Γράφει ο Κωνσταντίνος Λουκόπουλος

Ουδόλως με ενδιαφέρει αυτός καθαυτός ο Εκρέμ Ιμάμογλου, άλλωστε ως ακραίος κεμαλιστής υποστηρίζει τον τουρκικό αναθεωρητισμό ασχέτως του πως τον βλέπει στην Ελλάδα το χλεχλεδιστάν!

Ούτε βεβαίως με ενδιαφέρει το πραξικόπημα του ερντογανικού καθεστώτος που είδε στο πρόσωπο του Δημάρχου της Κωνσταντινούπολης έναν ισχυρό αντίπαλο του Ερντογάν που ετοιμάζεται να κάνει συνταγματική αναθεώρηση με τις 57 έδρες του φιλοκουρδικού MED για να διεκδικήσει μία τρίτη προεδρική θητεία (στην πραγματικότητα τέταρτη μιας και ήταν πρόεδρος και με τον κοινοβπυλευτικό τύπο του πολιτεύματος).

Ούτε φυσικά το…έλλειμα δημοκρατίας στην γειτονική χώρα η οποία συνιστά απειλή για την πατρίδα μας. Άλλωστε διαχρονικά στην Τουρκία η Δημοκρατία ήταν…καχεκτική.

Είναι όμως ευκαιρία αφού οι Ευρωπαίοι εταίροι μας δεν δίνουν δεκάρα ούτε για το γεγονός ότι η Τουρκία κατέχει το 37% της επικράτειας μέλους της ΕΕ, την Κυπριακή Δημοκρατία ούτε ότι απειλεί ένα άλλο μέλος της, την Ελλάδα, ίσως να ενδιαφερθούν για τις πολυδιαφημισμένες αξίες ου κράτους δικαίου και τα λοιπά και τα λοιπά.

Η Ελληνική Κυβέρνηση αν και με την Πολιτική Διακήρυξη των Αθηνών έχει δώσει πιστοποιητικό καλής διαγωγής στην Τουρκία, τον ταραχοποιό της περιοχής μας και έχει κάνει καθολικό ξέπλυμα, χωρίς να πάρει τίποτα ανταποδιτικά, έχει τη δυνατότητα να την …ξεμπροστιάσει και να την εκθέσει σε όλο αυτό ιερατείο των Βρυξελλών που βλέπουν την γειτονική μας χώρα ως…στρατηγικό εταίρο (θα μου πείτε ότι εδώ υπάρχουν κατ’ επίφαση Έλληνες που προσβλέπουν σε κάτι τέτοιο).

Αν διαβάσει όμως κάποιος την ανακοίνωση του ΥΠΕΞ θα πει μα τις μας λες τώρα. Δεν βλέπεις ότι δεν θέλουμε να κακοκαρδίσουμε τον Ερντογάν. Σε Σατζάκι της Τουρκίας εξελισσόμαστε.

Απογοητευτικές βέβαια οι άνευρες και πλαδαρές δηλώσεις της άνευρης και πλαδαρής ΕΕ αλλά χρειάζεται επιμονή και προσήλωση. Δήλωση “ποντίου πιλάτου” ήταν και αυτη του Αμερικανικού ΥΠΕΞ.

Οτιδήποτε πλήττει και μειώνει την επιρροή της Τουρκίας είναι προς όφελος μας, το αντίθετο μας βλάπτει.

Πάντως δικαιώνεται ο ίδιος ο Ερντογάν που δεν βοβάται τις διεθνείς αντιδράσεις με οιδήποτε σημαίνει αυτό.

ΥΓ. Οι οπαδοί του Ερντογάν δεν έχουν βγει ακόμα στους δρόμους…να τους περιμένετε.

Γράφει ο αντιστράτηγος ε.α. Λάμπρος Τζούμης

Αναφορικά με τη συζήτηση που γίνεται για την αποστολή στρατευμάτων στο πλαίσιο ειρηνευτικής δύναμης στην Ουκρανία, στην οποία ενδεχομένως να συμμετέχει και η χώρα μας να επισημάνουμε τα εξής, που δεν είναι ευρέως γνωστά σε ένα μέρος της κοινής γνώμης:

– Στις αποστολές των Ε.Δ. στο εξωτερικό ΔΕΝ συμμετέχουν οπλίτες θητείας παρά μόνον μόνιμα στελέχη, σε εθελοντική βάση και με μεγάλη διάθεση συμμετοχής.

– Η χώρα μας εδώ και δεκαετίες έχει συμμετάσχει σε μια σειρά επιχειρήσεων στο παρελθόν σε διάφορες περιοχές του πλανήτη όπως π.χ. Κονγκό, Ιράκ, Κουβέιτ, Αφγανιστάν, Βοσνία, Κοσσυφοπέδιο, κ.λπ, σε αποστολές οι οποίες αφορούσαν ένα ευρύ φάσμα επιχειρήσεων όπως π.χ. παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας, διατήρηση και επιβολή ειρήνης, επιχειρήσεις εκκένωσης αμάχων, ακόμη και διεξαγωγή τακτικού αγώνα στην Κορέα, κ.λπ.

– Οι Ε.Δ., πέραν της κύριας αποστολής τους, αποτελούν ένα από τα εργαλεία εξωτερικής πολιτικής. Για την εξυπηρέτηση των ευρύτερων εθνικών στόχων και του εθνικού συμφέροντος είναι δυνατόν να αναλάβουν αποστολές και στο εξωτερικό. Το εθνικό συμφέρον εκφράζεται και υλοποιείται μέσω διακρατικών σχέσεων, στρατιωτικών συμμαχιών και κοινών δράσεων. Η χρήση των Ε,Δ. και της στρατιωτικής ισχύος με τη μορφή της διακρατικής παρέμβασης αποτελεί μία βασική προέκταση της εξωτερικής πολιτικής των κρατών.

– Η προβολή ισχύος και επίδειξη σημαίας σε περιοχές πέραν των ελληνικών συνόρων προσδίδει κύρος στις Ε.Δ. και καθιστά τη χώρα υπολογίσιμο παράγοντα στο σχεδιασμό και τη διαδικασία λήψης αποφάσεων.

– Η Τουρκία την παρούσα περίοδο έχει στρατιωτική παρουσία σε όλο σχεδόν τον κόσμο μέσω της συμμετοχής σε αποστολές του ΝΑΤΟ. Στελέχη των τουρκικών Ε.Δ. και ολόκληρες Μονάδες συμμετέχουν σε πολεμικές επιχειρήσεις και αποκτούν πολύτιμη εμπειρία σε περιοχές όπως π.χ. στη Συρία, Λιβύη, κ.λπ. Έχει αναπτύξει στρατιωτικές βάσεις σε περιοχές όπως στο Μογκαντίσου της Σομαλίας, στο Κατάρ, το Βόρειο Ιράκ, κ.λπ. Με τον τρόπο αυτό η Τουρκία επιχειρεί προβολή στρατιωτικής ισχύος εμφανιζόμενη ως παγκόσμια περιφερειακή υπερδύναμη.

– Τι κερδίζει η χώρα μας από τη συμμετοχή της σε αποστολές στο εξωτερικό όπως οι προαναφερόμενες (Κουβέιτ, Αφγανιστάν, Βοσνία, Κοσσυφοπέδιο, κ.λπ) :

1. Σε πολιτικό επίπεδο την προβολή διεθνώς ως φάρο σταθερότητας και αρωγό στις προσπάθειες της διεθνούς κοινότητας για διαφύλαξη της ειρήνης.

2. Σε επιχειρησιακό επίπεδο τα στελέχη των Ε.Δ. :
α. Βίωσαν καταστάσεις ευρείας κλίμακας εξεγέρσεων, μέσα σε καθεστώτα κρατικής απουσίας και επικράτησης αναρχίας.

β. Ήρθαν σε επαφή με οπλισμό, οπλικά συστήματα και υλικοτεχνικό εξοπλισμό που χρησιμοποιούνται από συμμαχικούς στρατούς και σε ορισμένες περιπτώσεις είναι πλέον σύγχρονα σε σχέση με τα αντίστοιχα των ελληνικών ΕΔ.

γ. Διαμόρφωσαν χαρακτήρα πολεμιστή και απέκτησαν τις απαραίτητες παραστάσεις για μελλοντικούς ηγήτορες του ελληνικού στρατού.

δ. Λειτούργησαν μέσα σε πολυεθνικά περιβάλλοντα όπου παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, με εθνοκαθάρσεις, βαθιές διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των αντιμαχομένων, και ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο κινδύνου στην εκτέλεση της αποστολής.

Γράφει ο οικονομολόγος Ανδρέας Τσιφτσιάν

«Γυναίκα στο λεωφορείο», ο τίτλος του νέου γλυπτού στη Θεσσαλονίκη.

Φτιαγμένο από μπετόν αρμέ, λες και δεν έχει αρκετό τσιμέντο η πόλη, να βρούμε καμιά γωνία να στριμώξουμε κι άλλο. Έτσι όπως το πάνε τα γκαρντάσια, θα κάνουν τελικά την πόλη με τα γλυπτά σαύρες. Τί θα έλεγε ο Περικλής σήμερα, άραγε;

Ποιος ο λόγος ή ο σκοπός των δημόσιων έργων τέχνης σε μια πόλη; Τί σημειολογούν, ποια πρεσβεία εκπέμπουν, ποια η διδακτικότητά τους, ποια η υπενθύμιση σ’ εμάς τους ντόπιους και ποιο το μήνυμα στους επισκέπτες και τουρίστες;

Η διακύβευση δημόσιων έργων τέχνης, κατ’ εμέ, είναι η ταυτότητα της πόλης και η συλλογική συνείδηση και ταυτότητα των κατοίκων της. Είναι το συλλογικό μας πρόσωπο, ένα κοινό σημείο αναφοράς και αυτοπροσδιορισμού, το οποίο ενδυναμώνει το αίσθημα του ανήκειν και άρα την κοινωνική μας συνοχή.

Και ναι, μπορεί να είναι και κάτι που εξυψώνει την υπερηφάνεια μας. Διότι η υπερηφάνεια είναι μεν γλυκιά, αλλά καταστροφική κι επειδή είναι πηγαίο ανθρώπινο συναίσθημα, εγγενές στη φύση μας και αναπόφευκτο, καλό είναι να την εκτονώνουμε ως σημείο αναφοράς σε τρίτους, παρά για τον εαυτό μας. Ας είναι κι αυτή μια ακόμη αποστολή της τέχνης.

Αυτοπροσδιορίζομαι μέσα από αυτά τα δημόσια έργα ως μέρος ενός συλλογικού υποκειμένου και συστήνω στον επισκέπτη την Πατρίδα μου, ως κάτι περισσότερο από ένα σημείο στον χάρτη. Εκτός κι αν είναι μόνο αυτό.

Περπατάμε με την οικογένεια, με τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας και βλέπουμε μια ευκαιρία διδαχής και μεταλαμπάδευση προτύπου και είναι υπενθύμιση και για εμάς με την έννοια της έμπνευσης, του χρέους, της σκυτάλης που πήραμε κι έχουμε να δώσουμε.

Και γιατί είναι σημαντικό αυτό;

Για να επιτύχουμε μια κοινωνία προόδου, οφείλουμε να έχουμε επίγνωση της έννοιας της κοινωνίας.

Η ελευθερία αντλεί υπόσταση από το συλλογικό υποκείμενο. Αλλά και η ταυτότητα έχει σημασία μόνον ως αναφορά σ’ αυτό. Είμαι ελεύθερος να κάνω κάτι πάντα σε σχέση με κάποιους άλλους και είμαι κάποιος μόνο ανάμεσα σε όλους τους άλλους. Δεν είμαι κάποιος όταν είμαι μόνος μου. Μόνο για έναν άνθρωπο που θα ζούσε μόνος του πάνω στη γη, δεν θα είχαν σημασία οι έννοιες της ελευθερίας και της ταυτότητας. Άνευ ουσίας και περιεχομένου.

Η ταυτότητα όμως, ατομική ή συλλογική, είναι διαδραστική έννοια. Συνδιαμορφώνεται από το περιβάλλον, από τις συνθήκες, από αυτό που λέμε, παιδεία. Είναι μία πολύπλοκή έννοια, η οποία πέρα από το παρόν, έχει όραμα στο μέλλον, ριζώνει στο παρελθόν και βρίσκει αιτιότητα και συνάφεια, μεταξύ άλλων, σε γεγονότα ή ανθρώπους που είτε αποτέλεσαν πρότυπο, είτε δίδαξαν, είτε ενέπνευσαν.

Δεν είναι συντηρητισμός. Χωρίς συλλογική ταυτότητα είναι αδύνατη η κοινωνική συνοχή, άρα και η λαϊκή κυριαρχία, δηλαδή η Δημοκρατία, αλλά και η Αλληλεγγύη και η Ελευθερία.

Όταν ο πατέρας μου με έφερε πρώτη φορά στην Αθήνα, παιδάκι ακόμα, σταμάτησε στις Θερμοπύλες να μου δείξει τον Λεωνίδα και να μου πει δυο αράδες, όσες ήξερε τέλος πάντων, για τους 300. Δημοτικό δεν έβγαλε, αλλά ήξερε την αξία κάποιων πραγμάτων, που σε αυτή την περίπτωση ήταν η αντρειοσύνη, η αξιοπρέπεια, το θάρρος, ο πατριωτισμός, η αυτοθυσία, η αυταπάρνηση για το κοινό καλό.

Η συνειδητότητα της συλλογικότητας.

Κάποιος λοιπόν βάδισε προς τον θάνατο, όχι μόνον για να προσδώσει σ’ εμένα συλλογική ταυτότητα, αλλά για να μου πει, για ποιον λόγο αυτό το κληροδότημα είναι πιο σημαντικό κι απ’ την ίδια τη ζωή του. Έδωσε στην ταυτότητά μου αξία.

Σ’ αυτό τί θα σταματούσε να μου δείξει; Τη «γυναίκα στο λεωφορείο»; Στα παιδιά και στα εγγόνια σας τί θα πείτε αν σας ρωτήσουν για ποιον λόγο είναι αυτό εδώ; Πείτε μου. Σας ρωτάει ένα παιδί, μ’ αυτή την αφοπλιστική παιδική αφέλεια, τί του απαντάτε;

«Δεν ξέρω», αυτό θα του απαντήσετε και θα του έχει μείνει μια κενόλογη και κενόδοξη παράσταση, την οποία η φαντασία του δε θα μπορεί να αντιστοιχίσει πουθενά, σε κανένα σημαίνον αξιακό υποκείμενο, κούφια από κάθε δημιουργικό συνειρμό, απαγορευτική σε κάθε παιχνιδιάρικη διάθεση να αναπαραστήσει στο μυαλουδάκι του πρότυπα ή να αναπαράγει περαιτέρω χρηστικές εικόνες. Το πολύ-πολύ να του δημιουργηθεί μια αποστροφή λόγω της ασχήμιας και κάθε φορά που θα βλέπει γυναίκα στο λεωφορείο να μην της δίνει τη θέση του, διότι ποιος δίνει τη θέση του σε κάτι που φοβάται μην ανοίξει την πόρτα και μπει στο δωμάτιο, το βράδι, την ώρα που κοιμάται.

Ένα παιδί φώναξε στο πλήθος, ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός κι αν θέλετε να αξιολογήσετε το συγκεκριμένο έργο, αντί να του απαντήσετε, ρωτήστε εσείς το παιδί. Θα σας το εξηγήσει καλύτερα.

Θα το έκλεβε ποτέ αυτό ο Έλγιν;

Θα μπει ποτέ σε αρχαιολογικό μουσείο του μέλλοντος;

Ναι, ίσως. Γενικά μιλώντας πάντως, θα έφτιαχνα ευχαρίστως ένα τέτοιο μουσείο και θα το ονόμαζα «το μουσείο δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν», όπου θα εξέθετα τις σαχλαμάρες του κάθε wannaby «καλλιτέχνη», για να βλέπουν όλοι μέχρι πού μπορεί να φτάσει η βλακεία. Ας είναι κι αυτή μια ακόμη αποστολή της τέχνης.

Η τέχνη έχει κατακτήσει κορυφές ως ανεκλάλητα φτερουγίσματα της ανθρώπινης διάνοιας. Όπως όμως έχει κορυφές, έτσι έχει και πάτο.

«Γυναίκα στο λεωφορείο», λοιπόν. Τεράστιο κοινωνικό και φλέγον θέμα, ιδανικό μάλιστα για αποπροσανατολισμό για τον αγώνα της γυναίκας σήμερα. Άλλη μια κατάκτηση της γυναίκας να βρει τη θέση της σ’ ένα λεωφορείο. Το επόμενο γλυπτό, πάντως, προτείνω, να έχει τίτλο «η γιαγιά απ’ τον Εύοσμο που κρεμάει μανταλάκια» ή «η Θεσσαλονικιά που πάει στο περίπτερο». Όσο για το νόημα, μην ανησυχείτε, θα το βρούμε μετά. Ίσως κάτι πιασάρικο, πατριαρχικό, όπως ότι ο άντρας της τη στέλνει για τσιγάρα.

Ένας καλλιτέχνης ή «καλλιτέχνης» μπορεί να κάνει ό,τι του καπνίσει. Ένας δήμος όμως δε μπορεί να το επιβάλει στους δημότες του, επειδή έτσι του έχει καπνίσει. Ο καλλιτέχνης έχει τη δική του ελευθερία, έχουμε όμως κι εμείς την ελευθερία της κρίσης (την οποία ο νεοφασισμός της πολιτικής ορθότητας ονομάζει «λογοκρισία της τέχνης», για να μας επιβάλει τελικά δια του bullying τη σιωπή και την αυτολογοκρισία).

Ξοδεύονται λεφτά για όλες αυτές τις παπάτζες. Λεφτά που λείπουν από παντού. Και είναι τούτο άλλο ένα σημείο των ευτελών προτεραιοτήτων της εποχής.

Η τέχνη είναι η ερμηνεία της πραγματικότητας, η αποτύπωση του νοητού με εικόνες, η αποκάλυψη του ιδεατού. Αυτή η στρατευμένη ιδεολογία, αντίθετα, είναι η άρνηση της ύπαρξης της ίδιας της πραγματικότητας, αμφισβητείται συστηματικά η οντολογία κάθε οντολογίας. Πράγματι, η αλήθεια έχει πολλές ερμηνείες. Είναι όμως πάντα μία. Στη νέα ιδεολογία δεν υπάρχει πια αλήθεια. Έχουμε περάσει πια σε άλλη πίστα.

Ο μηδενισμός είναι η νέα θρησκεία και η ασχήμια είναι πια η «οδός της σωτηρίας».

Επιμύθιο: Ο βανδαλισμός του γλυπτού της Βορείου Ηπείρου, «η Δεσμώτις Ήπειρος» (το οποίο ήταν τοποθετημένο στην οδό Τοσίτσα από το 1953 μέχρι και το 2016), ξεκίνησε πριν κάποια χρόνια, αρχικά με μπογιές, μέχρι που τελικά το έργο ακρωτηριάστηκε και αποκεφαλίστηκε. Φιλοτεχνήθηκε από τον Κώστα Σεφερλή και δωρίστηκε από την Πανηπειρωτική Αδελφότητα στον δήμο Αθηναίων. Σήμερα βρίσκεται σε κάποια αποθήκη. Ας ευχηθούμε, η νέα δημοτική αρχή της Αθήνας, αντίθετα με την προηγούμενη, να μεριμνήσει ταχέως για την αποκατάσταση του μνημείου, όπως το υποσχέθηκε.