Αναλύσεις
Jerusalem Post: Ankara seeks to exert influence at its rival’s expense – analysis
Ankara seeks through attacks to drive a wedge between Syrian Kurds and the US.
Turkish forces launched a series of airstrikes over the past week on Kurdish targets in Syria and northern Iraq. The strikes came in response to an earlier attack by the PKK (Kurdish Workers Party) on a state-run defense company in Ankara, killing five people. The location of the Turkish counter-strikes reflects a complex three-way interplay going on between the Turks, the Syrian Kurds, and the US.
First, the attack itself: Turkish Aerospace Industries (TUSAS), the company targeted, is engaged in the design and manufacture of unmanned aerial vehicles (UAVs), civilian and military aircraft, and other defense industry items. In recent years, UAVs have been playing a central role in the long conflict between the Turkish government and the PKK.
The Turks have been able, through the use of its Bayraktar TB2 and Anka drones, to locate and kill Kurdish fighters and commanders even in their positions in the remote and inaccessible Qandil Mountains. This has threatened to transform the conflict by making the PKK’s continued insurgency untenable. The PKK has been at war with Turkey since 1984.
Recent reports suggest that the PKK has succeeded to some degree in its response to the drone threat. In March, the movement issued a statement, accompanied by footage, claiming to have downed 13 Turkish drones since February 2023.
The provenance of the PKK’s emergent anti-drone capacity is not clear. Some reports point to PKK companies that import Chinese counter-drone technology. Others have suggested that the movement has acquired Iranian “kamikaze drones” in Iraq through various channels, possibly including elements within the Patriotic Union of Kurdistan (PUK). The PKK has also developed tunnels to counter the Turkish advantage in this regard.
But the precise tactical details aside, the choice of TUSAS as a target for the attentions of the PKK will not surprise observers of this conflict.
The timing of the attack, nevertheless, is strange. It followed reports in regional media of efforts underway to resume peace negotiations between the Turkish government and jailed PKK leader Abdullah Ocalan. Devlet Bahceli, a Turkish ultra-nationalist ally of the current government, announced on October 22 that the harsh conditions of Ocalan’s imprisonment should be reviewed if he agrees to the disbandment of the PKK. The PKK leader, in jail since 1999, was also permitted to see members of his family last week, the first time in four years.
Some observers speculate that the Ankara attack might have come from elements among the PKK leadership opposed to the revival of negotiations, or who wish to remind the Turkish government, and perhaps also Ocalan himself, that there are other centers of power in the movement that need to be consulted, or reckoned with, should the diplomatic process be revived.
TURKEY’S SWIFT response to the Ankara attack followed a familiar pattern. Turkish forces struck targets both in Iraq, in the Qandil mountains area, and in Kurdish-controlled northeast Syria. In the latter area, as in the past, the Turks targeted facilities related to critical infrastructure, according to officials of the Kurdish-dominated Autonomous Administration of North East Syria (AANES). These included water and power stations, oil wells, and bakeries.
Turkey has denied that it had targeted civilian facilities. A Turkish Defense Ministry statement contended that “precautions” had been taken to prevent harm to civilians. Despite this, 12 civilians were killed, including two children, and 25 wounded, according to a Syrian Democratic Forces (SDF) statement. The Turkish Defense Ministry statement noted that 28 targets in northern Iraq, and 18 in northern Syria, had been struck.
In an interview with al-Monitor this week, Gen. Mazlum Abdi, an SDF commander, rejected Turkish government claims that the two PKK militants who carried out the Ankara attack had entered Turkey from the Kurdish-controlled part of Syria.
Ankara has offered no proof for this claim, which would seem to be counter-intuitive. The PKK does not lack militants and underground infrastructure in Turkey itself, and in Qandil. Ankara is 950 km. from the Syrian border.
Abdi called the claims “baseless,” saying that the SDF and the Autonomous Administration had “absolutely no connection” to the attack or the people who carried it out.
Abdi’s statements reflect a core dispute between the AANES/SDF in Syria and the Turkish government. Ankara regards these forces as unambiguously aligned with the PKK, and constitute an integral element of that movement.
The AANES and SDF themselves reject this claim, contending that while much of the leadership of these structures undoubtedly emerged from the PKK, this authority has now outgrown its roots, and constitutes a separate entity.
The distinction matters – not only because of Turkish targeting, but also because the SDF is the partner force of the US, in the roughly 30% of Syria that it controls. Nine hundred US servicemen are deployed in this area, which comprises Syria east of the Euphrates.
Officially, the partnership is concerned with the ongoing fight against ISIS. In practice, it has in many ways developed beyond this beginning, with the SDF representing a rare American success in working with local client forces.
Control of Syria east of the Euphrates gives the US a say in any discussion of Syria’s future. The area contains the country’s oil and gas resources, and much of its best agricultural land.
There is also strategic significance for controlling this area, beyond the Syrian context. The AANES-controlled area, for as long as it remains under US and allied stewardship, constitutes a large de facto buffer zone against Iranian freedom of movement from Iraq to regime-controlled Syria. It is for this reason that Iran and its allies are working to try to force the US to leave.
Turkey notes the emergence of the de facto partnership between the US and the SDF with seething displeasure. Ankara’s partnerships in Syria with a chaotic selection of Sunni jihadi and Islamist groups clearly cannot offer a viable alternative to the centralized, disciplined, and secular SDF, despite Turkish claims to the contrary.
The PKK, from which the SDF emerged, remains a designated terror group by both the US and the EU. The obvious Turkish tactic – to drive a wedge between the West and the SDF – is an attempt to taint the latter with the PKK association. The targeting of northeast Syria after the Ankara attack appears to constitute an example of this.
An AANES official I spoke to noted, interestingly, that Turkey’s preference for targeting civilian rather than military infrastructure in the AANES-controlled area is a product of the complexity of the situation. The US relationship is only with the SDF, the armed element. Washington does not recognize the legitimacy of AANES, making it an easier subject for Turkey’s attentions.
The official also noted that he and his colleagues believe that the US offers a kind of tacit permission to Turkey to carry out a “retaliation” against the Syrian Kurds after PKK attacks in Turkey, as long as the attacks remain limited in time and scope.
Competition for influence
The competition for influence between Ankara and the Syrian Kurds is a product of the current flux in the geopolitical situation in the region. Turkey, officially a NATO ally, is in practice an energetic supporter of political Islam in the Middle East and therefore backs several actively anti-Western Islamist movements. The SDF, though it emerged from an active insurgent organization, is today one of the more stable pro-Western forces in the Middle East. Both are on a trajectory, traveling in opposite directions.
Against the background of the unresolved conflict between Turks and Kurds, demonstrated by the Ankara attack, Ankara seeks to exert influence at its rival’s expense. The unfortunate residents of northeast Syria are, apparently, regarded as collateral damage.
Source: The Jerusalem Post
Αναλύσεις
Μπούμερανγκ η πρόταση Χριστοδουλίδη
Ποιες είναι οι προοπτικές ένταξης της Κύπρου στο ΝΑΤΟ και πιθανοί κίνδυνοι για το Κυπριακό
Με την πρότασή του, ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης παίζει ένα επικίνδυνο πόκερ. Ενδέχεται να μετατραπεί σε μπούμερανγκ και να πλήξει ανεπανόρθωτα την Κύπρο. Διότι, πέραν του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και των Βρετανών είναι και η Ρωσία, η Κίνα, η ΕΕ και άλλοι ισχυροί διεθνείς δρώντες, που δεν θα ήθελαν την Κύπρο ελεγχόμενη από την Τουρκία.
Ποιες είναι οι προοπτικές ένταξης της Κύπρου στο ΝΑΤΟ και πιθανοί κίνδυνοι για το Κυπριακό
Γράφει ο Σάββας Ιακωβίδης, Σημερινή
Από την δεκαετία του ’50 η πιθανότητα ένταξης της Κύπρου στο ΝΑΤΟ έχει αναφερθεί δεκάδες φορές. Το θέμα επανήλθε ξανά στην επικαιρότητα μετά από αποκαλυπτικές πληροφορίες της Λένας Αργύρη, ανταποκρίτριας της αθηναϊκής «Καθημερινής» στην Ουάσιγκτον. Όπως έγραψε η εφημερίδα (24/11/2024), ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης, κατά την πρόσφατη συνάντησή του (30/10/2024), με τον απερχόμενο Αμερικανό Πρόεδρο, Μπάιντεν, παρουσίασε ένα «λεπτομερές, καλά μελετημένο σχέδιο, μακροπρόθεσμου προσανατολισμού, για μια ενδεχόμενη μελλοντική ένταξη της Κυπριακής ∆ημοκρατίας στο ΝΑΤΟ, όταν οι πολιτικές συνθήκες το επιτρέψουν». Το σχέδιο, αποτελούμενο από πολλά αλληλοεξαρτώμενα στάδια, έχει ήδη γίνει ασμένως αποδεκτό από την Ουάσιγκτον, υποστηρίζει η εφημερίδα.
Είναι χαρακτηριστικό, γράφει, ότι, ο σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του Λευκού Οίκου, Τζέικ Σάλιβαν, στο άκουσμά του το χαρακτήρισε «win-win», προσθέτοντας πως «οι προοπτικές που θα δημιουργούσε μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν τεράστιες». Ο Ν. Χριστοδουλίδης συζήτησε το σχέδιό του και με τον νέο Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ, Μαρκ Ρούτε. Πρώτος στόχος είναι «η θεσμοθέτηση της σχέσης της Κυπριακής Δημοκρατίας με το ΝΑΤΟ, με τη συμμετοχή της σε σημαντικό Οργανισμό που θεωρείται προθάλαμος της ένταξης στη Βορειοατλαντική Συμμαχία». Αυτός ο σημαντικός Οργανισμός είναι ο Συνεταιρισμός για την Ειρήνη (PfP). Να σημειώσουμε ότι ο Ν. Αναστασιάδης είχε δεσμευτεί (2013) να εντάξει την Κυπριακή Δημοκρατία στον Συνεταιρισμό για την Ειρήνη, ως προστάδιο πιθανής ένταξης στο ΝΑΤΟ.
Για να ενταχθεί η Κύπρος στο ΝΑΤΟ, πρέπει να προηγηθεί ένταξη στον Συνεταιρισμό για την Ειρήνη, που είναι παρακλάδι της Συμμαχίας. Οι βασικοί στόχοι του PfP εστιάζονται στους εξής άξονες: >Αμοιβαία Ενίσχυση Ασφάλειας: Δημιουργία σχέσεων εμπιστοσύνης ανάμεσα στο ΝΑΤΟ και τις συνεργαζόμενες χώρες. >Προώθηση Ειρηνευτικών Επιχειρήσεων. >Δημοκρατικός Έλεγχος Στρατού: Υποστήριξη των χωρών στη θέσπιση δημοκρατικών αρχών για την οργάνωση και λειτουργία των ενόπλων δυνάμεών τους. Σε ανάλυσή του (11/10/2022), ο Φοίβος Κλόκκαρης, αντιστράτηγος ε.α., και με αφορμή την άρση του αμερικανικού εμπάργκο στην πώληση όπλων στην Κύπρο, υπεδείκνυε ότι η Κυβέρνηση έπρεπε το ταχύτερο να υποβάλει αίτηση ένταξης στον PfP.
«Η ένταξη ενός κράτους στον Συνεταιρισμό για την Ειρήνη», έγραφε, «προϋποθέτει υπογραφή συμφωνίας ασφαλείας (security agreement) με το ΝΑΤΟ. Η μη συμμετοχή της Κύπρου στον Συνεταιρισμό για την Ειρήνη έχει αρνητικές επιπτώσεις, οι κυριότερες των οποίων είναι: «Υφίσταται περιορισμούς στη συμμετοχή της, στον πυλώνα της ΚΕΠΠΑ (Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας) της ΕΕ. Δεν έχει ισότιμη συμμετοχή με τα άλλα κράτη μέλη της ΕΕ στον πολιτικοστρατιωτικό διάλογο EE-ΝΑΤΟ, για θέματα ασφάλειας που την ενδιαφέρουν.
>Δεν κοινοποιούνται στην Κύπρο διαβαθμισμένες πληροφορίες ΝΑΤΟ για θέματα ασφάλειας, που ενδιαφέρουν την Κύπρο. Είναι το μοναδικό κράτος-μέλος της ΕΕ, που δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής στις στρατιωτικές επιχειρήσεις της ΕΕ όταν χρησιμοποιείται υποδομή ΝΑΤΟ, επειδή δεν είναι μέλος τού PfP. >Αποκλείεται η συμμετοχή της Κύπρου σε επιλεγμένα προγράμματα που προσφέρονται από το ΝΑΤΟ στις χώρες τού PfP, επειδή η Κύπρος δεν είναι μέλος του».
Η πρώτη αναφορά για πιθανή ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ, όπως αποκάλυψε η εκλεκτή ερευνήτρια-δημοσιογράφος, Φανούλα Αργυρού (23/3/2022), έγινε τον Σεπτέμβριο του 1951, κατά τη σύνοδο του ΝΑΤΟ στην Οτάβα του Καναδά. Με την επικείμενη, τότε, ένταξη της Ελλάδος και της Τουρκίας στη Συμμαχία, οι Αμερικανοί, σύμφωνα με βρετανικό έγγραφο (Οκτώβριος 1951), πρότειναν και την ένταξη της υπό βρετανική κατοχή, Κύπρου. Την τελευταία στιγμή αντέδρασαν οι Γάλλοι, οι οποίοι απαίτησαν ένταξη της Τυνησίας, με αποτέλεσμα οι Αμερικανοί να αποσύρουν το αίτημά τους. Μετά την υπογραφή των Συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου, έγινε η «Συμφωνία Κυρίων», των Πρωθυπουργών της Ελλάδος και της Τουρκίας, Καραμανλή και Μεντερές. Στην παρ.1 αναφερόταν:
«Η Ελλάς και η Τουρκία θα υποστηρίξουν την είσοδον της Δημοκρατίας της Κύπρου εις το ΝΑΤΟ. Η εγκατάστασις Βάσεων του ΝΑΤΟ εις την νήσον, ως και η σύνθεσις αυτών, εξαρτάται εκ της συμφωνίας των». Ο Μακάριος αρχικά τασσόταν υπέρ στροφής προς την Δύση και ένταξης στο ΝΑΤΟ. Λίγο πριν από την σύγκληση της Διάσκεψης της Ζυρίχης, είχε δηλώσει ότι «ήτο προς το απόλυτον συμφέρον των Κυπρίων το να συμμετάσχη η ανεξάρτητος Κύπρος εις την αμυντικήν συμμαχίαν του ΝΑΤΟ». Η στάση, όμως, της Δύσης και του ΝΑΤΟ έναντι του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ και, αργότερα, κατά την τουρκική εισβολή, προκάλεσε τα αισθήματα των Κυπρίων.
Σήμερα, οι δύο από τις ΝΑΤΟϊκές εγγυήτριες είναι κατοχικές δυνάμεις: Η Τουρκία κατέχει το 37% της Κύπρου και η Βρετανία διατηρεί «κυρίαρχες Βάσεις» και άλλες διευκολύνσεις. Ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης, πιστός συνεχιστής της πολιτικής Αναστασιάδη, έκαμε πλήρη στροφή προς τις ΗΠΑ. Αμερικανοί στρατιωτικοί κατασκευάζουν μεγάλο ελικοδρόμιο στο Μαρί, ενώ φαίνεται να υπάρχουν σχέδια για επέκταση της αεροπορικής βάσης Α. Παπανδρέου στην Πάφο, για μόνιμη στάθμευση αμερικανικών στρατευμάτων. Η Κύπρος αμερικανοποιείται.
Είναι εφικτή πιθανή ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ; Υπό τις παρούσες συνθήκες, όχι. Ο σοβαρότερος λόγος είναι η άρνηση της Τουρκίας. Δεν θα ήθελε επ’ ουδενί υπαγωγή του Αττίλα υπό τον έλεγχο του ΝΑΤΟ και ουσιαστικά αναίρεση της κατοχής. Από την άλλη, είναι σίγουρο ότι η Τουρκία θα δημιουργούσε σοβαρά προβλήματα και στη Συμμαχία, αν η Κύπρος εντασσόταν σε αυτήν. Ακόμα και αν συναινούσε, είναι σίγουρο ότι θα απαιτούσε σοβαρά, γνωστά ανταλλάγματα στο Κυπριακό. Εξάλλου, οι Βρετανοί θα εκχωρούσαν τις Βάσεις τους στον έλεγχο των Αμερικανών και να χάσουν το τελευταίο προπύργιό τους στη Μέση Ανατολή; Είναι ένα πιθανό ενδεχόμενο, αφού ήδη η Βάση Ακρωτηρίου χρησιμοποιείται από τους Αμερικανούς.
Υπάρχει και μια άλλη, πολύ σημαντική παράμετρος: Ποια θα είναι η πολιτική του νέου Αμερικανού Προέδρου, Τραμπ, έναντι της Τουρκίας και της Ελλάδος; Οι ΗΠΑ θα επιδιώξουν όπως τα «ήρεμα νερά» στα Ελληνοτουρκικά συμβάλουν στην επίλυση του Κυπριακού, σε συνάρτηση προς επίτευξη συμφωνίας στο Παλαιστινιακό και ειρήνευση στη Μ. Ανατολή. Ο στόχος της Ουάσιγκτον είναι όπως επικρατήσει ειρήνη στην Αν. Μεσόγειο, ώστε να αφοσιωθεί απερίσπαστα με τον κινεζικό δράκο και την ρωσική αρκούδα. Με την πρότασή του, ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης παίζει ένα επικίνδυνο πόκερ. Ενδέχεται να μετατραπεί σε μπούμερανγκ και να πλήξει ανεπανόρθωτα την Κύπρο. Διότι, πέραν του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και των Βρετανών είναι και η Ρωσία, η Κίνα, η ΕΕ και άλλοι ισχυροί διεθνείς δρώντες, που δεν θα ήθελαν την Κύπρο ελεγχόμενη από την Τουρκία.
Αναλύσεις
SoutFront: Τί επιδιώκει ο Ερντογάν στη Συρία;
Ο Ερντογάν προσπαθεί τώρα να επωφεληθεί από την επιτυχία της επίθεσης θέτοντας απαιτήσεις για τη συριακή κυβέρνηση, κυρίως να μοιραστεί την εξουσία με τους μαχητές.
Η Τουρκία για πάνω από μια δεκαετία επιδιώκει να ανατρέψει τον Πρόεδρο της Συρίας Μπασάρ αλ Άσαντ και ενώ υπήρχαν αναφορές για επαναπροσέγγιση τα τελευταία δύο χρόνια, η επίθεση υπό την ηγεσία του HTS δείχνει ότι η Άγκυρα δεν άλλαξε ποτέ πραγματικά τα σχέδιά της όσον αφορά τη Συρία.
Ο Ερντογάν προσπαθεί τώρα να επωφεληθεί από την επιτυχία της επίθεσης θέτοντας απαιτήσεις για τη συριακή κυβέρνηση, κυρίως να μοιραστεί την εξουσία με τους μαχητές.
Ο Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είπε στον Ιρακινό Πρωθυπουργό Μοχάμεντ Σιά αλ-Σουντάνι στις 3 Δεκεμβρίου ότι η προτεραιότητα της Τουρκίας είναι να διατηρήσει ήρεμα σύνορα και ότι η κυβέρνηση της Συρίας πρέπει να συμμετάσχει σε μια πραγματική πολιτική διαδικασία για την αποκλιμάκωση των γεγονότων στο βορρά της.
«Ο Ερντογάν δήλωσε ότι η Τουρκία, σύμφωνα με την εθνική της ασφάλεια και τα συμφέροντά της, λαμβάνει μέτρα για να εμποδίσει την τρομοκρατική οργάνωση PKK και τις επεκτάσεις της να εκμεταλλευτούν τις εξελίξεις και ότι θα λάβει [περαιτέρω] βήματα», ανέφερε η τουρκική προεδρία σε μια ανάγνωση. τηλεφώνημα.
Ο Ερντογάν είπε επίσης στον Αλ Σουντάνι κατά τη διάρκεια της κλήσης ότι η Τουρκία εκτιμά την εδαφική ακεραιότητα, την ενότητα και τη σταθερότητα της Συρίας, προσθέτοντας ότι η Άγκυρα ήθελε να αποφύγει τους θανάτους αμάχων.
Οι δηλώσεις του Τούρκου Προέδρου ήρθαν σχεδόν μια εβδομάδα αφότου η Hay’at Tahrir al-Sham που συνδέεται με την Αλ Κάιντα και οι σύμμαχοί της, συμπεριλαμβανομένων των ένοπλων φατριών που υποστηρίζονται από την Άγκυρα, εξαπέλυσαν μια μεγάλης κλίμακας επίθεση στη βορειοδυτική Συρία.
Οι μαχητές κατέλαβαν περίπου 800 τετραγωνικά χιλιόμετρα από τις κυβερνητικές δυνάμεις μέσα σε λίγες ημέρες, συμπεριλαμβανομένης της βασικής πόλης του Χαλεπίου.
Η επίθεση εξαπολύθηκε στις 27 Νοεμβρίου από τα ελεγχόμενα από τα HTS στο Idlib, το οποίο βρισκόταν στο πλαίσιο μιας συμφωνίας κατάπαυσης του πυρός που μεσολάβησαν Ρωσία και Τουρκία πριν από περισσότερα από τέσσερα χρόνια. Η Άγκυρα διατηρεί μεγάλη δύναμη και σαφώς είχε προηγμένη γνώση της επίθεσης. Ωστόσο, δεν έκανε τίποτα για να το σταματήσει.
Ο Ερντογάν προσπαθεί τώρα να επωφεληθεί από την επιτυχία της επίθεσης θέτοντας απαιτήσεις για τη συριακή κυβέρνηση, κυρίως να μοιραστεί την εξουσία με τους μαχητές.
Η Τουρκία για πάνω από μια δεκαετία επιδιώκει να ανατρέψει τον Πρόεδρο της Συρίας Μπασάρ αλ Άσαντ και ενώ υπήρχαν αναφορές για επαναπροσέγγιση τα τελευταία δύο χρόνια, η επίθεση υπό την ηγεσία του HTS δείχνει ότι η Άγκυρα δεν άλλαξε ποτέ πραγματικά τα σχέδιά της όσον αφορά τη Συρία.
Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Χακάν Φιντάν, δήλωσε μετά τη συνάντηση με τον Ιρανό ομόλογό του, Abbas Araghchi, για έκτακτες συνομιλίες στην Άγκυρα στις 2 Δεκεμβρίου ότι η κρίση στη Συρία ήταν αποτέλεσμα της άρνησης του Άσαντ να συμμετάσχει σε πολιτικό διάλογο με την αντιπολίτευση.
Ο Φιντάν είπε στην κοινή συνέντευξη Τύπου: «Θα ήταν λάθος να εξηγήσουμε τις πρόσφατες εξελίξεις στη Συρία με ξένη επέμβαση. Οι τελευταίες εξελίξεις δείχνουν την ανάγκη της Δαμασκού να συμφιλιωθεί με τον λαό της και τη νόμιμη αντιπολίτευση».
Καλώντας την κυβέρνηση της Συρίας να έρθει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, πρόσθεσε: «Δεν θέλουμε να δούμε πόλεις να καταστρέφονται. δεν θέλουμε να βλέπουμε ανθρώπους να εκτοπίζονται. Η διακοπή της προσφυγικής ροής και η επιστροφή των ανθρώπων στα σπίτια τους είναι απαραίτητη». Ωστόσο, προειδοποίησε επίσης για υπερβολικές εξωτερικές επεμβάσεις και είπε ότι η Τουρκία θα μπορούσε να λειτουργήσει ως μεσολαβητής μεταξύ του Άσαντ και των μαχητών.
Η Τουρκία έλαβε τεράστια υποστήριξη από διεθνείς και περιφερειακές δυνάμεις όταν κινήθηκε για πρώτη φορά για να υποστηρίξει τη συριακή αντιπολίτευση μετά το ξέσπασμα του πολέμου το 2011. Ωστόσο, η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική τώρα με τη χώρα να λαμβάνει σταθερή υποστήριξη από τους βασικούς συμμάχους της, τη Ρωσία και το Ιράν.
Επιπλέον, πολλές άλλες περιφερειακές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένης της Σαουδικής Αραβίας, της Ιορδανίας και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, δεν θέλουν η Συρία να πέσει στα χέρια μαχητών που υποστηρίζονται από την Τουρκία.
Ωστόσο, ο Ερντογάν θα μπορούσε να βασιστεί στην υποστήριξη τόσο από τις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και από το Ισραήλ εάν αποφασίσει να συνεχίσει να κλιμακώνεται κατά της συριακής κυβέρνησης. Αυτές οι τρεις χώρες παραμένουν οι μεγαλύτεροι ωφελούμενοι από την επίθεση υπό την ηγεσία του HTS στη βορειοδυτική Συρία.
ΠΗΓΗ: SouthFront
Αναλύσεις
Τι αποκάλυψαν τα βρετανικά αρχεία για τις τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο 1975-1979 με αναφορά στην Κάσο
Με αφορμή «Τα μυστικά της Βέρνης» και συνέντευξη Πέτρου Μολυβιάτη προ 20ετίας
Στις 28 Νοεμβρίου 2024, η γνωστή και ιστορική εφημερίδα «ΕΣΤΙΑ» Αθηνών, δημοσίευσε το άρθρο του κ. Μανώλη Κοττάκη «Τα μυστικά της Βέρνης», στο οποίο ο συγγραφέας αναφέρεται σε δηλώσεις του κ. Πέτρου Μολυβιάτη για την τουρκική στάση και τις διαπραγματεύσεις Ελλάδας/Τουρκίας το 1975 για υφαλοκρηπίδα…
Γράφει η Φανούλα Αργυρού, Σημερινή
https://www.onisilos.gr/?p=46377
https://i-epikaira.blogspot.com/2024/11/blog-post_862.html
Ακολούθησε η συνέντευξη του κ. Πέτρου Μολυβιάτη στον κ. Αλέξη Παπαχελά που δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» στις 2.12.2024, με τίτλο «Πέτρος Μολυβιάτης: Η Βέρνη, ο Καραμανλής και οι Τούρκοι» η οποία όμως είχε παρθεί πριν 20 χρόνια. Προφανώς με αφορμή το άρθρο στην ΕΣΤΙΑ.
Γι’ αυτό για περισσότερη ενημέρωση με αφορμή αμφότερα τα πιο πάνω, παραθέτω άμεσα σχετιζόμενα δημοσιεύματά μου μέσα από τα αποδεσμευμένα βρετανικά αρχεία, και τις μελέτες μου στο Βρετανικό Εθνικό Αρχείο και που έχω ήδη δημοσιεύσει στην εφημερίδα «Ελευθερία» Λονδίνου και «Σημερινή» στην Κύπρο με αναδημοσιεύσεις σε πολλές ιστοσελίδες Κύπρου, Ελλάδας και Αμερικής.
Καταρχήν αναφέρω το άρθρο «Τι δρομολογείται για τις ελληνικές θαλάσσιες ζώνες;», το οποίο δημοσιεύθηκε στις 17 Ιουλίου 2023.
https://i-epikaira.blogspot.com/2022/03/blog-post_274.html
2011
Στις 24 Φεβρουαρίου 2011, δημοσίευσα στην εφημερίδα «Ελευθερία» του Λονδίνου τη μελέτη μου με τίτλο «Απαράδεκτες τουρκικές προτάσεις για μοιρασιά του Αιγαίου και υφαλοκρηπίδας – Η θέση της Αθήνας για την ΑΟΖ το 1979», με χάρτη (ο οποίος φαίνεται να είναι από ελληνική πηγή καθώς έχει αναφορές προς τα πάνω στα ελληνικά τον παραθέτω στο δημοσίευμά μου πιο κάτω). Δέστε εδώ –
http://www.eleftheria.co.uk/pdf/912016162646ELEFTHERIA24022011.pdf page 22
Το ίδιο κείμενο δημοσιεύθηκε στη «Σημερινή» σε δύο συνέχειες 22 και 24 Φεβρουαρίου 2011 και αναδημοσιεύθηκαν αμφότερα (Μέρος Α και Μέρος Β) στην ελληνο-αμερικάνικη ιστοσελίδα www.greekamericannewsagency.com
Δέστε εδώ –
https://archive.greekamericannewsagency.com/2011/02/28/1979/
Επανήλθα στο θέμα στις 26 Μάιου 2019 στη «Σημερινή» «Γιατί η Αθήνα δεν οριοθετεί την ΑΟΖ της; Τι αποκάλυψαν τα βρετανικά αρχεία για τις τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο» (Αναφορά και στη επίκαιρη Κάσο).
Παραθέτω σήμερα ξανά το άρθρο αυτό λόγω επικαιρότητας και όχι μόνο.
https://simerini.sigmalive.com/article/2019/5/26/giati-e-athena-den-oriothetei-ten-aoz-tes/
https://simerini.sigmalive.com/media/documents/Simerini_26_05_2019.pdf σελ. 9 με το χάρτη.
https://www.onisilos.gr/?p=24375 με το χάρτη.
Προτού παραθέσω όμως το άρθρο μου της 26.9.2019 προσθέτω ακόμα δύο άρθρα με ενημέρωση από τα βρετανικά αρχεία, που πιστεύω δημοσίευσα κατά αποκλειστικότητα.
1) «1974 – Οι Τούρκοι ζήτησαν βοήθεια από τους Βρετανούς σε περίπτωση διαιτησίας για υφαλοκρηπίδα!», «Σημερινή» 3/10/23
2) «1981 -Γνωμάτευση Φόρείν Όφις υπέρ της Ελλάδας για την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών.
R. G. Short- «Ελπίζω να μην αναγκαστούμε ποτέ να το πούμε»!!!»,
«Σημερινή» 11.9.2022.
https://simerini.sigmalive.com/media/documents/SHMERINI_15161_11.09.2022.pdf σελ 9
Γιατί η Αθήνα δεν οριοθετεί την ΑΟΖ της; Τι αποκάλυψαν τα βρετανικά αρχεία για τις τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο»
«Σημερινή», 26.5.2019, Φανούλα Αργυρού.
Γιατί η Αθήνα δεν οριοθετεί την ΑΟΖ της, είναι μια εύλογη απορία, που συχνά εκφράζεται από διάφορους, αλλά καμία απάντηση από τις διαδοχικές ελλαδικές κυβερνήσεις.
Μετά τα σημερινά νέα δεδομένα με την 3η εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο (Κυπριακή Δημοκρατία), αυτήν τη φορά στην ΑΟΖ της, και το τονίζω αυτό, 3η εισβολή, εφόσον το 1974 ήταν ΔΥΟ οι εισβολές και όχι μια. Η πρώτη στις 20 Ιουλίου 1974 και η δεύτερη στις 14 Αυγούστου 1974, ας θυμίσουμε κάποια πράγματα.
Με την αποδέσμευση κάποιων βρετανικών εγγράφων για το 1979 είχα δημοσιεύσει στη «Σημερινή» δύο άρθρα, το πρώτο μέρος στις 22 Φεβρουαρίου 2011 και το δεύτερο μέρος στις 24 Φεβρουαρίου 2011.
Στα έγγραφα αυτά αποκαλύφθηκαν: α) η θέση της Αθήνας το 1979 να ΜΗΝ ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΕΙ ΑΟΖ, και β) οι απαράδεκτες τουρκικές προτάσεις για μοιρασιά του Αιγαίου και υφαλοκρηπίδας και ένας χάρτης.
Στις 24 Ιανουαρίου 1979, η βρετανική πρεσβεία στην Αθήνα ενημερώνει τον κ. T.L.A. Daunt του Νοτίου Τμήματος Ευρώπης στο Φόρεϊν Όφις, για τις πληροφορίες που πήρε από τον τότε Γενικό Διευθυντή του ελληνικού ΥΠΕΞ, Ιωάννη Τζούνη, σχετικά με τις διαπραγματεύσεις που είχε η ελληνική κυβέρνηση με την Τουρκία, για την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου. Εκ μέρους της Τουρκίας, διαπραγματευτής ήταν ο κ. Μπιλτζί.
Χάρτες
Η συνάντηση έγινε στις 23 Ιανουαρίου και είχε ήδη προηγηθεί συνάντηση Ελλήνων και Τούρκων στο Παρίσι τον προηγούμενο Δεκέμβριο, την οποία ο κ. Τζούνης χαρακτήρισε ως σημαντικό βήμα, όταν αμφότερες οι πλευρές συμφώνησαν στο Παρίσι να συζητήσουν την πρακτική οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας, καθώς και η συνάντηση της Βιέννης μεταξύ 9 και 12 Ιανουαρίου 1979.
Στη συνάντηση του Παρισιού είχε, επίσης, συμφωνηθεί όπως αμφότερες οι πλευρές παρουσιάσουν χάρτες με τις απόψεις τους ως προς τη γραμμή των ορίων αυτών. Τελικά, στη Βιέννη, σύμφωνα με τον κ. Τζούνη, οι Τούρκοι άρχισαν τη συζήτηση που διήρκεσε δύο μέρες, κατά πόσον έπρεπε να δώσουν χάρτη. Τελικά, δέχθηκαν να δώσουν χάρτη σε κλειστή συνεδρία. Έναν χάρτη που άφησε έκπληκτους τους Έλληνες για την έκταση των τουρκικών απαιτήσεων.
Ο τουρκικός χάρτης δεν έδιδε υφαλοκρηπίδα στα ελληνικά νησιά, δεν ελάμβανε υπόψη τις προηγηθείσες ελληνικές θέσεις, η τουρκική γραμμή οριοθέτησης περιελάμβανε μια μεγάλη περιοχή προς δυσμάς. Προς νότο και πάλι η τουρκική γραμμή δεν προνοούσε υφαλοκρηπίδα ούτε για την Κρήτη, πράγμα που οι Έλληνες βρήκαν απαράδεκτο, καθώς εγκλώβιζε μεγάλο αριθμό ελληνικών νησιών.
Η πρόταση της ελληνικής πλευράς βασιζόταν στη γραμμή ορίων που περνούσε μεταξύ των ελληνικών νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και των τουρκικών ακτών, και πρότεινε «τρία δάκτυλα» μεταξύ Λήμνου και Λέσβου, Λέσβου και Χίου, και Χίου και Ικαρίας. Η περιοχή νοτίως της Ικαρίας, τα σύνορα μεταξύ της Δωδεκανήσου και των τουρκικών ακτών είχαν διευθετηθεί με διεθνή συμφωνία του 1932.
Οι Τούρκοι δικαιολόγησαν τη γραμμή που πρότειναν, λέγοντας ότι η υφαλοκρηπίδα τους πρέπει να επεκτείνεται, δίχως εμπόδια, στο Αιγαίο πέραν των ελληνικών νήσων, για να μπορούν τα τουρκικά πλοία να έχουν προσπέλαση παραμένοντας στη δική τους υφαλοκρηπίδα. Η ελληνική πλευρά, από την άλλη, επέμενε ότι κανένα ελληνικό νησί δεν έπρεπε να μένει εγκλωβισμένο. Ο Τζούνης δεν μπορούσε να κατανοήσει τη λογική των Τούρκων.
Καθησυχαστικές προτάσεις
Σε μια προσπάθεια να καθησυχάσουν τους Τούρκους, οι Έλληνες προσέφεραν κάποιες δεσμεύσεις, περιλαμβανομένων εγγυήσεων για ελεύθερη διακίνηση για τα τουρκικά πλοία σε περιοχές ελληνικής υφαλοκρηπίδας, ότι καμία πλευρά δεν θα προβεί σε ανακήρυξη αποκλειστικής οικονομικής ζώνης (ΑΟΖ) στο Αιγαίο και πως καμία πλευρά δεν θα μεταφέρει επιθετικά όπλα στον θαλάσσιο βυθό στη δική της υφαλοκρηπίδα.
Οι Τούρκοι ούτε καν ενδιαφέρθηκαν γι’ αυτές τις ιδέες.
Ο κ. Τζούνης, εν πάση περίπτωση, επέμενε ότι η ελληνική θέση στο θέμα του μη εγκλωβισμού νησιών δεν ήταν διαπραγματεύσιμη. Ο ελληνικός λαός πίστευε ότι οι Τούρκοι θα εκμεταλλεύονταν την κατάσταση, για να διεκδικήσουν κυριαρχία πάνω στα νησιά. Η ελληνική πλευρά δεν ήταν αισιόδοξη για συμφωνία για το θέμα αυτό με τους Τούρκους.
Τουρκικά τα ελληνικά νησιά
Εν τω μεταξύ, είχε προηγηθεί και η αναφορά του κ. Αθανασίου της ελληνικής πρεσβείας στο Λονδίνο, και πάλι προς τον κ. T.L.A. Daunt του Νοτίου Τμήματος Ευρώπης στο Φόρεϊν Όφις, ημερ. 17 Ιανουαρίου 1979, όταν ο κ. Αθανασίου τόνισε και εκείνος ότι «κανένα ελληνικό νησί δεν έπρεπε να εγκλωβιστεί, όμως η Ελλάδα είχε δεχθεί την ιδέα η Τουρκία να εξασφαλίσει υφαλοκρηπίδα μεταξύ των προεξοχών των ‘δακτύλων’ μεταξύ των ελληνικών νησιών».
Μετά από αυτήν την εισήγηση, προφανώς ο Τούρκος διαπραγματευτής Μπιλτζί διαμόρφωσε το τουρκικό αίτημα: Μια γραμμή που περνά διά μέσου του Αιγαίου δυτικά της διαχωριστικής γραμμής. Έθετε αριθμό μεγάλων ελληνικών νησιών σίγουρα μέσα στην τουρκική περιοχή (περιλαμβανομένων Λήμνου, Λέσβου, Χίου, Ικαρίας, Σάμου, Κω, Ρόδου, Καρπάθου και Κάσου). Η γραμμή δυτικά της Κάσου ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, τόνισε ο κ. Αθανασίου, γιατί υπονοούσε την τουρκική άποψη ότι η Κρήτη δεν έχει υφαλοκρηπίδα.
Παραθέτουμε τον χάρτη που συνοδεύει τα σχετικά έγγραφα και που βρίσκονται στο Βρετανικό Εθνικό Αρχείο. Ο χάρτης έχει την εξής χειρόγραφη σημείωση στα Ελληνικά «Τουρκική ”γραμμή” 11 Ιαν. 79» και διευκρινίζει τις γραμμές: 1) Μέση Γραμμή μεταξύ ηπειρωτικών ακτών, και 2) επιδειχθείσα υπό Τούρκων «γραμμή».
Ιστορικό (Σύμφωνα με τα βρετανικά αρχεία)
Μετά από πολύχρονες προσπάθειες ερευνών στο Αιγαίο τον Ιανουάριο του 1974, η Ελλάδα ανακάλυψε πετρέλαιο κοντά στη νήσο Θάσο. Τον προηγούμενο Νοέμβριο του 1973, η τουρκική κυβέρνηση έδωσε άδειες σε τουρκική κυβερνητική εταιρεία πετρελαίου να προχωρήσει με εξερευνήσεις σε 27 σημεία του βορειοανατολικού βυθού του Αιγαίου, πλησίον των ελληνικών νήσων Σαμοθράκης, Μυτιλήνης και Χίου (όμως, εκτός των χωρικών τους υδάτων).
Σε κατάθεσή της η Ελλάδα στο Διεθνές Δικαστήριο το 1976 ισχυρίστηκε ότι οι άδειες που έδωσε η Τουρκία παραβίαζαν την υφαλοκρηπίδα ελληνικών νήσων.
Η Τουρκία απάντησε ισχυριζόμενη ότι κατά την ώρα εκείνη η Ελλάδα δεν είχε οριοθετημένα κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο, πέραν των δικών της χωρικών υδάτων.
Αφού ανταλλάχτηκαν σημειώσεις τον Ιανουάριο και Φεβρουάριο του 1975 μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, οι υπουργοί Εξωτερικών αμφοτέρων των χωρών συναντήθηκαν στη Ρώμη τον Μάιο (του 1975), όπου πάρθηκε απόφαση να καταθέσουν το θέμα στο Διεθνές Δικαστήριο. Στις 31 Μαΐου 1975, οι πρωθυπουργοί Ελλάδας και Τουρκίας συναντήθηκαν στις Βρυξέλλες και εξέδωσαν κοινό ανακοινωθέν, λέγοντας ότι αποφάσισαν τα προβλήματα μεταξύ των χωρών τους να «λυθούν ειρηνικά με διαπραγματεύσεις και, όσον αφορά την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου, από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης».
Η ελληνική πλευρά ισχυρίστηκε ότι η Τουρκία υπαναχώρησε στην υποχρέωση αυτή. Με σημείωμά της η Τουρκία, ημερ. 18 Νοεμβρίου 1975, διαφώνησε ότι είχαν συμφωνήσει να παραπέμψουν το θέμα της υφαλοκρηπίδας στο Διεθνές Δικαστήριο. Η τουρκική πλευρά υποστήριζε ότι θα έπρεπε πρώτα να προηγηθούν διμερείς διαπραγματεύσεις και μόνον τα σημεία των διαφωνιών να αφεθούν για το Δικαστήριο.
Τον Αύγουστο και Σεπτέμβριο του 1976 βγήκε το «Σισμίκ» για έρευνες σε αμφισβητούμενες περιοχές στο Αιγαίο. Η Ελλάδα μονομερώς παρέπεμψε το θέμα στο Διεθνές Δικαστήριο στις 10 Αυγούστου 1976, ζητώντας από το δικαστήριο να αποφανθεί για τα σύνορα της υφαλοκρηπίδας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας στο Αιγαίο.
Μετά από έντονες διαπραγματεύσεις, οι 4 δυτικές χώρες, μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, με το ψήφισμα 395 κάλεσαν αμφότερες τις πλευρές να αποφεύγουν εμπρηστικές ενέργειες και, μετά από συναντήσεις στη Νέα Υόρκη μεταξύ των υπουργών Εξωτερικών, συμφωνήθηκε να επαναρχίσουν διαπραγματεύσεις στις 2 Νοεμβρίου. Στις 11 Σεπτεμβρίου, το δικαστήριο ανέβαλε την απόφασή του ενόσω συνεχίζονταν οι διαπραγματεύσεις. Περαιτέρω συνομιλίες έλαβαν χώρα στο Λονδίνο μεταξύ 31 Ιανουαρίου και 4 Φεβρουαρίου 1977, δίχως αποτέλεσμα, όπως και συνομιλίες στο Παρίσι 1 και 2 Ιουνίου 1977…
Ο χάρτης o οποίος βρίσκεται και στα βρετανικά αρχεία στο Βρετανικό Εθνικό Αρχείο.
Η νομική φόρμουλα για την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα
Ἡ γνωμοδότησις-πιλότος τοῦ ἰταλικοῦ Νομικοῦ Συμβουλίου τοῦ Κράτους καί ἡ «καλή πρακτική» τῆς Unesco
Δένδιας: “Ξοδεύουμε 3,5% του ΑΕΠ μας επειδή αντιμετωπίζουμε απειλή από γείτονες όπως η Τουρκία”
«Δεν έχουμε την πολυτέλεια να βρισκόμαστε στη γεωγραφική θέση του Λουξεμβούργου και να είμαστε ασφαλείς παντού» ανέφερε, μεταξύ άλλων, ο...
Κατέρρευσε η κυβέρνηση Μπαρνιέ στη Γαλλία
Υπερψηφίστηκε στη γαλλική εθνοσυνέλευση η πρόταση μομφής που κατέθεσε η αντιπολίτευση κατά της κυβέρνησης Μπαρνιέ, με 331 ψήφους. Χρειάζονταν 288...
«Γυναίκα, Ζωή, Ελευθερία»! Με αυτό το σύνθημα αποφυλακίστηκς η Ιρανή κάτοχος βραβείου Νόμπελ Ειρήνης Ναργκίς Μοχαμαντί!
Βγήκε φωνάζοντας το σύνθημα της λαϊκής εξέγερσης στο Ιράν, όπως δήλωσε ο σύζυγός της Ταγκί Ραχμανί.
Μεγάλη κινητοποίηση στην Κω για τα Διογένεια! Οι επιχειρήσεις του νησιού αγκαλιάζουν για μια ακόμα χρονιά τη διοργάνωση
Η αφίσα των Διογενείων είναι έτοιμη. 50 περίπου τοπικές επιχειρήσεις είναι δίπλα μας ,για να μπορέσουμε για μια ακόμη χρονιά...
-
Γενικά θέματα2 μήνες πρινΤί είναι αυτά τα μυστηριώδη φωτεινά στίγμα στον ουρανό της Κύπρου;
-
Διεθνή2 μήνες πρινΑνατριχιαστικές εικόνες με τον νεκρό ηγέτη της Χαμάς (ΦΩΤΟ)
-
Αναλύσεις1 μήνα πρινΗ Αθήνα παραδίδει τη Θράκη
-
Αθλητικά4 εβδομάδες πρινΔεν πούλησε οπαδισμό! Δεν έπαιξε σε τουρκική ομάδα που θα τον απογείωνε οικονομικά – Αντώνης Φώτσης: Ο καλύτερος Έλληνας καλαθοσφαιριστής… ever
-
Video2 μήνες πρινΙσραήλ: Αν χτυπήσει πυρηνικά, αρχίζει η καταστροφή
-
Άμυνα2 μήνες πρινΈτοιμος σε 3 χρόνια ο ελληνικός Σιδερένιος Θόλος! Πόσο θα κοστίσει;
-
Διεθνή2 εβδομάδες πρινΟι Ουκρανοί ακολουθούν το… δόγμα Μπάιντεν! Χτύπησαν με ATACMS τη Ρωσία – Οδηγούμαστε σε πυρηνικό ολοκαύτωμα;
-
Άμυνα2 μήνες πρινΈτοιμη η «πρώτη» Belharra