Με αφορμή τις  συγκρούσεις στη Συρία και στο Λίβανο, πολλές φορές στα ΜΜΕ ακούγεται ο όρος <<Πολιτοφυλακή>>, είτε Συρια- κή  , είτε Κουρδική. Ο απλός πολίτης αναρωτιέται τι σημαίνει και γιατί εμπλέκεται σε πόλεμο ή επιθέσεις και εγκλήματα κατά αμάχων. Ετυμολογικά η λέξη (βλ. Lexigram. gr) περιγράφει ομάδες ένοπλες, που συμβάλλουν στην διατήρηση εσωτερικής τάξης και ασφάλειας σε περίπτωση πολέμου ή έκτακτης ανάγκης. Πρακτικά σε γεωπολιτικό περιβάλλον έχει διττή λειτουργία.

Το Εθνικό Κέντρο Ελέγχου Όπλων (ΕΚΕΟ) έχει καταγράψει μορφές τέτοιες σε ΗΠΑ-Γερμανία – Ισραήλ, που λειτουργούν ενισχυτικά προς το Επίσημο Κράτος στο πλαίσιο αστυνόμευσης και με ανακριτικά καθήκοντα πολλές φορές.Υπάρχουν όμως κι άλλες κατηγορίες πολύ πιο ενδιαφέρουσες σε γεωπολιτικό πεδίο :Οι σιίτες του Ιράκ. Η εφημερίδα Guardian σε άρθρο της (https://www.theguardian.com/world/2014/mar/12/iraq-battle-dead-valley-peace-syria) αναφέρει την πλήρως ελεγχόμενη από τους Ιρανούς Φρουρούς δομή των 67 οργανώσεων που στρατολογούν ντόπιους όλων των θρησκειών (ακόμα και Χριστιανούς) σε μορφή τοπικών φρουρών. Η δομή αυτή σε κάθε Ιρανική εντολή μετατρέπεται σε μονάδα παραστρατιωτικών επιχειρήσεων που απειλεί Δυτικές εγκαταστάσεις ( βλ άρθρο Capital. Gr << https://www.capital.gr/diethni/3747700/iranofiles-politofulakes-tou-irak-anakoinonoun-dieurumenes-epitheseis-se-amerikanikes-baseis/>>).

Από τα παραπάνω στοιχεία βγαίνει το συμπέρασμα ότι οι διαφορές  οργανώσεις Πολιτοφυλακής αποτελούν μια κατηγορία proxy μαχητών με σαφείς και αδιαφανείς – υβριδικές αποστολές. Ο Διευθυντής του ΕΚΕΟ Θ. Λιόλιος σε έρευνα του Κέντρου μελετώντας αντίστοιχες περιπτώσεις της Δύσης πρότεινε το 2012  (βλ. <<https://www.ekeo.gr/2012/03/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%AE-%E2%80%93-neighborhood-watch/) αντίστοιχη μορφή για την Ελληνική Επικράτεια. Υπάρχει στη χώρα μια εμπειρία τέτοιων οργανώσεων επί Εμφυλίου Πολέμου, όπως η λεγόμενη ΟΠΛΑ (ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΛΑΙΚΟΥ ΑΓΩΝΟΣ) του ΕΑΜ-Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

Το κείμενο όμως θα εκφράσει μια εναλλακτική πρόταση πάνω στην παρουσία μιας μορφής Πολιτοφυλακής. Το ρόλο της μπορεί να επιτελέσει ο θεσμός της Ιδιωτικής Ασφάλειας μετά από τη χρήζουσα αναβάθμιση του Κλάδου της. Θα πρέπει να ληφθεί υπόψιν το κοινωνικό και πολιτιστικό υπόβαθρο της Ελληνικής στάσης απέναντι στο ζήτημα, που δεν χαρακτηρίζεται κατάλληλο για ανάθεση τέτοιων καθηκόντων σε εθελοντές ιδιώτες, λόγω της αρνητικής διάθεσης του πληθυσμού απέναντι σε αντίστοιχες Κρατικές Υπηρεσίες, πολιτισμική παθογένεια αιώνων. Ιδιωτικοί Φύλακες, εκπαιδευμένοι κατάλληλα, μπορούν να δράσουν προληπτικά ακόμα και σε δημόσιους χώρους, ακόμα δε σε υψίστης σημασίας οικονομικές μονάδες και Κρατικά Κτήρια.

Πιο απλά, η διαίρεση συνοικιών σε φυλασσόμενες περιοχές ανά πόλη και νομό με υποχρεωτική απασχόληση Ιδιωτικής Φύλαξης σε 2 ή 3 σημεία (οπωσδήποτε Κυβερνητικά Κτήρια –Πλατφόρμες εξόρυξης- Εργοστάσια – Λιμάνια) ανά οικοδομικό τετράγωνο, με πλήρη οπλισμό και συνοδευτικά μέσα – σαφείς αρμοδιότητες και σε δημόσιο χώρο για έκτακτη ανάγκη – επίβλεψη της ΕΛΑΣ/ΛΣ/ΠΣ/Ενόπλων Δυνάμεων θα λειτουργήσει άμεσα κατασταλτικά σε παντός είδους κρίση.

Ένα κατακλείδι η πρόταση είναι οι εξής :Οι υπάρχουσες εταιρείες παροχής ασφαλείας (ΙΕΠΥΑ) να αναβαθμίσουν το επίπεδο τους στο αντίστοιχο των μισθοφορικών του εξωτερικού (Wagner-Blackwater team). Η παγκόσμια τάση έχει ανάγει τις μισθοφορικες εταιρείες εμπλεκόμενες σε φύλαξη Πετρελαϊκών Εγκαταστάσεων ή στις ΗΠΑ ενίσχυσης των τοπικών αστυνομικών Δυνάμεων (βλ. https://www.newsbeast.gr/world/arthro/2564288/afti-ine-i-9-pio-gnosti-idiotiki-strati-ton-telefteon-chronon). Του λόγου το αληθές αποδεικνύουν και τα αντικείμενα που διδάσκει η Ισραηλινή Ακαδημία Ασφάλειας (ISA) , που ταιριάζουν άψογα στα καθήκοντα Πολιτοφυλάκων(βλ. Isa-Israel. org).

Το ζήτημα που αναλύθηκε λοιπόν έχει μια φανερή και και αθέατη πλευρά. Είναι ένας proxy παράγοντας με αστυνομική και A priori στρατιωτική εμπλοκή.

Σίγουρα χρήσιμο εργαλείο για απλούς πολίτες, Κυβερνήσεις, Στρατούς και Αναλυτές.

(Φώτο :The philatelists)

Μια νέα χρονιά έχει ανατείλει, μια χρονιά κατά την οποία αναμένονται πολύ σημαντικές εξελίξεις σε όλο τον κόσμο, και οι οποίες ευελπιστούμε να μην επηρεάσουν αρνητικά την Πατρίδα μας.

Αυτή η νέα χρονιά ευχόμαστε να είναι για όλους γεμάτη υγεία, χαρές και επιτυχίες, ατομικές και συλλογικές!

Ότι ευχόμαστε όμως δεν έρχεται από μόνο του, αλλά είναι αποτέλεσμα γνώσης, πίστης και αγώνα, αλλά και σχεδιασμού σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας.

Ο σχεδιασμός στη ζωή μας διαδραματίζει σπουδαίο ρόλο, και επιβάλλεται να είναι εξισορροπημένος, έγκαιρος και εφικτός.

Κάθε χρόνο λοιπόν, όπως άλλωστε έχουμε οι περισσότεροι μάθει και από τις εργασιακές μας σπουδές:

–κάνουμε ένα σύντομο απολογισμό της χρονιάς που πέρασε, με σκοπό αφενός να μην επαναλάβουμε τυχόν λάθη που πράξαμε και αφετέρου να βελτιώσουμε ή να επαναλάβουμε σωστές και ωφέλιμες ενέργειές μας.

–σχεδιάζουμε έγκαιρα τους στόχους που θέλουμε να πετύχουμε και τις βασικές ενέργειες που πρέπει να κάνουμε κατά τη διάρκεια της νέας χρονιάς, έτσι ώστε αφενός να τις πράξουμε με την καλύτερη δυνατή προετοιμασία και αφετέρου να αποτελέσουν εφαλτήριο για την μελλοντική πορεία μας.

Ο σχεδιασμός μας επιβάλλεται να είναι πάντοτε εμπροσθοβαρής, εφαρμόζοντας την λογική «μην αφήνεις για αύριο αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα», ιδιαίτερα εάν υπάρχουν και ιδιαίτεροι λόγοι να το κάνουμε σήμερα.

Όλα αυτά είναι ανθρώπινες σκέψεις και ενέργειες, οι οποίες όμως για να γίνουν πράξη προς όφελός μας, επιβάλλεται να πιστοποιηθούν από τον ευεργέτη πατέρα όλων μας, τον Θεό. Για το λόγο αυτό, σχεδιάζουμε με ρεαλισμό αλλά και ταπεινότητα, αφήνοντας την τελική κρίση και το αποτέλεσμα σε Αυτόν. Να είμαστε σίγουροι ότι όταν αυτό το πράξουμε με πίστη, Αυτός θα μας ανταμείψει με την καλύτερη επιλογή!

Καλή, ευλογημένη, δημιουργική και ελεύθερη χρονιά!

Νικόλαος Ταμουρίδης Αντιστράτηγος (ε.α)-Επίτιμος Α’ Υπαρχηγός ΓΕΣ

Του δημοσιογράφου Γιώργου Γεωργιάδη προέδρου του σωματείου Δράσης Νίκος Καπετανίδης.

Ως σπορεύς ο αείμνηστος Χαράλαμπος Κιαγχίδης έπραξε το παν για να βοηθήσει την Ποντιακή Νεολαία ως αειφόρος νέος ο ίδιος μέχρι το τέλος της ζωής του .
Ο φλογερός αυτός Τραπεζούντιος από τα Λιβάδια Γαλιαίνης που ήταν ένας ανυποχώρητος, επίμονος, λειτουργός του Ιερού Χρέους έναντι της πολύκλαυστης ημετέρας Πατρίδος, προσέφερε στα φτωχά παιδιά της Ποντιακής αγροτικής ενδοχώρας της Μακεδονίας τον Οίκο Ακρίτα Φοιτητού της Ευξείνου Λέσχης Θεσσαλονίκης με αγώνες απερίγραπτους τα τέλη της δεκαετίας του 1960.
Ο Κιαγχίδης είναι η αιτία της Ποντιακής έκρηξης της δεκαετίας του 1980 καθώς από το ιερό βαπτιστήριο του Οίκου Ακρίτα Φοιτητού ξεπήδησαν οι κατοπινοί επιστήμονες που γέμισαν τα Πανεπιστήμια,τους πολιτικούς χώρους,το επιχειρείν,την Αυτοδιοίκηση.

Όλοι αυτοί οι νέοι από τα χωριά θα ήταν αδύνατον να σπουδάσουν χωρίς αυτά τα εφόδια.
Αυτή η γενιά του 1970 ήταν πρωτοπόρα στον πολιτισμό τα Γράμματα και τις Τέχνες.
Εμπλούτισε τα Ποντιακά σωματεία σε όλη την χώρα.
Ήταν η καύσιμη ύλη πολλών πρωτοβουλιών σε μια εποχή που η λέξη ” Πόντιος” ήταν ακόμη στο περιθώριο.
Αυτή η γενιά ήταν ο κρίσιμος κρίκος στην ιστορική συνέχεια του Ποντιακού Ελληνισμού μετά την πρώτη άνοδο των Φοιτητών στα τέλη του 1950 στο ΑΠΘ .
Εκεί ξεχώρισαν τα μεγάλα ταλέντα μεταξύ αυτών ο Αχιλλέας.
Ο μπροστάρης, ο γοητευτικός με την χαρακτηριστική Αργυρουπολίτικη σαγήνη που μεγάλωσε την παρέα.
Θεατρικά έργα, χορωδίες, ορχήστρες, ταξίδια, συναυλίες, ραδιόφωνο.

Είκοσι χρόνια η παρέα του Αχιλλέα έσπερνε.
Και έφτασε κάποτε η στιγμή στις αρχές του 1990 στην Δυτική Θεσσαλονίκη στην αερογέφυρα Σταυρούπολης της οριστικής ρήξης με την λήθη.
Με νονό τον κορυφαίο νευροχειρουργό Χρήστο Αντωνιάδη γεννιέται το θαύμα:
Το Παρακάθ.
Μια τριάδα μοναδικών συντελεστών στην Μουσική Παράδοση του Πόντου.
Κώστας Σιαμίδης
Γιάννης Κουρτίδης
Αχιλλέας Βασιλειάδης.

Τρεις ολότελα διαφορετικοί χαρακτήρες με ξεχωριστά ταλέντα ο κάθε ένας και ενωτική ουσία τον Αχιλλέα.
Ο Κώστας Σιαμίδης ένας κοσμοκαλόγερος με απίστευτες φυσικές αντοχές στο παίξιμο της Λύρας, μπορούσε να παίζει μέρες και νύχτες ασταμάτητα χωρίς να ιδρώνει, χωρίς να γελάει, χωρίς να καταλαβαίνει κανείς τι αισθάνεται στην στιγμή, λόγω της απόλυτης απόστασης από κάθε είδους κατάχρηση.
Ένας άνθρωπος που άφησε την μόνιμη δουλειά στο Δημόσιο ( στην ΕΚΟ) για να αφοσιωθεί 100% στην Λύρα, τρώγοντας μήλα και πίνοντας μόνο νερό.
Ο Σιαμίδης ήταν σαν Δωρικός τοίχος πάνω στο μικρό ξύλινο πατάρι του Παρακάθ.
Απροσπέλαστος, ανίκητος, στερεός σαν πέτρα, αγέρωχος, ένας Σαμουράι μαχητής σε μονομαχία.
Ο Γιάννης Κουρτίδης ένα θαύμα της Φύσης με φωνητικά δεδομένα εξωπραγματικά που ήταν αδύνατον να τα πλησιάσει κανείς.
Με ένα τεράστιο ρεπερτόριο όλης της Παράδοσης που ξεπερνούσε το άριστα.

Ο Αχιλλέας ήταν ο Διόνυσος του Πόντου.
Εύχαρις,αποστομωτικά προσηνής , Μελωδός ψυχής και συμπαίκτης όλων.
Για όλους είχε ένα καλό λόγο.
Είχε το χάρισμα να δημιουργεί το καλύτερο κλίμα στα πρώτα λεπτά της παρουσίας του με το εκτυφλωτικό του φως και το Ολύμπιο χαμόγελο του .
Ο Αχιλλέας είχε το κλειδί να αισθάνεται κανείς μέλος της Οικογένειας.

Ήταν ο μεγάλος αδερφός.
Το Παρακάθ ήταν το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο του Ποντιακού Ελληνισμού.
Το στολίδι του ,το καμάρι του ,το Πάνθεον της Αγιοσύνης του .
Μέσα στο Παρακάθ σμιλεύτηκαν συνειδήσεις, σφυρηλατήθηκαν σχέσεις ζωής, έσμιξαν παρέες που ήταν άγνωστες μεταξύ τους και έγιναν πλέον η μεγάλη ομάδα των Παρακαθημένων.
Ότι και να ήταν κανείς όλη την εβδομάδα στην ζωή του ,τα βράδια στο Παρακάθ εκείνες τις Παρασκευές και τα Σαββατοκύριακα γινόταν Παρακαθήμενος.
Ένας μύστης των ιερών του Ναού.
Με συμβολισμούς και τελετουργικό που όριζε ο χώρος,η αύρα,ο μαγνητισμός του ,η ενέργεια που έβγαινε από τα έργα Τέχνης στους τοίχους.
Η βοή της Λύρας που είχε ως κρουστά το χτύπημα του ποδιού του Σιαμίδη πάνω σε ένα μικρόφωνο στο δάπεδο ήταν ο Μαγικός Αυλός του Μότσαρτ που έψαχνε την αγαπημένη του στη Μυθική Τραπεζούντα του Μεσαίωνα.

Στο Παρακάθ λάξευσαν το ταλέντο τους πολλά νέα παιδιά:
Γιώργος Σιαμίδης
Φίλιππος Κεσαπίδης
Φάνης Κουρουκλίδης
Γιώργος Στεφανίδης
Τα παιδιά του Κουρτίδη Μιχάλης και Θόδωρος.
Κυριάκος Τριανταφυλλίδης
Σωκράτης Κυψελίδης και άλλοι.

Από το Παρακάθ πέρασαν όλοι οι καλλιτέχνες του Ποντιακού από Χρύσανθο Γιωργούλη Κουγιουμτζιδη μέχρι και τους πιο νέους.
Ήταν το στέκι όλων.
Αργότερα το Παρακάθ μεταφέρθηκε στην Πολίχνη και μπήκε στην ζωή του ο Δημήτρης Πιπερίδης αυτό το εξαιρετικό ταλέντο της Λύρας και της Συγγραφής.
Σε αυτόν τον επετειακό χώρο που δεν διαφήμιζε ποτέ την αξία του αλλά έπαιρνε την ουσία της αποδοχής των θαμώνων του ακόμα και στην έξοδο, φεύγοντας έβλεπες ανθρώπους να βγαίνουν δακρυσμένοι για όσα έζησαν.
Πόσες μαγικές στιγμές δεν ζήσαμε πάνω στην πόρτα της εξόδου με τον περίφημο Ηλία τον παρκαδόρο!
Πόσα ανέκδοτα, πόσες ιστορίες, πόσα σοβαρά και ευτράπελα δεν έχουν ειπωθεί σε μια πόρτα εξόδου!
Και σημειώνω ένα όνομα: Τάσος Ξενίδης.

Αξέχαστος μοναδικός.
Θα αδικήσω πολλά πρόσωπα και στιγμές.
Χρειάζεται βιβλίο και ζητώ συγγνώμη από όλους.
Μπορώ όμως να αναφέρω τρία στιγμιότυπα από τα χιλιάδες από τις Μυσταγωγικές νύχτες του Παρακάθ.
Τον Πυρίχιο χορό του Κυριάκου Ιωσηφίδη με τον Γιάννη Πολυχρονίδη προς τιμή της Χρύσας Αράπογλου που ήταν και αυτή μύστης.
Ένας χορός που δεν μπορεί κανείς να τον περιγράψει.
Απόκοσμος, εξωπραγματικός, ασύλληπτος.

Ρώτησα τότε τον μέγιστο χορευτή Αχιλλέα που είχε χορέψει παλιά με τον κορυφαίο του Πόντου Πυριχιστή Καλούση Νίκο,αν είχε δει στην ζωή του τέτοιο Σέρα χορόν και μου είπε ξερά ” ΟΧΙ”.
Την βραδιά με την γιαγιά του Πόντου από την Αμερική την Σάνο Χάλο με την κόρη της Θέα αμέσως μετά την πρώτη παρουσίαση του βιβλίου της ” Ούτε το όνομα μου ” στην Εύξεινο Λέσχη Θεσσαλονίκης.
Ο Αχιλλέας αφιέρωνε στην γιαγιά Σάνο που ήταν 96 ετών όλο το βράδυ τραγούδια και είχε συγκινηθεί πολύ.
Κάποια στιγμή ο Αχιλλέας χόρεψε Σέρα με άλλα παιδιά προς τιμήν της .
Τότε η γιαγιά σχεδόν θα πέθαινε.
Μέσα στα χέρια μας .
Είχε γυρίσει το μυαλό της στην παιδική ηλικία και θυμήθηκε μετά από 85 χρόνια τον πατέρα της και τα αδέλφια του να χορεύουν τον ίδιο χορό στην Πατρίδα στον Πόντο.
Ήταν μια συγκλονιστική στιγμή.

Από την συγκίνηση που θυμήθηκε αυτό τον χορό θα κατέληγε.
Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και έζησε κι άλλα χρόνια.
Η Δόμνα Σαμίου αυτή η τεράστια προσωπικότητα της Ελληνικής Παράδοσης έδινε κάποιες συναυλίες στην Θεσσαλονίκη και πέρασε από το Παρακάθ.
Πολύ σεμνή στο τραπέζι της απολάμβανε το πρόγραμμα και έδειχνε ευτυχισμένη.
Ο Αχιλλέας με τον απαράμιλλο τρόπο του την παρακάλεσε να ανέβει στο πατάρι να πει ένα Ποντιακό τραγούδι.
Με δισταγμό από σεμνότητα ανέβηκε και ερμήνευσε το Ακριτικό Έπος ” Ακρίτας κάστρεν έχτιζεν”.
Ο κόσμος την αποθέωσε.

Μόλις τελείωσε το τραγούδι,μας μίλησε από μικροφώνου.
Με δάκρυα στα μάτια παρακάλεσε όλους τους Ποντίους να κρατήσουμε το Παρακάθ ανοιχτό και λειτουργικό.
” Είναι μεγάλος θησαυρός αυτό που έχετε εδώ” είπε.
” Μην το χάσετε, κρατήσετε το ,το έχει ανάγκη η Ελλάδα”.

Η Δόμνα Σαμίου που είχε γυρίσει όλη την Ελλάδα και όλον τον κόσμο το είχε καταλάβει τι αποτελεί το Παρακάθ.
Μας έδωσε μια παράκληση.
Ας την τιμήσουμε.
Ας βρούμε τον τρόπο.

ΥΓ: Αχιλλέα ελπίζω να στα έγραψα και τώρα σωστά.
Η πόστα.