με μια βαριά ομολογία: αυτήν που εκστόμισε περί κατάλυσης των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στην Κάσο το καλοκαίρι του ’24.

   Έτσι άρχισε νέος κύκλος επιθετικότητας κατά του πρωθυπουργού με κυρίαρχη την κρεμασμένη στα μανταλάκια του πρωτοσέλιδου-καταγγελία Ροζάκη: ”Απεμπολήσαμε δικαιώματα στην Κάσο”, ενώ μήνες πριν ο λαλίστατος εκδότης της εφημερίδας είχε φτάσει αρθρογραφικά  σε σημείο αβάσταχτης υπερβολής, συνώνυμης με συνειδητή στρεψοδικία σε κλιμάκωση ανιούσα  (”Η Κάσος χειρότερη από τα Ίμια…”), ενώ γνώριζε και γνωρίζει  καλά ότι στην Κάσο απεμπολήσαμε κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας  (βλ. αναβολή επ’ αόριστον της επέκτασης των χωρικών μας υδάτων στα 12 νμ), αλλά στα Ίμια χάσαμε ελληνική κυριαρχία!!!

   Χάσαμε έδαφος της ελληνικής επικράτειας για πρώτη φορά  από τον Β’ ΠΠ, αν και δεν τόλμησε κανείς τότε (1996) του Τύπου (πολύ περισσότερο πολιτικός αντίπαλος του Κώστα Σημίτη) να εκτοξεύσει εναντίον του και εναντίον του υπουργού Εξωτερικών του (Θεόδωρου Πάγκαλου) τις βαρύτατες ύβρεις που ακούμε σήμερα κατά του πρωθυπουργού για μη εθνικό θέμα, με αφορμή τα πρόσφατα κοινωνικά και δικαιωματικά συλλαλητήρια.

   Συλλαλητήρια τα οποία ξεκίνησαν με αίτημα τη Δικαιοσύνη στην μη εκδικασθείσα ακόμα υπόθεση των Τεμπών και μετατράπηκαν ασκαρδαμυκτί σε ”αντικυβερνητικά”, ελέω αντιπολίτευσης και υφέρπουσας  προπαγάνδας. 

   Φευ! Η πολιτική τυμβωρυχία του τραγικού δυστυχήματος του ’23 έχει τόνο αντιπολιτευτικό, λόγο απολιτικό και… αγαπησιάρικο, για να παγιδεύει ευκολότερα τα θύματά της, που αδυνατούν να δουν τα πρόσωπα του Ιανού στον Τύπο και την εκκολαπτόμενη εξουσία…

Μανώλης Κοττάκης: Σκίζουν το σύνταγμα σελίδα σελίδα! Εκεί αλλάζει όλο το έργο. Κωλοτούμπες αλά Κομανέτσι από την κυβέρνηση. Με σταματούν στον δρόμο και με ρωτούν, αν θέλουμε να ρίξουμε τον Μητσοτάκη με τις αντιδράσεις για τα Τέμπη. Το ζήτημα είναι αυτό;

Γράφει ο Ραφαήλ Α. Καλυβιώτης

Η τωρινή ηγεσία της ΕΕ βυθίζεται σε μία απύθμενη υποκρισία.

Δεν την ενοχλεί η χειραγώγηση των ρουμανικών εκλογών αλλά την ενοχλεί η δήθεν αυταρχικότητα του Ορμπάν στην εκλογική διαδικασία στην Ουγγαρία.

Δεν την ενοχλεί η εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο (κράτος – μέλος της ΕΕ) αλλά την ενοχλεί η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Δεν την ενοχλεί η αντιμετώπιση του Γκεοργκέσκου αλλά την ενοχλεί η αντιμετώπιση του Ιμάμογλου.

Την ενοχλεί η αντιμετώπιση του Ιμάμογλου αλλά δεν την ενοχλεί που μέσω της Piaggio Aerospace η Τουρκία θέλει να εισέλθει από την πίσω πόρτα στην αρχιτεκτονική ασφαλείας της Ευρώπης.

Από την άλλη, το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών ως απολύτως συνεπές στις δημοκρατικές του ευαισθησίες ενοχλείτο, όταν διώκετο το ισλαμιστικό Κόμμα της Αρετής (Fazilet Partisi) από τους Kεμαλικούς και ενοχλείται και τώρα που διώκεται ο Ιμάμογλου από τους Ερντογανικούς. Σε κάθε περίπτωση, κάθεται και συνομιλεί και με τους δύο, όταν, και οι δύο, έχουν αναθεωρητικά πλάνα που συμπεριλαμβάνουν την Ελλάδα εκτός εάν το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας» είναι κάποιου είδους εικαστικό υπερθέαμα. Εάν είναι έτσι, να το εκθέσουμε και στην Εθνική Πινακοθήκη αφού πλέον το «εθνική» για εκείνους που λαμβάνουν τις αποφάσεις ουδεμία αξία έχει.

Οι συνομιλίες αυτές βέβαια έχουν πάντα ως αποτέλεσμα οι Τούρκοι να διεκδικούν κάτι και εμείς πάντοτε ως παθητικοί δρώντες να επιχειρούμε να κατευνάσουμε το «θεριό». Εάν λειτουργούσε έτσι η ισχύς των κρατών τότε το Ισραήλ έχοντας να αντιμετωπίσει συντονισμένα και υπέρτερα αριθμητικά στοιχεία εναντίον του θα έπρεπε να οδηγηθεί σε συλλογική αυτοκτονία. Το Ισραήλ όχι μόνον δεν εισέρχεται σε τέτοιου είδους καταθλιπτικές προσεγγίσεις αλλά πράττει ακριβώς το αντίθετο. Και δεν καταναλώνει «ζάναξ» αλλά μάλλον κάνει χρήση «στεροειδών».

Εμείς από την άλλη, διαβάζοντας – ελέω διαφόρων εξαρτήσεων, ιδεοληψιών και κομματοκρατορικής κουλτούρας – τόσο λάθος τις εξελίξεις στους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς είμαστε παντελώς ανίκανοι να προβλέψουμε το που και πως θα υπάρξει ανακατανομή ισχύος. Υπό αυτήν την έννοια δεν αναδεικνύουμε τον αναθεωρητισμό της Τουρκίας αλλά πρώτοι σπεύδουμε να κηρύξουμε τον πόλεμο σε μία πυρηνική υπερδύναμη όπως η Ρωσσία ως οι κολαούζοι της συμμαχίας των προθύμων. Μόνο που αυτοί οι πρόθυμοι, καθόλου πρόθυμοι δεν φάνηκαν να μας τοποθετήσουν στο ίδιο τραπέζι αλλά, αντιθέτως, φάνηκαν να είναι εξαιρετικά πρόθυμοι να αφήσουν τον Φιντάν να στρογγυλοκάτσει σε αυτό. Εάν υπήρχε κάποιου είδους ανασχεδιασμός της εξωτερικής μας πολιτικής ώστε να λάβουμε αποστάσεις από την αυτοκτονική ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική συγκεκριμένων οντοτήτων μεταπηδώντας έστω και εμμέσως προς την πλευρά των νικητών θα υφίστατο κάποιου είδους λογική. Αυτό όμως που προκρίνεται ως το πιθανότερο σενάριο σύμφωνα με διάφορες πληροφορίες είναι ότι εμείς, σε αυτήν την φάση, επιθυμούμε να λειτουργήσουμε «κάτω από τα ραντάρ». Εν ολίγοις, ενώ δεν θέλουμε για παράδειγμα να βρεθούμε σε «ακινησία» στις ελληνοτουρκικές σχέσεις διότι υποτίθεται ότι αυτό δεν λειτουργεί προς όφελός μας θέλουμε να παραμείνουμε απολύτως «ακίνητοι» στην μεγαλύτερη ανακατανομή ισχύος που έχει λάβει χώρα από την λήξη του Ψυχρού Πολέμου τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Μέση Ανατολή.

Προκρίναμε ότι η μεταφορά όπλων στην Ουκρανία ήταν προς όφελός μας διότι ήμασταν απολύτως σίγουροι ότι η κυβέρνηση των Δημοκρατικών και ο Μπάιντεν θα κερδίσουν τις εκλογές στις ΗΠΑ. Και ήμασταν τόσο σίγουροι που μεταφέραμε εξοπλισμό από τα νησιά μας. Τελικά ο Τράμπ όχι απλώς κέρδισε τις εκλογές αλλά θριάμβευσε και από πάνω και τα όπλα που στείλαμε βρέθηκαν σε μία χώρα που όπως όλα δείχνουν όχι απλώς θα χάσει τον πόλεμο αλλά μάλλον θα κατατροπωθεί.

Στο άλλο μέτωπο, αυτό της Μέσης Ανατολής, η ελληνική εξωτερική πολιτική σχεδόν χειροκρότησε την απομάκρυνση του Άσαντ. Την θέση του Άσαντ κατέλαβε ένας πρώην τζιχαντιστής με το προσωνύμιο «αλ – Γκολάνι» (και όχι αλ – Τζολάνι) που ξαφνικά πέταξε την κελεμπία και το τουρμπάνι φορώντας στρατιωτική παραλλαγή μετονομαζόμενος πλέον σε «αλ – Σαραά». Σε αυτό το σημείο το ΥΠΕΞ διέθετε μία πρώτης τάξεως ευκαιρία ώστε πατώντας πάνω στο δίκαιο αίτημά μας να προστατευτεί η ελληνορθόδοξη κοινότητα να αποκαταστήσει έστω και σπάζοντας τον πάγο τις σχέσεις με την Ρωσσία. Όχι μόνον δεν έγινε αυτό, αλλά ο κ. Γεραπετρίτης έσπευσε να συναντηθεί με τον πρώην τζιχαντιστή αλλά και το ΥΠΕΞ εξέδωσε μία κατάπτυστη ανακοίνωση – λίγο μόνον «καλύτερη» από εκείνη της ΕΕ – στην οποία λαμβάνονται ίσες αποστάσεις μεταξύ σφαγιασθέντων και σφαγέων.

Το ενδιαφέρον από όλη αυτήν την διαδικασία είναι ότι στον πρόσφατο ανασχηματισμό, ενώ όλοι συζητούν για τις περιπτώσεις Δοξιάδη και Τσάφου – και ορθώς – , ουδείς επιμένει να αναρωτιέται γιατί παραμένει στην θέση του ως Υπουργός Εξωτερικών ο κ. Γεραπετρίτης. Οι δηλώσεις του περί έξι μιλίων, οι υποκλίσεις στον Ερντογάν, η σοβαρότατη ήττα μας στην Κάσο με το ιταλικό ερευνητικό, ο σχεδιασμός την συμφωνίας φιλίας των Αθηνών που νομιμοποιεί από την πίσω πόρτα τις αξιώσεις της Άγκυρας και η ολοένα και επιδεινούμενη πορεία μας προς την «φινλανδοποίηση» (ακόμα και ο κ. Ροζάκης το παραδέχθηκε) μας έχει οδηγήσει στο να περιπέσουμε στην κατάντια να ζητούμε άδεια από τους Τούρκους για τα αιολικά πάρκα στις Κυκλάδες.

Από όποια οπτική και εάν το εξετάσει κανείς ο κ. Γεραπετρίτης είναι ένας πλήρως αποτυχημένος Υπουργός Εξωτερικών. Αυτή όμως είναι μόνον η μισή αλήθεια. Ο κ. Γεραπετρίτης για να παραμένει στον υπουργικό θώκο ακλόνητος δεν μπορεί παρά να υποθέσει βάσιμα κανείς ότι βρίσκεται σε συνεννόηση με τον Πρωθυπουργό της χώρας. Το δόγμα του κατευνασμού, ένα καταστρεπτικό δόγμα που όποια χώρα το έχει υιοθετήσει έχει βγει χαμένη, είναι ένα δόγμα που από ό,τι όλα δείχνουν βρίσκεται στον πυρήνα της αντίληψης του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος. Υπό αυτήν την έννοια, προφανώς, υφίσταται η αντίληψη ότι ο οικονομικός εναγκαλισμός με την Τουρκία όπως στην περίπτωση της βίζας στα νησιά αλλά και με τις μαζικές αγορές ακινήτων από τουρκικά συμφέροντα θα οδηγήσει σε κάποιου είδους ειδική σύνδεση τις δύο χώρες ώστε να μην συμφέρει καμία από τις δύο να πάει σε πόλεμο εναντίον της άλλης. Αυτή φυσικά είναι η «αθώα» και καλόπιστη ερμηνεία. Όντας καλόπιστοι πάντως και παρατηρώντας ότι το ερντογανικό καθεστώς έχει βάλει πλώρη για να παραμείνει εσαεί ο Ερντογάν στην εξουσία αυτή η στρατηγική είναι απολύτως λανθασμένη και τα αποτελέσματά της θα είναι καταστροφικά. Το δόγμα του κατευνασμού οδηγεί τελεολογικά στην συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο δυναμιτίζοντας τις προοπτικές της πατρίδας μας να «πάρει κεφάλι» στα της οικονομίας ώστε να αντιστρέψει τους συσχετισμούς με την Τουρκία. Διότι, όπως εύκολα γίνεται κατανοητό, μία χώρα που θα είναι παραγωγός ενέργειας θα μπορέσει και σε επίπεδο πολιτών αλλά και σε επίπεδο επιχειρήσεων να καταγράψει μία ισχυρή ανάπτυξη. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη όμως όχι απλά δεν οδεύει προς αυτήν την κατεύθυνση αλλά έχασε μία πενταετία με την περίεργη και άμεση «πράσινη μετάβαση».

Η πατρίδα μας για να επιβιώσει χρειάζεται άμεσα αλλαγή υποδείγματος. Η ίδια η στρατηγική της στόχευση στην εξωτερική πολιτική έχει αποτύχει πλήρως σχεδόν σε όλα τα επίπεδα. Για πρώτη φορά μετά από αιώνες βρισκόμαστε στην «λάθος πλευρά» της ιστορίας. Υπάρχει ακόμα χρόνος. Στην διάρκεια των αιώνων της ελληνικής ιστορίας οι πρόθυμοι ήταν πολλοί. Οι πατριώτες όμως ήμασταν πάντα περισσότεροι.