Στην Ιερουσαλήμ τη βδομάδα που πέρασε ακυρώθηκε μια πενταμερής διεθνής σύσκεψη.
Τα τέσσερα κράτη της κεντρικής Ευρώπης, Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία και Ουγγαρία τα οποία συνεργάζονται στον οργανισμό Visegrad 4 (που ίδρυσαν το 1999), προγραμμάτιζαν συνάντηση μαζί με το Ισραήλ σε επίπεδο πρωθυπουργών. Το κύριο μέρος της ημερήσιας διάταξης αποτελούσε αίτημα του Ισραήλ να συζητηθούν τρόποι αντιμετώπισης της μη φιλικής, ή ακόμη εχθρικής πολιτικής της ΕΕ έναντι του Ισραήλ. Η συνάντηση θα ήταν η πρώτη των τεσσάρων κρατών εκτός Ευρώπης και θεωρήθηκε μεγάλη επιτυχία της ισραηλινής διπλωματίας και για τον επιπρόσθετο λόγο πως θα συνέρχονταν στην Ιερουσαλήμ και όχι στο Τέλ Αβίβ.
Ωστόσο, η συνάντηση ακυρώθηκε και περιορίστηκε σε διμερείς συναντήσεις. Ο Πολωνός πρωθυπουργός ακύρωσε τη συμμετοχή του εν μέσω εντονότατων αλληλοκατηγοριών με τους Ισραηλινούς. Τι συνέβη; Ποίοι οι λόγοι ακύρωσης της συνάντησης; Και γιατί έχει για την Κύπρο σημασία το παρασκήνιο αλλά και το προσκήνιο της ακύρωσης; Θα απαντήσω άμεσα και θα προσπαθήσω, όσο πιο οικονομικά μπορώ, να εξηγήσω τους λόγους.
Έχει σημασία διότι το παρασκήνιο της ακύρωσης αφορά στην αναβίωση του φασισμού στην Ευρώπη, την εκλογίκευση του γεγονότος αυτού από τις πολιτικές δυνάμεις της Ευρώπης και, κυρίως, από τις λεγόμενες και αυτοπροσδιοριζόμενες «αριστερές-προοδευτικές» δυνάμεις. Και έχει σημασία διότι μια καθοριστική παράμετρος αλλά και συνέπεια της εκλογίκευσης αυτής είναι και ο εξωραϊσμός, ή αλλιώς το «ξέπλυμα» («whitewashing») της τουρκικής στρατιωτικής κατοχής της Κύπρου που γίνεται με την ανοχή, όχι μόνο των ξένων, αλλά ακόμη των δικών μας «προοδευτικών» δυνάμεων και «μπροστάρηδων», τάχατες, κατά του νεοφασισμού και του νεοϊμπεριαλισμού.
Η αντιπαράθεση μεταξύ Πολωνίας και Ισραήλ άρχισε πριν μερικά χρόνια όταν η Βαρσοβία ποινικοποίησε οποιαδήποτε αναφορά που στιγμάτιζε την Πολωνία ως συνεργάτη των Ναζί στην εξολόθρευση των Εβραίων της Πολωνίας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι αντιδράσεις στο Ισραήλ υπήρξαν έντονες διότι ναι μεν και η Πολωνία υπήρξε θύμα του ναζισμού, ένας όμως μεγάλος αριθμός Πολωνών συνεργάστηκε με τους Γερμανούς στην εξολόθρευση 3 περίπου εκατ. Πολωνο-Εβραίων. Τελικά προέκυψε ένας συμβιβασμός με τους Πολωνούς να «μαλακώνουν» τις ποινικές συνέπειες του νόμου, ενώ μια κοινή διακήρυξη των δύο κρατών ανέφερε πως η πολωνική αντίσταση βοήθησε στη διάσωση Εβραίων.
Επειδή ο Πρωθυπουργός Νετανιάχου που υπέγραψε την κοινή δήλωση κατηγορήθηκε έντονα πως εξωράιζε τον ρόλο των Πολωνών, σε πρόσφατη επίσκεψή του στην Πολωνία επανέφερε το θέμα. Δήλωσε πως Πολωνοί υπήρξαν συνεργοί των Γερμανών στο έγκλημα. Οι δηλώσεις του παραποιήθηκαν στον ισραηλινό Τύπο. Γράφτηκε πως δήλωσε «οι Πολωνοί» και όχι «Πολωνοί», όπως πράγματι είπε. Αυτά έγιναν στις παραμονές της συνάντησης της Ιερουσαλήμ. Ο Πρωθυπουργός της Πολωνίας ζήτησε εξηγήσεις, αλλιώς δεν θα συμμετείχε στη σύσκεψη. Εξηγήσεις δόθηκαν και το θέμα έληξε. Αλλά μόνο για λίγο. Επανήλθε ο νέος ΥΠΕΞ του Ισραήλ, που με δριμύτητα επανέλαβε δηλώσεις παλαιότερου Ισραηλινού πρωθυπουργού πως οι Πολωνοί μαθαίνουν να είναι αντι-σημίτες «βυζάνοντας τη μάνα τους» και πως πολλοί συνεργάστηκαν με τους Ναζί. Ο Πολωνός πρωθυπουργός θεωρήσω τη δήλωση ρατσιστική, ακύρωσε τη συμμετοχή του και απαίτησε «συγγνώμη» από το Ισραήλ.
Εδώ χρειάζεται η απαιτούμενη ιστορική παρένθεση, λόγω της αναβίωσης του φασισμού τις μέρες μας σε ολόκληρη την Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Ανατολική. Οι Ισραηλινοί μπορεί να υπερβάλλουν λεκτικά αλλά η αλήθεια είναι μία. Οι Ευρωπαίοι, ναι, πολέμησαν τον φασισμό και τον ναζισμό. Αλλά πολλοί συνεργάστηκαν με τους Ναζί. Και βέβαια δεν είναι οι Ευρωπαίοι, όπως προπαγανδίζεται, που έσπασαν τη ραχοκοκαλιά του φασισμού αλλά οι Σοβιετικοί, με τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο -όχι κομμουνιστικό αλλά πατριωτικό- αρχίζοντας από το Στάλινγκραντ το 1942. Και από εκεί αρχίζουν και τα μεγάλα ψέματα για τον πόλεμο κατά του φασισμού. Σήμερα ο ιστορικός αναθεωρητισμός τείνει να εξελιχθεί σε κυρίαρχη ιδεολογία σε χώρες της ανατολικής Ευρώπης, με το μαύρο να μεταμορφώνεται σε άσπρο και να μηδενίζονται σχεδόν τα πάντα.
- Σε όλη τη διάρκεια του πολέμου, φασιστικά καθεστώτα στην Ευρώπη -στη Γαλλία, στη Βουλγαρία, στη Ρουμανία, στην Κροατία, στην Ουκρανία, στην Πολωνία, στην Ολλανδία, στις σκανδιναβικές χώρες και στα λοιπά Βαλκάνια- οι συνεργασίες με τους Ναζί ήταν φυσιολογικές και καθημερινές. Σε ορισμένες, τα εγκλήματα ξεπερνούσαν και αυτά του Ναζισμού! Στη δε Ανατολική Ευρώπη, όσο πιο καθολικό ήταν το θρήσκευμα των χωρών -με την Καθολική Εκκλησία να πρωτοστατεί- τόσο πιο άγρια υπήρξαν τα εγκλήματα πολέμου στις χώρες αυτές κατά Εβραίων, Σέρβων Τσιγγάνων, Ρώσων, κ.ά.
Στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου και ειδικά με το τέλος του, κορυφώθηκε ένας αναθεωρητισμός όπου οι συνεργάτες του ναζισμού μεταμορφώθηκαν σε αντι-ναζιστές, σε ήρωες και μερικοί ακόμη αγιοποιήθηκαν από την Καθολική Εκκλησία. Δεν είναι μόνο η περίπτωση του ναζιστή Ουκρανού Stephan Bandera του σημερινού «εθνικού» ήρωα της Ουκρανίας. Είναι και του Βούλγαρου φασίστα Hristo Lukov. Είναι και του Κροάτη Αρχιεπισκόπου του Ζάκρεπ που αγιοποιήθηκε. Είναι και ο αμφιλεγόμενος ρόλος του Πάπας Pius XII (υπάρχει και βιβλίο του John Cornwell , «Hitler’s Pope», 1999), με τον κατάλογο να είναι ατελείωτος. Και για να μη μακρολογώ, υπάρχει το εξαιρετικό βιβλίο του Christopher Simpson «Blowback» 1988 που τεκμηριώνει -με αμερικανικά κυρίως έγγραφα- πως λόγω του Ψυχρού Πολέμου και στο όνομα του αντικομμουνισμού, η Δύση, με επικεφαλής τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο, αποενοχοποίησαν τους συνεργάτες τις φασισμού και του ναζισμού, συνεργάστηκαν μαζί τους και νομιμοποίησαν, κυριολεκτικά, δεκάδες χιλιάδες από αυτούς μέσα στις δυτικές κοινωνίες.
Έθεσαν έτσι τα θεμέλια για τον αναθεωρητισμό, του οποίου μια άμεση συνέπεια είναι και η αναβίωση του φασισμού στην Ευρώπη σήμερα.
Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ
Βέβαια για να λέμε και του «στραβού το δίκιο», για τα σημερινά στην Ευρώπη μεγάλη ευθύνη, ίσως και τη μεγαλύτερη, φέρει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Που μπορούσε να ακολουθήσει μιαν άλλη πολιτική αλλά που σκόπιμα δεν ακολούθησε. Και δεν φταίει η κρίση του 2008. Η κρίση ήταν παγκόσμια. Αλλά είναι στην ΕΕ που σε μια δεκαετία και λόγω των συνειδητών επιλογών των Βρυξελλών διαλύθηκε, κυριολεκτικά, η μεσαία τάξη. Τα εισοδήματά της συρρικνώθηκαν κατά δύο τρίτα. Χώρες όπως η Ελλάδα φτωχοποιήθηκαν και έγιναν αποικίες χρέους. Στη δε Κύπρο συνέβη κάτι που μόνο οι Ναζί (το 1937 με τις περιουσίες των Εβραίων) και οι μιμητές τους οι Τούρκοι (το 1942 με τις περιουσίες Ελλήνων/Αρμενίων) εφάρμοσαν. Κατέκλεψαν σε μια νύχτα, το 2013, τις οικονομίες πολιτών της ΕΕ από τις τράπεζες αυθαίρετα και με το «έτσι θέλω» – by fiat. Ως να μην ήταν οι Κύπριοι νοικοκυραίοι, αλλά κλέφτες, λωποδύτες, και ναρκοέμποροι
Διακυβεύονται πολλά
Τελειώνω εκεί που άρχισα. Καλώς ακυρώθηκε η σύσκεψη της Ιερουσαλήμ. Καλώς αντέδρασαν στο Ισραήλ στις προσπάθειες παραγραφής της ιστορίας του φασισμού στην Ευρώπη, στον εξωραϊσμό του και στον εξαγνισμό των εγκλημάτων του κατά της ανθρωπότητας. Ναι, οι Ισραηλινοί δεν έχουν τη φωλιά της καθαρή έναντι των Παλαιστινίων. Και δεν πρόκειται ποτέ να ξεφύγουν από το στίγμα της στρατιωτικής κατοχής αραβικών εδαφών παρά μόνο αν αποχωρήσουν από τα εδάφη που κατέκτησαν, συνάψουν συνθήκη ειρήνης, και αποδεχτούν τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους. Όμως άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Και αυτό μας φέρνει στα δικά μας. Δεν μπορεί να δεχόμαστε τον αναθεωρητισμό αναφορικά με την τουρκική εισβολή (και του πραξικοπήματος, για να προλάβω τους κακοθελητές -και ας ανατρέξουν στα γραφόμενά μου), να εξαγνίζουμε τις σφαγές, τον εποικισμό και τα εγκλήματα του τουρκικού φασισμού στην Κύπρο, να εξωραΐζουμε τον νεοϊμπεριαλισμό των δυτικών πατρώνων τους, γιατί διακυβεύονται άλλα, τάχατες, ζητήματα «υψηλών αρχών και πολιτικών». Ποια είναι τέλος πάντων αυτά; Ξεπερνούν τις πεζές σκοπιμότητες; Γιατί αναζητείται λύση από την αμερικανική δεξιά και την αμερικανική αριστερά στην Κύπρο που να συμβιβάζεται, τάχατες, με τα στρατηγικά συμφέροντα της Τουρκίας; Δηλαδή τη συνέχιση των εγγυήσεων και της τουρκικής κατοχής; Διότι αυτός είναι, προφανώς, ο ανομολόγητός τους λόγος. Όσα και να λένε. Και όσα διαπρυσίως κηρύττουν.
