Γράφει ο Κρεσέντζιο Σαντζίλιο
Όπως ξέρουμε, ο Τραμπ επέβαλε σημαντικούς δασμούς σε πολλά προϊόντα που οι ΗΠΑ εισάγουν από Ευρώπη και Ασία, κυρίως, αλλά και από άλλες χώρες της αμερικανικής ηπείρου.
Και όλοι θα θυμούνται τις εικόνες που έδειξαν οι τηλεοράσεις όλου του κόσμου με τον Αμερικανό πρόεδρο να επιδεικνύει ποικιλοτρόπως δημόσια τη «ταμπέλα» με ντους διαφορετικού ύψους δασμούς για κάθε χώρα, ένα είδος δημόσιας κήρυξης οικονομικού πολέμου προς εκείνες τις χώρες με τις οποίες το ισοζύγιο για τις ΗΠΑ είναι παθητικό, κάτι που ο Τραμπ επιδιώκει να διορθώσει μετατρέποντας το σε θετικό ή τουλάχιστον ισότιμο.
Από τότε βέβαια διάφορες υπήρξαν οι π0αλινωδίες του tycoon με μειώσεις δασμών, πάγωμα δασμών, αλλά και με σοβαρές αυξήσεις, ειδικά με τη Κίνα που είχε αντιδράσει με ανταπόδοση αυξήσεων.
Σήμερα ωστόσο δεν μπορούμε να πούμε πώς θα τελειώσει αυτή η «ιστορία αγρίων» την οποία ο Τραμπ άνοιξε με το έμπα της προεδρίας του και ποια θα είναι η συνέχεια στη παγκόσμια οικονομικο-εμπορική διαμάχη, προπαντός σε σχέση με την ΕΕ, στους κόλπους της οποίας ήδη υφέρπει η διχόνοια, και πάνω απ όλα με τη Κίνα την οποία οι περισσότεροι βλέπουν ως τη πιο επικίνδυνη απειλή να «καταβροχθίσει» τις δυτικές οικονομίες.
Παραινετικά πρέπει να αναγνωρίσουμε πως για τον Τραμπ η προεδρία του βρέθηκε (και βρίσκεται όπλο και πιο έντονα) μπροστά σε τρεις προκλήσεις που εξίσου με μεγάλα ποσοστά βλάπτουν τις ΗΠΑ και παράλληλα αποτελούν υπαρξιακή απειλή βαθιάς ύφεσης στα οικονομικά τους και κατά συνέπεια και στα στρατιωτικο-στρατηγικά δρώμενα της χώρας ανά τον κόσμο, τα οποία για τον Τραμπ έφτασαν σε υπερβολικό βαθμό έκτασης και επομένως δυσκολίας οικονομικής διαχείρισης χωρίς ανάλογο όφελος.
Η μια αφορά τον πόλεμο στην Ουκρανία, έναn πόλεμο τον οποίο ο Τραμπ ευθαρσώς χαρακτήρισε πως «δεν είναι δικός μου», αλλά του ξεκούτη Biden, και τον οποίο θέλει να «κλείσει» το συντομότερο, έχοντας οι ΗΠΑ κερδίσει όσα ήθελαν να κερδίσουν από οικονομική και στρατιωτική άποψη.
Οι άλλες δύο φυσικά αναφέρονται στον οικονομικό ανταγωνισμό με ΕΕ και Κίνα. Ο Τραμπ, γνωστός μεγαλοεπιχειρηματίας, εννοεί την αμερικανική «πρόοδο» ως κυρίως οικονομική και εμπορική επικράτηση, που φέρνει ευημερία στον λαό, επικράτηση όσο γίνεται σε μεγαλύτερη κλίμακα.
Για να πετύχει όμως αυτό το πρόγραμμα, το πρώτο μέλημα είναι να «ξεφορτωθεί» το βάρος του πολέμου στην Ουκρανία, το «βαρίδιο» θα λέγαμε καλύτερα, ώστε να έχει τα χέρια του λυμένα στη διαχείριση των αμερικανικών οικονομικών τα οποία, απ΄ ό,τι τι φαίνεται, δεν πάνε και τόσο καλά από άποψη ισοζυγίων με τις μεγάλες οικονομίες του κόσμου.
Έτσι φτάσαμε στη περίφημη «ταμπέλα», που προκάλεσε μαρμαρυγή σε όλο τον κόσμο, γι’ αυτό και εκείνο που μας ενδιαφέρει πρωτίστως είναι να δούμε ποια υπήρξε η αντίδραση της «χώρας» που ονομάζεται ΕΕ.
Μαθημένοι όπως είμαστε στις εκούσια λανθασμένες συμπεριφορές της κοινοτικής κυβέρνησης στα διεθνή δρώμενα, περιμέναμε μια «έξυπνη» αντίδρασή της προς τη ταμπέλα, για μια φορά τουλάχιστον στ η «ζωή» της!
Δυστυχώς πάλι απογοήτευση, πάλι αυτή η «κυβέρνηση» έδειξε πως είναι τελείως ανίκανη να ενεργήσει για το συμφέρον της Ένωσης.
Απευθύνθηκε αμέσως και προπαντός στη Κίνα με την οποία σκοπεύει να βρεθεί σε συνομιλίες με προοπτική μια «εμπορική συμφωνία» με… άρωμα αντι-Τραμπ. Η πανικόβλητη Ursula von der Layen, αλλά και πλήρως άσχετη αναφορικά με τα οικονομικά συμφέροντα της ΕΕ, «συνομίλησε» με τον Xi–Jinping νομίζοντας πως η Κίνα θα έρθει να σώσει την Ευρώπη!
Και σαν να μην έφτανε το «τρέξιμο» της von der Layen στο Πεκίνο, το ίδιο δεν μπόρεσε να μη κάνει (ποιος ξέρει; σε συμφωνία με τη Γερμανίδα ή αυτοβούλως;)και ο Ισπανός premier Pedro Sanchez ο οποίος για τρίτη φορά (μέσα σε τρία χρόνια!) επισκέφθηκε τον Κινέζο πρόεδρο για μια ¨περεταίρω σύσφιξη των σχέσεων» με την ΕΕ.
Και το πιο «ωραίο» πιο είναι; Ίσα-ίσα η Ισπανία είναι μια από τις χώρες της ΕΕ που έχει τις λιγότερες εξαγωγές στη Κίνα! Τρελά πράγματα και μυαλά από το ιερατείο των Βρυξελλών και τα κολλητήρια του.
Εν πάση περιπτώσει, δεν γίνεται να μη τεθεί το ερώτημα ποια ακριβώς έννοια είχε αυτή η απόπειρα των Κοινοτικών να συμμαχήσουν με τη Κίνα εναντίον του Τραμπ, κάτι που η ανάλυση των «αριθμών» θα πρέπει να αποκλείει παντελώς.
Και οι αριθμοί δυστυχώς δεν ψεύδονται και πανηγυρικά διαψεύδουν τους οικονομικούς «φωστήρες» της Ένωσης
Μόνο για το 2024 το ισοζύγιο ΕΕ-Κίνα υπήρξε απελπιστικά αρνητικό σχετικά με τη πρώτη: έναντι 213,3 δις εξαγωγών στη Κίνα η ΕΕ είχε 517,8 δις εισαγωγές από τη Κίνα, δηλαδή ένα έλλειμμα ούτε λίγο ούτε πολύ 304,5 δις!
Απεναντίας, με τις ΗΠΑ, εναντίον των οποίων η ΕΕ «σκέφτηκε»(!) να «συμμαχήσει» με τη Κίνα, οι εξαγωγές της ΕΕ ήταν της τάξης των 605,76 δις έναντι 370,19 δις εισαγωγών, δηλαδή με ένα πλεόνασμα 235,67 δις!
Ουσιαστικά – και νά ένα άλλο αρνητικό στοιχείο για την ΕΕ – το ευρωπαϊκό έλλειμμα με τη Κίνα είναι μεγαλύτερο απ’ εκείνο των ΗΠΑ πάλι προς τη Κίνα, που είναι 295,4 δις!
Και τί σημαίνουν όλα αυτά; Μάλλον ότι η ΕΕ σχεδιάζει να πάει να πέσει στου λύκου, μάλλον στου δράκου το στόμα. Και γιατί; Για να εκδικηθεί τον Τραμπ!
Η νιοστή βλακεία των Κοινοτικών κυβερνητών.
Ήδη η σχέση ΕΕ-Κίνας είναι βαθιά ανισόρροπη σε βάρος της ΕΕ. Μια άλλη «συμφωνία» θα την καλυτερεύσει με τη σημερινή πολιτική αντιπαλότητα που τους χωρίζει; Ασφαλώς όχι. Το πιο πιθανό είναι η ΕΕ «να τη πληρώσει» πάλι για να εκδικηθεί τον Τραμπ!
Η Γερμανία στα τελευταία χρόνια «έβαζε το χέρι της στη φωτιά» ως προς την «θετικότητα» των οικονομικών σχέσεων με τη Κίνα και τελικά όλα ήταν μια μεγάλη φούσκα και αποτραβήχτηκε στο καβούκι της.
Γεγονός είναι πως τα τελευταία 10 χρόνια οι εισαγωγές από τη Κίνα έχουν σχεδόν διπλασιαστεί, ενώ οι εξαγωγές στη Κίνα αυξήθηκαν μόνο 47%. Ως χρήμα, οι πρώτες πήγαν πάνω από 260 δις ευρώ ενώ οι δεύτερες μόνο περίπου 60 δις ευρώ. ‘Ένα έλλειμμα 173,3%!
Αντιθέτως, η κατάσταση με τις ΗΠΑ την ίδια περίοδο είναι σίγουρα ευνοϊκή για την ΕΕ (εξ ου και οι δασμοί του Τραμπ!). Το ευρωπαϊκό πλεόνασμα αυξήθηκε στα 90 δις ευρώ περίπου (+63%), οι εξαγωγές στις ΗΠΑ αυξήθηκαν 44%, ενώ οι εισαγωγές από τις ΗΠΑ μόνο 34%.
Το ότι ο Τραμπ επέβαλε δασμούς για να «ισοφαρίσει» το ελλιπές ισοζύγιο του «πείραξε» την ΕΕ, όπως και οι καθόλου κολακευτικές δηλώσεις από τον Λευκό Οίκο για τους Ευρωπαίους.
Αναμφίβολα το να έχεις πλεόνασμα είναι πλεονέκτημα.
Μπορεί ωστόσο να συμβεί εκείνος που υπόκειται σε έλλειμμα να πάψει κάποτε να το δέχεται (βλ. λ.χ.. Biden) , οπότε και η αντίδρασή του (βλ. λ.χ. Trump) μας ενοχλεί γιατί μας χαλάει τη «ζαχαρένια» του πλεονάσματος μας,
Γι’ αυτό και οι πιο ψύχραιμοι και σωστοί δεν συμφώνησαν καθόλου με την κοινοτική «εκδικητική¨ αντ’ επιβολή δασμών στις ΗΠΑ προκρίνοντας οι ίδιοι ως καλύτερη λύση προς το παρόν μια αναμονή για μια, στο κοντινό μέλλον, δυνατότητα γενικής διαπραγμάτευσης με «καθαρότερο μυαλό» για μια επίλυση προς όφελος όλων.
Άλλωστε το είδαμε κιόλας. Αυτοί είχαν δίκιο, γιατί ο ίδιος ο Τραμπ «πάγωσε» τους δασμούς του μάλλον με το σκεπτικό μιας πιο ψύχραιμης προσεχούς θεώρησης του θέματος και γενικής ικανοποίησης.
Με τη Κίνα όμως τα πράγματα δεν είναι ουδόλως έτσι και οι ίδιες οι Βρυξέλλες αναγκάστηκαν να ομολογήσουν πως η είσοδος στη κινέζικη αγορά δεν γίνεται επί ίσοις όροις: όντως ανέκαθεν η οικονομική πολιτική της Κίνας υπήρξε σοβαρά εχθρική προς το έστω ελάχιστο ευρωπαϊκό συμφέρον, με αθρόες πρακτικές dumping μέσω κρατικών επιδομάτων στις κινέζικες επιχειρήσεις ως μερική κάλυψη του κόστους παραγωγής, κάτι που δεν συμβαίνει στην ΕΕ.
Επιπλέον το κινέζικο κράτος σταθερά μερίμνησε στο να διατηρεί έναν στενό έλεγχο πάνω στη τιμή μετατροπής των νομισμάτων και να μένει συνέχεια ανταγωνιστική στις αγορές.
Εκτός αυτού, συνεχώς έθεσε φράγματα και εμπόδια στην είσοδο των ξένων εμπορευμάτων και κεφαλαίων, κάτι που ασφαλώς αντιστοιχεί σε έναν σιωπηρό υπερ-δασμό, αόρατο στα χαρτιά, αλλά στη πράξη επιζήμιο για την ΕΕ.
Τώρα μέλλει να δούμε πόσο ευέλικτα ή όχι θα ενεργήσουν οι κοινοτικοί οικονομικοί ταγοί σε σχέση με τις αμερικανικές απαιτήσεις, αλλά ,κυρίως μέσα στον κινέζικο οικονομικό λαβύρινθο ώστε «να μη πήγαν για μαλλί και βγήκαν κουρεμένοι», γιατί – κακά τα ψέματα – ως τώρα αυτοί οι «ειδήμονες» δεν έδειξαν καμία οικονομική ικανότητα και αρετή, οπότε όλα να τα περιμένεις απ΄ αυτούς!
Ένα άλλο harakiri της ΕΕ θα είναι εξαιρετικά βαρύ για τους κοινοτικούς λαούς.
Τα τελευταία νέα πάντως που μαθαίνουμε μας πληροφορούν πως ο Τραμπ έχει στο νου να μειώσει το ύψος των δασμών προς τις ευρωπαϊκές χώρες, όχι όμως αυτομάτως, αλλά μέσα από διαδικασία διαπραγματεύσεων.
Ακριβώς εκείνο που λέγαμε παραπάνω.
Κατά τα άλλα, η οικονομική ασχετοσύνη των κοινοτικών ταγών πρέπει μάλλον να είναι και η αιτία που μόλις χθες η Επιτροπή Νομικών Υποθέσεων της Ευρωβουλής απέρριψε το σχέδιο ReArm Europe που προέκρινε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σε κοινοτικό επίπεδο, Επομένως τα 800 δις έξοδα που ζητούσε εν μέσω τεράστιας οικονομικής κρίσης σίγουρα δεν είναι ένδειξη περίσκεψης και σύνεσης εκ μέρους της ‘αχρησρης και άφρονης προέδρου της Επιτροπής von der Layen και των σφουγγοκωλάριων της ανά πάσα διευθύνουσα κοινοτική επικράτεια.
Οπότε, για την ώρα πέφτουν στο κενό όλα τα επανεξοπλιστικά όνειρα. Για το μέλλον, βλέπουμε.
Θα αρχίσει πάλι τη κλάψα ο Ζελένσκι που περίμενε ποιος ξέρει πόσα άλλα όπλα για να μπορέσει να «ξεκάνει» όσους Ουκρανούς έμειναν ακόμη, αρκεί να πεθάνουν και Ρώσοι!.
