Η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου 1940,εορτάσθηκε με κάθε λαμπρότητα.

Γράφει η Μαρία Γιαλαμά, Ελεύθερη Ώρα

Η εορτάζουσα Θεσσαλονίκη ,τόσο τον πολιούχο της Άγιο Δημήτριο όσο και την απελευθέρωσή της από τους Οθωμανούς στις 27-28 Οκτωβρίου του 1912 ,συγχρόνως με την Εθνική επέτειο,μας εξέπληξε ευχάριστα για άλλη μία φορά ,με τις εξαιρετικές εκδηλώσεις. Οι θρησκευτικές στον ναό του Αγίου Δημητρίου υπήρξαν λαμπρές με Βυζαντινή μεγαλοπρέπεια,ενώ οι παρελάσεις μαθητική και στρατιωτική,αλλά και των πολυπληθών τμημάτων εθελοντών της διατηρήσεως της Εθνικής μνήμης,αλλά και της Πολιτικής Προστασίας, αξιομνημόνευτες. Η αποκάλυψη δε της προτομής,του αγρίως δολοφονηθέντος αστυνομικού των ΕΚΑΜ Γεωργίου Λυγγερίδη,από οπαδούς ποδοσφαιρικής ΑΕ ,συγκλονιστική μέσα στην σεμνότητά της.Η διαχρονικότητα του Ελληνισμού μέσω της θυσιαστικής πορείας των Ηρώων του ,ανεδείχθη για άλλη μία φορά.

Διαστρέβλωση της ιστορίας.

Η επιλεκτική ιστορική αμνησία,που διακατέχει πολλούς εκ των επισήμων,δεν τους επέτρεψε να αναφερθούν στον σημαντικότατο ρόλο του στρατηλάτου Διαδόχου Κωνσταντίνου Α στην απελευθέρωση της πόλεως,ούτε στην νικηφόρο έφιππη είσοδό του μαζί με τον βασιλέα Γεώργιο Α και το στράτευμα στην ελεύθερη πόλη. Ανιστόρητοι,μέλη της ευρύτερης αριστεράς ισχυρίσθηκαν,ότι την Θεσσαλονίκη την απελευθέρωσε η Εθνική αντίσταση. Μικρότητες αλαζόνων μη αρμόζουσες στην θυσία των αγωνισθέντων Ελλήνων για την ελευθερία τόσο της Θεσσαλονίκης,όσο και της Ελλάδος το 1940-1949

Όσο για την 28η Οκτωβρίου, που “ο λαός είπε το ΟΧΙ”,εναρμονίσθηκαν οι περισσότεροι με το προοδευτικό αφήγημα ,αρνούμενοι να αποδεχθούν,ότι η τότε ετοιμότητα των Ενόπλων Δυνάμεων,ήτο αποτέλεσμα των σκληρών προσπαθειών του Ιωάννου Μεταξά,όπως άλλωστε και η απάντηση στον Ιταλό πρέσβη: alors c’ est la guerre. “Λοιπόν έχουμε πόλεμο” είπε ο Ιωάννης Μεταξάς,και αμέσως συνεκάλεσε υπουργικό συμβούλιο το οποίο και έγινε στις πέντε το πρωϊ της 28ης Οκτωβρίου 1940.Στο συγκληθέν υπουργικό συμβούλιο,εζήτησε από τους υπουργούς του,να υπογράψουν εφ’ όσον κρίνουν σωστή την απόφασή του και μόνον,τα διατάγματα τα αφορούντα της έναρξη του πολέμου. Συμφώνως με μαρτυρία του υφισταμένου υφυπουργού, Αμβροσίου Τζίφου κανείς δεν αρνήθηκε να υπογράψει. Την αναγκαιότητα της ενόπλου απαντήσεως στην Ιταλική εισβολή,ανέφερε και ο Βασιλεύς Γεώργιος Β σε μήνυμά του προς τον Ελληνικό λαό:

Προς τον Ελληνικόν λαόν.

Ο Πρόεδρος της Κυβερνήσεως Σας ανήγγειλε προ ολίγου υπό ποίους όρους ηναγκάσθημεν να κατέλθωμεν εις πόλεμον κατά της Ιταλίας,επιβουλευθείσης την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος. Κατά την μεγάλην ταύτην στιγμήν,ειμί βέβαιος,ότι πας Έλλην και πάσα Ελληνίς θα επιτελέσουν το καθήκον των μέχρι τέλους,και θα φανώσιν αντάξιοι της ενδόξου ημών ιστορίας.

Με πίστην εις τον θεόν και εις τα πεπρωμένα της φυλής,το έθνος σύσσωμον και πειθαρχούν ως εις άνθρωπος θα αγωνισθή υπέρ βωμών και εστιών μέχρι τελικής νίκης .

Με τον τρόπο αυτό ενημερώθηκε ο Ελληνικός λαός για την έναρξη του πολέμου. Κυριαρχούντος του εθνικού πνεύματος,όλοι έσπευσαν να καταταγούν,πλήν των μελών του ΚΚΕ στην αρχή τουλάχιστον,που καλούσε τα μέλη του να μην μετάσχουν,γιατί ο πόλεμος γινόταν προς χάριν των Άγγλων. Παραχαράκτες της ιστορίας και αρνησιπάτριδες ,είχαν καλέσει τον λαό να μην μετάσχει και στην Μικρασιατική εκστρατεία .Αλλά και μετά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο,ιδιαιτέρως κατά την περίοδο 1946-1949,ελειτούργησαν ανθελληνικά ως ενεργούμενα της Σοβιετικής Ενώσεως. Διέπραξαν το άθλιο παιδομάζωμα και τιμώρησαν σκληρά αυτούς που δεν τους έδωσαν τα παιδιά τους. Συνεργάσθηκαν με τους Εαμοβούλγαρους και κατάφεραν ισχυρό πλήγμα στις οικογένειες της Μακεδονίας και της Θράκης.

Είναι καιρός πλέον οι σύγχρονοι Έλληνες να αποκτήσουν ιστορική γνώση και να τιμούν τους θυσιασθέντες για την Πατρίδα,με τον ανάλογο σεβασμό.

Τον σεβασμό αυτό που επέδειξαν φέτος οι ομάδες των Εθνοφυλάκων,των απογόνων των Μακεδονομάχων ,αλλά και των εθελοντών όλων των πολιτικών ομάδων που παρήλασαν στην Θεσσαλονίκη με άψογους σχηματισμούς. Αυτόν που επέδειξαν οι μαθητές της μαθητικής παρελάσεως την 27η Οκτωβρίου,που παρήλασαν υπό καταρρακτώδη βροχή,τιμώντας υπερήφανοι τους προγόνους τους.

Δυστυχώς τον σεβασμό αυτό δεν επέδειξαν οι κυβερνώντες,αφήνοντας ανέγγιχτη την άθλια εικόνα μπροστά στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου. Αναδεικνύοντας την ανυπαρξία διαθέσεως,παρά τις υποσχέσεις, να σεβαστούν αυτούς που προσέφεραν την ζωήν τους για την ελευθερία της πατρίδος. Μόνον με τον επιβαλλόμενο σεβασμό,θα κατανοούσε ο δυστυχής αλλοδαπός πατέρας,ότι οφείλει να σέβεται την ιστορία της χώρας που τον φιλοξενεί και ότι το όποιο δικαίωμα απορρέει από την εδώ παραμονή του,έχει να κάνει με νόμους και κανόνες. Το να μην σέβεται τον ιερό αυτό χώρο για τους Έλληνες,ωθούμενος στην πράξη αυτή δυστυχώς από εκλεγμένους του Ελληνικού Κοινοβουλίου,αντικειμενικώς είναι λόγος αφαιρέσεως της αδείας παραμονής του .

Η αποσιωπουμένη από τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ, επέτειος της δολοφονίας του Κωνσταντίνου Κατσίφα,28/10/2018,από την Αλβανική Αστυνομία, ομογενούς μας της Β.Ηπείρου,συμπίπτουσα με την Εθνική μας επέτειο,αναδεικνύει τον τρόπο που λειτουργεί η χώρα προελεύσεως του πονεμένου πατρός. Ας του το υπενθυμίσουν οι έγκριτοι δημοσιογράφοι που συνομιλούν μαζί του και του επιτρέπουν να υβρίζει και να απειλεί τους κυβερνώντες,τονίζοντάς του,ότι είναι ελεύθερος να επιστρέψει στην ….δημοκρατική χώρα του.

Δημοκρατική απάθεια

Η “Δημοκρατική απάθεια” της Υπουργού Παιδείας,να επιτρέπει να παρελαύνουν αλλοδαπές,μουσουλμάνες μαθήτριες με μαντίλες και άνευ της σχολικής στολής παρελάσεως,προκαλεί. Ο φορολογούμενος Έλληνας ,που πληρώνει με τους φόρους του την εκπαίδευση ,αισθάνεται εμπαιζόμενος από την εμμονή της πολυπολιτισμικότητος των κυβερνώντων και της προστατευομένης ασυδοσίας του κάθε λαθρομετανάστη. Η εικόνα της χώρας -χώρου,όπου ο καθένας πράττει κατά το δοκούν και οι λαθροεισβολείς γίνονται ανεκτοί με πράξεις κατά των ισχυόντων κανόνων,επιβάλλεται να εξαληφθεί,διότι δεν αξίζει στην Ελλάδα. Η μή συμμόρφωση με τα ισχύοντα αποτελεί λόγο αμέσου απελάσεως.

Ως ΕΔΩ

Η πλειοψηφία των Ελλήνων ,και το Ως Εδώ,που με την παρουσία τους στις παρελάσεις ανά την χώρα είπαν,απαιτεί τον σεβασμό στην ιστορία και την παύση της παραχαράξεώς της. Ο Ελληνικός λαός,ευτυχώς αφυπνίζεται και αναζητά τις ιστορικές αλήθειες. Η εντυπωσιακή εικόνα στο σπίτι του Ιωάννου Μεταξά με το πλήθος των επισκεπτών καθ’όλη την διάρκεια της 28ης Οκτωβρίου,δείχνει τον δρόμο που οδηγεί στην Εθνική Ανάταση.

Καθώς ο ευρωπαϊκός τρύγος κρασιού ολοκληρώνεται, μπορούμε να αναλογιστούμε εκείνη τη διαφιλονικούμενη λέξη “terroir”.

Είναι δύσκολο να οριστεί, αλλά τείνει να αναφέρεται στους μη ανθρώπινους παράγοντες παραγωγής: τις γεωγραφικές δεδομένες συνθήκες ενός αμπελώνα. Καιρός, σύσταση εδάφους, γωνία ηλιακού φωτός, περιβάλλουσα βλάστηση και ούτω καθεξής. Κάποιοι πιστεύουν ότι καμία τεχνική δεξιότητα στα χέρια ενός παραγωγού pinot noir της Νέας Ζηλανδίας δεν μπορεί να αντισταθμίσει τη μαγεία του γαλλικού terroir της Βουργουνδίας.

Ανοησίες; Μια δικαιολογία του Παλαιού Κόσμου για υψηλές τιμές; Ε, λοιπόν, εμείς οι Ευρωπαίοι πρέπει να κρατηθούμε από όποιο φυσικό πλεονέκτημα μάς έχει απομείνει. Ρίξτε μια ματιά γύρω.

Η γεωοικονομική αδυναμία της Ευρώπης

Σύμφωνα με το Γεωλογικό Ινστιτούτο των ΗΠΑ, τα γνωστά αποθέματα σπάνιων γαιών της Κίνας είναι πάνω από διπλάσια από εκείνα της επόμενης πιο τυχερής χώρας, που είναι η Βραζιλία. Καμία χώρα στη δημοκρατική Ευρώπη δεν βρίσκεται καν στη δεκάδα. (Η Γροιλανδία, ένα απομακρυσμένο και αυτόνομο έδαφος της Δανίας, είναι όγδοη.) Καθώς οι σπάνιες γαίες χρησιμοποιούνται σε κινητήρες αεροσκαφών και σε κάθε είδους καταναλωτικά ηλεκτρονικά, η Κίνα μπορεί να ασκεί πίεση σε άλλες χώρες, μέχρι και να περιορίζει τη χρήση ενός συγκεκριμένου φορτίου. Ακόμη και ο Ντόναλντ Τραμπ, που είχε ελπίσει να υποχρεώσει την Κίνα σε υποταγή μέσω δασμών, αναγκάζεται να υπολογίζει την αναντικατάστατη θέση της στις εφοδιαστικές αλυσίδες. Δείτε πώς καλοπιάνει την Ιαπωνία και την πλούσια σε πόρους Αυστραλία — αλλά όχι την Ευρώπη, όπου οι σπάνιες γαίες είναι σπανιότερες και από το όνομά τους.

Η κατάσταση δεν είναι πολύ καλύτερη στο θέμα της ενέργειας. Στο τέλος του 2020, η Ευρώπη διέθετε το 1,7% των αποδεδειγμένων παγκόσμιων αποθεμάτων φυσικού αερίου. Η Κίνα είχε 4,5%, οι ΗΠΑ λίγο παραπάνω, η Ρωσία 20% και η Μέση Ανατολή 40%. Όχι τυχαία, η Ευρώπη έχει υψηλό ενεργειακό κόστος — ειδικά της Βρετανίας, που αυτό μπορεί να ματαιώσει τις φιλοδοξίες της για την τεχνητή νοημοσύνη — ενώ η Ρωσία έχει καταφέρει να αντέξει τις δυτικές κυρώσεις από τότε που επιτέθηκε στην Ουκρανία. Τα γεγονότα του κόσμου εξαρτώνται από την τοποθεσία απολιθωμένων υπολειμμάτων πλαγκτόν εκατομμυρίων ετών.

Η ψευδαίσθηση ενός «επίπεδου κόσμου»

Υπήρξε μια εποχή, περίπου ανάμεσα στις κρίσεις του ΟΠΕΚ και τον πόλεμο στην Ουκρανία, όπου ήταν δυνατόν να ξεχνά κανείς τη γεωγραφία. Ένας τόπος μπορούσε να είναι σαν οποιονδήποτε άλλον, αν διέθετε αρκετή τεχνογνωσία. Η Σιγκαπούρη και το Ντουμπάι ήταν παραδείγματα για το πώς μπορείς να ευημερήσεις χωρίς φυσικά πλεονεκτήματα. (Το Ντουμπάι δεν είναι, και αυτό ακόμη χρειάζεται να ειπωθεί, πετρελαιοοικονομία.) Όπως η σύγχρονη ζωγραφική εξελισσόταν προς ολοένα και μεγαλύτερη «επιπεδότητα», όπως πρότεινε ο κριτικός και λάτρης του Τζάκσον Πόλοκ, Κλέμεντ Γκρίνμπεργκ, έτσι και ο κόσμος, σε μια περίπτωση όπου η ζωή μιμείται την τέχνη.

Φυσικά, ακόμη και τότε, ο ενθουσιασμός του «μεταγεωγραφικού» κόσμου αγνοούσε κάποια άβολα δεδομένα. Η ύπαρξη ακτογραμμής — και άρα λιμανιού — είναι φυσικό πλεονέκτημα. Ποια πραγματικά δυσμενή μέρη στη Γη, όπως το χερσαίο και ερημοποιημένο Τσαντ, τα πήγαιναν καλά; Ελάχιστα. Αλλά χρειάστηκε ο πόλεμος στην Ουκρανία για να διαλυθεί ολοκληρωτικά η αυταπάτη ενός επίπεδου κόσμου. Σε μια δεκαετία που επανέφερε το «γεω» στη γεωπολιτική, η Ευρώπη ξεχωρίζει ως μια περιοχή που αδικήθηκε από τη φύση, όχι μόνο σε σύγκριση με τις υπερδυνάμεις αλλά και με χώρες όπως ο Καναδάς. Πέρα από τους λιγοστούς φυσικούς πόρους, υπάρχει και η εγγύτητά της με εστίες αστάθειας όπως το Σαχέλ και η Μέση Ανατολή. Και μην ξεχνάτε την Ευρωπαϊκή Πεδιάδα. Η έλλειψη φυσικών εμποδίων ενάντια σε εισβολή έχει θρέψει εθνικιστικούς φόβους από την Πρωσία μέχρι τη Ρωσία.

Η Ευρώπη δεν μπορεί να ξεφύγει από τον χάρτη της

Σε αυτό το σημείο, συνηθίζεται να κοροϊδεύουμε τους φιλελεύθερους και τις αφελείς ελπίδες τους για έναν αψεγάδιαστο, ενιαίο πλανήτη. Όμως, όπως θυμάμαι, οι «η γεωγραφία πέθανε» οπαδοί ήταν συχνά συντηρητικοί, τουλάχιστον στη Βρετανία. Δεν υπήρξε ποτέ μεγαλύτερη δήλωση πίστης σε έναν επίπεδο κόσμο από το να φύγεις από το δικό σου περιφερειακό μπλοκ για να πας «παγκόσμιος», με την υπόθεση ότι η τεχνολογία κατάργησε τις αποστάσεις.

Λοιπόν, καθώς το Brexit συνεχίζει να ικανοποιεί το πολύ το ένα τρίτο των ψηφοφόρων, και η κυβέρνηση των Εργατικών πλησιάζει όλο και περισσότερο την ΕΕ, κάτι πρέπει να αρχίσει να γίνεται αντιληπτό. Η Βρετανία είναι, καλώς ή κακώς, ευρωπαϊκή. Δεν είναι μόνο ότι το κατά κεφαλήν εισόδημά της είναι πολύ πιο κοντά σε εκείνο της ΕΕ από ό,τι των ΗΠΑ. Ή ότι οι βρετανικές προσδοκίες από το κράτος πρόνοιας είναι περισσότερο γερμανικές παρά αμερικανικές, όπως διαπιστώνει κάθε κυβέρνηση που προσπαθεί να το περικόψει.

Πάνω απ’ όλα, η Βρετανία είναι γεωγραφικά μειονεκτική και το ίδιο ισχύει για το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης. Ακόμη και η πλούσια σε πετρέλαιο Νορβηγία έχει ένα ρωσικό χερσαίο σύνορο να υπολογίζει. Τα βρετανικά προβλήματα – παράτυπη μετανάστευση από την Αφρική και τη Μέση Ανατολή – είναι γαλλικά προβλήματα, όχι αγγλοσφαιρικά, για λόγους που είναι προφανείς σε όποιον έχει χάρτη. Όταν φτάσει η δεκαετία από το δημοψήφισμα το επόμενο καλοκαίρι, θα πρέπει να εξηγηθεί σε όσους τότε ήταν παιδιά ότι ενήλικοι πίστευαν πως μπορούσαμε να ξεφύγουμε από τη βασική ευρωπαϊκότητα της θέσης μας με εμπορικές συμφωνίες με την Αυστραλία και με το να λέμε συχνά τη λέξη «πειρατική/τολμηρή» (buccaneering).

Όταν ο Τραμπ έχει την πολυαναμενόμενη συνάντησή του με τον Σι Τζινπίνγκ αυτή την εβδομάδα, η Ευρώπη θα μοιάζει με ένα παιδί που κοιτάζει δύο γονείς να καβγαδίζουν πάνω από το κεφάλι του. Διαδοχικές γενιές Ευρωπαίων ηγετών αξίζουν κάθε κριτική επειδή άφησαν την ήπειρο να γίνει ο υποτελής που είναι σήμερα. Η στρατιωτική παραμέληση, η προτίμηση σε μια «κοινωνική οικονομία της αγοράς» αντί της ανάπτυξης με κάθε κόστος: ήταν λάθη ζωής και θανάτου, καμωμένα με αυτάρεσκη σιγουριά.

Υπάρχει όμως ένα μόνο στοιχείο ελαφρυντικό. Τα γεωγραφικά δεδομένα ήταν και είναι εναντίον της Ευρώπης. Η άνιση κατανομή συγκεκριμένων πόρων στον κόσμο κάποια στιγμή θα έφερνε συνέπειες. Καλύτερες αποφάσεις θα είχαν μετριάσει το πρόβλημα (η Βρετανία και η Γερμανία έπρεπε να είχαν αντιγράψει την προσήλωση της Γαλλίας στην πυρηνική ενέργεια, για παράδειγμα) αλλά μόνο μέχρι ενός σημείου. Στο τέλος, ακόμη κι αν το ανθρώπινο στοιχείο ήταν άριστο, το terroir ήταν ζοφερό.

Πηγή: geostrategicmedia.com

Γράφει ο Αριστόβουλος

Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο πως η επικαιρότητα και κυρίως όπως αυτή διαμορφώνεται μέσα από πράξεις, αντιδράσεις, εκδηλώσεις, οδηγεί τη σύνταξη ενός άρθρου. Με το άρθρο αυτό θα εγκαινιάσουμε μια σειρά ανάλογων για τον μέγιστο των νέων Ελλήνων και εφάμιλλο πολλών σπουδαίων αρχαίων ημών, τον Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια. Αιτία αποτελεί πως πρέπει να δούμε ποιος ήτανε ο Καποδίστριας, τι οραματίστηκε, τι είχε επιτύχει. Να αναλογιστούμε γιατί ακόμη και σήμερα 194 χρόνια αργότερα δεν έχουνε αποχαρακτηρισθεί τα αρχεία των μεγάλων δυνάμεων, της Μεγάλης Βρετανίας προεξάρχουσας. Γιατί δολοφονήθηκε και πως φτάσαμε εκεί; Αλήθεια τι πρέσβευε ο Κυβερνήτης, ποιος ήτανε, ποιες εναλλακτικές είχε στη ζωή του, πόσο αγαπούσε την πατρίδα του, ποιες ήτανε οι παρακαταθήκες του όχι μόνο για τη χώρα μας αλλά και για την Ευρώπη. Είναι πολύ δύσκολο να συμπυκνωθούν όλα αυτά σε ένα άρθρο και δεν πρέπει. Εάν θέλουμε να κρατήσουμε ελεύθερο το φρόνημα μας, οφείλουμε να διδαχθούμε από τον Ιωάννη Καποδίστρια. Διότι αυτό που δεν πέτυχαν οι ηθικοί αυτουργοί ήτανε να σβήσει η μνήμη του. Άλλωστε όπως έλεγε κι ίδιος, «δεν ζει ο άνθρωπος αλλά το έργο του» και είναι ο μόνος πολιτικός που είχε το δικαίωμα να πει πως παρέλαβε καμένη γη.

Αφορμή για το άρθρο αποτελεί η προσπάθεια διαφόρων κύκλων, πολιτικών στοχαστών νεοφιλελεύθερης κοπής αλλά και προοδευτικών διανοουμένων, να αμαυρώσουν την ταινία που πρόκειται να προβληθεί σύντομα και φέρει την υπογραφή του αξιολογότατου σκηνοθέτη Ιωάννη Σμαραγδή. Γιατί άραγε τόση πρεμούρα για μια ταινία; Ποιος ενοχλείται από την αποτύπωση στη μεγάλη οθόνη μιας ιστορικής προσωπικότητας; Άλλωστε όπως φέρεται να έχουνε ήδη αποφανθεί κάποιοι, η ταινία δεν είναι και κάτι σπουδαίο, οπότε γιατί τόση συζήτηση; Πριν προσπαθήσουμε να τοποθετηθούμε σε όλα αυτά, θα πρέπει να αναδείξουμε την προσωπικότητα του κυβερνήτη αλλά και τους σύγχρονους του πολιτικούς αντιπάλους. Να προσπαθήσουμε δια της συγκρίσεως και με την ασφαλή απόσταση του ιστορικού χρόνου και της πορείας της χώρας από τότε έως σήμερα, να καταγράψουμε ποιος είχε το δίκιο και ποιανού οι ενέργειες έβλαψαν τον τόπο. Κι επίσης να δούμε εάν κάποιες αντιλήψεις είναι ακόμη ζωντανές από τότε κι απαράλλαχτες (δυστυχώς).

Αυτή η πολυσχιδής προσωπικότητα μπορούσε να ζήσει ήσυχα σε κάποια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα και να αποφύγει το σταυρό του δικού του μαρτυρίου αναλαμβάνοντας τη διακυβέρνηση ενός καθημαγμένου τόπου, με παρασκηνιακή δράση των μεγάλων δυνάμεων, με τις έριδες και τους φατριασμούς να έχουνε την τιμητική τους, με τον Ιμπραήμ να κατακαίει την Πελοπόννησο και τον απλό κόσμο σε απόγνωση. Άνθρωπος με τεράστιο υπόβαθρο και σπάνια μόρφωση, ευγενής στην καταγωγή αλλά και ταπεινός στη συμπεριφορά, καθαρός νους και πρωτοποριακή σκέψη. Με αξιόλογη πορεία στα πολιτικά θέματα της Επτανησιακής Πολιτείας, οπότε και βρέθηκε αντιμέτωπος με τους Άγγλους των οποίων αδίκως για εκείνον ποτέ δεν μπόρεσε να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους. Από πάντα οι Άγγλοι σε ανταγωνισμό με τους Ρώσους (μέχρι και σήμερα) δεν μπορούσανε να δεχθούνε κάποιον που είχε θητεύσει ως ΥΠΕΞ της τσαρικής Ρωσίας. Ο Καποδίστριας υπήρξε ένας πρωτοποριακός νους που έφερνε τον άνεμο της νέας εποχής, διότι πρέσβευε την υπεροχή των εθνοτήτων έναντι της ισχύουσας κατάστασης των υπηκόων. Μην μας διαφεύγει ότι ήτανε ο μόνος που μπορούσε να αντικρούσει τον φοβερό καγκελάριο της Αυστρίας Κλέμενς φον Μέττερνιχ, το ιθύνοντα νου της Ιεράς Συμμαχίας που ήτανε αντίθετη σε κάθε μορφή εθνικής αναγέννησης της οποίας βέβαια ιδρυτικό μέλος ήτανε κι ο τσάρος, για να μπορούμε να διερωτηθούμε εάν ο Καποδίστριας λειτουργούσε υπόγεια και για τα συμφέροντα του. Την επαύριον της συντριβής του Ναπολέοντα όλες οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις ήθελαν να διαμελίσουν τη Γαλλία για να εκδικηθούν το Βοναπάρτη που τους είχε φέρει τα πάνω κάτω τα τελευταία 23 χρόνια. Ήτανε ο Καποδίστριας που όρθωσε ανάστημα κι αποσόβησε τα χειρότερα για την Γαλλία, η οποία σύντομα ξέχασε τη συμβολή του.

Ήτανε ο Καποδίστριας που έλυσε το ελβετικό ζήτημα και συνέθεσε μια χώρα πολυδιασπασμένη που ήτανε πιθανότερο να έχει την τύχη της μετέπειτα πολυεθνικής Γιουγκοσλαβίας. Παρόλα αυτά μετέβη στην Ελβετία και για αρκετό διάστημα. Μελέτησε τις ιδιαιτερότητες κάθε περιοχής και σεβάστηκε τις τοπικές κοινωνίες. Συνέθεσε ένα κράτος από σύνολο υποδιαιρέσεων το οποίο όχι μόνο έχει διαπρέψει στην ιστορική του πορεία αλλά και διατηρεί αυτή τη δομή αναλλοίωτη. Στην Ελβετία είναι ζωντανές οι παρακαταθήκες του, τα δημοψηφίσματα είναι συχνό φαινόμενο ώστε να καταγράφεται η λαϊκή βούληση και ο μέσος πολίτης να συνδιαμορφώνει την πολιτική της χώρας. Ακόμη και σήμερα ο Καποδίστριας τιμάτε στην Ελβετία ως εθνικός ήρωας και θεμελιωτής της χώρας. Δεν νομίζουμε να υπάρχει κάποιος που να μην ζηλεύει τον τρόπο ζωής στην Ελβετία όταν ειδικά τον συγκρίνει με το δικό μας. Κι αλήθεια εάν αυτός ο άνθρωπος με τόση μαεστρία συνέθεσε ένα μωσαϊκό εθνοτήτων και γλωσσών (γαλλόφωνοι, γερμανόφωνοι, ιταλόφωνοι), ήτανε ποτέ δυνατό να μην επιθυμεί ακόμη πιο σφόδρα να πράξει το ίδιο και για την πατρίδα του? Μπορούσε ξαφνικά αυτός ο μειλίχιος άνθρωπος, αυτή η σεπτή μορφή να μεταβληθεί σε τύρρανο; Ήτανε δυνατό να έχει απολέσει το ρεαλισμό του και τα δημοκρατικά του ιδεώδη? Ή μήπως επιχειρούσε μια ολιστική/τεκτονική αλλαγή σε πράγματα και καταστάσεις; Που ερχόντουσαν σε αντίθεση με αντιλήψεις και πρακτικές βαθιά ριζωμένες… Το μόνο βέβαιο είναι πως ο Ιωάννης Καποδίστριας ήθελε να επιτύχει όχι μόνο την ελευθερία της πατρίδας του αλλά και την ανεξαρτησία της. Επαφίεται στην κρίση εκάστου πολίτη αυτής της χώρας τι από αυτά και σε ποιο βαθμό έχουν επιτευχθεί (…).

Για την οικονομία του άρθρου θα παρουσιάσουμε συνοπτικά τους σύγχρονους πολιτικούς του αντιπάλους, Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο και Ιωάννη Κωλέττη. Θα τοποθετηθούμε υποστηρίζοντας πως η πολιτική τους διαδρομή υπήρξε η αποθέωση της μικροπολιτικής. Δίχως να ανήκουν στον ίδιο χώρο και χωρίς να συμφωνούν πολιτικά, ο τρόπος που πολιτεύθηκαν υπήρξε συμπληρωματικός, αν και χρησιμοποιούσανε διαφορετικά πολιτικά τεχνάσματα. Ο Μαυροκορδάτος εμφανίστηκε στα χρονικά της Επανάστασης αμέσως μετά την έκρηξη της. Γόνος αριστοκρατικής φαναριώτικης οικογένειας εκπροσωπούσε τον κύκλο της Πίζας, μια πολιτική ελίτ που αυτόκλητα προσφέρθηκε να ηγηθεί πολιτικά των αγωνιζομένων Ελλήνων. Λάτρης του παρασκηνίου αποτέλεσε βασικό παράγοντα σε όλες τις εμφύλιες διαμάχες. Έθεσε τον ένα πυλώνα της μικροπολιτικής, αυτό του πομπώδους λόγου που τιθασεύει (μαγεύει) τα πλήθη και κατά βάθος τα ζαλίζει με κάτι «σπουδαίο» που κυοφορείται, ώστε ¨εύκολα¨ να δεχθούν (καταπιούν) οτιδήποτε. Έτσι ο Μαυροκορδάτος κατήγγειλε συμπεριφορές του Κυβερνήτη χωρίς να λαμβάνει υπόψη τις ακραίες συνθήκες, αλλά αναφερόμενος σε μια εξιδανικευμένη κατάσταση που δεν υπήρχε. Δεν παρήγαγε πολιτική, αλλά κοιτούσε να διαχειριστεί την πολιτική για το στενό συμφέρον. Με επίφαση συνταγματικότητας και κανόνων και με λόγο δημώδη που μπερδεύει τα πλήθη η τάση αυτή εξυπηρετεί κυρίως τα ξένα συμφέροντα, που σπανίως ενδιαφέρθηκαν για τη βελτίωση της Ελλάδας, αφού από εκεί αντλεί τη δύναμη της κι εκεί προστρέχει (με ικεσία) όποτε έχει πρόβλημα. Οπότε προκειμένου να επιβιώσει θα δεχθεί οτιδήποτε πούνε, αβρόχοις ποσί. Η μάζα παγιδεύεται σε ένα πλαίσιο όπου δήθεν υπάρχουν πολλές επιλογές αλλά όλα έχουνε κοινό παρονομαστή. Για τον Μαυροκορδάτο, εκλεκτό των Άγγλων, υπάρχει τα τελευταία χρόνια μια προσπάθεια αγιοποίησης της πολιτικής του πορείας και ανάδειξης της πατρότητας της συνταγματικής δημοκρατίας του πολιτικού βίου της χώρας και πάντα σε προσπάθεια σύγκρισης κι αποδόμησης του Αγίου της Πολιτικής Ιωάννη Καποδίστρια. Δεν είναι λάθος να καταβάλλεται προσπάθεια αναψηλάφησης των ιστορικών δεδομένων, αλλά όταν αυτό γίνεται με σύγκριση κι αποδόμηση (κάποιου άλλου) για την ανάδειξη ετέρου, τότε κάποιο λάκκο έχει η φάβα που λέει κι ο λαός μας. Ο Ιωάννης Κωλέττης, εκλεκτός των Γάλλων και με μεγάλη περιουσία στη Γαλλία, είναι ο έτερος πόλος της μικροπολιτικής αλλά με ¨εσωτερικό¨ πρόσημο. Είναι εκείνος που εγκλωβίζει τα πλήθη, εφόσον με την εφαρμογή της αναξιοκρατίας και της συνδιαλλαγής (ρουσφέτι) διαχειρίζεται τα πάντα, ώστε να ωφελούνται οι ημέτεροι και να βελάζουν (εξουθενώνονται) οι άλλοι (οι πολλοί). Δεν ενδιαφέρεται για την πρόοδο της πατρίδας διότι αυτή μπορεί να εξουδετερώσει την ισχύ του. Άλλωστε η συνολική του πορεία δεν μπορεί να διεκδικήσει δάφνες. Εκκίνησε από την αυλή του Αλή Πασά και όταν εξερράγη η Επανάσταση είδε ένα τεράστιο πεδίο για να ικανοποιήσει την προσωπική του φιλοδοξία. Η οποία ήτανε τόσο μεγάλη ώστε να καταγραφεί τα χρόνια των εμφύλιων σπαραγμών ως μια πρωταγωνιστική φιγούρα σε αυτούς, τους οποίους με τη στάση του ευνόησε κιόλας. Δημιουργεί ένα πλέγμα αρεστών (διαπλοκή) ώστε να ελέγξει κάθε τι και να το κηδεμονεύσει. Χωρίς να το θέτει ανοικτά, παράγει αδιέξοδα οπότε αναγκαστικά οι πολλοί πρέπει να πάνε με τις θελήσεις του, εφόσον η πολιτική διαχείριση βρίσκεται σε μονόδρομο και με την αναστροφή αδύνατη. Έτσι τα πλήθη (προκειμένου να εξασφαλίσουν την επιβίωση τους) μένουνε δέσμια αφού δεν έχουνε άλλη επιλογή κι οι πόρτες είναι κλειστές, αλλά και γιατί αυτό ευνοείται κι από τον ατομισμό (έως μισαλλοδοξία) του μέσου νεοέλληνα, που ο Κωλλέτης επιδέξια χειρίζεται.

Με άλλα λόγια Κωλέττης και Μαυροκορδάτος υπήρξανε εκείνοι οι πολιτικοί νόες που τιθασεύοντας κι εγκλωβίζοντας τα πλήθη μέσα σε μια σημαδεμένη τράπουλα βοήθησαν ώστε το σύστημα να αναπαράγεται. Κι αυτό προκειμένου να διατηρηθεί θα “διαπραγματευθεί” και το εξωτερικό συμφέρον της χώρας για να επιβιώσει (υποταγή), εφόσον με το ρουσφέτι θα μπορέσει να περάσει χαλινάρι στην κοινωνία (άλλου είδους αλλά επίσης, υποταγή). Είναι τόσο χαλαρή η λαϊκή μνήμη που συντριπτικά στέκεται υπέρ του Κυβερνήτη ενώ κυρίως αποστρέφεται τους άλλους δύο; Οι μεγάλες πλειοψηφίες σπάνια σφάλλουνε. Επιστρέφοντας στα της ταινίας που πιστεύουμε ότι αρκετοί συμπατριώτες μας θα σπεύσουν να παρακολουθήσουν, ακόμη κι αν είναι κιτς ή κακογουστιά. Γιατί πρέπει να επισημάνουμε πως ο Καποδίστριας 194 χρόνια μετά τη δολοφονία του, παραμένει επίκαιρος περισσότερο από ποτέ. Αυτό που οφείλει ο μέσος πολίτης της χώρας με αφορμή την ταινία είναι να προσπαθήσει να δει τι πρέσβευε ο Κυβερνήτης. Κατόπιν να κοιτάξει στον καθρέπτη και να δει που αυτός (ο πολίτης) ταιριάζει καλύτερα και πως αυτός συνεισφέρει σε ότι υπάρχει γύρω μας. Κατά την ταπεινή μας άποψη ο Καποδίστριας είναι σύγχρονος και αντιπροσωπευτικός, διότι υπάρχουν αρκετά αδιέξοδα στα οποία έχει εγκλωβιστεί η ελληνική κοινωνία. Οφείλουμε να υπογραμμίσουμε ότι εκτός της ταινίας υπάρχουνε κι άλλες σοβαρές προσεγγίσεις γύρω από τον Καποδίστρια από διακεκριμένους καθηγητές που έχουνε αφιερώσει αρκετό από το χρόνο τους προσπαθώντας να κάνουν γνωστό στον πολύ κόσμο τον Ιωάννη Καποδίστρια και την πολιτική του φιλοσοφία. Αντί λοιπόν κάποιοι να επικρίνουν μια ταινία, ας την αφήσουνε να παιχθεί και το κοινό θα δείξει την προτίμηση ή την αποστροφή του. Ακόμη καλύτερα μπορούνε να κάνουνε ταινίες και για εκείνους για τους οποίους διατείνονται, οπότε και πάλι το κοινό θα τοποθετηθεί με τις προτιμήσεις του. Με ή χωρίς την ταινία, ο Καποδίστριας είναι ζωντανός γιατί οι πράξεις και οι παρακαταθήκες του είναι παρούσες. Συνεχίζει να έχει θέση στην πορεία που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα. Στη θέση της, σφηνωμένη έξω από τον Ιερό Ναό του Αγίου Σπυρίδωνα στο Ναύπλιο είναι και η σφαίρα που τον δολοφόνησε, αφού στην ουσία δολοφόνησε μια χώρα που προσπαθούσε να εγερθεί από τις στάχτες της.