Του Κώστα Ράπτη

Ποια είναι η δημογραφική κατηγορία του εκλογικού σώματος των ΗΠΑ στις οποίες η απήχηση του Τζο Μπάιντεν υποχωρεί με τους ταχύτερους ρυθμούς; Παραδόξως, αυτή που μέχρι πρότινος θεωρούνταν ως η πιο προνομιακή για τους Δημοκρατικούς: οι μη-λευκοί ψηφοφόροι.

Έρευνα για λογαριασμό των New York Times, η οποία δημοσιεύθηκε την περασμένη εβδομάδα, δείχνει ότι το προβάδισμα του νυν προέδρου έναντι του Ντόναλντ Τραμπ ως προς την πρόθεση ψήφου στις προεδρικές εκλογές του ερχόμενου Νοεμβρίου διαμορφώνεται μεταξύ των μη-λευκών στις 12 ποσοστιαίες μονάδες (56% έναντι 44%). Όμως αν το προβάδισμα αυτό φαντάζει ασφαλές, συνιστά ταυτοχρόνως χαώδη υποχώρηση σε σχέση με τις εκλογές του 2020 οπότε διαμορφωνόταν στις 50 μονάδες.

Αντίστοιχα ευρήματα παρουσιάζει και η Gallup. Το ποσοστό των Δημοκρατικών στους Αφροαμερικανούς, τους Ισπανόφωνους και τους Ασιάτες είναι το χαμηλότερο από την δεκαετία του ’60.

Πρόκειται για σημαντική ανατροπή – διότι η ψήφος των μειονοτήτων θεωρούνταν “δεδομένη” για το Δημοκρατικό Κόμμα. Μάλιστα, με βάση την δημογραφική τάση μετατροπής των ΗΠΑ σε majority minority country (ήτοι σε χώρα όπου καμία εθνοφυλετική ομάδα δεν διαθέτει την πλειοψηφία), πολλοί αναρωτούνταν αν οι Ρεπουμπλικανοί έχουν μέλλον ως κόμμα εξουσίας.

Πράγματι, η Αμερική γίνεται όλο και πιο “πολύχρωμη”. Μόλις το 1980 οι Λευκοί (εξαιρουμένων των Ισπανοφώνων) αποτελούσαν το 80% του συνολικού πληθυσμού. Περί το 2045 υπολογίζεται ότι θα αντιπροσωπεύουν λιγότερο από το 50%, λόγω των διαφορών στην γεννητικότητα των επιμέρους πληθυσμιακών ομάδων και κυρίως λόγω της συνεχιζόμενης εισροής μεταναστών.

Ήδη οι αλλαγές γίνονται εμφανείς στη νέα γενιά. Από το 2019 δεν υπάρχει σαφής εθνοφυλετική πλειοψηφία στους ανηλίκους. Οι μη Ισπανόφωνοι Λευκοί αντιπροσωπεύουν το 77% των ηλικιών άνω των 75 ετών, το 67% της ηλικιακής κατηγορίας 55-64, το 55% στις ηλικίες 35-44, περίπου το μισό στους Αμερικανούς 18-24 ετών και το 47% στους κάτω των 18 ετών. Αλλά αν οι Λευκοί είναι ένας γηράσκων πληθυσμός, αυτό σημαίνει ότι οι ανάγκες για μετανάστες ενισχύονται, γεγονός που επιτείνει την υπάρχουσα τάση.

Σε πέντε αμερικανικές πολιτείες, και όχι τις τυχούσες, οι Λευκοί βρίσκονται κάτω από το 50%: Καλιφόρνια, Τέξας, Τζόρτζια, Μέριλαντ, Νέο Μεξικό, Νεβάδα και Χαβάη (η τελευταία βέβαια ουδέποτε είχε, για τους προφανείς ιστορικούς λόγους, λευκή πλειοψηφία). Σε αυτές αναμένεται να προστεθούν, κάποια στιγμή όχι μακρινή, άλλες 10, όπου οι Λευκοί αντιπροσωπεύουν ποσοστό μικρότερο του 60%: Φλόριντα, Νιου Τζέρσι, Νέα Υόρκη, Αριζόνα, Μισισίπι, Λουιζιάνα, Αλάσκα, Ιλινόι και Βιρτζίνια.

Αυτό εξηγεί μεταξύ άλλων και το γιατί πολιτείες όπως η Τζόρτζια, η Βιρτζίνια, η Νεβάδα, ακόμη και το Τέξας έχουν μετατραπεί από ακλόνητα προπύργια των Ρεπουμπλικανών σε εκλογικά διακυβεύματα.

Όμως κατά την τετραετία Μπάιντεν άλλαξαν πολλά. Η αντιπαράθεση με τον “τραμπισμό” έχει χρωματίσει το Δημοκρατικό Κόμμα ως επιλογή των ανώτερων μορφωτικών και εισοδηματικών στρωμάτων, ενώ έχει προσδώσει ένα περισσότερο πληβειακό προφίλ στην προτίμηση προς τους Ρεπουμπλικανούς.

Επιμέρους πληθυσμιακές ομάδες διαθέτουν ήδη αρκετούς λόγους να αποστασιοποιηθούν από τον νυν πρόεδρο: οι Αραβοαμερικανοί του Μίσιγκαν που πρωτοστάτησαν στην συγκέντρωση άνω των 100.000 λευκών ψηφοδελτίων στις προκριματικές εκλογές της πολιτείας, αντιδρώντας στη συνεχιζόμενη σφαγή στη Γάζα, αποτελούν ένα παράδειγμα. Από την άλλη πλευρά, οι ακροβατικές τοποθετήσεις του Λευκού Οίκου στο μεταναστευτικό ζήτημα δεν ικανοποιούν καμία πλευρά. Και πάντως, δεν υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι αρκετοί παλαιότεροι Ισπανόφωνοι δεν είναι εξίσου αρνητικοί προς τα νεότερα κύματα μετανάστευσης.

Οι Financial Times αφιέρωσαν ενδελεχή ανάλυση στα αποτελέσματα των τελευταίων δημοσκοπήσεων σχετικά με την ψήφο των μειονοτήτων. Δίνοντας έμφαση τους Αφροαμερικανούς το δημοσίευμα, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η υποχώρηση της μειονοτικής ψήφου στους Δημοκρατικούς οφείλεται τελικά στις… επιτυχίες του αντιρατσιστικού κινήματος. Την ώρα που η αποχωρεί από το προσκήνιο η γενιά η οποία διατηρεί μνήμες από το κίνημα πολιτικών δικαιωμάτων της δεκαετίας του ’60, η μεγαλύτερη όσμωση των διαφορετικών πληθυσμιακών ομάδων, με την άμβλυνση λ.χ. του διαχωρισμού στους χώρους κατοικίας και την διάδοση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, απελευθερώνει τους συντηρητικούς Αφροαμερικανούς από τον αυτοματισμό της “νομιμοφροσύνης” στο Δημοκρατικό Κόμμα και τους στρέφει εκεί που τους οδηγεί η συνολική τους τοποθέτηση στα πολιτικο-κοινωνικά ζητήματα (λ.χ. οπλοφορία, αμβλώσεις κτλ.).

Πηγή: capital.gr