Στην τελική ευθεία για την υποβολή του επικαιροποιημένου χάρτη που θα αποτυπώνει τον ελληνικό Θαλάσσιο Χωροταξικό Σχεδιασμό με όλες τις δυνητικές θαλάσσιες ζώνες στο «μάξιμουμ», βρίσκονται τα συναρμόδια υπουργεία.

Όπως αναφέρει δημοσίευμα στην εφημερίδα “Τα Νέα”, από το υπουργείο Εξωτερικών έχουν ολοκληρωθεί οι απαιτούμενες προεργασίες, με τη σκυτάλη των σχετικών ενεργειών να περνά πλέον στο υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας που αναμένεται να βάλει την τελική πινελιά μέχρι τον Μάιο, χωρίς ωστόσο να είναι δεσμευτικός για την Ελλάδα ο χρόνος της συγκεκριμένης προθεσμίας.

Σύμφωνα με πληροφορίες, από τις 27 Απριλίου και μετά αναμένονται οι κινήσεις της ελληνικής κυβέρνησης, με πρώτο στάδιο την έκδοση Κοινής Υπουργικής Απόφασης και μια σειρά από διοικητικές πράξεις που θα προηγηθούν πριν από την τελική υποβολή του υλικού στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Για το θέμα τοποθετήθηκε εκ νέου ο Γιώργος Γεραπετρίτης από το 10ο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών, κάνοντας λόγο για κατάθεση «το αμέσως επόμενο διάστημα» προκειμένου, όπως τόνισε, να μην έχει η Ελλάδα «και αυτήν την υποχρέωση έναντι της Ευρωπαϊκής Ενωσης».

Ο ίδιος σημείωσε πως «ο Θαλάσσιος Χωροταξικός Σχεδιασμός είναι μία υποχρέωση, η οποία υπάγεται στο δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης» ενώ αναγνώρισε πως «η Ελλάδα είναι υπερήμερη από μακρού χρόνου», καθώς «θα έπρεπε ήδη να είχαν κατατεθεί τα σχέδια για τον Θαλάσσιο Χωροταξικό Σχεδιασμό».

Εκκρεμότητα που κλείνει

Η προθεσμία υποβολής των εν λόγω χαρτών προς την Κομισιόν έληγε στις 31 Μαρτίου του 2021 και στις 27 Φεβρουαρίου (όταν ο έλληνας ΥΠΕΞ βρισκόταν στην Ουάσιγκτον ενόψει του ραντεβού με τον Ρούμπιο) το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο εξέδωσε την (αναμενόμενη) καταδικαστική απόφαση για τη μη έγκαιρη υποβολή ΘΧΣ από τη χώρα μας, η οποία καταδικάστηκε να καταβάλλει τα δικαστικά έξοδα.

Το βασικό επιχείρημα της ελληνικής πλευράς, σύμφωνα με το οποίο η συγκεκριμένη καθυστέρηση ήταν απόρροια του ότι δεν μεσολάβησε «επαρκής χρόνος για την κατάρτιση των εν λόγω σχεδίων» μεταξύ της 6ης Αυγούστου 2020 (που υπεγράφη η ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία για καθορισμό ΑΟΖ) και της 31ης Μαρτίου 2021, δεν έγινε δεκτό από το δικαστήριο της ΕΕ.

Σε κάθε περίπτωση, στον επικαιροποιημένο χάρτη, πέραν των δυνητικών θαλασσίων ζωνών που θα αποτυπώνονται στο μέγιστο δυνατό (200 ν.μ. υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ και στα 12 ν.μ. τα χωρικά ύδατα), θα βρίσκονται σαφώς χαραγμένες τόσο η ελληνοαιγυπτιακή (μερική) συμφωνία για την ΑΟΖ όσο και η ελληνοϊταλική συμφωνία ΑΟΖ της 9ης Ιουνίου του 2020, με την οποία θα αποτυπωθεί ολοκληρωμένα και η συμφωνία του 1977 μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας για την υφαλοκρηπίδα, που είναι ήδη κατατεθειμένη στον υφιστάμενο, μη επικαιροποιημένο χάρτη που έχει αναρτημένο η Κομισιόν στον σχετικό ιστότοπο.

«Δεν συνδέεται με γεωπολιτική αναφορά»

Μιλώντας πρόσφατα στη Βουλή, πάντως, ο Γιώργος Γεραπετρίτης είχε υπογραμμίσει πως «η Ελλάδα θα μεριμνήσει έτσι ώστε ο Θαλάσσιος Χωροταξικός Σχεδιασμός να κατατεθεί προσηκόντως, να υπηρετεί τα εθνικά μας συμφέροντα και να αποτυπώνει τα πραγματικά δίκαια της χώρας», διευκρινίζοντας, όμως, ταυτόχρονα, πως ο ΘΧΣ «δεν αφορά κυριαρχία, κυριαρχικά δικαιώματα, ούτε αλληλεπιδρά με αυτά».

Οπως εξήγησε ο υπουργός Εξωτερικών, αυτό που αφορά η συγκεκριμένη αποτύπωση είναι μια διαδικασία σύνθεσης, χωρικής και χρονικής, των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων στον θαλάσσιο χώρο.

Με την οποία, ναι μεν ορίζεται η έκταση της δυνητικής διάρθρωσης οικονομικής και κοινωνικής ζωής, με την υποσημείωση, όμως, πάντοτε πως στην περίπτωση της Ελλάδας, που δεν έχει οριοθετημένη ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα, παρά μόνο με ορισμένα από τα γειτονικά κράτη, αυτό δεν συνιστά σε καμία περίπτωση οριοθέτηση ή επέκταση των χωρικών υδάτων, στην περίπτωση του Αιγαίου. «Δεν συνδέεται με οποιαδήποτε γεωπολιτική αναφορά», είχε επισημάνει ο έλληνας ΥΠΕΞ.

Οι τουρκικές αντιδράσεις

Αρμόδιες πηγές, επιπλέον, τονίζουν πως η υποβολή του ΘΧΣ είναι πλήρως αποσυνδεδεμένη από τον δομημένο διάλογο που βρίσκεται σε εξέλιξη με την Τουρκία και με τον χρονισμό της διεξαγωγής του 6ου Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας στην Αγκυρα, όπου αναμένεται και η επόμενη συνάντηση κορυφής Μητσοτάκη – Ερντογάν.

Τα σενάρια αυτά, ότι δήθεν το ελληνικό ΥΠΕΞ καθυστερεί τη διαδικασία υποβολής ενόψει ΑΣΣ υπό τον φόβο νέας τουρκικής αντίδρασης (παρόμοιας με εκείνη που σημειώθηκε τον Νοέμβριο στη θέα ενός μη επικαιροποιημένου χάρτη στον ιστότοπο της Κομισιόν, με το τουρκικό ΥΠΕΞ τότε να διαμηνύει πως «δεν θα επιτρέψει να παραβιαστούν τα δικαιώματα της Τουρκίας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο») διαψεύδονται διαρκώς.

Εν αναμονή και της επανεκκίνησης των ερευνών βυθού για την ηλεκτρική διασύνδεση Ελλάδας – Κύπρου (που, όπως σημειώνουν αρμόδιες πηγές επηρεάζονται πιο άμεσα από τον παράγοντα ΑΣΣ), ο Γιώργος Γεραπετρίτης υπογράμμισε πως «είναι σημαντικό να διατηρείται η ψυχραιμία και η αμοιβαία κατανόηση» εν μέσω «πολλών ζητημάτων που δυνητικά μπορεί να προκαλέσουν εντάσεις».

Οπως εξήγησε ερωτηθείς για τον Θαλάσσιο Χωροταξικό Σχεδιασμό, η πρόθεση της χώρας μας είναι «να μπορούμε να βρούμε τους κοινούς εκείνους τόπους για να πορευόμαστε», προσπαθώντας να μετατρέψουμε «τη γεωγραφία σε γέφυρα παρά σε διχασμό».

Γράφει η Χαρετίνα Κουκούρη, MBA Candidate με εξειδίκευση στα Χρηματοοικονομικά και την Τεχνολογία

Πέρα από την επιφάνεια των εκλογικών αναμετρήσεων και πέρα από τους πίνακες των κομματικών ποσοστών, κρύβεται ένας υποδόριος μηχανισμός παραγωγής εξουσίας: εκείνος που ευνοεί την ανάδυση των πολιτικών πτωμάτων. Ποιοι είναι αυτοί; Είναι οι πολιτικοί που, ενώ ηθικοπολιτικά αποσυντίθενται, κατορθώνουν να αναστηθούν στην πολιτική σκηνή, πάντα καθαρότεροι και δικαιωμένοι, μέσω της βοήθειας πολιτικού (συχνά κακού) μάρκετινγκ, φορώντας τα λευκά πουκάμισα της κενότητας.

Αυτή η θεσμοποιημένη λειτουργία είναι μια άτυπη, αλλά πλήρως λειτουργική μηχανή που παράγει σωτήρες ανά δεκαετία, γράφει υποσχέσεις και τις επανακυκλοφορεί με νέο εξώφυλλο, εκπαιδεύει ανθρώπους στην ρητορική χωρίς ουσία, στη συναισθηματική εκβιαστικότατα χωρίς ευθύνη, στο να χειρίζονται την κοινή γνώμη με την επιμέλεια ενός καλού salesman ή saleswoman.

Αυτή τη μηχανή την έχουν φτιάξει, φυσικά, τα μέλη αυτής της σχολής, οι οποίοι δεν ανήκουν σε κάποιον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, γιατί δεν έχουν ανάγκη από τούς χώρους – αυτοί είναι ο χώρος. Ένας χώρος όπου η μνήμη χρησιμοποιείται ως εργαλείο διαχείρισης και όχι ως γνώση, όπου η άνοδος δεν είναι αποτέλεσμα ικανότητας αλλά επιδεξιότητας. Και η αποτυχία, η παρακμή, ακόμη και η διαφθορά, δεν τους εξοντώνουν. Αντιθέτως, τους εξυψώνουν.

Αυτή η πολιτική μηχανή παράγει βίαιο ρεαλισμό, που πουλιέται ως πολιτική εμπειρία:

«Ξέρει αυτός από λάθη, αφού τα έκανε ο ίδιος».

Η επιδεξιότητα, το απόλυτο «μασκάρεμα» των πολιτικών αδυναμιών, δεν αφορά ούτε τρόπους διοίκησης ούτε κάποιο όραμα. Είναι η τέχνη της εξαφάνισης των ενοχών και η επιβίωση των πιο χρήσιμων α(χ)ρίστων. Στο επικοινωνιακό τους εργαστήρι, ο δημόσιος διάλογος δεν είναι ένα εκλεπτυσμένο debate που εξυψώνει το πνεύμα, ούτε μια ουσιαστική ιδεολογική σύγκρουση (αφού οι ιδεολογίες είναι απλώς κενές ταμπέλες, χωρίς πραγματική ουσία). Είναι μια καλοστημένη, μελετημένη σκηνή από ένα reality show.

Το ψυχρό, μη συναισθηματικό, χειρουργικά δομημένο επικοινωνιακό παιχνίδι τους είναι αισθητικά κιτς και λειτουργεί ως μια υποχθόνια στρατηγική προσέγγισης του λαού. Η απλοποίηση βαφτίζεται λαϊκή σοφία και ο λαϊκισμός βαφτίζεται κοινή λογική. Οι φράσεις τους είναι κατασκευασμένες όχι τόσο για να πείσουν, αλλά για να κυκλοφορήσουν. Ο σημερινός πολιτικός δεν έχει ανάγκη να πείσει. Πρέπει να γίνει μιμίδιο, τίτλος ειδήσεων, κοινωνικό ανέκδοτο.

Πίσω από αυτή τη ρητορική φτώχεια προελαύνει η αληθινή φτώχεια: η κοινωνική, η μορφωτική, η πολιτική. Το κυρίαρχο χαρακτηριστικό τους είναι η ικανότητά τους να μετατρέπουν το θράσος σε ηγετικό προφίλ. Όσο πιο κυνικός, τόσο πιο «αληθινός». Όσο πιο επιπόλαιος, τόσο πιο άμεσος. Η κοινωνική κούραση του «όλοι είναι ίδιοι» αποτελεί το τέλειο έδαφος για αυτούς τους τύπους.

Οι απόφοιτοι αυτής της σχολής έχουν δύο κοινά χαρακτηριστικά: είναι ηθικά αδιάφοροι και εκπαιδευμένοι στην τέχνη του να γίνονται αναγκαίοι. Όχι γιατί προσφέρουν λύσεις, αλλά γιατί πείθουν ότι χωρίς αυτούς δεν υπάρχουν άλλες. Η ρητορική των απόλυτων μηδενικών στο πολιτικό πεδίο είναι αυτή: έχουν την ικανότητα να μην ταράσσονται μπροστά στην υποκρισία και να μην ταλαντεύονται μπροστά στο ψέμα. Άλλωστε, ό,τι κλέβει το κοινωνικό βλέμμα, μετατρέπεται σε χειροκρότημα.

Στον θεσμό του ψέματος, η συλλογική αμνησία γίνεται εργαλείο για να εξαφανιστούν οι αποτυχίες, οι οποίες παρουσιάζονται ως αναγκαία κακά. Η έννοια της πολιτικής ευθύνης μοιάζει πια με κάτι απόμακρο, ένα όνειρο, σαν γραμμή από μυθιστόρημα που δεν αγγίζει την πραγματικότητα.

Πιο συγκεκριμένα, η ρητορική τους γίνεται όπλο, με τους ίδιους να αναλαμβάνουν τον ρόλο της μηχανής προστασίας για μια εξουσία, του πλαισίου της οποίας οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει. Δεν χρειάζεται να είναι χρήσιμοι, αρκεί να εμφανίζονται ως η μοναδική λογική λύση ανάμεσα σε ανύπαρκτους εχθρούς. Αν η πραγματικότητα δεν υποστηρίζει το αφήγημά τους, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Η εξουσία τους στηρίζεται στην επαναλαμβανόμενη κατοχή του μικροφώνου. Μιλούν πρώτοι, πιο δυνατά, πιο πειστικά.

Έτσι, η υπερέκθεση γεννά εξοικείωση, η εξοικείωση δημιουργεί εμπιστοσύνη… και αυτοί προετοιμάζουν το έδαφος για συναισθηματικό έλεγχο. Εσύ, λαέ, το παραμελημένο παιδί που ακολουθείς τις υποσχέσεις των οπαδών του Μακιαβέλι, εξαρτάσαι από την ελπίδα και την προσοχή, που μεθοδικά αποσύρουν και επαναφέρουν.

Σε μια κοινωνία που έχει κουραστεί να συγκρούεται ή να παρακολουθεί συγκρούσεις, όταν έχεις αποτύχει πέντε φορές, την έκτη φορά ξεχνιέται, αρκεί να μιλήσεις με σιγουριά και αυτοπεποίθηση και να εξαντλήσεις τον αντίπαλο. Η σύγχρονη πολιτική τέχνη του διαλόγου ακολουθεί τους δικούς της κανόνες. Δεν ακούς, άρα κατασκευάζεις την παρουσία σου. Δεν εξηγείς, άρα δείχνεις σοβαρός. Δεν υποσχέσαι, άρα τα δίνεις όλα. Δεν χτίζεις εμπιστοσύνη, χτίζεις ανάγκη. Δεν εμπνέεις, κατασκευάζεις σύγχυση και αφήνεις τον κόσμο να επιλέξει το ψέμα που του ταιριάζει.

Μια πάγια τακτική είναι η δημιουργία του καλού παιδιού. Η στρατηγική του καθαρού και αθώου προσώπου δεν πρέπει να κουβαλάει παρελθόν, ούτε να έχει βαρύ ιστορικό.

Είναι νεοφανής, με μια πιο αγνή προσέγγιση. Είναι ο ανυποψίαστος, ο αδέκαστος, αυτός που θα φέρει τα ήρεμα νερά. Ο συναινετικός, ο εύκολα προσβάσιμος, ο ευπεπτός. Αυτός που δεν έχει έρθει από τζάκι, που φοράει τον μανδύα του υπεράνω της διαφθοράς, είναι ο μπάτλερ της ελπίδας. Όλοι οι άλλοι είναι «οι φωνακλάδες», «οι γραφικοί», «οι αντιδραστικοί». Αυτός είναι “ο μόνος ώριμος”. Στην πραγματικότητα, όμως, απλώς είναι πιο καλά κρυμμένος.

Ένα άλλο χρήσιμο ταλέντο που έχει ο επαγγελματίας απατεώνας είναι να προσφέρει απλές λύσεις για σύνθετα προβλήματα. Είναι η τέχνη της διοχέτευσης της αγανάκτησης σε ελεγχόμενες βαλβίδες. Ό,τι δεν μπορείς να καταπνίξεις, κάν’ το εκτόνωση. Οι πολιτικοί μας προσφέρουν μικρές, ανώδυνες λύσεις και μεταρρυθμίσεις χωρίς ουσία, οι οποίες “χρυσωμένες” με υποσχέσεις, δήθεν θα συγκλονίσουν τον κόσμο του συστήματος.

Η Μεγάλη των Απατεώνων Σχολή συγκεντρώνει κάθε χρόνο όλο και περισσότερους επίδοξους φοιτητές και παράγει ολοένα περισσότερους αποφοίτους. Μπορεί να μην έχει καλό όνομα, αλλά είναι η μόνη σχολή που προσφέρει σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση χωρίς να χρειαστείς να εργαστείς ούτε μία ώρα στη ζωή σου.

Εκεί, τα πτυχία δίνονται με βασικό προσόν την βεβαιότητα ότι δεν θα ιδρώσεις ποτέ. Οι απόφοιτοί της, οι γνωστοί αποδιοπομπαίοι τράγοι του συστήματος με τη γραβάτα, δεν έχουν ανάγκη από κοινό. Το κατασκευάζουν οι ίδιοι, δημιουργώντας κοινή γνώμη μέσω θεσμικής παρενδυσίας. Το “αείν αριστεύειν” στη Σχολή τους σημαίνει:Να επινοείς διαρκώς κρίσεις και αφηγήσεις «τέλους εποχής».Να καταλαμβάνεις εξουσία χωρίς να μοιάζεις

επικίνδυνος.Να μη διοικείς για να παράγεις έργο, αλλά για να διαιωνίζεις το κενό.Να είσαι χαρτογιακάς μέχρι το κόκκαλο, αλλά να δηλώνεις πως απεχθάνεσαι τη γραφειοκρατία. Η Σχολή έχει, βέβαια, και το δικό της dress code: να είσαι το ντυμένο παλιό βαμμένο νέο.

Τα μαθητούδια, όμως, τυφλωμένα από το φως της εναλλακτικότητάς τους, ξέχασαν να περάσουν το πιο σημαντικό μάθημα: την τέχνη της αποδοτικής απόκρυψης των ίχνων του εγκλήματος. Αλλά και ένα θεολογικό: «Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω».

Η μοναδική αξιόλογη είδηση για τις εκλογές είναι ότι ο πρωθυπουργός Κυρ. Μητσοτάκης δήλωσε προ ημερών πως θα ηγηθεί και θα διεκδικήσει τρίτη θητεία. Το ακροατήριο έμεινε ατάραχο. Δεν τον πίστεψε; Ο κόσμος είπε, ίσως, ότι με τέτοιο χάλι των αντιπολιτευόμενων τι άλλο να περιμένεις; Η κ. Κωνσταντοπούλου εκτοξεύτηκε όπως μόνο οι εκλεκτοί των ΜΜΕ εκτοξεύονται αλλά τότε είναι ευάλωτοι στα αμφίβολα γούστα τους, που αλλάζουν ανάλογα με το που φυσάει ο άνεμος. Αναμονή, επιμονή, υπομονή.

Ο χώρος της αντιπολίτευσης γυρίζει τη χώρα πολύ πίσω, στη δεκαετία του 50. Τότε, πολλά μικρά και ασήμαντα κόμματα ήταν στριμωγμένα στο κέντρο της σκηνής, όλα υπό την επιρροή και τον έλεγχο Ξένων, πρωτίστως Αμερικανών και Άγγλων, ελάχιστα Ρώσων (προδιαγραφές Γιάλτας) σποραδικά Γερμανών και Γάλλων. Οι διαφορές από τότε αφορούν κυρίως στη συμπεριφορά και πολύ λιγότερο στην ουσία: κανείς πρεσβευτής δεν πετάει το παπούτσι του σε Έλληνα υπουργό όταν μπαίνει στο γραφείο του όπως ο Αμερικανός Πιουριφόϊ αλλά οι ΗΠΑ έχουν πάντα κρίσιμο λόγο στις επιλογές της εκάστοτε κυβέρνησης τότε και σήμερα. Το αναφέρω επειδή αν ξεχνάμε και αποφεύγουμε τη σύγκριση με το παρελθόν, το παρόν θα μείνει γκρίζο και το μέλλον θα παραμείνει σκοτεινό.

Ο κ. Μητσοτάκης επιλέγει, όπως λέει, να συνταχθεί με την Ευρώπη και όχι με τις ΗΠΑ του Τραμπ. Είναι κρίσιμη απόφαση με πολλά ρίσκα. Και δεν θα αργήσει να φανεί ποιο ακριβώς είναι το βάρος της καθώς θα πρέπει να ξεμπλέξουν τα καλώδια ελληνικών συμφερόντων στη γειτονιά της Κρήτης, των αμερικανικών εταιριών και της Τουρκίας που διαρκώς φυτρώνει εκεί που δεν την σπέρνουν. Η προοπτική βοήθειας από την Ευρώπη είναι περίπου στο μηδέν. Η σχέση με τη Ρωσία είναι ανοιχτή πληγή με τον κ. Μητσοτάκη να είναι εκτός πάγιων συμφερόντων της χώρας και χωρίς αντίβαρο κέρδους για την Ελλάδα.

Ο Τραμπ διαφημίζει πόσο καλός φίλος του είναι ο Ερντογάν αλλά προκαλεί κάποιες αμφιβολίες αν πρέπει να τον παίρνει κανείς τοις μετρητοίς. Οι Ισραηλινοί τι λένε;

Έτσι ή αλλιώς οι εδώ διεκδικητές της επόμενης πρωθυπουργίας ασχολούνται πως θα υποσκάψουν τους κομματικούς συντρόφους και πως θα μαχαιρώσουν τους πραγματικούς ή φανταστικούς ανταγωνιστές, δηλαδή με το αγαπημένο παιχνίδι των ανίκανων.

Επιστρέφοντας και πάλι στο παρελθόν θυμίζω ότι η Ένωση Κέντρου του Γ. Παπανδρέου (δημιουργήθηκε το 1961), ήταν αντίβαρο στην ΕΔΑ, της ιστορικής Αριστεράς, (ουδεμία σχέση με τα σημερινά, δήθεν «αριστερά» κόμματα) που αγγίζοντας το 24% απειλούσε την ενότητα/κυριαρχία του αστικού χώρου. Τότε, όπως τώρα, το σχήμα ήταν: Ένα κυρίαρχο κόμμα της Δεξιάς και πολλά μικρά κόμματα του λεγόμενου Κέντρου και στην άκρη η Αριστερά απομονωμένη.

Τώρα τέτοιος κίνδυνος δεν υπάρχει, οι ελίτ της χώρας, παρά τις τυχόν διαφωνίες τους, παραμένουν ενωμένες. Στα Εθνικά παραμένουν ελεγχόμενες ώστε να μην ανησυχεί ούτε ο ξένος παράγων ούτε να προκύπτει αδιαπραγμάτευτος εσωτερικός ανταγωνισμός. Με δυο λόγια οι εκλογές όποτε γίνουν με τα σημερινά δεδομένα δεν θα είναι πηγή ανησυχίας για κανέναν. Ακόμα και ο Τσίπρας που βάζει πρόθυμα την υπογραφή του όπου του λένε, φαίνεται να έχει πνιγεί στα νερά της Λίμνης.

Όλοι, λοιπόν, λαός και Κολωνάκι, συνεχίζουμε απτόητοι, αποχαυνωμένοι, αυτόν τον κωμικοτραγικό χορό του Ζαλόγγου.

Η «ΕΣΤΙΑ» ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΚΑΙ Η ΤΟΥΡΚΙΑ

ΥΓ. Στην ξεχωριστή, στον συντηρητικό χώρο, «Εστία» υπάρχει πρωτοσέλιδο εμπεριστατωμένο άρθρο της κ. Μ. ΣΚΟΡΔΕΛΗ με το ερώτημα αν θα χαρίσουμε τον έλεγχο στο μισό Αιγαίο στην Τουρκία, όπως διεκδικεί.

Τα λογικά ή νομικά επιχειρήματα για την Τουρκία έχουν, όπως ξέρουμε, επικουρική σημασία. Η Τουρκία βασίζεται στην Ισχύ επιδιώκοντας να γίνει Περιφερειακή Δύναμη. Αυτό δεν επιτυγχάνεται με μισές δουλειές. Η Τουρκία θέλει ΟΛΟ όλο το Αιγαίο, τώρα λέει τα προκαταρκτικά. Συζήτηση για το μισό Αιγαίο είναι ήδη υποχώρηση.

Το ερώτημα είναι αν ο Τραμπ θεωρεί πράγματι τον Ερντογάν τόσο φίλο όσο λέει ή αν στο μυαλό του ισχύει η ρήση του Κίσινγκερ ότι είναι επικίνδυνο να είσαι αντίπαλος της Αμερικής αλλά είναι μοιραίο να είσαι φίλος της. Ερώτημα που δεν φαίνεται να απασχολεί την κυβέρνηση.