Greece is one of the key actors in the Eastern Mediterranean engaged in an atypical energy war, in which each participant must strategically leverage the available means to bolster their energy security. The geopolitical tensions unfolding in the region are directly linked to the discovery and production zones of energy resources. This interrelation situates energy within the broader security framework, establishing energy security as an emerging sector of domestic and foreign policy (Sklias & Flouros, 2019).

The Concept of Energy Security

The notion of energy security entails multiple interpretations and varying characteristics depending on the country, time frame, or energy source to which it is applied (Chester, 2010). Historically, definitions have focused on energy availability, reliability, and affordability (Bahgat, 2006). Generally, energy security can be interpreted as “the uninterrupted availability of energy at an affordable price.”

As global energy demand rises, available resources appear increasingly limited and unevenly distributed (Kruyt et al., 2009). Simultaneously, complex geopolitical transformations highlight the intrinsic relationship between national and energy security (Radovanović, Filipović & Pavlović, 2017), positioning energy as a top national priority. States aim to secure not only the availability of natural energy resources but also the production processes and optimal transportation routes (Arman et al., 2021).

The four dimensions of energy security are defined as Availability, Accessibility, Acceptability, and Affordability (Asia Pacific Energy Research Center, 2007).

Availability

Significant hydrocarbon deposits have been discovered in the Ionian Sea, to the southwest and southeast of Crete, and in the northern Aegean (Capital.gr, 2023). Approximately 85% of these deposits are estimated to be natural gas, positioning Greece as an emerging natural gas producer. 

The offshore regions of Western Greece and southern Crete seem geologically similar to the Southeastern Mediterranean rock formations, where significant gas reserves have been identified (Capital, 2023). Vast marine areas remain unexplored, presenting opportunities for greater energy leverage and strategic advantage.

In 2023, Greece’s natural gas imports decreased by 13% compared to 2022 in line with efforts to reduce dependence on Russian gas (IENE, 2024). Concerning fossil fuels, Greece possesses limited domestic reserves, making it reliant on imports. This dependence is illustrated by the country’s low levels of crude oil production (Figure 1).

Figure 1

Crude oil production chart

Source: Enerdata

Major crude oil suppliers in 2022 were Iraq (44%), Kazakhstan (17%), Libya (16%), and Saudi Arabia (10%) (Enerdata). Notably, dependency on Russia has significantly declined: in 2021, Russia accounted for 96% of hard coal imports, 41% of natural gas, 21% of crude oil, and a smaller share of petroleum products (International Energy Agency). Greece has also reduced the share of fossil fuels used in electricity generation (Figure 2), though further progress remains possible.

Figure 2

Source: Our World In Data

2023 marked a turning point for Greece’s clean energy production, with 57% of the energy mix derived from RES (primarily wind and solar). This figure was 50.12% in 2022 (IPTO, 2024).

Thanks to its advantageous geographic location and RES potential, Greece could become a significant energy actor in the Eastern Mediterranean. However, unaddressed Turkish provocations may facilitate Turkish geopolitical ambitions, thus weakening Greece’s regional influence.

Accessibility

The “strategic advantage of Turkey’s position in the international system” (Davutoğlu, 2010), coupled with persistent attempts to exert pressure on Greece, Cyprus, and the broader Eastern Mediterranean, has complicated access to recently discovered hydrocarbon reserves. Petroleum geologist and Energean VP Konstantinos Nikolaou stated that “exploration in Crete is not about whether gas will be found, but about sovereign rights” (Energypress, 2024). Finalizing these explorations will signify the defence of Greek interests, especially in light of the persistent absence of strong political will to counteract Turkish expansionist policies.

Acceptability

Acceptability refers both to the existence of adequate infrastructure for utilizing available and accessible energy resources and to the minimization of environmental impact. Greece has four refineries (Enerdata, n.d.) for processing fossil fuels (Table 1).

Table 1

Refineries in Greece

Source: Ministry for Reconstruction of Production, Environment, 2015

Imported natural gas is distributed via the National Natural Gas Transmission System through Sidirokastro (Greek-Bulgarian border), Kipoi (Greek-Turkish border), and Agia Triada (entry point from the Revithoussa LNG terminal) (RAAEY, n.d.). One of the key gas pipeline systems is the Trans Adriatic Pipeline (TAP), which runs from Greece to southern Italy and is the main source of gas imports to Europe from Azerbaijan. (Aenert, 2024).

Regarding electricity infrastructure, Greece has partnered with Bulgaria, Italy, and North Macedonia to enhance interconnection capacity and integrate into the European electricity market.

Furthermore, Greece’s RES capabilities could support electricity exports, provided authorities establish the appropriate legal and regulatory frameworks for timely and transparent project implementation. RES development has spurred the creation of wind farms, exploiting wind energy and its growing storage potential (Figure 3).

Figure 3

Source: Hellenic Wind Energy Association

However, concerns arise about wind turbine construction in designated forests or reforest areas (Gov. Gazette 2464/B/03.12.2008), due to potential environmental degradation or bird population harm (Kati et al., 2021). Additionally, unchecked wind farm development has been linked to land-grabbing phenomena, dating back to the pre-memorandum era (Maki & Velegakis, 2022).

Besides RES, other forms of clean and efficient energy can be utilized. Hydrogen holds significant potential for expanding clean energy production (Yue et al., 2021), though it remains underexplored. The EU’s “Hydrogen Strategy for a Climate-Neutral Europe” emphasizes the development of renewable hydrogen and calls on member states to begin infrastructure planning (European Commission, 2020). Hydrogen can be environmentally friendly, as it can be produced from water and revert to water upon oxidation (Rosen & Koohi-Fayegh, 2016).

Affordability

Greece’s climate targets align with the broader EU objectives for combating climate change. However, these targets must be tailored to each country’s economic feasibility and acceptance (Pellerin-Carlin, 2017). Greece has the highest electricity production cost in Europe, nearly double the EU average (Figure 4 – ELIAMEP, 2023). Electricity bills also include various fees and surcharges, many unrelated to actual consumption (International Energy Agency).

Figure 4

Source: Hellenic Foundation for European and Foreign Policy – ELIAMEP

Producing energy from RES requires the construction of environmentally sustainable storage units. Compared to conventional fuels, RES demands higher levels of Foreign Direct Investment (FDI) to develop necessary support infrastructure. Therefore, promoting RES without diverting investment from imported oil and gas may not necessarily enhance Greece’s energy security (Proedrou, 2022).

Turkish Provocations

Turkey has repeatedly engaged in aggressive actions undermining Greece’s energy security aiming to assert dominance in the Eastern Mediterranean and limit Greek and Cyprus sovereignty over energy-rich maritime zones.

Tensions date back to 1976, when the research vessel Hora violated the Greek continental shelf, initiating decades of friction. The 1987 crisis escalated when Seismic (formerly Hora) conducted surveys in Greek waters, prompting military threats from Greece that ultimately prevented further escalation.

In 2019, the Turkey-Libya maritime memorandum, which delineates sea zones in violation of Greek and Cypriot sovereign rights, aimed to establish a strategic fait accompli. This agreement disregards the existence of Crete and other Greek islands, severely impeding the exploitation of Greek energy reserves.

In 2020, the Oruç Reis vessel conducted illegal seismic surveys within Greece’s Exclusive Economic Zone (EEZ), escorted by warships—an act that escalated tensions and led to EU sanctions against Turkey. However, Turkish activity continues unabated.

In July 2024, Turkish warships closely monitored the Italian research vessel Levoli Relume during submarine cable-laying operations south of Kasos for the Greece-Israel-Cyprus electricity interconnector. In June 2024, Turkey issued a NAVTEX claiming an area between Rhodes and Crete by the C/S Teliri—as part of its continental shelf.

In early 2025, tensions escalated again as Turkish warships shadowed survey operations in international waters, prompting diplomatic complaints from Athens and renewed EU attention.

Turkey has signalled its intent to disrupt the regional balance in the Eastern Mediterranean and lay claim to maritime zones and energy reserves to which it holds no legitimate entitlement. The “Blue Homeland” doctrine reflects Turkey’s unwavering ambition to expand its naval presence in the Eastern Mediterranean (Maris, Flouros, & Galariotis, 2022). The presence of Turkish military forces near Greek islands intensifies the perception of threat and affirms Turkey’s expansionist agenda and pursuit of regional power.

Conclusion

While several scholars advocate for Greece’s leadership role in shaping the geopolitical landscape of the Eastern Mediterranean (Bakhshandeh & Yeganeh, 2023), it is evident that Strategic Dialogues with the United States have catalyzed regional partnerships—such as the Greece-Cyprus-Israel-USA (3+1) format and the Eastern Mediterranean Gas Forum (EMGF). The French government, concerned by Turkey’s growing influence, has supported these initiatives (Lambert & Shath, 2023).

Meanwhile, Turkey seeks to forge alliances with Balkan states (Albania, Bosnia and Herzegovina, Bulgaria, Kosovo, Montenegro, North Macedonia, and Serbia) to apply geopolitical pressure on Greece’s northern borders (Tansel, 2020), advancing its expansionist objectives. 

Overall, Turkey’s actions not only violate international law but also pose direct threats to Greece’s energy security, impeding the development of vital infrastructure and the exploitation of Eastern Mediterranean reserves. Strengthening international cooperation and adopting a deterrence strategy is essential for safeguarding Greece’s national interests.

The exploration and eventual implementation of gas pipelines connecting Greece to Europe serve the EU’s energy diversification goals and the US’s diplomatic stance toward Russia (Deniozos et al., 2018). Coordinated initiatives by the relevant Greek ministries are crucial for financing and completing projects aligned with national interests. A clear demonstration of political will is vital to fully utilize existing and emerging tools that enhance Greece’s energy security. Achieving energy autonomy will equip the Greek nation with the strategic strength and international recognition it currently lacks.

A deeper analysis of Turkey’s global role and influence may further illuminate why international institutions have thus far been unable to halt its persistent violations of international law.

Του Michael Rubin για την  Hellas Journal

Στις 19 Μαρτίου 2025, οι τουρκικές δυνάμεις ασφαλείας συνέλαβαν τον δήμαρχο της Κωνσταντινούπολης Εκρέμ Ιμάμογλου με τις κατηγορίες για διαφθορά και  τρομοκρατία.

Το πραγματικό αμάρτημα του Ιμάμογλου ήταν η προετοιμασία να διεκδικήσει την προεδρία της Τουρκίας. Ο Soner Cagaptay, βιογράφος του Ερντογάν στο Ινστιτούτο της Ουάσιγκτον για την Πολιτική της Εγγύς Ανατολής δήλωσε: «Το αδιανόητο μόλις συνέβη στην Τουρκία».

Με όλο τον σεβασμό στον κ. Cagaptay, αυτή η σύλληψη ήταν πολύ αναμενόμενη για κάποιον που δεν τυφλώνεται από ευσεβείς πόθους και την ελπίδα ότι με κάποιον τρόπο ο Ερντογάν θα μποριύσε να αλλάξει.

Άλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά που συλλαμβάνει έναν αντίπαλο του οποίου το πείσμα τον εξόργισε και του οποίου το χάρισμα τον τρόμαξε. Οι Κούρδοι θα είναι ανόητοι αν εμπιστευτούν την ειρηνευτική διαδικασία του Ερντογάν τώρα.

Η σύλληψη του Ιμάμογλου σηματοδοτεί ότι ο μόνος τρόπος με τον οποίο ο Ερντογάν θα απελευθερώσει τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν από τη φυλακή είναι μέσα σε νεκροσακούλα.

• Η αποστροφή του Ερντογάν στην δημοκρατία και το κράτος δικαίου ήταν πάντα σαφής . Το πιο αξιοσημείωτο δεν είναι ότι ο Ερντογάν γονατίζει τους αντιπάλους, αλλά μάλλον το ότι οι διεθνείς θεσμοί του επιτρέπουν να την γλιτώνει.
• Ο Τούρκος δικτάτορας, τελικά, αψηφά τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Τα μέλη της οικογένειάς του βγάζουν κέρδη άμεσα από το Ισλαμικό Κράτος.

Η διαφθορά του που έρχεται από τις μέρες του ως δήμαρχος είναι αληθινή κι όχι μάλλον φανταστική. Ποτέ δεν εξήγησε πώς ο ίδιος και τα μέλη της οικογένειάς του θα μπορούσαν να γίνουν πολυδισεκατομμυριούχοι με μισθούς δημοσίων υπαλλήλων.

Όχι, κύριε Ερντογάν, η ηχογράφηση με τον γιο σας να συζητάτε πώς να κρύψετε ένα δισεκατομμύριο δολάρια σε μετρητά δεν ήταν απάτη και οι ερωτήσεις σχετικά με τις τσάντες των 50.000 δολαρίων της συζύγου σας δεν θα εξαφανιστούν.

Είτε άμεσα με το εκτεταμένο σύστημα φυλακών της Τουρκίας είτε έμμεσα μέσω των μηχανορραφιών της τουρκικής υπηρεσίας πληροφοριών και της υποστήριξής της σε ομάδες που κυμαίνονται από το Ισλαμικό Κράτος έως τις λιβυκές πολιτοφυλακές και τις συριακές θυγατρικές της Αλ Κάιντα, ο Ερντογάν είναι προσωπικά υπεύθυνος για χιλιάδες θανάτους.

Η Turkish Air προφανώς μετέφερε λαθραία όπλα στη Μπόκο Χαράμ για να σκοτώσει Νιγηριανούς Χριστιανούς. Οπλίζοντας και τις δύο πλευρές του εμφυλίου πολέμου του Σουδάν -της πιο αιματηρής συνεχιζόμενης σύγκρουσης στον κόσμο- ανεβάζει δυνητικά τα θύματά του σε εκατοντάδες χιλιάδες αν όχι περισσότερα.

Αφότου το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο απήγγειλε κατηγορίες στον πρώην Σουδανό ηγέτη Ομάρ αλ Μπασίρ, ο Ερντογάν υποδέχθηκε τον Μπασίρ με ανοιχτές αγκάλες. «Ένας μουσουλμάνος δεν θα μπορούσε να διαπράξει γενοκτονία· δεν είναι ικανός για αυτό», είπε ο Τούρκος ηγέτης για τον Σουδανό δικτάτορα που είναι υπεύθυνος για τους θανάτους εκατομμυρίων στο νότιο Σουδάν και το Νταρφούρ.

Αυτή η δήλωση θα πρέπει να δίνει μια εικόνα της νοοτροπίας του Ερντογάν: Είτε πρόκειται για σφαγή Αρμενίων, Ελλήνων, Γεζίντι, ανιμιστών ή Τιγκραιανών, η θρησκεία του δράστη συγχωρεί  τη βία και η θρησκεία του θύματος τη δικαιολογεί.

Για πάρα πολύ καιρό, ο παγκόσμιος νότος παραπονιόταν ότι το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο εστίαζε τα πυρά του αποκλειστικά στους Αφρικανούς ηγέτες και ζητούσε μια διεύρυνση των κατηγορουμένων.

• Παραμερίζοντας το γεγονός ότι οι παραβιάσεις πρέπει να καθορίζουν την επιβολή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και όχι μια ποσόστωση, το Δικαστήριο έχει αρχίσει να στοχοποιεί άλλους, πιο πρόσφατα τον πρώην πρόεδρο των Φιλιππίνων Ροντρίγκο Ντουτέρτε για φερόμενη εντολή για εξωδικαστικές εκτελέσεις εμπόρων ναρκωτικών και μελών συμμοριών.

Εάν ο Ντουτέρτε μπορεί να είναι στόχος, όχι μόνο κι ο ίδιος ο Ρετζπέπ Ταγίπ Ερντογάν, αλλά και η Εμινέ «Ιμέλντα» Ερντογάν και ο Μπιλάλ Ερντογάν πρέπει να βρεθούν στο εδώλιο. Η ευρωπαϊκή δέσμευση και η διπλωματική ευγένεια ρίχνουν βενζίνη στη φωτιά και πείθουν τον Ερντογάν ότι μπορεί να την γλιτώσει προβαίνοντας σε καταστολή και φόνους.

Αντί να του επιφυλάσσουν υποδοχές με κόκκινο χαλί,  είναι καιρός οι Ευρωπαίοι να τον υποδεχτούν με ένταλμα σύλληψης και μια πτήση εξπρές για τη Χάγη.

Οι συμμορίες που ελέγχουν τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες στη Γερμανία μπορεί να ξεσηκωθούν για δύο ή τρεις ημέρες, αλλά όταν οι Τούρκοι αντιληφθούν ότι η Ευρώπη έχει σπονδυλική στήλη, μπορεί πραγματικά να σκεφτούν τι θα μπορούσε να σημαίνει ένα μέλλον χωρίς τον Ερντογάν. Συλλάβετε τον Ερντογάν τώρα.

Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου

 Άρχισαν να εξαντλούνται, ως φαίνεται, τα χοληφόρα πυρομαχικά εχθροπάθειας κατά της κυβέρνησης από τη φαρέτρα αντικυβερνητικών εφημερίδων της Δεξιάς, για να φτάνουν σήμερα στο σημείο κάποιες από αυτές να αποκαλύπτουν θριαμβικά τις πηγές πληροφόρησής τους, αν και δεν είναι συμβατές με την ιδεολογία τους.

   Πηγές που τους τροφοδοτούσαν με αποκαλύψεις μήνες πριν (καλοκαίρι του ’24), για ό,τι συνέβαινε στην Κάσο (σ.σ: τουρκικά πολεμικά παραβίασαν την ελληνική ΑΟΖ ανεμπόδιστα από τα παρόντα ελληνικά) και παρέπεμπαν στη ”φινλανδοποίηση” της Ελλάδας…

   Και οι πηγές έχουν ονοματεπώνυμο: ‘Χρήστος Ροζάκης” (”Ζητάμε την άδεια των Τούρκων για ό,τι κάνουμε στο Αιγαίο”, άρα απεμπολήσαμε στην Κάσο κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας εφαρμόζοντας στην πράξη τη ”συνεκμετάλλευση”. Την απαγορευμένη λέξη που εκστόμισε πρώτος ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του πρωθυπουργού Θάνος Ντόκος τον Φεβρουάριο του 2020)…

   Έτσι ο Χρήστος Ροζάκης έγινε πρωτοσέλιδο όχι σε ρόλο… ”οξαποδώ” (όπως συνηθιζόταν άλλοτε στον δεξιό Τύπο εξαιτίας του φιλοτουρκισμού του), αλλά σε ρόλο… έγκυρου πληροφοριοδότη που αποκάλυπτε το… έλλειμα πατριωτισμού Μητσοτάκη (βλ. πρωτοσέλιδα: ”Η Κάσος χειρότερη από τα Ίμια…” [δώρο Ροζάκη στον Κώστα Σημίτη] //”Μεταξύ εθνικής ταπεινώσεως και εθνικής τραγωδίας”// ”Η ατίμωση βήμα βήμα” // ”Διατάξατε τον Α/ΓΕΕΘΑ να μην εμπλακεί στην Κάσο, κ. πρωθυπουργέ”)!!!

   Ο αγώνας του ”σκληρού” δεξιού/ακροδεξιού Τύπου να προλειάνει το έδαφος για πραγμάτωση των σχεδίων κάποιου ή κάποιων οι οποίοι κινούν στα παρασκήνια (από έτους σχεδόν) τα νήματα συνωμοσίας (με όχημα τα αριστεροδεξιά ΜΜΕ) προς αντικατάσταση ”εν πλω” του αήττητου σε εκλογές πρωθυπουργού, είναι προφανής.

  Είναι προφανής η επιδίωξή τους να ροκανίσουν την καρέκλα του με αιχμές για μειοδοσία, ώστε να διεγείρουν το θυμικό των ”Σαμαρικών” και ”Καραμανλικών” βουλευτών, οι οποίοι δείχνουν να έχουν συμβιβαστεί με το πνεύμα και την πολιτική Μητσοτάκη στην  κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας.

   Κάτι που πάει κόντρα στα σχέδια των εθνολαϊκιστικών εφημερίδων και ιστοσελίδων που εξυφαίνουν από καιρό σχέδια αντικατάστασής του εκ των έσω στην αρχηγία του κόμματος και την πρωθυπουργία από έναν ”πατριώτη” δικό τους, αν δεν ευδοκιμήσει  η πίεση που του ασκείται ένθεν κακείθεν – μέσω ”Τεμπών” – για να προσφύγει πρόωρα στις κάλπες, ώστε να βγει ακόμα και αριστερός εν ανάγκη στη θέση του…

   Η υποβόσκουσα από καιρό πικρία (που εκδηλώνεται με δόσεις… επικαιροποίησης της αλήθειας στα Μέσα) του εκπαραθυρωθέντα… ευγενικά προ πενταετίας από τη θέση συμβούλου στο ΥΠΕΞ πρώην ΥΦΕΞ του Σημίτη Χρήστου Ροζάκη, θα έπρεπε λογικά να χαροποιεί τους έχοντες γνώση επί των εθνικών μας θεμάτων Έλληνες οι οποίοι απεύχονται την παρουσία εθνομηδενιστών και τουρκόφιλων της ”Σχολής” του ΕΛΙΑΜΕΠ στη χάραξη της εθνικής στρατηγικής  μας, 

   Και, όντως, χαροποιεί τους ανιδιοτελείς Έλληνες η μη ανανέωση της θητείας του εν λόγω πανεπιστημιακού στο ΥΠΕΞ, όχι όμως – ως φαίνεται – τους ιδιοτελείς των εν λόγω Μέσων, οι οποίοι έβρισκαν σε αυτόν μέχρι τώρα μια αθέατη και έγκυρη πηγή πληροφόρησης, για να ”χτυπήσουν”  τον… Μητσοτάκη.

   Ο Ροζάκης έμεινε, προφανώς στα… αζήτητα της εξουσίας από πενταετίας και αναζητά δημοσιότητα, με δόσεις αλήθειας, στην προσπάθειά του να αποκαταστήσει την αρνητικά προδιαγραφόμενη υστεροφημία του. Να την αποκαταστήσει  παριστάνοντας ετεροχρονισμένα τον ”πατριώτη” και, εκμεταλλευόμενος  την αρνητική συγκυρία για τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση, να γίνει βακτηρία εκείνων που μέμφονταν άλλοτε το έλλειμμα πατριωτισμού του.

    Βακτηρία παροχής πληροφοριών σε δόσεις, μέχρι να ξεχαστούν τα ανείπωτα που ξεστόμιζε κατά καιρούς περί ”μαξιμαλιστικών θέσεων της Ελλάδας”, ”απομονωμένου Καστελόριζο, που είναι – έτσι κι αλλιώς – κοντύτερα στην Τουρκία” κλπ), αν και έχει ανανεωθεί η μαγιά που μας άφησε, δυστυχώς, με ανθρώπους που κατέχουν θέσεις κλειδιά σε γενικές γραμματείες και υφυπουργεία…

  ”Οὐδέ γρ ἐνταῦθα το κακόν ἀμιγές καί τοῦ ἀγαθοῦ  ουδέν κακόν αμιγές καλού”, έλεγε ο φιλόσοφος Πρόκλος τον 5ο αι. π Χ. Με άλλα λόγια ”ουδέν κακό αμιγές καλού”, κάτι που αποδεικνύεται χρήσιμο μέχρι και τώρα για διττούς, επαμφοτερίζοντες στόχους:

   Ο πρώτος έχει αποδέκτη την εξουσία (”καμπανάκι” για τους παροικούντες το Μαξίμου και το ΥΠΕΞ ότι ”ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον” στα εθνικά μας θέματα) και ο δεύτερος τον εθνολαϊκιστικό Τύπο ο οποίος πάσχει από το σύνδρομο των δύο μέτρων και δύο σταθμών, όταν πρόκειται να ασκήσει κριτική στον Κυριάκο Μητσοτάκη.

    Τον πρωθυπουργό ο οποίος, αν και αντιμετωπίζει με ευγένεια, λογική επιχειρηματολογία και αυτοκυριαρχία τους εχθροπαθείς αντιπάλους του, δέχεται επί μήνες αήθεις επιθέσεις πανταχόθεν, (με πρωτοστάτες είτε δημαγωγούς και λαοπλάνους κομματάρχες είτε φερέφωνά τους στον Τύπο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (ΜΚΔ), όπου περισσεύει η υποκρισία και η χυδαιότητα σπιθαμιαίων πολιτικών, οι οποίοι παροτρύνουν – μέσω των τρολ των κομμάτων τους, που γέρνουν επικίνδυνα προς τα άκρα – να ρίξουν τον πρωθυπουργό, για να έρθουν μετά (εξ ευωνύμων ή εκ δεξιών) να τον αντικαταστήσουν δια της κάλπης ή μη ως… σωτήρες.

    ”Σωτήρες”, αν και έχουν χρηματίσει  από επαγγελματίες εργαλειοποιητές έως πατριδοκάπηλοι τσαρλατάνοι και θεομπαίχτες… Ο ενταγμένος πολιτικά στην αριστεροδεξιά αντιπολίτευση λαός των συλλαλητηρίων, έχοντας την ομόθυμη ”συμπαράσταση” των κομματαρχών-καθοδηγητών του, δεν εξετίμησε προφανώς τη δήλωση ταπεινότητας και συντριβής του πρωθυπουργού για την τραγωδία των Τεμπών (κάτι που δεν έκανε ο Τσίπρας στο Μάτι) και γι’ αυτό συνεχίζει να καταφέρεται με τέτοια σφοδρότητα εναντίον του.

   Συνεχίζει να καταφέρεται εναντίον του –  στα ΜΜΕ και τα κοινωνικά δίκτυα (ΜΚΔ) – με ανοίκειους χαρακτηρισμούς που ευτελίζουν τους ίδιους που τους εκφέρουν και τους δόλιους υποβολείς τους απ’ τα παρασκήνια. Αυτούς οι οποίοι – από κομματικό φανατισμό ή  εν ονόματι της Δικαιοσύνης – διασύρουν σε ευρωπαϊκό έδαφος την Ελληνική Δημοκρατία και τους θεσμούς της, ώστε να πληγεί καίρια – ηθικά και οικονομικά –  το ελληνικό κράτος.

   Το ελληνικό κράτος που παρουσιάζεται ως ανάλγηττο και άδικο στα μάτια των ξένων δια στόματος Ελλήνων ευρωβουλευτών (βλ. ΣΥΡΙΖΑ και Σία), ακτιβιστών-φιλομεταναστών και της εκπροσώπου του Συλλόγου των συγγενών των Τεμπών), με αφορμή τους 57 νεκρούς του τραγικού σιδηροδρομικού δυστυχήματος προ διετίας και όχι μόνο, γιατί οι αριστεροί ευρωβουλευτές μας στην Ε.Ε πρόσθεσαν σε αυτούς τους προ διετίας μετανάστες του ναυαγίου της Πύλου, για τον πνιγμό των οποίων καταγγέλλουν τους Έλληνες λιμενικούς.

  Καταγγέλλουν άδικα με ανθελληνικό οίστρο τους άγρυπνους φρουρούς των θαλασσίων συνόρων μας, αν και είναι αποδεδειγμένο ότι το ναυάγιο του σαπιοκάραβου των λαθρεμπόρων έγινε σε διεθνή ύδατα και με κατεύθυνση την Ιταλία (Ιούνιος 2023), ενώ οι επιβάτες του είχαν αρνηθεί κάθε εκδήλωση προσφοράς βοήθειας από ελληνικής πλευράς.

   Όμως, δυστυχώς, η κομματική προκατάληψη  δεν τα λογαριάζει αυτά και κάνει τα θύματά της να σκέφτονται και να εκφράζονται μεροληπτικά,  ”χορεύοντας” μηχανικά στον ρυθμό των ποδηγετών τους, όπως… ”χορεύαμε” εμείς κάποτε – αντί για τις Αγορές – ακούγοντας το νταούλι και τον ζουρνά  του Τσίπρα (2015/’16)…

   Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στο σήμα αφύπνισης το οποίο εξέπεμψε το πιο… επικοινωνιακό απ’ τα ”ορφανά” του Σημίτη,  που πλαισίωσε με θορυβώδη τρόπο συμβουλευτικά το ΥΠΕΞ κατά την πρώτη διετία διακυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη.

   Ας ξαναγυρίσουμε στον Χρήστο Ροζάκη ο οποίος έκανε τελευταία μια δήλωση τροχιοδεικτική προς αποκατάσταση της υστεροφημίας του, με στόχο να  απεκδυθεί – έστω κι αργά – τον μανδύα του φιλότουρκου και να ξιφουλκήσει – ως… μεταχρονολογημένος πατριώτης – αποκαθιστώντας τη χαμένη τιμή του Έλληνα μέσα του με μια βαριά ομολογία: αυτήν που εκστόμισε περί κατάλυσης των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στην Κάσο το καλοκαίρι του ’24.

   Έτσι άρχισε νέος κύκλος επιθετικότητας κατά του πρωθυπουργού με κυρίαρχη την κρεμασμένη στα μανταλάκια του πρωτοσέλιδου-καταγγελία Ροζάκη: ”Απεμπολήσαμε δικαιώματα στην Κάσο”, ενώ μήνες πριν ο λαλίστατος εκδότης της εφημερίδας είχε φτάσει αρθρογραφικά  σε σημείο αβάσταχτης υπερβολής, συνώνυμης με συνειδητή στρεψοδικία σε κλιμάκωση ανιούσα  (”Η Κάσος χειρότερη από τα Ίμια…”), ενώ γνώριζε και γνωρίζει  καλά ότι στην Κάσο απεμπολήσαμε κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας  (βλ. αναβολή επ’ αόριστον της επέκτασης των χωρικών μας υδάτων στα 12 νμ), αλλά στα Ίμια χάσαμε ελληνική κυριαρχία!!!

   Χάσαμε έδαφος της ελληνικής επικράτειας για πρώτη φορά  από τον Β’ ΠΠ, αν και δεν τόλμησε κανείς τότε (1996) του Τύπου (πολύ περισσότερο πολιτικός αντίπαλος του Κώστα Σημίτη) να εκτοξεύσει εναντίον του και εναντίον του υπουργού Εξωτερικών του (Θεόδωρου Πάγκαλου) τις βαρύτατες ύβρεις που ακούμε σήμερα κατά του πρωθυπουργού για μη εθνικό θέμα, με αφορμή τα πρόσφατα κοινωνικά και δικαιωματικά συλλαλητήρια.

   Συλλαλητήρια τα οποία ξεκίνησαν με αίτημα τη Δικαιοσύνη στην μη εκδικασθείσα ακόμα υπόθεση των Τεμπών και μετατράπηκαν ασκαρδαμυκτί σε ”αντικυβερνητικά”, ελέω αντιπολίτευσης και υφέρπουσας  προπαγάνδας. 

   Φευ! Η πολιτική τυμβωρυχία του τραγικού δυστυχήματος του ’23 έχει τόνο αντιπολιτευτικό, λόγο απολιτικό και… αγαπησιάρικο, για να παγιδεύει ευκολότερα τα θύματά της, που αδυνατούν να δουν τα πρόσωπα του Ιανού στον Τύπο και την εκκολαπτόμενη εξουσία…