Τα τελευταία χρόνια, ο Ελληνισμός βρίσκεται αντιμέτωπος με μια σειρά από επιθέσεις και προκλήσεις, τόσο σε πολιτικό όσο και σε πνευματικό επίπεδο. Η συνεχιζόμενη γεωπολιτική υποχώρηση της Ελλάδας υποδηλώνει όχι μόνο αδυναμία εθνικής στρατηγικής, αλλά και την απουσία σεβασμού από το ίδιο το κράτος προς τον ιστορικό και πολιτιστικό του ρόλο στην περιοχή.

Η απουσία της Ελλάδας από κρίσιμες γεωπολιτικές εξελίξεις σε περιοχές όπου διατηρεί άμεσο συμφέρον, αντικατοπτρίζει μια εξωτερική πολιτική χωρίς κατεύθυνση. Αντί η χώρα να διαμορφώνει τις εξελίξεις, παραμένει παρατηρητής, ενώ άλλες δυνάμεις, χωρίς άμεση γεωγραφική ή πολιτιστική σύνδεση, αποκτούν λόγο και επιρροή.

Αλβανία: Η υπόθεση Μπελέρη και οι διώξεις των Βορειοηπειρωτών

Η φυλάκιση του εκλεγμένου δημάρχου Χειμάρρας Φρέντη Μπελέρη και οι καταπατήσεις περιουσιών Βορειοηπειρωτών αποκαλύπτουν μια συστηματική προσπάθεια εκφοβισμού και αλλοίωσης της ελληνικής παρουσίας στη Βόρειο Ήπειρο. Παράλληλα, ο πρωθυπουργός της Αλβανίας Έντι Ράμα, κατά την επίσκεψή του στην Ελλάδα, υιοθέτησε εχθρική ρητορική χωρίς καμία επίσημη ελληνική αντίδραση.

Σκόπια: Συμφωνία Πρεσπών και συνεχείς προκλήσεις

Παρά τη Συμφωνία των Πρεσπών, η οποία θεωρήθηκε επιζήμια από σημαντική μερίδα της ελληνικής κοινωνίας, οι βόρειοι γείτονες συνεχίζουν να αυτοαποκαλούνται “Μακεδόνες” σε διεθνή φόρα, αγνοώντας τους περιορισμούς της συμφωνίας. Η Ελλάδα, αντί να απαιτεί την αυστηρή εφαρμογή των συμφωνηθέντων, περιορίζεται σε παθητική στάση.

Τουρκία: Απειλές, αναθεωρητισμός και αποδοχή της διμερούς ατζέντας

Η Άγκυρα συνεχίζει να αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο, να προβάλλει τη θεωρία της “Γαλάζιας Πατρίδας” και να παρεμβαίνει στα εσωτερικά της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη. Παρά τις επιθετικές δηλώσεις και τις κινήσεις της Τουρκίας, η ελληνική πολιτική ηγεσία επέλεξε την προσέγγιση και την υπογραφή της Διακήρυξης των Αθηνών, την ώρα που η Τουρκία κερδίζει έδαφος στην ευρωπαϊκή αμυντική αρχιτεκτονική.

Κύπρος: Σιγή απέναντι στις προκλήσεις

Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν επισκέφθηκε τα κατεχόμενα και εγκαινίασε το “προεδρικό μέγαρο” του ψευδοκράτους, επαναλαμβάνοντας το αφήγημα περί δύο κρατών. Η Ελλάδα περιορίστηκε σε σιωπηλή παρακολούθηση, χωρίς να προβάλλει την ιστορική της ευθύνη απέναντι στον Κυπριακό Ελληνισμό.

Συρία: Σιωπή για την ελληνορθόδοξη κοινότητα

Παρά τις εκκλήσεις των Ελληνορθόδοξων της Συρίας για προστασία από τις επιθέσεις και τις απαγωγές εξτρεμιστικών στοιχείων, δεν υπήρξε καμία ουσιαστική αντίδραση ή πρωτοβουλία από την ελληνική πλευρά. Το γεγονός αυτό μαρτυρά απώλεια επαφής με την ευρύτερη ορθόδοξη παρουσία στη Μέση Ανατολή.

Αίγυπτος: Κίνδυνος για τη Μονή Αγίας Αικατερίνης

Η Ιερά Μονή της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά, ένα από τα σημαντικότερα ελληνορθόδοξα μοναστικά κέντρα με ιστορία 1.500 ετών, κινδυνεύει να περάσει υπό την κυριότητα του αιγυπτιακού κράτους. Η ελληνική κυβέρνηση, αντί να έχει διασφαλίσει την προστασία της, τρέχει πίσω από τα γεγονότα.

Λιβύη: Χαμένες ευκαιρίες και απώλεια επιρροής

Το τουρκολιβυκό μνημόνιο εξακολουθεί να δημιουργεί γεωστρατηγικά τετελεσμένα, ενώ η Ελλάδα παραμένει στο περιθώριο. Η εμπλοκή της Τουρκίας με τον στρατηγό Χαφτάρ δυσχεραίνει περαιτέρω τη θέση της ελληνικής διπλωματίας.

Ιταλία: Παραχωρήσεις χωρίς ανταλλάγματα

Η συμφωνία για την ΑΟΖ με την Ιταλία περιλάμβανε παραχωρήσεις αλιευτικών δικαιωμάτων στα 6 ν.μ. που ενισχύουν την εικόνα ενός ελληνικού κράτους που υποχωρεί ακόμη και σε θαλάσσια κυριαρχικά του δικαιώματα.

Ο Ελληνισμός της Ανατολικής Ουκρανίας στο περιθώριο του πολέμου – Μονόπλευρη στάση της Αθήνας

Καθώς ο πόλεμος ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία συνεχίζεται, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τους αμάχους και την ευρύτερη περιοχή, η στάση της ελληνικής κυβέρνησης υπέρ της Ουκρανίας έχει προκαλέσει ερωτήματα και ανησυχίες σχετικά με την προστασία της ελληνικής ομογένειας στην Ανατολική Ουκρανία.

Πρόκειται για μια ιστορική κοινότητα που μετρά πάνω από 3.000 χρόνια παρουσίας στην περιοχή της Μαριούπολης και άλλων πόλεων της Ανατολικής Ουκρανίας. Ένας γηγενής ελληνισμός, που βρέθηκε ξαφνικά στη δίνη ενός πολέμου χωρίς ξεκάθαρη μέριμνα από την ελληνική Πολιτεία για την ασφάλειά του, ούτε από τις επιθέσεις της Ρωσίας ούτε από την αδιαφορία των ουκρανικών αρχών.

Παρά τη σαφή ευθυγράμμιση της ελληνικής κυβέρνησης με τη Δύση και το Κίεβο, η φωνή της Αθήνας δεν έχει ακουστεί με την ίδια ένταση όταν πρόκειται για την τύχη των Ελλήνων της Ουκρανίας. Πολλοί εξ αυτών έχουν χάσει τις περιουσίες τους, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους ή ζουν υπό συνεχή φόβο και ανασφάλεια, με απειλές να προέρχονται και από τις δύο εμπλεκόμενες πλευρές.

Η στάση αυτή εγείρει προβληματισμούς: Πόσο αποτελεσματικά υπερασπίζεται το ελληνικό κράτος τις ιστορικές του κοινότητες όταν αυτές βρίσκονται μακριά από τα σύνορά του αλλά στο επίκεντρο της γεωπολιτικής αστάθειας; Και ποιο είναι τελικά το κόστος μιας εξωτερικής πολιτικής που δεν λαμβάνει υπόψη τις ιδιαιτερότητες και τις ευαισθησίες της διασποράς;

Ο ελληνισμός της Μαριούπολης δεν ζητά τίποτα περισσότερο από αυτό που δικαιούται: αναγνώριση, φροντίδα και προστασία. Σε μια εποχή που η εθνική ταυτότητα και η ιστορική συνέχεια δοκιμάζονται, η σιωπή ή η αδιαφορία δεν μπορούν να είναι επιλογές.

Η ευθύνη μιας σοβαρής εξωτερικής πολιτικής

Όλα τα παραπάνω καταδεικνύουν πως η Ελλάδα βρίσκεται σε μια εξαιρετικά κρίσιμη καμπή. Το υπάρχον πολιτικό σύστημα μοιάζει ανίκανο να ανταποκριθεί στις προκλήσεις και να υπερασπιστεί τον Ελληνισμό, είτε πρόκειται για εθνικά ζητήματα είτε για την προστασία του ιστορικού και πολιτιστικού του αποτυπώματος. Απαιτείται μια ριζική αναπροσαρμογή στρατηγικής, με επαναπροσδιορισμό της εξωτερικής πολιτικής και ενίσχυση του εθνικού αφηγήματος.

Αν η Ελλάδα επιθυμεί να διατηρήσει τον ρόλο της ως πυλώνας σταθερότητας στην Ανατολική Μεσόγειο και να επεκτείνει την επιρροή της πέρα από τα στενά γεωγραφικά της όρια, τότε οφείλει να διαμορφώνει και να ασκεί εξωτερική πολιτική με συνέπεια, σοβαρότητα και εθνική στρατηγική βάθους.

Μόνο ένα κράτος που εμπνέει αξιοπιστία, σέβεται τον εαυτό του και υπερασπίζεται με συνέπεια τα συμφέροντα και τις κοινότητές του εντός και εκτός συνόρων, μπορεί να υπολογίζεται από συμμάχους και ανταγωνιστές. Η διεθνής αναγνώριση δεν προκύπτει από τοποθετήσεις ευκαιρίας ή τυφλή ευθυγράμμιση με γεωπολιτικές επιταγές τρίτων, αλλά από τη σαφή και τεκμηριωμένη υπεράσπιση της εθνικής ταυτότητας, της ιστορικής συνέχειας και της στρατηγικής θέσης της χώρας.

Η γεωπολιτική αναβάθμιση της Ελλάδας δεν μπορεί να είναι απλώς ρητορική. Οφείλει να βασίζεται σε πράξεις που καταδεικνύουν ότι η χώρα γνωρίζει πού στέκεται, ποιες είναι οι υποχρεώσεις της, αλλά και πού χαράζει τις κόκκινες γραμμές της. Μόνο έτσι θα μπορεί να μιλά με κύρος και να έχει ουσιαστικό λόγο στις εξελίξεις της περιοχής.

Γράφει ο Χρήστος Κωνσταντινίδης, Sportdog.gr

Οι Ενωσίτες συνηθίζουν να λένε «είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ» και πολλές φορές δέχονται ειρωνικά σχόλια από οπαδούς άλλων ομάδων για αυτήν τη ρήση. Είναι όμως αλήθεια. Αυτήν τη διαφορετικότητα τη χρωστούν στη μορφή του Δημήτρη Χατζηχρήστου, ο οποίος έφυγε από τη ζωή αφήνοντας ορφανό συνολικά το οπαδικό κίνημα, όχι μόνο την οικογένεια της ΑΕΚ και την οργάνωση που δημιούργησε, την Original 21. Ο Δημήτρης κατάφερε να εμπνεύσει γενιές οπαδών, οι οποίες μπολιάστηκαν με τα χαρακτηριστικά της αγάπης που έτρεφε εκείνος για αυτήν την ομάδα.

Γράφει ο Μανώλης Σκούληκας

Πριν από 204 χρόνια οι Έλληνες ξεκίνησαν άλλον ένα απελευθερωτικό αγώνα -από σειρά πολλών- που τελεσφόρησε στη δημιουργία Ελληνικού Κράτους. Μεγάλο μέρος όμως του αλύτρωτου ελληνισμού στέναζε υπό τα δεσμά της τυραννικής Οθωμανικής αυτοκρατορίας για πολλά χρόνια μέχρι να απελευθερωθεί από τον Ελληνικό Στρατό και να συμπεριληφθεί στην Ελλάδα. Για έναν αιώνα περίπου το Ελληνικό Κράτος δεν είχε πετύχει να απελευθερώσει καμία από τις υπόδουλες περιοχές που επαναστατούσαν ξανά και ξανά με την πρώτη ευκαιρία που δινόταν -και δίνονταν πολλές- μόνο και μόνο για να αφεθούν στη εθνοκαθαρτική μανία των Οθωμανών από κυβερνήσεις και βασιλείς πολύ κατώτερες των περιστάσεων. Αυτή η τραγική εποχή εξηγείται μόνο αν αναλογιστούμε ότι η ελληνική Βουλή -από την εποχή της επαναστάσεως κιόλας- είχε απαρτιστεί με δικτατορικό τρόπο -με εκβιασμούς και δολοφονίες- όχι από τους γνήσιους αντιπροσώπους του ελληνικού λαού αλλά από τα ελληνόφωνα όργανα των Τούρκων: τους κοτζαμπάσηδες και τα δουλικά τους φερέφωνα τους που έθεσαν τις βάσεις για ένα κίβδηλο ψευδοαντιπροσωπευτικό σύστημα που βασιζόταν στην εξωτερική οικονομική και πολιτική υποστήριξη στον προστατευτισμό («ημέτεροι») στη διαφθορά, το ρουσφέτι, τον νεποτισμό και τις μικροπολιτικές που δεν άφηναν το νεοσύστατο κράτος να ορθοποδήσει και να δημιουργήσει κοινωνικές και οικονομικές υποδομές, έστω και υπό το άχθος των λεόντειων αγγλικών δανείων. Οι πολιτικοί τους απόγονοι ήταν καταδικασμένοι να λειτουργούν κάτω από τις κατεστημένες συστημικές εντολές και τον φαύλο κύκλο της μικροπολιτικής που άφηνε την Ελλάδα έρμαιη στην τοξική επιρροή των μεγάλων δυνάμεων, να άγεται και να φέρεται από τον μεταξύ τους ανταγωνισμό, ελπίζοντας ότι θα «ελεηθεί» από κάποια εξ αυτών όταν θα επέρχονταν το πλήρωμα του χρόνου, ενώ ο υπόδουλος ελληνισμός στέναζε κάτω από τα δεσμά του δυνάστη που τον σφαγίαζε και τον εξανδραπόδιζε με περισσή μανία.

Μέσα στην απελπισία και την αφέλεια του, ο ελληνικός λαός από την εποχή της επαναστάσεως κιόλας ταυτιζόταν με τις μεγάλες δυνάμεις της Ρωσίας, Αγγλίας και Γαλλίας αναμένοντας την υποστήριξή τους στην απελευθέρωση της Ελλάδας. Και ενώ τα φαινόμενα θα μπορούσαν να ερμηνευθούν ως τέτοια, η πραγματικότητα ήταν πολύ πιο στυγνή και απάνθρωπη. Η μεταστροφή της Ρωσίας έγινε όταν ο Μέτερνιχ ειρωνεύτηκε τον Τσάρο ότι μπορούσε να τον κάνει ότι θέλει και κατόπιν αυτού η Αγγλία εξαναγκάστηκε να αλλάξει την πολιτική της κατά παράβαση και αυτή των αρχών της Ιεράς Συμμαχίας, για να αποτρέψει την επιρροή της Ρωσίας σε ένα πιθανό νέο ελληνικό κράτος και για να εξασφαλίσει τα τοκογλυφικά δάνειά της στην κοτζαμπάσικη επαναστατική κυβέρνηση. Το Ναυαρίνο δεν έδιωξε τον καταπονημένο Ιμπραήμ (ο οποίος παρέμεινε μέχρι να τα συμφωνήσει με τους γάλλους επικυριάρχους του) και δεν θα συνέβαινε αν ο βαθιά φιλέλληνας Κόδρικτον δεν το προκαλούσε -για το οποίο μάλιστα καθαιρέθηκε και έπεσε σε δυσμένεια μέχρι το θάνατό του. Η μάχη της Αδριανουπόλεως ήταν τελικά η ευνοϊκή συγκυρία που άδειασε την Ελλάδα από τα τουρκικά στρατεύματα που έσπευσαν να ανασχέσουν τον εκστρατεύοντα Τσάρο και έδωσαν την ευκαιρία στην Ελλάδα να ανακαταλάβει τις περιοχές που είχαν ξαναυποδουλωθεί από τον Ιμπραήμ και τον Κιουταχή. Οι κοτζαμπάσηδες του Βουλευτικού όμως και ο εθελόδουλος πολιτικός λακές των Άγγλων Μαυροκορδάτος φρόντισαν να επικρατήσει η αγγλική προπαγάνδα περί Ναυαρίνου για να συνεχίσουν να εξυπηρετούνται τα δάνεια παρά το γεγονός ότι ο Όθων ήταν κατά των Άγγλων. Η αυταπάτη αυτή του τρικομματισμού τελείωσε δια παντός το 1854 όταν, μεσούντος το Κριμαϊκού πολέμου, η Ήπειρος, η Μακεδονία και η Κρήτη επαναστάτησαν και απελευθερώθηκαν κατά μεγάλο μέρος τους καθώς τα Οθωμανικά στρατεύματα είχαν πάλι εκστρατεύσει στις Παραδουνάβιες ηγεμονίες και μόνο Τουρκαλβανοί είχαν μείνει να φυλάνε αυτές τις ελληνικές επαρχίες. Η Ελληνική Κυβέρνηση ήταν έτοιμη να υποστηρίξει με το Στρατό τους επαναστάτες για να ολοκληρωθεί η απελευθέρωσή τους, όταν οι Αγγλογάλλοι που ήταν με το μέρος των Οθωμανών σε αυτόν τον πόλεμο, κατέλαβαν με τους στόλους τους τον Πειραιά και κράτησαν την Κυβέρνηση και το βασιλιά ομήρους, καταδικάζοντας τους δύστυχους επαναστάτες στην υποταγή και τα κτηνώδη αντίποινα των βαρβάρων τυράννων τους. Μόνο όταν η κυβέρνηση Θεοτόκη οργάνωσε το Στρατό και το Ναυτικό μετά την εθνική ταπείνωση του 1897 -πάλι αρχιτεκτόνημα των ανθρωπιστών «συμμάχων» μας- μπορέσαμε να διεκδικήσουμε ένα σημαντικό μέρος του αλύτρωτου ελληνισμού και να φτάσουμε την Ελλάδα στα σημερινά της σύνορα. Βεβαίως οι «σύμμαχοί» μας, όπως πάντα, ήταν στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων για να φροντίσουν να παραχωρήσουμε τη μαρτυρική Βόρειο Ήπειρο σε έναν ανιστόρητο λαό -δύο φορές μάλιστα, το 1913 και το 1945- και την Ανατολική Θράκη το 1923 αφού τα συμφέροντά τους επέβαλαν να μην ελέγχει η Ελλάδα ούτε τα στενά της Αδριατικής, ούτε των Δαρδανελίων. Οι τραγωδίες και οι ταπεινώσεις συνεχίζουν με την εμπλοκή της Ελλάδας στον Β’ΠΠ, τον Εμφύλιο, τη δικτατορία, την Κύπρο, το Αιγαίο, τα μνημόνια και τώρα την σχεδόν προαναγγελθείσα εθνική ταπείνωση με τον διαμοιρασμό της ΑΟΖ μας «α λα τούρκα».

Απ’ ότι φαίνεται, η υποταγή μας σε ξένες δυνάμεις προκειμένου να διατηρήσουν οι πολιτικοί μας τους κυβερνητικούς τους θώκους και να συνεχίσει απρόσκοπτο το φαγοπότι, δεν έχει αλλάξει από την εποχή των κοτζαμπάσηδων που ως αρχιραγιάδες υποτάσσονταν δουλικότατα στον Οθωμανό δυνάστη και ήλπιζαν στην «μεγαλοψυχία» του σαδιστικού κτήνους.

Σε ένα διαχρονικό Σύνδρομο της Στοκχόλμης το πολιτικό μας σύστημα εθελοδούλως καθυποτάσσεται στις ξένες αυλές αοράτως χειραγωγούμενο από έναν φαντασμιακό Οθωμανό καραγκιοζοπαίκτη που το εκφοβίζει εδώ και αιώνες.

Αναρωτιέται εύλογα κάποιος αν η ελληνική κοινωνία επιθυμεί κάποιο πατριώτη ηγέτη να την εκπροσωπήσει με αξιοπρέπεια -ακόμα και υφιστάμενη τις συνέπειες- ή απλώς περιμένει τους βαρβάρους με τον φραπέ και τα κλειδιά της χώρας ανά χείρας;