Γράφει ο Κρεσέντζιο Σαντζίλιο

1. Επιτέλους, έστω και με καθυστέρηση τεσσάρων ετών και μετά από την επιβολή προστίμου από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε να δημιουργήσει και να δημοσιεύσει τον χάρτη του ΧΘΣ της. Ένας χάρτης δυστυχώς με ελλείψεις και ανακρίβειες που ασφαλώς δεν ευνοεί την Ελλάδα.

Ποιος ξέρει; Αυτές οι αρνητικές ατέλειες είναι εσκεμμένες, προς όφελος άλλων χωρών, ή από τεχνική άγνοια, κάτι που φυσικά φαίνεται αρκετά παράξενο;

Πάντως, «πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις», ως μη όφειλαν, ακούστηκαν οι συνήθεις «φωνές» για προσφυγή στη Χάγη με σκοπό την οριοθέτηση της ΑΟΖ Ελλάδας-Τουρκίας.

Κατά περίεργη «σύμπτωση», την ίδια μέρα και οι Τούρκοι εμφάνισαν έναν δήθεν δικό τους ΧΘΣ που περιλαμβάνει το μισό Αιγαίο και μια τεράστια περιοχή μεταξύ νότιας Τουρκίας και δυτικής Κύπρου/ανατολικής Κρήτης, μάλλον αντιγραφή του χάρτη της «Γαλάζιας Πατρίδας».

Έτσι, οι συνήθεις «πρόθυμοι» θέλουν να μας δείξουν ή να μας παραμυθιάσουν ότι πιστεύουν τώρα πως ο ΧΘΣ που «φιλοτέχνησε» η Ελλάδα είναι αρκετά «ισχυρός» ώστε να μπορεί να πειστεί ΚΑΙ η ελληνική κυβέρνηση να διεκδικήσει μια ευνοϊκή ετυμηγορία του Δικαστηρίου στη Χάγη.

Βέβαια, προσποιούνται πως δεν υπάρχουν στον ελληνικό ΧΘΣ βασικές ελλείψεις σε βάρος της Ελλάδας και σίγουρα με κέρδος για τη Τουρκίας στο Αιγαίο. και το ίδιο προσποιούνται πως αγνοούν τον τουρκικό «ανταγωνιστικό» χάρτη παραφορτωμένο από παράνομες απαιτήσεις και αρνήσεις νόμιμης ελληνικής κυριαρχίας.

Τώρα, το πρώτο πράγμα που «χτυπάει» στο μάτι είναι αυτή η επίμονη ελληνική αναφορά στον όρο «υφαλοκρηπίδα», ο οποίος από το μακρινό 1982, με την ψήφιση της UNCLOS που η Ελλάδα κύρωσε με νόμο 2321/1995, έπαψε πια να υφίσταται σε όλες τις χώρες του κόσμο, πλην της Τουρκίας (!), αφού αντικαταστάθηκε από την γενικευμένη και αποκλειστική χρήση του δόκιμου πλέον όρου ΑΟΖ.

Κατά συνέπεια είναι φυσιολογικό να υποθέτουμε πως η ελληνική κυβέρνηση πάλι ηθελημένα δεν χρησιμοποίησε τον όρο ΑΟΖ αλλά τον όρο υφαλοκρηπίδα πάλι για να μην αντιταχθεί στη Τουρκία(!) η οποία γνωρίζει και αναγνωρίζει μόνο τον όρο «υφαλοκρηπίδα» και όπως ο διάβολος το λιβάνι αποφεύγει τον όρο ΑΟΖ!

Και εκείνο που είναι εξοργιστικό, είναι πως οι ελληνικές κυβερνήσεις φιρί-φιρί το πάνε πλέον να ευνοήσουν πάντα τη Τουρκία και πάντα να απαξιώσουν τη χώρα τους!

Πάντως, για να είμαστε ειλικρινείς και αληθινοί, όχι μόνο ο όρος ΑΟΖ δεν συμφέρει τη Τουρκία, αλλά ούτε και εκείνος της «υφαλοκρηπίδας»! Το έχουμε δηλώσει και γράψει κι άλλες φορές για να το εμπεδώσουν Έλληνες «επίσημοι» και απλοί πολίτες. Θα το πούμα πάλι εδώ μια άλλη φορά.

Όλοι πρέπει να γνωρίζουμε ότι, βάση εγκυροτάτων επιστημονικών ερευνών που δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να αγνοήσουμε, η ελληνική υφαλοκρηπίδα αντιστοιχεί επακριβώς με την ελληνική τεκτονική πλάκα που αρχίζει από τα Ιόνια ελληνικά νησιά, διατρέχει όλο το Αιγαίο και τελειώνει μερικά μίλια κάτω από τις τουρκικές ακτές της Μικράς Ασίας.

Επομένως, πάλι βάση ακράδαντων επιστημονικών στοιχείων που δεν έχουμε πάλι κανένα δικαίωμα να αγνοήσουμε(!), η τουρκο-αραβική τεκτονική πλάκα, οπότε και η αντίστοιχη τουρκική υφαλοκρηπίδα, τελειώνει οριστικά και αμετάκλητα στις ίδιες αυτές τουρκικές ακτές της Μικράς Ασίας και καμία σχέση, γεωγραφική και γεωλογική, δεν έχει με την ελληνική υφαλοκρηπίδα.

Παράλληλα και ταυτόχρονα και κατ‘ επέκταση ουδεμία τουρκική υφαλοκρηπίδα εισχωρεί στο Αιγαίο πέλαγος!! Και εκείνη που οι Τούρκοι αποκαλούν «υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας» ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΒΛΑΚΩΔΕΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΧΑΛΙΜΑΣ!!

Δεν υπήρξε ποτέ και ούτε τώρα υπάρχει ίχνος τουρκικής υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο!

Εν πάση περιπτώσει, στον ελληνικό ΧΘΣ που παρουσιάστηκε, σωστά η ελληνική υφαλοκρηπίδα εμφανίζεται και φτάνει ως τη μεσαία γραμμή του θαλάσσιου διαδρόμου μεταξύ των ελληνικών ανατολικών νησιών, από τη Σαμοθράκη έως τη Ρόδο/Καστελόριζο και τα τουρκικά παράλια της Μικράς Ασίας.

Μόνο που στη θέση του όρου «υφαλοκρηπίδα» πρέπει να χρησιμοποιηθεί αποκλειστικά ο όρος ΑΟΖ (ο οποίος αυτομάτως εμπεριέχει και την υποκείμενη υφαλοκρηπίδα ως ένα οργανικό σύνολο), διότι μόνο με την έννοια της ΑΟΖ γίνεται δυνατή με ολοκληρωτικό τρόπο η διαχείριση, εκμετάλλευση και έρευνα για τα εξής αναφαίρετα δικαιώματα του ελληνικού κράτους βάση ακριβώς του ΧΘΣ:

– σε περιοχές αλιείας

– σε περιοχές υδατοκαλλιέργειας

– σε εγκαταστάσεις, υποδομές και υποθαλάσσια έργα για την έρευνα, εκμετάλλευση και εξόρυξη υδρογονανθράκων και άλλων συναφών ενεργειακών πόρων, πρώτων υλών και αδρανών υλικών

– σε παραγωγή ενέργειας από ΑΠΕ και συμβατικές πηγές

– για διαδρομές υποβρυχίων αγωγών και καλωδίων

– σε περιοχές στρατιωτικών ασκήσεων

– για λιμενικές εγκαταστάσεις και οδούς θαλασσίων μεταφορών

– σε προστατευόμενες περιοχές (θαλάσσια πάρκα, κλπ.)

– για ενάλιους αρχαιολογικούς χώρους και μνημεία.

2. Χρησιμοποιώντας όμως εγκληματικά λανθασμένα τον όρο και έννοια «υφαλοκρηπίδα» και όχι τον όρο και έννοια «ΑΟΖ», η ελληνική πλευρά (κυβέρνηση) αποκλείει εθελούσια όλες τις ως άνω ενέργειες προς όφελός της στον θαλάσσιο χώρο περιορίζοντάς τες μόνο σε «εδάφη» του βυθού(υφαλοκρηπίδα).

Παράλογο, αδόκιμο, απαράδεκτο, εκτός πάσης πραγματικότητας.

Γι’ αυτό θα πρέπει επειγόντως να ακυρωθεί ο ΧΘΣ που λανθασμένα δημοσιεύτηκε και να αντικατασταθεί με άλλον ΧΘΣ αναφερόμενο σε ΑΟΖ και με ουδεμία μνεία υφαλοκρηπίδας!!

Φυσικά, και ο νέος χάρτης θα σταλεί παντού όπου δει.

Επομένως και το κομβικό: για να εκτελεστεί ο ΘΧΣ θα πρέπει η Ελλάδα να καθορίσει όλες τις θαλάσσιες ζώνες της μέσα στις οποίες σκοπεύει να θέσει σε πράξη τα δικαιώματα που της αναλογούν και που μόλις διαβάσαμε. Οπότε ευνόητο είναι πως δεν πρέπει να απεμπολήσει: α) το κλείσιμο των κόλπων, β) τα χωρικά ύδατα 12 ν. μ., γ) την συνορεύουσα ζώνη 24 ν. μ., δ) την ΑΟΖ και υποκείμενη υφαλοκρηπίδα από τις ανατολικές ηπειρωτικές ακτές έως τη μέση γραμμή του θαλάσσιου διαδρόμου μεταξύ των ανατολικών ακτών του τόξου ελληνικών νησιών από Σαμοθράκη έως Καστελόριζο και των δυτικών τουρκικών ακτών της Μικράς Ασίας,

Και να πάψει να χρησιμοποιεί αμφιλεγόμενες εκφράσεις όπως η γελοία «απώτατα όρια της υφαλοκρηπίδας», λ.χ., όπου σε μόνο τέσσερις λέξεις βρίσκονται δύο απαράδεκτες έννοιες: «απώτατα» (ως πού δηλαδή) και «υφαλοκρηπίδα».

Ουσιαστικά ο ελληνικός ΘΧΣ έτσι όπως σχεδιάστηκε είναι «δώρο άδωρο», διάτρητος και πανταχόθεν «συζητήσιμος», προς όφελος της Τουρκίας! Το ξαναλέμε.

Είναι φως φανάρι πως η μόνη περίπτωση στην οποία η Ελλάδα είναι «καλυμμένη» ως προς τα κυριαρχικά δικαιώματα της στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο είναι η επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ν. μ. και η ανακήρυξη της ΑΟΖ με βάση τον Χάρτη ΑΟΖ της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μια ενέργεια που σημαίνει πως η Ελλάδα πολύ απλά ανταποκρίνεται στις κοινοτικές απαιτήσεις και οδηγίες, όπως είναι φυσιολογικό και υποχρεούνται να πράττουν όλες οι χώρες-μέλη της Κοινότητας!

Σε αυτά τα πλαίσια, η οριοθέτηση ΑΟΖ με Κύπρο είναι εκ των ουκ άνευ!

Όσο για την ΑΟΖ με τη Τουρκία, το άρθρο 156 παρ. 1/3 του νόμου 4001/2011 (νόμος Μανιάτη) ταιριάζει απόλυτα σε μια ελληνική ανακήρυξη ΑΟΖ: «Ελλείψει συμφωνίας οριοθέτησης με γειτονικά κράτη των οποίων οι ακτές είναι παρακείμενες ή αντικείμενες με τις ελληνικές ακτές, το εξωτερικό όριο της υφαλοκρηπίδας και της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης (αφ’ ης κηρυχθεί) είναι η μέση γραμμή, κάθε σημείο της οποίας απέχει ίση απόσταση από τα εγγύτερα σημεία των γραμμών βάσης (τόσο ηπειρωτικών όσο νησιώτικων) από τις οποίες μετριέται το εύρος της αιγιαλίτιδας ζώνης»,

με μια μικρή λεκτική παραλλαγή όπου η έκφραση «{της υφαλοκρηπίδας και της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης» θα αντικατασταθεί από την ορθότερη, κατά τη γνώμη μας, «της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης και της αντίστοιχης υποκείμενης υφαλοκρηπίδας», έχοντας υπόψη την αντιστοιχία ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδα βάση της UNCLOS .

Ένας ΘΧΣ όπως εκείνος που παρουσίασε η Ελλάδα, χωρίς τουλάχιστον την ανακήρυξη ΑΟΖ στο Αιγαίο, είναι στη πράξη άμεσα επικίνδυνη για την ίδια διότι, εκτός από τη μικρή ζώνη των 6 ν. μ. χωρικών υδάτων που κρατάει, αφήνει όλη την υπόλοιπη θαλάσσια περιοχή με νομικό προσδιορισμό ως διεθνή ύδατα, όπου οι πάντες μπορούν να επέμβουν για τα οικονομικά, και όχι μόνο, συμφέροντά τους.

Βέβαια και με την επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ν. μ. ο ΘΧΣ θα μπορεί να τεθεί σε λειτουργία, σε πολύ μικρότερη όμως κλίμακα από την ΑΟΖ, αλλά αρκετά υποστηρικτική.

Επομένως, δώρο άδωρον ο σημερινός ελληνικός ΘΧΣ χωρίς ΑΟΖ/12 ν. μ. Η Τουρκία μπορεί με τον πιο νόμιμο τρόπο να «μπει» στον ελληνικό ΘΧΣ/διεθνή ύδατα αρκεί να είναι έξω από τα 6 ν. μ (ο τραγικός ελληνικός στενός κορσές του τραγικού οσφυοκάμπτη Γεραπετρίτη!) των ανατολικών ελληνικών ηπειρωτικών ακτών και των ακτών των νησιών.

Γι’ αυτό δεν καταλαβαίνουμε καθόλου το θριαμβευτικό ύφος εκείνων που πανηγυρίζουν για αυτόν τον ελλιπέστατο ελληνικό ΘΧΣ και εκείνων που ακόμη περισσότερο λανθάνουν εξισώνοντας τον ίδιο ΘΧΣ με την ΑΟΖ και έχουν την ένοχη άγνοια να δηλώνουν δημόσια πως «η Ελλάδα με τον ΘΧΣ ανακήρυξε (ή και οριοθέτησε!) την ΑΟΖ της»!!

Και μάλλον πάνω σε αυτό το λανθασμένο άρα άτοπο θεώρημα βασίζονται εκείνοι οι Έλληνες κυβερνητικοί ή μη οι οποίοι βιάζονται να προεξοφλήσουν πως τώρα με αυτό το ΘΧΣ στη «φαρέτρα» η Ελλάδα μπορεί να πάει στη Χάγη!

Λόγια εκ του πονηρού. Γιατί ξέρουν πως αυτό είναι ανακριβές.

Με την άσχημη πραγματικότητα ενός ΘΧΣ χωρίς ένδειξη ορίων ΑΟΖ, κλείσιμο κόλπων, κλπ., και με ένα φαντασιόπληκτο τουρκικό ΘΧΣ έστω και με παρανοϊκές ενδείξεις ορίων υφαλοκρηπίδας, και με το αναμφισβήτητο γεγονός της έντονης πολιτικοποίησης του Δικαστηρίου της Χάγης, μια προσφυγή σε αυτό με μόνο τον σημερινό ΘΧΣ δεν ξέρουμε κατά πόσο μπορεί να μη «βγει ξινή» για την Ελλάδα.

Πολύ μικρή είναι η εμπιστοσύνη στους δικαστές της Χάγης οι οποίοι στη νομολογία τους συχνά και πολύ ευχαρίστως «βγαίνουν έξω από τα χωράφια» της UNCLOS που ευνοεί την Ελλάδα.

Πάντως, πριν από μια ενδεχόμενη εξαιρετικά καλά προετοιμασμένη προσφυγή στη Χάγη, βασικό για την Ελλάδα είναι να οριοθετήσει την ΑΟΖ της με τη Κύπρο!

Και να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν. μ

Όπως και να ‘ναι, έχουμε δει χίλιες φορές και γνωρίζουμε κάλλιστα τους χάρτες ΑΟΖ Ελλάδας και Τουρκίας στο Αιγαίο βάση UNCLOS (όπου βεβαίως ΑΟΖ → υφαλοκρηπίδα.). Ποσοστιαία λοιπόν αυτοί οι χάρτες «εκφράζονται» ως εξής: η Ελλάδα διαθέτει 93% ΑΟΖ ενώ η Τουρκία διαθέτει 7% ΑΟΖ (για άλλους αντίστοιχα είναι 87% και 13%, αν και αυτό το 13% πραγματικά υπερβολικό μας φαίνεται).

Αυτά είναι και τα βάσει διεθνούς δικαίου αδιαμφισβήτητα δεδομένα. νομικο-γεωγραφικά(ΑΟΖ) και νομικο-γεωλογικά(υφαλοκρηπίδα).

3. Είναι αλήθεια πως η Ελλάδα (για όσα στη συνέχεια κείμενα παραθέτονται σε εισαγωγικά: βλ.www.evenizelos.gr, 14-16/1/2015.Η Ελλάδα για τη δικαιοδοσία του ΔΔΧ και του ΔΔΔΘ) σε δύο επίσημες δηλώσεις του άρθρου 36 παρ. 2 του Καταστατικού του ΔΔΧ (το 1994 και το 2015) εξαίρεσε από τη δικαιοδοσία του ΔΔΧ οποιαδήποτε διαφορά σχετίζεται με στρατιωτικά μέτρα που η ίδια λαμβάνει για την εθνική της ασφάλεια και με ζητήματα εδαφικής κυριαρχίας της ρητά επί του θέματος αναφερόμενη στην αιγιαλίτιδα ζώνη και στον εναέριο χώρο. Μόνο χωρικά ύδατα και εναέριος χώρος, λοιπόν εξαιρούνται.

Άρα υπονοείται πως παραμένουν στη δικαιοδοσία του ΔΔΧ η συνορεύουσα ζώνη, η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα. Αλλά κι αυτά, ωστόσο, δεν είναι «ζητήματα εδαφικής κυριαρχίας»; Σε αυτές τις «ζώνες» η Ελλάδα στο Αιγαίο δεν ασκεί κάποια εδαφική κυριαρχία ή κυριαρχικά δικαιώματα; Γιατί η διαφοροποίηση;

Είναι όμως εξίσου αλήθεια – και ως τώρα δεν είδαμε πουθενά να μνημονεύεται(ποιος ξέρει γιατί;) – πως, παράλληλα με τη δήλωση του άρθρου 36 παρ. 2 του Καταστατικού, η Ελλάδα «κατέθεσε στον» (τότε) «ΓΓ του ΟΗΕ και» (μια) «δήλωση στα πλαίσια της UNCLOS» με την οποία «εξαιρεί από τις δικαιοδοτικές διαδικασίες της εν λόγω Σύμβασης» (ουσιαστικά από το Διεθνές Δικαστήριο του Αμβούργου), βάση του άρθρου 298 της ίδιας, «την επίλυση των διαφορών σχετικά με την οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών, οι οποίες στο εξής θα κρίνονται μόνο από το ΔΔΧ» (οι υπογραμμίσεις εδώ κι αλλού δικές μας)..

Τώρα, «θαλάσσια ζώνη» είναι και τα «χωρικά ύδατα», τα οποία «εξαιρούνται από τη δικαιοδοσία του ΔΔΧ, όπως είδαμε πιο πάνω. Κάτι δεν πάει καλά.

Και τότε γι’ αυτή τη «θαλάσσια ζώνη» για την οποία αρμοδιότητα δεν έχει ούτε το ΔΔΧ, αλλά ούτε και το ΔΔΑ στα πλαίσια της UNCLOS, ποιος έχει δικαιοδοσία;!

Πολύ θα θέλαμε να μάθουμε με ποια νομικά ή άλλα κριτήρια οι Έλληνες κυβερνώντες τόσο δραστικά απέκλεισαν το κατ’ εξοχήν και καθ΄ ύλην αρμόδιο ΔΔΑ για οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών μεταξύ κρατών που αναγνωρίζουν την UNCLOS .

Και το ότι η Ελλάδα (στη δήλωσή της λέει πως) «συνεχίζει να δεσμεύεται από τη δικαιοδοσία του ΔΔΔΘ (Δικαστήριο του Δικαίου της Θάλασσας, ήτοι Δικαστήριο του Αμβούργου) δήθεν «για άλλες διαφορές», μάλλον πλην εκείνων των οριοθετήσεων, μικρή αν όχι καμία σημασία δεν έχει γιατί οι βασικές και κεντροβαρείς διαφορές αφορούν μόνο ή κατά το πλείστον τις διαφόρων ζωνών οριοθετήσεις ενώ όλες οι «άλλες διαφορές» είναι ασφαλώς ελάσσονος σημασίας για όσο αφορά κυριαρχικά δικαιώματα..

Βεβαίως η «δικαιολογία» του Ευ. Βενιζέλου ότι. με την αποκλειστική επιλογή του ΔΔΧ «κατά τον τρόπο αυτό η πάγια ελληνική θέση για οριοθέτηση απέκτησε και νομική υπόσταση», εννοώντας πως μόνο το ΔΔΧ χορηγεί μια νομική υπόσταση στις προσφυγές, είναι πραγματικά αστεία και παραπλανητική, σαν να αγνοεί ότι αναμφίβολα ΚΑΙ η προσφυγή στο ΔΔΑ για θέματα UNCLOS μεταξύ των οποίων και οι οριοθετήσεις (ΑΟΖ ή άλλες) παραπέμπει ασφαλώς στην απόκτηση μιας εξίσου ικανής νομικής υπόστασης!! Ίσως και ικανότερης.

Εκτός όμως από τις συμφέρουσες για την Ελλάδα «εξαιρέσεις» σε δικαστικές δικαιοδοσίες, υπάρχει και κάτι άλλο, ιδιαιτέρως βαρύ, το οποίο οι «ειδήμονες» επιμελώς μας αποκρύπτουν, κάτι που παρουσιάζεται ως μια «παράξενη», εκ του μηδενός, αμφίσημη «(ειδική) πολιτική δήλωση», σάμπως όλες οι άλλες «δηλώσεις» δεν είναι πολιτικές!!.

Και αυτό το «κάτι» είναι ότι – όπως εκφράζεται ο Ε. Βενιζέλος – «στη νέα δήλωση του 2015 προβλέπεται ότι η χώρα μας, ακόμα και στις περιπτώσεις που εξαιρεί ορισμένες διαφορές από τη δικαιοδοσία του ΔΔΧ( οι οποίες ξέρουμε πως αφορούν τα χωρικά ύδατα και τον εναέριο χώρο!), είναι έτοιμη να τις υποβάλλει σε αυτό στη βάση συνυποσχετικού με το αντίδικο κράτος» (στη περίπτωσή μας: μάλλον η Τουρκία!)(η υπογράμμιση δική μας).

Τώρα, γνωρίζοντας απ’ τη καλή κι απ την ανάποδη, τα «καμώματα» της ελληνικής «διπλωματίας» στα ελληνο-τουρκικά, είναι έκδηλη και διάχυτη η εντύπωση πως απ΄ ο «ποιητής;» χρησιμοποιεί αυτή η έκφραση ως παραβάν πίσω από το οποίο κρύβει την «εύκολη», παραδοσιακή «διαλεκτική» της υποχωρητικότητας της ελληνικής διεθνούς «πολιτικής», και όχι μόνο.

Δηλαδή, την ελληνική υποχώρηση ο Βενιζέλος την έχει ονομάσει «πολιτική δήλωση» που «αντανακλά», λέει ο ίδιος, «τη πάγια ελληνική προσήλωση στη Δικαιοδοτική επίλυση των νομικών διαφορών». Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε.

Και εξηγούμαστε: η Ελλάδα έχει «νομικές διαφορές» με το αντίδικο κράτος και γι’ αυτό, επειδή ορισμένες απ’ αυτές τις διαφορές άπτονται των αδιαπραγμάτευτων ελληνικών δικαιωμάτων κυριαρχίας (ας πούμε λ.χ. τα χωρικά ύδατα), η Ελλάδα πολύ σωστά τις εξαιρεί από τη δικαιοδοσία του Δικαστηρίου (της Χάγης, στη περίπτωσή μας)., δηλαδή απαγορεύει να «συζητηθούν» ποτέ στο Δικαστήριο.

Κι ως εδώ πάμε καλά.

Όμως «είναι έτοιμη», πάλι λόγια του Βενιζέλου, «να υποβάλλει και αυτές», δηλαδή τις δικές της «εξαιρέσεις»(!) στη δικαιοδοσία του Δικαστηρίου αν το αντίδικο κράτος (ας πούμε η Τουρκία) «συνυπόσχεται (με το ελληνικό κράτος βεβαίως) πως δέχεται να τεθούν υπό συζήτηση στο Δικαστήριο!

Για τί άλλο θα είναι τότε το «συνυποσχετικό»;!

Τουτέστιν, η Ελλάδα με αυτή τη «πολιτική», κατά Βενιζέλο, «δήλωση» δηλώνει έτοιμη να θέσει (συνυποσχετικά με τη Τουρκία!) υπό τη κρίση του Δικαστηρίου τις δικές τις «εξαιρέσεις» που αφορούν τα αδιαπραγμάτευτα θέματα ελληνικής κυριαρχίας (π.χ. τα χωρικά ύδατα), φτάνει να το «υπογράφει» (συνυποσχετικό) και η Τουρκία!

‘Η μήπως οι λέξεις που έγραψε ο Βενιζέλος άλλες έννοιες έχουν. μυστηριώδεις;

4. Πολλοί διερωτώνται τί μπορεί να γίνει στη Χάγη. Εντωμεταξύ όμως προκαταρτικά πρέπει να μνημονεύσουμε το βασικό, δηλαδή ότι η κατά γράμμα και έννοια εφαρμογή των διατάξεων της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας δημιουργούν τον χάρτη ΑΟΖ της ΕΕ ο οποίος τανάπαλιν αναπαριστά επακριβώς αυτές τις διατάξεις δίνοντας σχήμα συγκεκριμένο επί εδάφους και θάλασσας και την από αυτές εκπορευόμενη νόμιμη και νομική κατάσταση erga omnes.

Δεν μπορούμε να μη παρατηρήσουμε πως οι πολιτικοποιημένοι δικαστές της Χάγης αρκετά συχνά και εύκολα «εντυπωσιάζονται» από τον «όγκο» μιας «μεγάλης» χώρας και ακόμη περισσότερο από το «μεγάλο μήκος των ακτών» μιας «μεγάλης» χώρας, ειδικά όταν μπροστά σε αυτό το «μεγάλο μήκος ακτών» βρίσκεται κάποιο(α) νησάκι(α) που «εμποδίζουν» στη «μεγάλη με «μεγάλες ακτές χώρα» τη «θέα στη θάλασσα»!!

Οπότε, ακόμη πιο εύκολα αυτός ο «εντυπωσιασμός» των δικαστών φαίνεται πως τους δίνει το «ελεύθερο», το δικαίωμα και την δυνατότητα να μειώσουν αισθητά π.χ. την ισχύ του άρθρου 121 της UNCLOS εις βάρος του μικρού νησιού(μικρών νησιών) και προς όφελος (θαλάσσιο κέρδος) της «μεγάλης ακτής» της «μεγάλης» χώρας!

Και τα πάντα εξαντλούνται με τη πάντα ίδια δικαιολογητική κατάφαση: «έτσι έκριναν πως είναι σωστό»(!!) αρνούμενοι τα από το διεθνές, εθιμικό πλέον, δίκαιο της UNCLOS απορρέοντα άμεσα δικαιώματα του «μικρού» που «ενοχλεί» προς όφελος/συμφέρον του «μεγάλου» που «ενοχλείται», έντονα πολιτικοποιώντας επομένως τη σχετική απόφαση, για την οποία ούτε καν έφεση προβλέπεται!

Οπότε πάνε περίπατο τα δικαιώματα που ξέρουμε ότι ορίζει για εμάς το ως άνω άρθρο (αλλά και άλλα για άλλες θεματολογίες), το οποίο ουδόλως προβλέπει διαφοροποιήσεις κρίσεων ανάλογα με το γεωγραφικό μέγεθος ακτών και εδαφικού όγκου, ούτε αυτό ούτε άλλο άρθρο, και δημιουργούνται παράνομες καταστάσεις ευνοϊκής μεταχείρισης για τους «μεγάλους» ή με πιο πολλά «μέσα» και ζημιογόνες για τους «μικρούς» ή με κανένα «μέσο».

Μειώνοντας αυθαίρετα, κατά προσωπική γνώμη και εναντίον του γράμματος και έννοιας του άρθρου 121, την επήρεια των νησιών, όποιων νησιών, μικρών ή μεγάλων, παραβιάζονται προκλητικά από τους δικαστές κανόνες δικαίου και ακριβείς, συγκεκριμένες, διατάξεις νόμου που δεν προβλέπουν και δεν ορίζουν εγγράφως «εξαιρέσεις».

Έτσι η «μεγάλη» χώρα τελείως αδικαιολόγητα μπορεί να αποκτήσει χώρο και δικαιώματα τα οποία ουδόλως περιέχουν οι διατάξεις της UNCLOS που ρυθμίζουν τη περίπτωση, χώρο και δικαιώματα στα οποία η »μεγάλη» χώρα δεν είχε κανένα δικαίωμα!

Έτσι, στη περίπτωση του Αιγαίου, διόλου απίθανο οι δικαστές (μάλλον διαιτητές) να «δημιουργήσουν» οι ίδιοι πολύ φαρδύτερα από ό, τι είναι στη πραγματικότητα «περάσματα» μεταξύ των ελληνικών νησιών του τόξου Σαμοθράκης/Λήμνου → Ρόδου/Καστελόριζου ώστε η Τουρκία με τις «μεγάλες ακτές» από το μόνο 7% ΑΟΖ στο Αιγαίο που διαθέτει, διότι αυτήν την ΑΟΖ της δίνει το διεθνές δίκαιο και αυτή της αναλογεί, αίφνης να αποκτά λ.χ. 20-25% και ευρείες εισόδους έως σχεδόν τη μέση του Αιγαίου, κάπως όπως «προβλέπουν» οι Τούρκοι με την ανιστόρητη «Γαλάζια Πατρίδα» τους, ως και να θεσπιστεί επίσης η «ανυπαρξία» του συμπλέγματος του Καστελόριζου με ό, τι βλαβερό αυτό συνεπάγεται για την Ελλάδα!

Η οποία Ελλάδα βέβαια μπορεί να δηλώνει όσο θέλει ότι δεν δέχεται καμία διαστρέβλωση του άρθρου 121 της UNCLOS. Θα συγκρουστεί με την «νομιμοποίηση» που θα έχει αποκτήσει η Τουρκία από την απόφαση του Δικαστηρίου η οποία θα αποτελέσει και νομολογία του Δικαστηρίου, έστω κι αν κατά παράβαση μιας διάταξης του Δικαίου της Θάλασσας; Μάλλον αρνητικό.

Άλλωστε οι δικαστές της Χάγης παρατηρούμε πως, χωρίς να μπορεί κάποιος να τους αγνοήσει ή ακυρώσει, μπορούν να διαστρεβλώνουν οτιδήποτε. Παραδείγματος χάρη, όλοι ξέρουμε τι είναι οι «βράχοι», rocks στα αγγλικά, rocce στα ιταλικά, rochers στα γαλλικά: όλα τα λεξικά λένε πως είναι ένα μεγάλα πετρώματα, μόνο πετρώματα, και κανένα λεξικό δεν λέει ότι μπορεί να είναι και άλλη ύλη, λ.χ. τσιμέντο, χώμα, πλαστικό, κλπ.

Ε όχι, οι δικαστές της Χάγης στη διαμάχη Φιλιππίνες-Κίνα, λ.χ., η οποία έγινε και «παραδειγματική»(!!), μας λένε πως η λέξη «βράχος», rock στα αγγλικά, μπορεί να σημαίνει ΚΑΙ οτιδήποτε άλλο εκτός από (μεγάλο) πέτρωμα! Δηλαδή αυτοί οι άνθρωποι έχουν δώσει στον εαυτό τους το δικαίωμα να «διορθώνουν»(!) και τους γλωσσολόγους των λεξικών και τους γεωλόγους! Παίζουν με τις λέξεις και τις έννοιες. Γιατί αυτό προβλέπει και επιβάλλει το δικό τους politically correct. Αλλάζουν τις έννοιες των πραγμάτων κατά πώς πολιτικά τους ταιριάζει.

Αυτό σημαίνει πως για τους δικαστές της Χάγης το γράμμα και η έννοια μιας διάταξης της UNCLOS (οι «βράχοι», λ.χ.) δεν είναι εγγύηση πιστής, κατά γράμμα εφαρμογής της, διότι αυτοί μπορούν, όποτε και όπως νομίζουν, να συρρικνώσουν ή να επεκτείνουν ad libitum, κατά βούληση, και το ένα και την άλλη, αφαιρώντας ή προσθέτοντας έννοιες δικές τους, όταν θέλουν να ευνοήσουν κάποιον

Επιπλέον, έχουν την άσχημα τάση, στα πλαίσια της πολιτικοποιημένης νοοτροπίας τους, να δίνουν υπερβολική σημασία στη λεγόμενη «αρχή της αναλογικότητας» που σχετίζεται αρκετά καλά με τα «μεγέθη» των διαδίκων!

Cum grano salis λοιπόν όποια «σκέψη» προσφυγής στη «Χάγη», εκτός και αν ως μόνη βάση συζήτησης και συμφωνίας στο Δικαστήριο τεθεί ο χάρτης ΑΟΖ της ΕΕ και ο ΧΘΣ με ΑΟΖ (αντίγραφο του χάρτη) και 12 ν.μ. χωρικά ύδατα, και η Τουρκία τον δεχθεί, κάτι τελείως απίθανο

Κανείς δεν είναι σίγουρος τί σόι απόφαση θα «βγάλουν» οι πολιτικοποιημένοι δικαστές της Χάγης και η Ελλάδα μπορεί να πάει για μαλλί και να βγει κουρεμένη: από το 93% ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδα, που της δίνει η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, να μείνει μόνο με το 70-75% που θα της δώσει η Χάγη και η «νομολογία» της που δημιουργεί ένα άλλο «εναλλακτικό δίκαιο», παράλληλο με εκείνο της UNCLOS και εφαρμόσιμο περισσότερο από εκείνο αυτής!

Αν όμως, απ΄ την άλλη, η «Χάγη» δεχθεί in toto την ελληνική ΑΟΖ του 93% του χάρτη ΑΟΖ της ΕΕ, ποιος μας λέει ότι η Τουρκία θα «υπακούσει» και δεν θα κάνει ό, τι κάνει η Κίνα με τις Φιλιππίνες;

Οπότε η μόνη συνετή λύση, για τώρα και μετά βλέπουμε, είναι το άρθρο 156 παρ. 1/3 του νόμου Μανιάτη (αριθ. 4001/2011)

Η εφαρμογή του επείγει, όπως επείγει και η οριοθέτηση ΑΟΖ με Κύπρο.

Η οριοθέτηση με Κύπρο διευκολύνει και το πρόβλημα ΑΟΖ στο Αιγαίο με Τουρκία.

ΥΓ. Η Ελλάδα έχει απόλυτο συμφέρον να μεριμνήσει ώστε όλα τα νησιά του συμπλέγματος του Καστελόριζου να διατηρούν μια ανθρώπινη παρουσία με συνεπικουρία κάποια εργατική δραστηριότητα, ώστε ναν μην υπάρχει καμία δυνατότητα κάποια νησιά του συμπλέγματος να εμπίπτουν στη κατηγορία των «βράχων» της 3^ης παραγράφου του άρθρου 121 της UNC LOS.

Και ιδιωτικές εταιρείες μπορούν να «ανοίξουν» δραστηριότητες με εργαζόμενους τους. Ο χρόνος επείγει.