Γράφει ο Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

Και έτσι εμφανίζεται τώρα επισήμως ο Λιθουανός Επίτροπος για την Άμυνα Andrius Kubılius (σαν αρχαίο ρωμαϊκό όνομα μοιάζει!) για να μας «εξηγήσει», και να μάθουμε εμείς οι αμαθείς, γιατί ο Πούτιν εντός τριών ετών θα επιτεθεί στην Ευρώπη!

Κατ’ αρχήν λέει πως αυτός είναι ο δημόσιος εχθρός νούμερο ένα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και τα drones στη Πολωνία δεν είναι παρά ένα test και όχι κάποιο «ατύχημα».

Γι’ αυτό θα πρέπει να προετοιμαστούμε. Και ο φωστήρας Λιθουανός δηλώνει εμφατικά σε μια συνέντευξη του στην ιταλική εφημερίδα Repubblica ότι με τα drones στη Πολωνία ο Πούτιν «θέλησε να καταλάβει πώς θα αντιδρούσαμε και πώς είμαστε σε θέση να προστατευτούμε. Μάθαμε κάτι το σημαντικό: η Συμμαχία αντέδρασε με τρόπο θετικό. Καταλάβαμε όμως και κάτι άλλο λιγότερο θετικό: ότι το σύστημα προστασίας αντι-drones δεν είναι καλά ανεπτυγμένο. Οι Ουκρανοί είναι σε θέση να καταστρέψουν το 80 ή 90% των drones χρησιμοποιώντας μοντέρνες τεχνικές. Θα πρέπει να μάθουμε απ’ αυτούς. Ιδού γιατί πριν από δύο εβδομάδες μαζί με την Πρόεδρο της Επιτροπής επισκεφθήκαμε όλες τις χώρες της γραμμής του μετώπου. Από τότε κιόλας ήταν εμφανές εκείνο που οι χώρες της πρώτης γραμμής ζητούσαν: μια ασπίδα άμυνας του ανατολικού συνόρου. Με δύο πρωταρχικά συνθετικά: το κλασικό auto-mobility και ένα τείχος anti-drones».

Ήδη λόγια σαν κι αυτά τίποτα άλλο δεν κάνουν παρά να επιβεβαιώσουν όσα δήλωσε ο Ρώσος αντιπρόσωπος Πέσκοφ: «Το ΝΑΤΟ είναι σε πόλεμο με τη Ρωσία». Και ο κοινοτικός ΥΠΑΜ με τα λεγόμενά του ακριβώς αυτό υπαινίχθηκε, κοινοτικός μεν, νατοϊκός δε, και ως συνήθως κρύβοντας την πραγματικότητα πίσω από τα λόγια.

Έτσι, κατ’ αρχήν ο Kubelius αποφάνθηκε πως στην ΕΕ πρέπει να οργανωθεί «ένα σύστημα κόντρα στα drones, το οποίο προπαντός να μας επιτρέπει να τα «βλέπουμε» για να τα σταματάμε. Οι Ουκρανοί έθεσαν σε λειτουργία ένα ολόκληρο δίχτυο ακουστικών αισθητήρων διότι με τα παραδοσιακά ραντάρ τα drones δεν εντοπίζονται».

Βέβαια σε αυτό το σημείο ο Λιθουανός παίζει με τα λόγια, ουσιαστικά επιχειρεί πονηρά να παραπλανήσει όταν μας λέει πως αυτό το «δίκτυο» δεν πρέπει «αναγκαστικά να είναι ΝΑΤΟ ή ΕΕ», αλλά πρέπει «να το αναπτύξουμε όλοι εμείς».

Τώρα πώς γίνεται το «όλοι εμείς» να βρισκόμαστε μέσα στο ΝΑΤΟ και το σύστημα να μην είναι αναγκαστικά ΝΑΤΟ μόνο ένας λιθουανικός εγκέφαλος μπορεί να το γνωρίζει!

Πάντως δεν μας εκπλήσσει γιατί από καιρό μάθαμε να ακούμε αυτούς τους «επίσημους» ευρω-κοινοτικούς να μας αραδιάζουν ό, τι σαχλαμάρες και άσχετα κατεβάζουν τα μυαλά τους.

«Πρέπει να καταλάβουμε», συνεχίζει χωρίς φρένα ο sir Kubelius «πως η Φινλανδία, οι Βαλτικές χώρες, η Πολωνία και επίσης η Ουκρανία δεν υπερασπίζονται μόνο τους εαυτούς τους, αλλά ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Νά γιατί θα πρέπει να υπάρξει ένα ευρωπαϊκό σχέδιο».

Άλλωστε αυτή είναι και η καραμελίτσα που οι κοινοτικοί δίνουν να πιπιλίζει ο Ζελένσκι για να τον έχουν «του χεριού τους» και έτοιμο να αφήσει να πεθάνει έναν ολόκληρο λαό, αν και ίσως τώρα να έχει αυνειδητοποιήσει ότι «τελειώνουν τα ψέματα» και για πρώτη φορά «προεξοφλεί» πως «θα πρέπει να πάρουμε δύσκολες αποφάσεις»!

(Είναι γνωστό πως στον πρώτο κίνδυνο καταστροφής ή ειρήνης που θα εμφανιστεί όλοι αυτοί οι μεγάλοι κρατικοί επίσημοι που κακαρίζουν πολεμικά θα είναι οι πρώτοι που θα εξαφανιστούν σε μακρινές χώρες. Εξάλλου ο ίδιος ο Ζελένσκι ντύνεται «στρατιωτικά» όχι για να πάει στον πόλεμο μαζί με εκείνους που πεθαίνουν (χαζός είναι;!), αλλά για να «προτρέψει» όλους τους άλλους να πάνε να πεθάνουν γι’ αυτόν!).

Και τότε ο Λιθουανός Επίτροπος «ρίχνει στο τραπέζι» το χαρτί του άρθρου 5 του ΝΑΤΟ, άλλο ένα δέλεαρ και «φόβητρο» δήθεν, και αναφέρεται στις αντικατασκοπικές υπηρεσίες που ξέρουν τα πάντα: «Για παράδειγμα η γερμανική υπηρεσία intelligence λέει ότι ο Πούτιν θα είναι έτοιμος να τεστάρει το άρθρο 5 του ΝΑΤΟ μέσα στα επόμενα τρία ή τέσσερα χρόνια. Πρόσφατα μάλιστα οι γερμανικές υπηρεσίες μας πληροφόρησαν πως έχουν τις αποδείξεις (η υπογράμμιση δική μας) «ότι στο Κρεμλίνο συζητούν γι αυτού του είδους σχέδια. Θα θέτουν σε εφαρμογή αυτά τα σχέδια επίθεσης; Αυτή είναι η ερώτηση χοίρων».

Και διερωτόμαστε: ποιος ξέρει για ποιο λόγο ο Λιθουανός παίρνει για παράδειγμα μόνο τους Γερμανούς σπιούνους και όχι κανέναν άλλο κοινοτικό; Οι άλλοι τί είναι; Μόνο οι Γερμανοί «αξίζουν»;

Όσο για την έκφραση «ερώτηση χοίρων», υποθέτουμε πως θα είναι μια χαρακτηριστική λιθουανική έκφραση σαν να λέμε |ερώτηση του ενός εκατομμυρίου». Αυτό δεν μας το εξήγησε.

Και έρχεται η ώρα της «συμβουλής» του φωστήρα Λιθουανού: «Εάν κατασκευάσουμε και αυξήσουμε πολύ γρήγορα τις δικές μας αμυντικές δυνατότητες, και είναι ό, τι προβλέπουν τα σχέδια μας του Readiness 2030, τότε θα είμαστε έτοιμοι να αποθαρρύνουμε οποιονδήποτε επιτιθέμενο. Ακριβώς για τον ίδιο λόγο έχουμε εγκρίνει και τον μηχανισμό των δανείων για 150 δις ευρώ, στον οποίο η Ιταλία παίρνει μέρος πολύ ενεργά».

Όπως ξέρουμε, τα 150 δις ευρώ είναι bond (ομολογιακά δάνεια) στα κράτη και είναι μέρος των συνολικών 800 δις ευρώ που οι ανόητοι ευρω-κοινοτικοί δεν ξέρουν πού θα τα βρουν, ωστόσο «θέσπισαν» για την στρατιωτική (ουτοπιστική) ισχυροποίηση της Ένωσης ώστε να μπορεί να τα βάλει με την υπερ-πυρηνική Ρωσία!

Στη συνέχεια της «νουθεσίας/διευκρίνισης» του Λιθουανού, το επόμενο βήμα είναι η προετοιμασία και εγκατάσταση μιας no fly zone μεταξύ Πολωνίας και Ουκρανίας για την οποία η ρωσική αντίδραση εξέφρασε αμέσως την αντίθεσή της. Αυτή η ζώνη, κατά τη γνώμη του Kubilius, «θα σήμαινε μια ισχυρή ανάπτυξη. Ένα σχετικό αίτημα της Ουκρανίας είχε γίνει κιόλας στην αρχή του πολέμου. Αλλά δεν ξέρω αν είναι και μια επιλογή της Ατλαντικής Συμμαχίας», λέει ο πολύς Kubilius, κατά τη γνώμη του οποίου (ας πεθάνουν άλλοι, εμένα τί με νοιάζει;) η υπεράσπιση του Κίεβου είναι οπωσδήποτε βασική «γιατί η Ουκρανία υπερασπίζεται εμάς. Στα τρία χρόνια δώσαμε 60 δις ευρώ, το ίδιο ποσό των Αμερικανών. Και 20 δις το χρόνο αντιπροσωπεύουν λιγότερο από το 0,1% του ΑΕΠ μας.

Η απάντησή μας στις ρωσικές επιθέσεις στην Ουκρανία και στις προκλήσεις προς τη Πολωνία θα πρέπει να είναι μια επένδυση στη παραγωγή ουκρανικών drones. Έτσι ο Πούτιν θα καταλάβει πως με τον πόλεμο δεν θα αποκτήσει τίποτα. Απεναντίας η Ουκρανία θα μπορεί να χτυπήσει ρωσικούς στόχους».

Δεν μπορεί κανείς να πιστέψει ότι ένας ΥΠΑΜ της Ε.Ε. είναι εκείνος που ξεστόμισε μια τόση ηλιθιότητα που περιέχει ειδικά η προτελευταία φράση! Λόγια φαφλατατζίδικα με τα οποία ο κύριος Kubilius είναι σαν να θέλει να μας πάρει στο μαϊτάπι. Και ελεύθερα προσποιείται πως δεν ξέρει ότι τα 60 δις της ΕΕ στην Ουκρανία είναι αφάνταστα πιο «βαριά» από τα 60 δις των ΗΠΑ στην Ουκρανία, πολύ απλά γιατί ενώ οι Αμερικανοί μπορούν να «τυπώσουν» όσα δολάρια θέλουν και κανείς και τίποτα δεν τους εμποδίζει, οι Κοινοτικοί ούτε στο όνειρό τους δεν μπορούν να κάνουν κάτι παρόμοιο! Και ό, τι βγαίνει από το ταμείο τους είναι ένα μόνιμο έλλειμμα που ποτέ δεν θα καλυφθεί όπως κάνουν οι Αμερικανοί.

Εμφανές λοιπόν το κοινοτικό handicap.

Έτσι για οποιαδήποτε χώρα της ΕΕ τα δις ευρώ που δίνει σε έναν τρίτο, που ούτε καν μέλος είναι, βαρύνουν αφάνταστα τον προϋπολογισμό της γιατί ουσιαστικά είναι σαν να τα χαρίζει και φεύγουν οριστικά και αμετάκλητα από τον κορβανά της.

Αυτά τα ολίγα για τον ουκρανόπληκτο Kubilius που θέλησε να προλάβει κι αυτός ο κάπως γέροντας δέκα λεπτά δόξας για να μας «εξηγήσει», νέα υπερ-Πυθία, τα του Πούτιν και της Ρωσίας, των δαιμόνων που μηχανεύονται, οι καταραμένοι, να πνίξουν τους αγγέλους Ουκρανούς και δυτικοευρωπαίους, πλην όμως… αθώες νατοϊκές περιστερές!

Ας ακούσουμε όμως τώρα για την Ουκρανία και μια άλλη φωνή απ’ την αντίπερα όχθη που «τολμά» να εκφράσει μερικές ιστορικές αλήθειες που πονούν βάσει των οποίων άλλωστε «καραδοκούν» η Πολωνία και η Ουγγαρία (και εν μέρει η Λευκορωσία) για το μετά του πολέμου «καταστατικό» της Ουκρανίας το οποίο οι όποιοι «πρόθυμοι» προσποιούνται πως δεν γνωρίζουν.

Είναι ο ανώτερος Αμερικανός αξιωματικός συνταγματάρχης ε. α. Duglas McGregor, πρώην στρατιωτικός σύμβουλος του πενταγώνου επί πρώτης προεδρίας Τραμπ, ο οποίος λιτά αλλά περιληπτικά «περιέγραψε» τί εστί Ουκρανία, ένα κράτος το οποίο ουδέποτε, στην ιστορία της Ευρώπης, είχε κάποια πραγματικά οντολογική και εθνική σημασία.

«Ukraine must disappear in order to create something more stable», είπε, «πρέπει να πάψει αυτή η Ουκρανία για να δημιουργηθεί στη θέση της κάτι πιο σταθερό», ειδικά στα σύνορα με τη Ρωσία (14.9.2025).

McGregor: Ukraine must disappear in order to create something more stable

HE IS CONVINCED THAT THE “ENTITY OF UKRAINE” IS MEANINGLESS AND HAS NEVER BEEN PARTICULARLY IMPORTANT

He recalled that even the American political scientist Zbigniew Brzezinski admitted that the left bank… pic.twitter.com/mZ1frlR84Q

— Sprinter Express (@SprinterExpres0) September 14, 2025

Και σίγουρα αναφέρεται σε μια φλου-χώρα η οποία μόνο επί Σοβιετικής ΄Ενωσης απέκτησε «όνομα» και «χώρο» και για την οποία λέει: «He is convinced that the ‘Entity of Ukraine’ is meaningless and has more been particularity important», πηγαίνοντας πίσω στον χρόνο σε ό, τι είχε δηλώσει ο Zbigniew Brzezinski.

Όσο για την «οντότητα» Ουκρανία, ο McGregor υπενθυμίζει πως «υπάρχουν χάρτες 500 ετών οι οποίοι δείχνουν ότι ένα μεγάλο μέρος της σημερινής Ουκρανίας δεν αποτελούσε ποτέ τμήμα της πραγματικής χώρας» διότι «το εν τρίτο ή και περισσότερο από την επικράτεια της δεν ήταν ποτέ ουκρανικό».

Και επ’ αυτού, μη ξεχνάμε πως πάνω από το 25% της χώρας είναι ρωσόφωνο, ενώ περίπου ανάλογα ποσοστά διεκδικούν ως δικά τους η Πολωνία και η Ουγγαρία, όπως και ένα μερίδιο και η Λευκορωσία, όπερ σημαίνει πως σε μεγάλο βαθμό κατοικείται από πληθυσμούς πολωνικής, ουγγρικής και λευκορωσικής καταγωγής, γλώσσας και ιστορίας.

Οπότε πολύ λίγο μένει ως «πραγματική Ουκρανία», ως απόδειξη ότι η χώρα αυτή είναι εντελώς τεχνητή, φτιαχτή, ίσως και ακόμη «δώρο» του Χρούστσοφ στην Ουκρανή σύζυγό του, μετά από την, επί αιώνες ρωσική Κριμαία, ενσωμάτωσή αυτής, επίσης «τεχνητή», στην Ουκρανία το 1954.

Και δεν είναι διόλου απίθανο μετά το τέλος του πολέμου να «αναζωπυρωθούν» με ένταση οι πολωνικές και ουγγρικές ενστάσεις αλυτρωτισμού με ό, τι αυτό συνεπάγεται για την ουκρανική γεωγραφία.

Έτσι στη πρώτη εκατονταετία της τρίτης χιλιετηρίδας μπορεί να παρακολουθήσουμε δύο διαμελισμούς: της Ουκρανίας, μιας χώρας έτσι κι αλλιώς ουδέποτε ενιαίας, και εν μέρει της Τουρκίας, δύο χώρες τα σύνορα των οποίων παρουσιάζουν πληθυσμιακές οντότητες που καμία σχέση δεν έχουν με ό, τι «ουκρανικό» και αντίστοιχα «τουρκικό».