Έντονη αντίδραση προκάλεσε στο Ισραήλ η απόφαση της Τουρκίας να εκδώσει εντάλματα σύλληψης για 37 Ισραηλινούς ηγέτες και αξιωματούχους, συμπεριλαμβανομένου του πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου, με κατηγορίες περί «γενοκτονίας και εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας» στη Γάζα.

Ο υπουργός Εξωτερικών του Ισραήλ, Γκιντεόν Σάαρ, καταδίκασε με σκληρούς χαρακτηρισμούς την κίνηση της Άγκυρας, γράφοντας στην πλατφόρμα Χ:

«Το Ισραήλ απορρίπτει κατηγορηματικά, με περιφρόνηση, το τελευταίο κόλπο δημοσίων σχέσεων του τυράννου Ερντογάν».

The Istanbul Prosecutor’s Office – which, as recalled, recently orchestrated the arrest of the Mayor of Istanbul merely for daring to run against Erdoğan – has now issued “arrest warrants” for Israeli leaders and senior officials.

In Erdoğan’s Turkey, the judiciary has long…

— Gideon Sa’ar | גדעון סער (@gidonsaar) November 7, 2025

Ο Σάαρ υπενθύμισε ότι η ίδια Εισαγγελία της Κωνσταντινούπολης είχε πρόσφατα κινηθεί κατά του Δημάρχου της πόλης, σημειώνοντας ότι:

«Η Εισαγγελία της Κωνσταντινούπολης – η οποία, να υπενθυμίσουμε, ενορχήστρωσε τη σύλληψη του Δημάρχου απλώς επειδή τόλμησε να κατέβει απέναντι στον Ερντογάν – εξέδωσε τώρα εντάλματα σύλληψης κατά Ισραηλινών αξιωματούχων».

Στην ίδια ανάρτηση, κατηγορεί την τουρκική κυβέρνηση για εργαλειοποίηση της Δικαιοσύνης: «Στην Τουρκία του Ερντογάν, η δικαστική εξουσία χρησιμοποιείται εδώ και χρόνια για τη φίμωση πολιτικών αντιπάλων και την κράτηση δημοσιογράφων, δικαστών και δημάρχων».

Γράφει ο Αριστόβουλος

Ο Πρόεδρος Ντόναλντ Τράμπ είναι ο 47 ος Πρόεδρος των ΗΠΑ διάγοντας τη δεύτερη θητεία του και όχι συνεχόμενη λόγω επανεκλογής. Είναι κι αυτό από τις ιδιαιτερότητες της προεδρίας του. Τόσο η τρέχουσα όσο και η προηγούμενη προκάλεσαν ζωηρό ενδιαφέρον και ποικίλες αντιδράσεις. Είναι κι αυτό ένα σημείο αναφοράς δίχως βέβαια να μας διαφεύγει ότι ο εκάστοτε κάτοικος του Λευκού Οίκου λόγω βαρύτητας της θέσης παράγει έντονο ενδιαφέρον με τις πράξεις του. Στην πρόσφατη ιστορία των ΗΠΑ κανείς άλλος Πρόεδρος δεν προκάλεσε τόση συζήτηση. Ούτε καν ο Μπιλ Κλίντον με τον μυστήριο λεκέ πάνω στο φόρεμα της Μόνικα Λεβίνσκι.

Ο Τράμπ ανήκει μεν στο ρεπουμπλικανικό κόμμα, αλλά έχει ακολουθήσει διαφορετική πορεία από τους προκατόχους του, άλλο ένα διαφορετικό στοιχείο σε σχέση με εκείνους. Δεν πρόκειται για κάποιον που αναρριχήθηκε σταδιακά στην κομματική ιεραρχία. Ούτε για κάποιον πρώην δημόσιο λειτουργό, ούτε διαθέτει πολεμική πείρα κάποιων προκατόχων του. Πρόκειται για επιχειρηματία μεγάλου βεληνεκούς που ασχολήθηκε με τις κατασκευές εφόσον νωρίτερα διαδέχτηκε τον πατέρα του στον κτηματομεσιτικό χώρο, έχοντας κτίσει σημαντικό μέρος του Μανχάτταν στη Νέα Υόρκη οπότε έχει συμβάλλει στο ύφος της παγκόσμιας αυτής μητρόπολης. Επιπλέον είναι πρόσωπο που επεδίωκε ανέκαθεν τη δημοσιότητα και την προβολή σε κοινωνικό επίπεδο. Παρόλα αυτά δεν είναι μέλος του συστήματος και του life style που είχε επικρατήσει τις τελευταίες δεκαετίες.

Κοσμοπολίτης αλλά και συντηρητικός συνάμα, βρέθηκε ήδη πριν την πρώτη του θητεία απέναντι στον άκρατο δικαιωματισμό και τη
woke ατζέντα. Αυτό ξεσήκωσε κύμα αντίθεσης εναντίον και στιγματίστηκε αν όχι στοχοποιήθηκε, όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με την Χίλαρυ Κλίντον στο δρόμο για τον Λευκό Οίκο η οποία έχαιρε της απόλυτης στήριξης αυτού που ονομάζουμε συστημική κατάσταση. Έτσι ένα ολόκληρο πλέγμα ΜΜΕ,
γραφειοκρατίας του κράτους, θεσμικών θέσεων ακόμα και ΜΚΟ,  τοποθετήθηκε φανατικά εναντίον του.

Στο σημείο αυτό θα μπορούσε εύκολα να πει κάποιος ότι ο Τράμπ προκάλεσε τριβή και αντιπαλότητα λόγω της προσωπικότητας του. Αυτό
μπορεί να είναι ένα μικρό ποσοστό αλλά δεν είναι αυτός που έχει διχάσει την αμερικανική κοινωνία. Συμπίπτει βέβαια με την πολιτική του παρουσία, αυτή να διάγει μια από τις δυσκολότερες εποχές της και ο κοινωνικός διχασμός να βρίσκεται στα μέγιστα του. Δεν είναι λοιπόν ο Τραμπ που έχει προκαλέσει κάτι τέτοιο αλλά οι αντιθέσεις της και τα αδιέξοδα που έχει αυτή βρεθεί και συσσωρεύσει, τα οποία και εκδηλώνονται με τόση και πρωτοφανή ένταση. Λόγω της ιδιοσυγκρασίας του μπορεί να έχει συμβάλλει διότι εξαρχής χρησιμοποίησε ένα αυστηρό τρόπο ανάδειξης των αρνητικών σημείων της αντίπαλης πλευράς. Να μην μας διαφεύγει πως και οι αντίπαλοι του δεν μετήλθαν και των κομψότερων τρόπων για να τον αντιμετωπίσουν. Και να έχουμε υπόψη πως η αμερικανική κοινωνία διαφέρει από πολιτεία σε πολιτεία, με τη συντηρητική της φύση να υπερισχύει της άλλης πλευράς του άκρατου φιλελευθερισμού, της ελευθεριότητας και του δικαιωματισμού που τόσο δυναμικά είχε επικρατήσει. Επομένως δεν είναι ο Ντόναλντ Τραμπ που προκαλεί τις έριδες, απλά εκφράζει έντονα την μια πλευρά σε μια κοινωνία με αδιέξοδα και χρόνια επιδεινούμενες καταστάσεις που πλέον δεν μπορούν να κρυφθούν κάτω από το χαλί.

Ότι κι αν είναι ο Ντόναλντ Τράμπ, αυτό αφορά αποκλειστικά το κοινό που τον εκλέγει ή που δεν το πράττει. Στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού
μπορούνε ακόμη και με υπερβολή να σταθούνε υπέρ ή κατά του. Αυτό σίγουρα δεν πρέπει να γίνεται στην Ευρώπη και στη χώρα μας. Διότι οι ΗΠΑ
άρα κι ο εκάστοτε Πρόεδρος τους παίζει σπουδαίο ρόλο στην ευρωπαϊκή άμυνα η οποία έχει πολύ ακόμη δρόμο για να μορφοποιηθεί. Κι επίσης η
χώρα μας λόγω της ατυχούς γειτνίασης της δεν έχει την πολυτέλεια να χάνει το όποιο κεφάλαιο υποστήριξης μπορεί να αντλήσει από τον εκάστοτε
πλανητάρχη (είτε ο όρος αντιπροσωπεύει την πραγματικότητα είτε όχι).

Παρατηρήθηκε τόσο κατά την πρώτη θητεία όσο και πριν την δεύτερη επανεκλογή του, μια ανεξήγητα έντονη και μεγάλη ένταση κατά του
προσώπου του. Τόσο στην Ευρώπη όσο και στη χώρα μας μεγάλο μέρος του πολιτικού σκηνικού έσπευσε να μελανώσει την παρουσία του με τον
απαράδεκτο όρο «τραμπισμός» που συνειρμικά παραπέμπει στον τραμπουκισμό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο τρόπος που μνημονεύτηκε η
είσοδος των οπαδών του στο Καπιτώλιο όταν παρέδωσε την πρώτη του θητεία, ενέργεια που δεν είχαμε φυσικά συνηθίσει στην αμερικανική πολιτική
σκηνή. Αλλά δεν πρέπει να μας διαφεύγει και ο τρόπος αντίδρασης του συστημικού κόσμου όταν εκλέχθηκε με διαδηλώσεις και μαζικές δηλώσεις
προβεβλημένων μελών του life style και όσων τάσσονται με την woke ατζέντα.

Δεν μπορεί λοιπόν οι μεν να είναι τραμπούκοι κι όσοι δεν σέβονται τους θεσμούς και τα αποτελέσματα τους να είναι μαχητές της νομιμότητας. Η
στοχοποίηση λοιπόν του Τράμπ από την εδώ πλευρά του Ατλαντικού υπήρξε εντελώς λανθασμένη επιλογή. Ο Τράμπ όμως όπως είπαμε είναι κατά βάση επιχειρηματίας κι έτσι φέρεται. Οπότε δεν μπορεί παρά να έχει επιχειρηματική μνήμη για όποιον έχει βλάψει τα συμφέροντα του. Κι έχει και την ανάλογη επιχειρηματική αποφασιστικότητα άλλοτε με ρίσκα κι άλλοτε με συγκράτηση. Δεν είναι βέβαιο
πως θα ακολουθήσει πάντα τις ίδιες διαδικασίες διότι ένας επιχειρηματίας μεγάλου βεληνεκούς δεν μπορεί να πηγαίνει πάντα με τις ίδιες διαδικασίες
αλλά κυρίως με εκείνες που εξυπηρετούν τις στοχεύσεις του. Να υπενθυμίσουμε δε ότι κατά την περίοδο που έληγε η πρώτη του θητεία η
επανεκλογή του ήτανε επικείμενη, καθώς είχε κι έχει μεγάλη απήχηση στα μεσαία και κατώτερα λαϊκά στρώματα, αλλά ο αστάθμητος παράγοντας του κορονοϊού και ο ελλιπής συντονισμός ανάμεσα στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση και τις πολιτείες του στέρησε πολύτιμο εκλογικό κεφάλαιο, το οποίο όμως επανέκαμψε δραστικά πέρυσι οπότε κι επανεκλέχθηκε πανηγυρικά.

Να προσθέσουμε επίσης ότι κατά την πρώτη του θητεία δεν προέβη σε καμιά πολεμική ενέργεια όπως πλείστοι όσοι προκάτοχοι του αρέσκονταν να επιδίδονται, κυρίως από το δημοκρατικό κόμμα χωρίς βέβαια να μην υπάρχουν και ανάλογες πράξεις από το ρεπουμπλικανικό κόμμα αλλά σε μικρότερη ένταση. Σε εκείνη την πρώτη του θητεία συμπέρανε πως αρκετοί λειτουργοί του κρατικού μηχανισμού και της υψηλής αμερικανικής γραφειοκρατίας δεν τον συνέδραμαν αλλά τον υπονόμευσαν.

Με αυτή τη σκέψη να κυριαρχεί, εκκίνησε πολύ δυναμικά τη δεύτερη θητεία και για μια σειρά ευαίσθητων θέσεων επέλεξε ανθρώπους της αυστηρής του επιλογής κι όχι από την κρατική γραφειοκρατική δεξαμενή ώστε να έχει τον απόλυτο έλεγχο για την εφαρμογή της πολιτικής του. Ποια όμως
είναι αυτή η πολιτική στο εσωτερικό και το εξωτερικό? Με το MAGA (make America great again) δεν προβαίνει σε ένα λαϊκίστικο μότο ούτε προτιμά τα τσιτάτα. Έχει επιχειρηματικά διαγνώσει ότι οι ΗΠΑ δεν μπορούνε να συνεχίσουν με τις συνθήκες που είχανε πορευθεί. Με το δημόσιο χρέος σε
τεράστιο ύψος αλλά κυρίως με τα ελλείμματα να αυξάνονται συνέπεια του 20ετους κυνήγι μαγισσών (πόλεμος κατά της τρομοκρατίας) και τις
ασφαλιστικές/συνταξιοδοτικές δαπάνες ως συνέπεια και των πολέμων αυτών να αυξάνονται ιλιγγιωδώς και με προβλεπόμενη κορύφωση περί το 2043, οι ΗΠΑ δεν έχουνε πολλά περιθώρια για να μην δράσουνε έγκαιρα.

Η τεχνολογία καλά κρατά ακόμη τις ΗΠΑ πρωτοπόρες αλλά η βιομηχανία (χάλυβας, αυτοκίνητα κλπ) παραπαίει και παράγει ανεργία. Οι μετεγκαταστάσεις εκτός της χώρας διευρύνουν το πρόβλημα. Οι εισαγωγές εκτινάσσουν τα ελλείμματα. Οι ΕΔ απαιτούν τεράστια ποσά (πάνω από 700 δις ετησίως) για την πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ αλλά μην ξεχνάμε και το 2049  που έχει θέσει η Κίνα ως χρονικό όριο ισοσκελισμού του πολεμικού της ναυτικού προς το αμερικανικό για τον έλεγχο των θαλάσσιων διαδρομών. Οπότε ο Τραμπ θεωρεί πως πρέπει κατά το κοινώς λεγόμενο «να μαζέψει χρήμα». Κι αυτό κάνει με τις ενέργειες του. Έχοντας λοιπόν τοποθετήσει ως προτεραιότητα την ανάσχεση της Κίνας και της ανατολικής Ασίας (δευτερευόντως) καθώς και τον έλεγχο του Ινδο-Ειρηνικού θαλάσσιου χώρου, προβαίνει σε μια διαφοροποίηση προς την ΕΕ και το συσχετισμό τους. Ζητάει να αυξηθούν οι αμυντικές δαπάνες με αγορά αμερικανικών όπλων.

Θέλει να καταστεί ο κύριος χορηγός πετρελαίου και φυσικού αερίου προς την Ευρώπη σε μια στρατηγική μεταβολή της ακολουθούμενης εφοδιαστικής αλυσίδας. Προσπαθεί να προσεγγίσει τη  Ρωσία ώστε να την απομακρύνει από την Κίνα αλλά χωρίς αντιπαράθεση, οπότε σπάει τον πάγο προς τον Πρόεδρο Πούτιν. Απαιτεί ενεργοποίηση των ευρωπαίων στα θέματα άμυνας ώστε να απεμπλέξει τις ΗΠΑ από την εποπτεία της Ευρώπης δίχως να χάσει την επιρροή προς αυτή. Κι εδώ εφαρμόζει το MAGA για την πλανητική αποδοχή των ΗΠΑ αλλά σε όλα αυτά προσθέτει και την ατομική φιλοδοξία με δόση υπερβολής αφού καταβάλει αφενός προσπάθεια τερματισμού συρράξεων κι αφετέρου διατείνεται ότι έχει τερματίσει 6 πολέμους κι αυτούς πριν την επίτευξη τερματισμού της ισραηλινής επιχείρησης στη Γάζα. Έτσι ο Πρόεδρος Τράμπ παράγει μια νέα εντελώς κατάσταση που ανατρέπει μεν πράγματα αλλά παράγει τεράστιες ευκαιρίες για την ΕΕ και την χώρα μας, αρκεί αμφότερες να δράσουν αποφασιστικά και στα θέματα που τους αφορούν.

Αποτελεί βασική μας αντίληψη ότι στα εσωτερικά θέματα των άλλων κρατών δεν πρέπει να εισερχόμαστε. Εάν μια κοινωνία αποφασίζει μια
συγκεκριμένη επιλογή δεν μας αφορά. Εκείνο που πρέπει να περιχαρακώνουμε είναι οι συμμαχικές/ενωσιακές σχέσεις καθόσον στο ήμισυ
του αιώνα θα δούμε ολοκάθαρα την ανταγωνιστική σχέση της δύσης με τους υπόλοιπους στους οποίους η ανατολική Ασία και ειδικά η Κίνα θα έχουνε
πρωτοποριακό ρόλο. Συνεπώς η έντονη αντίθεση είτε για την πρώτη διακυβέρνηση είτε στην προσπάθεια επανεκλογής του Τράμπ μόνο επιζήμια
έχει υπάρξει για την ΕΕ και την χώρα μας. Η σταθερή του πρόθεση να τερματιστεί ο ρωσο-ουκρανικός πόλεμος εφόσον τα αμερικανικά συμφέροντα
έχουνε εξασφαλιστεί (οφειλόμενα 350 δις από Ουκρανία & ενεργειακός εφοδιασμός της Ευρώπης) πρόκειται να αφήσει στην Ευρώπη έναν ακριβό λογαριασμό που δεν δημιούργησε αλλά αφελώς συνέδραμε στο να δημιουργηθεί. Ο ρεαλιστής και επιχειρηματίας Τράμπ κάνει απευθείας
συζητήσεις με τον Πούτιν, υλοποιώντας μια πάγια τακτική οι ΗΠΑ τα πολύ σοβαρά θέματα να τα συζητάνε απευθείας με τη Ρωσία. Κι αυτό υποβαθμίζει την ΕΕ και διαιωνίζει το ρωσικό ζήτημα. Ο Τράμπ δεν έχει στείλει ακόμη την έμπιστη του νέα πρέσβη των ΗΠΑ στην χώρα μας, ισχυρή ένδειξη πως διατηρεί τις κακές εντυπώσεις που σχεδόν στο σύνολο του ο πολιτικός μας κόσμος εξέφρασε εναντίον του.

Πιστεύουμε λοιπόν ότι ο Τράμπ αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία ώστε να αλλάξουμε οπτική στα πράγματα, σαν ΕΕ και σαν χώρα. Είναι η
αντιπροσωπευτική αντιμετώπιση στις καταστάσεις που θα δούμε στις διεθνείς σχέσεις κατά τις επόμενες δεκαετίες. Δεν ακολουθεί τις διαδικασίες ως είθισται αλλά στοχεύει στη λύση μέσα από ένα πλέγμα συμπεριφορών (πίεση, απειλή, στυγνή γλώσσα, φιλοφρόνηση, απαίτηση, προτεραιοποίηση) ανάλογα την περίσταση. Κι επειδή έχει τοποθετηθεί για το πώς βλέπει την ΕΕ, είναι μια σπουδαία ευκαιρία για την Ένωση όσο κι αν έχει εγκλωβιστεί στο δίλημμα διακυβερνητική ή υπερεθνική προοπτική, να προχωρήσει και να δουλέψει επιτέλους τη στρατηγική της αυτονομία ως ο ευρωπαϊκός πυλώνας του ΝΑΤΟ. Και ταυτόχρονα να πάψει να αποτελεί απλό καταναλωτή ασφάλειας προσκολλημένο σε μια συνταγή που μας έρχεται από τον ψυχρό πόλεμο που μας έχει αφήσει χρόνους πολλούς. Ο Τράμπ μας καλεί να επανεξοπλιστούμε ως μια ανάγκη του αιώνα που διανύουμε που όσο τον διανύουμε θα γίνεται εντονότερη.

Κι εδώ φαίνεται το επιχειρηματικό του δαιμόνιο. Γνωρίζοντας τις χρόνιες αδυναμίες της ευρωπαϊκής αμυντικής βιομηχανίας, αναπτύσσει
ανάλογη ρητορεία και κάνει την προμήθεια των αμερικανικών όπλων άμεση αναγκαιότητα ώστε με τα ποσά που θα πάρει να υλοποιήσει τον εσωτερικό του μεγάλο στόχο για μάζεμα χρήματος για τη μείωση των ελλειμμάτων.

Επομένως μας φωνάζει πως μια ουσιώδης συζήτηση για την τόνωση της ευρωπαϊκής αμυντικής βιομηχανικής βάσης είναι άλλη μια σοβαρή
παράμετρος. Πολλά ανάλογα θα μπορούμε να βρούμε. Γενικά όμως ο Τράμπ μας λέει να σοβαρευτούμε ως ένωση και να κοιτάξουμε προς τα εμπρός.
Όμως προς ώρας δεν διαπιστώνουμε στην Ευρώπη να αντιλαμβάνονται αρκετοί τις ευκαιρίες. Με την ΕΕ χρόνια να έχει μείνει ουραγός των ΗΠΑ και
του ΝΑΤΟ, μεγάλες χώρες αντί να κοιτάξουνε πως θα ανακτηθεί γεωπολιτικό κεφάλαιο, βλέπουμε να επανέρχονται σε μια αγχώδη επαναφορά της ρεάλ- πολιτίκ. Ο ρεαλισμός είναι αναπόσπαστο κομμάτι των διεθνών σχέσεων και πάντοτε μια σταθερά της διεθνούς πολιτικής, όποιο προσανατολισμό κι αν έχουμε. Όταν όμως γίνεται εσπευσμένα και σε μια λογική χιονοστιβάδας εγκυμονούνται λάθη που μπορεί να είναι χειρότερα από εκείνα που έχει παράξει η απραξία και η προσκόλληση/ρυμούλκηση. Ο Τράμπ επαναφέρει το ρεαλισμό και την ισχύ αλλά βλέπουμε πως έχει σαφείς κατευθυντήριες γραμμές για τις ΗΠΑ.

Δυστυχώς στην ΕΕ βλέπουμε από μεγάλες χώρες μικρή αντίληψη και επιδερμική εξέταση των πραγμάτων. Φυσικά και αναφερόμαστε
στην αναγωγή της Τουρκίας σε πανάκεια και λύση των θεμάτων ασφαλείας της Ευρώπης. Για τα χώρα μας ο Τράμπ δίνει επίσης την ευκαιρία να τρέξουμε τα πράγματα. Βλέπουμε ότι είναι πολύ δραστήριος στην περιοχή μας και οφείλουμε να εξετάσουμε τις πρακτικές του με διπλή ανάγνωση. Για να γίνουμε πιο σαφείς. Έχει από την αρχή του χρόνου δει δύο φορές τον πρόεδρο Ερντογάν. Συνειρμικά μπορούμε να πούμε ότι αναγνωρίζει το
μέγεθος του και τη θέση της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή.

Ταυτόχρονα είναι εκείνος που είχε επιβάλλει την αποβολή της Τουρκίας από το πρόγραμμα των F-35. Σε πολλές πρωτοβουλίες του έχει τον Ερντογάν δίπλα του ως σοβαρή σημειολογία αλλά ταυτόχρονα δεν λείανε την γλώσσα στο τι ζητά από την Τουρκία να κάνει. Οπότε μας δείχνει ένα δυναμικό τρόπο αντιμετώπισης και διπλής επίστρωσης στην εφαρμογή. Άρα πρέπει να ανέβουμε επίπεδο σχέσης με τις ΗΠΑ και τον ίδιο προσωπικά. Και να βρούμε τον κατάλληλο μοχλό. Αυτός δεν είναι άλλος από την ενέργεια, καθόσον οποιαδήποτε πράσινη ενεργειακή προοπτική δεν την αναγνωρίζει. Άλλωστε κι ίδιος το είπε ξεκάθαρα «drill baby, drill», οπότε πρέπει να τρέξουμε τα ενεργειακά μας. Όπως είπαμε και στο άρθρο της 12 Σεπτεμβρίου η
αδειοδότηση της CHEVRON μας δίνει ένα τεράστιο πλεονέκτημα. Όσο χολωμένος κι αν είναι με άστοχους (το λιγότερο) χαρακτηρισμούς περί
τραμπισμού, μια σοβαρή αντιμετώπιση των αμερικανικών πετρελαϊκών κολοσσών μπορεί να μεταστρέψει την άποψη του. Διότι σύντομα θα χρειαστεί
να παράσχει μεγάλες ποσότητες φυσικού αερίου προς την Ευρώπη και τα κοιτάσματα νοτίως της Κρήτης μπορούνε να είναι μια καλή πηγή.

Φυσικά και ως στήλη παραμένουμε υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας μας, αλλά αυτό δεν μας εμποδίζει να έχουμε ως άμεση προτεραιότητα το συμφέρον της Ελλάδας, ιδίως σε μια εποχή που αριθμός εταίρων έχει ανάγει την Τουρκία ως μάννα εξ ουρανού για την ευρωπαϊκή άμυνα. Με τον τρόπο αυτό όχι μόνο εξυπηρετούμε με τρόπο δραστικό τα αμερικανικά συμφέροντα, αλλά μπορούμε υπό το μανδύα αυτό να ανέβουμε επίπεδα εντός ΕΕ κάτι που δεν είναι και πολύ επιθυμητό για τους μεγάλους εταίρους μας οι οποίοι όμως υπολείπονται σημαντικά του αμερικανικού επικυρίαρχου.

Ολοκληρώνοντας θα συμπεράνουμε ότι ο Ντόναλντ Τράμπ συνιστά μια ιδιαίτερη περίπτωση αμερικανού πολιτικού. Που ταιριάζει στην πολιτική
αντιπαράθεση όπως έχει διαμορφωθεί στις ΗΠΑ. Διότι μεγάλες λαϊκές μάζες ταυτίζονται μαζί του κι εκφράζονται από αυτόν. Κι αυτό πρέπει να το λάβουμε σοβαρά υπόψη. Στο δυτικό κόσμο που ανήκουμε ως ΕΕ και χώρα, δεν είναι καθόλου σώφρον να λαμβάνουμε πολωτική θέση στα εσωτερικά πολιτικά πράγματα της ηγέτιδας χώρας. Σε μια εποχή που δεν οδεύουμε σε ένα νέο ψυχρό πόλεμο διότι η εποχή δεν έχει τα χαρακτηριστικά εκείνης της ιστορικής περιόδου, αλλά σταθερά πάμε σε μια δυναμική αντιπαράθεση της δύσης με όλους τους υπόλοιπους, δεν μπορούμε να δημιουργούμε ρήγματα ή να τα ενισχύουμε.

Διότι εκτός από την εντελώς διαφορετική οπτική των υπολοίπων με τη δύση, δεν πρέπει να αμελούμε πως κάποιοι από αυτούς έχουνε ήδη
πάρει μεγάλη φόρα. Στα του οίκου μας, δεν θα πρέπει να παρασυρόμαστε από συμπεριφορές μεγάλων χωρών διότι αυτές έχουν το υπόβαθρο να
σταθούνε διαφορετικά από εμάς που είμαστε μια μικρή χώρα, οπότε με πολλαπλάσιο κόστος θα μεταβάλλουμε μια κατάσταση. Σκόπιμα κρατήσαμε
για το τέλος, ώστε να το υπογραμμίσουμε δεόντως το γεγονός της αφίξεως της Αμερικανίδας πρέσβως κας Γκίλφοϊλντ. Η παράδοση των διαπιστευτηρίων της οποίας στον ΠτΔ προηγήθηκε της διεξαγωγής της σημαντικότατης συνόδου της διατλαντικής ενεργειακής συνεργασίας (Ζάππειο, 6-7 Νοεμβρίου), με την πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα συμμετοχή αριθμού Αμερικάνων υψηλών αξιωματούχων πρώτης γραμμής αλλά και υπουργών ενέργειας από 25 σημαντικές χώρες. Διόλου τυχαία η σύμπτωση με την άφιξης της κας Γκιλφόιλντ, προσωπικής φίλης (άρα και με υψηλό βαθμό εμπιστοσύνης) του προέδρου Τράμπ.

Μετά το λάθος του αρνητικού σχολιασμού προς εκείνον όπως παραπάνω επισημάναμε, η παρουσία της νέας πρέσβεως είναι το κλειδί με το οποίο μπορεί να αντιστραφεί το λάθος (= κακό) κλίμα που παράχθηκε. Αλλά προς Θεού, σεβασμός και προσοχή στην αντιμετώπιση της. Ενδεχομένως η κα Γκίλφοϊλντ να είναι μια εξωστρεφής προσωπικότητα, κάτι που ούτε κακό είναι ούτε πρέπει να μας αφορά. Άρα δεν μπορούμε να σχολιάσουμε ούτε τις επιλογές διασκέδασης ούτε τις τραγουδιστικές της προτιμήσεις ούτε τις στυλιστικές της επιλογές. Αυτά κάθε προσωπικότητα τα επιλέγει η ίδια και δεν αφορούν κανένα.

Το επισημαίνουμε διότι είναι συχνή η τάση μας να ασχολούμαστε με τα επουσιώδη. Να εκμεταλλευθούμε πλήρως την παρουσία της νέας αμερικανίδας πρέσβεως για να εξασφαλίσουμε θετικά σχόλια στην Ουάσινγκτον και για να πετύχουμε τα μέγιστα για τη χώρα μας. Με αυτές τις πεποιθήσεις, θα κλείσουμε λέγοντας πως ο πρόεδρος Τράμπ με τον ιδιόρρυθμο τρόπο του, μας προσφέρει ευκαιρίες για ανάπτυξη δράσης τόσο σε ευρω-ενωσιακό όσο και σε εθνικό επίπεδο.