Στο δεύτερο μέρος του οδοιπορικού του Newsbomb.gr σας παρουσιάζουμε τα ενδότερα της Μεγάλης Ελλάδας, δηλαδή τον Κρότωνα και την Καλαβρία. Είχε προηγηθεί το πρώτο μέρος, στο οποίο παρουσιάστηκε το οδοιπορικό στη Νάπολι, την Ποσειδωνία, τον Τάραντα και το Μεταπόντιο, ενώ το τρίτο και τελευταίο μέρος περιλαμβάνει τη Σικελία και θα δημοσιευτεί σε μια εβδομάδα.

Το ταξίδι μας ξεκινά ωστόσο από τον παγκοσμίως δημοφιλή προορισμό και προστατευόμενη περιοχή της Unesco, τη σπουδαία Ματέρα. Εκεί, βρέθηκαν ίχνη ανθρώπινης παρουσίας πολλές χιλιάδες χρόνια πριν και από τους ελληνικούς εποικισμούς -ήταν πιθανότατα οι πρώτοι άνθρωποι που κατοίκησαν την ιταλική χερσόνησο- μέσα στα σπήλαια που σώζονται μέχρι σήμερα. Κάποια από αυτά, μεταμορφώθηκαν σε Ορθόδοξες εκκλησίες τους μετέπειτα αιώνες, με υπέροχες τοιχογραφίες, ειδικά στη μονή του Αγίου Νικολάου του Έλληνα.

Συνεχίζουμε στον κόλπο του Τάραντα και σταματάμε στη Σύβαρις, ξακουστή κάποτε αποικία μας, γνωστή ωστόσο για τις ακραίες απολαύσεις χωρίς όριο (εξ ου και η φράση «συβαριτισμός») των κατοίκων της. Λένε ότι οι κοινωνίες που ζουν έτσι, με έμφαση μόνο στον υλισμό, δεν δημιουργούν ούτε ιστορία ούτε τις προϋποθέσεις για να επιβιώσουν. Έτσι συνέβη και με τη Σύβαρις, την οποία οι Κροτωνιάτες κατέστρεψαν ολοκληρωτικά, ισοπεδώνοντας μάλιστα την πόλη στρέφοντας δύο ποταμούς στο κέντρο της ώστε να την καταποντίσουν.

Φτάνουμε στον Κρότωνα, γνωστό παγκοσμίως -κάποτε- κυρίως για τον υπερ-αθλητή, τον Μίλωνα, και τις σπουδαίες επιδόσεις τους σε όλα τα αθλήματα, στους αγώνες του τότε γνωστού κόσμου. Έμβλημα της πόλης, που το συναντάμε παντού, ο τρίποδας των Δελφών, που αποτελεί και το άτυπο σύμβολο της σημερινής σημαίας της Μεγάλης Ελλάδας. Κι εδώ οι σημερινοί κάτοικοι θυμούνται ότι στους Δελφούς και στον χρησμό της Πυθίας, οφείλουν την ίδρυση της όμορφης παραθαλάσσιας πόλης τους, και το τιμούν δεόντως.

Η αξιωματούχος για την τουριστική ανάπτυξη της πόλης κάνει ένα κάλεσμα στους Έλληνες να γνωρίσουν ακόμη μια ελληνική πόλη και ήδη γίνονται ανταλλαγές με τη Σάμο, την πατρίδα του Πυθαγόρα, ενώ η πολιτιστική ομάδα «Κροτωνιάδες» μας οδηγεί σε μια μεγάλη έκπληξη…

Μια τρομερή ανακάλυψη, στο υπόγειο ενός κτιρίου του 1.000 μ.Χ. , που κρύβει έναν αρχαίο ναό, πολλών χιλιάδων ετών πίσω… Σώζεται ο βωμός, μάλιστα εντοπίστηκε και το αίμα των θυσιών, σώζεται όμως ακόμα κάτι πιο σημαντικό… Ένα πηγάδι 25 μέτρων βάθους, το οποίο όμως δεν εξυπηρετούσε για τον παραδοσιακό λόγο, αλλά ως τρόπος επικοινωνίας με τους θεούς, διότι πριν τον Όλυμπο, αυτοί ήταν χθόνιοι, βρίσκονταν δηλαδή μέσα στη γη…

Τα κορίτσια των Κροτωνιάδων μας ανταμείβουν διπλά, με μια εκπληκτική παράσταση ακριβώς εκεί, όπου επίσης υπάρχουν ενδείξεις ότι δίδαξε ο ίδιος ο Πυθαγόρας…

Λίγο πιο έξω και πάνω από το μπλε της θάλασσας, τα απομεινάρια ενός σπουδαίου ναού της Ήρας και άνθρωποι που θέλουν να μας δείξουν, ότι νιώθουν Έλληνες και Κροτωνιάτες τόσο πολύ, που γυμνάζονται με τον ίδιο τρόπο -και το ίδιο όραμα- όπως το πρότυπό τους, ο Μίλωνας…

Κι οι εκπλήξεις δεν σταματούν εδώ, μιας και οι Κροτωνιάδες μας καθοδηγούν στην κατοικία ενός σπουδαίου γλύπτη της περιοχής -και να μην μας το έλεγαν, θα το καταλαβαίναμε… Έχουμε τη χαρά να δούμε από τους πρώτους το τεράστιο άγαλμα του Πυθαγόρα, που θα γίνει μπρούτζινο και θα τοποθετηθεί στη Νάπολη. «Πρέπει να επαναφέρουμε τη συνάντηση των λαών της Μεσογείου, κυρίως του ελληνικού. Να συνδέσουμε αυτό που ήταν ιστορία, αλλά τώρα επανέρχεται ξανά», μας εξηγεί ο γλύπτης Gaspare da Brescia…

Κάπου εκεί βρίσκεται το ελληνικό χωριό Γκαλιτσιανό, το χωριό «των παιδιών του Ομήρου», όπως το αποκαλούν, και υπάρχει λόγος και για αυτό…

Συνεχίζουμε να διασχίζουμε την Καλαβρία με κατεύθυνση τη Σικελία και ένα βράδυ μας περιμένουν σε μια ταβέρνα με «μεγαλοελλαδική κουζίνα»… Μαθαίνουμε για τις τοπικές σπεσιαλιτέ -μοιάζουν με τις δικές μας αλλά δεν είναι ίδιες- και τραγουδάμε με τα «αδέλφια» μας, όπως επιμένουν να μας αποκαλούν και έχουν λόγο για αυτό, επαναστατικά τραγούδια…

Μιας επανάστασης, για την οποία δεν μαθαίνουμε στα σχολεία, ενώ κι οι ιστορικές πληροφορίες δεν είναι εύκολα διαθέσιμες, μιας και την ιστορία τη γράφουν συνήθως οι νικητές… Εν προκειμένω, οι βόρειοι της Ιταλίας, που σχετικά πρόσφατα, και μετά τη δική μας Επανάσταση, δηλαδή στα μέσα του 19^ου αιώνα, υπέταξαν βίαια και πολύ αιματηρά το ανεξάρτητο μέχρι τότε Βασίλειο της Νάπολι και των Δύο Σικελιών.

Τον Γκαριμπάλντι εμείς τον μαθαίνουμε ως απελευθερωτή και ήρωα, ωστόσο οι νότιοι έχουν πολύ διαφορετική άποψη… Μάλιστα, πλέον αρχίζουν δειλά, αλλά και φωναχτά, να ακούγονται απόψεις περί ανεξαρτητοποίησης, σε μια έκφραση «διόρθωσης» των ιστορικών γεγονότων και των διώξεων του 1861, και, «γιατί όχι» όπως κάποιοι θεωρούν, και ένωσης με την πολιτιστική αλλά και πραγματική, «μητέρα» τους, που είναι η Ελλάδα…

Δείτε το δεύτερο μέρος του οδοιπορικού:

Δείτε φωτογραφίες:

Οι στίχοι του τραγουδιού «Brigante Se More Brigante Si Muore»:

Παρατήσαμε κιθάρες και τύμπανα,

γιατί αυτή η μουσική πρέπει να αλλάξει.

Είμαστε κλέφτες (αντάρτες), είμαστε τρομακτικοί

και με το τουφέκι θέλουμε να τραγουδήσουμε,

και με το τουφέκι θέλουμε να τραγουδήσουμε.

Και τώρα τραγουδάμε αυτό το νέο τραγούδι,

όλοι (οι άνθρωποι) πρέπει να το μάθουν.

Δεν δίνουμε δεκάρα για τον βασιλιά των Βουρβόνων

η γη είναι δική μας και δεν πρέπει να την αγγίζει κανείς,

η γη είναι δική μας και δεν πρέπει να την αγγίζει κανείς.

Όλα τα χωριά της Βασιλικάτας

έχουν ξυπνήσει και αγωνίζονται,

Η Καλαβρία είναι επίσης σε εξέγερση,

και κάνουμε αυτό τον εχθρό να τρέμει,

και κάνουμε αυτό τον εχθρό να τρέμει.

Όποιος είδε τον λύκο και τρόμαξε,

δεν ξέρει ακόμα την αλήθεια.

Ο πραγματικός λύκος που τρώει παιδιά

είναι οι Πιεμοντέζοι που πρέπει να διώξουμε,

είναι οι Πιεμοντέζοι που πρέπει να διώξουμε.

Όμορφες γυναίκες που δίνετε την καρδιά σας,

αν θέλετε να σώσετε τον κλέφτη

μην τον ψάχνετε, ξεχάστε το όνομά του,

αυτοί που μας κάνουν πόλεμο δεν γνωρίζουν έλεος,

αυτοί που μας κάνουν πόλεμο δεν γνωρίζουν έλεος.

Γεννιόμαστε άντρες, πεθαίνουμε αντάρτες,

αλλά πρέπει να τους πυροβολήσουμε μέχρι τον τελευταίο

κι αν πεθάνουμε φέρτε μας ένα λουλούδι

και μια βλασφημία για αυτήν την ελευθερία,

και μια βλασφημία για αυτήν την ελευθερία.

Θερμές ευχαριστίες στον Ανδρέα Βελισσάρη