Ακολουθήστε μας

Πυρηνική ενέργεια

Οι πυρηνικοί αντιδραστήρες και πάλι στο προσκήνιο – Η μεγάλη παγκόσμια μάχη στην πυρηνική ενέργεια

Δημοσιεύτηκε

στις

Οι ΗΠΑ κατέχουν την πρώτη θέση παραγωγής με 96.952 MWe

Οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία, η Δυτική Γερμανία και η Ιαπωνία είχαν τα περισσότερα και πιο αποδοτικά εργοστάσια, προσφέροντας στις οικονομίες τους μία σημαντική σταθερή και αξιόπιστη πηγή ενέργειας. Έχουν περάσει λίγο περισσότερα από σαράντα χρόνια και η Κίνα όχι μόνο έχει προχωρήσει στον τομέα αλλά ήδη κατέχει την τρίτη θέση από πλευράς δυναμικότητας των σταθμών πυρηνικής ενέργειας.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Παγκόσμιας Πυρηνικής Ένωσης (World Nuclear Association, WNA) οι ΗΠΑ κατέχουν την πρώτη θέση με 96.952 MWe (ένα MWe ή αλλιώς ένα Megawatt electric αντιστοιχεί σε ένα εκατομμύριο Watt ηλεκτρικής δυναμικότητας). Στη δεύτερη θέση βρίσκεται η Γαλλία με 61.370 MWe και αρκετά κοντά σε αυτήν είναι η Κίνα με 54.362 MWe. Οι επόμενες χώρες βρίσκονται αρκετά πιο πίσω και είναι κατά σειρά η Ιαπωνία, η Ρωσία, η Νότια Κορέα, ο Καναδάς, η Ουκρανία, η Ινδία και η Ισπανία. Αυτή η κατάταξη πρόκειται να αλλάξει σημαντικά τα επόμενα χρόνια, καθώς κάποιοι πυρηνικοί σταθμοί θα τίθενται εκτός λειτουργίας λόγω παλαιότητας και κάποιοι νέοι θα μπαίνουν σε λειτουργία.

Πάλι, σύμφωνα με τα στοιχεία της WNA, η δυναμικότητα των πυρηνικών σταθμών που κατασκευάζονται αυτή τη στιγμή ανά τον κόσμο δείχνει καθαρά προς τα που πηγαίνουν τα πράγματα. Στις πρώτες δέκα θέσεις βρίσκονται κατά σειρά η Κίνα, η Ινδία, η Τουρκία, η Αίγυπτος, η Ρωσία, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Νότιος Κορέα, η Ιαπωνία, το Μπανγκλαντές και η Ουκρανία. Από τον κατάλογο απουσιάζουν οι ΗΠΑ, η Γαλλία, ο Καναδάς και όλες οι ευρωπαϊκές χώρες πλην του Ηνωμένου Βασιλείου. Τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο καθαρά όταν δούμε τη δυναμικότητα των υπό κατασκευή σταθμών.

Οι τριάντα κινεζικοί σταθμοί που ήδη κατασκευάζονται έχουν δυναμικότητα 32.523 MWe, ενώ η Ινδία που είναι δεύτερη στον κατάλογο κατασκευάζει πυρηνικούς σταθμούς δυναμικότητας 5.398 MWe. Αν λάβουμε υπόψη μας το γεγονός πως οι σταθμοί στις ΗΠΑ και τη Γαλλία είναι παλαιότεροι από τους ήδη εν λειτουργία κινεζικούς και το ότι οι δύο αυτές χώρες δεν έχουν στα σκαριά παρά ελάχιστους νέους σταθμούς, μπορούμε εύκολα να συμπεράνουμε πως σε μερικά χρόνια η δυναμικότητα των κινεζικών πυρηνικών σταθμών θα έχει ξεπεράσει αυτήν της Γαλλίας και των ΗΠΑ. Σύμφωνα με το BloombergNEF, αυτό θα συμβεί κάποια στιγμή μέχρι το 2030.

Η «αλλαγή φρουράς» είναι ακόμα πιο εντυπωσιακή αν δούμε και κάποια άλλα από τα πολύ ενδιαφέροντα στατιστικά στοιχεία της WNA. Αν δούμε τις τελευταίες δέκα συνδέσεις νέων σταθμών με το δίκτυο μεταφοράς ηλεκτρικού ρεύματος στον κόσμο, δύο έχουν γίνει στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, δύο στην Κίνα, δύο στις ΗΠΑ, μία στην Ινδία, στη Σλοβακία, τη Λευκορωσία και τη Νότιο Κορέα. Αν δούμε τις δέκα πιο πρόσφατες ενάρξεις κατασκευής σταθμών, οι οκτώ είναι στην Κίνα, ένας στην Αίγυπτο και ένας στην Ρωσία.

Αυτό, όμως, που μας έκανε περισσότερη εντύπωση είναι το γεγονός πως στον κατάλογο των πυρηνικών σταθμών που έχουν παράξει τη μεγαλύτερη ποσότητα ηλεκτρικής ενέργειας κατά τη διάρκεια της ζωής τους, οι έξι  βρίσκονταν στη Γερμανία και οι τέσσερις στις ΗΠΑ. Δηλαδή, η παλιά φρουρά φαίνεται πως εγκαταλείπει τον αγώνα και αφήνει ελεύθερο πεδίο στις νέες δυνάμεις.

Εδώ μπορεί κάποιος να πει πως οι επενδύσεις και η επιστημονική έρευνα που γίνονται στις ΗΠΑ στον τομέα των μικρών πυρηνικών σταθμών και της πυρηνικής σύντηξης είναι τόσο μεγάλες που σύντομα θα έχουμε μία αναγέννηση της αμερικανικής πυρηνικής βιομηχανίας. Δεν αποκλείουμε την πιθανότητα να γίνει κάτι τέτοιο αλλά τα στοιχεία που είδαμε σε πολύ πρόσφατο άρθρο του Bloomberg μας προσγείωσαν στην πραγματικότητα.

Σύμφωνα με το διεθνές πρακτορείο, μόνο ένας μικρός πυρηνικός σταθμός του τύπου SMR (Small Modular Reactor) έχει πάρει την έγκριση της Διεθνούς Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας. Ο σταθμός αυτός είναι ο Linglong One, βρίσκεται στην Κίνα και αναμένεται να ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος του 2025. Όπως επισημαίνει το διεθνές πρακτορείο, η Κίνα έχει ξοδέψει δισεκατομμύρια δολάρια για έρευνα και πειράματα πάνω στον τομέα των SMR και γενικά στον τομέα της πυρηνικής ενέργειας. Το 2008 οι κινεζικές ευρεσιτεχνίες στον τομέα αποτελούσαν το 1,3% του παγκοσμίου συνόλου και το 2023 είχαν φτάσει στο 13,4%.

Μεγαλύτερη εντύπωση κάνει, όμως, το γεγονός πως στον τομέα της έρευνας για την παραγωγή ενέργειας από πυρηνική σύντηξη οι Κινέζοι προηγούνται σε αριθμό ευρεσιτεχνιών. Η κινεζική πρόοδος δεν είναι μόνο συνάρτηση των προσπαθειών των επιστημόνων της χώρας.

Μεγάλο ρόλο παίζει και το γεγονός πως το κινεζικό κράτος παρέχει χρηματοδότηση με πολύ ευνοϊκούς όρους στις επιχειρήσεις του πυρηνικού τομέα, εξασφαλίζοντας σε αυτές πολύ χαμηλό τελικό κόστος παραγωγής. Οι αμερικανικές και γαλλικές επιχειρήσεις δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα και έτσι εξηγείται εν μέρει και ο πολύ μικρός αριθμός νέων κατασκευών πυρηνικών σταθμών στις δυτικές χώρες.

Παρά το γεγονός πως η Κίνα προχωρά πολύ γρήγορα και οργανωμένα την επέκταση του «στόλου» πυρηνικών σταθμών, υπάρχουν ορισμένες αμφιβολίες για την ασφάλεια αυτών των σταθμών, αμφιβολίες που φυσιολογικά είναι πιο έντονες λόγω της σχετικής αδιαφάνειας που υπάρχει στην ροή ειδήσεων από τη χώρα. Αυτός είναι ένας παράγων που δυσκολεύει λίγο την εξαγωγή πυρηνικής τεχνολογίας η οποία αποτελεί βασικό στόχο της ηγεσίας της χώρας.

Ο προηγούμενος πρόεδρος της Εθνικής Εταιρείας Πυρηνικής Ενέργειας της Κίνας είχε αναφέρει το 2019 πως η χώρα θα μπορούσε να κατασκευάσει 30 πυρηνικούς σταθμούς έξω από τη χώρα μέχρι το 2030 στο πλαίσιο του προγράμματος «Belt and Road». Αν καταφέρει να πείσει αρκετούς πελάτες, ίσως προσφέροντας και ευνοϊκούς όρους χρηματοδότησης, η Κίνα θα αρχίσει να αποκτά μονοπωλιακή θέση στην παγκόσμια βιομηχανία παραγωγής ενέργειας.

Ας μην ξεχνάμε πως ήδη κυριαρχεί στον τομέα της ηλιακής ενέργειας και των φωτοβολταϊκών συστημάτων και είναι εξαιρετικά δυνατή και στον τομέα της αιολικής ενέργειας και σχεδόν κυριαρχεί στον τομέα των μπαταριών. Αν μπορέσει να γίνει ο βασικός παγκόσμιος προμηθευτής και στον τομέα των πυρηνικών εργοστασίων, τότε δεν θα είναι υπερβολή να ισχυριστούμε ότι όλη η στροφή προς την παραγωγή ενέργειας χωρίς την έκλυση αερίων του θερμοκηπίου θα ελέγχεται σε μεγάλο βαθμό από την Κίνα.

Ξέρουμε πως η πυρηνική βιομηχανία στις δυτικές χώρες έχει «παγώσει» εξαιτίας των ανησυχιών για την ασφάλεια των σταθμών και του τρόπου διαχείρισης των πυρηνικών αποβλήτων αλλά και εξαιτίας των μόνιμων υπερβάσεων του κόστους κατασκευής και του χρονοδιαγράμματος ολοκλήρωσης των σταθμών. Πολλές μεγάλες επιχειρήσεις έχουν εξοντωθεί οικονομικά από την ενασχόλησή τους με αυτόν τον τομέα.

Αν όμως οι ΗΠΑ και οι υπόλοιπες δυτικές δυνάμεις δεν θέλουν να αφήσουν και αυτόν τον τομέα στα χέρια των Κινέζων, θα πρέπει γρήγορα να αποφασίσουν τον τρόπο με τον οποίον θα δώσουν κίνητρα για την αναζωογόνηση αυτού του τομέα, ίσως αφού μελετήσουν τις κινεζικές μεθόδους.

Όχι μόνο για να μην αφήσουν την κινεζική πυρηνική βιομηχανία να γίνει ο αποκλειστικός «προμηθευτής» των περισσότερων χωρών του κόσμου αλλά και γιατί οι ίδιες είναι βέβαιο πως έχουν ανάγκη τη δημιουργία νέων πυρηνικών σταθμών προκειμένου να αποκτήσουν ένα ισορροπημένο σύστημα μεταφοράς, διανομής και διαχείρισης του ηλεκτρικού ρεύματος.

Πηγή: liberal.gr

Μπαγκλαντές

Global Order: Επικίνδυνες απόψεις για συνεργασία Μπαγκλαντές-Πακιστάν στον πυρηνικό τομέα

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Η αποχώρηση της Σεΐχ Χασίνα από τη Ντάκα και η ανατροπή του καθεστώτος άνοιξε την πόρτα για περισσότερο εθνικιστικό λόγο, φαίνεται να οδηγεί μέρος της υποστήριξης αυτής της ιδέας – Αντανακλά ευρύτερες ανησυχίες για την περιφερειακή ασφάλεια.

Μιλώντας σε σεμινάριο που διοργανώθηκε από την Ένωση Συνταξιούχων Αξιωματικών Ενόπλων Δυνάμεων (RAOWA) στη Ντάκα, η πρόταση του Shahiduzzaman εξαρτάται από την ανάγκη να αντισταθμιστεί η επιρροή της Ινδίας στη Νότια Ασία. Πρότεινε ότι μια συμμαχία Πακιστάν-Μπανγκλαντές, ιδιαίτερα στον τομέα της πυρηνικής άμυνας, θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως στρατηγικός αποτρεπτικός παράγοντας ενάντια στην ινδική ηγεμονία στην περιοχή. Η πρότασή του έχει κερδίσει έλξη μεταξύ ορισμένων πρώην στρατιωτικών αξιωματούχων, ειδικά εκείνων με συντηρητικές και αντι-ινδικές τάσεις, μετά την ανατροπή της κυβέρνησης της Σεΐχ Χασίνα.

Ο Shahiduzzaman υποστήριξε ότι το Πακιστάν, με το καθιερωμένο πυρηνικό του πρόγραμμα, θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως αξιόπιστος εταίρος ασφαλείας για το Μπαγκλαντές, προσφέροντας ένα μέσο για την ενίσχυση των αμυντικών του δυνατοτήτων έναντι των αντιληπτών απειλών από την Ινδία. Η πολιτική μετατόπιση στο Μπαγκλαντές, όπου η αποχώρηση της Σεΐχ Χασίνα άνοιξε την πόρτα για περισσότερο εθνικιστικό λόγο, φαίνεται να οδηγεί μέρος της υποστήριξης αυτής της ιδέας.

Ωστόσο, η υπεράσπιση του Shahiduzzaman αμαυρώνεται από την αμφιλεγόμενη προσωπική του ιστορία. Το 2013, ενώ υπηρετούσε ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Ντάκα, κατηγορήθηκε για σεξουαλική παρενόχληση από μια φοιτήτρια. Μια έρευνα τον βρήκε ένοχο , οδηγώντας σε δημόσιες διαμαρτυρίες και εκτεταμένη οργή. Παρά τους σοβαρούς αυτούς ισχυρισμούς και την επακόλουθη βλάβη στη φήμη του, ο Shahiduzzaman συνεχίζει να συμμετέχει στον δημόσιο διάλογο και εμφανίζεται συχνά στα μέσα ενημέρωσης. Η αξιοπιστία του, ωστόσο, παραμένει υπό αμφισβήτηση λόγω αυτής της ιστορίας.

Η αντιπαράθεση του παρελθόντος του Shahiduzzaman με τις πολιτικές του επιδιώξεις εγείρει σημαντικές ηθικές ανησυχίες. Ενώ η πρότασή του αγγίζει σημαντικά ζητήματα περιφερειακής ασφάλειας, πολλοί υποστηρίζουν ότι η προσωπική του συμπεριφορά τον αποκλείει από τη συμμετοχή σε τέτοιες συζητήσεις πολιτικής υψηλού επιπέδου, ειδικά σε θέματα τόσο συνεπακόλουθα όπως οι πυρηνικές συμμαχίες. Οι επικριτές επισημαίνουν ότι το να επιτρέπεται σε κάποιον με ιστορικό σεξουαλικής παρενόχλησης να διαμορφώνει συζητήσεις για την εθνική ασφάλεια υπονομεύει την εμπιστοσύνη του κοινού στην ηγεσία.

Η πρότασή του για μια πυρηνική συμμαχία έρχεται επίσης σε μια εποχή που το Μπαγκλαντές παλεύει με το δικό του κίνημα #MeToo , εγείροντας ερωτήματα σχετικά με τη λογοδοσία και τη δικαιοσύνη. Η αντίφαση μεταξύ του δημόσιου πνευματικού ρόλου του Shahiduzzaman και της προσωπικής του συμπεριφοράς ρίχνει μια σκιά στην ικανότητά του να λειτουργεί ως αξιόπιστη φωνή στη διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής του έθνους.

Στην ουσία, η έκκληση του Shahiduzzaman για μια πυρηνική συνθήκη μεταξύ του Μπαγκλαντές και του Πακιστάν αντανακλά ευρύτερες ανησυχίες για την περιφερειακή ασφάλεια, αλλά περιπλέκεται από το αμφιλεγόμενο παρελθόν του. Η ιδέα μιας στρατηγικής συμμαχίας με το Πακιστάν μπορεί να έχει απήχηση σε ορισμένες φατρίες στο Μπαγκλαντές, αλλά η προσωπική ιστορία του καθηγητή περιπλέκει τη θέση του στον δημόσιο λόγο. Καθώς το Μπαγκλαντές διαχειρίζεται τόσο τις περιφερειακές εντάσεις όσο και τις εγχώριες εκκλήσεις για δικαιοσύνη, μένει να δούμε πώς πρόσωπα όπως ο Shahiduzzaman θα επηρεάσουν τη μελλοντική πορεία του έθνους.

ΠΗΓΗ: Global Order

Συνέχεια ανάγνωσης

Πυρηνική ενέργεια

Ο πυρηνικός σταθμός στο Αkkuyu δεν ανήκει στη Τουρκία, ανήκει στη Ρωσία!

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Kαι  νάσου ξαφνικά ξύπνησε η Δύση στο κίνδυνο από τον  πυρηνικό σταθμό στο Άκκιουγιου  (Akkuyu) της Τουρκίας,  που κατασκευάζει ο Πούτιν/Ρωσία. Τόσο κοντά στη Κυπριακή Δημοκρατία (απέναντι από την κατεχόμενη μας  Κερύνεια), στις βρετανικές βάσεις στη Κύπρο και όχι μόνο.

 

https://www.ft.com/content/a6296035-fc94-4e21-ba68-8035678f18e5

https://i-epikaira.blogspot.com/2024/08/akkuyu-s-400.html

 

Με ένα άρθρο ξυπνητήρι στους «Οικονομικούς Τάιμς» του Λονδίνου («Financial Times») στις 22 Αυγούστου 2024, με τίτλο « Το ΝΑΤΟ πρέπει να ξυπνήσει για τη ρωσική συμφωνία πυρηνικού σταθμού με τη Τουρκία», η Gonul Tol διευθύντρια του τουρκικού προγράμματος στο Ινστιτούτο Μέσης Ανατολής (Washington institute), προειδοποιεί και καλεί το ΝΑΤΟ να δράσει.

akkiougiou.original.jpg

 

 

Τονίζει πόσο επικίνδυνα  κοντά είναι ο πυρηνικός αυτός σταθμός  στις αμερικανικές/Νατοικές βάσεις στο Ιντσιρλίκ (Τουρκία!). Εκεί όπου βρίσκεται η μεγαλύτερη εγκατάσταση αποθήκευσης πυρηνικών όπλων του ΝΑΤΟ και κόμβος για την υποστήριξη των αποστολών της συμμαχίας γράφει. Επίσης βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από την εγκατάσταση ραντάρ βαλλιστικής πυραυλικής άμυνας του ΝΑΤΟ στο Κιούρετσικ, και άλλα Νατοϊκά στοιχεία στην ευρύτερη «Δύση»!

 

Το ΝΑΤΟ πρέπει να δράσει γράφει, «ιδίως τώρα που η Μόσχα χρησιμοποιεί τη πυρηνική ενέργεια για μακροπρόθεσμες πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές συνεργασίες με την Τουρκία, που είναι στρατηγικά σημαντική για τη Συμμαχία (ΝΑΤΟ)».

 

Αντίθετα με ότι επικαλείται ο Ερντογάν  τονίζει, την εγκατάσταση πυρηνικού σταθμού κατασκευάζει η κρατική ρωσική Ροσατομ στις ακτές της Μεσογείου (Άκκιουγου) και το πρώτο πυρηνικό εργοστάσιο της Τουρκίας δεν της ανήκει στην πραγματικότητα ανήκει στη Ρωσία.

 

Στο πακέτο της συμφωνίας τους (το οποίο καταγράφει)  η ειδική του Washington Institute εξηγεί  ότι η Ρωσία διατηρεί την πλειοψηφία της ιδιοκτησίας, και αναλαμβάνει όλους τους οικονομικούς, επιχειρησιακούς και κατασκευαστικούς κινδύνους. Και ακόμα περισσότερο τώρα που η Τουρκία θέλει να κατασκευάσει και δεύτερο πυρηνικό αντιδραστήρα και η Ρωσία προηγείται στην προσφορά η «Δύση πρέπει να «ισοφαρίσει», για να «στερήσει από τη Μόσχα ένα γεωπολιτικό πλεονέκτημα και να καθησυχάσει τις ανησυχίες των ντόπιων για την ασφάλεια και το περιβάλλον».

 

Και ενώ οι δυτικές χώρες επέκριναν την αγορά των S-400 δεν έχουν αντιδράσει για το ρωσικό πυρηνικός σταθμό στο Άκουγιου.

 

Το ξυπνητήρι, όμως, για τους μεγάλους αυτούς κινδύνους πρώτος για μας έπαιξε ο Δρ. Κλέαρχος Α. Κυριακίδης με ανοικτές επιστολές του προς τους Προέδρους της ΚΔ και όχι μόνο,  αρνούμενοι να ανταποκριθούν και να απαντήσουν του καθηγητή.  

Η πρώτη ανοικτή επιστολή του που δημοσιεύθηκε στη «Σημερινή» ήταν στις 15 Αυγούστου 2021. Με 12 ερωτήσεις προς την Προεδρία της ΚΔ. Λέμε «αρνήθηκε» γιατί αντιλαμβανόμαστε ότι έλαβαν όλες του τις ανοικτές επιστολές ζητώντας απαντήσεις αλλά ποτέ μέχρι σήμερα δεν απάντησαν!

Η πρώτη είχε τίτλο «Υπάρχουν σχέδια πρόληψης και αντιμετώπισης οποιασδήποτε πυρηνικής καταστροφής στο Άκιουγιου;»

Ανοιχτή επιστολή προς τους Προέδρους του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της ΚΔ»

 

https://simerini.sigmalive.com/article/2021/8/15/uparkhoun-skhedia-prolepses-kai-antimetopises-opoiasdepote-purenikes-katastrophes-sto-akiougiou/

 

Η τελευταία δημοσιεύθηκε στη «Σημερινή» 1 Αυγούστου 2023 με τίτλο « Σε περίπτωση βιβλικής καταστροφής, η ΚΔ έχει ή δεν έχει σχέδιο έκτακτης εκκένωσης;»

Στο τέλος αυτής της ανοικτής επιστολής ο αναγνώστης θα βρεί όλες τις προηγούμενες  δημοσιεύσεις του Δρ. Κυριακίδη για το θέμα, στα αγγλικά και ελληνικά.

https://simerini.sigmalive.com/article/2023/8/1/se-periptose-biblikes-katastrophes-e-kd-ekhei-e-den-ekhei-skhedio-ektaktes-ekkenoses/

 

Ως επακόλουθο σημειώνω  και την ανάλυση της συναδέλφου Θεοδώρας Νικολάου στη «Σημερινή» 30 Απριλίου 2023, « Ο πυρηνικός εφιάλτης του Άκιουγιουξύπνησε».

 

https://simerini.sigmalive.com/article/2023/4/30/o-purenikos-ephialtes-tou-akiougiou-xupnese/

 

Η κυπριακή κυβέρνηση βρίσκεται … ακόμα σε «θερινές διαχρονικές διακοπές» όπως ακριβώς χειρίζεται και το «Κυπριακό» κολλημένη στην βρετανο-τουρκική ΔΔΟ. Αναμένοντας «οδηγίες» ως προς το τι άλλο να δώσει στους Τούρκους (είτε μέσω του βρετ. Υπάτου Αρμοστή ή είτε μέσω της Μαρίας από την Κολομβία ή του άβουλου Γκουτέρες )…

Κλείνω με μια απλή και αβίαστη  ερώτηση: Ενώ η Τουρκία διαθέτει μια τεράστια ακτογραμμή, γιατί άραγε επιλέχτηκε η περιοχή Akkuyu , που είναι  τόσο κοντά στη Κυπριακή Δημοκρατία, τις βρετανικές βάσεις σ΄αυτήκαι τις αμερικανικές/Νατοικές στο Ιντσιρλίκ;

 

ΠΗΓΗ: ΣΗΜΕΡΙΝΗ

Συνέχεια ανάγνωσης

Ιράν

Geopolitical Monitor: Αρνητική εξέλιξη για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν! ΗΠΑ και Ισραήλ επιβραδύνουν την ανάπτυξή του

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Σε απάντηση στην πυρηνική επέκταση του Ιράν, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ συμφώνησαν στη Στρατηγική Συμβουλευτική Ομάδα να συνεργαστούν.

Η στρατιωτική δραστηριότητα του Ιράν, η υποστήριξη της τρομοκρατίας και η πρόοδος στις πυρηνικές ικανότητες ήταν το επίκεντρο της συνάντησης της Στρατηγικής Συμβουλευτικής Ομάδας ΗΠΑ-Ισραήλ που πραγματοποιήθηκε στις 16 Ιουνίου στον Λευκό Οίκο, όπου ο σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ Τζέικ Σάλιβαν και ο υπουργός Εξωτερικών Antony Blinken φιλοξένησαν τον Ισραηλινό Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας Τζάτσι Χανέγκμπι και Υπουργός Στρατηγικών Υποθέσεων Ρον Ντέρμερ. Όλα τα μέρη κατέληξαν σε συναίνεση ότι πρέπει να ληφθούν μέτρα για να αποτραπεί το Ιράν από την ανάπτυξη πυρηνικών όπλων.

Το Ιράν, καταστατικό μέλος της Συνθήκης για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών Όπλων (NPT), επιμένει ότι το πυρηνικό του πρόγραμμα είναι για ενέργεια, όχι όπλα. Επικαλούμενο το άρθρο IV της NPT , το Ιράν δικαιολογεί τις δραστηριότητές του στον εμπλουτισμό ουρανίου ως δικαίωμα ανάπτυξης πυρηνικής ενέργειας για ειρηνικούς σκοπούς. Ενώ ισχυρίζεται ότι τηρεί τις υποχρεώσεις του για τη NPT, το Ιράν έχει κατηγορηθεί από τον Διεθνή Οργανισμό Ατομικής Ενέργειας (ΔΟΑΕ) ότι παραβιάζει τις διασφαλίσεις αποκρύπτοντας τμήματα του πυρηνικού του προγράμματος και παραλείποντας να απαντήσει σε ερωτήματα σχετικά με πιθανές στρατιωτικές διαστάσεις. Αυτό οδήγησε σε κυρώσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ το 2010 με σκοπό να υποχρεώσουν το Ιράν να παράσχει τα απαραίτητα δεδομένα και να αναστείλει όλες τις μη εξουσιοδοτημένες δραστηριότητες εμπλουτισμού.

Ο ΔΟΑΕ, ένα όργανο του ΟΗΕ αρμόδιο για την παρακολούθηση της συμμόρφωσης με τα πυρηνικά, συνεχίζει να διαδραματίζει κρίσιμο ρόλο στην επαλήθευση της τήρησης των πυρηνικών συμφωνιών από το Ιράν, ιδίως μετά την υπογραφή της πυρηνικής συμφωνίας του Κοινού Συνολικού Σχεδίου Δράσης (JCPOA) στις 14 Ιουλίου 2015. το 2019, το Ιράν άρχισε να παραβιάζει τα όρια του JCPOA ως απάντηση στην αποχώρηση των ΗΠΑ από την πυρηνική συμφωνία το προηγούμενο έτος, σηματοδοτώντας μια σημαντική κλιμάκωση των ευαίσθητων πυρηνικών του δραστηριοτήτων . Ταυτόχρονα, η Τεχεράνη μείωσε την πρόσβαση και την παρακολούθηση του ΔΟΑΕ, δημιουργώντας σημαντικά κενά εποπτείας.

Αρχικά, το Ιράν ξεπέρασε το ανώτατο όριο των 300 κιλών εμπλουτισμένου ουρανίου στο 3,67%, συνέχισε τον εμπλουτισμό κατά 20% και ξανάρχισε τις δραστηριότητες στο Fordow. Αυτές οι ενέργειες, αν και ανησυχητικές, ήταν αναστρέψιμες. Ωστόσο, το Ιράν έχει κάνει έκτοτε πιο σημαντικά βήματα, όπως ο εμπλουτισμός ουρανίου στο 60%, λίγο λιγότερο από την ποιότητα όπλων, και η χρησιμοποίηση πιο αποτελεσματικών φυγοκεντρητών όπως οι IR-2, IR-4 και IR-6. Η Τεχεράνη έχει επίσης πειραματιστεί με την παραγωγή μετάλλου ουρανίου, απαραίτητο για την οπλοποίηση, και βελτιωμένα σχέδια καταρράκτη για ταχύτερες αλλαγές στα επίπεδα εμπλουτισμού.

Σύμφωνα με τον ΔΟΑΕ, είναι τεχνικά δυνατό να δημιουργηθεί μια ατομική βόμβα με περίπου 42 κιλά (92,5 λίβρες) ουρανίου εμπλουτισμένου έως 60%, εάν το υλικό εμπλουτιστεί περαιτέρω στο 90%. Από το 2020, ο ΔΟΑΕ έχει αποκαλύψει σημαντικά στοιχεία για την πυρηνική ανάπτυξη του Ιράν, υποδηλώνοντας ότι πλησιάζουν περισσότερο στην ανάπτυξη πυρηνικών όπλων. Στις 17 Νοεμβρίου 2020, το Ιράν άρχισε να χρησιμοποιεί προηγμένες φυγόκεντρες στην πυρηνική του εγκατάσταση στο Νατάνζ. Μέχρι τις 4 Ιανουαρίου 2021, εμπλουτίζονταν ουράνιο έως και 20% στις εγκαταστάσεις Fordow. Τον Φεβρουάριο του 2021, το Ιράν εμπλούτισε μέταλλο ουράνιο και τοποθέτησε περισσότερες φυγόκεντρες, ενισχύοντας σημαντικά την ικανότητα εμπλουτισμού τους. Μέχρι τον Μάρτιο του 2021, το Ιράν άρχισε να χρησιμοποιεί φυγόκεντρες IR-4 στο Νατάνζ και μέχρι τον Απρίλιο εμπλουτίζουν ουράνιο στο 60%, πλησιάζοντας την ποιότητα των όπλων.

Το 2023, ο ΔΟΑΕ βρήκε σωματίδια ουρανίου σε αδήλωτες τοποθεσίες, το Varamin και το Turquzabad, εγείροντας ανησυχίες για κρυφές πυρηνικές δραστηριότητες. Μέχρι τον Μάιο του 2024, το Ιράν είχε συσσωρεύσει επιπλέον 20,6 κιλά (45,4 λίβρες) ουρανίου εμπλουτισμένου σε καθαρότητα 60 τοις εκατό από την τελευταία τριμηνιαία έκθεση του ΔΟΑΕ. Με 142,1 κιλά (313,2 λίβρες) ουρανίου σε καθαρότητα 60%, το Ιράν θα μπορούσε να παράγει αρκετό καύσιμο για τρία πυρηνικά όπλα εάν εμπλουτιστεί περαιτέρω. Το συνολικό απόθεμα εμπλουτισμένου ουρανίου του Ιράν αυξήθηκε κατά 675,8 κιλά (1.489,8 λίβρες) στα 6.201,3 κιλά (13.671,5 λίβρες). Ο ΔΟΑΕ αναφέρει ότι τα αποθέματα ουρανίου του Ιράν είναι 30 φορές πάνω από το όριο της JCPOA, με αρκετό εμπλουτισμένο ουράνιο κατά 60% για να κατασκευάσει ενδεχομένως μια ατομική βόμβα εάν εμπλουτιστεί περαιτέρω στο 90%.

Παρά τους ισχυρισμούς της Τεχεράνης για μη στρατιωτικές εφαρμογές, είναι σαφές ότι ακολουθούν μια πορεία προς την οπλοποίηση. Οι ενισχυμένες τεχνικές δυνατότητες και η μειωμένη εποπτεία του ΔΟΑΕ αυξάνουν τους κινδύνους διάδοσης. Το διευρυμένο πρόγραμμα εμπλουτισμού της Τεχεράνης έχει συντομεύσει τον χρόνο που χρειάζεται το Ιράν για να παράγει αρκετό Ουράνιο Υψηλού Εμπλουτισμού (HEU) ποιότητας όπλων για ένα πυρηνικό όπλο, ένα σενάριο γνωστό ως «διάσπαση ». Παρά τη βελτιωμένη τεχνολογία, το Ιράν πρέπει να λειτουργεί κρυφά για να αποφύγει τον εντοπισμό, επιβραδύνοντας τη διαδικασία. Η εκτίμηση ενός χρονοδιαγράμματος για μια «διάσπαση» είναι απαραίτητη για να αποτραπεί το Ιράν από το να αναπτύξει την ικανότητα παραγωγής σχάσιμου υλικού γρηγορότερα από ό,τι μπορεί να ανταποκριθεί η διεθνής κοινότητα.

Η επίθεση της 13ης Απριλίου στο Ισραήλ, όπου το Ιράν εκτόξευσε 300 πυραύλους και μη επανδρωμένα αεροσκάφη, υποδηλώνει ότι το Ιράν είναι πιο πρόθυμο να διακινδυνεύσει να προκαλέσει πόλεμο, αυξάνοντας την πιθανή στροφή προς τα πυρηνικά όπλα εάν δεχθεί επίθεση. Αυτό θα μπορούσε να κλιμακώσει τη σύγκρουση με τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ. Σε απάντηση στην πυρηνική επέκταση του Ιράν, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ συμφώνησαν στη Στρατηγική Συμβουλευτική Ομάδα να συνεργαστούν. Ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας Hanegbi θα επιβλέπει μια πρωτοβουλία που περιλαμβάνει έξι επαναδραστηριοποιημένες ομάδες της Μοσάντ , την Υπηρεσία Ασφαλείας του Ισραήλ (ISA) και μια ομάδα που ειδικεύεται στους τομείς πληροφοριών και στον κυβερνοχώρο. Οι ομάδες της Μοσάντ θα επικεντρωθούν στο πυρηνικό πρόγραμμα και τον εξοπλισμό, ενώ ο ISA θα αντιμετωπίσει τις εκστρατείες ιρανικής επιρροής στο Ισραήλ. Άλλες ομάδες θα καταπολεμήσουν τις απειλές στον κυβερνοχώρο από τη Χεζμπολάχ και τους Χούτι.

Οι διαδοχικοί πρόεδροι των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένου του Μπάιντεν, έχουν απειλήσει με στρατιωτική δράση για να σταματήσουν το Ιράν από την απόκτηση πυρηνικών όπλων, ενώ εξέφρασαν την προτίμηση για διπλωματία. Ωστόσο, εντός της κυβέρνησης των ΗΠΑ, υπάρχουν αυξανόμενες εκκλήσεις για προληπτικά χτυπήματα, ιδιαίτερα εν μέσω αυξημένων εντάσεων με το Ισραήλ. Η τεχνική ικανότητα του Ιράν είναι πλέον μη αναστρέψιμη και η πυρηνική του υποδομή είναι πιο ανθεκτική, διασκορπισμένη και πιο δύσκολο να χτυπηθεί. Τα στρατιωτικά χτυπήματα θα παρεμπόδιζαν μόνο προσωρινά την πρόοδο και θα μπορούσαν δυνητικά να οδηγήσουν την Τεχεράνη προς την οπλοποίηση.

Η σημερινή κυβέρνηση δεν φαίνεται να παρεκκλίνει από το σχέδιο της Στρατηγικής Άμυνας των ΗΠΑ για το 2022 , το οποίο δηλώνει ότι η Ουάσιγκτον «θα επιδιώξει διπλωματία για να διασφαλίσει ότι το Ιράν δεν θα μπορέσει ποτέ να αποκτήσει πυρηνικό όπλο, ενώ θα παραμείνει σταθερό και έτοιμο να χρησιμοποιήσει άλλα μέσα σε περίπτωση αποτυχίας της διπλωματίας». Αυτό υποδηλώνει ότι, αποκλείοντας ένα πυρηνικό «ξέσπασμα» και απουσία διπλωματικής ανακάλυψης, οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν να στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό στην επιβολή κυρώσεων στην Τεχεράνη.

Σε άλλο σημείο, ο πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής , Μάικλ ΜακΚόλ και άλλα μέλη ζήτησαν από τον υπουργό Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν να τερματίσει τις εξαιρέσεις από τις κυρώσεις για πυρηνική συνεργασία με το Ιράν. Υποστηρίζουν ότι η συνέχιση αυτών των εξαιρέσεων από κυρώσεις υπονομεύει τη μη διάδοση και την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ, ειδικά δεδομένων των πιθανών οφελών για τη ρωσική Rosatom, την Κρατική Εταιρεία Ατομικής Ενέργειας και τις πολεμικές προσπάθειες του Πούτιν. Η διακοπή αυτών των εξαιρέσεων θα μπορούσε να βοηθήσει στην επιβράδυνση της πυρηνικής ανάπτυξης του Ιράν περιορίζοντας την πρόσβασή του στη διεθνή πυρηνική συνεργασία και τεχνολογία. Χωρίς τις εξαιρέσεις, το Ιράν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει μεγαλύτερες δυσκολίες στην προώθηση του πυρηνικού του προγράμματος, καθώς θα στερούνταν των πόρων και της εξωτερικής τεχνικής υποστήριξης από την οποία επωφελείται επί του παρόντος.

ΠΗΓΗ: Geopolitical Monitor

Συνέχεια ανάγνωσης

Ινφογνώμων

Infognomon Logo

Περιηγηθείτε στα κορυφαία βιβλία του βιβλιοπωλείου μας

Προβολή όλων

Δημοφιλή