(και ο ρόλος της εφημερίδας “Καθημερινή”)
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
konstantakopoulos.blogspot.com
Μια ιστορική ευκαιρία για να μπει η Ελλάδα (και η Ευρώπη) στον δρόμο της πραγματικής σωτηρίας και όχι της καταστροφής της, που οι πράκτορες και απατεώνες παρουσιάζουν ως σωτηρία, εμφανίζεται τώρα. Αν είχαμε ελληνική κυβέρνηση ή αν εμφανισθούν πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα και την Ευρώπη να την αξιοποιήσουν, μπορεί να ανατρέψουν όλη την κατάσταση, ανακόπτοντας την επίθεση του Χρήματος κατά των ευρωπαϊκών λαών και περνώντας στην αντεπίθεση.

Επί 18 μήνες συζητούσαμε ως λαός μια απίστευτη σαχλαμάρα, όχι τυχαία ασφαλώς, αλλά στα πλαίσια ενός προγράμματος που αποσκοπεί στη δική μας καταστροφή και στην, δι’ ημών, κατεδάφιση όλων των δημοκρατικών και κοινωνικών κατακτήσεων των ευρωπαϊκών λαών, μετά τη νίκη τους επί του Χίτλερ to 1945. Συζητούσαμε στα σοβαρά τι κακό έχουν κάνει οι ‘Eλληνες δημόσιοι υπάλληλοι και το υπερτροφικό κράτος της Ελλάδας. Σήμερα, η μισή Ευρώπη απειλείται από τις αγορές, η ΕΕ αντιμετωπίζει τη χειρότερη κρίση της ιστορίας της και ο κόσμος μια οικονομική κρίση ανάλογη, ή χειρότερη του 1929. Προφανώς, οποιαδήποτε ελληνική ιδιότητα ήταν αδύνατο να προκαλέσει τέτοια φαινόμενα. Αν εμείς oι ίδιοι φταίγαμε για το μνημόνιο, τότε τι έγινε και μπήκαν οι Ιρλανδοί και οι Πορτογάλλοι, ποια είναι η δύναμη που απειλεί Γαλλία και Ιταλία;
Μια σκληρότατη σύγκρουση διεξάγεται στους κόλπους του ίδιου του παγκόσμιου κατεστημένου, σύγκρουση που θα έχει ιστορικές συνέπειες για την πορεία της Ευρώπης, αλλά και συνολικά του πολιτισμού μας. ‘Eνα από τα μέτωπα αυτής της σύγκρουσης είναι αυτό μεταξύ της Αυτοκρατορίας του Χρήματος, μιας ομάδας τραπεζών και κατόχων κεφαλαίου, με ιστορικά πρωτοφανή συσσωρευμένη ισχύ και των πιο παραγωγικών, εθνικών, μετριοπαθών δυνάμεων του κεφαλαίου, αλλά και των δυνάμεων που υπερασπίζονται τα παραδοσιακά κράτη. Ακόμη και στις HΠΑ, το γνωστό περιοδικό The American Interest, με εκδότη τον Φουκουγιάμα, τιτλοφόρησε το τελευταίο τεύχος του με τη φράση: “(Mην) Ακολουθείτε το Χρήμα”, αφιερωμένο στις βλαβερές συνέπειες της επιρροής του χρηματιστικού κεφαλαίου και των ιδιωτικών συμφερόντων στην αμερικανική εξωτερική πολιτική και τις διεθνείς υποθέσεις. Θραύσματα από αυτή την υπόγεια σύγκρουση βλέπουμε στις υποθέσεις Στρως-Kαν, ή τον πρόσφατο εξαναγκασμό σε παραίτηση του επικεφαλής της ελβετικής Κεντρικής Τράπεζας.
Οι δυνάμεις που ανθίστανται στον αναθεωρητισμό της “κρυμμένης Αυτοκρατορίας” των Αγορών, εξαιτίας της ταξικής τους υφής, εξαιτίας του ιδεολογικού τους εγκλωβισμού στα δόγματα των αντιπάλων τους, εξαιτίας μιας συστηματικής προσπάθειας δεκαετιών ελέγχου των πάσης φύσεως ελίτ από το Χρήμα, ώστε να μη μπορούν οι κοινωνίες να βρουν, όταν τυχόν αναζητήσουν, ηγέτες, υποκείμενα, ιδέες, για όλους αυτούς τους λόγους, οι δυνάμεις αυτές δεν μπορούν ή δεν θέλουν να αρθρώσουν πολιτικό λόγο.
Συνιστά λοιπόν μια τεράστια ευκαιρία για έναν Ευρωπαίο Πρωθυπουργό, για μια κάπως υπολογίσιμη πολιτική δύναμη στην Ευρώπη και ασφαλώς για την Ελλάδα να εκφράσει τη μεγάλη ανάγκη προστασίας της Ευρώπης και του κόσμου από την καταστροφική μανία των Αγορών, να δώσει πολιτική διέξοδο σε μισό δισεκατομμύριο Ευρωπαίους που καταλαβαίνουν σιγά-σιγά, έστω θολά και από ένστικτο, τη φοβερή απειλή που επικρέμαται πάνω από τα κεφάλια τους, που αντιλαμβάνονται ότι οι τράπεζες έχουν ξεφύγει από κάθε έλεγχο και το Χρήμα, ως νέος Μολώχ, ετοιμάζεται να κατασπαράξει την εργασία, τη σύνταξη και αύριο τη δημοκρατία και την ειρήνη στην ήπειρό μας.
Είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη, που όποιος ηγέτης, δύναμη, χώρα την εκφράσουν και μπορέσουν να προσφέρουν καινούριο όραμα στην Ευρώπη, θα δουν τη δύναμή τους να πολλαπλασιάζεται αφύσικα, δυσανάλογα ως προς το μέγεθός τους, θα πάρουν ξαφνικά με το μέρος τους την τρομερή δύναμη της Ιστορίας, όπως τόκαναν στην εποχή τους, την εποχή που διαμόρφωσε η προηγούμενη μεγάλη κρίση, του 1929, και για πολύ διαφορετικούς σκοπούς και σχέδια ο καθένας, ηγέτες όπως ο Ρούζβελτ, ο Τσώρτσιλ, ο Χίτλερ, ο Στάλιν, ο Ντε Γκωλ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Μακάριος ήταν επίσης τέτοιοι πολιτικοί.
Δυστυχώς όμως, και μόνο να τα σκέφτεται αυτά κανείς σε μια χώρα τόσο καθολικά άρρωστη όπως η δική μας, που η “ηγεσία” της έχει επιτυχώς δοκιμάσει χρόνια να τη βυθίσει σε ένα είδος βαθειάς εθνικής μειονεξίας, κατεβάζοντας την αυτοεικόνα μας στο επίπεδο των ανύπαρκτων δικών της προσόντων, αναδεικνύοντας τον ραγιαδισμό σε ύψιστη εθνική αρετή και νομίζοντας τον κουτσαβακισμό ρεαλπολιτίκ, κινδυνεύει να τον πούνε γραφικό ή αιθεροβάμονα. Είναι όμως ο μόνος τρόπος σωτηρίας της Ελλάδας, που δεν έπρεπε να μπει στην πρώτη γραμμή μιας τέτοιας τιτάνιας σύγκρουσης, τώρα όμως μπήκε και μόνο μια τέτοια απότομη και πλήρης αντιστροφή, θα της επέτρεπε να σταματήσει να αποτελεί την χρήσιμη μαύρη τρύπα στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και να μετατραπεί σε ελκυστή αντιστροφής της καταστροφικής δίνης θανάτου στην οποία μπαίνει η ΕΕ, με ελκυστή την Ελλάδα.

Εσχάτη Προδοσία με το PSI
Tι γίνεται όμως στην Αθήνα; Μια αποκαλυπτική εικόνα μας έδωσε ο Τσαρλς Νταλάρα, εκπρόσωπος των δανειστών στους Financial Times (16.1.11). Eπαινεί τον Παπαδήμο γιατί δέχεται επιτόκια κοντά στο 5% και ψέγει τη Γερμανία και το ΔΝΤ ότι θέλουν μικρότερα επιτόκια, δηλαδή ότι παρεμβαίνουν στη διαπραγμάτευση υπέρ της Ελλάδας, παρόλο που η κυβέρνησή της δεν την υπερασπίζεται!!!
Η κυβέρνηση της Αθήνας, τύποις ελληνική, με “μυαλό” χειραγωγούμενο από την αυτοκρατορία του Χρήματος, και τους ανθρώπους της, πανταχού παρόντες στον κυβερνητικό, πολιτικό και κρατικό μηχανισμό της χώρας, η κυβέρνηση των Σαμαρά, Λαζαρίδη, Παπαδήμου, Βενιζέλου, Γιαννίτση και Γιωργάκη, με τη βοήθεια του Καρατζαφέρη, με τον Ρόντο και διάφορους άλλους πάνω και πίσω της, δίκην Καραμεσίνη ή Αβρακώτου, για λογαριασμό όχι της CIA αλλά του Χρήματος, σε μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις χειραγώγησης ολόκληρης χώρας στην παγκόσμιο ιστορία, όχι μόνο δεν αδράχνει την ευκαιρία, ούτε καν συνειδητοποιεί την ύπαρξή της, αλλά επιδίδεται με καταστροφική (και αυτοκαταστροφική) μανία στην ολοκλήρωση του εγκλήματος της εσχάτης προδοσίας.
Τίποτα λιγότερο δεν συνιστά η υπαγωγή των ομολόγων στο αγγλικό δίκαιο και μη ελληνικά δικαστήρια. Βαριές κουβέντες ίσως πείτε. Σας υποσχόμαστε να τις τεκμηριώσουμε στη συνέχεια, με τρόπο που κανένας νομομαθής να μην μπορέσει να φέρει ούτε ίχνος αξιόπιστης αντίρρησης και προκαλούμε όποιον έχει τέτοια να τη διατυπώσει. (To άρθρο γράφεται ενώ αναμένεται η επανάληψη των διαπραγματεύσεων Ελλάδας και τραπεζών).
Διαβάζουμε στη Ναυτεμπορική (16.1): “Σύμφωνα με γαλλικές εφημερίδες, η ελληνική πλευρά προτείνει επιτόκιο 3%, το ΔΝΤ πιέζει για 2%…Στα υψηλά επιτόκια αντιδρούν και χώρες της ευρωζώνης, όπως η Γερμανία … οι πιέσεις της οποίας φέρεται να προκάλεσαν την “παύση” των συνομιλιών”. H Καθημερινή (14.1), εφημερίδα στενότατα συνδεόμενη με την κυβέρνηση και στηρίζουσα μετά μανίας τα μνημόνια, δημοσιεύει ένα επίσης εντυπωσιακό ρεπορτάζ στην πρώτη σελίδα. “Οι πιστωτές”, γράφει,  “φέρεται να ζήτησαν επιτόκιο άνω του 5%, η δε ελληνική κυβέρνηση αντιπρότεινε επιτόκιο κάτω του 4%. Μάλιστα πληροφορίες αναφέρουν ότι η Γερμανία ζήτησε επιτόκιο 2%”. Η Καθημερινή και η Ναυτεμπορική θεωρούναι από τις σοβαρότερες εφημερίδες της χώρας. Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε σωρεία άλλων διεθνών δημοσιευμάτων, με συγκλίνουσες πληροφορίες.
Μόνο ως παγκόσμιο ρεκόρ μπορούν να θεωρηθούν τέτοια πράγματα. Με εξαίρεση την ηγεσία του ΕΑΜ, στις αρχές του 1945, που υπέγραψε μια συμφωνία αφοπλισμού της προτού πάει στον πόλεμο, ή του Γκορμπατσώφ, λίγα παραδείγματα παρόμοιας διαπραγματευτικής τακτικής υπάρχουν στα παγκόσμια χρονικά. Στα μέλλοντα να εκδοθούν εγχειρίδια διαπραγμάτευσης παγκοσμίως, οι Παπανδρέου και Παπαδήμος θα αναφέρονται ως κεντρικό παράδειγμα στο κεφάλαιο “Τι πρέπει να μην κάνει ο διαπραγματευτής”.
Τι λένε τα ρεπορτάζ; Πρώτον, η ελληνική κυβέρνηση, εγκατέλειψε το σοβαρότερο όπλο της χώρας και το σοβαρότερο ζήτημα που θάπρεπε να την απασχολεί, το αγγλικό δίκαιο και τα δικαστήρια, ή, εναλλακτικά, το ύψος του κουρέματος, από την αρχή της διαπραγμάτευσης. Σαμαράς, Παπαδήμος, Λαζαρίδης και Σια, άρχισαν τις διαπραγματεύσεις “κατεβάζοντας τα σώβρακα”, παρόλο που ο Παπαδήμος διαβεβαίωνε τη Βουλή ότι δεν δέχεται υπαγωγή στο αγγλικό δίκαιο. Δεύτερο, σε αντάλλαγμα της παράδοσης του μεγαλύτερου όπλου τι πήραν; Μια συμφωνία τόσο άσχημη, που διέκοψε τις διαπραγματεύσεις όχι η Ελλάδα, οι “εκπρόσωποι” του λαού που θα πληρώσει τα επιτόκια, αυτοί ήταν διατεθειμένοι να συνεχίσουν με αυτό που συνήθως ακολουθεί όταν κανείς κατεβάζει τα σώβρακα, αλλά οι Γερμανοί και το ΔΝΤ! Που δεν έχουν φυσικά φήμη ούτε φίλου των λαών, ούτε εχθρού των τοκογλύφων, ακόμα κι αυτοί όμως ανησύχησαν και αγανάκτησαν με τις απαιτήσεις των τοκογλύφων!
Να συνοψίσουμε. Η ελληνική κυβέρνηση έχει ενδιάμεση θέση, μεταξύ τραπεζιτών και Γερμανίας-ΔΝΤ, λες και η διένεξη δεν αφορά την επιβίωση του ελληνικού λαού! Ζητάει επιτόκιο 4%, όταν το ΔΝΤ και η Γερμανία ζητάνε 2%! Θα μου πείτε, ο Παπαδήμος και ο Χριστοδούλου θα το πληρώσουν; Είναι κι αυτό μια άποψη.
Αυτή υποτίθεται ότι είναι ελληνική κυβέρνηση! Εσείς τι  θα κάνατε σε ένα μεσίτη που κυττάει να πουλήσει το σπίτι σας σε μικρότερη τιμή από αυτή που κατά γενική ομολογία πιάνει; Τι θα λέγατε αν ο δικηγόρος σας χειριζόταν έτσι μια διαφορά σας με τράπεζα; Δεν θα τον στέλνατε στον Εισαγγελέα και τον Δικηγορικό Σύλλογο, αν δεν τον πλακώνατε στον ξύλο, πεπεισμένος ότι “τα πιάνει” από την τράπεζα; Αν τα έκανε ο διευθυντής μιας επιχείρησης, οι μέτοχοι δεν θα τον αντικαθιστούσαν; Δεν θα τον έστελναν στον Εισαγγελέα για απιστία;

Πλύση εγκεφάλου
Πιο εξωφρενικός από όσα γίνονται, είναι ο τρόπος που τα παρουσιάζουν οι εφημερίδες, όσες έχουν μείνει τουλάχιστο. Ουδέτερα, περιγραφικά, λες και είναι φυσιολογικά πράγματα, λες και είναι απολύτως φυσικό να ζητάνε Γερμανοί και ΔΝΤ πιο ευνοϊκό επιτόκιο για την Ελλάδα από την ίδια! Αφού αφήνει μια μέρα τους αναγνώστες της να χωνέψουν την είδηση ως φυσιολογική, η Καθημερινή επανέρχεται, στην πρώτη σελίδα του φύλλου της Κυριακής 15.1, για να υποβάλλει στους αναγνώστες ξανά την κεντρική ιδέα με την οποία κανοναρχούν συστηματικά τον ελληνικό λαό από την άνοιξη του 2010 (εκμεταλλευόμενοι, είναι αλήθεια, και την ανεπάρκεια των “αντιμνημονιακών” να προτάξουν απαντήσεις στο ύψος της πρόκλησης που αντιμετωπίζει η χώρα), ότι δηλαδή δεν έχει άλλη επιλογή από το αυτοκτονήσει συνθηκολογώντας εκ των προτέρων, με οποιουσδήποτε όρους του επιβάλλουν.
“Σκληρό παζάρι σε τρία μέτωπα”, είναι ο κεντρικός πρωτοσέλιδος τίτλος της εφημερίδας, που είναι, όπως μόλις σας δείξαμε, με στοιχεία από την ίδια, μεγάλο ψέμμα. Κι αν υπάρχει σκληρό παζάρι, δεν το κάνει ο Παπαδήμος! Αφού κεντρίσει με τον τίτλο το ενδιαφέρον του αναγνώστη για το “σκληρό παζάρι”, που περιμένει να δει τώρα τι ακριβώς παίζεται και τι θα κάνει η κυβέρνησή του, τι μας πληροφορεί η εφημερίδα στο κείμενό της, από τις πρώτες κιόλας φράσεις; “Σε εξαιρετικά δυσχερή θέση”, λέει, “βρίσκεται από προχθές Παρασκευή η Ελλάδα, αναφορικά με την υπογραφή του PSI+” και “με την πλάτη στον τοίχο βρίσκεται η Αθήνα ενόψει της επίσκεψης της τρόικας”.
Ξεκινώντας από τέτοιες παραδοχές, το υποτιθέμενο παζάρι χάνει κάθε νόημα. Ας υπογράψουμε τι λένε οι τράπεζες για το PSI και η τρόικα για την οικονομία κι ας πάμε για ούζα, όσο έχουμε ακόμα να τα πληρώσουμε, είναι το απολύτως λογικό συμπέρασμα. Που στηρίζεται σε ένα χυδαίο, χονδροειδές και εγκληματικό ψέμμα. Γιατί πιστεύει η εφημερίδα ότι είναι σε εξαιρετικά δύσκολη θέση η Αθήνα και δεν είναι αίφνης ο Νταλάρα, που αντιμετωπίζει όχι μόνο τον Παπαδήμο, αλλά επίσης Βερολίνο και ΔΝΤ; Και που ασφαλώς, πολιτικά, ο Νταλάρα και οι διεθνείς υπερτράπεζες πίσω του, θα αυτοκτονούσαν, αν εμφανιζόντουσαν διεθνώς ως τορπιλίζουσες  διαπραγματεύσεις και ΕΕ. Είτε ο Νταλάρα μπλοφάρει εκ του ασφαλούς, αφού έχει τον Παπαδήμο απέναντι, είτε σκοπεύει να συγκρουστεί άγρια με Γερμανία και το ΔΝΤ. Γιατί όμως η Αθήνα τον διευκολύνει; Ποιό λόγο έχει η Καθημερινή, να διασπείρει πανικό, απελπισία και ηττοπάθεια στον ελληνικό λαό, σε μια τόσο κρίσιμη μάχη για το μέλλον του; Γιατί μια ελληνική, φανταζόμαστε, εφημερίδα, προτρέπει ουσιαστικά, έστω κι αν δεν το λέει ακριβώς, σε συνθηκολόγηση τον Παπαδήμο, αντί να τον στηρίζει, να τον καλεί σε μαχητικότερη στάση, κλίμα που θα μπορούσε επωφελώς για τις ελληνικές θέσεις να επικαλεσθεί στη διαπραγμάτευση; Γιατί, απαντάει η ίδια στο κύριο άρθρο, “θα χρειασθούν σύνεση, ψυχραιμία και κυρίως σοβαρός αντίλογος απέναντι στις σειρήνες του λαϊκισμού και τους μισθοφόρους που επιδιώκουν την κατάρρευση”. Δεν καταλαβαίνω πια τίποτα. Διαπραγμάτευση μεταξύ τραπεζών και Ελλάδας γίνεται ή πολιτική μάχη λαϊκιστών και μισθοφόρων (άκουσον άκουσον). ‘Eχουμε μια καλή συμφωνία και την υπονομεύουν οι μισθοφόροι; Μήπως εξ ιδίων κρίνει τα αλλότρια και βλέπει παντού μισθοφόρους η καλή εφημερίς; Σε ένα πράγμα μπορεί κανείς να συμφωνήσει με το άρθρο, την ανάγκη σοβαρού αντίλογου. Ε, η Καθημερινή ας μας εξηγήσει γιατί θέλει αγγλικό δίκαιο, με πόσο επιτόκιο και τι κούρεμα θεωρεί βιώσιμο το ελληνικό χρέος!
Την καλύτερη απάντηση την έδωσε ο … Σόιμπλε. ‘Iσως μη διαβάζοντας την προειδοποίηση της εφημερίδας για λαϊκιστές και μισθοφόρους, καταχειρίασε τις απαιτήσεις επιτοκίων των τραπεζών, μιλώντας στη γερμανική ραδιοφωνία, την επόμενη μέρα! Ο ίδιος ο Νταλάρα, στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, επαίνεσε την ελληνική πλευρά ψέγοντας ΔΝΤ και Γερμανία για τα χαμηλά επιτόκια που ζητάνε. Τώρα, αν εγώ συμπεράνω ότι ο Παπαδήμος και τα κόμματα και εφημερίδες που τον στηρίζουν, εξυπηρετούν τα συμφέροντα των τραπεζών κατά της Ελλάδας, θα έχω άδικο;

Αγγλικό Δίκαιο: η “μικρή διαφορά” ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο 
Η ζημιά που ήδη έκανε η κυβέρνηση είναι πολύ μεγαλύτερη από τη διαφορά στα επιτόκια, δεν είναι εκεί το κυρίως ζήτημα. Δεν οδηγεί μόνο σε μικρότερα επιτόκια με τη “διαπραγμάτευση” που υποτίθεται ότι κάνει, καίει εμμέσως και το σημαντικότερο χαρτί της Ελλάδας. Γιατί προκαλείται μια ρήξη, κινητοποιείται η Γερμανία και το ΔΝΤ υπέρ μας, αλλά υπέρ μιας διαπραγματευτικής θέσης που δεν μας λύνει το πρόβλημα και όχι υπέρ ενός μεγαλύτερου κουρέματος ή της μη υπαγωγής στο αγγλικό δίκαιο που θα ήταν αρχή λύσης του προβλήματος. Η διαφορά αυτή μπορεί να είναι όση και η διαφορά ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο της Ελλάδας. Παραιτούμεθα από ένα σοβαρό πολιτικό όπλο, που θα μπορούσαμε να το επικαλεστούμε γιατί οι πάντες έχουν θέσει στην ατζέντα το βιώσιμο χρέος, άρα μπορεί εύκολα να το χρησιμοποιήσει η Αθήνα, αντί να το θυσιάζει, όπως έκανε ο Παπαδήμος κι όσοι τον στηρίζουν.
Ο κ. Σαμαράς μετά τη συνάντηση με τον Βεστερβέλε δήλωσε ότι ύψιστο εθνικό καθήκον είναι να καταστεί το ελληνικό χρέος βιώσιμο, με τις συμφωνίες PSI και τη δανειακή. Κάθε λογικός άνθρωπος, κάθε πατριώτης, με στοιχειώδη επίγνωση του προβλήματος το ίδιο θάλεγε. Αλλά είναι βιώσιμα αυτά που διαπραγματεύεται η κυβέρνηση Παπαδήμου, που υπάρχει χάρη στον Σαμαρά; Οποιαδήποτε συμφωνία PSI και οποιαδήποτε δανειακή λύνουν το πρόβλημά μας;
Ο Ολιβιέ Μπλανσάρ είναι ένας από τους τέσσερις-πέντε θεωρούμενους κορυφαίους κατεστημένους οικονομολόγους του κόσμου. Kατέχει τη νευραλγική για την παγκόσμια οικονομία θέση του επικεφαλής οικονομολόγου του ΔΝΤ. Βγήκε στα κεραμίδια, εναντίον και του ΔΝΤ, λέγοντας ότι χρειάζεται κούρεμα 80%, 50% δεν είναι βιώσιμο. Ο καθηγητής Μαξ ‘Oτε, από τα γνωστότερα ονόματα της ευρωπαϊκής οικονομολογίας, απαντάει στον Νίκο Χειλά του Βήματος (15.1.2011) ότι ο ίδιος δεν θα δεχόταν σε καμία περίπτωση το αγγλικό δίκαιο. Ο εκδότης της Handelsblatt, φωνής της γερμανικής βιομηχανίας, Στάινγκαρτ, μας ικετεύει περίπου να ζητήσουμε αναθεώρηση των Μνημονίων. Διερωτώμαι εγώ τώρα, ποιόν ρώτησαν οι Παπαδήμος, Βενιζέλος, Σαμαράς, Καρατζαφέρης και τους είπε ότι έχουνε άδικο οι Μπλανσάρ, ‘Oτε, Στάινγκαρτ, μεταξύ πολλών άλλων, ότι δηλαδή φτάνει 50% και αγγλικό δίκαιο; Μήπως τον Αλογοσκούφη, τον Παπακωνσταντίνου, τους υπουργούς του ΠΑΣΟΚ που περιέγραψαν τους εαυτούς τους ως “πουτάνες” στο Βήμα τον Οκτώβριο, την καφετζού της γειτονιάς ή κανέναν από τους διεφθαρμένους υπαλλήλους που χρησιμοποιούν ως συμβούλους; Μην τους κρύβετε παιδιά, τέτοιες κορυφές της οικονομικής επιστήμης, Νόμπελ να πάρουν. Δεν θέλω να πιστέψω βέβαια ότι ο Πρωθυπουργοί και οι αρχηγοί των κομμάτων που τον στηρίζουν παίρνουν εντολές από κάποιον. Υποθέτω ότι ρωτάνε κάποιους οικονομολόγους. Ποιοι είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι η συγκεκριμένη συμφωνία PSI που διαπραγματεύονται είναι βιώσιμη;
Τι σημαίνει μη βιώσιμη συμφωνία; Σημαίνει βεβαιότητα χρεωκοπίας, υπό τους ευνοϊκότερους για τους δανειστές όρους. Σημαίνει πλήρη νομική κατοχύρωση της μετάβασης πάσης ελληνικής περιουσίας στην ιδιοκτησία τους. Σημαίνει δυνατότητα αποβολής της Ελλάδας από το ευρώ χωρίς συνέπειες για τις αξιώσεις των πιστωτών από τη χώρα. Χρειάζεται να πούμε περισσότερα για να πείσουμε για τη σημασία των όσων πάει να συμφωνήσει αυτή η κυβέρνηση;
Μια μικρότερη εκδοχή αυτού του άρθρου δημοσιεύτηκε στα Επίκαιρα της 19.1.2011