Σε απελπιστική κατάσταση το Κυπριακό

Γράφει ο Λάζαρος Μαύρος

ΑΞΙΟΛΥΠΗΤΟ μειονέκτημα του Ελληνισμού στους χειρισμούς του Κυπριακού υπήρξε, πολλές φορές, η άκρως εξευτελιστική ελπίδα ότι: Οι υπερφίαλες απαιτήσεις των Τούρκων Κατακτητών σε κάθε νέο γύρο των διαπραγματεύσεων – τις οποίες ουδείς Έλλην Κύπριος ηγέτης ή κόμμα μπορούσε να αποδεχθεί – θα έσωζαν την Κύπρο από την τελική συμφωνία επιβολής της τουρκικής Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας για παράδοση στους Τούρκους της Κυπριακής Δημοκρατίας και μετατροπής της σε τουρκικό προτεκτοράτο.

ΒΙΩΘΗΚΕ κατ’ επανάληψιν αυτό το τραυματικό συναίσθημα σε πλείονες περιπτώσεις του παρελθόντος. Βλέποντας την ηγεσία παγιδευμένη στην ολισθηρότητα των προηγούμενων υποχωρήσεων και του ενδοτισμού της, οι ελπίδες αποτροπής της καταστροφικής συμφωνίας «λύσης» να εναποτίθενται στην… μαξιμαλιστική πλεονεξία και σαδιστική αλαζονεία του Ραούφ Ντενκτάς. Πολλοί κιόλας… προσευχόντουσαν γι’ αυτό, έστω κι αν δεν το ομολογούσαν δημοσίως. Σε κάθε γύρο των διαπραγματεύσεων και σε κάθε σχέδιο λύσης, από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 έως σήμερα.

– Ομοίως και πανομοιότυπα οι απαιτήσεις της Τουρκίας – Κατακτητή, στην μετά τον Ντενκτάς εποχή, όπως διατεταγμένοι και ασφυκτικά ελεγχόμενοι από την Άγκυρα τις υπηρέτησαν στις διαδικασίες των «διακοινοτικών» συνομιλιών ο «αριστερός σύντροφος» Μεχμέτ Αλί Ταλάτ και ο «προοδευτικός φίλος» Μουσταφά Ακιντζί, δεν επέτρεψαν στους παραδοσιακά ενδοτικότερους και διζωνικότερους, εκ των ΑΚΕΛ – ΔηΣυ, προέδρους Χριστόφια και Αναστασιάδη να «λύσουν» το Κυπριακό.

ΑΥΤΗ είναι, από μια διαχρονική (πέντε σχεδόν δεκαετιών) έποψη των διαπραγματευτικών διαδικασιών, η ουσιωδέστερη και ρεαλιστικότερη όψη της πορείας του Κυπριακού από το 1974 και εντεύθεν:

– Τον αναζητούμενο, ματαίως έκτοτε, «έντιμο συμβιβασμό» με τους Τούρκους, για «αμοιβαίως αποδεκτή διζωνική λύση», ούτε και οι πλέον πρόθυμοι και συμβιβαστικοί και ενδοτικοί και διαπρύσιοι φορείς της διζωνίτιδας προέδροι (1988-2022) Γ. Βασιλείου, Γλ. Κληρίδης, Δ. Χριστόφιας και Ν. Αναστασιάδης, μπόρεσαν να επιτύχουν. Και οι ίδιοι ομολόγησαν την αποτυχία κατάληξης σε συμβιβαστική λύση, εξαιτίας ακριβώς της τουρκικής πλεονεξίας.

– Οι Τούρκοι δεν θέλουν τον συμβιβασμό.

– Να υποτάξουν θέλουν και να εξευτελίσουν τους Έλληνες.

– Δεν είναι λύση που επιδιώκουν, αλλά τουρκικό τρόπαιο.

– Δεν είναι για φίλους και συνεταίρους που θέλουν τους Έλληνες της Κύπρου, αλλά υποταγμένους υποτελείς στην Τουρκία.

ΙΣΧΥΕΙ δηλαδή ακέραιο στα μυαλά και στην πολιτική των Τούρκων Κατακτητών εκείνο που οι αλαζόνες αρχαίοι Αθηναίοι ιμπεριαλιστές, εισβολείς και κατακτητές είπαν στους ανυπεράσπιστους και αδύναμους κατοίκους της Μήλου όταν οι δεύτεροι τους πρότειναν την φιλία τους και να μείνουν ουδέτεροι στον διεξαγόμενο Πελοποννησιακό Πόλεμο, το 416 προ Χριστού και το κατέγραψε ο Θουκυδίδης στον ξακουστό Μηλίων Διάλογο (Ε-95):

– «Δεν μας βλάπτει η εχθρότητά σας, όσο μας βλάπτει η φιλία σας, η οποία στα μάτια των υπηκόων μας είναι ένδειξη δικής μας αδυναμίας, ενώ το μίσος σας απόδειξη της δύναμής μας».

Η ΤΟΥΡΚΙΑ εκμεταλλευόμενη και αξιοποιώντας πάραυτα, διαρκώς καραδοκούσα και προετοιμαζόμενη, την ενδημική των Ελλήνων εμφύλια πανούκλα και προδοσία το 1974, εισέβαλε ως Αττίλας κατακτητής στην Κύπρο και πέτυχε να επιβάλει τους διζωνικούς της όρους στο τραπέζι σαν ένα ακόμη προστάδιο για την τελική επίτευξη του σχεδιασμένου από το 1957 στρατηγικού της στόχου «Επανάκτησης Κύπρου».

Η ΤΟΥΡΚΙΑ εκλαμβάνει έκτοτε την κάθε μια υποχώρηση των Ελλήνων στις απαιτήσεις της, ως ασφαλές κριτήριο για την επιπρόσθετη προβολή των επόμενων και οδυνηρότερων για τους αντιπάλους της απαιτήσεων.

– Μετρώντας τον ενδοτισμό των ανίσχυρων Ελλήνων στην Κύπρο, από τη στιγμή που ηττημένοι το 1974 σύρθηκαν και αποδέχθηκαν το 1977 τη διαπραγμάτευση της διζωνικής της αξίωσης, βεβαιώθηκε η Τουρκία ότι μπορεί συν τω χρόνω να κλιμακώνει διαδοχικά τις απαιτήσεις και τους όρους της.

– «Τρώγοντας ανοίγει η όρεξη» είναι η έκφραση με την οποία ο λαός διατυπώνει τον αρχαιότατο κανόνα του «εάν υποχωρήσετε, θα βρεθείτε αμέσως μπροστά σε κάποια άλλη, μεγαλύτερη απαίτησή τους, διότι θα βεβαιωθούν ότι από φόβο υποκύψατε» («και άλλο τι μείζον ευθύς επιταχθήσεσθε» Θουκ. Α-140).

– Έτσι, από την «πολιτική ισότητα» της τουρκικής μειονότητας του 18% με την ελληνική πλειονότητα του 82% που πρόβαλε η Τουρκία δια του Ντενκτάς, έφθασαν τώρα να απαιτούν την «κυριαρχική ισότητα» του Τατάρ. Και από τις «δύο κοινότητες» στα «δύο ισότιμα συγκυριάρχα συνιστώντα κρατίδια» και τώρα στα «δύο κράτη»…

ΩΣ ΤΟΝ ΛΑΙΜΟ πλέον βυθισμένο το Κυπριακό στο βάλτο των διαδοχικών ελληνικών υποχωρήσεων στη διαπραγματευτική διαδικασία 1974-2022 κινδυνεύει να πνιγεί.

– Χειρότερο και επιπλέον δυσοίωνο είναι ότι η ελληνική ηγεσία, κολλημένη στον πάτο των δικών της υποχωρήσεων, δεν φαίνεται άξια, πρόθυμη και ικανή να ξεφύγει από τα δεσμά των διζωνικών ενδοτισμών της για να σχεδιάσει, με στοιχειώδη αυτοπεποίθηση, με φρόνημα και στρατηγική σοφία την αλλαγή τής αποδεδειγμένα αδιέξοδης και πασιφανώς αποτυχημένης (σχεδόν 50χρονης) πορείας της.

ΛΕΥΚΩΣΙΑ και Αθήνα δεν έχουν ακόμη σχέδιο αποτελεσματικής απόκρουσης της τουρκικής στρατηγικής, απαλλαγής από τους όρους πνιγμού και χάραξης οποιασδήποτε ελπιδοφόρας πορείας απελευθέρωσης της Κύπρου.

Λάζ. Α. Μαύρος

Πηγή: Σημερινή