Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης βρίσκεται από τις 21 Φεβρουαρίου στην Μολδοβλαχία, έχει στήσει το στρατηγείο του στο μοναστήρι του Γαλατά, ενώ έχουν αφοπλισθεί οι σαράντα Τούρκοι της ηγεμονικής φρουράς και έχουν συλληφθεί και περίπου τριάντα μουσουλμάνοι πρόκριτοι και έμποροι.

Ο Μιχαήλ Σούτσος, τότε ηγεμόνας της Μολδαβίας υποβάλλει την παραίτησή του στον Αλέξανδρο Υψηλάντη, εκείνος όμως του ζητά να συνεχίσει να ασκεί τα καθήκοντά του για να μην υπάρξει αποδιοργάνωση.

Τα νέα της βιαστικής επιδρομής του Καραβιά στο Γαλάτσι φτάνουν στην Κωνσταντινούπολη, και τα μέτρα κατά των Ελλήνων αυξάνονται.

Ο Σούτσος ενοχλημένος από την πρωτοβουλία του Καραβιά, παίρνει τα μέτρα του.

Γράφει ο Σπύρος Μελάς στο «ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΒΗΜΑ» της 12ης Μαΐου 1930

«Εφοβούντο – και δικαίως- μήπως οι Τούρκοι της Βραΐλας κάνουν αντεπίθεσι κατά των χριστιανών, γι’ αντεκδικήσεις.

»Ο Σούτσος δεν έκρυψε από τον Υψηλάντη την κακή εντύπωσι που τούκανε η αρχή του αγώνος με την επιδρομή αυτή του Καραβιά. 

»Γιατί να ξυπνήσουν οι Τούρκοι της Βραΐλας (σ.σ. σημερινή Μπράιλα Ρουμανίας), να πάρουν στάσι αμυντική και να χαθή κάθε ελπίδα βοήθειας των Ελλήνων από κει; (…) Ο Σούτσος για να μη γίνουν ανάλογα στο Ιάσιο, ασφάλισε τους Τούρκους αιχμαλώτους στα γύρω μοναστήρια κι έδωσε στον Υψηλάντη τη συμβουλή να εκδώση προκήρυξι καθησυχαστική στους ντόπιους, να τους εγγυηθή προσωπική και κτηματική ασφάλεια στους κατοίκους και να εξηγήση καθαρά ότι πέρναγε μόνο από την Μολδαβία σαν Έλλην επαναστάτης.

Σαν σήμερα, πριν από ακριβώς 200 χρόνια, στις 24 Φεβρουαρίου ο Υψηλάντης εκδίδει και δημοσιεύει την προκήρυξη με τίτλο «Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος», που αποτελεί και την επίσημη κήρυξη της Eπανάστασης.

«Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος»

Ἡ ὥρα ἦλθεν, ὦ ἄνδρες Ἕλληνες!

Οἱ ἀδελφοί μας καὶ φίλοι εἶναι πανταχοῦ ἕτοιμοι· οἱ Σέρβοι, οἱ Σουλιῶται, καὶ ὅλη ἡ Ἤπειρος ὁπλοφοροῦντες μᾶς περιμένουν· ἂς ἑνωθῶμεν λοιπὸν μὲ ἐνθουσιασμόν! Ἡ Πατρὶς μᾶς προσκαλεῖ!

Ἡ Εὐρώπη προσηλώνουσα τοὺς ὀφθαλμούς της εἰς ἡμᾶς, ἀπορεῖ διὰ τὴν ἀκινησίαν μας· ἂς ἀντηχήσωσι λοιπὸν ὅλα τὰ ὄρη τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τὸν ἦχον τῆς πολεμικῆς μας σάλπιγγος καὶ αἱ κοιλάδες ἀπὸ τὴν τρομερὰν κλαγγὴν τῶν ἁρμάτων μας. Ἡ Εὐρώπη θέλει θαυμάσει τὰς ἀνδραγαθίας μας οἱ δὲ τύραννοι ἡμῶν τρέμοντες καὶ ὠχροὶ θέλουσι φύγῃ ἀπ᾿ ἔμπροσθέν μας.

Οἱ φωτισμένοι λαοὶ τῆς Εὐρώπης ἀσχολοῦνται εἰς τὴν ἀπόλαυσιν τῆς ἰδίας εὐδαιμονίας καὶ πλήρεις εὐγνωμοσύνης διὰ τὰς πρὸς αὐτοὺς τῶν προπατόρων μας εὐεργεσίας, ἐπιθυμοῦσι τὴν ἐλευθερίαν τῆς Ἑλλάδος.

Ἡμεῖς φαινόμενοι ἄξιoι τῆς προπατορικῆς ἀρετῆς καὶ τοῦ παρόντος αἰῶνος εἴμεθα εὐέλπιδες, νὰ ἐπιτύχωμεν τὴν ὑπεράσπισιν αὐτῶν καὶ εἰς βοήθειαν πολλοὶ ἐκ τούτων φιλελεύθεροι θέλουσιν ἔλθῃ, διὰ νὰ συναγωνισθῶσι μὲ ἡμᾶς.

Κινηθεῖτε, ὦ φίλοι, καὶ θέλετε ἰδῇ μίαν κραταιὰν δύναμιν νὰ ὑπερασπισθῇ τὰ δίκαιά μας!

Θέλετε ἰδῇ καὶ ἐξ αὐτῶν τῶν ἐχθρῶν μας πολλοὺς οἵτινες παρακινούμενοι ἀπὸ τὴν δικαίαν μας αἰτίαν, νὰ στρέψωσι τὰ νῶτα πρὸς τὸν ἐχθρὸν καὶ νὰ ἑνωθῶσι μὲ ἡμᾶς· ἂς παρρησιασθῶσι μὲ εἰλικρινὲς φρόνημα, ἡ Πατρὶς θέλει τοὺς ἐγκολπωθῇ! Ποῖος λοιπὸν ἐμποδίζει τοὺς ἀνδρικούς σας βραχίονας; Ὁ ἄνανδρος ἐχθρός μας εἶναι ἀσθενὴς καὶ ἀδύνατος.

Οἱ στρατηγοί μας ἔμπειροι, καὶ ὅλοι οἱ ὁμογενεῖς γέμουσιν ἐνθουσιασμοῦ! Ἑνωθῆτε λοιπόν, οἱ ἀνδρεῖοι καὶ μεγαλόψυχοι Ἕλληνες! Ἂς σχηματισθῶσι φάλαγγες ἐθνικαί, ἂς ἐμφανισθῶσι πατριωτικαὶ λεγεῶνες, καὶ θέλετε ἰδῇ τοὺς παλαιοὺς ἐκείνους κολοσσοὺς τοῦ δεσποτισμοῦ νὰ πέσωσιν ἐξ ἰδίων, ἀπέναντι τῶν θριαμβευτικῶν μας σημαιῶν.

Εἰς τὴν φωνὴν τῆς σάλπιγγός μας ὅλα τὰ παράλια τοῦ Ἰoνίoυ καὶ Αἰγαίoυ πελάγους θέλουσιν ἀντηχήσῃ· τὰ ἑλληνικὰ πλοῖα, τὰ ὁποῖα ἐν καιρῷ εἰρήνης ἤξευραν νὰ ἐμπορεύωνται καὶ νὰ πολεμῶσι, θέλουσι σπείρῃ εἰς ὅλους τοὺς λιμένας τοῦ τυράννου με τὸ πῦρ καὶ τὴν μαχαίραν τὴν φρίκην καὶ τὸν θάνατον.

Ποία ἑλληνικὴ ψυχὴ θέλει ἀδιαφορήσῃ εἰς τὴν πρόσκλησιν τῆς Πατρίδος; Εἰς τὴν Ῥώμην ἕνας τοῦ Καίσαρος φίλος σείων τὴν αἱματωμένην χλαμύδα τοῦ τυράννου ἐγείρει τὸν λαόν. Τί θέλετε κάμῃ σεῖς ὦ Ἕλληνες, πρὸς τοὺς ὁποίους ἡ Πατρὶς γυμνὴ δεικνύει μὲν τὰς πληγάς της καὶ μὲ διακεκομμένην φωνὴν ἐπικαλεῖται τὴν βοήθειαν τῶν τέκνων της;

Ἡ θεία πρόνοια, ὦ φίλοι συμπατριῶται, εὐσπλαγχνισθεῖσα πλέον τὰς δυστυχίας μας ηὐδόκησεν οὕτω τὰ πράγματα, ὥστε μὲ μικρὸν κόπον θέλομεν ἀπολαύσῃ μὲ τὴν ἐλευθερίαν πᾶσαν εὐδαιμονίαν. Ἂν λοιπὸν ἀπὸ ἀξιόμεμπτον ἀβελτηρίαν ἀδιαφορήσωμεν, ὁ τύραννος γενόμενος ἀγριώτερος θέλει πολλαπλασιάσῃ τὰ δεινά μας, καὶ θέλομεν καταντήσῃ διὰ παντὸς τὸ δυστυχέστερον πάντων τῶν ἐθνῶν.

Στρέψατε τοὺς ὀφθαλμούς σας, ὦ συμπατριῶται! καὶ ἴδετε τὴν ἐλεεινήν μας κατάστασιν· ἴδετε ἐδῶ τοὺς ναοὺς καπατημένους· ἐκεῖ τὰ τέκνα μας ἁρπαζόμενα, διὰ χρῆσιν ἀναιδεστάτην τῆς ἀναιδοῦς φιληδονίας τῶν βαρβάρων τυράννων μας· τοὺς οἴκους μας γεγυμνωμένους· τοὺς ἀγρούς μας λεηλατισμένους καὶ ἡμᾶς αὐτοὺς ἐλεεινὰ ἀνδράποδα.

Εἶναι καιρὸς νὰ ἀποτινάξωμεν τὸν ἀφόρητον τοῦτον ζυγόν, νὰ ἐλευθερώσωμεν τὴν Πατρίδα, νὰ κρημνίσωμεν ἀπὸ τὰ νέφη τὴν ἡμισέληνον, διὰ νὰ ὑψώσωμεν τὸ σημεῖον δι᾿ οὗ πάντοτε νικῶμεν, λέγω τὸν Σταυρόν, καὶ οὕτω νὰ ἐκδικήσωμεν τὴν Πατρίδα, καὶ τὴν ὀρθόδοξον ἡμῶν Πίστιν ἀπὸ τὴν ἀσεβῆ τῶν ἀσεβῶν καὶ ἀφρόνησιν.

Μεταξὺ ἡμῶν εὐγενέστερος εἶναι, ὅς τις ἀνδρειωτέρως ὑπερασπισθῇ τὰ δίκαια τῆς Πατρίδος καὶ ὠφελιμωτέρως τὴν δουλεύσει. Τὸ ἔθνος συναθροιζόμενον θέλει ἐκλέξῃ τοὺς δημογέροντάς του, καὶ εἰς τὴν ὕψιστον ταύτην βουλὴν θέλουσιν ὑπέκει ὅλαι μας αἱ πράξεις.

Ἂς κινηθῶμεν λοιπὸν μὲ ἓν κοινὸν φρόνημα, οἱ πλούσιοι ἂς καταβάλωσιν μέρος τῆς ἰδίας περιουσίας, οἱ ἱερoὶ ποιμένες ἂς ἐμψυχώσωσι τὸν λαὸν μὲ τὸ ἴδιόν των παράδειγμα, καὶ οἱ πεπαιδευμένοι ἂς συμβουλεύσωσιν τὰ ὠφέλιμα.

Οἱ δὲ ἐν ξέναις αὐλαῖς ὑπουργοῦντες στρατιωτικοὶ καὶ πολιτικοὶ ὁμογενεῖς, ἀποδίδοντες τὰς εὐχαριστίας εἰς ἣν ἕκαστος ὑπουργεῖ δύναμιν, ἂς ὁρμήσωσιν ὅλοι εἰς τὸ ἀνοιγόμενον ἤδη μέγα καὶ λαμπρὸν στάδιον, καὶ ἂς συνεισφέρωσιν εἰς τὴν πατρίδα τὸν χρεωστούμενον φόρον, καὶ ὡς γενναῖoι ἂς ἐνοπλισθῶμεν ὅλοι ἄνευ ἀναβολῆς καιροῦ μὲ τὸ ἀκαταμάχητον ὅπλον τῆς ἀνδρείας καὶ ὑπόσχομαι ἐντὸς ὀλίγου τὴν νίκην καὶ μετ᾿ αὐτὴν πᾶν ἀγαθόν.

Πoῖoι μισθωτοὶ καὶ χαῦνοι δοῦλοι τολμοῦν νὰ ἀντιπαραταχθώσιν ἀπέναντι λαοῦ, πολεμοῦντος ὑπὲρ τῆς ἰδίας ἀνεξαρτησίας; Μάρτυρες οἱ ἡρωικοὶ ἀγῶνες τῶν προπατόρων μας· Μάρτυς ἡ Ἱσπανία, ἥτις πρώτη καὶ μόνη κατετρόπωσεν τὰς ἀηττήτους φάλαγγας ἑνὸς τυράννου.

Μὲ τὴν ἕνωσιν, ὦ συμπολίται, μὲ τὸ πρὸς τὴν ἱερὰν θρησκείαν σέβας, μὲ τὴν πρὸς τοὺς νόμους καὶ τοὺς στρατηγοὺς ὑποταγήν, μὲ τὴν εὐτολμίαν καὶ σταθηρότητα, ἡ νίκη μας εἶναι βεβαῖα καὶ ἀναπόφευκτος· αὐτὴ θέλει στεφανώσῃ μὲ δάφνας ἀειθαλεῖς τους ἡρωικοὺς ἀγώνας μας· αὐτὴ μὲ χαρακτῆρας ἀνεξαλείπτους θέλει χαράξῃ τὰ ὀνόματα ἡμῶν εἰς τὸν ναὸν τῆς ἀθανασίας, διὰ τὸ παράδειγμα τῶν ἐπερχομένων γενεῶν. 

Ἡ Πατρὶς θέλει ἀνταμείψῃ τὰ εὐπειθῆ καὶ γνήσιά της τέκνα μὲ τὰ βραβεῖα τῆς δόξης καὶ τιμῆς· τὰ δὲ ἀπειθῆ καὶ κωφεύοντα εἰς τὴν τωρινήν της πρόσκλησιν, θέλει ἀποκηρύξῃ ὡς νόθα καὶ ἀσιανὰ σπέρματα, καὶ θέλει παραδώσῃ τὰ ὀνόματά των, ὡς ἄλλων προδοτῶν, εἰς τὸν ἀναθεματισμὸν καὶ κατάραν τῶν μεταγενεστέρων.

Ἂς καλέσωμεν λοιπὸν ἐκ νέου, ὦ ἀνδρεῖοι, καὶ μεγαλόψυχοι Ἕλληνες, τὴν ἐλευθερίαν εἰς τὴν κλασικὴν γῆν τῆς Ἑλλάδος. Ἂς συγκροτήσωμεν μάχην μεταξὺ τοῦ Μαραθῶνος καὶ τῶν Θερμοπυλῶν. Ἂς πολεμήσωμεν εἰς τοὺς τάφους τῶν Πατέρων μας, οἱ ὁποῖοι διὰ νὰ μᾶς ἀφήσωσιν ἐλευθέρους ἐπολέμησαν καὶ ἐπέθανον ἐκεῖ.

Τὸ αἷμα τῶν τυράννων εἶναι δεκτὸν εἰς τὴν σκιὰν τοῦ Ἐπαμινώνδου Θηβαίου, καὶ τοῦ Ἀθηναίου Θρασυβούλου, οἵτινες κατετρόπωσαν τοὺς τριάκοντα τυράννους· εἰς ἐκείνας τοῦ Ἁρμοδίου καὶ Ἀριστογείτονος, οἱ oπoίoι συνέτριψαν τὸν Πεισιστρατικὸν ζυγόν· εἰς ἐκείνην τοῦ Τιμολέοντος ὅς τις ἀπεκατέστησε τὴν ἐλευθερίαν εἰς τὴν Κόρινθον καὶ τὰς Συρακούσας, μάλιστα εἰς ἐκείνας τοῦ Μιλτιάδου καὶ Θεμιστοκλέους τοῦ Λεωνίδου καὶ τῶν Τριακοσίων, οἵτινες κατέκοψαν τοσάκις τοὺς ἀναριθμήτους στρατοὺς τῶν βαρβάρων Περσῶν, τῶν ὁποίων τοὺς βαρβαρωτέρους καὶ ἀνανδροτέρους ἀπογόνους πρόκειται εἰς ἡμᾶς σήμερον μὲ πολλὰ μικρὸν κόπον νὰ ἐξαφανίσωμεν ἐξ ὁλοκλήρου.

Εἰς τὰ ὅπλα λοιπόν, φίλοι, ἡ Πατρὶς μᾶς προσκαλεῖ!

Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης

Τῇ 24ῃ τοῦ Φεβρουαρίου 1821

Εἰς τὸ γενικὸν στρατόπεδον τοῦ Ἰασίου»

ΠΗΓΗ: in.gr

Ο λαϊκός ζωγράφος Θεόφιλος απεικόνισε σε πολλά έργα του, επεισόδια της Ελληνικής Επανάστασης

Γεωργία Τσατσάνη

25 Μαρτίου 1821, η εμβληματική ημερομηνία της αρχής της Ελληνικής Επανάστασης. Ο Πόλεμος της Ανεξαρτησίας από τη Μολδοβλαχία έως την Πελοπόννησο και την Κρήτη γίνεται με βάση την ορθόδοξη θρησκεία και την αρχαία ελληνική πεποίθηση των Πανελλήνων.

Ως μεταπτυχιακή φοιτήτρια στο Κέντρο Βυζαντινών, Οθωμανικών και Νεοελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Μπέρμινχαμ (University of Birmingham: Centre for Byzantine, Ottoman and Modern Greek Studies) ως κλασικίστρια ήμουνα πολύ τυχερή στην πρόσληψη της ελληνικής αρχαιότητας στις συναναστροφές με Οθωμανολόγους και Βυζαντινολόγους κυρίως της ύστερης περιόδου. Μια διάλεξη τον πρώτο Οκτώβριο στη Μεγάλη Βρετανία αφορούσε στην περιοδολόγηση του Νέου Ελληνισμού είτε από το 1204, είτε μεταγενέστερα. Ο ομιλητής μας υπέδειξε το έτος της φραγκικής άλωσης ως το έτος μηδέν. Ο Απόστολος Βακαλόπουλος έχει ως terminus post quem την ίδια ημερομηνία, ήτοι το 1204. Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους μέχρι και τη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια, δυο δύσκολα γεγονότα, εκείνα δυστυχώς θέτουνε τα όρια από το μεγάλο πανεπιστημιακό δάσκαλο για τη νέα εποχή στο Γένος μας.  

Ο Απόστολος Βακαλόπουλος με την «Ιστορία του Νέου Ελληνισμού» μας δίνει ένα έργο-σταθμό με τη νεοελληνική συνείδηση να προέρχεται μέσα από τα σπάργανα μιας αρχαίας γραικοβαλκανικής συνύπαρξης με στοιχεία εθνικά και θρησκευτικά. Σύμφωνα με τη Συνθήκη της Ανεξαρτησίας η ημερομηνία της εθνικής εορτής ίσως να είναι διαφορετική γιατί κράτος ελληνικό δεν έχει υπάρξει ξανά ποτέ στην Ιστορία. Το νεοελληνικό κράτος που δημιουργείται στο Λονδίνο στις 3 Φεβρουαρίου 1830 είναι ένα αμάγαλμα όλων των λαών που ζούσανε νότια του Δούναβη έως την Κρήτη για αιώνες.  Η Ελλάδα υπάρχει στην αρχαία συνείδηση με τους Πανέλληνες από τον αρχαίο Ίστρο (Δούναβης) έως το νησί του Μίνωα και της Πασιφάης, καθώς οι Αργοναύτες επιστρέφοντας ιδρύουν τις Παρίστριες αποικίες. Η έλευση των Αργοναυτών στη νήσο Κρήτη ουδόλως συμπτωματική είναι γιατί η Μήδεια ως ανιψιά της τοπικής βασίλισσας Πασιφάης αφικνείται ανατολικά στο Κάβο Σίδερο, ένας απόλυτα αιτιολογικός μύθος της οριοθέτησης των Ελλήνων ανατολικά της Μεσογείου.      

Πότε αρχίζει η Επανάσταση;     

Στο βορρά ο Αλέξανδρος Υψηλάντης στις 17 Μαρτίου 1821 υψώνει την ελληνική σημαία στο Βουκουρέστι, την τότε πρωτεύουσα της Βλαχίας. Ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης τελικά είναι εκείνος που από τη Μάνη στις 17 Μαρτίου 1821 εκκινεί τον ένοπλο αγώνα νότια. Η πόλη της Καλαμάτας απελευθερώνεται στις 23 Μαρτίου 1821 και οι ελεύθεροι Έλληνες από τη «Μεσσηνιακή Γερουσία» συγγράφουνε Προκήρυξη προς τις Ευρωπαϊκές Αυλές. Στη νότια Κρήτη, στο Λουτρό Σφακίων, μια απρόσιτη περιοχή ακόμα έως σήμερα δεν υπάρχει δρόμος, η πρώτη ελληνική κυβέρνηση ως Καγκελαρία άρχισε τον Αγώνα με παγκρήτια συμμετοχή. 

Η 25^η Μαρτίου 1838 ορίζεται ως η εθνική επέτειος των Ελλήνων από τον Όθωνα. Ακόμη τότε ζούσανε πολλοί πολεμιστές του Αγώνα ανάμεσά τους ο Γέρος του Μοριά ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (1770-1843), ο Στερεοελλαδίτης Ιωάννης Μακρυγιάννης (1797-1864) και ο Κωνσταντίνος Κανάρης (1793-1877) από τα Ψαρά, ο ηρωικός πυρπολητής στην Τένεδο έως τη Χίο και τη Σάμο στο Αιγαίο πέλαγος. Η Πελοπόννησος, η Στερεά Ελλάδα και τα νησιά, τα ελληνικά νησιά, στο ανατολικό Αιγαίο είχανε καθαρή λύση στην επίλυση του γόρδιου οθωμανικού δεσμού. Συγκεκριμένα, η Επανάσταση αποφασίστηκε περί τα τέλη του φθινοπώρου το 1820 από ηγέτες στα οριοθετούμενα σύνορα του Ελληνισμού.               

Μία εναρκτήρια απόφαση για την εθνεγερσία πάρθηκε στη Βεσσαραβία (Ismail) από τη Φιλική Εταιρεία στις 20 Οκτωβρίου το 1820, αλλά η εξέγερση προδόθηκε στο Σουλτάνο από τους Άγγλους και γι’ αυτό η Συνάντηση στη Βοστίτσα (Αίγιο) τον επόμενο Ιανουάριο επισπεύδει τις διαδικασίες. Η Συνάντηση στη Βοστίτσα πραγματοποιήθηκε από 26 έως 30 Ιανουαρίου του 1821, με σημαίνοντα πρόσωπα της Πελοποννήσου, όπως οι Ανδρέας Λόντος, Ανδρέας Ζαΐμης, Ασημάκης Φωτήλας, Παπαφλέσσας, Παλαιών Πατρών Γερμανός, Χρύσανθος ο επίσκοπος Μονεμβασίας,  Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος, Παναγιώτης Αρβάλης, Αμβρόσιος Φραντζής, Σωτήριος Θεοχαρόπουλος και Δημήτριος Μελετόπουλος. Οι συμμετέχοντες προκειμένου να έχουνε μια ημερολογιακή πυξίδα με βάση τις θρησκευτικές εορτές μπροστά τους ορίζουνε μερικές συγκεκριμένες εορτές που όλοι οι ορθόδοξοι γνωρίζουμε, όπως για παράδειγμα 25^η Μαρτίου (Ευαγγελισμός της Θεοτόκου), 10^η Απριλίου (Κυριακή του Πάσχα), 21^η Μαΐου (Κωνσταντίνου και Ελένης) και 29^η Μαΐου (Δεύτερη Άλωση της Κωνσταντινούπολης), όπως επισημαίνει ο Οθωμανολόγος Δρ. Δημήτρης Σταθακόπουλος σε ανάλογη συζήτηση με το δημοσιογράφο κ. Πάρι Καρβουνόπουλο. Οι Κρητικοί φαίνεται να μην έχουνε ενημερωθεί, τουλάχιστον όχι επισήμως.          

Όταν η Επανάσταση ξεκίνησε στο Ιάσιο στις 21 Φεβρουαρίου 1821 με τον ανέτοιμο Ιερό Λόχο από 500 σπουδαστές, αποφοίτους των Ηγεμονικών Ακαδημιών στις Παρίστριες επαρχίες, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης ήτανε ένας ιδεολόγος ηγέτης ο οποίος δυστυχώς δεν πέτυχε να κάνει το όνειρο πραγματικότητα. Ο ίδιος αποτάχθηκε από το ρωσικό στρατό αμέσως από τον Τσάρο Αλέξανδρο Α΄ και μετά την αποτυχία στο Δραγατσάνι, μόνος του παραδόθηκε στις αυστριακές αρχές, χρόνια μετά όταν αποφυλακίστηκε με περιορισμούς γράφει άρρωστος στις 2 Ιανουαρίου 1828 μια δραματική επιστολή στον νέο Τσάρο Νικόλαο Α΄ της Ρωσίας. Εξαιρετικά ευγενής δεν ζητούσε παρά τη ρωσική διαμεσολάβηση να γίνει αποδεκτός άμα τη επιστροφή του στην πατρίδα από τον Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια. Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης πεθαίνει 19 Ιανουαρίου 1828, έχοντας κλονισμένη υγεία, και χωρίς ποτέ να έλθει στην ελεύθερη Ελλάδα για την οποία όντως έδωσε την ίδια του τη ζωή, με μακρόχρονη στέρηση ελευθερίας έγκλειστος, άνευ λόγου. Η διάσημη επιστολή του Αλέξανδρου Υψηλάντη από το Ιάσιο στην έναρξη της Επανάστασης «Μάχου Υπέρ Πίστεως και Πατρίδος» στις 24 Φεβρουαρίου το 1821 είναι η αρχή του νέου ελληνικού κράτους.   

Η Πελοπόννησος ως το επίκεντρο την Άνοιξη του 1821        

Λαϊκός ζωγράφος Θεόφιλος

Ο Μάρτιος του 1821 υπήρξε πράγματι δραστήριος βόρεια στη Μολδοβλαχία και στη νότια Πελοπόννησο. Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης επιθυμούσε να είναι στην Πελοπόννησο ανήμερα του Ευαγγελισμού την 25^η Μαρτίου 1821. Είτε ο Επίσκοπος Γερμανός όρκισε τους οπλαρχηγούς στην Αχαΐα, είτε όχι, το χριστιανικό σύμβολο παραμένει ζωντανό.  Στις 10-13 Μαρτίου 1821 η ίδια ομάδα της Βοστίτσας συναντήθηκε στην Τρίπολη και τότε υπήρξε έντονη η αντιπαράθεση για αναβολή του Αγώνα. Η ανεπαρκής προετοιμασία και η μη έγκαιρη επιστροφή του απεσταλμένου κληρικού από την Πόλη και το Πατριαρχείο πίσω στην Ελλάδα, σύμφωνα με τον Ανδρέα Ζαΐμη, ήτανε αρκετά για την αναβολή του αβέβαιου εγχειρήματος και οι παρευρισκόμενοι αποχώρησαν όταν η συζήτηση έφτασε σε αδιέξοδο.   

Δίχως αμφιβολία η Κωνσταντινούπολη απέχει χιλιάδες χιλιόμετρα από το νότο και ο φαναριώτικος Ελληνισμός έχει ανέκαθεν διαφορετικές ανάγκες διαβίωσης και επιβίωσης μέσα στο Μουσουλμανικό κόσμο. Ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄ όταν υπέγραφε τον αφορισμό της Επανάστασης ήτανε ο φόβος που έκανε την υπογραφή του στο χαρτί. Η οργισμένη επιστολή του προς τον ορθόδοξο Μητροπολίτη Μολδαβίας Βενιαμίν στις 11 Μαρτίου 1821 να τερματίσει το απονενοημένον τούτο κίνημα δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ελληνικός Τηλέγραφος» μόλις στις 17 Απριλίου 1821 στη Βιέννη. Ωστόσο, όταν δημοσιεύεται η βεβιασμένη όσο φοβισμένη επιστολή, ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄ έχει ήδη μαρτυρήσει για του Χριστού την πίστη την αγία και της Πατρίδος την Ελευθερίαν, απαγχονισμένος για μέρες στην πόρτα του Πατριαρχείου από την Κυριακή του Πάσχα.

Η Πελοπόννησος έδινε αρχικά πρόσφορο έδαφος για την επιτυχημένη αρχή της Επανάστασης λόγω μιας μικρής πυκνότητας τούρκικου πληθυσμού, το 19^ο αιώνα μόνο ένας τους δέκα κατοίκους της Πελοποννήσου είναι Μουσουλμάνος, και ο τουρκικός στρατός είναι όλος συγκεντρωμένος στα Γιάννενα ήδη από το καλοκαίρι του 1820 όταν οι Οθωμανοί πολεμούνε ενάντια στον Αλή Πασά των Ιωαννίνων. Νοτιότερα και με καθυστέρηση, οι Κρητικοί όταν πληροφορήθηκαν την έναρξη της Επανάστασης σε ανάλογες συναντήσεις στα Σφακιά έλαβαν την απόφαση της ένοπλης συμμετοχής στον Αγώνα και τον Απρίλιο του 1821 ο ορθόδοξος Επίσκοπος Κισσάμου είχε ακριβώς την ίδια τύχη με τον Πατριάρχη.  Ο Μεγάλος Αρπεντές στις 24 Ιουνίου 1821 μέσα στην εκκλησία του πολιούχου στον Άγιο Μηνά έφερε το τέλος για όλους τους επισκόπους, το Μητροπολίτη Κρήτης Γεράσιμο Παρδάλη και εκατοντάδες πιστούς.

Οι ένοπλες συγκρούσεις των Οθωμανών με τον Αλή Πασά των Ιωαννίνων το καλοκαίρι του 1820 στην Ήπειρο δημιουργούνε το δίαυλο ανταπάντησης διάπλατα στον παρίστριο ελληνόφωνο βορρά και στον ξεκάθαρα ελληνικό νότο. Προς τούτο οι πρώτες συζητήσεις έγιναν από τον Οκτώβριο του 1820 στη σημερινή Μολδαβία, όπου μια μεγάλη ελληνική παροικία υπήρχε ήδη από την αρχαιότητα· όταν ο Θεός έβαζε την υπογραφή του για την ελευθερία των Ελλήνων έκτοτε δεν υπήρξε ποτέ επιστροφή, alea jacta est.

Πηγή: Έθνος

Γράφει η Φανούλα Αργυρού*, Σημερινή

Επανέρχομαι, σε συνέχεια του άρθρου μου στην ιστοσελίδα της «Σημερινής», 14.3.2025, «Χαίρει στον τάφο ο Δρ Νιχάτ Ερίμ – ‘‘ΞΥΠΝΑΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ’’», για την περιβόητη «έρευνα» του Πανεπιστημίου Κύπρου έναντι 38 εκ. ευρώ (!) για να μας πουν ότι δεν… πλειοψηφούμε ως ΕΛΛΗΝΕΣ, άρα η Κύπρος δεν είναι ΕΛΛΗΝΙΚΗ!

«Η πραγματική μας πολιτιστική κληρονομιά και η εθνική μας φυσιογνωμία είναι η γλώσσας μας», έγραψε τον Μάιο του 1993 στη «Σημερινή» ο εντιμότατος και σεμνότατος μ. Αντώνης Ζ. Κουδουνάρης. Ακριβώς αυτήν την πραγματική μας φυσιογνωμία την γνώριζαν, την φοβούνταν και την έβλεπαν διαχρονικά ως καθημερινό εφιάλτη οι Βρετανοί από τότε που πάτησαν το πόδι τους στο νησί το 1878. Όμως, ήταν τη δεκαετία του 1950, μετά το Ενωτικό Δημοψήφισμα της 15ης Ιανουαρίου 1950 για Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, που δραστηριοποιήθηκαν για την καταπολέμησή της. Δυστυχώς, όπως σε όλα (κακή ώρα με τη ΔΔΟ), βρήκαν εκ των ένδον υποστηρικτές και νεροκουβαλητές…

Όλες οι υπηρεσίες και Μέσα Ενημέρωσης είχαν τεθεί υπό τον έλεγχο του Γραφείου Πληροφοριών και άνθρωποι που γνώριζαν την ελληνική γλώσσα είχαν μετατεθεί στην Κύπρο. Όπως, π.χ., ο C. Mackenzie από το Υπουργείο Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας…

1954

Μεταξύ 22 και 25 Σεπτεμβρίου 1954, ο Επικεφαλής του Τμήματος Πληροφοριών του Γραφείου Αποικιών στο Λονδίνο επισκέφθηκε την Κύπρο και ετοίμασε μια μακροσκελή έκθεση. Την 1η Σεπτεμβρίου 1954, επικεφαλής των Υπηρεσιών Πληροφόρησης στην Κύπρο (σημερινό ΓΤΠ) ανέλαβε ο Βρετανός πράκτορας, Laurence Durrell, ο οποίος βρισκόταν στην Κύπρο. Ναι, ο διαβόητος συγγραφέας του βιβλίου «Τα πικρολέμονα». Παραμένει η καλύτερη κάλυψη των πρακτόρων της Intelligence Service η γνώση της γλώσσας των ιθαγενών – ειδικά στον Ελληνισμό, όπου αφελέστατα εκλαμβάνονται με μεγάλη ελαφρότητα ως «φιλέλληνες» ή ως «φιλοκύπριοι»! Με κάποιες εξαιρέσεις.

Η έκθεση, εκτός των άλλων σημαντικών αναφορών, εισηγήθηκε την ανάγκη «ενθάρρυνσης και προώθησης μιας συγκεκριμένης κυπριακής ταυτότητας».

Έγραψαν:

«Αυτό θα είναι, βέβαια, ένα βραχυπρόθεσμο σχέδιο και θα χρειαστεί να το χειριστούμε με διακριτικότητα, εφόσον οι Κύπριοι οπωσδήποτε θα απομακρύνονται από οποιανδήποτε εισήγηση που να λέγει πως η Κυβέρνησή τους επιβάλλει μίαν πλασματική και καθόλου ελληνική ταυτότητα… Ένας σίγουρος τρόπος να εκνευρίσεις έναν Ελληνοκύπριο, ανεξάρτητα από το πόσο φιλο-Βρετανός και εναντίον της Ενώσεως μπορεί να είναι, είναι να του αρνηθείς την ‘‘Ελληνικότητά του’’»…

Ο πράκτορας Lawrence Durrell συνεργαζόταν στενά με τον πράκτορα της Intelligence Service, Γραμματέα στο κυβερνείο, J. Reddaway. Ήταν ο Durrell που πήγε το 1956 στην Αθήνα για να μεταφέρει το ανθελληνικό υλικό που είχε παραγγείλει ο Reddaway, ώστε να το χρησιμοποιήσουν ως προπαγάνδα εναντίον της Ενώσεως (Βιβλίο Φ.Α. «Έτσι κατέστρεψαν την Κύπρο»,1992).

Ευτυχώς, όμως, που υπήρξαν και άξιες εξαιρέσεις που άφησαν τα αποτυπώματά τους.

«Η Κύπρος δεν ήταν τίποτα άλλο από ΕΛΛΗΝΙΚΗ από την αρχή της Ιστορίας»

Στις 14 Σεπτεμβρίου 1956, τρεις μήνες πριν από τη διαβόητη δήλωση/υπόσχεση τού Υπουργού Αποικιών Lennox-Boyd, 19.12.1956, από τη Βουλή (για ξεχωριστή αυτοδιάθεση και διχοτόμηση σε τελική λύση), έλαβεν χώραν μια πολύ σημαντική συζήτηση, όπου ο Philip Noel-Baker (πατέρας του Francis Noel-Baker), κατέθεσε ένα κατηγορητήριο για τη βρετανική στάση έναντι της Κύπρου και του Ελληνισμού. Κτυπά κατάμουτρα την απαράδεκτη «έρευνα DNA» και όσους «νεοκύπριους» αρνητές της Ιστορίας «υιοθέτησαν» τη βρετανική ψευτοκυπριοσύνη…

Σημειώνεται ότι οι Συντηρητικοί το 1956, για να δικαιολογήσουν τα σχέδιά των υπέρ των Τούρκων, διένειμαν φυλλάδιο, επικαλούμενοι ότι η Κύπρος δεν υπήρξε ποτέ Ελληνική!

Είπε, λοιπόν, μεταξύ άλλων ο Philip Noel-Baker (ελεύθερη μετάφραση):

«Δεν υπήρξε η Κύπρος ποτέ ελληνική; Το διάβασα τις προάλλες σε ένα φυλλάδιο των Τόρηδων (που διένειμαν σε σπίτια). Δεν υπήρξε η Κύπρος ποτέ ελληνική; Η Κύπρος δεν υπήρξε τίποτα άλλο από ελληνική από την αρχή που ξεκίνησε να γράφεται η Ιστορία. Είχε πολλούς κατακτητές, όπως είχε και η Βρετανία. Οι Γάλλοι ήταν στην Κύπρο πριν από τους Τούρκους, και περισσότερο. Όμως, οι ελληνικές της παραδόσεις και κουλτούρα δεν υποτάχτηκαν ποτέ. Δεν υπήρξε ποτέ μέρος της Βασιλείας της σημερινής Ελλάδας, όχι. Ούτε όμως τα νησιά του Ιονίου. Ούτε η Κρήτη, ή η Μυτιλήνη, ούτε τα Δωδεκάνησα, μέχρι που δόθηκαν στην Ελλάδα από τη Βρετανία (ή από μία από τις άλλες Δυνάμεις).

»Σίγουρα μπορούμε να πάρουμε τα λόγια του Ronald Storrs, του κυβερνήτη (στην αποικία Κύπρο), την κατοικία του οποίου έκαψαν στις ταραχές το 1931. (Είπε ο Storrs): ‘‘Η Ελληνικότητα των Κυπρίων είναι αδιαμφισβήτητος. Κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα αρνηθεί ότι οι Κύπριοι μιλούν ελληνικά, σκέπτονται ελληνικά, αισθάνονται ελληνικά’’. Ξεχάσαμε ότι το 1941 Έλληνες σκοτώθηκαν στους δρόμους της Αθήνας από τους Γερμανούς γιατί αρνήθηκαν να αφήσουν Βρετανούς αιχμαλώτους πολέμου να ταπεινωθούν καθαρίζοντας δρόμους, θυσιάστηκαν ελληνικές ψυχές για να σωθούν οι δικοί μας από την ντροπή…»

https://hansard.parliament.uk/Commons/1956-09-14/debates/04e4e605-e337-4d1f-8616-cebcdf0df045/Cyprus

Σύνταγμα ΚΔ

Ακόμα και το Σύνταγμα της ΚΔ με όλες τις ελλείψεις του αναγνωρίζει Έλληνες και Τούρκους στην Κύπρο και όχι «Κυπρίους».

Αν ρωτηθούν ο Πρόεδρος της ΚΔ, ο Υπ. Εξωτερικών, η Πρόεδρος της Βουλής, για την καταγωγή τους, δεν θα πουν ότι είναι ελληνική; Πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας με καταγωγή ελληνική;

*Ερευνήτρια/δημοσιογράφος

O F.N. Baker.

Αποσπάσματα για τη δημιουργία της κάλπικης «κυπριοσύνης», έκθεση Σεπτεμβρίου 1954.

Απόσπασμα από την καταπελτική ομιλία του Philip Noel-Baker, 14.9.1956.