Γράφει ο Γιάννης Πεγειώτης

Ήθελα να γράψω αυτές τις ώρες για την ελπίδα του Έλληνος. Πολύ μας βασάνισε από παιδιά το ερώτημα της επιβίωσης μας ως Ελλήνων στην Κύπρο και κατά παντού της οικουμένης.

Κι ύστερα θυμήθηκα τον Θεόφιλον.Τελικά μπορείς να εικονίζεις την ελπίδα του Έλληνος δια των παράδειγμάτων

Ήταν μια συνάντηση αντικατοχικών στο αμφιθέατρο του Φιλοξένια. Αρχάς της δεκαετίας του ενενήντα.΄Ενα ρωμαλέο παιδί. ΄Ενας ηρωικός άντρας. Υπήρχαν τότε αρκετοί στην Λευκωσία που ακόμα αντιστέκονταν . Δεν τον είχα συναντήσει κι ας τον διάβαζα συχνά. Ήταν ο Θεόφιλος. Με έναν τρόπο αναλυτικόν και επίμονον άνοιγε δρόμους πράξης, αντίστασης και συνέχειας. ΄Ηταν από τα πιο καθαρά, πρακτικά και επίμονα μυαλά της νήσου.

Πολύ τον χάρηκα κι ας ψιθυρίζαν πολλά μας αδέρφια τότες. Εν υπερβολικός ο Θεόφιλος. Εν πολλά επίμονος ο Θεόφιλος. ΄Ηταν ο Θεόφιλος Γεωργιάδης. Ο καταδρομέας, ο βαθύς γνώστης, ο άνθρωπος της Κύπρου που πρώτος ξεκαθάρισε την όντως ουσιώδην απόκρισην στον Τουρκικόν επεκτατισμόν. Δεν μας ήθελε απομονωμένους,νοσηρούς,αυτάρεσκους στον αντικατοχικόν μας αγώναν. Μας ήθελε πρωτοπόρους,πρώτους στις συμμαχίες,μπροστάρηδες σε Πρωτοβουλίες στήριξης των συμμάχων μας.  Να κτυπούμε πόρτες να συμπαρασύρουμεν όσους των κομμάτων είχαν φιλότιμον…

Γι’ αυτό και ασχολήθηκαν μαζί του μυστικές υπηρεσίες, αρχές ασφαλείας ΔΥΤΙΚΩΝ κρατών.

Οραματιζόταν συμμαχίες λαών κατά του παντουρκισμού και των ανήθικων επεκτατιστών. Αγάπησε το Αντάρτικο των Κούρδων. Τους ατίθασους λαούς της Ανατολής. Τα κινήματα ελευθερίας. Αυτά που ανακάλυψαν οι Δυτικοί όταν κατερχόταν απειλητικόν το Ισλαμικόν Κράτος.

Ηταν δεκαετίες μπροστά ο Θεόφιλος. Αυτός ο άδρωπος του τόπου μας που ικέτευε για ένα μονόστηλο της εφημερίδας για να διαψεύδει την Τουρκικήν προπαγάνδα.

Αυτός ο δρομέας οκύπους ο συνεχώς εν εγρηγόρσει.”Πήρες το φαξ για τους Κούρδους μαχητές. Σε παρακαλώ γράψε κάτι για τους βουλευτές μας που πήγαν μάρτυρες υπεράσπισης στη δίκη των Κούρδων στη Γερμανία.”

Ο Θεόφιλος που πολύ τον κούραζαν οι ΄εριδες μας, η αναβλητικότητα μας. Ο Θεόφιλος της πρωτινής αγάπης . Ο Θεόφιλος που οσμιζόταν το κακό που θαρχόταν από τις πρεσβείες και τους χλιαρούς και εύκολους στον έμμεσο χρηματισμόν,στην τρυφηλή ζωήν.

Ο Θεόφιλος που δεν ήθελε να ανταλλάξουμεν την ελευθερίαν με την πρωτοεμφανιζόμενην τότε έννοια έκτρωμαν ” επανένωση”.

Μια νέα μελέτη των κειμένων και του βίου του θα καταδείξει που καταντήσαμε, που μας κατάντησαν…

Ο Θεόφιλος θυσιάστηκε για να ‘χει η Κύπρος μιαν καντήλαν φωτός απο εκείνη την λαμπάδαν του Καλού λόου στον Μασιαιράν. Είχεν την αγωνιστικότητα του Γρηγόρη, τον έρωταν ελευθερίας του, την ανυποχώρητην απόφαση του για μιαν πορείαν φωτός που όλοι χρωστούσαμεν στο νησί μας μα ολίγοι την ακολούθησαν μέχρι τέλους.

Ένας εξ αυτών των εκλεκτών ήταν και είναι ο Θεόφιλος Γεωργιαδης ο καταδρομέας της πανανθρώπινης ελευθερίας.

Τέσσερα χρόνια μετά θα τον θρηνούσα μόνος στην Λεμεσόν. ΄Ηταν Μάρτης και οι αντικατοχικοί θα ορφάνευαν ξανά.

Και τότε θα μας κατάκλυζεν θλίψη και αυτοκριτική. Γιατί δεν τον προσέχαμεν όσο έπρεπε. Πόσες φορές τον αφήσαμεν μόνον. Γιατι δεν επιμέναμεν να προστατευτεί. Γιατί χρειάστηκε η φονική ΜΙΤ για να καταλάβουμεν πόσον κορυφαίος και σημαντικός ΄Ελληνας καθόταν δίπλα μας στις αντικατοχικές συνάξεις.

Στράφου μιαν νύχτα Θεόφιλε. Βάλε μιαν φωνήν να ξυπνήσει η Χώρα ούλλη . Η νήσος Κύπρος και ο Ελληνισμός κατά παντού.