Γράφει ο Ευριπίδης Λ. Ευρυβιάδης*

Αναλύοντας τη εξωτερική πολιτική του Ντόναλντ Τραμπ, βρισκόμαστε σε ένα ολοένα και πιο “παράξενο” τοπίο, που μοιάζει να ξεπηδά απευθείας από τις σελίδες του μυθιστορήματος «Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» του Λιούις Κάρολ.

Όπως η Αλίκη που περνά σ’ έναν κόσμο όπου οι κανόνες είναι ρευστοί, ο χρόνος κινείται προς τα πίσω και η εξουσία ασκείται με αινίγματα και θεάματα, έτσι και η προεδρία Τραμπ αναποδογυρίζει την παραδοσιακή διπλωματία. Δεν πρόκειται όμως για όνειρο· είναι η πραγματική αρένα όπου η παγκόσμια σταθερότητα, οι συμμαχίες και τα οικονομικά συστήματα διακυβεύονται.

Ο Τραμπ δεν ανέτρεψε μόνο την εσωτερική πολιτική τάξη των ΗΠΑ· ταρακούνησε και το διεθνές σύστημα με ανάλογη ένταση. Και ενώ οι επικριτές του ειρωνεύονται τις μεθόδους του, υπάρχει μια ιδιότυπη λογική πίσω από αυτές. Όπως στη «Χώρα των Θαυμάτων», όπου το παράλογο υπακούει στους δικούς του εσωτερικούς κανόνες, έτσι και η εξωτερική πολιτική του Τραμπ έχει δομή. Απλώς υπακούει σε διαφορετική γραμματική: συναλλακτική και όχι σχεσιακή, άμεση και όχι στρατηγική, εντυπωσιακή αντί λεπτοδουλεμένη.

Σκεφτείτε την διαταγή της Βασίλισσας στη «Χώρα των Θαυμάτων»: «Να τους κοπεί το κεφάλι!» και συγκρίνετέ τη με διπλωματικές αποφάσεις του Τραμπ. Η αποχώρησή του από τη συμφωνία για τα πυρηνικά του Ιράν στην πρώτη του θητεία αντήχησε στη Μέση Ανατολή και στην ΕΕ σαν μια αποκεφαλιστική επίθεση στην πολυμερή διπλωματία, ενισχύοντας ακραία στοιχεία και αποσταθεροποιώντας συμμάχους. Κι όμως, σε μια απρόσμενη εξέλιξη, η κυβέρνησή του ανακοίνωσε πρόσφατα απευθείας διαπραγματεύσεις υψηλού επιπέδου με το Ιράν, μια απρόβλεπτη αλλά ευπρόσδεκτη μεταστροφή που υποδηλώνει αναπροσαρμογή της προηγούμενης θέσης του. Το ίδιο εντυπωσιακό είναι πως, όπως φαίνεται, το Ισραήλ έμεινε πλήρως στο σκοτάδι για αυτή την κίνηση, στοιχείο ιδιαίτερα αποκαλυπτικό. Όπως και στη «Χώρα των Θαυμάτων», η αντίφαση ίσως κρύβει μια βαθύτερη, έστω ανορθόδοξη, λογική. Αυτή η αντίφαση ισχύει κατά παρασάγγας και στην περίπτωση του ΝΑΤΟ και της λεγόμενης «ρήτρας αυτόματης αλληλεγγύης» του Άθρου 5 του νατοϊκού καταστατικού. Ισχύει ή δεν ισχύει;

Ο Πρόεδρος Τραμπ έχει προτείνει ένα θεαματικό σχέδιο για τη Γάζα – το λεγόμενο «Γάζα ριβιέρα», παρακάμπτοντας την παραδοσιακή διπλωματία, πιέζοντας περιφερειακούς παίκτες να ευθυγραμμιστούν, αλλιώς θα περιθωριοποιηθούν. Όπως τα χαοτικά διατάγματα στη «Χώρα των Θαυμάτων», έτσι κι αυτές οι κινήσεις προκαλούν σύγχυση όσο και διασαφήνιση.

Η αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ από τον Ντόναλντ Τραμπ κατά την πρώτη του θητεία ανέτρεψε δεκαετίες αμερικανικής πολιτικής ισορροπίας στη Μέση Ανατολή. Στη δεύτερη θητεία του, αυτή η προσέγγιση όχι μόνο συνεχίστηκε αλλά εντάθηκε. Ο ρυθμός με τον οποίο εκδίδει εκτελεστικά διατάγματα — περισσότερα από κάθε σύγχρονο πρόεδρο σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, αντικατοπτρίζει μια διακυβέρνηση χωρίς φρένο, όπου η ταχύτητα υπερισχύει της μελέτης και της σταθερότητας. Όπως σε ένα αλλοπρόσαλλο παιχνίδι, οι κανόνες αλλάζουν συνεχώς και οι «μπάλες» της εξωτερικής πολιτικής δεν σταματούν ποτέ να κινούνται και να συγκρούονται.

Αυτή η αστάθεια, που συχνά συγχέει φίλους και αντιπάλους, δεν είναι απαραίτητα τυχαία. Όπως και στη «Χώρα των Θαυμάτων» όπου το παράλογο υπακούει σε μια εσωτερική λογική, η πολιτική Τραμπ φέρει τη δική της συνεκτικότητα, έστω κι αν έρχεται σε ρήξη με παραδοσιακές πρακτικές και κανόνες της διεθνούς διπλωματίας.

Οι δηλώσεις περί ενσωμάτωσης του Καναδά ως της 51ης πολιτείας των ΗΠΑ, οι αναθερμασμένες φιλοδοξίες για την αγορά της Γροιλανδίας, το ανανεωμένο στρατηγικό ενδιαφέρον για τον έλεγχο της Διώρυγας του Παναμά, καθώς και η επιβολή δασμών σε συμμάχους και αντιπάλους, διαμορφώνουν μια οπτική του κόσμου που θυμίζει το επιτραπέζιο παιχνίδι της Μονόπολης , όπου οι χώρες αντιμετωπίζονται ως ιδιοκτησίες προς αγορά, ανταλλαγή ή τιμωρία, κατά το δοκούν. Η εμπορική πολιτική μοιάζει πλέον με παρτίδα στρατηγικής, με συνεχείς εναλλαγές θέσεων και κανόνων. Η Συμφωνία ΗΠΑ–Μεξικού–Καναδά (USMCA), που στην πρώτη του θητεία ο Τραμπ την είχε παρουσιάσει ως νίκη του ελεύθερου εμπορίου, σήμερα χαρακτηρίζεται «φρικτή συμφωνία» από τον ίδιο τον Τραμπ που την υπέγραψε.

Ακόμα κι η Χώρα των Θαυμάτων έχει τη δική της λογική. Ο κόσμος του Τραμπ διέπεται από το δόγμα της καταστροφικής (;) ανατροπής: αν τα θεσμικά όργανα αντιστέκονται, σπάσ’ τα· αν οι σύμμαχοι διστάζουν, απείλησέ τους· αν οι συμφωνίες δεν είναι τέλειες, ακύρωσέ τες ή αποχώρησε από αυτές. Η συναλλακτική προσέγγιση του Τραμπ , επηρεασμένη από τη φιλοσοφία του βιβλίου του «Η Τέχνη της Συμφωνίας» (The Art of the Deal, 1987) ξανασχεδιάζει τη διπλωματία ως μια αλληλουχία μηδενικού αθροίσματος και όχι ως πολυμερή διαπραγμάτευση που όλοι βγαίνουν κερδισμένοι. Η διπλωματία δεν είναι υφαντό αμοιβαίων συμφερόντων, αλλά στην αντίληψη Τραμπ, ένας ισολογισμός κερδών και ζημιών. Όμως οι διεθνείς σχέσεις δεν μπορεί να είναι εμπορικές συναλλαγές ή αγοραπωλησίες ακινήτων.

Δεν λειτουργούν με όρους μηδενικού αθροίσματος, αλλά αμοιβαίου οφέλους. Αν κάθε χώρα φωνάζει «πρώτα η δική μου», τότε η διεθνής διπλωματία καταρρέει σε κατάσταση εντροπίας, όπου η απροβλεψιμότητα διαβρώνει τη θεσμική τάξη και τη σταθερότητα.

Στην ιστορία του Κάρολ, η Αλίκη συναντά την Κάμπια και τη ρωτά: «Ποία είσαι εσύ;». Η εξωτερική πολιτική του Τραμπ θέτει το ίδιο ερώτημα σε συμμάχους, αντιπάλους και στις ίδιες τις ΗΠΑ. Το μήνυμα είναι σαφές: προσαρμοστείτε ή περιθωριοποιηθείτε. Και υπάρχει λογική σε αυτή την προσέγγιση. Είναι βαθιά εθνικιστική, δύσπιστη απέναντι στις συμμαχίες, προσηλωμένη στην εθνική κυριαρχία. Η λογική όμως δεν είναι στρατηγική.

Το άνοιγμα πολλαπλών κρίσεων – από εσωτερικά μέτωπα που συχνά αντανακλώνται και στην εξωτερική πολιτική, μέχρι τον εμπορικό πόλεμο με την Κίνα, την επαναχάραξη της πολιτικής για τη Μέση Ανατολή, τις απειλές προς το ΝΑΤΟ και τη ΕΕ, τη στάση απέναντι στον Πούτιν που ισορροπεί μεταξύ θαυμασμού και καιροσκοπισμού, και την απροκάλυπτα συναλλακτική προσέγγιση προς την Ουκρανία – έχουν αποσταθεροποιήσει περαιτέρω τους συμμάχους των ΗΠΑ που αναζητούν σαφήνεια στις δεσμεύσεις ασφαλείας των ΗΠΑ. Δημιουργούν, απροβλεψιμότητα, κενά και δυσπιστία.

Τελικά, το ταξίδι της Αλίκης στη «Χώρα των Θαυμάτων» δεν ήταν απλώς παράλογο· ήταν μια δοκιμασία ταυτότητας, θάρρους και διαύγειας. Κατά ανάλογο τρόπο, η εξωτερική πολιτική του Τραμπ απαιτεί κατανόηση της εσωτερικής της λογικής και ετοιμότητα είτε για αντίδραση είτε για προσαρμογή. Μπορεί να μοιάζει παράλογη — ίσως και επικίνδυνη — αλλά δεν είναι προϊόν τύχης. Είναι μια συνειδητή ρήξη με τους κανόνες του παρελθόντος, μέσα από το παραμορφωτικό κάτοπτρο της αμερικανικής ισχύος.

Είτε αυτό το ταξίδι οδηγήσει σε ανανέωση είτε σε οπισθοχώρηση, ένα είναι βέβαιο: ο τραμπισμός ήρθε για να μείνει, με ή χωρίς τον Τραμπ. Στη «Χώρα των Θαυμάτων» του Τραμπ, να περιμένετε το αναπάντεχο. Και να θυμάστε: ο Γάτος του Τσέσαϊρ στη «Χώρα των Θαυμάτων», είχε πάντα το τελευταίο χαμόγελο: ένα χαμόγελο που συχνά έμενε, ακόμη κι όταν όλα τα άλλα είχαν χαθεί.

*Πρέσβης (ε.τ.) τέως πρέσβης στις ΗΠΑ και Ύπατος Αρμοστής στο Λονδίνο
Ανώτερος Συνεργάτης, Κυπριακό Κέντρο Ευρωπαϊκών και Διεθνών Σχέσεων

Γράφει ο Κρεσέντζιο Σαντζίλιο

Όπως ξέρουμε, ο Τραμπ επέβαλε σημαντικούς δασμούς σε πολλά προϊόντα που οι ΗΠΑ εισάγουν από Ευρώπη και Ασία, κυρίως, αλλά και από άλλες χώρες της αμερικανικής ηπείρου.

Και όλοι θα θυμούνται τις εικόνες που έδειξαν οι τηλεοράσεις όλου του κόσμου με τον Αμερικανό πρόεδρο να επιδεικνύει ποικιλοτρόπως δημόσια τη «ταμπέλα» με ντους διαφορετικού ύψους δασμούς για κάθε χώρα, ένα είδος δημόσιας κήρυξης οικονομικού πολέμου προς εκείνες τις χώρες με τις οποίες το ισοζύγιο για τις ΗΠΑ είναι παθητικό, κάτι που ο Τραμπ επιδιώκει να διορθώσει μετατρέποντας το σε θετικό ή τουλάχιστον ισότιμο.

Από τότε βέβαια διάφορες υπήρξαν οι π0αλινωδίες του tycoon με μειώσεις δασμών, πάγωμα δασμών, αλλά και με σοβαρές αυξήσεις, ειδικά με τη Κίνα που είχε αντιδράσει με ανταπόδοση αυξήσεων.

Σήμερα ωστόσο δεν μπορούμε να πούμε πώς θα τελειώσει αυτή η «ιστορία αγρίων» την οποία ο Τραμπ άνοιξε με το έμπα της προεδρίας του και ποια θα είναι η συνέχεια στη παγκόσμια οικονομικο-εμπορική διαμάχη, προπαντός σε σχέση με την ΕΕ, στους κόλπους της οποίας ήδη υφέρπει η διχόνοια, και πάνω απ όλα με τη Κίνα την οποία οι περισσότεροι βλέπουν ως τη πιο επικίνδυνη απειλή να «καταβροχθίσει» τις δυτικές οικονομίες.

Παραινετικά πρέπει να αναγνωρίσουμε πως για τον Τραμπ η προεδρία του βρέθηκε (και βρίσκεται όπλο και πιο έντονα) μπροστά σε τρεις προκλήσεις που εξίσου με μεγάλα ποσοστά βλάπτουν τις ΗΠΑ και παράλληλα αποτελούν υπαρξιακή απειλή βαθιάς ύφεσης στα οικονομικά τους και κατά συνέπεια και στα στρατιωτικο-στρατηγικά δρώμενα της χώρας ανά τον κόσμο, τα οποία για τον Τραμπ έφτασαν σε υπερβολικό βαθμό έκτασης και επομένως δυσκολίας οικονομικής διαχείρισης χωρίς ανάλογο όφελος.

Η μια αφορά τον πόλεμο στην Ουκρανία, έναn πόλεμο τον οποίο ο Τραμπ ευθαρσώς χαρακτήρισε πως «δεν είναι δικός μου», αλλά του ξεκούτη Biden, και τον οποίο θέλει να «κλείσει» το συντομότερο, έχοντας οι ΗΠΑ κερδίσει όσα ήθελαν να κερδίσουν από οικονομική και στρατιωτική άποψη.

Οι άλλες δύο φυσικά αναφέρονται στον οικονομικό ανταγωνισμό με ΕΕ και Κίνα. Ο Τραμπ, γνωστός μεγαλοεπιχειρηματίας, εννοεί την αμερικανική «πρόοδο» ως κυρίως οικονομική και εμπορική επικράτηση, που φέρνει ευημερία στον λαό, επικράτηση όσο γίνεται σε μεγαλύτερη κλίμακα.

Για να πετύχει όμως αυτό το πρόγραμμα, το πρώτο μέλημα είναι να «ξεφορτωθεί» το βάρος του πολέμου στην Ουκρανία, το «βαρίδιο» θα λέγαμε καλύτερα, ώστε να έχει τα χέρια του λυμένα στη διαχείριση των αμερικανικών οικονομικών τα οποία, απ΄ ό,τι τι φαίνεται, δεν πάνε και τόσο καλά από άποψη ισοζυγίων με τις μεγάλες οικονομίες του κόσμου.

Έτσι φτάσαμε στη περίφημη «ταμπέλα», που προκάλεσε μαρμαρυγή σε όλο τον κόσμο, γι’ αυτό και εκείνο που μας ενδιαφέρει πρωτίστως είναι να δούμε ποια υπήρξε η αντίδραση της «χώρας» που ονομάζεται ΕΕ.

Μαθημένοι όπως είμαστε στις εκούσια λανθασμένες συμπεριφορές της κοινοτικής κυβέρνησης στα διεθνή δρώμενα, περιμέναμε μια «έξυπνη» αντίδρασή της προς τη ταμπέλα, για μια φορά τουλάχιστον στ η «ζωή» της!

Δυστυχώς πάλι απογοήτευση, πάλι αυτή η «κυβέρνηση» έδειξε πως είναι τελείως ανίκανη να ενεργήσει για το συμφέρον της Ένωσης.

Απευθύνθηκε αμέσως και προπαντός στη Κίνα με την οποία σκοπεύει να βρεθεί σε συνομιλίες με προοπτική μια «εμπορική συμφωνία» με… άρωμα αντι-Τραμπ. Η πανικόβλητη Ursula von der Layen, αλλά και πλήρως άσχετη αναφορικά με τα οικονομικά συμφέροντα της ΕΕ, «συνομίλησε» με τον Xi–Jinping νομίζοντας πως η Κίνα θα έρθει να σώσει την Ευρώπη!

Και σαν να μην έφτανε το «τρέξιμο» της von der Layen στο Πεκίνο, το ίδιο δεν μπόρεσε να μη κάνει (ποιος ξέρει; σε συμφωνία με τη Γερμανίδα ή αυτοβούλως;)και ο Ισπανός premier Pedro Sanchez ο οποίος για τρίτη φορά (μέσα σε τρία χρόνια!) επισκέφθηκε τον Κινέζο πρόεδρο για μια ¨περεταίρω σύσφιξη των σχέσεων» με την ΕΕ.

Και το πιο «ωραίο» πιο είναι; Ίσα-ίσα η Ισπανία είναι μια από τις χώρες της ΕΕ που έχει τις λιγότερες εξαγωγές στη Κίνα! Τρελά πράγματα και μυαλά από το ιερατείο των Βρυξελλών και τα κολλητήρια του.

Εν πάση περιπτώσει, δεν γίνεται να μη τεθεί το ερώτημα ποια ακριβώς έννοια είχε αυτή η απόπειρα των Κοινοτικών να συμμαχήσουν με τη Κίνα εναντίον του Τραμπ, κάτι που η ανάλυση των «αριθμών» θα πρέπει να αποκλείει παντελώς.

Και οι αριθμοί δυστυχώς δεν ψεύδονται και πανηγυρικά διαψεύδουν τους οικονομικούς «φωστήρες» της Ένωσης

Μόνο για το 2024 το ισοζύγιο ΕΕ-Κίνα υπήρξε απελπιστικά αρνητικό σχετικά με τη πρώτη: έναντι 213,3 δις εξαγωγών στη Κίνα η ΕΕ είχε 517,8 δις εισαγωγές από τη Κίνα, δηλαδή ένα έλλειμμα ούτε λίγο ούτε πολύ 304,5 δις!

Απεναντίας, με τις ΗΠΑ, εναντίον των οποίων η ΕΕ «σκέφτηκε»(!) να «συμμαχήσει» με τη Κίνα, οι εξαγωγές της ΕΕ ήταν της τάξης των 605,76 δις έναντι 370,19 δις εισαγωγών, δηλαδή με ένα πλεόνασμα 235,67 δις!

Ουσιαστικά – και νά ένα άλλο αρνητικό στοιχείο για την ΕΕ – το ευρωπαϊκό έλλειμμα με τη Κίνα είναι μεγαλύτερο απ’ εκείνο των ΗΠΑ πάλι προς τη Κίνα, που είναι 295,4 δις!

Και τί σημαίνουν όλα αυτά; Μάλλον ότι η ΕΕ σχεδιάζει να πάει να πέσει στου λύκου, μάλλον στου δράκου το στόμα. Και γιατί; Για να εκδικηθεί τον Τραμπ!

Η νιοστή βλακεία των Κοινοτικών κυβερνητών.

Ήδη η σχέση ΕΕ-Κίνας είναι βαθιά ανισόρροπη σε βάρος της ΕΕ. Μια άλλη «συμφωνία» θα την καλυτερεύσει με τη σημερινή πολιτική αντιπαλότητα που τους χωρίζει; Ασφαλώς όχι. Το πιο πιθανό είναι η ΕΕ «να τη πληρώσει» πάλι για να εκδικηθεί τον Τραμπ!

Η Γερμανία στα τελευταία χρόνια «έβαζε το χέρι της στη φωτιά» ως προς την «θετικότητα» των οικονομικών σχέσεων με τη Κίνα και τελικά όλα ήταν μια μεγάλη φούσκα και αποτραβήχτηκε στο καβούκι της.

Γεγονός είναι πως τα τελευταία 10 χρόνια οι εισαγωγές από τη Κίνα έχουν σχεδόν διπλασιαστεί, ενώ οι εξαγωγές στη Κίνα αυξήθηκαν μόνο 47%. Ως χρήμα, οι πρώτες πήγαν πάνω από 260 δις ευρώ ενώ οι δεύτερες μόνο περίπου 60 δις ευρώ. ‘Ένα έλλειμμα 173,3%!

Αντιθέτως, η κατάσταση με τις ΗΠΑ την ίδια περίοδο είναι σίγουρα ευνοϊκή για την ΕΕ (εξ ου και οι δασμοί του Τραμπ!). Το ευρωπαϊκό πλεόνασμα αυξήθηκε στα 90 δις ευρώ περίπου (+63%), οι εξαγωγές στις ΗΠΑ αυξήθηκαν 44%, ενώ οι εισαγωγές από τις ΗΠΑ μόνο 34%.

Το ότι ο Τραμπ επέβαλε δασμούς για να «ισοφαρίσει» το ελλιπές ισοζύγιο του «πείραξε» την ΕΕ, όπως και οι καθόλου κολακευτικές δηλώσεις από τον Λευκό Οίκο για τους Ευρωπαίους.

Αναμφίβολα το να έχεις πλεόνασμα είναι πλεονέκτημα.

Μπορεί ωστόσο να συμβεί εκείνος που υπόκειται σε έλλειμμα να πάψει κάποτε να το δέχεται (βλ. λ.χ.. Biden) , οπότε και η αντίδρασή του (βλ. λ.χ. Trump) μας ενοχλεί γιατί μας χαλάει τη «ζαχαρένια» του πλεονάσματος μας,

Γι’ αυτό και οι πιο ψύχραιμοι και σωστοί δεν συμφώνησαν καθόλου με την κοινοτική «εκδικητική¨ αντ’ επιβολή δασμών στις ΗΠΑ προκρίνοντας οι ίδιοι ως καλύτερη λύση προς το παρόν μια αναμονή για μια, στο κοντινό μέλλον, δυνατότητα γενικής διαπραγμάτευσης με «καθαρότερο μυαλό» για μια επίλυση προς όφελος όλων.

Άλλωστε το είδαμε κιόλας. Αυτοί είχαν δίκιο, γιατί ο ίδιος ο Τραμπ «πάγωσε» τους δασμούς του μάλλον με το σκεπτικό μιας πιο ψύχραιμης προσεχούς θεώρησης του θέματος και γενικής ικανοποίησης.

Με τη Κίνα όμως τα πράγματα δεν είναι ουδόλως έτσι και οι ίδιες οι Βρυξέλλες αναγκάστηκαν να ομολογήσουν πως η είσοδος στη κινέζικη αγορά δεν γίνεται επί ίσοις όροις: όντως ανέκαθεν η οικονομική πολιτική της Κίνας υπήρξε σοβαρά εχθρική προς το έστω ελάχιστο ευρωπαϊκό συμφέρον, με αθρόες πρακτικές dumping μέσω κρατικών επιδομάτων στις κινέζικες επιχειρήσεις ως μερική κάλυψη του κόστους παραγωγής, κάτι που δεν συμβαίνει στην ΕΕ.

Επιπλέον το κινέζικο κράτος σταθερά μερίμνησε στο να διατηρεί έναν στενό έλεγχο πάνω στη τιμή μετατροπής των νομισμάτων και να μένει συνέχεια ανταγωνιστική στις αγορές.

Εκτός αυτού, συνεχώς έθεσε φράγματα και εμπόδια στην είσοδο των ξένων εμπορευμάτων και κεφαλαίων, κάτι που ασφαλώς αντιστοιχεί σε έναν σιωπηρό υπερ-δασμό, αόρατο στα χαρτιά, αλλά στη πράξη επιζήμιο για την ΕΕ.

Τώρα μέλλει να δούμε πόσο ευέλικτα ή όχι θα ενεργήσουν οι κοινοτικοί οικονομικοί ταγοί σε σχέση με τις αμερικανικές απαιτήσεις, αλλά ,κυρίως μέσα στον κινέζικο οικονομικό λαβύρινθο ώστε «να μη πήγαν για μαλλί και βγήκαν κουρεμένοι», γιατί – κακά τα ψέματα – ως τώρα αυτοί οι «ειδήμονες» δεν έδειξαν καμία οικονομική ικανότητα και αρετή, οπότε όλα να τα περιμένεις απ΄ αυτούς!

Ένα άλλο harakiri της ΕΕ θα είναι εξαιρετικά βαρύ για τους κοινοτικούς λαούς.

Τα τελευταία νέα πάντως που μαθαίνουμε μας πληροφορούν πως ο Τραμπ έχει στο νου να μειώσει το ύψος των δασμών προς τις ευρωπαϊκές χώρες, όχι όμως αυτομάτως, αλλά μέσα από διαδικασία διαπραγματεύσεων.

Ακριβώς εκείνο που λέγαμε παραπάνω.

Κατά τα άλλα, η οικονομική ασχετοσύνη των κοινοτικών ταγών πρέπει μάλλον να είναι και η αιτία που μόλις χθες η Επιτροπή Νομικών Υποθέσεων της Ευρωβουλής απέρριψε το σχέδιο ReArm Europe που προέκρινε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σε κοινοτικό επίπεδο, Επομένως τα 800 δις έξοδα που ζητούσε εν μέσω τεράστιας οικονομικής κρίσης σίγουρα δεν είναι ένδειξη περίσκεψης και σύνεσης εκ μέρους της ‘αχρησρης και άφρονης προέδρου της Επιτροπής von der Layen και των σφουγγοκωλάριων της ανά πάσα διευθύνουσα κοινοτική επικράτεια.

Οπότε, για την ώρα πέφτουν στο κενό όλα τα επανεξοπλιστικά όνειρα. Για το μέλλον, βλέπουμε.

Θα αρχίσει πάλι τη κλάψα ο Ζελένσκι που περίμενε ποιος ξέρει πόσα άλλα όπλα για να μπορέσει να «ξεκάνει» όσους Ουκρανούς έμειναν ακόμη, αρκεί να πεθάνουν και Ρώσοι!.

Πληθαίνουν τα δημοσιεύματα που παρουσιάζουν λεπτομέρειες της ειρηνευτικής πρότασης που προτείνει η κυβέρνηση του Ντόναλντ Τραμπ για τη λήξη του πολέμου στην Ουκρανία.

Μετά την Washington Post, που αποκάλυψε ότι οι ΗΠΑ προτείνουν να αναγνωριστεί η προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία και να «παγώσουν» οι γραμμές του μετώπου με την Ουκρανία, ο ειδησεογραφικός ιστότοπος Axios, επικαλούμενος πηγές του ενήμερες σχετικά, παρουσίασε αντίστοιχες πληροφορίες για το «τελικό», όπως το χαρακρηρίζει, ειρηνευτικό πλαίσιο, για το οποίο αναμένεται απάντηση από το Κίεβο εντός της ημέρας.

Το ειρηνευτικό πλαίσιο προβλέπει, σύμφωνα πάντα με το Axios, de facto αναγνώριση του ελέγχου της Ρωσίας σε σχεδόν όλες τις περιοχές που έχει καταλάβει από το ξέσπασμα του πολέμου τον Φεβρουάριο του 2022 και de jure αναγνώριση της ρωσικής κυριαρχίας στη χερσόνησο της Κριμαίας, καθώς και τη δέσμευση πως η Ουκρανία δεν θα γίνει κράτος μέλος του NATO.

Κατά το ρεπορτάζ, η πρόταση, που υποβλήθηκε την περασμένη εβδομάδα, προβλέπει επίσης πως οι ΗΠΑ θα προχωρήσουν σε άρση των κυρώσεων που επέβαλαν στη Ρωσία από το 2014, ενώ τμήμα της περιφέρειας του Χαρκόβου που έχει καταληφθεί από τον ρωσικό στρατό θα επιστραφεί στον έλεγχο της Ουκρανίας.

Ακόμη, το ηλεκτροπαραγωγικό πυρηνικό εργοστάσιο στη Ζαπορίζια θα θεωρείται ουκρανικό έδαφος, αλλά θα το διαχειρίζεται εταιρεία των ΗΠΑ, που θα προμηθεύει με ρεύμα την Ουκρανία αλλά και τη Ρωσία.

Πηγή προσκείμενη στην ουκρανική κυβέρνηση χαρακτήρισε την πρόταση προκατειλημμένη υπέρ της Ρωσίας μιλώντας στον Axios.

Τι κερδίζει η κάθε πλευρά

Για τη Ρωσία προβλέπεται:

• Επίσημη αναγνώριση των ΗΠΑ για την κυριαρχία της στην Κριμαία.
• Άτυπη αναγνώριση της ρωσικής κατοχής σχεδόν ολόκληρης της περιφέρειας Λουχάνσκ, καθώς και των κατεχόμενων περιοχών σε Ντονέτσκ, Χερσώνα και Ζαπορίζια.
• Δέσμευση μη ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Η ένταξη στην ΕΕ θα παραμείνει πιθανή.
• Άρση των κυρώσεων που επιβλήθηκαν μετά το 2014.
• Ενισχυμένη οικονομική συνεργασία με τις ΗΠΑ, κυρίως στους τομείς της ενέργειας και της βιομηχανίας.

Για την Ουκρανία προβλέπεται:

• Εγγυήσεις ασφαλείας από ομάδα ευρωπαϊκών (και πιθανώς μη ευρωπαϊκών) χωρών, χωρίς να αποσαφηνίζεται ο ρόλος των ΗΠΑ.
• Επιστροφή μικρής περιοχής της περιφέρειας Χάρκοβο που κατέχει η Ρωσία.
• Ελεύθερη διέλευση στον ποταμό Δνείπερο, ο οποίος χωρίζει τα μέτωπα στη νότια Ουκρανία.
• Αποζημιώσεις και βοήθεια για ανοικοδόμηση, χωρίς να προσδιορίζεται η πηγή χρηματοδότησης.

Σημαντικά θέματα:

• Το σχέδιο προβλέπει πως ο πυρηνικός σταθμός της Ζαπορίζια θα θεωρείται ουκρανικός, αλλά θα λειτουργεί από τις ΗΠΑ, με παροχή ρεύματος τόσο στην Ουκρανία όσο και στη Ρωσία.
• Αναφέρεται επίσης η συμφωνία ΗΠΑ-Ουκρανίας για ορυκτά,  την οποία ο Τραμπ σκοπεύει να υπογράψει την Πέμπτη.

Σύμφωνα με το Axios, το πλαίσιο εκπονήθηκε έπειτα από τετράωρη συνάντηση του ειδικού απεσταλμένου του Τραμπ, Στιβ Γουίτκοφ, με τον Ρώσο πρόεδρο. Μετά την παρουσίαση της πρότασης, ο Πούτιν πρότεινε την αναστολή των στρατιωτικών επιχειρήσεων στα σημερινά σύνορα ως ένδειξη καλής θέλησης για την επίτευξη ειρήνης. Ευρωπαίοι αξιωματούχοι, ωστόσο, παραμένουν επιφυλακτικοί.

Η πρόταση του Τραμπ απαιτεί σημαντικές παραχωρήσεις από τον Ουκρανό πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι, ο οποίος προηγουμένως έχει αποκλείσει το ενδεχόμενο να αποδεχτεί την κατοχή της Κριμαίας και τμημάτων τεσσάρων περιοχών στην ανατολική Ουκρανία.

Από την άλλη, ενώ ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν φέρεται να έχει προσφερθεί να «παγώσει» τις τρέχουσες γραμμές του μετώπου προκειμένου να επιτευχθεί συμφωνία, έχει προηγουμένως απορρίψει άλλα στοιχεία του ειρηνευτικού πλαισίου των ΗΠΑ, όπως η παρουσία ευρωπαϊκής ειρηνευτικής δύναμης στο ουκρανικό έδαφος.

Ο Ζελένσκι θέλει να τον συναντήσει στην κηδεία του Πάπα

Την ίδια ώρα Ουκρανός πρόεδρος δήλωσε ότι θα ήθελε να συναντήσει τον Ντόναλντ Τραμπ στο Βατικανό το Σάββατο, όπου οι παγκόσμιοι ηγέτες θα παραστούν στην κηδεία του Πάπα Φραγκίσκου.

Η επιθυμία του Ουκρανού ηγέτη για συνάντηση με τον Τραμπ έρχεται λίγες μέρες αφότου ο Αμερικανός πρόεδρος προειδοποίησε ότι θα μπορούσε να εγκαταλείψει τις προσπάθειες για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία εάν δεν επιτευχθεί σύντομα συμφωνία.

Μιλώντας σε δημοσιογράφους στο Κίεβο την Τρίτη, ο Ζελένσκι είπε ότι η ομάδα του θα είναι έτοιμη να συζητήσει μια «άνευ όρων κατάπαυση του πυρός ή μερική κατάπαυση του πυρός» κατά τις συνομιλίες που θα πραγματοποιηθούν σήμερα στο Λονδίνο με τους συμμάχους της Ουκρανίας.

ΠΗΓΗ: Ναυτεμπορική