Ο Κώστας Σημίτης έσφαλλε ΚΑΙ με τη διαφθορά, η οποία χόρευε …τσάμικο γύρω από το Μέγαρο Μαξίμου

Γράφει ο Μιχάλης Ιγνατίου, Hellas Journal – Ουάσιγκτον

Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο, που για να είμαστε αρεστοί, ειδικά στις απαξιωμένες Ελίτ που αν και τραγική μειοψηφία κυβερνούν τα κράτη, αποφεύγουμε να κάνουμε κριτική σε πολιτικά πρόσωπα που φεύγουν.

Ή ακόμα και όταν είναι εν ζωή -για να είμαστε …«πολιτικά ορθοί»- στρογγυλεύουμε τα λόγια μας. Και αυτό είναι λάθος. Είναι το νέο …είδος ελεγχόμενης δημοσιογραφίας, που παρουσιάζει στους πολίτες μία δήθεν πραγματικότητα, που υπάρχει μόνο στη φαντασία τους.

Από τα ξημερώματα της περασμένης Κυριακής, δεχθήκαμε από την συντριπτική πλειοψηφία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης καταιγισμό διθυραμβικών κειμένων για τον πρώην Πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη.

Οι υπερβολές ήταν το κοινό σημείο των δημοσιευμάτων, που στο τέλος έχασαν την όποια σημασία τους. Διότι δεν υπάρχει άνθρωπος σε όλο τον πλανήτη που να είναι αλάνθαστος. Όποιος διάβασε τα δημοσιεύματα τι κατάλαβε; Ότι ο πρώην Πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, στην πολιτική και επιστημονική του καριέρα, ήταν άψογος, λάθος κανένα.

Αυτό δεν είναι ορθό. Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι η Ιστορία δεν θα του φερθεί καλά του Κώστα Σημίτη. Διότι έσφαλλε σε δύο ζητήματα, στα οποία η πλειοψηφία των ανθρώπων δίνει πολύ μεγάλη σημασία:

Το ένα θέμα είναι η διαφθορά. Το γεγονός ότι άφησε τη διαφθορά να χορεύει στο ΠΑΣΟΚ ήταν μέγα λάθος.

Το δεύτερο πρόβλημα, είναι αυτά που χαρακτηρίζουμε εθνικά θέματα και αφορούν κυρίως τις απειλές της Τουρκίας. Απέτυχε στα Ίμια και στη συνέχεια σύρθηκε στην πρωτεύουσα της Ισπανίας, στη σύνοδο του ΝΑΤΟ, όπου δέχθηκε τη «Συμφωνία της Μαδρίτης», η οποία κατά τη γνώμη μου ολοκλήρωσε αυτό που ξεκίνησε στα Ίμια και αρκετοί το χαρακτήρισαν «διπλωματικό έγκλημα».

Η διαφωνία μου έγκειται στο γεγονός ότι ένα κείμενο χάνει την αξία του όταν δεν δίνει μία συνολική εικόνα για το θέμα που πραγματεύεται. Ο ίδιος ο Κώστας Σημίτης το έφερε βαρέως ότι δεν πάταξε τη διαφθορά, η οποία χόρευε …τσάμικο γύρω από τον ίδιο. Και δεν ήταν μόνο ο Άκης ο Τσοχατζόπουλος, ο οποίος πιάστηκε λόγω της βλακείας του και μόνο.

Ο πρώην πρωθυπουργός φέρεται να έλεγε ότι «αμάρτησε» για το ΠΑΣΟΚ, όπως και τόσοι άλλοι πολιτικοί που πέρασαν από αρχηγικές θέσεις και σε άλλα κόμματα. Είναι γεγονός ότι δεν μπορεί να κατηγορηθεί πως ήταν μέλος του κλάμπ των διεφθαρμένων. Και το τονίζω για να είμαστε δίκαιοι. Δεν έκλεψε ο Σημίτης. Όμως, επέτρεψε σε υπουργούς και άλλα στελέχη της τότε κυβέρνησης να θησαυρίσουν.

Για την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) οι Έλληνες της Κύπρου πρέπει να είμαστε γενναιόδωροι σε ότι αφορά τον πρώην Πρωθυπουργό. Όταν ο Γιάννος ο Κρανιδιώτης τον ενημέρωσε για την κουβέντα που είχε με τον μακαρίτη τον Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, ο Σημίτης του έδωσε εντολή να προχωρήσει.

Το σχέδιο για την ένταξη 10 ευρωπαϊκών χωρών στην Ε.Ε. και όχι μόνο της Κυπριακής Δημοκρατίας, ήταν του Χόλμπρουκ, το οποίο αντιλήφθηκε αμέσως ο Κρανιδιώτης.

Θυμάμαι ότι ήμουν με τον Αποστόλη τον Ζουπανιώτη στο ξενοδοχείο Πιέρ της Νέας Υόρκης και περιμέναμε να τελειώσει η συνάντηση των δύο υφυπουργών. Ο Κρανιδιώτης μας εξήγησε το σχέδιο και επίσης θυμάμαι ότι «ξύνισα» -και το ομολογώ- λέγοντας γιατί η Κύπρος με όλους τους άλλους, γιατί όχι μόνη της;

Στην αρχή νόμισα ότι ήταν αμερικανική «συνωμοσία»! Ήταν μία λαμπρή ιδέα, ένα εξαιρετικό σχέδιο, που υλοποιήθηκε με την αποφασιστικότητα του Σημίτη. Ουδείς μπορεί να το αμφισβητήσει.

Κάποια στιγμή, ο εξοχότατος Γεώργιος Α. Παπανδρέου που διετέλεσε και Πρωθυπουργός της «Μητέρας Πατρίδας» πήγε να μπερδέψει τα πράγματα, με μία εκ των φοβερών και τρομερών …ιδεών, που κατεβάζει το κεφάλι του, για να ενταχθεί η Κύπρος με λυμένο το Κυπριακό, αλλά τον αποδοκίμασαν και οι Κύπριοι πολιτικοί, όπως και ο Κώστας Σημίτης.

Στα εθνικά θέματα, θεωρώ ότι απέτυχε. Τον διακατείχε ένα φοβικό σύνδρομο απέναντι στην κατοχική Τουρκία που δεν του έφυγε ποτέ. Ακόμα και στην πολιτική σύνταξη έγραφε κείμενα που ήταν παρεξηγήσιμα. Πως μπορεί να υποστηρίζει ένας πρώην Πρωθυπουργός ότι όσα χάσαμε, τα χάσαμε και πάμε παρακάτω. Στο τέλος θα χάσουμε και το …Ιόνιο.

Θεωρώ ότι δεν υποστήριξε με σθένος τον τρόπο δράσης του -προσωπικά τη θεωρώ αποτυχία, ένα βατερλό-, εκείνο το μοιραίο βράδυ στα Ίμια και στη συνέχεια τη συναίνεση του για τη Συμφωνία της Μαδρίτης.

Προσωπικά, με τον Αθανάσιο Έλλις, του δώσαμε την ευκαιρία και άπλετο χώρο στο βιβλίο για τα Ίμια, με μεσολαβητή τον καταπληκτικό Νίκο Θέμελη, αλλά στο τέλος δεν τόλμησε. Έγραψε ένα κεφάλαιο σε ένα από τα δικά του βιβλία, αλλά η κατάθεση του ήταν ελλιπής.

Δεν μπορώ να καταλάβω μέχρι σήμερα γιατί υποχώρησε μπροστά στην Μαντλίν Όλμπραϊτ, ένας πολιτικός μάλιστα που αντιμετώπιζε με δυσπιστία τους Αμερικανούς. Ήταν βέρος Ευρωπαίος, εξαιρετικά καχύποπτος για την αμερικανική εξωτερική πολιτική. Έπρεπε να πει όχι στον τότε υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ. Διότι τον παρέσυρε σε άσχημα μονοπάτια -το γκριζάρισμα στο Αιγαίο, δυστυχώς, είναι ένα γεγονός.

Και σε όποιον φίλο του Κώστα Σημίτη, που το αμφισβητεί, υποβάλω πάντα το ίδιο ερώτημα: Γιατί οι Έλληνες πολίτες δεν δικαιούνται να επισκεφθούν τα Ίμια, μία καθαρά ελληνική βραχονησίδα; Διότι συμφώνησε γι’ αυτό μία ελληνική κυβέρνηση.

Το καλύτερο μνημόσυνο για ένα πολιτικό του επιπέδου του Κώστα Σημίτη, είναι η αναφορά στα επιτεύγματα του, που είναι πάρα πολλά, αλλά και η καταγραφή των λαθών του. Ειλικρινά το λέω, δεν μπορώ να αποφασίσω ποιο είναι το χειρότερο: η διαφθορά ή η υποχώρηση στα εθνικά θέματα.

Η φράση όχι πλοία, όχι στρατοί, όχι σημαίες και όλα τα παραπάνω να μην επιστρέψουν ξανά στα Ίμια, ήταν μαχαιριά στο Αιγαίο Είναι ένα «κανονικό» αλλά εθνικά απαράδεκτο γκριζάρισμα του ελληνικού Πελάγους.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ Ι: Κατανοώ την προσπάθεια των «ορφανών» του Γλαύκου Κληρίδη, να παρουσιάσουν τον μακαρίτη Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας ως στενό φίλο με τον Κώστα Σημίτη. Οι μαρτυρίες για τη σχέση τους είναι καταθλιπτικές, ιδιαίτερα όταν του άσκησε απαράδεκτες πιέσεις για την αγορά του ρωσικού συστήματος S-300, το οποίο η Κύπρος το πλήρωσε πανάκριβα. Ο τότε Πρωθυπουργός συντάχθηκε πλήρως με τους Αμερικανούς και εναντίον του Κληρίδη, και απαίτησε να μην πάνε οι S-300 στην Κύπρο. Διάβασα τα σχόλια των «ορφανών» του κ. Κληρίδη, Καλή η προσπάθεια τους… Δεν λέω. Αλλά τα πρακτικά της συνάντησης των Αθηνών βοούν. Ο Κληρίδης ήταν τόσο εξοργισμένος που έγινε και ασυγκράτητος. Οι παριστάμενοι τα άκουσαν όλα σε εκείνη τη συνάντηση, κατά την οποία δεν επιδείχθηκε ο αναγκαίος σεβασμός στον τότε Πρόεδρο της Κύπρου. Γι’ αυτό και η έκρηξη του και η απαίτηση του: «Μην μας ξαναπροδώσετε»…

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΙΙ: Με προβληματίζει η «πενταμερής» συνάντηση για το Κυπριακό, που αναμένεται να διεξαχθεί τον Μάρτιο σε ελβετική πόλη. Ο Γ.Γ. του ΟΗΕ τείνει να την υποβιβάσει σε τετραμερή -άλλωστε για την τετραμερή είχε συζητήσει και είχε συμφωνήσει ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών. Η προσθήκη ενός κατώτερου διπλωματικού υπαλλήλου της Βρετανίας, δεν σώζει την κατάσταση. Οπότε, θεωρώ ότι ξεκινάμε με αυτογκόλ την πορεία προς τη λύση του Κυπριακού…

* Ο Μιχάλης Ιγνατίου είναι διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, και συγγραφέας. Είναι ο ιδρυτής της ιστοσελίδας Hellas Journal.

Πληθαίνουν οι φήμες για προώθηση της υποψηφιότητας Ερχιουρμάν από την Άγκυρα – Γυρίζει την πλάτη στον Τατάρ ο Ερντογάν και επιλέγει υποψήφιο που στηρίζει την ομοσπονδία – Δύο πιθανά σενάρια για την εξέλιξη της τουρκικής πολιτικής

Μετά την πρόσφατη επίσκεψη του Χακάν Φιντάν στα κατεχόμενα, άρχισε να ξεκαθαρίζει το τοπίο σε σχέση με την υποψηφιότητα που θα στηρίξει η Άγκυρα στις λεγόμενες «προεδρικές εκλογές» του Οκτωβρίου. Όλα δείχνουν ότι ο επόμενος εκλεκτός του Ερντογάν θα είναι ο αρχηγός του αριστερού Ρεπουμπλικανικού Τουρκικού Κόμματος, Τουφάν Ερχιουρμάν.

Η επιλογή παρουσιάζει ιδιαίτερα μεγάλο ενδιαφέρον, αφού ο Ερχιουρμάν είναι υπέρμετρος υποστηρικτής της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Κάτι που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις γραμμές που χάραξε η Άγκυρα τα τελευταία χρόνια για κυριαρχική ισότητα και λύση δύο κρατών.

Μετά τη συνάντησή του με τον Τούρκο Υπουργό Εξωτερικών, ο επικεφαλής του ΡΤΚ προέβη σε τοποθετήσεις που συζητούνται πολύ αυτές τις μέρες στα κατεχόμενα. Η μεγάλη εικόνα είναι ότι ακόμη εμφανίζεται υπέρ της ομοσπονδιακής λύσης. Ωστόσο στα σημεία φαίνεται να εγκαταλείπει τη σκληρή γραμμή και να μετράει τα λόγια του.

Η πρώτη ένδειξη είναι η ατάκα του ότι η ομοσπονδία είναι η μοναδική μορφή λύσης που έχει συζητηθεί «μέχρι τώρα». Η φράση αυτή μπορεί να ερμηνευθεί ποικιλοτρόπως, παρόλο που ο Τουφάν Ερχιουρμάν παραμένει στην ουσία του συμφωνημένου πλαισίου και επικαλείται τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας. Για να πείσει αναφέρεται στην περίοδο απόρριψης της ομοσπονδιακής λύσης από τον Ντενκτάς (1998-1999), η οποία όπως αποδείχθηκε είχε ημερομηνία λήξης.

Την απάντηση μπορεί να δίνει μια άλλη τοποθέτηση που έκανε ότι υπάρχουν διαφόρων τύπων ομοσπονδίες. Ο Τουρκοκύπριος πολιτικός «φωτογραφίζει» την επιλογή της χαλαρής ομοσπονδίας, σύμφωνα με την οποία αποδυνωμένεται η κεντρική κυβέρνηση και ενισχύονται οι εξουσίες των συνιστωσών πολιτειών.

Δεύτερη ανάγνωση χρειάζεται και σε σχέση με τις αναφορές του στην ανάγκη εξασφαλίσεων για το μέλλον των Τουρκοκυπρίων σε περίπτωση αποτυχίας της επόμενης προσπάθειας. Ο Τουφάν Ερχιουρμάν είπε πως «εάν η ελληνοκυπριακή ηγεσία εγκαταλείψει το τραπέζι, δεν θα επιστρέψουμε στο στάτους κβο» και ζήτησε να καταστεί σαφές αυτό πριν από την επανέναρξη των συνομιλιών. Η τοποθέτηση συνδέεται με το σενάριο η Άγκυρα να απαιτήσει προσυμφωνία και στη συνέχεια να οδηγήσει τις συζητήσεις σε αποτυχία.

Συνεπώς δημιουργούνται δύο τάσεις, η εφαρμογή των οποίων εξαρτάται από τη στάση που θα ακολουθήσει τελικά η Άγκυρα. Ο Ερντογάν ίσως αποκηρύξει τη λύση δύο κρατών, χρεώνοντας την στον Τατάρ. Σε περίπτωση εκλογής του Ερχιουρμάν, θα μπορεί να επικαλεστεί τη λαϊκή ετυμηγορία και να επανέλθει στην επιλογή της ομοσπονδίας (και δη της χαλαρής). Ή ενδεχομένως να επικρατήσει η στρατηγική αποτυχία της προσπάθειας, θεωρώντας ότι έτσι θα εξελιχθεί το στάτους κβο σε λύση δύο κρατών.

ΠΗΓΗ: Cyprus Times