Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ, Hellas Journal, Ουάσιγκτον

Για να εξυβρίζουν οι Τούρκοι, με τα χειρότερα λόγια, τον υπουργό Εξωτερικών της Κύπρου, Κωνσταντίνο Κόμπο, κάτι πολύ καλό πρέπει να έχει κάνει για την Πατρίδα, και κάτι πολύ κακό πρέπει να έχει καταφέρει απέναντι στην κατοχική δύναμη.

Δεν εξηγείται διαφορετικά αυτός ο θυμός για τον Κύπριο υπουργό και γενικά για την κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Μα ξέρετε τι σημαίνει να χάνει σημαντικές μάχες ο μέγας, ο τρανός Ταγίπ Ερντογάν, που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του; Να έρχεται η μικρή Κύπρος και να του τινάζει τα σχέδια σου στον αέρα;

• Ο «γκράντε» ισλαμιστής πρόεδρος της Τουρκίας, ήταν 1000% βέβαιος ότι προς το τέλος της περασμένης χρονιάς κάποιες από τις λεγόμενες «τουρκικές χώρες» θα αναγνώριζαν το παράνομο μόρφωμα των κατεχομένων, που δημιουργήθηκε ως αποτέλεσμα της παράνομης εισβολής και κατοχής. Τα είχε διευθετήσει, πίστευε, όλα.

Εκτός του κακόφημου Αζερμπαϊτζάν, του οποίου ηγείται ο διεφθαρμένος Αλίεφ, και το οποίο θα έδινε το …«σύνθημα», ο Ερντογάν πίστευε ότι το Καζακστάν, η Κιργιζία, το Ουζμπεκιστάν και το Τουρκμενιστάν θα αναγνώριζαν το παράνομο ψευτο-«κρατίδιο», που έχουν απορρίψει όλοι οι διεθνείς οργανισμοί και όλες οι χώρες. Ουδείς αμφισβητεί ότι πρόκειται για ένα ανύπαρκτο, για ένα παράνομο ψευτο-«κράτος». Είναι δημιούργημα της άνανδρης εισβολής και κατοχής.

Στη βάση αυτή «πάτησε» η διπλωματική υπηρεσία της Κύπρου.

Η κυπριακή επιτυχία είναι ακόμα μεγαλύτερη, αν αναλογιστεί κανείς ότι πρόκειται για χώρες, οι οποίες -γενικά και ειδικά ομιλώντας- θεωρούνται «δορυφόροι» της κατοχικής δύναμης. Ο Οργανισμός Τουρκικών Κρατών, στον οποίο συμμετέχουν, ελέγχεται από την Τουρκία και ο ισλαμιστής Ερντογάν γίνεται δεκτός πάντα με μεγάλες τιμές.

• Ο Τούρκος αυταρχικός ηγέτης νόμιζε ότι δημιουργούσε ένα «οικονομικό» οργανισμό, ο οποίος στη συνέχεια θα αναπτυσσόταν και σε στρατιωτικό. Ένα μικρό ΝΑΤΟ δηλαδή όπου ο ίδιος θα λειτουργούσε σαν «νονός». Θα πλήρωναν όλοι οι άλλοι και θα αποφάσιζε ο ίδιος.

Η μικρή Κύπρος του χάλασε τα σχέδια και η διπλωματική υπηρεσία, όσοι ασχολήθηκαν, από τον Πρόεδρο, τον υπουργό μέχρι και τον τελευταίο διπλωμάτη, δικαιούνται συγχαρητήρια, αλλά και ευχαριστίες. Στην περίπτωση αυτή δεν συμβαίνει αυτό που λέγεται συχνά «μα έκαναν τη δουλειά τους». Διότι χρειάστηκαν ώρες και ώρες διπλωματικής εργασίας, επισκέψεις και συναντήσεις με αξιωματούχους των κρατών αυτών αλλά και πειθώ.

Μην …τρελαθούμε κιόλας, όπως λέει ένας υπουργός στην Ελλάδα. Αυτά τα πράγματα δεν είναι εύκολα, διότι έχεις απέναντι σου μία απειλητική Τουρκία, και ένα ισλαμιστή ηγέτη ο οποίος θεωρεί ότι όλοι οι υπόλοιποι στην ευρύτερη «γειτονιά» είναι κουνούπια, που τα σκοτώνει με μία απλή κίνηση του χεριού του.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση έχασε και οι Τούρκοι ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι -ευτυχώς υπάρχουν ακόμα μερικοί που δεν έχουν φυλακιστεί- μεταφέρουν μία εικόνα του Ερντογάν σε κατάσταση …τρέλας. Πίστευε ο μικρός «νεοσουλτάνος» ότι επειδή προσκλήθηκε ο κατοχικός ηγέτης Τατάρ στη σύνοδο του Οργανισμού Τουρκικών Κρατών, η αναγνώριση θα ήταν το επόμενο εύκολο βήμα.

• Δεν υπολόγισε την ισχύ της κυπριακής διπλωματίας -και χρησιμοποιώ επίτηδες τη λέξη ισχύ. Οι διπλωμάτες μας χρησιμοποίησαν όλα τα εργαλεία που έχουν τη διάθεση τους και σ’ αυτή την περίπτωση, η συμμετοχή ως κράτους-μέλους στη διεφθαρμένη Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.), βοήθησε.
• Δεν βοήθησε η ίδια η Ε.Ε., αλλά το γεγονός ότι η Κύπρος είναι ένας εκ των εταίρων της Ένωσης.

Διότι οι ηγέτες της Ε.Ε. συνεχίζουν να ερωτοτροπούν με την Τουρκία με απέραντα προκλητικό τρόπο. Και απορώ με την υπομονή που δείχνουν ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας και ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας. Πρέπει κάπου να κάνουν την «επανάσταση» τους στις Βρυξέλλες, αν και είναι ήπιοι άνθρωποι. Δεν γίνεται όμως. Πρέπει να ξεσπάσουν και να σπάσουν αυγά.

Λυπάμαι που θα επαναλάβω μία φράση που συχνά χρησιμοποιούν οι εθνικιστές. Αλλά είναι τελικά αλήθεια: ο Τούρκος πολιτικός -δεν ομιλών για τους απλούς ανθρώπους- δεν γίνεται ποτέ φίλος. Όχι επειδή το απορρίπτουν οι Έλληνες και οι Ελληνοκύπριοι, αλλά διότι οι δεν θέλουν αυτοί, οι απέναντι.

Πως θα γίνει δηλαδή η δουλειά κύριε Πρόεδρε και κύριε Πρωθυπουργέ; Θα είναι η κατοχική Τουρκία μέρος της ευρωπαϊκής άμυνας και αν -ας πούμε- τη δώσει στον παράλογο και ψυχοπαθή Ερντογάν και κινηθεί κατά της Κύπρου, τι θα συμβεί; Θα στείλει τουρκικά στρατεύματα, στο πλαίσιο της συμμετοχής της στην ευρωπαϊκή άμυνα, για να αντιμετωπίσουν τον τουρκικό στρατό; Μα έχουν αποτρελαθεί όλοι στις Βρυξέλλες.

• Ο κ. Χριστοδουλίδης και ο κ. Μητσοτάκης ακολούθησαν μέχρι τώρα μία ήπια πολιτική. Προσπάθησαν να κερδίσουν χρόνο και να ενισχυθούν στρατιωτικά όσο η Αθήνα και η Άγκυρα ήταν «μέσα στα μέλια». Όμως, η Τουρκία εκμεταλλεύθηκε περισσότερο από την Ελλάδα και την Κύπρο την «περίοδο ειρήνης». Και αυτό πρέπει να σταματήσει.

Πάντως, για να είμαστε δίκαιοι και να λέμε και καμιά φορά μπράβο και συγχαρητήρια, ο κ. Κόμπος με τους συνεργάτες του έπιασαν στον ύπνο την τουρκική διπλωματία, η οποία έβλεπε και άκουγε αλλά ήταν βέβαιη ότι τα λεγόμενα τουρκικά κράτη δεν θα πρόδιδαν τη «μητέρα» Τουρκία. Βασικά δεν είναι θέμα καμίας προδοσίας των λεγόμενων τουρκικών κρατών. Σεβάστηκαν επιτέλους το Διεθνές Δίκαιο, όχι το άδικο του ισχυρού.

Είναι σοβαρό το πλήγμα στην Τουρκία, η οποία σίγουρα θα αντιδράσει και εναντίον της Κύπρου και εναντίον των λεγόμενων «τουρκικών» κρατών. Αλλά, αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι ότι κατέγραψε ήττα ο τουρκικός Αττίλας…

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ Ι: Νέτα σκέτα είναι σφετεριστές και η Λευκωσία δεν έχει κανένα δικαίωμα να κάνει πίσω και να δεχθεί οποιαδήποτε συνδιαλλαγή, όσο και να απειλεί η οικογένεια του Ισραηλινού «επιχειρηματία» Αϊκούτ.

Γίνεται εξαιρετική δουλειά στο θέμα της αντιμετώπισης αυτού του πολύ σημαντικού ζητήματος, της παράνομης αγοραπωλησίας των περιουσιών των προσφύγων μας από τους Τούρκους καταχτητές. Όσοι αγοράζουν τις περιουσίες των ανθρώπων μας, πρέπει να αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο. Όπου είναι εφικτό να συλλαμβάνονται.

Η οικογένεια των σφετεριστών κυνηγά την Κύπρο παντού και κακολογεί ασύστολα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά δεν πείθονται ούτε οι εβραϊκές οργανώσεις, ούτε η κυβέρνηση του Ισραήλ. Μέχρι στην ιστοσελίδα του Αθηναϊκού Πρακτορείου κατάφερε η οικογένεια να δημοσιεύσει τους ψεύτικους ισχυρισμούς της. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε ποια κυπριακά ΜΜΕ θα πειστούν να υιοθετήσουν τους fake ισχυρισμούς της εν λόγω οικογένειας των σφετεριστών.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΙΙ: Αν και είναι τέτοιες οι μέρες, που υποτίθεται ότι πρέπει να αποφεύγουμε την κριτική, δεν μπορώ να μην ασχοληθώ με τον «εθνικό» μας ευρωβουλευτή, ο οποίος υψώνει πλέον τον πήχη της ανοησίας σε επίπεδα που δεν μπορεί να φτάσει κανείς.

Δέχομαι ότι είναι χάσιμο χρόνου ακόμα και το ένα …βλέμμα στους τίτλους που τον αφορούν, αλλά δεν μπορώ να μην το πω: Είναι επικίνδυνο το παιδί για την εθνική υπόθεση της Κύπρου. Οι θέσεις που εκφράζει δεν εξυπηρετούν τα καλώς εννοούμενα συμφέροντα της Πατρίδας.

Πολλοί άνθρωποι παρασυρθήκαμε από την επιθυμία μας να τιμωρηθεί το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα του νησιού. Αλλά μέσα σε μερικούς μήνες μας απέδειξε ότι όχι μόνο έχει φτάσει, αλλά και έχει ξεπεράσει τους πολιτικούς, που υποτίθεται «τιμώρησε» η εκλογή του. Κρίμα. Χάθηκε μία μεγάλη ευκαιρία.

Εκφράζω μεγάλο φόβο, αλλά είμαι σίγουρος πλέον, πως η ενίσχυση του ακροδεξιού ΕΛΑΜ, που απλά αναβλήθηκε στις ευρωεκλογές, θα συμβεί στις βουλευτικές.

Χριστός Ανέστη με υγεία και χαρές για όσους μας διαβάζουν και για όσους δεν μας κάνουν τιμούν. Ανάσταση στην Κύπρο μας…

​Το άρθρο της Tehran Times με τίτλο «Ο μύθος της κατάρρευσης του Ιράν: Πώς τα δυτικά μέσα παρερμηνεύουν την στρατηγική αποφασιστικότητα της Τεχεράνης στις συνομιλίες του Ομάν» αμφισβητεί την αφήγηση των δυτικών μέσων ενημέρωσης ότι το Ιράν συμμετέχει στις έμμεσες πυρηνικές συνομιλίες με τις ΗΠΑ λόγω οικονομικής απελπισίας. Αντίθετα, υποστηρίζει ότι η Τεχεράνη προσέρχεται στις διαπραγματεύσεις με στρατηγική αυτοπεποίθηση, διατηρώντας τον έλεγχο των όρων και περιορίζοντας τις συνομιλίες αποκλειστικά στο πυρηνικό της πρόγραμμα.​

Το άρθρο υποστηρίζει ότι ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες, και όχι το Ιράν, που επιδίωξαν την επανέναρξη των συνομιλιών, με τον Πρόεδρο Τραμπ να στέλνει επιστολή στον Ανώτατο Ηγέτη Αγιατολάχ Χαμενεΐ μέσω διπλωματικών διαύλων των ΗΑΕ. Η απάντηση του Ιράν ήταν μετρημένη, επιμένοντας σε έμμεσες συνομιλίες μέσω του Ομάν και απορρίπτοντας οποιαδήποτε συζήτηση πέραν του πυρηνικού ζητήματος.​

Αντιμετωπίζοντας τις οικονομικές προκλήσεις, το άρθρο επισημαίνει ότι το Ιράν έχει ενισχύσει την «οικονομία της αντίστασης», επιτυγχάνοντας σημαντική αυτάρκεια σε τομείς όπως η φαρμακευτική παραγωγή και η αμυντική τεχνολογία, παρά τις κυρώσεις. Η Τεχεράνη παρουσιάζεται ως ανθεκτική και καινοτόμος, μετατρέποντας τις πιέσεις σε ευκαιρίες για εσωτερική ανάπτυξη.​

Συνολικά, το άρθρο απορρίπτει την ιδέα ότι το Ιράν προσέρχεται στις συνομιλίες από θέση αδυναμίας, τονίζοντας ότι η στρατηγική του είναι προϊόν μακροχρόνιας εμπειρίας και αποφασιστικότητας, και όχι αποτέλεσμα εξωτερικών πιέσεων.

Διαβάστε το άρθρο:

Τις τελευταίες ημέρες του Απριλίου, καθώς το Ομάν ετοιμαζόταν να φιλοξενήσει τον τρίτο γύρο έμμεσων συνομιλιών για τα πυρηνικά μεταξύ του Ιράν και των Ηνωμένων Πολιτειών, η Washington Post δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «Η ιρανική ελίτ υποστηρίζει τις πυρηνικές συνομιλίες ως οικονομικοί φόβοι αυξάνει», το οποίο επιμένει ανειλικρινά ότι η Τεχεράνη μπήκε στις πυρηνικές συνομιλίες «επειδή αντιμετωπίζει την προοπτική οικονομικού συμβιβασμού».

Συγγραφέας του άρθρου είναι η Susannah George και ο Nilo Tabrizy, οι οποίοι ανακυκλώνουν ένα κουραστικό αφήγημα. ότι το Ιράν που έχει «σακατευτεί από κυρώσεις» και τρέμει κάτω από την οικονομική πίεση και αναγκάζεται να διαπραγματευτεί με την Ουάσιγκτον από απελπισία.

Αλλά ξεφλουδίστε τα στρώματα αυτού του τροπαίου των δυτικών μέσων ενημέρωσης και θα δείτε πώς το άρθρο περιστρέφει ένα νήμα απόγνωσης, στηριζόμενο σε σκιώδεις «αναλυτές» και ένα επιμελημένο κομμάτι ιρανικών μέσων ενημέρωσης, για να καταρρεύσει σαν ένα σπίτι από τραπουλόχαρτα.

Μακριά από έναν αδύναμο παρακλητή, το Ιράν προσέγγισε αυτές τις συνομιλίες με τη διάθεση ενός γκραν μάστερ-και ήταν οι ΗΠΑ, όχι το Ιράν, που υποχώρησαν από την αποτυχημένη εκστρατεία «μέγιστης πίεσης» να επιδιώξουν διάλογο, με τις συνθήκες του Ιράν.

Η λανθασμένη υπόθεση: Ποιος ανοιγόκλεισε πρώτος;

Ο κεντρικός ισχυρισμός της The Post – ότι η ελίτ του Ιράν παραπλανάται σε συνομιλίες – καταρρέει υπό τον έλεγχο. Μακριά από το να εκλιπαρούν για ανακούφιση, ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες που ξεκίνησαν τον διάλογο.

Τον Μάρτιο, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ έστειλε επιστολή στον Ηγέτη της Ισλαμικής Επανάστασης, Αγιατολάχ Σεγιέντ Αλί Χαμενεΐ, μέσω του διπλωμάτη των Εμιράτων Ανουάρ Γκαργκάς, επιδιώκοντας την αποκλιμάκωση της έντασης.

Η αντίδραση της Τεχεράνης ήταν χαρακτηριστικά μετρημένη – αντί να υποκύψει σε αυτό το άνοιγμα, συμμετείχε σε έμμεσες συνομιλίες με τη μεσολάβηση του Ομάν, οι οποίες περιορίστηκαν αυστηρά σε πυρηνικά ζητήματα.

«Επιτρέψτε μου να είμαι σαφής: σε καμία περίπτωση δεν θα διαπραγματευτούμε για οποιοδήποτε άλλο θέμα εκτός από το πυρηνικό πρόγραμμα», δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών Abbas Araghchi μετά την ολοκλήρωση του τρίτου γύρου των συνομιλιών το Σάββατο, υπογραμμίζοντας μια κόκκινη γραμμή χαραγμένη στο διπλωματικό DNA του Ιράν.

Αυτή δεν είναι συμπεριφορά μιας απελπισμένης πολιτείας. Είναι ο υπολογισμένος ελιγμός ενός έθνους που έχει ξεπεράσει τέσσερις δεκαετίες κυρώσεων και υβριδικού πολέμου.

Ο Αγιατολάχ Χαμενεΐ έχει επανειλημμένα απορρίψει τις διαπραγματεύσεις με «κράτη νταής» που επιδιώκουν «να κυριαρχήσουν και να επιβάλουν τις δικές τους προσδοκίες».

Ο σκεπτικισμός του έχει τις ρίζες του στην ιστορία: οι ΗΠΑ εξέδωσαν άμεσες και έμμεσες απειλές κατά του Ιράν σχετικά με «όλες τις επιλογές» που έχει στο τραπέζι. Στη συνέχεια έγινε μέρος των διαπραγματεύσεων που παρήγαγαν το Κοινό Συνολικό Σχέδιο Δράσης του 2015 (JCPOA).

Αργότερα, η Ουάσιγκτον εγκατέλειψε μονομερώς το σύμφωνο παρά τη δέσμευση του Ιράν στην εφαρμογή του, όπως επιβεβαιώθηκε από διεθνείς οργανισμούς. Τέλος, υπό την εκστρατεία «μέγιστης πίεσης» του Τραμπ το 2018, επέβαλε εκ νέου συντριπτικές κυρώσεις, προκαλώντας «περιττό πόνο» στους απλούς Ιρανούς.

Για άλλη μια φορά αναποδογύρισε στη δεύτερη θητεία του, ο Τραμπ έστρεψε το επίκεντρο της επιστολής του προς την ιρανική ηγεσία αποκλειστικά στο πυρηνικό ζήτημα, υιοθετώντας σύμφωνα με πληροφορίες έναν τόνο σεβασμού.

Αυτό σημάδεψε μια έντονη αντίθεση με την προηγούμενη οδηγία του για τη «μέγιστη πίεση», η οποία αγνόησε τις κόκκινες γραμμές του Ιράν και στόχευε πολλές περιοχές, συμπεριλαμβανομένων των αμυντικών του δυνατοτήτων.

Ενώ το Ιράν απέρριψε την προσέγγιση της «μέγιστης πίεσης» της Ουάσιγκτον, η υπολογισμένη απάντηση της Τεχεράνης στην επιστολή του Τραμπ άνοιξε τελικά το δρόμο για τις τρέχουσες έμμεσες συνομιλίες για τα πυρηνικά με τη μεσολάβηση του Ομάν.

Η προθυμία της Τεχεράνης να εμπλακεί αντικατοπτρίζει μια αλλαγή στη στάση των ΗΠΑ και όχι την ιρανική αδυναμία. Έπειτα από μήνες «μέγιστης πίεσης» και ρητορικής «βομβαρδίστε το Ιράν», η προτροπή της Ουάσιγκτον σηματοδοτεί την αποτυχία της προηγούμενης πολιτικής της.

Το Ιράν, εν τω μεταξύ, επέλεξε να διαπραγματευτεί ως κίνηση τακτικής διατηρώντας το πάνω χέρι – ένα πλεονέκτημα εμφανές σε τρεις βασικούς τομείς: τον αυστηρό περιορισμό των συνομιλιών στο πυρηνικό ζήτημα, την επιλογή του τόπου διεξαγωγής και την έμμεση φύση των διαπραγματεύσεων.

Σκλήρυνση υπό οικονομική πίεση

Η απεικόνιση της οικονομίας του Ιράν ως τραπουλόχαρτου από την Post αγνοεί μια κρίσιμη πραγματικότητα: οι κυρώσεις δεν έχουν σπάσει την Τεχεράνη – την έχουν σκληρύνει.

Ενώ ο πληθωρισμός και οι συναλλαγματικές διακυμάνσεις αποτελούν πραγματικές προκλήσεις, η αντιστασιακή οικονομία του Ιράν έχει ωθήσει την καινοτομία σε τομείς από την τεχνολογία των drone έως τα φαρμακευτικά προϊόντα.

Η εγχώρια παραγωγή καλύπτει πλέον το 85% των ιατρικών αναγκών και οι νεοσύστατες εταιρείες τεχνολογίας ανθίζουν παρά τους οικονομικούς αποκλεισμούς.

Η Τεχεράνη έχει μετατρέψει τις αντιξοότητες σε καινοτομία: αμυντικά προϊόντα που ανταγωνίζονται τα παγκόσμια πρότυπα, έναν φαρμακευτικό τομέα που αψηφά την απομόνωση και ένα πυρηνικό πρόγραμμα που ταπεινώνει τους εχθρούς της.

Σε διεθνές επίπεδο, το Ιράν αγκυροβολεί μέσα σε μια ανερχόμενη πολυπολική τάξη. Το εμπόριο με την Κίνα έφτασε τα 18 δισεκατομμύρια δολάρια το 2023, ενώ η ένταξη στον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO) και στους BRICS ανοίγει εναλλακτικούς οικονομικούς διαδρόμους.

«Οι υποθέσεις του έθνους δεν πρέπει να εξαρτώνται από συνομιλίες», υποστήριξε πρόσφατα ο Ηγέτης της Ισλαμικής Επανάστασης, δίνοντας έμφαση στα συνεχιζόμενα εθνικά έργα σε υποδομές, ενέργεια και άμυνα.

Ηγετική συνέχεια: Ο μύθος του διχασμού

Ο ισχυρισμός της Post για μια «αναδυόμενη συναίνεση» μεταξύ των ιρανικών «ελίτ» παρερμηνεύει τη δομή εξουσίας της Τεχεράνης.

Οι στρατηγικές αποφάσεις στο Ιράν προέρχονται από τον Ηγέτη της Ισλαμικής Επανάστασης, το Ανώτατο Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας (SNSC) και άλλους θεσμούς, όχι μόνο την προεδρία ή τις «ελίτ».

Σε μια ομιλία του το 2021, ο Αγιατολάχ Χαμενεΐ εξήγησε τη διαδικασία λήψης αποφάσεων της χώρας: «Η εξωτερική πολιτική δεν καθορίζεται από το Υπουργείο Εξωτερικών, αλλά διαμορφώνεται από ανώτερα όργανα και ανώτερους αξιωματούχους της χώρας».

Τόνισε ότι ενώ το Υπουργείο Εξωτερικών συμμετέχει στη διαδικασία, δεν είναι ο τελικός λήπτης των αποφάσεων.

Αντίθετα, χαρακτήρισε το υπουργείο ως εκτελεστή των αποφάσεων εξωτερικής πολιτικής, οι οποίες λαμβάνονται σε φόρουμ όπως το SNSC, όπου είναι παρόντες όλοι οι βασικοί αξιωματούχοι.

Τα τυφλά σημεία των συγγραφέων: Η τεχνογνωσία έχει σημασία

Η ανάλυση της Post πάσχει από ένα άλλο κρίσιμο ελάττωμα: οι συντάκτες της και οι «ειδικοί» που αναφέρουν δεν διαθέτουν γνήσια τεχνογνωσία για το Ιράν.

Ο Nilo Tabrizy, ένας βιντεοδημοσιογράφος που ειδικεύεται στην «οπτική εγκληματολογία», δεν έχει κανένα υπόβαθρο στην ιρανική γεωπολιτική.

Ένας «αναλυτής» όπως ο Γκρέγκορι Μπρου του Ομίλου Eurasia του Ίαν Μπρέμερ, μιας εταιρείας συμβούλων με δεσμούς με δυτικά εταιρικά συμφέροντα, ανακυκλώνει μπαγιάτικες αφηγήσεις διχόνοιας των ελίτ.

Οι πηγές τους -ανώνυμοι αναλυτές και επιλεγμένα αποσπάσματα από τα ιρανικά μέσα ενημέρωσης- αποτυγχάνουν να παρέχουν ουσιαστική εικόνα.

Παρουσιάζουν έναν «ειδικό», την Κούσα Σεφάτ, επίκουρη καθηγήτρια κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Τεχεράνης, ως «κοντά στη συντηρητική ηγεσία του Ιράν», χωρίς να προσφέρει στοιχεία για τον ισχυρισμό.

Ενώ ο Σεφάτ μπορεί να προσφέρει χρήσιμη ανάλυση για την κοινωνιολογία, σαφώς δεν γνωρίζει τι συμβαίνει «παρασκηνιακά» μεταξύ του ηγέτη του Ιράν και του προέδρου, όπως τον ανέφερε η Post.

Επιπλέον, πλαισιώνοντας τον πραγματισμό του Ιράν ως αδυναμία, η Post απαλλάσσει την Ουάσιγκτον από το ρόλο της στην αποσταθεροποίηση της Δυτικής Ασίας.

Ένα masterclass στην επιλεκτική αμνησία, το άρθρο παραβλέπει την ανθεκτικότητα του Ιράν: όχι μόνο άντεξε την υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ εισβολή του Σαντάμ Χουσεΐν και άντεξε τον υβριδικό πόλεμο από το ισραηλινό καθεστώς, αλλά και μετέτρεψε τις κυρώσεις σε καταλύτη για την τεχνολογική αυτονομία.

Επιπλέον, παραλείπει να αναφέρει βασικές στρατηγικές συμμαχίες, συμπεριλαμβανομένου του 25ετούς συμφώνου συνεργασίας Κίνας-Ιράν του 2021 και του 20ετούς στρατηγικού συμφώνου Ιράν-Ρωσίας.

Αυτό δεν είναι δημοσιογραφία – είναι αφηγηματικός πόλεμος. Η απεικόνιση ενός απελπισμένου Ιράν από τους Τζορτζ και Ταμπρίζυ απηχεί την ξεθωριασμένη μονοπολική νοοτροπία του παρελθόντος. Η Δύση, προσκολλημένη σε ξεπερασμένα τροπάρια, κινδυνεύει να χάσει την ευρύτερη εικόνα.

Η Τεχεράνη δεσμεύει τον κόσμο όχι από ένα σημείο αδυναμίας, αλλά με δύναμη που κερδίζεται με κόπο. Ενώ οι ΗΠΑ μπορεί να συνέταξαν την επιστολή, το Ιράν κρατά σταθερά το στυλό που γράφει το μέλλον του.

Για να κατανοήσουν πραγματικά την Τεχεράνη, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης πρέπει να παραμερίσουν τα ξεπερασμένα οριενταλιστικά κλισέ και να εκτιμήσουν το Ιράν για αυτό που πραγματικά είναι – ένα έθνος που ορίζεται από διαρκή δύναμη και καινοτομία, βαθιά ριζωμένο σε έναν από τους παλαιότερους πολιτισμούς του κόσμου.

Κωνσταντίνος Γρίβας: Έχουμε σοβαρούς λόγους να υπογράψουμε συμμαχία με την Αρμενία, στα πρότυπα των σχέσεων με την Τουρκία, η οποία είναι αντιτουρκική λόγω της στήριξης στο Πακιστάν. Είδαμε τί έγινε με την τρομοκρατική επίθεση στο Κασμίρ.

Η κυβέρνηση Μόντι δεν πρόκειται να το αφήσει έτσι την κατάσταση, η οποία αναμένεται να χειροτερέψει. Το Πακιστάν είναι η βάση της μίνι αυτοκρατορίας που προσπαθεία να χτίσει η Τουρκία. Υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρών για μικρά κράτη όπως η Ελλάδα να αναπτύξει πλέγμα ευρασιατικών συμμαχιών.

Κατεχόμαστε όμως από τρομοκρακτικό ραγιαδισμό και φοβικά σύνδρομα. Η Ελλάδα μετά τον Β’ΠΠ αρνήθηκε να υπερασπίσει θεμελιώδη κομμάτια της εθνικής της υπόστασης. Είναι μεγάλη παθογένεια της Ελλάδας ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

Το 1974 είχαμε παρανοϊκή αδράνεια στην υπεράσπιση της Κύπρου. Και μετά άρνηση να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας στο Αιγαίο, στο οποίο η Τουρκία αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία στα νησιά, για τα οποία υποστηρίζει, ότι δεν δικαιούνται υφαλοκρηπίδα.

Στα Ίμια είχαμε τακτικό πλεονέκτημα ισχύος που ήταν πραγματικά τρομακτικό. Δεν θα κάναμε πόλεμο, αλλά θα τους βάζαμε στη λογική διαπραγμάτευσης ή υποχωρείτε ή πάμε σε πόλεμο και σας διαλύουμε. Έτσι φτάσαμε στη σημερινή εποχή που έχουμε όλα αυτά που μας δυσκολεύουνε σήμερα. Υπάρχει καθολική ηττοπάθεια και δουλοφροσύνη.

Είναι κολοσσιαίο λάθος να λέμε, ότι είμαστε ηττημένοι και το ακούω και από αυτούς που υποστηρίζουν ότι είναι πατριώτες ή εθνικιστές.

Παρέμβαση του καθηγητή Γεωπολιτικής και Σύγχρονων Στρατιωτικών Τεχνολογιών Κωνσταντίνου Γρίβα στην εκπομπή “Ο Εξαρχείων” στα “Παραπολιτικά FM”: