Μια καλοστημένη παγίδα για την Τουρκία στη Συρία λόγω της μεγαλομανίας του Ερντογάν, συστημικής φοβικότητας και αυτοκαταστροφικής εκπληρούμενης προφητείας.

Προκλήθηκε η Τουρκία στη Συρία; Τι προοπτικές ανοίγονται και που οδηγούν αυτές; 

Γράφει ο Μανώλης Σκούληκας*

Αν οι Τούρκοι φανούν πλεονέκτες, και μάλλον θα φανούν, θα έχουν πέσει σε μια καλοστημένη παγίδα που η μεγαλομανία του Έρντογαν και η συστημική φοβικότητά τους δε θα τους αφήσουν να αποφύγουν.

Όταν ο Έρντογαν έλεγε ότι μεσα από την επερχόμενη κρίση η Τουρκία θα εξέλθει με περισσότερα ή με λιγότερα εδάφη, δεν ήταν απλά μια πρόβλεψη αλλά και μια δήλωση στρατηγικής προθέσεως. Καθώς όποιος έχει ένα πολύ συγκεκριμένο σχέδιο στο μυαλό του, τείνει να ερμηνεύει μεσα από αυτό το μέλλον, το οποίο και έχει την τάση να επαληθεύεται, είτε ως νικηφόρο έκδηλο πεπρωμένο είτε ως αυτοκαταστροφική εκπληρούμενη προφητεία.

Η οργάνωση της ισλαμιστικής επίθεσης στη Συρία ήταν μια ενέργεια της Τουρκίας που έγινε σαν αντίδραση στο φόβο μιας Κουρδικής Εθνογέννεσης που θα συγκλόνιζε τα σαθρά αυτοκρατορικά της θεμέλια εκ βάθρων. Αρχικά προσπάθησε να προσεγγίσει πολιτικά τους Κούρδους με κάποιες υποσχέσεις και την διαβόητη κροκοδείλια καλή της θέληση, όμως μια στοχευμένη επίθεση στην αεροδιαστημική της βιομηχανία ήταν αρκετή να αποκαλύψει τον διαχρονικό γενοκτονικό εαυτό της. Οι Κούρδοι που έδρασαν στο χτύπημα έφεραν προηγμένο δυτικό οπλισμό και εφάρμοζαν εξίσου προηγμένες τακτικές μάχης. Ένα το κρατούμενο. Μετα την ψυχολογική χειραγώγηση του Πούτιν το 2022, φαίνεται ότι οι δυτικοί μάλλον συνεχίζουν να δολώνουν τους αντιπάλους τους σε ενέργειες που θα τους παγιδεύσουν. Αν, όπως έχουμε αναφέρει και σε προηγούμενα άρθρα, η Τουρκία ενεργεί φοβικά μέσα από μια «νοοτροπία πολιορκίας», το μόνο που χρειαζόταν ήταν μερικές οιονεί επίσημες προκλήσεις για την ονομασία της Κωνσταντινούπολης και την ίδρυση ευρύτερου Κουρδικού κράτους. Δυο τα κρατούμενα. Αν προσθέσουμε και τους μαζικούς διορισμούς εχθρών της Τουρκίας στην νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ, το κλίμα βαραίνει ιδιαίτερα. Τρία τα κρατούμενα.

Απ ότι φαίνεται οι ΗΠΑ και το Ισραήλ προκάλεσαν την Τουρκία να δράσει προληπτικά για να προλάβει το Κουρδικό ζήτημα. Γιατί όμως και γιατί τώρα;

Ο πόλεμος που διεξάγεται σήμερα στην υφήλιο είναι γύρω από εμπορικούς-ενεργειακούς δρόμους και η Τουρκία είναι ξεκάθαρο εμπόδιο και στην εξόρυξη και διακίνηση υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο, όπως και στη σταθερότητα της περιοχής του IMEC λόγω της υποστήριξης φανατικών ισλαμιστών που αποτελούν κίνδυνο από την Συρία και τη Λιβύη έως την Αίγυπτο και τη Σομαλιλάνδη. Με την υποχώρηση του Ιράν από τον ηγετικό ρόλο των ισλαμιστών στην περιοχή, ανέρχεται η θέση του Κατάρ και της Τουρκίας. Το Κατάρ κατάλαβε «για ποιον χτυπάει η καμπάνα» και εξεδίωξε την ηγεσία της Χαμάς. Η Τουρκία φαίνεται να πιστεύει στις δυνάμεις της και τους φιλοξενεί πλέον αυτή. Άρα παίρνει τη σκυτάλη και στοχοποιεί τον εαυτό της. Όσο ακόμα λοιπόν το Ιράν και τα ενεργούμενά του είναι αποδυναμωμένα, υπάρχει το μικρό χρονικό περιθώριο μιας διπλής ανάσχεσης στη Μέση Ανατολή και ώστε να εξασφαλιστεί ο ΙMEC τουλάχιστον για το εγγύς μέλλον.

Υπάρχουν λοιπόν δύο περιπτώσεις στο παρόν σενάριο.

Στην πρώτη περίπτωση η Τουρκία συγκρατεί τους τζιχαντιστές της και το μέτωπο σταθεροποιείται χωρίς να αποκοπεί η Δαμασκός από την παραλιακή ζώνη και η κυβέρνηση Άσαντ κρατά τα ηνία έστω και με δυσκολία. Πιθανώς να μειωθεί αυτοβούλως και η σιιτική επιρροή στη Συρία για να σταματήσει να στοχοποιείται το καθεστώς. Η Τουρκία πιθανώς να προσαρτήσει και το καταληφθέν κομμάτι της βορείας Συρίας δήθεν για να προστατεύσει τους πληθυσμούς και να εφαρμόσει τη δική της εκδοχή ισλαμικής «δημοκρατίας που δεν είναι τόσο απεχθής στη Δύση όσο η αντίστοιχη των τζιχαντιστών. Σε αυτήν τη περίπτωση η Τουρκία βγαίνει κερδισμένη και έχει διώξει τους Κούρδους αρκετά μακρύτερα από την Αλεξανδρεττα και τα φράγματα του Ευφράτη, οπότε αποκτά και κάποιο τακτικό πλεονέκτημα στην περιοχή κατά του ΡΚΚ.

Στη δεύτερη περίπτωση, η Τουρκία μεθάει από την επιτυχία της έναντι του σχεδόν ανύπαρκτου Συριακού Στρατού και αποκόπτει την παραλιακή ζώνη από τη Δαμασκό, πιθανώς ανατρέποντας και τον Άσαντ για ένα ισλαμοφασιστικό κράτος με το οποίο έχει κακές σχέσεις και πιθανώς παίρνει και ένα μεγάλο παραλιακό κομμάτι της Συρίας που πιθανότατα περιλαμβάνει και τη Λαττάκεια με τον ρωσικό Ναύσταθμο. Σαφώς οι Ρώσοι δεν είναι σε καμία περίπτωση διατεθειμένοι να αφήσουν την πρόσβασή τους στη Μεσόγειο, οπότε συνεργάζονται είτε με τους ισλαμοφασίστες ή με τους Τούρκους. Η Τουρκία εδώ βγαίνει πολύ ενδυναμωμένη και σαν λογική συνέχεια συνεχίζει το «σερί» της στέλνοντας τους ισλαμιστές μισθοφόρους της στη Λιβύη για να εκμηδενίσει το Χαφτάρ και να εδραιώσει τη φιλοτουρκική κυβέρνηση. Πλέον η Ρωσία δε θα της φέρει αντίρρηση προκειμένου να κρατήσει τη βάση της. Φτάνει η Λιβύη να ενταχθεί στον Κινέζικο Δρόμο του Μεταξιού ή να φιλοξενήσει και ενταχθεί άλλη ρωσική βάση.

Η τελευταία εξέλιξη δεν θα είναι αρεστή στη Δύση καθώς θα δυναμώσει υπέρμετρα η Τουρκία ως αποσταθεροποιητικός παράγοντας στην περιοχή του IMEC ενώ η ύπαρξη ενός τζιχαντιστικού κράτους θα αποσταθεροποιούσε περαιτέρω την ευρύτερη περιοχή και τα κοσμικά αραβικά καθεστώτα.

Οι θηριωδίες που ήδη διαπράττουν οι ισλαμιστές στη Συρία θα βγουν στο φως και η πιθανή συμμαχία τους με τη Ρωσία θα τους δαιμονοποιήσει περαιτέρω, ενώ οι Τούρκοι θα εξομοιωθούν ηθικά με αυτά τα κτήνη ώστε η υποστήριξη των Κούρδων επαναστατών να γίνει εξίσου σημαντική με αυτή των Αφγανών μουτζαχιντίν που πολεμούσαν τους /Ρώσους στο Αφγανιστάν τη δεκαετία του 80.Ενα Κουρδικό κράτος μπορεί να σημάνει και το τέλος του Τουρκικού κρατικού μορφώματος και να αποσταθεροποιήσει την Τουρκία σε απίστευτο βαθμό ώστε να χωριστεί σε περισσότερες από μια κρατικές οντότητες.

Όσον αφορά στους Κούρδους, πρόκειται για μια τεράστια ευκαιρία. Όμως χρειάζεται να μάθουν από την Ιστορία και να εξαλείψουν τους φατριαστές και τους εθνικούς προδότες από τις τάξεις τους, ώστε να μην γίνουν ανούσιες εθνικές οντότητες σαν το Βόρειο Ιράκ, που άγονται και φέρονται από τους δυνατούς γείτονές τους και την μεγάλη δύναμη που τους προστατεύει. Επίσης να οργανωθούν στις ελεύθερες χώρες όπου έχουν καταφύγει για να φτιάξουν ομάδες προπαγάνδας και επιρροής μέσω του διαδικτύου ώστε να αφυπνίσουν τους καταπιεσμένους λαούς της Τουρκίας και να ευαγγελίσουν τη πραγματική δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, ώστε να αποσταθεροποιήσουν το καθεστώς και να προετοιμάσουν ένα νέο μέλλον, πιο δίκαιο και πιο ανθρώπινο για τους λαούς αυτούς που έχουν καταδυναστευθεί επιώ αιώνες.

Ποιες είναι οι προοπτικές ένταξης της Κύπρου στο ΝΑΤΟ και πιθανοί κίνδυνοι για το Κυπριακό

Η Τουρκία για πάνω από μια δεκαετία επιδιώκει να ανατρέψει τον Πρόεδρο της Συρίας Μπασάρ αλ Άσαντ και ενώ υπήρχαν αναφορές για επαναπροσέγγιση τα τελευταία δύο χρόνια, η επίθεση υπό την ηγεσία του HTS δείχνει ότι η Άγκυρα δεν άλλαξε ποτέ πραγματικά τα σχέδιά της όσον αφορά τη Συρία.

Ο Ερντογάν προσπαθεί τώρα να επωφεληθεί από την επιτυχία της επίθεσης θέτοντας απαιτήσεις για τη συριακή κυβέρνηση, κυρίως να μοιραστεί την εξουσία με τους μαχητές.

Ο Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είπε στον Ιρακινό Πρωθυπουργό Μοχάμεντ Σιά αλ-Σουντάνι στις 3 Δεκεμβρίου ότι η προτεραιότητα της Τουρκίας είναι να διατηρήσει ήρεμα σύνορα και ότι η κυβέρνηση της Συρίας πρέπει να συμμετάσχει σε μια πραγματική πολιτική διαδικασία για την αποκλιμάκωση των γεγονότων στο βορρά της.

«Ο Ερντογάν δήλωσε ότι η Τουρκία, σύμφωνα με την εθνική της ασφάλεια και τα συμφέροντά της, λαμβάνει μέτρα για να εμποδίσει την τρομοκρατική οργάνωση PKK και τις επεκτάσεις της να εκμεταλλευτούν τις εξελίξεις και ότι θα λάβει [περαιτέρω] βήματα», ανέφερε η τουρκική προεδρία σε μια ανάγνωση. τηλεφώνημα.

Ο Ερντογάν είπε επίσης στον Αλ Σουντάνι κατά τη διάρκεια της κλήσης ότι η Τουρκία εκτιμά την εδαφική ακεραιότητα, την ενότητα και τη σταθερότητα της Συρίας, προσθέτοντας ότι η Άγκυρα ήθελε να αποφύγει τους θανάτους αμάχων.

Οι δηλώσεις του Τούρκου Προέδρου ήρθαν σχεδόν μια εβδομάδα αφότου η Hay’at Tahrir al-Sham που συνδέεται με την Αλ Κάιντα και οι σύμμαχοί της, συμπεριλαμβανομένων των ένοπλων φατριών που υποστηρίζονται από την Άγκυρα, εξαπέλυσαν μια μεγάλης κλίμακας επίθεση στη βορειοδυτική Συρία.

Οι μαχητές κατέλαβαν περίπου 800 τετραγωνικά χιλιόμετρα από τις κυβερνητικές δυνάμεις μέσα σε λίγες ημέρες, συμπεριλαμβανομένης της βασικής πόλης του Χαλεπίου.

Η επίθεση εξαπολύθηκε στις 27 Νοεμβρίου από τα ελεγχόμενα από τα HTS στο Idlib, το οποίο βρισκόταν στο πλαίσιο μιας συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός που μεσολάβησαν Ρωσία και Τουρκία πριν από περισσότερα από τέσσερα χρόνια. Η Άγκυρα διατηρεί μεγάλη δύναμη και σαφώς είχε προηγμένη γνώση της επίθεσης. Ωστόσο, δεν έκανε τίποτα για να το σταματήσει.

Ο Ερντογάν προσπαθεί τώρα να επωφεληθεί από την επιτυχία της επίθεσης θέτοντας απαιτήσεις για τη συριακή κυβέρνηση, κυρίως να μοιραστεί την εξουσία με τους μαχητές.

Η Τουρκία για πάνω από μια δεκαετία επιδιώκει να ανατρέψει τον Πρόεδρο της Συρίας Μπασάρ αλ Άσαντ και ενώ υπήρχαν αναφορές για επαναπροσέγγιση τα τελευταία δύο χρόνια, η επίθεση υπό την ηγεσία του HTS δείχνει ότι η Άγκυρα δεν άλλαξε ποτέ πραγματικά τα σχέδιά της όσον αφορά τη Συρία.

Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Χακάν Φιντάν, δήλωσε μετά τη συνάντηση με τον Ιρανό ομόλογό του, Abbas Araghchi, για έκτακτες συνομιλίες στην Άγκυρα στις 2 Δεκεμβρίου ότι η κρίση στη Συρία ήταν αποτέλεσμα της άρνησης του Άσαντ να συμμετάσχει σε πολιτικό διάλογο με την αντιπολίτευση.

Ο Φιντάν είπε στην κοινή συνέντευξη Τύπου: «Θα ήταν λάθος να εξηγήσουμε τις πρόσφατες εξελίξεις στη Συρία με ξένη επέμβαση. Οι τελευταίες εξελίξεις δείχνουν την ανάγκη της Δαμασκού να συμφιλιωθεί με τον λαό της και τη νόμιμη αντιπολίτευση».

Καλώντας την κυβέρνηση της Συρίας να έρθει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, πρόσθεσε: «Δεν θέλουμε να δούμε πόλεις να καταστρέφονται. δεν θέλουμε να βλέπουμε ανθρώπους να εκτοπίζονται. Η διακοπή της προσφυγικής ροής και η επιστροφή των ανθρώπων στα σπίτια τους είναι απαραίτητη». Ωστόσο, προειδοποίησε επίσης για υπερβολικές εξωτερικές επεμβάσεις και είπε ότι η Τουρκία θα μπορούσε να λειτουργήσει ως μεσολαβητής μεταξύ του Άσαντ και των μαχητών.

Η Τουρκία έλαβε τεράστια υποστήριξη από διεθνείς και περιφερειακές δυνάμεις όταν κινήθηκε για πρώτη φορά για να υποστηρίξει τη συριακή αντιπολίτευση μετά το ξέσπασμα του πολέμου το 2011. Ωστόσο, η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική τώρα με τη χώρα να λαμβάνει σταθερή υποστήριξη από τους βασικούς συμμάχους της, τη Ρωσία και το Ιράν.

Επιπλέον, πολλές άλλες περιφερειακές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένης της Σαουδικής Αραβίας, της Ιορδανίας και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, δεν θέλουν η Συρία να πέσει στα χέρια μαχητών που υποστηρίζονται από την Τουρκία.

Ωστόσο, ο Ερντογάν θα μπορούσε να βασιστεί στην υποστήριξη τόσο από τις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και από το Ισραήλ εάν αποφασίσει να συνεχίσει να κλιμακώνεται κατά της συριακής κυβέρνησης. Αυτές οι τρεις χώρες παραμένουν οι μεγαλύτεροι ωφελούμενοι από την επίθεση υπό την ηγεσία του HTS στη βορειοδυτική Συρία.

ΠΗΓΗ: SouthFront