Ναι, θα ‘πρεπε να είμαστε ευτυχισμένος λαός εμείς οι Έλληνες, μόνο και μόνο γιατί αξιωθήκαμε να έχουμε μια μυθική ιστορία, προγόνους με μοναδικά (ψυχικά, αισθητικά, πνευματικά) χαρίσματα και τον Παράδεισο επί γης για πατρίδα.
Γράφει η εκπαιδευτικός και συγγραφέας Κρινιώ Καλογερίδου
Θα ‘πρεπε να είμαστε ευτυχισμένος λαός εμείς οι Έλληνες, και ας περάσαμε συλλογικά βουνά από δυσκολίες στο διάβα των αιώνων, μέχρι τα χρόνια που διανύουμε. Ας περάσαμε από χίλια μύρια κύματα, για να τελειοποιήσουμε τη φθορά και να φτάσουμε στην αθανασία.
Ας περάσαμε από μυλόπετρες, για να γεννήσουμε το ιδανικό της Δημοκρατίας και να το κάνουμε κτήμα της ανθρωπότητας, δίνοντας τη δυνατότητα στα ελεύθερα άτομα να συνενώνονται εκούσια για να εγκαθιδρύσουν πολίτευμα με εξουσία που πηγάζει από τον λαό, ασκείται από τον λαό και υπηρετεί τα συμφέροντα του και τα συμφέροντα της πατρίδας του.
Ας περάσαμε απ’ τις συμπληγάδες του Οδυσσέα μέχρι να φτάσουμε στις τωρινές, μεταλλαγμένες των μνημονίων τροχοδρομώντας στις ράγες μιας μόνιμης αγωνίας για εθνική επιβίωση, που έσμιξε στα χρόνια των μνημονίων με την οικονομική αβεβαιότητα υπό τον φόβο διαιώνισης του ”δυστυχώς επτωχεύσαμεν” της ελληνικής Πολιτείας και κοινωνίας.
Ας κατακτήσαμε με αίμα και δάκρυα την μακροβιότερη περίοδο ειρήνης, που άνοιξε δρόμους για αναστήλωση των ερειπίων της πολύπαθης πατρίδας μας και αποκατάστασης της δημοκρατίας μεταπολιτευτικά.
Αποκατάσταση της δημοκρατίας εντός και εκτός εισαγωγικών, γιατί άλλοτε γίνεται εμφανές το έλλειμμά της, κι άλλοτε οι εκτός ορίων ανοχή των ελληνικών κυβερνήσεων απέναντι στους υπονομευτές ή τους εκμεταλλευτές της, οι οποίοι μετατρέπουν, κατά το δοκούν, μια ευνομούμενη Πολιτεία σε αναρχοκρατούμενη.
Εκφάνσεις ζωής που βιώσαμε και βιώνουμε καθημερινά στα χρόνια μας και οδηγούν στη θλιβερή διαπίστωση ότι αντιμετωπίζουμε μια ιδιόμορφη κρίση δημοκρατίας με ιλαροτραγικά χαρακτηριστικά σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Κρίση δημοκρατίας που τείνει να μας κάνει να ξεχάσουμε το ποιοι ήμασταν, ποιοί είμαστε και πού θέλουμε να πάμε.
Ότι είμαστε από γενιά ημίθεων δημιουργών και ηρώων. Γενιά που τόλμησε να κοιτάξει κατάματα τον κόσμο (μέσα απ’ τη γνώση και την επιστημοσύνη της) ντύνοντας με φως λογικής τον σκοταδισμό της εποχής τους. Γενιά με μεγαλείο ψυχής, που έδωσε όψη θεϊκή στον πόνο και τον θάνατο ακόμα, ντύνοντας με υφή μυθολογική τις τραγωδίες.
Τραγωδίες σύγχρονης μορφής – σε συλλογικό επίπεδο – που βιώνουμε και σε καιρό ειρήνης. Τραγωδίες που βρίσκονται όμως σε άλλη κλίμακα επικινδυνότητας από εκείνες τις φοβερές της ιστορίας μας στα δίσεκτα χρόνια των πολέμων.
Των πολέμων και των χαλασμών, του ξεριζωμού και του γενοκτόνου και εθνοκτόνου εξανδραποδισμού της ελληνόφωνης ρωμιοσύνης απ’ τις πατρογονικές εστίες της στην Μικρά Ασία (βλ. Μικρασιατική Καταστροφή 1922) και το βόρειο – υπό κατοχή επί 51 χρόνια – έδαφος της μαρτυρικής Κύπρου (βλ. τουρκική εισβολή 1974).
Οι σύγχρονες τραγωδίες του Ελληνισμού, μεταπολιτευτικά, δεν έχουν ασφαλώς αυτά τα χαρακτηριστικά, γιατί είναι μακριά από θέατρα πολέμων και εμφυλιοπολεμικών συρράξεων. Ενέχουν όμως άλλου είδους κινδύνους για το καράβι-Ελλάδα που δε βούλιαξε στα βαθιά και κινδυνεύει στα ρηχά.
Κινδυνεύει στα ρηχά λόγω στρεβλών παθογενειών που μας ταλαιπωρούν καθημερινά και ενός άκρατου κομματισμού ο οποίος έχει φτάσει και ξεπεράσει τα έσχατα όρια του λαϊκισμού καπηλευόμενος κοινωνικές τραγωδίες.
Κοινωνικές τραγωδίες και δράματα συγγενών, κάποιοι από τους οποίους λειτουργούν σήμερα – ηθελημένα ή μη – ως μακρύ χέρι αλλοπρόσαλλων κομματαρχών της αριστεροδεξιάς πολυκατοικίας (κρυμμένων πίσω από προπομπούς συλλαλητηρίων και διαπρύσιους κήρυκες… ”πολιτικής αλλαγής”), οι οποίοι – μετά το ”ελευθέρας” του Μητσοτάκη – διαμαρτύρονται με πολιτικό λόγο κάνοντας βάση της προπαγάνδας τους πανεπιστημιακά ιδρύματα προς ικανοποίηση των ποδηγετών τους.
Ποδηγετών κουτοπόνηρων και μακιαβελιστών απύθμενου θράσους, που ”φιλοξενούν” στις αυλές των μέσων δικτύωσης αναλφάβητα τρολ σε ρόλο παρουσιαστών-υβριστών οι οποίοι μοιάζουν να εύχονται νέα δράματα, σεισμούς και καταποντισμούς, αρκεί να αναρριχηθούν τα αφεντικά τους στα ανώτατα αξιώματα και να γευτούν απ’ την κορυφή τη δύναμη της εξουσίας…
Πολιτιστική κατηφόρα ατελείωτη, που τη χαρακτηρίζουν αλλοπρόσαλλες πολιτικές και αχαρακτήριστες συμπεριφορές αρχηγών και εκπροσώπων της μείζονος αντιπολίτευσης, οι οποίοι φορούν ευκαιριακά – καιρό τώρα – εισαγγελική τήβενο λαϊκών δικαστηρίων και υπονομεύουν καθ’ έξιν την ελληνική Δικαιοσύνη στο έργο της απόδοσης ευθυνών για την τραγωδία των Τεμπών.
Την υπονομεύουν συκοφαντώντας τους λειτουργούς της και προπαγανδίζοντας ασύστολα από τα ΜΜΕ και τα ΜΚΔ παραχαραγμένες αλήθειες, με στόχο την πολιτική αποσταθεροποίηση και την πτώση της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη (τον οποίο απέτυχαν τρις να νικήσουν στις κάλπες) με αντιδημοκρατικές, φασιστικές μεθοδεύσεις συνωμοσιολογικού χαρακτήρα (αν και οι κήνσορες αξιοπρέπειας και αμέμπτου ηθικής που πλαισιώνουν τον Σωκράτη Φάμελλο, λ.χ, κρύβουν σκελετούς στις ντουλάπες τους).
Σκελετούς είτε λόγω καταδικαστικών αποφάσεων σε βάρος στελεχών των κομμάτων τους (βλ καταδίκη βουλευτή Ν. Παππά του ΣΥΡΙΖΑ με 13-0, το ’23) είτε λόγω απαράδεκτης συμπεριφοράς τους (βλ. χυδαίες αναρτήσεις του συνονόματου ευρωβουλευτή του κόμματος – πρώην καλαθοσφαριστή – κατά των βουλευτών της ΝΔ και των ανδρών του Λιμενικού Σώματος, πράγμα που δείχνει ότι δεν τιμά τους φύλακες των θαλασσίων συνόρων μας και δε δίνει δεκάρα για την ασφάλεια της πατρίδας).
Στις μεθοδεύσεις αυτές εντάσσεται, δυστυχώς, και ο διασυρμός (μετά απίστευτων συκοφαντιών) της χώρας μας σε ευρωπαϊκό έδαφος από ευρωβουλευτές της Αριστεράς, με συνοδά βαριά πρόστιμα σε βάρος της Ελλάδας απ’ τα ευρωπαϊκά δικαστήρια, βάσει… μαρτυριών διεθνιστών ”ακτιβιστών”, και αφορμή το προ διετίας ναυάγιο της Πύλου, αν και γνωρίζουν καλά οι καταγγέλοντες φιλομετανάστες (ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στην πλειοψηφία τους) πως η Ελλάδα από δεκαετίας και βάλε ανεβαίνει Γολγοθά στο Μεταναστευτικό με κίνδυνο την αλλοίωση της εθνικής σύστασης του πληθυσμού της).
Όλα αυτά, φυσικά, κάνουν τους Έλληνες να μη νιώθουν ευτυχείς στην πατρίδα τους, καθώς έχουν μπροστά τους την εικόνα μιας μίζερης, εχθροπαθούς και σκανδαλολάγνου αντιπολίτευσης που πατάει επί πτωμάτων για την πλειοψηφική αναβάθμισή της και μιας απορρυθμισμένης κυβέρνησης, η οποία είτε δίνει δικαιώματα λόγω λανθασμένων επιλογών της είτε πέφτει σε επικοινωνιακές παγίδες των πολιτικών αντιπάλων της, με αποτέλεσμα να δείχνει βραχυκυκλωμένη.
Κι αυτή η ιδιότυπη απορρύθμιση ή η αίσθηση απορρύθμισης που εκπέμπει στην κοινωνία υπό τη σκιά της βορβορώδους λασπολογίας κομματαρχών, δε βοηθά την ομαλή λειτουργία των δραστηριοτήτων των πολιτών με φόντο το δυσμενές κλίμα το οποίο διαμόρφωσαν τα αμφιλεγόμενα συλλαλητήρια για τα Τέμπη.
Κλίμα άδικο σε μεγάλο βαθμό για την κυβέρνηση, το οποίο εκπορεύεται από αριστεροδεξιά κέντρα τα οποία ”χτίζουν” την γκεμπελικής έμπνευσης προπαγάνδα τους ετεροχρονισμένα πάνω στους νεκρούς των Τεμπών και της Πύλου, στην προσπάθειά τους να ευτελίσουν και να μηδενίσουν το έργο της κατά την τελευταία πενταετία.
Έργο που δεν απέφυγε μεν λάθη, αστοχίες και παραλείψεις, αλλά είχε εν τέλει θετικό πρόσημο (στην εσωτερική κυρίως πολιτική, και όχι τόσο στην εξωτερική η οποία είναι η ”αχίλλειος πτέρνα” της κυβέρνησης).
Έργο που άλλαξε εντυπωσιακά πολλούς τομείς της γενικής εικόνας της χώρας, την οποία παρέλαβε η ΝΔ υποθηκευμένη για 99 χρόνια και χωρίς θαλάσσια σύνορα σχεδόν από τον ΣΥΡΙΖΑ, για να κάνει πολυεπίπεδα ευεργετικές παρεμβάσεις (πρόωρη εξόφληση ΔΝΤ και δανείων πρώτου μνημονίου, φορολογία, πάταξη φοροδιαφυγής με απλά αποτελέσματα, δημόσιο νοικοκύρεμα των δημοσιονομικών της χώρας, εξοπλιστική αναβάθμισή της και ενίσχυση εισοδημάτων των πολιτών, με καθηλωμένη ωστόσο την αγοραστική δύναμη των Ελλήνων λόγω μεγάλης ακρίβειας…).
Τα κεκτημένα αυτά, ωστόσο, τείνουν να εξαερωθούν υπό το βάρος μεθοδεύσεων της αντιπολίτευσης. Μεθοδεύσεων οι οποίες (σε συνδυασμό με αστοχίες στη στελέχωση του νέου κυβερνητικού σχήματος) πέτυχαν ήδη την παραλυτική ακινησία της υπό το βάρος της καπηλείας των 57 νεκρών των Τεμπών, της μονοπώλησης ευαισθησίας απ’ τους αμετροεπείς της αντιπολίτευσης και της εργαλειοποίησης μαζών δια της ισοπεδωτικής προπαγάνδας.
Της προπαγάνδας των λαϊκιστικών κομματαρχών, προπάντων, οι οποίοι – με δέλεαρ την εξουσία – έχουν βάλει στόχο εξ αρχής τις μάζες των αιτούντων Δικαιοσύνη διαδηλωτών θέλοντας να τους μετατρέψουν σε μελλοντικούς ψηφοφόρους τους δια της πλαγίας.
Και το ”δια της πλαγίας” ερμηνεύεται ως παρεμπόδιση (με νομικούς τρόπους) της εκδίκασης της υπόθεσης των Τεμπών – των διαδικασιών, δηλαδή, δικαστικής διερεύνησης του σιδηροδρομικού δυστυχήματος του ’23 – ώστε να μην εκδοθούν δικαστικές αποφάσεις πριν την προκήρυξη εκλογών (2027), για να έχουν ελπίδες ανάστασης των κομμάτων τους στην κάλπη φθείροντας δημοσκοπικά εν τω μεταξύ μέχρι τελικής πτώσεως την κυβερνώσα Νέα Δημοκρατία…
