Μια γεωπολιτική προσέγγιση των εξελίεξων και δεν έχει να κάνει ούτε με την ηθική που καταδικάζει τις επεμβάσεις σε ξένες χώρες ούτε με τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου που καταδικάζουν, επίσης, τις εισβολές.

Τα κράτη, όταν αποτελούν παγκόσμιες δυνάμεις έχουν μια τάση συνεχούς επιβεβαίωσης της κυριαρχίας τους. Και έναν συνεχή ανταγωνισμό.
Οι δύο δυνάμεις που απο το 1945 ως σήμερα ανταγωνίζονται με διάφορες μορφές είναι οι ΗΠΑ και η Ρωσία. Η μία, φοβάται την άλλη.

Το μεγάλο ζητούμενο για την Ρωσία ήταν και είναι να προστατεύσει την ασφάλεια της χώρας και να βγει στις θερμές θάλασσες. Το πιο φιλόδοξο όραμα, να ελέγξει τα παράλια της Ευρασίας, να αποκτήσει πόρους, να δημιουργήσει ένα ισχυρό ναυτικό και να κυριαρχήσει στις θάλασσες. Ελέγχοντας την Καρδιά της Ευρασίας (βασικό μέρος της Καρδιάς είναι η ίδια η Ρωσία) και αποκτώντας ισχυρή ναυτική παρουσία, η Ρωσία γίνεται παγκόσμια δύναμη.

Για να διαρρήξει, όμως, τον αποκλεισμό που της έχουν επιβάλλει οι ΗΠΑ (η περίφημη Rimland του Spykman) ο μόνος τρόπος ήταν μέσω της συνεργασίας με την Γερμανία. Η συνεργασία Ρωσίας-Γερμανίας αποτελούσε πρόταση του Γερμανού Γεωπολιτικού Karl Haushofer (1869-1946) ο οποίος επηρέασε την γεωπολιτική σκέψη των ναζιστών και ήταν αυτός που πρότεινε και την υπογραφή Συμφώνου μη επίθεσης με τη Ρωσία πριν τον Β!ΠΠ.

Οι θολούρες του Χίτλερ περί Αρίας φυλής, το μίσος του για τους Σλαύους και η αίσθησή του ότι θα πετύχαινε τους στόχους του με την Ιαπωνία τον οδήγησαν στην μη τήρηση του Συμφώνου. Τα αποτελέσματα γνωστά.

Για να έρθουμε στις μέρες μας, ο μεγάλος φόβος των δυτικών γεωπολιτικών ήταν και είναι η δυναμική που είχε αναπτυχθεί στη σχέση Γερμανίας-Ρωσίας, μια δυναμική που τους ανησυχούσε για το που μπορεί να οδηγήσει και η αγωνία τους να περιορίσουν την Μόσχα στην γνωστή και περίφημη Rimland, εντάσσοντας στο ΝΑΤΟ τις χώρες που γειτνιάζουν με την Ρωσία.

Αυτός ο περιορισμός αποτελούσε και την κόκκινη γραμμή για τη Μόσχα.

Το καμπανάκι δηλαδή, χτύπησε κόκκινο και στις δύο πλευρές.

Στην μεν Δύση με την σύγκλιση Γερμανίας- Ρωσίας και τον κίνδυνο που ενείχε η δυναμική της στην δε Ρωσία με το πλησίασμα του ΝΑΤΟ στα σύνορά της.

Ο Πούτιν έκανε την λάθος κίνηση διότι με την εισβολή του στην Ουκρανία έθεσε τέλος στην γερμανορωσική σύγκλιση που φόβιζε τους αμερικανούς.

Ίσως, να μην μπορούσε να κάνει και διαφορετικά διότι η Ρωσία ανησυχεί απο την εγγύτητα με τις ΗΠΑ, μέσω ΝΑΤΟ.

Οι ΗΠΑ κέρδισαν με την διακοπή αυτής της σχέσης που είναι ο διαχρονικός φόβος του αγγλοσαξωνικού κόσμου. Για την Ουάσιγκτον ο βασικός στόχος επετεύχθη.

Τα υπόλοιπα είναι για την τιμή των όπλων.

Και σε ό,τι αφορά την Ουκρανία, η αμερικανορωσική σύγκρουση ήταν καζάν καζάν που θα έλεγε και ο Ερντογάν. Οι Ρώσοι είναι ικανοποιημένοι που προς το παρόν δεν μπαίνει η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ, άρα έχουν κάθε λόγο να θέλουν μια διπλωματική διευθέτηση αλλά και οι Αμερικανοί, επίσης, που η προοπτική της ένταξης είναι ανοικτή, έστω και αν δεν γίνει τώρα.

Και η Ουάσιγκτον θα ήθελε μια διπλωματική εξέλιξη. Δεν θέλει, όμως, το Κίεβο διότι πιστεύει πως με την βοήθεια της Δύσης μπορεί να κερδίσει την Ρωσία. Δύσκολο αλλά όταν χάνεις εδάφη απο την πατρίδα σου και προσπαθείς να τα ανακτήσεις το δίκαιο είναι με το μέρος σου-και όχι με την γεωπολιτική- όσο δύσκολη και αν φαίνεται μια επιτυχία.

Αυτή είναι μια γεωπολιτική προσέγγιση των εξελίεξων και δεν έχει να κάνει ούτε με την ηθική που καταδικάζει τις επεμβάσεις σε ξένες χώρες ούτε με τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου που καταδικάζουν, επίσης, τις εισβολές. Και με τις δύο τελευταίες (και την ηθική και την Διεθνούς Δικαίου διάσταση) συμφωνώ.

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.