Γράφει ο Κρεσέντζιο Σαντζίλιο

1. Σήμερα ο Ζελένσκι μοιάζει με άνδρα μες στη θάλασσα που παλεύει με σπασμωδικές κινήσεις να μείνει στην επιφάνεια για να μη πνιγεί.

Στην Ουκρανία τα «πράγματα» δεν πάνε καθόλου καλά.

Στο κυρίως μέτωπο η ρωσική προέλαση είναι αργή μεν, ασταμάτητη δε. Στο Κουρσκ οι Ρώσοι πήραν πίσω τα δύο τρίτα των εδαφών που οι Ουκρανοί είχαν καταλάβει μετά την εισβολή τον Αύγουστο 2024.

Στον εσωτερικό της χώρας η πλειοψηφία του πληθυσμού δείχνει πλέον να μην αντέχει, να μη θέλει πια να υπομένει ατελείωτα βάσανα όχι μόνο από καταστροφές και θανάτους στο πόλεμο, αλλά και τις επίσης ατελείωτες στερήσεις όχι μόνο βασικών ειδών διατροφής, αλλά και ελευθερίας και δικαιωμάτων.

Όλο και περισσότερο κυκλοφορεί η ιδέα πως τελείωσε πια η «εποχή Ζελένσκι», ό, τι είχε και μπορούσε να δώσει το έδωσε και δεν έχει τίποτα άλλο που να αξίζει τον κόπο, παραπαίει με προτάσεις ενίοτε άκρως επικίνδυνες για ολόκληρο τον κόσμο (ζητάει πυρηνικά όπλα!), έχοντας απολέσει όποια πολιτική ισορροπία διέθετε πριν από το 2022 (εάν διέθετε) και στις επόμενες εξελίξεις.

Η έλευση του Τραμπ έγινε για να ταρακουνήσει εκ βάθρων τη θέση του Ζελένσκι ο οποίος τώρα γνωρίζει από πρώτο χέρι πως τα σχέδια του νυν προέδρου των ΗΠΑ πάνε να πραγματοποιηθούν ακριβώς έτσι όπως είχαν διατυπωθεί την εποχή της υποψηφιότητάς του, τότε που ίσως όλοι, κακώς επηρμένοι από τα καμώματα του Μπάιντεν, μάλλον δεν είχαν πιστέψει ούτε στα λόγια του Τραμπ ούτε, ακόμη περισσότερο, στην επάνοδό του στη προεδρία. Γι’ αυτό και δεν κρατήθηκαν από το να του απευθύνουν όποιες χειρότερες κριτικές, ύβρεις και… «περιποιημένες» φραστικές κλωτσιές.

Σήμερα, όχι μόνο στις διαθέσεις των ιδίων των Ουκρανών, αλλά σχεδόν βέβαια προπαντός στη σκέψη του Αμερικανού προέδρου μπαίνει για τα καλά η ιδέα ότι ο Ζελένσκι έπαψε πλέον να είναι νομιμοποιημένος να φέρεται ως πρόεδρος, είναι παρείσακτος «πρόεδρος» που κάνει ό, τι μπορεί για να διατηρήσει τον πόλεμο καμουφλάροντας το με το να κατηγορεί τους Ρώσους ότι αυτοί δεν θέλουν ειρήνη και επιμένει να κρατά σε ισχύ το δικό του διάταγμα μη προκήρυξης εκλογών εν καιρώ πολέμου και με στρατιωτικό νόμο γιατί έτσι προσωπικά του συμφέρει.

Όλα ετούτα, από μέρος των ρωσικών πολιτικών αντιουκρανικών κατηγοριών, τον τελευταίο καιρό πέρασαν στη συνείδηση των Ουκρανών πολιτών, αλλά και των Αμερικανών αξιωματούχων.

Υπάρχει στην Ουκρανία μια τάση που θεωρεί τον Ζελένσκι ως καταχραστή της εξουσίας, κάτι που, μαζί με τις προσδοκίες που εμπνέει ο Τραμπ στον ουκρανικό λαό για μια επιτέλους επίτευξη σταθερής ειρήνης, οδηγεί σαν σε μια γενική αίσθηση προεκλογικής ατμόσφαιρας, θα λέγαμε, όντας οι εκλογές (προεδρικές και βουλευτικές) ο μόνος τρόπος για να διασαφηνιστεί μια κατάσταση που όσο πάει γίνεται όλο και πιο ομιχλώδης και βόρβορο

Ακούστηκε για τις εκλογές μια ημερομηνία γύρω στο προσεχή Οκτώβρη. Μάλλον πρέπει να είναι κάποιο κακόγουστο χωρατό. Το πιο επιθυμητό και λογικό θα ήταν αμέσως μετά την παύση των εχθροπραξιών και ανακωχή να αρθούν όλα τα σχετικά νομικά εμπόδια και να οργανωθεί η διαδικασία προκήρυξης προεδρικών εκλογών μέσα στο επόμενο σαρανταπενταήμερο.

Η Ουκρανία έχει ανάγκη από έναν «έγκυρο» πρόεδρο που θα μεριμνήσει για τις επόμενες βουλευτικές και δημοτικές εκλογές, και αυτές απαραίτητες.

Πρόεδρος λοιπόν και κυβέρνηση «νέας κοπής» ικανοί να αντιμετωπίσουν και προπαντός να περιορίσουν δραστικά (αν όχι εκριζώσουν) την εκτεταμένη διαφθορά που παντού «κυβερνά» και τα «κρούσματά» της βρίσκονται όχι μόνο σχεδόν σε όλα τα πολιτικο-οικονομικά στρ’ωματα, αλλά και σε όλες τις τάξεις της κοινωνίας.

Ο αναλυτής Konstantin Skorkov στο Carnegie Politika εκφράζει ορισμένες ενδιαφέρουσες απόψεις σχετικά με την «υπόθεση εκλογές» που συζητιέται με αυξανόμενη επιμονή.

Κατά τη γνώμη του, στις προσεχείς εκλογές ο Ζελένσκι θα μπορεί να επανεκλεγεί μόνο εάν αποφύγει την άμεση αντιπαράθεση με τον Valery Zaluzhny, πρώην αρχηγό ΓΕΕΘΑ και σήμερα «εξόριστο» μεν στο Λονδίνο ως πρέσβης Ουκρανίας, ωστόσο ακόμα με μια αξεπέραστη δημοτικότητα 80% πολιτών που του έχουν εμπιστοσύνη!

Και ο πρώην πρόεδρος Petro Poroshenko φαίνεται πως «κινείται» για μια μελλοντική προεδρική υποψηφιότητα. Κάποιοι μιλούν για συνεργασία του με τον Zaluzhny, όσο «παράξενο» κι αν δείχνει αυτό.

Στο Παρίσι πολύ πρόσφατα, σε μια διάσκεψη η πρώην premier Yulia Tymoshenko συναντήθηκε με τον ειδικό απεσταλμένο του Τραμπ Keith Kellogg. Ταυτόχρονα, στο Κίεβο ο πρώην πρόεδρος της Verkhovna Rada, Dmytro Razumkov δεν δίστασε να καταδικάσει την απόφαση του Ζελένσκι να καλέσει υπό τα όπλα τους νέους κάτω των 25 ετών για να τους στείλει να πολεμήσουν (και να πεθάνουν!).

Μια άλλη όμως απειλή για το εκλογικό (και όχι μόνο) μέλλον του Ζελένσκι φαίνεται πως αντιπροσωπεύει ο δήμαρχος Κίεβου Vitaly Klitschko, τον οποίο κιόλας από τώρα οι «ζελενσκικοί» προσπαθούν να δυσφημήσουν. Υποψήφιος πρόεδρος μπορεί να εμφανιστεί και ο διευθυντής της στρατιωτικής αντικατασκοπίας Kyrylo Budanov ο οποίος σίγουρα χαίρει μεγαλύτερης εμπιστοσύνης από όση ο Ζελένσκι, αν όχι και από εκείνη για τον Zaluzhny.

Κατά τα άλλα, ο πρώην leader της «Πλατφόρμας για τη ζωή» Yuri Boikov παραμένει δηλωμένος φιλορώσος, αν και όχι λιγότερο επικριτές του Ζελένσκι και της κυβέρνησης του είναι ο βουλευτής Sergei Levochkin και o δήμαρχος της Οδησσού Gennady Trukhanov αντίστοιχα ο πρώτος αναφορικά με τις πιέσεις που ασκούνται για να καταργηθεί η ρωσική γλώσσα και ο δεύτερος για την αλλαγή που επιχειρείται της τοπωνυμίας σε σχέση με τη Ρωσία και την ΕΣΣΔ.

Μαζί τους και οι πρώην ζελενσκικοί Artem Dmytruk, Oleksandr Dubinsky και Oleksiy Arestovych.

Το συμπέρασμα, τελικά, είναι πως η τύχη του Ζελένσκι εξαρτάται, σε τοπικό επίπεδο, από ουκ ολίγους σημαντικούς «προσωπικούς παράγοντες» οι οποίοι έχουν ισχυρές δυνατότητες να θέσουν εκτός μάχης τον έτσι κι αλλιώς απον0ομιμοποιημένο νυν «πρόεδρο».

Απ’ την άλλη, κομβική και ουσιαστικότερη είναι η θέση επιβολής του Αμερικανού προέδρου τον οποίο μπορούν αρκετά να «βοηθήσουν» επί τόπου όλοι οι «υποψήφιοι» που είδαμε παραπάνω.

2. Στο πρόσφατο Συμβούλιο ΝΑΤΟ-Ουκρανία ειπώθηκαν μερικές αλήθειες και εκφράστηκαν ορισμένες «διευκρινίσεις» έτσι ώστε να μην υπάρχουν περιττές ψευδαισθήσεις και ψεύτικες ελπίδες/προοπτικές.

Βέβαια ολόκληρο το ΝΑΤΟ «σείστηκε» όταν ο Αμερικανός ΥΠΑΜ Pete Hegseth έθεσε ωμά τις αμερικανικές προτεραιότητες (που δεν συμπίπτουν με τις ευρωπαϊκές.κοινοτικές) και τις ευρωπαϊκές/κοινοτικές υποχρεώσεις, κάτι που και ο αντιπρόεδρος ΗΠΑ J. D. Vance έχει υπενθυμίσει στο Μόναχο.

Κατ’ αρχήν εκκρεμεί η λύση των δύο «προβλημάτων»: η γραμμή για την ειρήνη στην Ουκρανία και η ταυτόχρονη αρκετά μεγαλύτερη ανάγκη συμμετοχής στα έξοδα ΝΑΤΟ.

Για τη πρώτη, οι Κοινοτικοί ευρωπαίοι δεν συμφωνούν. Για τη δεύτερη συμφωνούν μεν επί της αρχής, διαφωνούν δε για τα ‘ποσά’!

Για τη πρώτη, η κατραπακιά της μη άμεσης συμμετοχής στις διαπραγματεύσεις που αιωρείται ενοχλεί τα μάλα τις Βρυξέλλες και κάνει να παραμιλάει η Kaja Kallas. Για τη δεύτερη, η ΕΕ είναι ένας πύργος της Βαβέλ, όπου δύσκολα μπορεί να βρεθεί άκρη: 2%, 3%, 5%, ως και 8% τώρα, είναι οι «επιλογές» που «διαιρούν» όλο και περισσότερο την ήδη κατακερματισμένη Κοινότητα.

Υπ‘ αυτές τις συνθήκες το ΝΑΤΟ βρίσκεται στην ουσία ένα βήμα πριν από τη διάλυση, έχοντας υπόψη και τις ριζοσπαστικές απόψεις του Τραμπ για τη χρησιμότητα της «συμμαχίας» και για την «αμερικανική προστασία της Ευρώπης» και απόσυρση/κλείσιμο πολλών βάσεων επί ευρωπαϊκού εδάφους τις οποίες θεωρεί «υπερβολικές» και «άχρηστες» και για τις οποίες μάλλον θα επανέλθει στο προσεχές χρονικό διάστημα.

Όλα ετούτα πάντα σε συνδυασμό με την «πεποίθησή» του πως δεν μπορούν οι Αμερικανοί φορολογούμενοι να πληρώνουν για τους χαραμοφάηδες Ευρωπαίους που «τη βρίσκουν» στο οι «άλλοι» να τους προστατεύουν χωρίς αυτοί να κάνουν τίποτα, ενώ πρέπει να ξοδεύουν τα ίδια τα λεφτά τους για να αυτοπροστατευτούν, αν θέλουν!

Και εδώ μπαίνει και το θέμα της Ουκρανίας, για την οποία ο Τραμπ λέει πως θα πάψει οριστικά να ξοδεύει δολάρια και θα πρέπει οι Κοινοτικοί να αναλάβουν την «συντήρησή» της.

Αυτό σημαίνει αυτομάτως και πολύ απλά πως το «βάρος» της Ουκρανίας γίνεται αβάσταχτο για την Ευρώπη/ΕΕ.

Το Bloomberg υπολόγισε ότι το τελικό ποσό που οι Κοινοτικοί θα πρέπει να ξοδέψουν αγγίζει τις 3.100 δις δολάρια για τα επόμενα δέκα χρόνια εάν επιθυμούν να αντεπεξέλθουν στις ανάγκες/απαιτήσεις των Ουκρανών «φίλων». Μιλάμε λοιπόν για τρία τρισεκατομμύρια δολάρια, ένα ποσό που σίγουρα… προκαλεί ζάλη!

Μέσα σε αυτή την οικονομική πανούκλα αποκτά επείγουσα εφαρμογή και το σχέδιο συγκρότησης ενός αυτούσιου ευρωπαϊκού, δηλαδή κοινοτικού στρατού για την ασφάλεια και αποτροπή τυχόν επικίνδυνων καταστάσεων εις βάρος της ΕΕ.

Οι «εγκέφαλοι» της ΕΕ με τα παραφουσκωμένα μυαλά τους μιλούν συνέχεια για έναν δήθεν κίνδυνο ρωσικής εισβολής πέρα της Ουκρανίας. Τους έπιασε αμόκ με τις τάχα μου ρωσικές επιθέσεις! Κατά τα φαντασιακά λεγομενά τους, είναι παράλογα παροξυσμικά σίγουρο πως όταν οι Ρώσοι θα έχουν «ξεμπερδέψει» με την Ουκρανία, αμέσως μετά θα στραφούν εναντίον άλλων κοινοτικών χωρών με πρώτες τη Πολωνία και τις βαλτικές χώρες.

Ίσως αυτή τη δήθεν μελλοντική κατάσταση ενίσχυσε πρόσφατα και η παρατήρηση του Τραμπ ο οποίος έχει δηλώσει πως είναι πολύ πιθανόν στο σχετικά κοντινό μέλλον η Ουκρανία να γίνει ρωσική. Βέβαια το ενδιαφέρον του Τραμπ για τις ουκρανικές σπάνιες γαίες δεν «ταιριάζει» καθόλου με την εν λόγω παρατήρησή του για ρωσωποίηση της Ουκρανίας.

Σενάρια πολλά άρχισαν να κυκλοφορούν, ειδικά σε επίπεδο κοινοτικό.

Οι Κοινοτικοί, ως πρώιμοι πιο βασιλικοί του βασιλιά και ανεδαφικά πρωτοστατούντες ενάντια μιας Ρωσίας που από το 2022 έγινε δήθεν ο «μπαμπούλας» που θα μας φάει όλους(!), ακραίοι πολεμοκάπηλοι και σήμερα, περισσότερο από ποτέ, εκνευρισμένοι από την ήττα τους που νόμιζαν πως θα ήταν νίκη,

αυτοί οι Κοινοτικοί λοιπόν που ανόητα ζητούν έναν «αέναο πόλεμο» με τη Ρωσία, είναι και εκείνοι οι οποίοι την Ευρώπη από ανθηρή που ήταν την κατάντησαν ζητιάνα και διεθνές περίγελο, άνοες εγκληματίες που από τα ζεστά τους γραφεία επιμένουν όπως οι χώρες τους αιματοκυλιστούν για χάρη της άλογης αντιρωσικής τους παροζάλης!!

Κάποιοι θα πρέπει να τους σταματήσουν πριν είναι πολύ αργά.

Γιατί τώρα πιο πολύ ακόμη λύσσαξαν βλέποντας τον Τραμπ να τους εγκαταλείπει, και να χάνουν την «ησυχία» τους επειδή παύει να υπάρχει πια η «αμέριστη» «ομπρέλα προστασίας» των «φίλων-συμμάχων» πέρα του Ατλαντικού, κάτω απ’ την οποία αναπαυόντουσαν αμέριμνοι ενώ τώρα πρέπει να «ξεβρακωθούν» για να κρατήσουν εν ζωή την αυτόκλητα προστατευόμενη Ουκρανία του «φίλου» Ζελένσκι.

Και πολύ τους ενοχλεί που ο Τραμπ είπε: «Εμείς έχουμε έναν ωκεανό ανάμεσά μας. Αυτοί όχι», και μάλλον θα πρέπει να αναγκαστούν να αυξήσουν τα στρατιωτικά/πολεμικά έξοδα πέρα του 5% που κιόλας τους τρομοκρατεί γιατί πρέπει να εφαρμόσουν εν καιρώ ειρήνης μια πολιτική και οικονομία πολέμου αντιβαίνοντας επιδεικτικά τη βούληση των λαών τους, ήδη κατά μεγάλη πλειοψηφία εχθρικοί και δυσανασχετούντες.

Και τρομοκράτησε τους ιεράρχες του ιερατείου των Βρυξελλών εκείνο που είπε, επιβεβαιώνοντας τον «αρχηγό»» του, ο ΥΠΑΜ Pete Hegseth στους ομόλογους του στο ΝΑΤΟ, ότι:

1) δεν είναι ρεαλιστική η σκέψη μιας Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ

2) η σκέψη επανακατάληψης απ’ την Ουκρανία των εδαφών που έχασε

3) και ο μόνος τρόπος να σταθεί στα πόδια του το ΝΑΤΟ και να προστατέψει την Ουκρανία είναι οι «σύμμαχοί μας Ευρωπαίοι» να μπουν στην αρένα και να αναλάβουν εξ ολοκλήρου την ασφάλεια της ευρωπαϊκήε ηπείρου.

Το ότι ο Τραμπ είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμος να εγκαταλείψει την Ευρώπη και να την αφήσει να βράζει μέσα στο ζουμί της, το ζουμί του, κατά γενική ομολογία, διεφθαρμένου και ναρκισσιστικού ιερατείου των Βρυξελλών, είναι μια προοπτική που ξετρελαίνει τους ταγούς τις περίοπτης «Κομισιόν», οι οποίοι ήδη είχαν ξετρελαθεί όταν ο Τραμπ είχε τηλεφωνήσει στον Πούτιν χωρίς να το συζητήσει προηγουμένως με αυτούς!!

Και έτσι τώρα που οι Κοινοτικοί κρατούν στα χέρια τους τη «βραστή πατάτα» της Ουκρανίας και της συνέχειας ή όχι του πολέμου, δε βρήκαν τίποτα άλλο από το να απαξιώσουν την «εγγύτητα» Τραμπ και Πούτιν ως νίκη της pax putiniana και ως δήθεν «επιβολή» του Πούτιν επί του Τραμπ υποτιμώντας αυτόν σαν να είναι ένα παιδσρέλι που τρώει κουτόχορτο!

Κάπως «εξ ιδίων τα αλλότρια»; ‘Η ο μύθος της αλεπούς και τα σταφύλια;

Τέλος, και κάτι άλλο ακόμα, σημαντικότατο.

Πάλι πολύ «πείραξε» τους Κοινοτικούς (που βλέπουν όλα τα δις ευρώ που ξόδεψαν για την Ουκρανία και η ιδέα τους για νίκη να πηγαίνουν στράφι) η προσέγγιση του Τραμπ με την Σαουδαραβία και τον πρίγκιπα διάδοχο του θρόνου Mohammad bin Salman ως προνομιούχο μέλος για τις συζητήσεις περί ειρήνης στην Ουκρανία.

Περίμεναν να είναι αυτοί στη θέση του!!

Η άμεση εμπλοκή του Ριάντ προσδίδει στην «υπόθεση Ουκρανία» μια εξαιρετική γεωπολιτική αξιακή διάσταση. Αυτό σημαίνει επίσης πως για τον Τραμπ στη Μέση Ανατολή ο κεντρικός «παίχτης» είναι ο MbS και όχι ο Netanyahu!

Έτσι νέες, ισχυρότερες ισορροπίες δημιουργούνται, διόλου απίθανο βασισμένες σε χοντρά ποσά δολαρίων και με «600 δις αιτίες», όσα τα δις δολαρίων που η Σαουδαραβία επένδυσε στις ΗΠΑ!

Είπαμε: παντού και πάντα: l’argent fait la guerre.

Απ’ την άλλη, οι Ουκρανοί φωνάζουν: «καμία συμφωνία χωρίς εμάς», για την προσεχή διάσκεψη ειρήνης.

Μάλλον οι Ουκρανοί ως ηττημένοι θα είναι «μέσα», απλώς για να γνωρίσουν τι έχει αποφασιστεί γι’ αυτούς. Ίσως και όχι. Θα δούμε.

Το τεράστιο πρόβλημα όμως το έχουν οι Ευρωπαίοι-Κοινοτικοί. Αλήθεια, θα μπορέσουν να είναι, έστω και «παρατηρητές»; Ή μέλη χωρίς δικαίωμα ψήφου;