Τα κλιμάκια της γερμανικής Τρόικας
έχουν ήδη αναλάβει τη διακυβέρνηση της Ελλάδας, ενώ επιλέχθηκαν υπουργοί
που δεν θα φέρνουν αντίρρηση στους κατακτητές, υπογράφοντας τα πάντα –
έχοντας σκόπιμα άγνοια του αντικειμένου τους

«Όπως έχουμε αναλύσει χάσαμε άδικα μία μεγάλη μάχη, λόγω των τεράστιων καθυστερήσεων και λαθών του πρωθυπουργού,
έχοντας μετατραπεί σε «Προτεκτοράτο Χρέους», αλλά όχι τον πόλεμο – τον
οποίο δεν θα κερδίσει η Γερμανία η οποία, αντίθετα, επιβάλλεται σε όλες
τις μάχες αλλά χάνει τον πόλεμο.

Ειδικότερα, κατά τη διάρκεια του 2ου
Παγκοσμίου Πολέμου οι Γερμανοί κατέλαβαν την Ελλάδα, όπως επίσης πολλές
άλλες ευρωπαϊκές χώρες – ενώ οι μνήμες, οι οποίες είναι στα γονίδια όλων
μας, έχουν ξυπνήσει, αντιλαμβανόμενοι πως η ιστορία επαναλαμβάνεται με τη νέα γερμανική κατοχή, αν και με οικονομικά όπλα.

Ο πραξικοπηματικός τρόπος τώρα, με τον οποίο εκβιάσθηκε ο πρωθυπουργός, δεν έγινε μόνο αισθητός στην Ελλάδα αλλά, επίσης, σε ολόκληρη την Ευρώπη – οπότε θα λειτουργήσει ως μπούμερανγκ για τη Γερμανία».

Άρθρο

Σύμφωνα με την ανάλυση ενός αμερικανικού περιοδικού (πηγή), η κυβέρνηση αποφάσισε το δημοψήφισμα, αδυνατώντας να επιλέξει μεταξύ της βραχυπρόθεσμης καταστροφής του χρηματοπιστωτικού συστήματος, καθώς επίσης της μακροπρόθεσμης δυστυχίας – ευρισκόμενη ως εκ τούτου σε δύσκολη θέση (λιτότητα ή θάνατος).

Αποφάσισε λοιπόν να κάνει αυτό που συνηθίζουν ορισμένοι κακοί παίχτες στο σκάκι, όταν βρεθούν σε μία αντίστοιχη θέση – όπου χτυπούν με το χέρι τη σκακιέρα, δήθεν κατά λάθος ή/και λόγω του εκνευρισμού που τους προκάλεσε ο αντίπαλος, με αποτέλεσμα να πέσουν τα πιόνια και να σταματήσει η παρτίδα.

Εάν λοιπόν χανόταν η ψηφοφορία, εάν υπερίσχυε δηλαδή το «ΝΑΙ», τότε η κυβέρνηση θα συνθηκολογούσε άνευ όρων με τα γερμανικά αιτήματα, ισχυριζόμενη πως αυτή ήταν η βούληση του λαού –
ενώ, στην αντίθετη περίπτωση (ΟΧΙ), θα έπειθε την Ευρώπη, λέγοντας πως η
χαλάρωση της πολιτικής λιτότητας δεν ήταν μόνο δική της επιθυμία ή των
ψηφοφόρων της αλλά, επίσης, της πλειοψηφίας των Ελλήνων Πολιτών.

Τελικά όμως δεν τα κατέφερε επικαλούμενη την εθνική κυριαρχία, με βάση το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος – αντίθετα, η Γερμανία απάντησε με την απαίτηση παραχώρησης των δικαιωμάτων της εθνικής κυριαρχίας, μέσω της συμφωνίας που επέβαλλε στον πρωθυπουργό.

Μία διαδικασία που ευρίσκεται ήδη σε εξέλιξη, αφού τα κλιμάκια της Τρόικα, η οποία ουσιαστικά ελέγχεται από τη Γερμανία, έχουν ήδη αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας
– ενώ η κυβέρνηση επέλεξε «κατ’ εντολή» υπουργούς, οι οποίοι δεν θα
φέρνουν αντίρρηση στους κατακτητές, υπογράφοντας ότι τους ζητηθεί και
έχοντας σκόπιμα άγνοια του αντικειμένου τους.

.

Οι στόχοι της Γερμανίας 

Έχοντας μελετήσει διεξοδικά τη Γερμανία, γνωρίζουμε πως οι αναφορές
της κρύβουν τους πραγματικούς στόχους της πολύ καλά, πίσω από τις
γραμμές – όπως, για παράδειγμα, το άρθρο της «Die Welt» (πηγή), μέσω του οποίου προσπαθεί να αποπροσανατολίσει τους Ευρωπαίους, ισχυριζόμενη αλαζονικά πως το μίσος τους εναντίον της Γερμανίας οφείλεται στην οικονομική υπεροχή της.

Δεν διστάζει δε να χρησιμοποιήσει την έκφραση «4ο Ράιχ» γράφοντας όμως ταυτόχρονα ότι, «όλες οι χώρες προσπαθούν να φορτώσουν τις αποτυχίες τους στους κακούς Γερμανούς«
– προσθέτοντας στο τέλος πως οι ίδιοι πρέπει να παραδειγματισθούν από
τον τρόπο, με τον οποίο κάποτε η πανίσχυρη βρετανική αυτοκρατορία
αντιμετώπισε το ίδιο θέμα!

Περαιτέρω, γνωρίζουμε πως η Γερμανία
οφείλει την οικονομική της άνοδο στην ΕΕ, καθώς επίσης στην Ευρωζώνη,
ενώ τρέφεται κυριολεκτικά από την κρίση χρέους των άλλων
– όπως έχουμε τεκμηριώσει πολλές φορές, με κριτήριο την τεράστια αύξηση
των εμπορικών πλεονασμάτων της μετά την υιοθέτηση του ευρώ, κυρίως όμως
μετά το 2008, όπου μέσω της κρίσης υποτιμάται συνεχώς το νόμισμα, προς
όφελος των εξαγωγών της  (γράφημα), ενώ η μία μετά την άλλη χώρα της
Ευρωζώνης εξαρτάται από τη Γερμανία.

.

.

Επομένως, τυχόν κατάρρευση της Ευρωζώνης ή/και της ΕΕ, με αφετηρία
την Ελλάδα, θα ήταν εξαιρετικά επιβλαβής για τη γερμανική οικονομία –
ενώ, από την άλλη πλευρά, δεν θα μπορούσε να αποδεχθεί μία ειδική μεταχείριση της Ελλάδας, πόσο μάλλον την ονομαστική διαγραφή του χρέους της, δημιουργώντας έτσι ένα «δεδικασμένο» για τις υπόλοιπες υπερχρεωμένες χώρες της Ευρωζώνης.

.

Η μπλόφα

Από την άλλη πλευρά, εάν η Ευρώπη εξελισσόταν σε μία «επιλεκτική
συγγένεια» των μελών της, όπως είχε πει ο Γκαίτε, όπου κάθε χώρα θα
μπορούσε να βγει όποτε ήθελε, τότε θα είχε τεθεί σε κίνδυνο η μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του ευρώ – το οποίο άλλωστε θεωρείται ως ένα θνησιγενές νόμισμα (άρθρο).

Επί πλέον, η «κατά το δοκούν» έξοδος από την Ευρωζώνη θα επηρέαζε
επίσης την ΕΕ, αφού θα σηματοδοτούσε μία ανάλογη συμπεριφορά – ενώ τα κράτη θα μπορούσαν να υιοθετήσουν εξερχόμενα προστατευτικούς τελωνειακούς δασμούς,
δημιουργώντας τεράστια προβλήματα στις εξαγωγές της Γερμανίας. Ειδικά
όσον αφορά την Ελλάδα, η έξοδος της από το ευρώ, την οποία πρότεινε η
καγκελάριος στον πρωθυπουργό ως μία προσωρινή κατάσταση για πέντε
χρόνια, θα προϋπέθετε την έξοδο της από την ΕΕ – ένα ενδεχόμενο που θα
άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου.

Εκτός αυτού, υιοθετώντας η Ελλάδα τη νέα δραχμή δεν θα μπορούσε ποτέ να πληρώσει τα χρέη της –
τα οποία δεν αφορούν μόνο το δημόσιο αλλά, επίσης, το συνολικό
εξωτερικό χρέος (περί τα 420 δις €), τον ELA (90 δις €), καθώς επίσης το
Target 2 (πάνω από 100 δις €).

Είναι εύλογο λοιπόν το ότι, η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη δεν
θα ωφελούσε σε καμία περίπτωση τη Γερμανία – οπότε αιτιολογείται το
συμπέρασμα, σύμφωνα με το οποίο όταν φοβάται κανείς κάτι σε μία διαπραγμάτευση, η καλύτερη στρατηγική είναι να απαιτήσει να γίνει αυτό που φοβάται, μπλοφάροντας.
Η τακτική βέβαια που ακολούθησε ο έμπειρος Γερμανός υπουργός
οικονομικών, απέναντι στον ανεπαρκή Έλληνα συνάδελφό του, είχε πολλές
διαφορετικές πτυχές – τις οποίες αναλύσαμε σε προηγούμενο κείμενο μας (Το γερμανικό πραξικόπημα).

Εν τούτοις, η Γερμανοί ποτέ δεν μπλοφάρουν, έχοντας ένα καλό και ένα
κακό χαρτί – αφού δεν παίζουν το μέλλον της χώρας τους στα ζάρια, όπως
συχνά οι ελληνικές κυβερνήσεις. Παράλληλα, δεν αφήνουν απολύτως τίποτα στην τύχη, λόγω της έμφυτης ανασφάλειας τους, ακόμη και παρανομώντας κάποιες φορές – όπως όταν έκλεισαν τις ελληνικές τράπεζες (άρθρο), για να εντείνουν τον εκβιασμό.

Επομένως, είχαν προβλέψει τυχόν άρνηση του πρωθυπουργού να αποδεχθεί το εξαιρετικά σκληρό Μνημόνιο Νούμερο ΙΙΙ – το οποίο ήταν (είναι) τόσο αποικιοκρατικό, ακριβώς επειδή ήθελαν να γίνει πιστευτή η μπλόφα τους.

Με δεδομένο όμως το ότι, οι διαδικασίες εξόδου από την ΕΕ, την οποία
προϋποθέτει η έξοδος από την Ευρωζώνη, θα διαρκούσαν τουλάχιστον δύο
χρόνια, ενώ η Ελλάδα δεν είχε καθόλου ρεζέρβες καθυστερώντας απαράδεκτα εάν όχι ανόητα τις διαπραγματεύσεις, η χώρα μας, εάν δεν συμβιβαζόταν ο πρωθυπουργός, θα χρεοκοπούσε άτακτα εντός της Ευρωζώνης.

Με κλειστές τράπεζες και χωρίς καθόλου χρήματα στα ταμεία της ή εναλλακτικές λύσεις στη διάθεση της, η Ελλάδα τότε θα καταστρεφόταν, αποτελώντας ένα ιδανικό παράδειγμα προς αποφυγή
– κάτι που συνηθίζει η Γερμανία, η οποία τιμωρεί αυστηρά ένα λογιστή,
για να συνετισθούν οι υπόλοιποι. Ένα παράδειγμα επομένως ικανό να
τρομοκρατήσει «ναζιστικά» όλες τις υπόλοιπες χώρες – οπότε να διατηρήσει τη συνοχή της Ευρωζώνης, καθώς επίσης της ΕΕ, χωρίς να υποχρεωθεί η Γερμανία σε συμβιβασμό με την Ελλάδα.

.

Η άλλη όψη του νομίσματος

Εισαγωγικά, όλοι γνωρίζουν πλέον τον τρόπο, με τον οποίο οι Γερμανοί
επιβλήθηκαν στην Ευρωζώνη, με τη βοήθεια της συνήθους τακτικής τους – του μερκαντιλισμού, ο οποίος βασίζεται στο μισθολογικό dumping που υιοθετήθηκε το 2000, από την κατ’ επίφαση σοσιαλιστική της κυβέρνηση.

Είναι άλλωστε τόσο φανερός, όπως φαίνεται από το γράφημα που
ακολουθεί, ώστε κανένας δεν μπορεί να αμφιβάλλει – ενώ την ίδια τακτική
ακολουθούν οι εμπορικές της επιχειρήσεις (τιμολογιακό dumping, το οποίο φαίνεται από την Lidl στην Ελλάδα), με τις βαριές βιομηχανίες της να επιλέγουν παραδοσιακά το χρηματισμό των στελεχών των πελατών τους, ιδίως του δημοσίου (άρθρο).

.

.

Πραγματική ωριαία παραγωγικότητα (μπλε καμπύλη), πραγματικός ωριαίος
μισθός (κόκκινη καμπύλη), πραγματική μείωση των μισθών (απόσταση μεταξύ
των δύο, γαλάζια επιφάνεια), ίση με 1,6 τρις € ή με 55% του ΑΕΠ!

Περαιτέρω, οι Γερμανοί έκαναν το μοιραίο λάθος στη διαπραγμάτευση με
την Ελλάδα, αφενός μεν να δείξουν το πραγματικό τους πρόσωπο, αφετέρου
να φανεί πως είναι πράγματι οι κυρίαρχοι της ΕΕ – η ελέγχουσα, ηγετική
οντότητα, κάτι που προσπαθούσαν ανέκαθεν να κρύψουν πίσω από τη Γαλλία και τον δήθεν γαλλογερμανικό άξονα, ο οποίος έπαιρνε από κοινού τις αποφάσεις.

Αυτός ήταν ο λόγος που από τις ελληνικές στάχτες αναδύθηκε ο άξονας Γαλλίας-Ιταλίας, οι οποίες κατανόησαν επιτέλους πως δεν συμμετείχαν σε μία ευρωπαϊκή διαπραγμάτευση αλλά, αντίθετα, σε μία γερμανική – αποτελώντας ουσιαστικά ανέκαθεν το «ανδρείκελο» («γλάστρα») της Γερμανίας, η οποία επιδίωξε και επέβαλλε στην Ελλάδα την ήττα κατά κράτος: την εθνική μας ταπείνωση.

Η Γερμανία είχε συμμάχους στη διαπραγμάτευση, είχε όμως και εχθρούς – τους οποίους έκανε το λάθος να αγνοήσει, όσον αφορά τη μη συμφωνία τους με το κλείσιμο των τραπεζών, καθώς επίσης με την άρση της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας.

Παρά το ότι λοιπόν η Ελλάδα είναι πλέον υπό την επίβλεψη των δανειστών της, υπό ξένη κυριαρχία δηλαδή και μάλιστα γερμανική,
οι ελπίδες δεν έχουν χαθεί – κρίνοντας από τη στάση του διοικητή της
ΕΚΤ, καθώς επίσης από αυτήν της Ιταλίας, της Γαλλίας και της Πολωνίας,
ενώ θα προστεθούν σταδιακά και άλλες χώρες, οι οποίες άρχισαν να
φοβούνται τη Γερμανία.

.

Επίλογος

Όπως έχουμε αναλύσει χάσαμε άδικα μία μεγάλη μάχη, λόγω των τεράστιων καθυστερήσεων και λαθών του πρωθυπουργού, έχοντας μετατραπεί σε «Προτεκτοράτο Χρέους», καθόλου απίθανο με την υπόγεια δράση (σαμποτάζ) του πρώην υπουργού οικονομικών (άρθρο),
αλλά όχι τον πόλεμο – τον οποίο δεν θα κερδίσει η «επιτιθέμενη
αυτοκρατορία» η οποία, αντίθετα, επιβάλλεται σε όλες τις μάχες αλλά
χάνει τον πόλεμο.

Ειδικότερα, κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου οι Γερμανοί
κατέλαβαν την Ελλάδα, όπως επίσης πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες – ενώ οι
μνήμες, οι οποίες είναι στα γονίδια όλων μας, έχουν ξυπνήσει, αντιλαμβανόμενοι πως η ιστορία επαναλαμβάνεται με τη νέα γερμανική επεκτατικότητα και κατοχή, αν και με οικονομικά όπλα.

Ο πραξικοπηματικός τρόπος, με τον οποίο εκβιάσθηκε ο πρωθυπουργός, δεν έγινε μόνο αισθητός στην Ελλάδα αλλά, επίσης, σε ολόκληρη την Ευρώπη – οπότε θα λειτουργήσει ως μπούμερανγκ για τη Γερμανία.

Ειδικά όσον αφορά τους Έλληνες τα νέα μέτρα, όταν εφαρμοσθούν, θα
προκαλέσουν μεγάλες αντιδράσεις – αρκεί να μην κάνει το τεράστιο λάθος
να τα αγνοήσει η κυβέρνηση, δίνοντας το ηθικό έρεισμα στη Γερμανία να την κατηγορήσει για ασυνέπεια και έλλειψη εμπιστοσύνης, ανακτώντας έτσι τη στήριξη των υπολοίπων κρατών.

Ως εκ τούτου, έχουμε ταθεί υπέρ της «βασιλικότερης του Βασιλιά»
εφαρμογής τους, χωρίς καμία απολύτως καθυστέρηση – έτσι ώστε να μην
δοθεί χρόνος στη Γερμανία να διορθώσει τα σφάλματα της, καθώς επίσης να μην προλάβει να λεηλατήσει την ιδιωτική και δημόσια περιουσία μας.
Δυστυχώς δε, η κυβέρνηση πρέπει να εφαρμόσει πρώτα εκείνα τα μέτρα που
εξαθλιώνουν – όπως η μείωση των συντάξεων και η αύξηση των φόρων.

Αυτή η εξαθλίωση, κατ’ επιταγή της Γερμανίας, δεν θα εξοργίσει μόνο τους Έλληνες ή τους Ευρωπαίους, αλλά ολόκληρο τον πλανήτη – ο οποίος ήδη, μετά το αποικιοκρατικό τρίτο μνημόνιο, έχει βάλει στο στόχαστρο τη Γερμανία (ανάλυση).
Όλοι όσοι θα υποφέρουμε δε οφείλουμε να καταλάβουμε πως σήμερα δεν
υπάρχει άλλη λύση – καθώς επίσης πως είναι προτιμότερο να βιώσουμε μία
βραχυπρόθεσμη οδύνη, όσο σκληρό και αν ακούγεται, παρά τη μακροπρόθεσμη
γερμανική κατοχή.

Όσον αφορά την κυβέρνηση, πρέπει να πάψει να ωραιοποιεί τον ολέθριο συμβιβασμό της – να λέει ξανά την Τρόικα με το όνομα της, να δείχνει τις εικόνες των γερμανικών κατοχικών δυνάμεων στα υπουργεία της χώρας, καθώς
επίσης όλα όσα δεινά έχει προκαλέσει η πολιτική των μνημονίων στην
πατρίδα μας. Έτσι θα ξεσηκωθεί ολόκληρη η Ευρώπη εναντίον της Γερμανίας,
οπότε θα κερδίσουμε τον πόλεμο – κάτι που δυστυχώς δεν επιτυγχάνεται
χωρίς θύματα.

Ολοκληρώνοντας, μπορεί να κάνουμε λάθος όσον αφορά τις εκτιμήσεις ή
τις προτάσεις μας, αφού κανένας δεν είναι σε θέση να ισχυρισθεί το
αντίθετο. Θεωρούμε όμως ότι δεν είναι αβάσιμες ή μη σωστά τεκμηριωμένες,
ενώ έχουν στόχο να ενισχύσουν τις συζητήσεις γύρω από το θέμα – οπότε να βρεθεί από κοινού η σωστή λύση.

.

Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι ένας σύγχρονος οικονομολόγος,
πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο
του Αμβούργου – όπου και δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά για αρκετά
χρόνια, με ιδιόκτητες επιχειρήσεις σε όλες τις πόλεις της Γερμανίας.
Έχει  εκδώσει τρία βιβλία αναφορικά με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική
κρίση, ενώ έχει δημοσιεύσει πάνω από 2.500 αναλύσεις σε ηλεκτρονικά και
έντυπα μέσα, με κέντρο βάρους την εθνική και διεθνή μακροοικονομία,
καθώς επίσης το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.

.