Βαλλιστικοί πύραυλοι, που χτυπούν κατοικημένες περιοχές, επιθέσεις σε πυρηνικά και ενεργειακές υποδομές, νεκροί στρατηγοί, απειλές για κλείσιμο του πιο στρατηγικού περάσματος στον πλανήτη. Ισραήλ και Ιράν έχουν διαδοχικά περάσει τη μία μετά την άλλη τις κόκκινες γραμμές.

Η κλιμάκωση δεν ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία. Ήταν αποτέλεσμα ετών σκιώδους πολέμου, με επιθέσεις σε βάσεις, πρεσβείες, επιστήμονες και συμμάχους. Αλλά πλέον, η σιωπηλή ένταση έχει μετατραπεί σε μετωπική σύγκρουση με χαρακτηριστικά ολοκληρωτικού πολέμου: μπαράζ βαλλιστικών πυραύλων, μαζικούς θανάτους, και – για πρώτη φορά – στοχευμένα πλήγματα σε ενεργειακές υποδομές.

Ο Μπενιαμίν Νετανιάχου προειδοποιεί πως θα δούμε ισραηλινά αεροσκάφη πάνω από την Τεχεράνη και ο αγιατολάχ Αλί Χαμενεϊ απαντά πως οι πύλες της κολάσεως άνοιξαν.

Το Ισραήλ χτυπά πυρηνικές και ενεργειακές εγκαταστάσεις

Η επιχείρηση «Rising Lion» του ισραηλινού στρατού ξεκίνησε με αιφνιδιαστικά χτυπήματα σε πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, όπως στο Ισφαχάν και τη Φορντό, αλλά επεκτάθηκε σε ένα άνευ προηγουμένου χτύπημα στο South Pars, το μεγαλύτερο κοίτασμα φυσικού αερίου στον κόσμο.

Οι φλόγες στο συγκρότημα της Φάσης 14, στην επαρχία Μπουσίρ, δεν είναι μόνο πλήγμα για το ιρανικό καθεστώς· είναι προειδοποίηση με παγκόσμια απήχηση, για το πού μπορεί να φτάσει η σύγκρουση. Οι τιμές του φυσικού αερίου αναμένεται να επιδοθούν σε νέο ράλι με το άνοιγμα των αγορών τη Δευτέρα.

Όπως σχολιάζουν αναλυτές, πρόκειται για «τη διάρρηξη ενός άγραφου κανόνα»: μέχρι τώρα, ενεργειακές εγκαταστάσεις – τόσο του Ιράν όσο και του Ισραήλ – παρέμεναν εκτός στόχων.

Η απάντηση της Τεχεράνης και ο κίνδυνος διάχυσης

Η απάντηση της Ισλαμικής Δημοκρατίας ήταν άμεση. Με την επιχείρηση «True Promise III», εξαπέλυσε δεκάδες βαλλιστικούς πυραύλους και drones κατά ισραηλινών στρατιωτικών βάσεων. 8 Ισραηλινοί έχουν σκοτωθεί και δεκάδες αγνοούνται κάτω από τα συντρίμμια.

Τώρα το Ιράν απειλεί να πλήξει και βάσεις χωρών, που στηρίζουν το Ισραήλ, όπως οι ΗΠΑ, η Βρετανία και η Γαλλία. Οι δύο τελευταίες, αν και άκρως επικριτικές απέναντι στην πολιτική της κυβέρνησης Νετανιάχου στη Γάζα, δεν καταδίκασαν την επίθεση στο Ιράν.

Παράλληλα αυξάνονται οι απειλές για το κλείσιμο του Στενού του Ορμούζ. Ο Ιρανός βουλευτής Εσμαΐλ Κοσαρί, προειδοποίησε ότι η Τεχεράνη δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο αν συνεχιστούν οι ισραηλινές επιθέσεις.

Το Ορμούζ ως στρατηγικός εκβιασμός

Το Στενό του Ορμούζ είναι ο στενότερος λαιμός φιάλης της παγκόσμιας ενέργειας: 20% του παγκόσμιου πετρελαίου περνά από εκεί. Κλείσιμό του θα σημάνει έκρηξη των τιμών, παγκόσμιο πληθωριστικό σοκ και απειλή γενικευμένου πολέμου στον Κόλπο.

Η Ισλαμική Δημοκρατία έχει στο παρελθόν αφήσει υπονοούμενα για το Ορμούζ, αλλά αυτή είναι η πρώτη φορά που εμφανίζεται έτοιμη να το θέσει πραγματικά στο τραπέζι ως χαρτί στρατηγικού εκβιασμού.

Αν ενεργοποιήσει αυτό το όπλο (που πάντως είναι εξαιρετικά επιζήμιο και για την ίδια) υπολογίζεται ότι θα δούμε τις τιμές του πετρελαίου να εκτινάσσονται στα 130 δολάρια το βαρέλι από περίπου 75 δολάρια σήμερα. Η βενζίνη θα γίνει σε μία τέτοια περίπτωση «είδος πολυτελείας».

Η Ουάσιγκτον εμπλέκεται – έστω και ανεπίσημα

Αν και οι ΗΠΑ δεν έχουν εξαπολύσει δικά τους πλήγματα κατά του Ιράν, βοηθούν ενεργά στην άμυνα του Ισραήλ: συστοιχίες Patriot, αμερικανικά πολεμικά πλοία και υπερσύγχρονα συστήματα ανίχνευσης έχουν τεθεί σε λειτουργία.

Ο Ντόναλντ Τραμπ, που προσπαθούσε να κρατήσει διπλωματική ισορροπία, αφού είδε τον Νετανιάχου να τον αγνοεί, αλλά και τις διαπραγματεύσεις με την Τεχεράνη να μην αποδίδουν, αναγκάστηκε να στηρίξει εκ των υστέρων τις ισραηλινές επιθέσεις.

Ταυτόχρονα, το Πεντάγωνο μετακινεί πλοία, κατασκοπευτικά και πιθανώς βομβαρδιστικά στην περιοχή, ενώ το αεροπλανοφόρο USS Nimitz ακύρωσε την προγραμματισμένη του επίσκεψη στο Βιετνάμ.

Τι μέλλει γενέσθαι;

Η στρατιωτική ικανότητα του Ισραήλ είναι ισχυρή, αλλά δεν επαρκεί από μόνη της για πλήρη εξουδετέρωση των υπόγειων πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν. Τις βόμβες διάτρησης που απαιτούνται για κάτι τέτοιο τις διαθέτουν μόνο οι ΗΠΑ.

Αν ο Τραμπ αποφασίσει να «πάει μέχρι τέλους», τότε η εμπλοκή των ΗΠΑ δεν θα είναι πια υποστηρικτική – θα είναι καθοριστική. Μπορεί όμως να οδηγήσει σε μία παγκόσμια σύρραξη.

Μερίδα αναλυτών τονίζει από την άλλη πως εάν ο  Λευκός Οίκος κρατήσει αποστάσεις και αφήσει το Ιράν να πλήξει στόχους σε Σαουδική Αραβία, ΗΑΕ ή δεξαμενόπλοια, τότε η σύγκρουση θα γίνει και πάλι ανεξέλεγκτη.

Naftemporiki.gr

Χρησιμοποιώντας το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble ερευνητική ομάδα αναζήτησε σημάδια αλληλεπιδράσεων μεταξύ του μαγνητικού περιβάλλοντος και των επιφανειών του Ουρανού και των τεσσάρων μεγαλύτερων δορυφόρων του και παρουσιάζει τώρα τα ενδιαφέροντα ευρήματα της.

Σε αντίθεση με τους άλλους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος τα ονομάτα των δορυφόρων του Ουρανού δεν προέρχονται από την ελληνική μυθολογία αλλά από χαρακτήρες στα έργα του Σαίξπηρ.

Το Hublle μελέτησε τους δορυφόρους Άριελ, Ουμβριήλ, Τιτάνια, Όμπερον. Οι ερευνητές προέβλεψαν ότι με βάση τις αλληλεπιδράσεις με τη μαγνητόσφαιρα του Ουρανού, οι πλευρές αυτών των παλιρροϊκά κλειδωμένων φεγγαριών που βλέπουν τον πλανήτη θα ήταν φωτεινότερες από τις «πίσω» πλευρές, που θα ήταν πάντα στραμμένες προς τα έξω. Αυτό θα οφειλόταν στο σκούρο χρώμα των πίσω πλευρών τους από φορτισμένα σωματίδια όπως ηλεκτρόνια παγιδευμένα στη μαγνητόσφαιρα του Ουρανού. Αντ’ αυτού, δεν βρήκαν στοιχεία για σκούρο χρώμα στις πίσω πλευρές των φεγγαριών, αλλά σαφείς ενδείξεις για σκούρο χρώμα στις μπροστινές πλευρές των εξωτερικών φεγγαριών.

«Ο Ουρανός είναι παράξενος, επομένως ήταν πάντα αβέβαιο το πόσο το μαγνητικό πεδίο αλληλεπιδρά στην πραγματικότητα με τους δορυφόρους του. Για αρχή, έχει κλίση 98 μοιρών σε σχέση με την εκλειπτική. Αυτό σημαίνει ότι ο Ουρανός έχει δραματική κλίση σε σχέση με το τροχιακό επίπεδο των πλανητών. Κυλάει πολύ αργά γύρω από τον Ήλιο στο πλάι του καθώς ολοκληρώνει την τροχιά του, διάρκειας 84 ετών, γύρω από τη Γη. Τη στιγμή της διέλευσης του Voyager 2 (το 1986) η μαγνητόσφαιρα του Ουρανού είχε κλίση περίπου 59 μοιρών από το τροχιακό επίπεδο των δορυφόρων. Έτσι, υπάρχει μια επιπλέον κλίση στο μαγνητικό πεδίο» λέει ο Δρ. Ρίτσαρντ Καρτράιτ ερευνητής στο Εργαστήριο Εφαρμοσμένης Φυσικής του Πανεπιστημίου Johns Hopkins στις ΗΠΑ, μέλος της ερευνητικής ομάδας.

Το φαινόμενο

Επειδή ο Ουρανός και οι γραμμές του μαγνητικού πεδίου περιστρέφονται ταχύτερα από ό,τι τα φεγγάρια του σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη, οι γραμμές του μαγνητικού πεδίου περνούν συνεχώς από τα φεγγάρια. Εάν η μαγνητόσφαιρα του Ουρανού αλληλεπιδρά με τα φεγγάρια του, τα φορτισμένα σωματίδια θα πρέπει κατά προτίμηση να χτυπούν την επιφάνεια των πίσω πλευρών.

Αυτά τα φορτισμένα σωματίδια, καθώς και οι κοσμικές ακτίνες του γαλαξία μας, θα πρέπει να σκουρύνουν τα πίσω ημισφαίρια του Άριελ, του Ούμπριελ, της Τιτάνιας και του Όμπερον και πιθανώς να παράγουν το διοξείδιο του άνθρακα που ανιχνεύεται σε αυτά τα φεγγάρια.

Οι αστρονόμοι ανέμεναν ότι, ειδικά για τα εσωτερικά φεγγάρια Άριελ και Ούμπριελ, τα πίσω ημισφαίρια θα ήταν πιο σκούρα από τις μπροστινές πλευρές σε υπεριώδη και ορατά μήκη κύματος. Αλλά αυτό όπως φαίνεται σύμβαίνει. Αντίθετα, τα μπροστινά και πίσω ημισφαίρια του Άριελ και του Ούμπριελ είναι στην πραγματικότητα πολύ παρόμοια σε φωτεινότητα.

Ωστόσο, οι ερευνητές παρατήρησαν μια διαφορά μεταξύ των ημισφαιρίων των δύο εξωτερικών φεγγαριών, της Τιτάνιας και του Όμπερον και όχι των φεγγαριών που περίμεναν. Ακόμα πιο παράξενο, η διαφορά στη φωτεινότητα ήταν το αντίθετο από αυτό που περίμεναν. Τα δύο εξωτερικά φεγγάρια έχουν πιο σκούρα και κόκκινα ημισφαίρια μπροστά σε σύγκριση με τα πίσω ημισφαίριά τους.

Η ερευνητική ομάδα πιστεύει ότι η σκόνη από ορισμένους από τους αποκαλούμενους ακανόνιστους» δορυφόρους του Ουρανού καλύπτει τις μπροστινές πλευρές της Τιτανίας και του Όμπερον. Οι ακανόνιστοι δορυφόροι είναι φυσικά σώματα που έχουν μεγάλες, εκκεντρικές και κεκλιμένες τροχιές σε σχέση με το ισημερινό επίπεδο του μητρικού πλανήτη τους.

Οι μικρομετεωρίτες χτυπούν συνεχώς τις επιφάνειες των ακανόνιστων δορυφόρων του Ουρανού, εκτοξεύοντας μικρά κομμάτια υλικού σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη. Για εκατομμύρια χρόνια, αυτό το σκονισμένο υλικό κινείται προς τα μέσα προς τον Ουρανό και τελικά διασχίζει τις τροχιές της Τιτανίας και του Όμπερον.

Αυτά τα εξωτερικά φεγγάρια σαρώνουν τη σκόνη και την μαζεύουν κυρίως στα μπροστινά ημισφαίρια τους, τα οποία είναι στραμμένα προς τα εμπρός. Είναι σαν τα έντομα να χτυπούν το παρμπρίζ του αυτοκινήτου σας καθώς οδηγείτε σε έναν αυτοκινητόδρομο. Αυτό το υλικό κάνει την Τιτάνια και τον Όμπερον να έχουν πιο σκούρα και κόκκινα ημισφαίρια.

Naftemporiki.gr

Γράφει ο Νικόδημος Καλλιντέρης

O Καθηγητής Δικαίου της ΕΕ στη Νομική Σχολή του ΕΚΠΑ κ. Μανώλης Περάκης σε σημερινό (15/6) άρθρο του στο «ΒΗΜΑ» ξεκαθαρίζει με συγκεκριμένο νομικό σκεπτικό ότι δεν έχουν βάση τα όσα τον τελευταίο καιρό θρυλούνται ότι εξασφαλίστηκε από ελληνικής πλευράς πως απαιτείται ομοφωνία για την υπογραφή διμερούς συμφωνίας μεταξύ ΕΕ και τρίτου κράτους για τη συμμετοχή στο πρόγραμμα SAFE. Η εκτίμηση αυτή της ελληνικής πλευράς στηρίχθηκε στα άρθρα 212 και 218 της ΣΛΕΕ και στην αιτιολογική σκέψη 23 του Κανονισμού.

Κατά τον Καθηγητή το άρθρο 212 της ΣΛΕΕ απονέμει αρμοδιότητα εξωτερικής δράσης στην ΕΕ αλλά δεν ρυθμίζει διαδικαστικά θέματα σύναψης των εν λόγω συμφωνιών όπως η μέθοδος ψηφοφορίας στο Συμβούλιο.

Επιπλέον, η αιτιολογική σκέψη 23 του Κανονισμού SAFE ως τμήμα του προοιμίου του δεν μπορεί να εισάγει δεσμευτικούς κανόνες. Κι όχι μόνον αυτό αλλά στην εν λόγω σκέψη δεν αναφέρεται ρητά το άρθρο 212 της ΣΛΕΕ όπως δεν γίνεται καμία μνεία και στις νομοθετικές διατάξεις του Κανονισμού.

Το δε άρθρο 218 της ΣΛΕΕ εισάγει τον κανόνα της ειδικής πλειοψηφίας και όχι της ομοφωνίας εκτός αν η συμφωνία έχει αντικείμενο όπως η εξωτερική πολιτική ή η άμυνα, οπότε απαιτείται ομοφωνία.

Όμως, το άρθρο 122 της ΣΛΕΕ που αποτελεί τη νομική βάση του Κανονισμού όπως και το άρθρο 212 της ΣΛΕΕ δεν εντάσσονται στο νομοθετικό πλαίσιο δράσεων ή επιχειρήσεων της ΕΕ σε επίπεδο Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας ή της Κοινής Άμυνας και δεν οδηγούν σε ανάγκη ομοφωνίας στο Συμβούλιο κατά τη σύναψη διεθνούς συμφωνίας.

Στις περισσότερες διεθνείς συμφωνίες που σύναψε η ΈΕ βάσει του 212 της ΣΛΕΕ τηρήθηκε η ειδική πλειοψηφία και όχι η ομοφωνία.

Τέλος, κατά τον Καθηγητή με βάση την έως σήμερα κυριαρχούσα αντίληψη στους κόλπους της ΕΕ και του ΝΑΤΟ είναι πολύ αμφίβολο αν η Τουρκία θεωρείται απειλή και ως εκ τούτου δεν είναι καθόλου αυτονόητο ότι η 10η παράγραφος του άρθρου 16 του Κανονισμού μπορεί να αποτελέσει «πάτημα» για την Ελλάδα ώστε να αποτραπεί η ένταξη της Τουρκίας στο πρόγραμμα SAFE.