Μανώλης Κοττάκης: Η υπόθεση του Σινά αποδεικνύει, ότι είμαστε ανάξιοι να υπερασπιστούμε τον πνευματικό μας πλούτο. Τα δεδομένα είναι δύο. Ή οι Αιγύπτιοι δεν μας σέβονται και αυτό είναι μια διδαχή για το πως γίνεται η εξωτερική πολιτική και να κάνει να σε σέβονται ή υπάρχει μια άλλη εκδοχή πιο σκοτεινή, ότι υπάρχει άλλου είδους διαπραγμάτευση. Δεν θέλω να το πιστέψω. Ελπίζω να υπάρξει κάτι για να το ανατρέψει. Έχω την εντύπωση ότι θα έχουμε επικοινωνιακό σόου.

Γιάννος Χαραλαμπίδης: Αποκαλυπτικοί χάρτες! Ο πόλεμος άλλαξε από πλευράς Τούρκων στην Κύπρο. Διαθέτουν βάθος πυρός. Ανάγκη για αλλαγή σχεδιασμών από την εθνική φρουρά. Μας έχουν τα κανόνια στον κρόταφο.

Κρίνοντας από την αντίδρασή του στην ερώτηση ενός δημοσιογράφου αυτή την εβδομάδα, στον Ντόναλντ Τραμπ δεν αρέσει όταν τον ρωτάς για το «TACO» – το ακρωνύμιο της Wall Street που αναφέρεται σε αυτόν «Trump Always Chickens Out» ( Ο Τραμπ πάντα το βάζει στα πόδια) μια υπόθεση που καθιστά ασφαλή την παραμονή στις αγορές ακόμη και όταν ο πρόεδρος απειλεί την Ευρώπη και την Κίνα με εντατικοποίηση του εμπορικού του πολέμου.

Ακόμα κι αν δεν του αρέσει η σύγκριση με τα πτηνά του αχυρώνα, το ακρωνύμιο θίγει κάτι που είναι κρίσιμο για την πολιτική ανθεκτικότητα του Τραμπ. Η προθυμία να παρεκκλίνει, να κάνει πίσω και να αντιφάσκει με τον εαυτό του είναι ένα μεγάλο μέρος αυτού που διατηρεί τον πρόεδρο βιώσιμο, και η υπόσχεση να κάνει πίσω είναι μέρος της έμμεσης προσπάθειας του Τραμπ να επηρεάσει τους ψηφοφόρους – καθησυχάζοντάς τους ότι οτιδήποτε ακραίο είναι επίσης προσωρινό, ότι δοκιμάζει πάντα τα όρια (στην πολιτική, στην εξουσία) αλλά και γενικά δεν έχει πρόβλημα να υποχωρεί.

A case study : Μόλις πριν από έξι εβδομάδες, έγραψα μια στήλη που περιέγραφε τη δεύτερη προεδρία Τραμπ ως οδεύουσα προς πολιτική αποτυχία, σημειώνοντας παράλληλα ότι μια διόρθωση πορείας ήταν ακόμα δυνατή.

Αυτή η προειδοποίηση ήταν αμφισβητήσιμη, καθώς οι δημοσκοπήσεις για τον Τραμπ μετά την Liberation Day άρχισαν να μοιάζουν με τα ποσοστά του Τζο Μπάιντεν μετά την αποτυχημένη αποχώρηση από το Αφγανιστάν. Μόλις ο Μπάιντεν έφτασε στο χαμηλό των 40 στον μέσο όρο του RealClearPolitics, δεν έφτασε ποτέ ξανά το 45% της αποδοχής : Μερικοί πρόεδροι απλώς χάνουν την θητεία τους νωρίς και δεν την παίρνουν ποτέ πίσω.
Αλλά από τότε που δημοσιεύτηκε αυτή η στήλη, ο Τραμπ έχει απομακρυνθεί από τους πιο ακραίους δασμούς του στην Κίνα, έχει επιτύχει κάποιο είδος αποστασιοποίησης από τον Έλον Μασκ και έχει αρχίσει να παραπονιέται για τον «τρελό» Βλαντιμίρ Πούτιν, ενώ αυτοαποκαλείται ο μεγάλος επίδοξος ειρηνοποιός της Μέσης Ανατολής. Και ιδού, τα ποσοστά του στις δημοσκοπήσεις έχουν αυξηθεί ξανά, όχι σε γνήσια δημοτικότητα αλλά σε ένα απόλυτα φυσιολογικό επίπεδο για έναν πρόεδρο σε μια πολωμένη χώρα.

Με έναν διαφορετικό Πρόεδρο, θα μπορούσε κανείς να πει ότι αυτή η ανάκαμψη συνέβη παρά τις διάφορες οπισθοδρομήσεις και ανατροπές του Λευκού Οίκου (συν διάφορες επιπλήξεις από τη δικαστική εξουσία). Αλλά με τον Τραμπ είναι πιο πιθανό να πούμε ότι συνέβη λόγω αυτών των πισωγυρισμάτων και των αναπροσαρμογών. Το να βλέπουν τον Τραμπ από την μία να μπορεί να ελέγχει τον εαυτό του και από την άλλη να συγκρατείται και από άλλους είναι αυτό που περιμένει μια σημαντική ομάδα ψηφοφόρων από την προεδρία του. Τους αρέσει που ο Τραμπ πιέζει κατεστημένα και οργανισμούς που δεν εμπιστεύονται ή αντιπαθούν, από την επίσημη Ουάσινγκτον μέχρι τα ελίτ πανεπιστήμια, αλλά η έγκρισή τους εξαρτάται από μια δυναμική αλληλεπίδραση, όπου δέχεται την αντίκρουση και μπορεί να υποχωρεί.

Ρωτήστε τους πιστούς οπαδούς του Τραμπ για αυτό το μοτίβο και συχνά θα επιμένουν ότι όλα αυτά είναι απλώς μέρος του σχεδίου – ότι οι φαινομενικές αποτυχίες και οι ανατροπές του προέδρου είναι απλώς ενδείξεις μιας στρατηγικής ευελιξίας που υπήρχε από την αρχή. Έτσι, η φαινομενική ανοησία των δασμών της Liberation Day είναι στην πραγματικότητα ένας λαμπρός τρόπος για να αποδεχτούν οι αγορές ένα πιο μετριοπαθές αλλά επιβαρυντικό δασμολογικό καθεστώς. Ή το να αφήσουμε τον Μασκ να καλπάζει ξέφρενος με απίθανες υποσχέσεις για εξοικονόμηση κόστους χάριν στον DOGE είναι απλώς ένας τρόπος να ανοίξουμε το μαύρο κουτί των κρατικών υπηρεσιών και να επιτραπεί στον Πρόεδρο να καταλάβει πώς να ελέγχει τη δική του εκτελεστική εξουσία.

Αυτή η ευελιξία καθίσταται ιδιαίτερα χρήσιμη στην εξωτερική πολιτική. Μπορεί να έχει νόημα να προσπαθήσει κανείς να διαπραγματευτεί με τον Πούτιν και επίσης να απειλήσει τη Ρωσία εάν οι διαπραγματεύσεις σταματήσουν – όπως θα μπορούσε να έχει νόημα να είναι μαχητικός απέναντι σε ένα ισχυρότερο Ιράν το 2018 και διαλλακτικός απέναντι σε ένα ασθενέστερο Ιράν το 2025, και ούτω καθεξής.

Επιπλέον, το να έχεις απλώς την ικανότητα να ξεκολλάς από κακές αποφάσεις είναι μια υποτιμημένη ποιότητα στους προέδρους. Ένας λόγος που τα ποσοστά του Μπάιντεν στις δημοσκοπήσεις δεν ανέκαμψαν ποτέ από την αρχική τους λιποθυμία είναι ότι αυτός (ή η ομάδα που πραγματικά διεύθυνε τα πράγματα) δεν μπόρεσε να βρει έναν τρόπο να αντιστρέψει την πορεία του, ειδικά στην πολιτική μετανάστευσης. Καλό πράγμα η ευελιξία.

ΠΗΓΗ: New York Times

Μετάφραση: Μπάμπης Γεωργίου Πετράκης