Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, οι ημέρες είναι πάρα πολύ κρίσιμες και πρέπει να πούμε σ’ αυτές τις συνεδριάσεις για το Μεσοπρόθεσμο και τον Εφαρμοστικό Νόμο όλη την αλήθεια χωρίς φόβο και χωρίς πάθος.

Μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι η περιγραφή της κατάστασης λειτουργεί εκβιαστικά ή εκφοβιστικά. Έχω πει όμως στην πρώτη μου ομιλία ως Υπουργός Οικονομικών, στη διαδικασία της παροχής ψήφους εμπιστοσύνης, ότι δεν πιστεύω ούτε στη στρατηγική του φόβου ούτε στην ιδεολογία της μιζέριας.
Η κατάσταση είναι δύσκολη, είναι απειλητική. Πρέπει να σώσουμε την εθνική οικονομία. Πρέπει να διασφαλίσουμε τη σταθερότητα του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, που έχει όλα τα προσόντα και όλες τις εγγυήσεις που απαιτούνται από το κράτος και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα προκειμένου να είναι σταθερό.
Όμως, ο συστημικός κίνδυνος δεν είναι μόνον χρηματοοικονομικός. Η Ευρώπη δεν έχει διαμορφώσει ακόμη εκείνα τα θεσμικά και πολιτικά χαρακτηριστικά που θα της επέτρεπαν να ανταποκριθεί στην ανάγκη των περιστάσεων, να διαχειριστεί αυτή την κρίση ως κρίση ευρωπαϊκού και παγκόσμιου επιπέδου και όχι ως μια μικρή περιφερειακή κρίση που αφορά την Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία.
Εδώ πρόκειται για μία κρίση που αφορά όλη τη Ζώνη του Ευρώ, την ευρωπαϊκή προοπτική, την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, την βαθιά αντίφαση που υπάρχει ανάμεσα στο προωθημένο βήμα της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης και το μετέωρο βήμα της θεσμικής και πολιτικής ολοκλήρωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Άρα τα πράγματα είναι πάρα πολύ κρίσιμα και γι’ αυτό τα μάτια όλων των Μέσων Ενημέρωσης είναι στραμμένα στην Ελλάδα και το ελληνικό πολιτικό σύστημα, και γι’ αυτό κάθε τι που συμβαίνει στο Ελληνικό Κοινοβούλιο τις ημέρες αυτές επηρεάζει όχι μόνον την ελληνική οικονομία, την ελληνική αγορά χρήματος και κεφαλαίου, αλλά παγκοσμίως τις αγορές, οι οποίες αγορές είναι πάντα επιθετικές, ελλοχεύουν και πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι τώρα διεξάγεται μία αδυσώπητη σύγκρουση μεταξύ κρατών από τη μια μεριά και διεθνών οργανισμών και οντοτήτων της αγοράς από την άλλη μεριά χωρίς κανόνες, χωρίς αρχές, χωρίς έλεος και αυτό είναι το μεγάλο κενό και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης.
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Ελλάδα λειτούργησε ως εργαστήριο για πολλά πράγματα κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου και του μετεμφυλιακού κράτους. Και τώρα που διεξάγεται ένας ανορθόδοξος πόλεμος με ασύμμετρες οικονομικές και χρηματοοικονομικές απειλές, τα έχει φέρει έτσι η ιστορία ώστε πάλι η Ελλάδα να λειτουργεί ως ένα πεδίο δοκιμασίας, ως ένα εργαστήριο νέων φαινομένων και νέων προβλημάτων. Και η αλήθεια είναι ότι όλα ξεκινούν από τη δική μας ευθύνη, από την ευθύνη των ελληνικών κυβερνήσεων, του ελληνικού πολιτικού συστήματος, του ελληνικού πολιτικού κόσμου, από την ευθύνη των παραγόντων της ελληνικής οικονομίας, από την ευθύνη του καθενός κατά το μέτρο της αρμοδιότητάς του και του ρόλου του στον τόπο αυτό, διότι βρεθήκαμε να έχουμε ένα δυσθεόρατο δημόσιο χρέος.
Εάν γινόντουσαν την κατάλληλη στιγμή μικρές διορθωτικές κινήσεις, θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί το πρόβλημα. Όταν δεν κάνεις την κατάλληλη στιγμή μία κίνηση, είσαι υποχρεωμένος αργότερα να κάνεις πολλαπλάσιες κινήσεις και είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν και πάλι θα καταφέρεις να έχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Είναι κρίμα να βρισκόμαστε στην κατάσταση αυτή. Πρόκειται για μία κατάσταση ταπεινωτική, αντιαναπτυξιακή, αντικοινωνική, αντιλαϊκή και τελικά αυτό έχει ένα τεράστιο κόστος όχι μόνον οικονομικό και αναπτυξιακό, αλλά έχει ένα τεράστιο κόστος ηθικό, πολιτικό, ψυχολογικό.
Εδώ πρόκειται ουσιαστικά για την αξιοπρέπεια και την προοπτική της χώρας, και πρέπει να σφίξουμε τα δόντια και να κάνουμε υπομονή γιατί πρέπει να κινηθούμε μέσα σε συσχετισμούς δυνάμεων δεδομένους. Μακάρι να μπορούσαμε, με μία εθνικοαπελευθερωτική διάθεση, με έναν τρόπο ο οποίος να απηχεί την παρόρμησή μας, να αντιδράσουμε και να αναλάβουμε το κόστος της αντίδρασης των συνομιλητών μας, των εταίρων μας και δανειστών μας.
Αλλά δεν μπορούμε να θέσουμε σε κίνδυνο τίποτα. Δεν μπορούμε να διακυβεύσουμε κανένα από τα μεγάλα αγαθά που αυτή τη στιγμή βρίσκονται πάνω στο τραπέζι, οι περιουσίες, τα επιτεύγματα, τα εισοδήματα, οι προοπτικές, το επίπεδο ζωής, όλα, όσο κι αν αυτό φαίνεται περίεργο, γιατί όλα αυτά εξαρτώνται από παράγοντες που μπορεί να μην είναι, όπως έχω πει κατ’ επανάληψη, απολύτως ορθολογικοί και διαφανείς.
Ακούω πολύ συχνά το επιχείρημα ότι, αφού ξέρετε ότι η δύναμή μας είναι η αδυναμία μας,. χτυπήστε το χέρι στο τραπέζι, ασκήστε τον εκβιασμό της μη συμμόρφωσης, ούτως ή άλλως η πέμπτη δόση θα καταβληθεί. Μα και η έκτη δόση θα καταβληθεί; Και η έβδομη δόση θα καταβληθεί; Και οι δανειακές ανάγκες των επομένων πολλών ετών θα καλυφθούν χωρίς να έχουμε πρωτογενή πλεονάσματα;
Έχουμε συνειδητοποιήσει ότι ακόμη σήμερα που μιλάμε και για κάποιο καιρό ακόμη παράγουμε ελλείμματα και άρα διογκώνουμε το χρέος, διότι δεν έχουμε καταφέρει να φτάσουμε σε πρωτογενή πλεονάσματα; Και πως θα λειτουργήσουμε μετά; Ως κλειστή οικονομία; Χωρίς δυνατότητα να αναπτυχθούν οι ελληνικές εξαγωγές; Που θα βρίσκεται η εξωστρέφεια της ελληνικής οικονομίας;
Και επειδή είναι ομόθυμη η θέση πως πρέπει να είμαστε πάντα μέσα στο ευρώ, θυμάμαι την χαρακτηριστική δήλωση που έκανε η Γενική Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος η κα Παπαρήγα για το θέμα αυτό. Επειδή είναι ομόθυμη η θέση αυτή, πρέπει αυτό να το υποστηρίζουμε με συγκεκριμένες ενέργειες αξιοπιστίας και με συγκεκριμένες ενέργειας αμυντικού χαρακτήρα.
Γιατί αν δεν το κάνουμε αυτό τότε φυσικά θα είμαστε πάντα μέλος της Ευρωζώνης και μέλος του Eurogroup, αλλά θα είμαστε εκτεθειμένοι στις πιέσεις και τους εκβιασμούς και τα πειθαρχικά μέτρα των εταίρων μας και όχι μάλιστα των πιο μεγάλων και ισχυρών, γιατί στην Ευρώπη υπάρχει πάντα μια κυλιόμενη συμμαχική Κυβέρνηση ένας κυλιόμενος μεγάλος συνασπισμός. Υπάρχουν 27 εκλογικοί κύκλοι πάντα βρίσκεσαι μπροστά σε ένα νέο συσχετισμό δυνάμεων, πάντα θα έχεις κυβερνήσεις κάθε ιδεολογικής και πολιτικής κατηγορίας, κυβερνήσεις μονοκομματικές λίγες, κυβερνήσεις συνεργασίας, κυβερνήσεις μειοψηφικές, κυβερνήσεις υπηρεσιακές, κυβερνήσεις που κλείνουν τον κύκλο τους και έχουν εκλογικό άγχος. Όλα μετράνε.
Άρα πρέπει να ξέρεις πώς σκέφτεται ο συνομιλητής σου, να το συνυπολογίζεις για να μπορείς να διαπραγματευτείς μέσα σε τοπίο, το οποίο είναι ρευστό και ως εκ τούτου επικίνδυνο, λόγω της ασάφειάς του. Όλα είναι ψηλαφητά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η εθελοντική πρωτοβουλία του ιδιωτικού τομέα, δηλαδή των διεθνών τραπεζών να μετάσχουν σε μια προσπάθεια για τη βιωσιμότητα, τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του ελληνικού δημοσίου χρέους. Σηκώνοντας κι αυτές ένα βάρος, χωρίς φυσικά μακροπροθέσμως και συμψηφιστικά να χάνουν, γιατί πρέπει να βλέπει κανείς τα θέματα αυτά μέσα σε ένα πολύ μακρύ χρονικό ορίζοντα.
Εμείς χαιρετίζουμε την προσπάθεια αυτή. Δεν μετέχουμε, δεν είναι μια κρατικά καθοδηγούμενη προσπάθεια, αλλά δεν υπάρχει τέτοιο μοντέλο για κράτος ευρωπαϊκό για κράτος που μετέχει σε Νομισματική Ένωση και άρα δεν έχει τη δική του νομισματική πολιτική σε εθνικό επίπεδο, για κράτος με τέτοιο επίπεδο διαβίωσης, για κράτος που έχει τέτοιο εθνικό πλούτο.
Ακούω παραδείγματα για την Αργεντινή, για την Ουρουγουάη, ακούω παραδείγματα για την Τουρκία, ακούω παραδείγματα για την Ουγγαρία πολύ πιο πρόσφατα. Καμία από τις χώρες αυτές δεν έχει τα δυο χαρακτηριστικά που σας λέω τώρα: δεν μετείχε σε μια Νομισματική Ένωση του επιπέδου του ευρώ και δεν είχε το επίπεδο ζωής που έχει η Ελλάδα και το πραγματικό ΑΕΠ που έχει η Ελλάδα.
Άρα, αν θέλουμε να διασφαλίσουμε αυτά τα ιστορικά κεκτημένα και εν τέλει αν θέλουμε να διασφαλίσουμε την ελπίδα των παιδιών μας,
είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε υπομονή και να κινηθούμε με προσοχή, βήμα–βήμα. Γι’ αυτό επιμένω στην ανάγκη της σταθεροποίησης της κατάστασης.
Με βαραίνει η διαπίστωση πολλών σχολιαστών του δημοσίου βίου και ορισμένων μετρήσεων της κοινής γνώμης, πως η ανάληψη εκ μέρους μου των καθηκόντων του Υπουργού Οικονομικών δημιούργησε μια προσδοκία. Και η προσδοκία είναι πως η κατάσταση μπορεί να σταθεροποιηθεί και, βεβαίως, πως τα μέτρα θα είναι πιο ήπια και ανέλαβα το προσωπικό κόστος, πέραν του συλλογικού κυβερνητικού κόστους, να εισηγηθώ αμέσως αυτά τα σκληρά και -το επαναλαμβάνω- άδικα μέτρα γιατί έπρεπε να κλείσουμε τη διαπραγμάτευση εντός ωρών για το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Προσαρμογής για τα περιβόητα 28 δις και έπρεπε μέσα σε ώρες να καλύψουμε ένα κενό της τάξεως των 5,6 δις ευρώ.
Και έπρεπε αυτό να εγκριθεί από την Τρόικα, προκειμένου να έχει το πεδίο ελεύθερο ο Πρωθυπουργός στη Σύνοδο Κορυφής, την προηγούμενη εβδομάδα, για να διατυπωθούν τα συμπεράσματα, όπως διατυπώθηκαν σε σχέση με την εκταμίευση της πέμπτης δόσης, το νέο πρόγραμμα στήριξης και την αναπτυξιακή βοήθεια που θα δώσει τώρα η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κράτη – μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Ελλάδα, γιατί όλοι κατάλαβαν ότι χωρίς στήριξη της πραγματικής οικονομίας, χωρίς ανάπτυξη, δεν μπορούμε να εκπληρώσουμε τους στόχους του προγράμματος αυτού, άρα τίθεται εν αμφιβόλω και η βιωσιμότητα του ελληνικού δημοσίου χρέους, η οποία ενδιαφέρει προφανώς τους πιστωτές μας.
Για σκεφτείτε ποιο είναι το βάρος των επισήμων δανειστών μας; Για σκεφτείτε το βάρος των 110 δις και το βάρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας με τα ομόλογα που η ίδια έχει αγοράσει στη δευτερογενή αγορά και τα ομόλογα που έχει δεχτεί ως ενέχυρα για τη διασφάλιση της ρευστότητας των ελληνικών τραπεζών; Για σκεφτείτε τι θα προστεθεί με το δεύτερο πρόγραμμα;
Λοιπόν, με ένα τέτοιο όγκο βοήθειας θεσμικής, στην πραγματικότητα διακρατικής, ενδοευρωπαϊκής και από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Ελλάδα βεβαίως έχει τη δύναμη της αδυναμίας της. Γιατί χρωστάει και θα χρωστάει πολλά σε πολιτικούς, θεσμικούς δανειστές για πολλά χρόνια. Αλλά αυτό τι σημαίνει; Σημαίνει ότι δεν πρέπει να κάνουμε μόνοι μας όλα όσα πρέπει προκειμένου να αποκτήσουμε μια νέα φυσιογνωμία ως χώρα; Να ξαναγνωριστούμε!
Γιατί εδώ η κρίση μας επιβάλλει να ξαναγνωριστούμε. Πρέπει να επ αναθεμελιωθούν τα πάντα. Το κράτος, η κοινωνία των πολιτών, η οικονομία, το πολιτικό σύστημα, η διοίκηση, η εκπαίδευση, το σύστημα ενημέρωσης, τον τρόπο με τον οποίο κινείται η διανόηση η πνευματική ηγεσία στον τόπο αυτό. Τα πάντα πρέπει να ξαναγραφτούν. Τα πάντα είναι σε κρίση. Τα πάντα αποδεικνύονται ανεπαρκή.
Σηκώνουμε το μεγάλο βάρος εμείς: το πολιτικό σύστημα και δικαίως. Αυτό επιβάλλει η δημοκρατική ευθύνη και η ιστορική αλήθεια. Αλλά οι άλλοι χώροι που βρίσκονται; Δεν έχουν τη δική τους ευθύνη και δεν βιώνουν τη δική τους κρίση; Είμαστε μόνοι μέσα στην αρένα και μας παρακολουθούν όλοι οι υπόλοιποι; Όχι βέβαια.
Γιατί το επαναλαμβάνω αυτό που είπα προηγουμένως: η δική μας συμπεριφορά επηρεάζεται από τη συμπεριφορά όλων των άλλων παραγόντων του δημοσίου και κοινωνικού βίου, γιατί ο κάθε βουλευτής και το κάθε κόμμα είναι σε άμεση επαφή με αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία, στην οικονομία, στο επικοινωνιακό σύστημα, με αυτό που συμβαίνει στην ψυχή και στο μυαλό κάθε Έλληνα και κάθε Ελληνίδας.
Άρα δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος. Και πρέπει να τον σπάσουμε τον φαύλο κύκλο και να ξανασταθούμε όρθιοι και αξιοπρεπείς και να σκεφτούμε τι γίνεται, ποιο είναι το στρατηγικό σχέδιο μέσα στο οποίο κινούμαστε.
Εάν δεν ακολουθήσουμε αυτή την λύση και αντισταθούμε στη λύση αυτή, μήπως θα είναι το 1897 του 21ου αιώνα και της ελληνικής οικονομίας; Γιατί φίλοι του λαού υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί. Σηκώνουν τη σημαία του πατριωτισμού και της εθνικής ανεξαρτησίας. Και μετά; Όταν συμβεί το ατύχημα; Όταν έρθει η ήττα; Ποιος έχει την ευθύνη; Ποιος είναι αυτός ο οποίος θα πει το «οίκαδε», όταν θα γίνει αυτό;
Άρα δεν είναι για παιχνίδια. Το κάθε τι πρέπει να λέγεται μετά λόγου γνώσεως. Η κριτική είναι εύκολη, η διαχείριση είναι δύσκολη, η διαπραγμάτευση ακόμη δυσκολότερη. Άρα ας περάσουμε τον κάβο της σταθεροποίησης.
Και ειλικρινά σας λέω: είναι ηθική δέσμευση για μας, όχι πολιτική ή πολιτικάντικη, μέσα σε εβδομάδες, μέσα σε λιγότερο από 2 μήνες, με τη βοήθεια όλων των κομμάτων, των επιστημόνων, των δικαστικών ενώσεων, ξένων συμβούλων, είμαστε σε θέση να εμφανίσουμε ένα νέο ριζικά διαφορετικό εθνικό φορολογικό σύστημα, να αποκαλυφθούν οι αντιφάσεις, να καταλάβουμε ποιες είναι οι οικονομικές και αναπτυξιακές επιπτώσεις όλων των φορολογικών μέτρων, να δούμε τις ανισότητες, να δούμε πως θα κατανεμηθεί το βάρος δίκαια. Διότι, επαναλαμβάνω, από τα 100 δις δηλωμένου εισοδήματος, εισπράττονται 9 δις φόροι και φορολογούνται τελικώς μόνο το 43% των δηλώσεων που υποβάλλονται.
Αν καταφέρουμε να αυξήσουμε κατά 30% τα δηλωμένα εισοδήματα, μια τόσο επιεική εκτίμηση για την παραοικονομία αν κάνουμε και αν αυξήσουμε το μέσο ποσοστό επιβάρυνσης από το 9 στο 15%, θα έχουμε επιλύσει το πρόβλημα των δημοσίων εσόδων. Και βεβαίως, θα στραφούμε στις δημόσιες δαπάνες ως λειτουργικές δαπάνες του κράτους, γιατί το 75% είναι μισθοί, συντάξεις και κοινωνικά επιδόματα. Άρα κι εκεί υπάρχει το στοιχείο της αδικίας και εκεί λειτουργεί αντιαναπτυξιακά μια περικοπή η οποία γίνεται λογιστικά, υπό πίεση, νευρικά.
Και αναγκαστήκαμε να κάνουμε τέτοιου είδους κινήσεις, για να κλείσουμε το κενό. Προέκυψε το κενό των αποδείξεων και της επιστροφής φόρου λόγω αποδείξεων, γιατί είχε σχηματιστεί η πεποίθηση ότι αυτό είχε ζητηθεί από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Και όταν έγινε αντιληπτό ότι αυτό θα σημαίνει επιστροφή χρημάτων που έχουν καταβληθεί αχρεωστήτως ίσως, αλλά που δεν σώζονται τώρα στο οικογενειακό πορτοφόλι, είπα αμέσως όχι. Αλλά το «όχι» αυτό σήμαινε σε φιλική τιμή από την Τρόικα 600 εκ., τα οποία έπρεπε να βρεθούν μέσα σε μία νύχτα! Γιατί τίποτε δεν γίνεται δωρεάν. Πρέπει να υπάρχει πάντα το ισοζύγιο ισοδύναμο δημοσιονομικό αποτέλεσμα.
Έχουμε τη δυνατότητα να το κάνουμε αυτό και απευθύνω αυτή την πολύ συγκεκριμένη πρόσκληση. Ο αγώνας όμως για την πραγματική καταπολέμηση της φοροδιαφυγής ανοίγει με το υπό ψήφιση εφαρμοστικό νομοσχέδιο. Αίρεται το απόρρητο των τραπεζικών καταθέσεων, αίρεται το απόρρητο κάθε είδους συναλλαγής, όλοι όσοι έχουν τέτοιες πληροφορίες είναι υποχρεωμένοι να τις χορηγούν στο Υπουργείο Οικονομικών και την Οικονομική Αστυνομία.
Επιπλέον χρησιμοποιούμε εντατικά τα τεκμήρια διαβίωσης. Η απόδοσή τους αυξάνεται κατά περίπου 65%. Και δεν είναι μόνο αυτό, επιβάλλουμε το τέλος άσκησης ελευθέρου επαγγέλματος ως μία ελάχιστη πράξη δικαιοσύνης. Ξέρετε ότι 550.000 ελεύθεροι επαγγελματίες και επιτηδευματίες κινούνται κάτω από το αφορολόγητο όριο των 8.000.
Διάβασα σήμερα δυο εντυπωσιακά παραδείγματα: ένας μισθωτός με οικογενειακό εισόδημα 55.000 με δυο παιδιά, που έχει βεβαίως δυο αυτοκίνητα το ένα 2.000 κυβικών και το άλλο 1.400 κυβικών, που έχει ατομική περιουσία αντικειμενικής αξίας 400.000, χωρίς να τη μοιράζεται με τη γυναίκα του, θα επιβαρυνθεί με 2.890 ευρώ το χρόνο με τα νέα μέτρα. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει στην πράξη το παράδειγμα αυτό, αλλά ας το απλουστεύσουμε. Οι μισθωτοί που δηλώνουν εισόδημα 55.000 είναι 30.000 στην Ελλάδα.
Το άλλο παράδειγμα, είναι ο ελεύθερος επαγγελματίας με 40.000 οικογενειακό εισόδημα και δυο παιδιά, που έχει πάλι κι αυτοκίνητο και σπίτι και πράγματι αυτό είναι προϊόν του ιδρώτα του και θα επιβαρυνθεί με 3.830 ευρώ. Ξέρετε πόσοι ελεύθεροι επαγγελματίες δηλώνουν με δυο παιδιά εισόδημα άνω των 40.000 ευρώ; 2.000 άτομα στην Ελλάδα! Για να έχουμε μια αίσθηση του που βρισκόμαστε και του τι πρέπει να κάνουμε.
Οι μεγαλύτερες κοινωνικές ομάδες δεν θίγονται καθόλου από τις αλλαγές. Δύο εκατομμύρια οικογένειες δεν θίγονται από την αλλαγή κλίμακας μεταξύ 8 και 12 χιλιάδων. Η δε έκτακτη εισφορά, η εισφορά αλληλεγγύης, δεν επηρεάζει εξ ορισμού 3 εκ. οικογένειες. 3 εκατομμύρια οικογένειες, όχι φορολογούμενους! Είναι 5.400.000 οικογένειες που κάνουν δηλώσεις. Για να αντιληφθείτε δηλαδή ότι είναι ζωτική ανάγκη να ξαναγνωριστούμε και να ξαναοργανωθούμε ως κοινωνία, ως κράτος και ως έθνος, μέσα από το εθνικό φορολογικό σύστημα.
Και να σας πω και κάτι; Ο αγώνας κατά της φοροδιαφυγής! Κουβαλάω κι εγώ μια έμμονη ιδέα και μια πίστη: ότι αν η ηλεκτρονική φορολογική δήλωση είναι αυτόματα και μία ηλεκτρονική δήλωση «πόθεν έσχες» για όλους και έχουμε δηλωμένη την ακίνητη περιουσία και τις καταθέσεις και άλλα περιουσιακά στοιχεία όπως τα πανάκριβα έργα τέχνης -για παράδειγμα- που ως κινητά στοιχεία δεν εντοπίζονται και αν επιβάλλουμε πράγματι, στην πράξη, αυτό που γίνεται διεθνώς σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες, όχι πληρωμές σε ρευστό, πληρωμές με ηλεκτρονικό χρήμα ή με δίγραμμη επιταγή, θα έχουμε κάνει πολύ απλές κινήσεις για τη σύλληψη της φοροδιαφυγής και την ένταξη ενός μεγάλου μέρους της παραοικονομίας στην επίσημη οικονομία.
Άρα τα μέτρα είναι σκληρά. Τα μέτρα είναι άδικα. Διότι η φορολογική κατάσταση είναι» χύμα». Και όταν παίρνουμε αποσπασματικά μέτρα για να λύσουμε προβλήματα, δημιουργούμε ένα Φρανκενστάιν! Πρέπει τώρα να διαμορφώσουμε το σωστό πρόσωπο του φορολογούμενου Έλληνα και της πραγματικής ελληνικής οικονομίας. Και αυτό είναι προϋπόθεση της ένταξης στο νέο πρόγραμμα, γιατί το έχουμε θέσει ήδη ως προκαταρτική προϋπόθεση του νέου προγράμματος.
Και αφού σταθεροποιήσουμε την κατάσταση, αφού πάμε στο Eurogroup και πάρουμε την έγκριση για την εκταμίευση της πέμπτης δόσης, αφού καλύψουμε τις δανειακές ανάγκες από Ιούλιο έως Σεπτέμβριο, αφού αναπνεύσουμε, αφού εγκρίνει και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στις 8 Ιουλίου την εκταμίευση της δικής του συμμετοχής στην πέμπτη δόση, θα πάμε όλοι μαζί -το πιστεύω αυτό- και η Αντιπολίτευση, να διαπραγματευθούμε και το νέο φορολογικό σύστημα και τα αναγκαία διαρθρωτικά μέτρα και το αναπτυξιακό πρωτόκολλο, το αναπτυξιακό Μνημόνιο που θα μας δώσουν οι εταίροι μας και τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γιατί υπάρχουν λεφτά τα οποία είναι ονοματισμένα για την Ελλάδα.
Θέλουμε επιτάχυνση, απλούστευση, κοινή λογική, απλές και γρήγορες λύσεις και μπορούμε να το πετύχουμε αυτό. Και αφού συμβεί αυτό και συμφωνήσουμε στο πρόγραμμα και δούμε πώς θα εξελιχθεί και η συμμετοχή των ιδιωτών μέσω της Πρωτοβουλίας της Βιέννης, θα μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε με διαφάνεια – με διαφάνεια – υπό τον απόλυτο έλεγχο της Βουλής και όλης της ελληνικής κοινής γνώμης, τα στοιχεία της δημόσιας περιουσίας.
Γιατί; Στην πραγματικότητα για αναπτυξιακούς λόγους. Διότι αν μπορέσουμε να επαναγοράσουμε χρέος μέσα από το προϊόν των ιδιωτικοποιήσεων, αν μπορέσουμε να συμβάλουμε στην αντιμετώπιση του προβλήματος του δημοσίου χρέους, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ελπίζω τον καλύτερο τρόπο, τον αποτελεσματικότερο, θα το διαπραγματευθούμε με τους εταίρους μας, τότε αυτό θα ελαφρύνει την πίεση στην ελληνική πραγματική οικονομία, άρα θα πάψει να λειτουργεί ως βάρος αντιαναπτυξιακό και αντικοινωνικό.
Θέλει υπομονή, γιατί οποιαδήποτε παρακινδυνευμένη μέθοδος μπορεί να οδηγήσει στο απόλυτο αδιέξοδο. Θα μου πείτε: υπάρχει τέλος, υπάρχει φως, υπάρχει ορίζοντας; Πιστεύω πως ναι. Βρισκόμαστε τώρα στον σκληρό πυρήνα της κρίσης, αλλά αυτό πιστεύω ότι είναι ζήτημα το πολύ τριών ετών και ο κόσμος θα ανακουφιστεί μόλις αντιληφθεί ότι αυτά που λέμε τα εννοούμε και ότι μπορεί να περνάμε μια δύσκολη περίσταση, αλλά την περνάμε όλοι μαζί με αλληλεγγύη και εσωτερική δικαιοσύνη.
Οι αγανακτισμένοι, οι πολίτες στις πλατείες και οι άλλοι οι πολύ περισσότεροι που είναι αγανακτισμένοι στα σπίτια τους και στις δουλειές τους, είναι δικαίως αγανακτισμένοι διότι δεν έχουν πεισθεί ότι πληρώνουν όσοι μπορούν και πρέπει να πληρώσουν. Δεν έχουν πεισθεί ότι υπάρχει ενότητα, συναίνεση και ευθύνη.
Καταλαβαίνουν αυτό που είπα προηγουμένως, ότι παλαιού τύπου κομματικές αντιπαραθέσεις, συμβατικοί πολιτικοί λόγοι που οδηγούν σε εικονική έλλειψη συναίνεσης, επιδρούν σε βάρος της πραγματικής οικονομίας, σε βάρος των επιχειρήσεων, σε βάρος της απασχόλησης, σε βάρος του εισοδήματος. Το πληρώνουμε αυτό ως οικονομία και ως πολίτες και οφείλουμε το καταλάβουμε.
Δεν έχουμε το δικαίωμα, ως πολιτικό σύστημα, να προκαλούμε τέτοιο πρόβλημα στην ελληνική οικονομία, στην ελληνική επιχείρηση, στο ελληνικό νοικοκυριό. Δεν έχουμε αυτό το δικαίωμα. Δηλαδή υπάρχει ένα πρόβλημα πολιτικού και δημοσίου ήθους, πέρα από το ζήτημα της πολιτικής ευθύνης. Καμία σκοπιμότητα δεν μπορεί να επικρατήσει. Κανείς δεν μπορεί να σκέφτεται ότι θα εφαρμόσει την πολιτική που εφαρμόζουμε αρκεί να είναι αυτός Πρωθυπουργός ή Υπουργός.
Και να σας μιλήσω και λίγο εξομολογητικά; Θα μπορούσα και εγώ να έχω σκεφτεί με υστεροβουλία και να έχω βάλει, όπως λέει ο ποιητής, τα προσόντα μου στον τόκο. Αλλά όποιος βάζει τα προσόντα του στον τόκο, χάνει το κεφάλαιο της ιστορίας. Αυτό ας το σκεφτούν όλοι και πρωτίστως αυτοί που έχουν τη θεσμική θέση που τους επιβάλλει να το σκεφτούν αυτό.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, κουβαλάμε ένα πολύ μεγάλο βάρος και ξέρω πώς νιώθετε η καθεμιά και ο καθένας από σας, και δεν απευθύνομαι μόνον στους συναδέλφους μου και φίλους μου του ΠΑΣΟΚ. Απευθύνομαι σε όλους τους Βουλευτές όλων των Κομμάτων.
Τώρα πρέπει να αντέξουμε, και αυτό είναι το στοίχημα του αντιπροσωπευτικού συστήματος. Πρέπει να διασταυρωθεί ξανά η αίσθηση του γενικού συμφέροντος με την αίσθηση του ατομικού και οικογενειακού συμφέροντος.
Μπορούμε να περάσουμε τη δυσκολία αυτή. Έχουμε όλα τα προσόντα ως τόπος, όλα τα συγκριτικά πλεονεκτήματα. Είναι πραγματικά κρίμα, κρίμα από τον Θεό της Ελλάδος, να μην ανταπεξέλθουμε και να μην πετύχουμε.
Λοιπόν, ας πάρουμε αυτή την υπόθεση και προσωπικά και συλλογικά στα χέρια μας. Μπορούμε να κάνουμε τις κινήσεις γρήγορα. Χρειαζόμαστε στοιχειώδη χρόνο για να κάνουμε τις αναγκαίες κινήσεις, σταθεροποίησης, βελτίωσης, διαπραγμάτευσης, παρουσίασης μιας ολοκληρωμένης λύσης. Και εκεί σας θυμίζω για πολλοστή φορά ότι εγώ είχα εισηγηθεί και τον Μάιο του 2010 να ψηφιστεί το πρώτο Μνημόνιο με 180 ψήφους. Νομίζω ότι δεν θα βρεθούμε τη φορά αυτή στη θέση να συζητούμε για αριθμούς, γιατί θα το έχουμε διαπραγματευθεί μαζί και θα είναι αυτονόητη και δεδομένη η υπερψήφιση από ευρύτατη πλειοψηφία.
Ελπίζω λοιπόν, έτσι ομαλά και φυσιολογικά να εξελιχθούν τα πράγματα και να έχουμε όλοι αρθεί στο ύψος των περιστάσεων.
Ευχαριστώ.