Ukraine on Fire:

Ο Igor Lopatonok* σε μια συνέντευξη εφ᾽ όλης της ύλης στον Παναγιώτη Παύλο και το Militaire.gr, με αφορμή τα τρία χρόνια πολέμου στην Ουκρανία  και τα 80 χρόνια από το τέλος του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου

Mέρος Πρώτο

Παναγιώτης Παύλος: Έχω τη χαρά να συνομιλώ σήμερα, τρία χρόνια μετά την 24^η Φεβρουαρίου 2022, με τον Ίγκορ Λοπατόνοκ, ένα σπουδαίο σκηνοθέτη που ζει στην Αμερική, μια πολύπλευρη προσωπικότητα, με τρεις υπηκοότητες, Ουκρανική, Ρωσική και Αμερικανική. Τον ευχαριστώ θερμά για την αποδοχή αυτής της πρόσκλησης από μέρους του Militaire.gr.

Igor Lopatonok: Σε ευχαριστώ Παναγιώτη για τη φιλοξενία, είναι πραγματική χαρά να συζητούμε και να μοιραστώ μαζί σου τη σκέψη μου.

ΠΑΥΛΟΣ: Την παραμονή της επετείου των χρόνων πολέμου στην Ουκρανία (Κυριακή, 23/2/2025) ακούσαμε τον Πρόεδρο Ζελένσκι να δηλώνει ότι προτίθεται ακόμη και να παραιτηθεί, προκειμένου να επέλθει ειρήνη στη χώρα. Ενώ την επόμενη μέρα, οι Ευρωπαίοι ηγέτες εξέφρασαν τη στήριξή τους λέγοντας ότι καμία απόφαση δεν μπορεί να ληφθεί για την Ουκρανία ερήμην της Ουκρανίας. Οι ΗΠΑ εμπλέκονται άμεσα στη διαδικασία διευθέτησης του ουκρανικού ζητήματος με τη Ρωσία. Υπήρξαν ήδη κάποιοι κύκλοι συνομιλιών και μια συμφωνία μεταξύ ΗΠΑ και Ουκρανίας διαφαίνεται στον ορίζοντα. Πώς βλέπετε την παρούσα κατάσταση πραγμάτων;

Ιστορικό Υπόβαθρο της Σύγκρουσης

LOPATONOK: Αυτή είναι μια σημαντική επέτειος. Για να κατανοήσουμε τη δυναμική της σύγκρουσης, πρέπει να εμβαθύνουμε στο ζήτημα. Δεν ξεκίνησε στις 24 Φεβρουαρίου 2022, που ήταν μια σημαντική εξέλιξη. Αλλά 11 χρόνια πριν, το 2014 με βάναυσες δολοφονίες που έλαβαν χώρα στην πλατεία Μαϊντάν στο Κίεβο από τις 18 έως τις 21 Φεβρουαρίου. Ήταν ένα βάναυσο, βίαιο πραξικόπημα, με μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση στην Ουκρανία να ανατρέπεται από διαδηλωτές στους δρόμους του Κιέβου. Αυτό οδήγησε στην 24η Φεβρουαρίου 2022, όταν η Ρωσία ξεκίνησε την ειδική στρατιωτική επιχείρηση, η οποία δεν είναι συμβατικός πόλεμος πλήρους κλίμακας.

Στόχος της επιχείρησης αυτής ήταν η προστασία της ασφάλειας και των εθνικών συμφερόντων της Ρωσίας. Η Ρωσία το περιέγραψε κατηγορηματικά και παντού το 2021, δημοσιεύοντας και στέλνοντας τις αξιώσεις της σε όλες τις δυτικές κυβερνήσεις. Δήλωσε δηλαδή ότι η ανάπτυξη της Ουκρανίας ως εχθρικού κράτους στα σύνορα με τη Ρωσία, ο εξοπλισμός της και η δυνατότητα να διαπράξει τη γενοκτονία στο Ντονμπάς είναι απαράδεκτη, και πρέπει να τερματιστεί. Υπήρχε επίσης η απαίτηση να αποσυρθούν τα πυρηνικά όπλα από την Ευρώπη και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής να αποσύρουν τα στρατεύματά τους από τις χώρες της Βαλτικής.

Κανείς δεν τα άκουσε αυτά, ούτε θέλησε να σκεφτεί ότι η Ρωσία έχει ως θεμιτό στόχο και συμφέρον τη φροντίδα της ασφάλειάς της. Αυτό οδήγησε στη στρατιωτική εισβολή ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία με σαφώς διακηρυγμένο στόχο να σταματήσει η ναζιστικοποίηση της χώρας, να αποστρατιωτικοποιηθεί η Ουκρανία και να έλθει σε καθεστώς ουδετερότητας με στέρηση της δυνατότητας να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ. Προς το παρόν, βλέπουμε τη Ρωσία να επιτυγχάνει βραδέως όλους τους στόχους της.

Πρέπει μάλιστα, να αντικρούσω την αφήγηση του Στέητ Ντηπάρτμεντ που ανακοίνωσε ο κύριος Μπλίνκεν στους εκπροσώπους του, ότι η Ρωσία θα κατακτούσε το Κίεβο σε τρεις ημέρες. Η Ρωσία δεν το είπε ποτέ αυτό. Αυτή ήταν μια δήλωση που προήλθε από το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ. Ο κύριος Μπλίνκεν, ο οποίος είναι πολεμοχαρής και ήταν τότε Υπουργός Εξωτερικών, επιδίωκε αυτή την ιδέα. Γνώριζαν ότι η Ρωσία έχει ένα σχέδιο διαφορετικό από ένα πόλεμο πλήρους κλίμακας, αλλά δεν ήθελαν να την ακούσουν. Δεν ήθελαν να μιλήσουν μαζί της. Τώρα μιλάνε, επειδή υπάρχει μια δραματική στροφή 180 μοιρών στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.

Πρώτον, οι ΗΠΑ δεν μπορούν πλέον να αντέξουν οικονομικά τη διεξαγωγή αυτού του δαπανηρού πολέμου. Δεύτερον, πρόκειται για πόλεμο που δεν μπορεί να κερδηθεί επειδή η Ρωσία επέδειξε στρατιωτική ισχύ και αφοσίωση στην επίτευξη των στόχων της. Τρίτον, η Ευρώπη εξακολουθεί να τρέφει αυταπάτες, καθώς η γραφειοκρατία της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν αντιπροσωπεύει το συμφέρον των πολιτών των ευρωπαϊκών εθνών. Σκέφτονται μόνο πώς θα γίνουν πλουσιότεροι και ισχυρότεροι φοβούμενοι την επικείμενη νίκη της Ρωσίας. Τί συμβαίνει λοιπόν τώρα;

Πλέον έχουμε μια άμεση συζήτηση και ο Ζελένσκι φαίνεται να μην είναι πια τόσο απαραίτητος και σημαντικός. Γιατί; Πρώτα απ᾽ όλα, είναι άνθρωπος που λέει πολλά λόγια. Λέει ένα πράγμα, μετά άλλο. Πριν τρία χρόνια παρακάλεσε για πίστωση από τις δυτικές χώρες. Τώρα λέει ότι οι ΗΠΑ του χορήγησαν εκατό δις δολάρια δωρεάν, με επ᾽ ουδενί δέσμευση επιστροφής τους. Είναι άνθρωπος ασυνεπών λόγων: τίποτε απ᾽ όσα λέει δεν συνάδει με αυτά που θα επιτευχθούν, με αυτά που ο ίδιος πράττει.

Αυτό βέβαια, δεν έχει και τόση σημασία διότι, καταρχήν, δεν μπορεί να κερδίσει τον πόλεμο κατά της Ρωσίας. Δεύτερον, είναι πολύ αντιδημοφιλής στην Ουκρανία. Κατέχει την εξουσία. Δεν είναι πλέον νόμιμος πρόεδρος καθώς η θητεία του έχει λήξει εδώ και πάνω από ένα χρόνο. Δεν υπάρχει πλέον όργανο με νόμιμη εξουσία για να κυβερνήσει τη χώρα, καθώς και η θητεία του Κοινοβουλίου έχει λήξει.

Η εξήγηση ότι υπάρχει πόλεμος που εμποδίζει τις εκλογές, θέλω να σας υπενθυμίσω ότι ακόμη και κατά τη διάρκεια του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου, πραγματοποιήθηκαν εκλογές στις ΗΠΑ, και δεν υπήρχε τίποτα κακό με εκείνες τις εκλογές. Οι εκλογές καθιστούν μια χώρα δημοκρατική και όχι δικτατορία, όπως είναι τώρα στην Ουκρανία. Η διεξαγωγή εκλογών είναι μια πολύ απλή διαδικασία.

Αυτό που τώρα συμβαίνει είναι αρκετά εντυπωσιακό. Υπάρχει μια άμεση διαπραγμάτευση μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας. Πρώτον, για το πώς θα αποκατασταθούν οι διπλωματικές σχέσεις και, δεύτερον, για το πώς θα επιτευχθεί ειρήνη και θα παύσει ο πόλεμος. Η ειρήνη είναι εφικτή επειδή ο Ντόναλντ Τραμπ και ο Βλαντιμίρ Πούτιν συνομιλούν μεταξύ τους. Καταλαβαίνουν ότι και τα δύο έθνη θέλουν να σταματήσει αυτός ο πόλεμος δι’ αντιπροσώπων εναντίον της Ρωσίας. Η Ρωσία έχει καλωσορίσει αυτή την ιδέα. Αυτό δεν σημαίνει ότι η Ρωσία θα αποδεχθεί όλους τους όρους που θα διατυπώσουν οι ΗΠΑ. Πιθανότατα θα είναι μια δύσκολη διαπραγμάτευση. Αλλά πιστεύω θα είναι μια καρποφόρα προσπάθεια και σύντομα θα δούμε αποτελέσματα.

Η περίπτωση Ζελένσκι

ΠΑΥΛΟΣ: Ο αναπληρωτής Πρωθυπουργός της Ουκρανίας ανακοίνωσε ότι ολοκληρώνουν τις λεπτομέρειες μιας συμφωνίας. Αναρωτιέμαι λοιπόν, σε ποιο βαθμό ο πρόεδρος Ζελένσκι θα παραμείνει στην εξουσία ή αν η αντίστροφη μέτρηση έχει ξεκινήσει και ο πολιτικός του χρόνος μειώνεται;

LOPATONOK: Ο κύριος Ζελένσκι, παρά την πολιτική του υποταγή στις ΗΠΑ, δεν έχει καλή σχέση με τον πρόεδρο Τραμπ. Προσωπικά πιστεύω ότι ο πρόεδρος Τραμπ δεν ξεχνά ότι ο Ζελένσκι χρησιμοποιήθηκε δύο φορές για την καθαίρεσή του. Η περίφημη εκείνη τηλεφωνική κλήση διέρρευσε και ήταν η αιτία της πρώτης καθαίρεσής του.

Έχοντας κάνει μια ταινία σχετικά με τη ρωσική απάτη στις ΗΠΑ, μια σειρά ντοκιμαντέρ με τίτλο «Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου» (All the President’s Men), γνωρίζω κάποιες λεπτομέρειες από άτομα που ενεπλάκησαν προσωπικά σε αυτό. Μιλάω κυρίως για τον Ρούντι Τζουλιάνι, ο οποίος εκείνη την εποχή ήταν δικηγόρος του Ντόναλντ Τραμπ. Τον έστειλε ο Τραμπ να διερευνήσει τις αδικίες του Μπάιντεν και τα εγκλήματα της οικογένειάς του στην Ουκρανία. Ο Ζελένσκι είχε την ευκαιρία να αποκαλύψει όλα όσα έχουν για τον Χάντερ Μπάιντεν και τις αδικίες του Μπάιντεν, αλλά αποφάσισαν να παίξουν το παιχνίδι. Δεν βοήθησαν λοιπόν τον πρόεδρο Τραμπ. Αντιθέτως, προσπάθησαν να τον εκθέσουν. Νομίζω λοιπόν ότι ούτε ο πρόεδρος Τραμπ έχει καλή σχέση με τον Ζελένσκι.

Επομένως, πιστεύω ότι για χάρη της ειρήνης στην Ουκρανία είναι καλύτερο να απομακρυνθεί ο Ζελένσκι από την εξουσία, να προκηρυχθούν νέες εκλογές και να αναλάβει ένας νέος ηγέτης. Καταλαβαίνω ότι δεν έχει απομείνει αντιπολίτευση στην Ουκρανία, επειδή ο Ζελένσκι απαγόρευσε κάθε αντιπολίτευση όλα αυτά τα χρόνια. Φυλάκισε πολλούς ανθρώπους, διέλυσε το κόμμα και έκλεισε τα τηλεοπτικά κανάλια και τα ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης. Εγκαθίδρυσε μια δικτατορία πολύ παρόμοια με τη ναζιστική Γερμανία του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου πριν και κατά τον πόλεμο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τώρα ο Ζελένσκι δεν εκπροσωπεί τον ουκρανικό λαό. Σε ένα κυρίαρχο έθνος η εξουσία ανήκει στον λαό. Ο λαός της Ουκρανίας πρέπει να κάνει μια νέα επιλογή και να διαλέξει το άτομο που θα τον καθοδηγήσει.

Είμαι Ουκρανός, ξέρετε. Γεννήθηκα στη Σοβιετική Ένωση. Μια μέρα, τον Δεκέμβριο του 1991, ξύπνησα ως Ουκρανός όταν η Σοβιετική Ένωση έπαψε να υπάρχει και η Ουκρανία ανακοίνωσε την ανεξαρτησία της. Δεν επέλεξα το κράτος μου. Ανήκα στη Σοβιετική Ένωση, αλλά άρχισα να είμαι Ουκρανός. Η πρώτη μου υπηκοότητα ήταν η ουκρανική. Όταν μετακόμισα στις ΗΠΑ έλαβα μέσω της πολιτογράφησης την αμερικανική υπηκοότητα και αργότερα και τη ρωσική. Έχω λοιπόν τρεις υπηκοότητες: ουκρανική, αμερικανική και ρωσική. Έτσι, περιγράφω τον εαυτό μου ως Ρώσο – Ουκρανό – Αμερικανό, ή Ουκρανό – Ρώσο – Αμερικανό. Αυτό μου έδωσε τις διαφορετικές οπτικές γωνίες μέσα από τις οποίες εξετάζω αυτή τη σύγκρουση.

Η οποία δεν είναι τίποτε άλλο παρά πόλεμος δι᾽ αντιπροσώπων. Αυτό που ετοίμασε η κυβέρνηση Μπάιντεν, ξεκινώντας από το 2014, είχε ένα στόχο: να αποδυναμώσει τη Ρωσία, να την περικυκλώσει με ένα δαχτυλίδι φωτιάς και να φέρει την Ουκρανία να πολεμήσει εναντίον της, κάτι που το κατόρθωσε με επιτυχία. Αυτός ο πόλεμος όμως έχει πλέον χάσει τη ισχύ και τη δύναμη ώθησής του, καθώς δεν είναι πλέον υπεύθυνος για το έθνος μας ο Μπάιντεν, και οι ΗΠΑ δεν έχουν κανένα λόγο να πολεμήσουν τη Ρωσία.

Επομένως, ο Ζελένσκι δεν είναι σημαντικός. Δεν πρόκειται για πόλεμο που ξεκίνησε μόνη της η Ουκρανία. Αλλά ξεκίνησε κατόπιν αιτήματος και απαίτησης από ανθρώπους που αποκομίζουν μεγάλα κέρδη απ᾽ αυτόν. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι πια υπεύθυνοι στον Λευκό Οίκο άρα και ο ίδιος ο πόλεμος θα ξεθυμάνει, ανεξάρτητα από το τι πρόκειται να πράξει ο Ζελένσκι. Δεν έχει σημασία τι πρόκειται να πει αυτός ή η Ευρώπη. Δίχως την ηγεσία των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ και στον πόλεμο αυτόν, η Ευρώπη θα κινηθεί σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση.

Δύο φωτογραφίες με τον Λοπατόνοκ πίσω από την κάμερα, από τισ συνεντεύξεις του Oliver Stone με τον Vladimir Putin, Μόσχα.

Project Ουκρανία: Ιστορία και Παρόν

ΠΑΥΛΟΣ: Θέλω να σχολιάσω δύο πράγματα που αναφέρατε. Καθώς έχω το προνόμιο να συνομιλώ με ένα από τους λίγους ίσως ανθρώπους που έχουν και αμερικανική και ουκρανική και ρωσική υπηκοότητα, είστε το ιδανικό άτομο για να μου απαντήσει. Πώς αντιλαμβάνονται την κατάσταση μέχρι τώρα οι άνθρωποι στην Ουκρανία, τόσο στην περιοχή που επηρεάζεται άμεσα από τη σύγκρουση, στα ανατολικά τμήματα της Ουκρανίας, όπου βρίσκεται το μεγαλύτερο μέρος του ρωσόφωνου πληθυσμού, όσο και σε ολόκληρη τη χώρα;

Διότι υπήρξε μεγάλος διχασμός τα προηγούμενα χρόνια. Τώρα υπάρχει καταστροφή και όλεθρος. Άκουσα τον πρόεδρο Τραμπ να επιμένει στον τεράστιο αριθμό απωλειών. Μιλάμε για μια κατεστραμμένη ουκρανική κοινωνία. Ωστόσο, έχουν αυτοί οι άνθρωποι καθαρό μυαλό για το ποιοί είναι; Πόσο «ριζικά» διαφέρουν από τους Ρώσους, μετά το 1991; Πώς βλέπετε να αναπτύσσεται μια νέα ισορροπία εντός της ουκρανικής κοινωνίας;

LOPATONOK: Μιλάω με τον φίλο μου που βρίσκεται τώρα στον Καναδά και με έχει βοηθήσει πολύ με τα γραφικά στις ταινίες μου. Μου είπε: «Ιγκόρ, θέλω να επιστρέψω στην Ουκρανία, θέλω επιτέλους να έρθει η ειρήνη». Και όταν τον ρώτησα γιατί θέλει να φύγει, μου είπε: «Επειδή ο Καναδάς δεν είναι το σπίτι μου. Αγαπώ το Κίεβο, ποθώ να επιστρέψω στο σπίτι». Η Ουκρανία ήταν μια καλή χώρα. Ήταν διαφορετική από τη Λευκορωσία, και πρέπει να αναφέρω τα τρία κοινά και διακριτά χαρακτηριστικά της.

Πρώτα απ᾽ όλα, λυπάμαι που το λέω, η Ουκρανία δεν είναι έθνος. Είναι project. Καθώς μελετάμε και εμβαθύνουμε στην ιστορία, η Ουκρανία δεν αναφέρθηκε ποτέ ως κράτος σε κανένα ιστορικό αρχείο ως τις αρχές του 20ού αιώνα, όταν απέκτησε την πρώτη ανεξαρτησία της για 18 μήνες. Αυτή η ανεξαρτησία, ωστόσο, οφειλόταν μόνο στο ότι ο Λένιν διαπραγματευόταν με τη Γερμανία, και έδωσαν την Ουκρανία σε Γερμανούς να την έχουν ως στρατιωτικό προτεκτοράτο. Έβλεπαν την Ουκρανία ως τμήμα της μελλοντικής γης τους. Αυτό δεν συνέβη, η Ουκρανία έχασε την ανεξαρτησία της μέσα σε 18 μήνες και ο ηγεμόνας της διέφυγε με τρένο στο Βερολίνο.

Πριν από αυτό, εκεί ήταν Ρωσία για περισσότερα από 300 χρόνια, όταν κατά τον 16ο αιώνα ο Μπογκντάν Χμελνίτσκι (Bohdan Khmelnytsky, 1595-1657) ηγήθηκε της εξέγερσης των Κοζάκων της Ζαπορόζιε, οι οποίοι θέσπισαν ένωση με τους Τατάρους της Κριμαίας για να πολεμήσουν ενάντια στην Ρζετσποσπόλιτα (Rzeczpospolita). Μετά από αυτό, ενώθηκαν με τη Ρζετσποσπόλιτα για να πολεμήσουν ενάντια στους Τάταρους της Κριμαίας. Κι εν τέλει, ο Μπογκντάν Χμελνίτσκι διέλυσε και τις δύο ενώσεις και παρακάλεσε τον Ρώσο Τσάρο να δεχτεί αυτό το έδαφος στη Ρωσική Αυτοκρατορία. Αυτό δεν ήταν εύκολη απόφαση για τον Τσάρο. Μετά από προσεκτική σκέψη και πολλές συζητήσεις υπογράφηκε συνθήκη ένωσης, η Συμφωνία του Περεγιάσλαβ (Pereiaslav Agreement), η οποία ίσχυσε για περισσότερα από 300 χρόνια. Η Ουκρανία και η Ρωσία μπήκαν σε πόλεμο με την Ρζετσποσπόλιτα αμέσως μετά και νίκησαν.

Μετά την Επανάσταση στην Αυτοκρατορική Ρωσία, οι Μπολσεβίκοι έδωσαν στην Ουκρανία πολλά εδάφη. Πρώτα απ᾽ όλα ήταν το Ντονμπάς, που κατοικούνταν κυρίως από ρωσόφωνους, πολύ βιομηχανοποιημένο και η πρωτεύουσα της εξόρυξης άνθρακα και της μεταλλουργικής βιομηχανίας στην Ουκρανία. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950, ο Νικίτα Χρουστσόφ έδωσε την Κριμαία στην Ουκρανία. Πριν απ᾽ αυτό, λίγο πριν την έναρξη του ΒΠΠ, ο Στάλιν κατέλαβε το δυτικό τμήμα της Ουκρανίας και τμήμα της Βεσσαραβίας, η οποία τώρα συνεχίζει να αποτελεί το νότιο και δυτικό τμήμα της Ουκρανίας. Ολόκληρη η οικοδόμηση της Ουκρανίας μέχρι τα σύνορα του 1991, όταν η Ουκρανία απέκτησε την ανεξαρτησία της μετά την παύση της ύπαρξης της Σοβιετικής Ένωσης, ήταν ένα τεχνητό κράτος. Πώς συνέβη αυτό;

Πρώτα απ᾽ όλα, η κοινή γλώσσα των ανθρώπων που ζουν στην Ουκρανία ήταν τα ρωσικά. Μιλούν ακόμα ρωσικά στις οικογένειές τους. Μιλούν ακόμη ρωσικά ακόμη και μέσα στον στενό κύκλο του Ζελένσκι, στην κυβέρνηση της Ουκρανίας! Δεύτερον, είναι η πίστη, η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Η Ορθοδοξία είναι η κοινή πίστη στην Ουκρανία. Τρίτον, ο πολιτισμός. Έχουν κοινό πολιτισμό, και μάλιστα το κορυφαίο πολιτιστικό επίτευγμα των Ουκρανών επιτεύχθηκε με την εκπαίδευση αυτών των ανθρώπων στην Αυτοκρατορική Ρωσία, στην Αγία Πετρούπολη. Μιλώ, για παράδειγμα, για τον Τάρας Σεφτσένκο (Taras Shevchenko), μεγάλο Ουκρανό ποιητή που σπούδασε στην Αγία Πετρούπολη με χρηματοδότηση Ρώσων φίλων του.

Τα τρία μεγαλύτερα σλαβικά έθνη που ζουν σε αυτό το έδαφος είναι οι Ρώσοι, οι Ουκρανοί και οι Λευκορώσοι. Υπάρχει ένας ελαφρώς διαφορετικός τύπος διαλέκτων των ρωσικών γλωσσών. Οι Ουκρανοί καταλαβαίνουν τα ρωσικά και οι Ρώσοι την ουκρανική γλώσσα πολύ εύκολα. Αλλά στην Ουκρανία χρησιμοποιούν περισότερο τη ρωσική παρά την ουκρανική γλώσσα. Επομένως, το να βλέπω αυτούς τους ανθρώπους να πολεμούν μεταξύ τους είναι μεγάλο βάσανο για μένα. Αλλά αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να κατακτήσουν τη Ρωσία: να τους βάλουν να πολεμήσουν μεταξύ τους.

Αυτό σκιαγραφήθηκε όταν υπήρχαν οι Ρως του Κιέβου, και ήταν επίσης και η έκκληση για ενότητα από τον μεγάλο Ρώσο ηγέτη, Αλέξανδρο Νέφσκι (Alexander Nevsky). Ήταν δούκας. Γεννήθηκε στην περιοχή της Χρυσής Ορδής, αλλά ένωσε όλες τις ρωσικές χώρες με βάση τη γλώσσα, την πίστη και τον πολιτισμό. Σε αυτό τον διαδέχθηκε ο Ντμίτρι Ντόνσκοϊ (Dmitry Donskoy), ο Ρώσος τσάρος που πολέμησε και απελευθέρωσε τη Ρωσία από την καταπίεση της Χρυσής Ορδής (Golden Horde oppression).

Έκτοτε, το σλαβικό έθνος που γνωρίζουμε ως Ρωσική Αυτοκρατορία, η Ρωσία, άρχισε να ακμάζει και να αναπτύσσεται σε αυτήν την περιοχή. Η Ρωσία επένδυσε επίσης πολλούς υλικούς πόρους στην ανάπτυξη της ουκρανικής βιομηχανίας. Τα μεγαλύτερα μεταλλουργικά εργοστάσια χτίστηκαν κατά την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης στο έδαφος της Ουκρανίας. Πολέμησαν μαζί εναντίον των Ναζί κατά τη διάρκεια του ΒΠΠ, παρά τη σημαντική συνεργασία που είχαν οι Ουκρανοί εθνικιστές με τους Ναζί στη Γερμανία.

Οι Ναζί και η Εθνική Ιδεολογία στην Ουκρανία

Πρέπει ωστόσο, να εξηγήσω τι είδους ιδεολογία ασπάζεται η σύγχρονη Ουκρανία και την καθιστά κορυφαία εθνική ιδεολογία. Αυτό παρουσιάζεται πολύ άσχημα, κατά την άποψή μου. Άνθρωποι όπως ο Στέπαν Μπαντέρα (Stepan Bandera), ο Ουκρανός ριζοσπάστης εθνικιστής, είναι το πιο λαμπρό παράδειγμα: κατά τη διάρκεια του ΒΠΠ συνεργάστηκε με τη ναζιστική Γερμανία και διέπραξε τις φρικαλεότητες και τα εγκλήματα πολέμου εναντίον των Εβραίων και άλλων, στο έδαφος της Ουκρανίας. Ήταν τόσο σκληροί στις φρικαλεότητές τους που ακόμη και τα Waffen SS, οι Ειδικές Δυνάμεις της ναζιστικής Γερμανίας που ήταν υπεύθυνες γι᾽ αυτήν την εθνοκάθαρση, φοβήθηκαν την κυριαρχία του τρόμου που ζούσαν οι Ουκρανοί υπό τους δικούς τους ανθρώπους, όπως συνέβαινε με τους Εβραίους και τον λαό της Λευκορωσίας.

Έκαψαν ανθρώπους ζωντανούς όπως έκαναν στο Χατίν (Khatyn), ένα χωριό της Λευκορωσίας. Περισσότερα από 2000 χωριά κάηκαν και άνθρωποι εξοντώθηκαν. Η Γερμανία είχε επιχειρήσεις ειδικών αποστολών όπως η Wunderland και η Winterzauber. Ήθελαν να καθαρίσουν τη γη από τους Σλάβους και να επανεγκαταστήσουν σε αυτήν την περιοχή ανθρώπους από τη Γερμανία, και οι Ουκρανοί εθνικιστές τους υπηρέτησαν πολύ καλά. Αυτό είναι το είδος των ανθρώπων που είναι τώρα ήρωες στην Ουκρανία. Έτσι η Ουκρανία έγινε δεξαμενή αναπαραγωγής για όλα τα νεοναζιστικά αποβράσματα στη σύγχρονη Ευρώπη. Αυτό είναι επικίνδυνο, επειδή οι άνθρωποι είναι οπλισμένοι μέχρι τα δόντια, Ναζί που δεν καταλαβαίνουν τι κάνουν.

Όταν είδα μια σημαντική μαζική διαμαρτυρία να λαμβάνει χώρα στις Ηνωμένες Πολιτείες (23/2/2025), στο Σικάγο, το Λος Άντζελες, την Ουάσιγκτον, όπου Ουκρανοί με ουκρανικές σημαίες απαίτησαν από τον πρόεδρο Τραμπ να αλλάξει την πολιτική του και να συνεχίσει να υποστηρίζει την Ουκρανία με χρήματα για τη διεξαγωγή του πολέμου, δεν είχα αμφιβολία: το έπρατταν αυτό με εντολή από το Κίεβο.

Η ουκρανική διασπορά, κυρίως στις ΗΠΑ, τον Καναδά και την Αυστραλία, είναι άνθρωποι που έφυγαν από την Ουκρανία με το τέλος του ΒΠΠ, όταν η Σοβιετική Ένωση και ο Κόκκινος Στρατός απελευθέρωναν την Ευρώπη από τα ναζιστικά αποβράσματα. Στη φυγή τους βρήκαν υποστήριξη από τη CIA και άλλες ξένες μυστικές υπηρεσίες, καθώς και από την αναγκαιότητα του ιδίου του Ψυχρού Πολέμου, να διεξάγεται Ψυχρός Πόλεμος εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης. Ήταν χρήσιμα εργαλεία. Έχουν καθιερώσει μια ισχυρή παρουσία στο λόμπινγκ τόσο της νομοθετικής όσο και της εκτελεστικής εξουσίας των ΗΠΑ και είναι αρκετά ένθερμοι στην υποστήριξή τους προς την Ουκρανία.

Οι Προκλήσεις μιας Συμφωνίας

ΠΑΥΛΟΣ: Πώς πιστεύετε ότι η συμφωνία που πρόκειται να φέρει ο πρόεδρος Τραμπ με την Ουκρανία θα επουλώσει τις πληγές που περιγράψατε; Όχι μόνο τις πληγές του πολέμου αλλά και της ναζιστικής προϊστορίας και των ακροδεξιών εθνικιστών;

LOPATONOK: Ο πρόεδρος Τραμπ διαφέρει από τον πρόεδρο Μπάιντεν κατά το ότι φροντίζει τα αμερικανικά συμφέροντα. Αυτή η συμφωνία αποτελείται από δύο επιμέρους συμφωνίες. Πρώτον, θα εξασφαλίσει μια πορεία επιστροφής της αμερικανικής οικονομίας που επενδύθηκε στην Ουκρανία υπό την ηγεσία Μπάιντεν. Όπως γνωρίζετε, η Αμερική έχει διαθέσει περισσότερα από 200 δισεκατομμύρια δολάρια. Ο Ζελένσκι είπε ότι ήταν επιχορήγηση, όχι δάνειο, αλλά ο νυν Πρόεδρός μας έχει διαφορετική άποψη για αυτό.

Έτσι, το πρώτο μέρος θα είναι η συμφωνία για τα ορυκτά, με τις ΗΠΑ να υπογράφουν συμφωνία με την Ουκρανία για όλα τα αποθέματα ορυκτών στη χώρα, συμπεριλαμβανομένων του φυσικού αερίου, του πετρελαίου, των σπάνιων γαιών, του άνθρακα και του σιδηρομεταλλεύματος. Αυτό αποτελεί μέρος παραχώρησης προς τις ΗΠΑ οι οποίες θα αναπτύξουν αυτούς τους πόρους μαζί με την Ουκρανία. Ειλικρινά, δεν βλέπω καμία πιθανότητα για τις ΗΠΑ να αποκομίσουν καλά χρήματα απ᾽ αυτό. Αλλά ο πρόεδρος Τραμπ έχει ανάγκη να δείξει στον αμερικανικό λαό του ότι φροντίζει τα χρήματα που επενδύονται, καταρχήν.

Δεύτερον, η πραγματική ειρηνευτική συμφωνία θα διαμορφωθεί όταν η Ρωσία και οι ΗΠΑ διαπραγματευτούν. Δεν θα μπω σε εικασίες. Πιστεύω ότι η Ρωσία θα διατηρήσει τα εδάφη που έχει καταλάβει υπό τον έλεγχό της, επειδή αυτά αποτελούν πλέον τμήμα της Ρωσίας. Δεν υπάρχει τρόπος η Ρωσία να υποχωρήσει από τα εδάφη αυτά, την Κριμαία, το Ντονμπάς, τη Ζαπορίζια, τη Χερσώνα και το Λουγκάνσκ. Είναι τμήμα της Ρωσίας.

Το μεγαλύτερο μέρος των διαπραγματεύσεων υποτίθεται ότι θα ολοκληρωθεί σύντομα εάν η Ουκρανία δεν θέλει να απωλέσει περισσότερα εδάφη. Όσο περισσότερο εναντιώνονται τόσο περισσότερα εδάφη θα κατακτά η Ρωσία. Η Ρωσία είναι επιτιθέμενος και η ουκρανική αντίσταση καταρρέει επειδή καταλαβαίνουν ότι η ειρήνη έρχεται και οι άνθρωποι δεν θέλουν να πεθάνουν λίγο πριν υπογραφεί μια ειρηνευτική συμφωνία. Επιπλέον, έχουν πρόβλημα με τους ανθρώπινους πόρους, τα όπλα και τα πυρομαχικά. Καθώς πρόκειται για πόλεμο φθοράς ήδη για πάνω από δύο χρόνια, η ρωσική οικονομία, αν και δεν έχει μεταβεί σε κατάσταση πλήρους στρατιωτικής οικονομίας, είναι πολύ καλύτερη και ισχυρότερη από τοιαύτης απόψεως από τις 50 χώρες που στηρίζουν την Ουκρανία.

Το ρωσικό στρατιωτικό βιομηχανικό σύμπλεγμα αναπτύχθηκε από τη Σοβιετική Ένωση για να αντέξει τον πόλεμο εναντίον του ΝΑΤΟ, έναντι όλων των χωρών. Έτσι, η δυναμικότητα αυτού του στρατιωτικού βιομηχανικού συγκροτήματος είναι αρκετά μεγάλη. Οι Ρώσοι είναι αφοσιωμένοι στο να παράγουν μαχητές, πολεμιστές, και όλα όσα χρειάζονται. Υπήρξαν πολλές αλλαγές στον τρόπο εξέλιξης του σύγχρονου πολέμου. Τώρα είναι μάλλον πόλεμος με drones και πυροβολικό παρά με άρματα μάχης ή πεζικό. Η αεροπορία είναι πλέον επίσης εντελώς διαφορετική. Τα αεροπλάνα και τα ελικόπτερα δεν παίζουν τόσο σημαντικό και κρίσιμο ρόλο στο πεδίο της μάχης, όσο τα drones. Τόσο η Ρωσία όσο και η Ουκρανία είναι προηγμένες σε αυτά τα όπλα.

Ωστόσο, αυτός είναι πόλεμος φθοράς. Δεν αφορά μόνο το πεδίο της μάχης. Αφορά επίσης τη δυνατότητα λογιστικής υποστήριξης στο πεδίο της μάχης με πυρομαχικά και στρατεύματα. Η Ουκρανία δεν έχει την ικανότητα της Ρωσίας σε ανθρώπινο δυναμικό. Σαφώς, η ρωσική βιομηχανία είναι πολύ μεγαλύτερη και ανεπτυγμένη και η Ρωσία είναι χώρα αυτοσυντηρούμενη. Έτσι, οι κυρώσεις πρακτικά δεν προκαλούν μεγάλη ζημιά, επειδή η Ρωσία μπορεί πρακτικά να υποκαταστήσει, με εντόπια παραγόμενο, σχεδόν οιοδήποτε πολεμικό εξοπλισμό χρησιμοποιεί.

Δεν πρέπει επίσης να λησμονούμε ότι η Κίνα, έστω κι αν δηλώνει ουδετερότητα σε αυτή τη σύγκρουση, βοηθά σιωπηλά τη Ρωσία στην οικονομία. Αγοράζουν ρωσικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο, ενώ προμηθεύουν τη Ρωσία με ηλεκτρονικά είδη που είναι εύκολα στη χρήση από τους Ρώσους παντού, συμπεριλαμβανομένου του στρατού. Αυτή ήταν άλλωστε η θέση της Κίνας: να μην εμπλακεί άμεσα στη σύγκρουση, αλλά να ζητήσει ειρήνη. Καταλαβαίνουν ότι αν η Ρωσία πέσει τώρα, επόμενος στόχος θα είναι αυτοί. Χωρίς τη Ρωσία θα είναι πιο δύσκολο για την Κίνα να αντέξει, γι᾽ αυτό και υποστηρίζουν τον φυσικό τους σύμμαχο.

Η ζημία της Ευρώπης

ΠΑΥΛΟΣ: Μετά από όλες τις προσπάθειες και την υποστήριξη προς την Ουκρανία από την Ευρώπη σε όπλα – ακόμη και η Νορβηγία έχει στείλει πυροβολικό και επαναλαμβάνουν ότι θα συνεχίσουν να στηρίζουν στρατιωτικά την Ουκρανία – αναρωτιέμαι πού πηγαίνουν όλα αυτά τα όπλα και πώς συνδράμουν την Ουκρανία, τη στιγμή που οι Ουκρανοί βρίσκονται σε τόσο δεινή θέση στο πεδίο των επιχειρήσεων;

LOPATONOK: Θυμάστε την περίφημη κλήση της Βικτόρια Νούλαντ στον Τζέφρι Πάιατ, τον τότε πρέσβη των ΗΠΑ στην Ουκρανία, το 2014, όταν του είπε «Fuck the EU!». Και, συγγνώμη για την έκφραση, αλλά για να είμαι ρεαλιστής, αυτό πραγματικά συνέβη στην ΕΕ. Διότι, ποιος υποφέρει απ᾽ αυτόν τον πόλεμο; Η Ουκρανία, φυσικά. Η Ρωσία δεν υποφέρει. Η ΕΕ απέκοψε τους ρωσικούς ενεργειακούς πόρους, το φυσικό αέριο, στην αρχή. Εξακολουθούν να αγοράζουν πετρέλαιο αλλά πιο ακριβά, επειδή το αγοράζουν από την Ινδία και την Κίνα που τώρα είναι μεσάζοντες στις πωλήσεις ρωσικής ενέργειας στην Ευρώπη.

Το κόστος της ενέργειας αυξήθηκε δραματικά, ιδίως στη Γερμανία, η οποία έχει βαριά βιομηχανία υψηλής ενεργειακής κατανάλωσης. Αυτή ήταν καταλήστευση της Ευρώπης: αντί για φθηνή ρωσική ενέργεια, άρχισαν να αγοράζουν ακριβό αμερικανικό LNG (υγροποιημένο φυσικό αέριο), επειδή η Ευρώπη δεν παράγει ενέργεια. Αν κοιτάξετε ποιοί είναι οι παραγωγοί ενέργειας, είναι κυρίως οι χώρες BRICS. Η Ευρώπη, με μέλη σε άλλη λέσχη, την G7, είναι καταναλωτής. Σε αριθμούς, αυτό μας δίνει περίπου 25 εκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου ετησίως, που είναι ακριβώς η ποσότητα που παράγουν οι BRICS. Επομένως, οι BRICS είναι περισσότερο παραγωγοί ενέργειας, ενώ οι G7 είναι μάλλον καταναλωτές. Η ενέργεια είναι το κλειδί. Διότι το μέγεθος και ο όγκος της οικονομίας βασίζονται στον όγκο ενέργειας που εξασφαλίζεται για την οικονομία. Αυτό είναι πολύ απλό και επομένως οι κυρώσεις δεν παίζουν ρόλο: όσο περισσότερο ακριβαίνει η ενέργεια, τόσο περισσότερο κέρδος αποκομίζεται από την εξαγωγή της ενέργειας που κατέχει η Ρωσία.

Οποιαδήποτε προσπάθεια βλάβης των ρωσικών ενεργειακών υποδομών απαγορεύτηκε ακόμη και από τις ΗΠΑ. Η τελευταία περίπτωση ήταν όταν η Ουκρανία χτύπησε τις υποδομές του Καζακστάν, όταν το πετρέλαιο του Καζακστάν που ανήκε σε μια αμερικανική εταιρεία εξαγόταν στην Ευρώπη. Αυτό ήταν πολύ σαφές σημάδι για τις δυτικές οικονομίες προς το συμφέρον των οποίων η Ουκρανία διεξάγει αυτόν τον πόλεμο· δεν τον διεξάγει προς το συμφέρον της Ευρώπης.

Γιατί η Ευρώπη υποστηρίζει τόσο πολύ την Ουκρανία, ακόμα και όταν οι ΗΠΑ απέσυραν τη στήριξή τους; Αυτό ήταν το αρχικό σχέδιο. Και αν δεν γινόταν σαφές ότι η κυβέρνηση Μπάιντεν ήταν καταδικασμένη με αυτόν στην ηγεσία, το μεγάλο έθνος των ΗΠΑ δεν θα σημείωνε ποτέ καμία πρόοδο. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους της έκκλησης του αμερικανικού λαού για αλλαγή κυβέρνησης, από τον Μπάιντεν στον Τραμπ. Ο Τραμπ είναι άνθρωπος πολύ πραγματιστής και ρεαλιστής. Καταλαβαίνει ότι αυτός ο πόλεμος δεν μπορεί να κερδηθεί. Έτσι, κόβουν περισσότερο από το ήμισυ της υποστήριξης προς την Ουκρανία, αφήνοντάς την σε κατάσταση 1 προς 1 με την Ευρώπη. Η τελευταία λύση για τον Ζελένσκι για να διατηρήσει τον πόλεμο είναι να βασιστεί στην ευρωπαϊκή υποστήριξη.

Αλλά η Ευρώπη δεν είναι μονολιθική. Είναι ατυχές το γεγονός ότι την εξουσία στην Ευρώπη κατέχει η γραφειοκρατία και οι Βρυξέλλες διοικούν το Βερολίνο, το Παρίσι και τη Ρώμη. Αλλά βλέπω ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι πραγματιστές και κάνουν πραγματική αντί ψεύτικη πολιτική, όπως ο Βίκτορ Όρμπαν ή ο Ρόμπερτ Φίκο ή άλλοι, που είπαν «τέλος στον πόλεμο στην Ουκρανία», «τέλος στη βοήθεια προς τον Ζελένσκι».

Το μόνο που ήθελε ο Ζελένσκι είναι να συνεχίσει αυτόν τον πόλεμο επειδή δεν υπάρχει πλέον πραγματική οικονομία στην Ουκρανία, παρά μόνο στρατιωτική και πολεμική. Μια οικονομία που υπάρχει μόνο με όρους πληρωμών και μισθοδοσίας από τις δυτικές κυβερνήσεις. Η Ουκρανία δεν έχει ούτε ισχύ, ούτε χρήματα, ούτε πόρους για να διεξάγει αυτόν τον πόλεμο αβοήθητη. Χωρίς μεγαλύτερη συμμετοχή εκ μέρους των ΗΠΑ, αυτός ο πόλεμος θα σβήσει πολύ σύντομα.

Επιπλέον, όσο περισσότερο οι λαοί της Ευρώπης κατανοούν ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία τους κάνει να υποφέρουν οικονομικά, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η δυσαρέσκειά τους και θα δούμε περισσότερες αλλαγές καθεστώτων και διαφορετικά πολιτικά κόμματα να ανέρχονται στην εξουσία. Πιστεύω ότι μετά τον Όρμπαν και τον Φίκο θα υπάρξει μια μεγάλη κίνηση στην Ιταλία, καθώς η Μελόνι και κυρίως πολιτικές οντότητες πιο δεξιές από την Μελόνι, άνθρωποι όπως ο Σαλβίνι, δεν υποστηρίζουν τους μεγάλους υποστηρικτές αυτού του πολέμου. Έτσι θα μειωθεί το μονολιθικό στοιχείο της ευρωπαϊκής υποστήριξης.

Ταυτόχρονα, είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η Ευρώπη δεν έχει ενωμένη διοίκηση στρατιωτικών δυνάμεων. Το ΝΑΤΟ είναι υπεύθυνο. Αλλά το ΝΑΤΟ ανήκει στις ΗΠΑ. Εάν οι ΗΠΑ έχουν διαφωνίες με τη διοίκηση του ΝΑΤΟ, θα προσπαθήσουν να αλλάξουν τον Διοικητή του. Εάν δεν το επιτύχουν, μπορούν να καταργήσουν το ΝΑΤΟ και να αποσυρθούν. Στην πραγματικότητα, πιστεύω ότι αυτή θα είναι η σπουδαιότερη κίνηση που θα κάνουν οι ΗΠΑ, καθώς το ΝΑΤΟ σχεδιάστηκε για την αντιμετώπιση της Σοβιετικής Ένωσης στον Ψυχρό Πόλεμο.

Η Σοβιετική Ένωση έπαψε να υπάρχει και άρα δεν υπάρχει ούτε λόγος ύπαρξης του ΝΑΤΟ. Χρησιμοποίησαν τον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας και κατά της Σερβίας ως αιτία για να δικαιολογήσουν την ύπαρξη του ΝΑΤΟ. Βομβάρδισαν τη Σερβία το 1999 μόνο και μόνο γι᾽ αυτόν τον λόγο! Ήθελαν να φέρουν κάποια πειθαρχία στο ΝΑΤΟ και να διασφαλίσουν ότι (πρέπει να) έχουν τον έλεγχο. Έχουν την ανάγκη να βρίσκονται σε κάποια διαδικασία ενότητας με το να διεξάγουν πόλεμο εναντίον κάποιου άλλου. Πιστεύω λοιπόν ότι θα προκύψει μεγάλο ζήτημα με την κατανόηση του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ και αυτό θα επιφέρει διαφοροποίηση στη θέση της ΕΕ αναφορικά με την υποστήριξη της Ουκρανίας.

ΤΕΛΟΣ ΠΡΩΤΟΥ ΜΕΡΟΥΣ

*Ποιος είναι ο Ιγκόρ Λοπατόνοκ

Ο Ιγκόρ Λοπατόνοκ είναι διακεκριμένος Αμερικανός κινηματογραφιστής, σκηνοθέτης και παραγωγός, γνωστός για τις καινοτόμες συνεισφορές του στον κινηματογράφο και την συναρπαστική αφήγησή του. Γεννημένος στις 4 Ιανουαρίου 1968, στο Μάργκανετς της Ουκρανίας (τότε τμήμα της Σοβιετικής Ένωσης), το ταξίδι του Λοπατόνοκ μέχρι την ανάδειξή του σε εξέχουσα προσωπικότητα στη βιομηχανία του κινηματογράφου, διακρίνεται από εντυπωσιακό συνδυασμό τεχνικής εξειδίκευσης και δημιουργικού οράματος. Ως υπήκοος Ουκρανίας, ΗΠΑ και Ρωσίας, διέπεται από μοναδική καθολική προοπτική στο έργο του, το οποίο γεφυρώνει πολιτισμούς και αφηγήσεις.

Τα πρώτα χρόνια της ζωής του Λοπατόνοκ ανέδειξαν την πνευματική του ικανότητα. 16 ετών άρχισε να σπουδάζει πυραυλική επιστήμη στο Εθνικό Πανεπιστήμιο του Ντνιπροπετρόφσκ στην Ουκρανία. Αργότερα σπούδασε Διεθνή Χρηματοοικονομικά στο διαπρεπές Κρατικό Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων της Μόσχας, αποκτώντας ισχυρά θεμέλια στην αναλυτική σκέψη που αργότερα θα διαμορφώσει την κινηματογραφική καριέρα του. Πριν εισέλθει στον κόσμο του κινηματογράφου, γνώρισε επιτυχία στους τομείς των επενδύσεων και της νομικής, αλλά το πάθος του για την αφήγηση τον οδήγησε στον κινηματογράφο το 2005.

Πρωτοπόρος στις κινηματογραφικές τεχνολογίες αιχμής, ο Λοπατόνοκ άφησε το στίγμα του αποκαθιστώντας και χρωματίζοντας κλασικές σοβιετικές ταινίες όπως το *Only Old Men Are Going Into Battle* και το *Volga-Volga*, δίνοντας νέα πνοή σε αυτούς τους κινηματογραφικούς θησαυρούς. Η τεχνική του ευρηματικότητα επεκτάθηκε στην τρισδιάστατη μετατροπή, με εξαιρετικά έργα, όπως το *The Nutcracker in 3D* (2010), σε σκηνοθεσία Αντρέι Κοντσαλόφσκι και πρωταγωνίστρια την Ελ Φάνινγκ, που αναδεικνύει την ικανότητά του να βελτιώνει την αφήγηση μέσω της οπτικής καινοτομίας.

Μεταξύ των πιο σημαντικών επιτευγμάτων του είναι το ντοκιμαντέρ *Ukraine on Fire* (2016), σε σκηνοθεσία του ιδίου και παραγωγή του βραβευμένου με Όσκαρ Όλιβερ Στόουν. Αυτή η δυνατή ταινία εξερευνά την περίπλοκη πολιτική ιστορία της Ουκρανίας που οδήγησε στην εξέγερση του Μαϊντάν το 2014, προσφέροντας τροφή για τη σκέψη με προοπτική στα παγκόσμια γεγονότα. Έχοντας λάβει εγκωμιαστικές κριτικές για την τολμηρή αφήγηση και την σχολαστική έρευνά του, το *Ukraine on Fire* ξεχωρίζει ως ένα έργο που καθόρισε την καριέρα του, εδραιώνοντας τη φήμη του Igor Lopatonok ως σκηνοθέτη που δεν φοβάται να καταπιαστεί με απαιτητικά θέματα. Η συνεργασία του με τον Oliver Stone συνεχίστηκε με έργα όπως το *Revealing Ukraine* (2019) και το *Qazaq: History of the Golden Man* (2021), αναδεικνύοντας περαιτέρω την ικανότητά του στη δημιουργία εντυπωσιακών ντοκιμαντέρ, kαθώς και με το «Snowden» όπου ο Igor ήταν ένας από τους εκτελεστικούς παραγωγούς.

Η ευελιξία του Λοπατόνοκ καθίσταται εμφανής στο ποικίλο χαρτοφυλάκιό του, το οποίο περιλαμβάνει ταινίες μεγάλου μήκους, ντοκιμαντέρ και κινούμενα σχέδια. Το δράμα του 2011 *Land of Oblivion*, με πρωταγωνίστρια την Olga Kurylenko, κέρδισε αναγνώριση σε περισσότερα από 20 διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου, συμπεριλαμβανομένων της Βενετίας και του Τορόντο, αποδεικνύοντας την ικανότητά του να αιχμαλωτίζει το κοινό με συναισθηματικό βάθος.

Μέλος αξιόλογων οργανισμών όπως η Εταιρεία Μηχανικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης και ο Σύνδεσμος Παραγωγών στην Ουκρανία, ο Lopatonok παραμένει μια σεβαστή φωνή στον κλάδο. Με μια καριέρα που χαρακτηρίζεται από δημιουργικότητα, τεχνική δεξιοτεχνία και αφοσίωση στην ουσιαστική αφήγηση, ο Ιγκόρ Λοπατόνοκ συνεχίζει να εμπνέει και να ψυχαγωγεί, αφήνοντας ένα ανεξίτηλο σημάδι στον σύγχρονο κινηματογράφο. Το έργο του, ιδιαίτερα το *Ukraine on Fire*, συνιστά απόδειξη του ταλέντου και της αφοσίωσής του, διασφαλίζοντας την κληρονομιά του ως οραματιστή σκηνοθέτη.

Το τελευταίο έργο του Ιγκόρ είναι η σειρά ντοκιμαντέρ «All the President’s Men: Conspiracy against Trump» που κέρδισε μεγάλη προσοχή και διανέμεται από το Tucker Carlson Network.

Μανώλης Κοττάκης: Οι παγκόσμιες αβεβαιότητες και η ελληνική εικονική πραγματικότητα

Ο διευθυντής σύνταξης στην “Εστία” αρθρογράφος και συγγραφέας, Μανώλης Κοττάκης, περιγράφει στον 98.4 τις εστίες της παγκόσμιας αβεβαιότητας και την καθήλωση της Ευρώπης στις εξελίξεις, σε αντιστοίχιση με την ελληνική πραγματικότητα που είναι εικονική κατά το κυβερνητικό αφήγημα και δυσβάσταχτη για την συντριπτική πλειονότητα των πολιτών, με την μεσαία και μικρομεσαία τάξη να συνθλίβονται στις οικονομικές και κοινωνικές καταστάσεις.

Ο Μανώλης Κοττάκης, θεωρώντας τα Τέμπη ως επιτομή ενός γενικευμένου κλίματος, τονίζει ότι η κυβέρνηση οφείλει να δώσει πολιτικές και πειστικές απαντήσεις αντί να υποβαθμίζει την υπόθεση . Αντίθετα εμφανίζεται σαν να θέλει να βγάλει την “τσίμπλα των Τεμπών” από πάνω της γρήγορα , την ώρα που και η Δικαιοσύνη πρέπει επιτέλους να αρθεί στον διακριτό θεσμικό της ρόλο.

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 88 ετών ο Τζόζεφ Νάι, ένας από τους κορυφαίους αμερικανούς διανοητές στον τομέα των διεθνών σχέσεων και δημιουργός του όρου της «Ήπιας Ισχύος»/

Σε μια σπουδαία διαδρομή έξι δεκαετιών, ο Νάι πέραν των ακαδημαϊκών του επιτευγμάτων, θήτευσε ως σύμβουλος σε δύο αμερικανικές κυβερνήσεις, ηγούμενος των προσπαθειών για τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων και προωθώντας στενότερους δεσμούς με την Ιαπωνία.

Είναι ο άνθρωπος που επινόησε τον όρο «Ήπια Ισχύς» (soft power) για να περιγράψει την ικανότητα ενός έθνους να πετυχαίνει αυτό που θέλει μέσω της ενάρετης παρουσίας του και όχι μέσω εξαναγκασμού, βίας ή οικονομικών μέσων.

«Λίγοι συνέβαλαν τόσο πολύ στο πνευματικό μας κεφάλαιο, στην κατανόησή μας για τον κόσμο και τη θέση της Αμερικής σε αυτόν», δήλωσε ο Άντονι Μπλίνκεν αποχαιρετώντας τον Τζόζεφ Νάι.

Άλλοτε υπό τον ρόλο του θεωρητικού και άλλοτε σε πόστα χάραξης πολιτικής, ο Νάι απέκτησε μια μοναδική σε εύρος εικόνα για τους μηχανισμούς εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ .

«Για μένα ο Τζο ήταν ο τέλειος ακαδημαϊκός που ήταν σε θέση να κάνει την εξαιρετικά θεωρητική σκέψη των διεθνών σχέσεων και στη συνέχεια να την μετατρέψει σε πολιτική», δήλωσε ο Ντένις Γουάιλντερ, πρώην ειδικός της CIA για την Κίνα και κορυφαίος σύμβουλος του Λευκού Οίκου για την Ασία επί Τζορτζ Μπους.

Ο Νάι αποφοίτησε με διδακτορικό από το Χάρβαρντ το 1964 και εντάχθηκε στο διδακτικό προσωπικό του πανεπιστημίου. Ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη της διάσημης σχολής JFK School of Government, στο Χάρβαρντ.

ΠΗΓΗ: ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ