Αναλύσεις
Οι Σχέσεις Ιράν-Συρίας μετα τον Άσαντ και ο Άξονας της Αντίστασης
Το ερώτημα που προκύπτει αφορά τον στρατηγικό χαρακτήρα ή μη της ήττας αυτής του Ιράν, είναι αν έχουν χαθεί όλα στη Συρία ή αν το Ιράν έχει προοπτικές να ανακάμψει έστω και σε κάποιο βαθμό.

Η ήττα της στρατηγικής του Ιράν για την περιοχή τις τελευταίες δεκαετίες.
Το ερώτημα που προκύπτει αφορά τον στρατηγικό χαρακτήρα ή μη της ήττας αυτής του Ιράν, είναι αν έχουν χαθεί όλα στη Συρία ή αν το Ιράν έχει προοπτικές να ανακάμψει έστω και σε κάποιο βαθμό.
Γράφει ο Κυριάκος Δευτεραίος
Η πτώση της κυβέρνησης της Συρίας αν και είχε τεθεί ως στόχος από μια πλειάδα κρατών εντός και εκτός της Μέσης Ανατολής μια δεκαετία νωρίτερα τελικά πραγματοποιήθηκε ως παρενέργεια του πολέμου στη Γάζα .
Αυτό συνέβη λόγω της απορρόφησης της προσοχής και της ισχύος του άξονα της αντίστασης στην παλαιστινιακή υπόθεση, την προετοιμασία και επανεκπαίδευση στον θύλακα του Ιντλίμπ της λεγόμενης συριακής αντιπολίτευσης αλλά και δομικών αδυναμιών του καθεστώτος Άσαντ με αποτέλεσμα την κατάληψη της χώρας από τους αντάρτες-τζιχαντιστές(Hayat Tahrir Al Sham) μέσα σε δέκα περίπου ημέρες.
Μεγάλοι χαμένοι της εξέλιξης αυτής θεωρούνται η Ρωσία και το Ιράν, δυο χώρες που από το 2014 στήριξαν τα μέγιστα το καθεστώς Άσαντ στον πόλεμο κατά του Ισλαμικού Κράτους και την διαιώνιση της εξουσίας του στη Δαμασκό μέχρι το τέλος του 2024 τόσο υλικά(οπλικά συστήματα)όσο και σε έμψυχο δυναμικό(στρατιωτικοί σύμβουλοι, πολιτοφυλακές).
Στο παρόν άρθρο εξετάζεται η σημασία της Συρίας στη στρατηγική του Ιράν αλλά και ευρύτερα του άξονα της αντίστασης, το πως η πτώση του καθεστώτος Άσαντ επηρεάζει την ασφάλεια του Ιράν και τέλος εκφράζονται κάποιες εκτιμήσεις για τις προοπτικές επανάκαμψης ή αντιθέτως οριστικού τερματισμού της ιρανικής επιρροής στην Συρία.
Αρχικά η πτώση της Συρίας είναι ένα ισχυρότατο πλήγμα στον άξονα της αντίστασης καθώς το συριακό έδαφος προσφέρονταν ως διάδρομος ανεφοδιασμού της Χαμάς και δευτερευόντως της Χεζπολλλάχ από το Ιράν κατα του Ισραήλ κάτι το οποίο δεν θα συμβεί υπό την διακυβέρνηση Τζολάνι .
Δεύτερον η παύση του ανεφοδιασμού και το σφυροκόπημα που έχουν δεχθεί μέχρι τώρα από το Ισραήλ οι δύο αυτές οργανώσεις υπονομεύει τον άξονα της αντίστασης ως θεμέλιο λίθο της στρατηγικής ενεργής αποτροπής της Τεχεράνης η οποία πλέον δεν μπορεί να χρησιμοποιεί ούτε τις στρατιωτικές ικανότητες ούτε το έδαφος των συμμάχων της προς αποτροπή και αντιμετώπιση εχθρικών ενεργειών των ΗΠΑ και του Ισραήλ πριν αυτές φθάσουν στο έδαφος του.
Το αποτέλεσμα είναι η απώλεια του στρατηγικού βάθους και της δυνατότητας προβολής ισχύος της Τεχεράνης στη Μέση Ανατολή και τη Μεσόγειο.
Τα εδάφη της Συρίας όχι μόνο δεν θα προσφέρονται προς αποτροπή των εχθρών του Ιράν αλλά ίσως πια να είναι περισσότερο διαθέσιμα σε εκείνους .
Όλα τα παραπάνω αποτελούν την ήττα της στρατηγικής του Ιράν για την περιοχή τις τελευταίες δεκαετίες. Το ερώτημα που προκύπτει αφορά τον στρατηγικό χαρακτήρα ή μη της ήττας αυτής ,αν έχουν χαθεί όλα στη Συρία ή αν το Ιράν έχει προοπτικές να ανακάμψει έστω και σε κάποιο βαθμό.
Η απάντηση, τουλάχιστον σε βάθος χρόνου, είναι θετική για το Ιράν για μια σειρά από λόγους .
Πρώτον η διαφορά μεταξύ ιδεολογίας και αναγκαιότητας ειδικά μπροστά στις αδυσώπητες πραγματικότητες της διακυβέρνησης ενός κράτους. Είναι πιθανό οι χαλιφικές σουνιτικές ουτοπίες της Hayat Tahrir Al Sham με έντονο το στοιχείου του αντι-σιισμου να δώσουν τις θέσεις τους σε πιο ψύχραιμες αναγνώσεις της κατάστασης την οποία αντιμετωπίζουν κυβερνώντας πια αυτή την ιστορική χώρα. Το Ιράν δεν απειλεί την συριακή εδαφική ακεραιότητα όπως οι τωρινοί φίλοι της κυβέρνησης ενώ μπορεί να βοηθήσει στη σταθεροποίηση της πολιτικής κατάστασης διαμεσολαβώντας στις μειονότητες που ασκεί επιρροή .
Φαίνεται ουτοπικό, παρόλα αυτά σχετικά δείγματα έχουν δώσει ήδη οι Ταλιμπάν του Αφγανιστάν οι οποίοι όχι μόνο δεν ενδιαφέρονται να κάνουν πόλεμο στους γείτονες τους με τα όπλα που άφησαν πίσω οι Ηνωμένες Πολιτείες αλλά δείχνουν ενδιαφέρον για τους Brics ενώ διατηρούν σχέσεις με το Ιράν παρόλο που η ιδεολογία τους δεν διαφέρει πολύ από εκείνη του νέου συριακού καθεστώτος.
Δεύτερον αναφορικά με το Αφγανιστάν, η μέχρι τώρα εμπειρία έχει δείξει ότι γεγονότα φαινομενικά καταστροφικά για το Ιράν τελικά δουλεύουν υπερ του ή δεν το βλάπτουν. Πρώτο παράδειγμα είναι το Αφγανιστάν, δεύτερο παράδειγμα αποτελεί η αμερικάνικη εισβολή στο Ιράκ που τελικά ευνόησε την ιρανική επιρροή στη χώρα. Τρίτο είναι η στρατηγική σχέση της Τεχεράνης με τους Χουθι ελέω της σαουδαραβικής προσπάθειας να επιβάλλει δια της βίας σουνιτική κυβέρνηση σε μια χώρα με μεγάλο σιιτικό πληθυσμό .Τα πράγματα ίσως εξελιχθούν με παρόμοιο τρόπο στην περίπτωση της Συρίας λόγω των τουρκικών στρατιωτικών παιγνίων και της ισραηλινής επεκτατικότητας και επιθετικότητας που δεν θα αφήσουν τη χώρα να ορθοποδήσει, παράδειγμα είναι το ίδιο το Ιράν επί Σάχη όπου το Ισραήλ αλώνιζε στην επικράτεια χωρίς κανένα σεβασμό προς τον σύμμαχο του με την τότε κυβέρνηση να το επιτρέπει. Δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι οι σύμμαχοι του κυρίου Τζολάνι θα σεβαστούν την κυριαρχία του κράτους του, αντιθέτως ήδη υπάρχουν εδαφικές απώλειες.
Τρίτον είναι οι ιστορικές σχέσεις του Ιράν με τις εθνοτικές και θρησκευτικές μειονότητες και ομάδες (Αλαουιτες Χριστιανοί,αντάρτες της πρώην κυβέρνησης, κάποιες κουρδικές φατρίες) οι οποίες σίγουρα θα περιοριστούν αλλά δεν θα εξαλειφθούν ή ίσως και να ενεργοποιηθούν ξανά αν η κυβέρνηση Τζολανι προσπαθήσει να τις εξαφανίσει όπου θα χρειαστούν εξωτερική εξισορρόπηση ή αν αντιθέτως ,αν και απίθανο, τις κάνει μέρος του νέου κρατικού μηχανισμού μειώνοντας έτσι τον αντι ιρανικό του χαρακτήρα.
Τέταρτο και συναφές είναι το ζήτημα της νομής της εξουσίας στη Συρία. Στην πραγματικότητα η συριακή αντιπολίτευση αποτελείται από ένα συνονθύλευμα φατριών κοινός δεσμός των οποίων ήταν μόνο το μίσος προς τον Άσαντ. Πλέον αρχίζει ένα παιγνίδι διαμοιρασμού ή και αντιπαράθεσης για την νομή της εξουσίας στις τριβές της οποίας το Ιράν μπορεί να βρει νέα ερείσματα άσκησης επιρροής σε φατρίες λιγότερο εχθρικές απέναντι του .
Πέμπτο ακόμη και στην περίπτωση συμπαγούς διακυβέρνησης πιθανόν να υπάρξουν σημεία επαφής αναφορικά με το Λίβανο και την Παλαιστίνη, δύο περιοχές που ιστορικά ανήκουν στην ευρύτερη Συρία (Al-Sham),θέματα εθνικού και ιστορικού χαρακτήρα που δεν θα αγνοηθούν χωρίς κόστος, ο δε γεωγραφικός άξονας Δαμασκού -Ιερουσαλήμ είναι στρατηγικού χαρακτήρα, ιστορικά όποιος ελέγχει το ένα κινείται και προς το άλλο, είτε λοιπόν το Ισραήλ θα κινηθεί προς τη Δαμασκό είτε η Συρία προς την Ιερουσαλήμ, μετα από 400 βομβαρδισμούς όμως και στις δυο περιπτώσεις η Συρία θα χρειαστεί συμμάχους, ένας πιθανός σύμμαχος είναι βέβαια η Τουρκιά αλλά χωρίς την εμπειρία σε ασύμμετρες καταστάσεις και τα διαπιστευτήρια ανταλλαγής πυραύλων με το Τελ Αβίβ που έχει το Ιράν. Τέλος η σουνιτική Χαμάς είναι άλλο ένα σημείο επαφής .
Εκτος λόγος είναι οι ίδιες οι συνθήκες της ύπαρξης της Χαμάς και της Χεζμπολλαχ, οι δύο αυτές οργανώσεις αξιοποιούνται από το Ιράν αλλά ιδρύθηκαν πριν την ιρανική επανάσταση και ο πραγματικός λόγος ύπαρξης τους είναι οι συνθήκες διαβίωσης που επιβλήθηκαν στους παλαιστίνιους από το Ισραήλ. Όσο λοιπόν οι συγκεκριμένες συνθήκες δεν αλλάξουν αλλά μάλιστα χειροτερεύουν τόσο θα διατηρείται στη ζωή και θα ενισχύεται το λαϊκό έρεισμα που απολαμβάνουν, το οποίο είναι η πραγματική πηγή ισχύος τέτοιων ομάδων. Ενώσω αυτές οι δύο οργανώσεις παραμένουν θα είναι χρήσιμες,έστω και σε διαφορετικούς βαθμούς, στο Ιράν.
Τέλος το Ιράν μπορεί να εκμεταλλευτεί το παίγνιο διαμοιρασμού της συριακής πίτας που έχει ήδη ξεκινήσει μεταξύ των περιφερειακών κρατών και των μεγάλων δυνάμεων, αφενός λόγω των αντικρουόμενων θέσεων αυτών των δρώντων και αφετέρου των αντικρουόμενων θέσεων εντός της συριακής κυβέρνησης. Αυτές οι τριβές θα δημιουργήσουν συνασπισμούς α)μεταξύ κρατών β)μεταξύ συριακών φατριών και γ) μεταξύ κρατών και φατριών. Το Ιράν είναι σε θέση να επιδιώξει την μερική επαναφορά της επιρροής του στη Συρία μέσω ενός συνασπισμού ή κάποιου τρίτου κράτους(πχ Ρωσία η οποία όπως όλα δείχνουν θα μείνει στην περιοχή, άλλο παράδειγμα αποτελεί η συμμετοχή του Ιράν στις D-8 και οι εκ νέου συνομιλίες με το Μπαχρέιν και τα δύο αμέσως μετα την πτώση του Ασαντ).
Κλείνοντας προσωπικό σχόλιο του γράφοντος είναι ότι ανεξάρτητοι πόλοι ισχύος και μεγάλες δυνάμεις της περιοχής είναι το Ισραήλ, η Τουρκία και το Ιράν δημιουργώντας ένα περιφερειακό υποσύστημα πολυπολικό ,για τα αραβικά κράτη λοιπόν η εξισορρόπηση του μεγάλου Ισραήλ απαιτεί συνεργασία με την Τουρκία ή το Ιράν , η εξισορρόπηση του νεο οθωμανισμού απαιτεί συνεργασία με το Ισραήλ ή πάλι με το Ιράν ενώ ο φόβος του Ιράν έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην υπογραφή των συμφωνιών του Αβραάμ στη αραβική ανοχή και ίσως βοήθεια στα τουρκικά σχέδια στη Συρία και στην αραβική ανοχή του βομβαρδισμού του Λιβάνου ελέω Χεζμολλάχ. Το κουρδικό ζήτημα δε ίσως να είναι κοινό σημείο επαφής Τουρκίας-Ιράν.

Αναλύσεις
Αναλύοντας τις επιλογές Τραμπ και τις καταιγιστικές εξελίξεις που προκαλούν

Στρατηγικοί προσανατολισμοί, ηγεμονικές δυνάμεις και περιφέρειες, σ΄ένα πολυπολικό διεθνές σύστημα.
Γράφει ο Παναγιώτης Ήφαιστος
Σημείωση. Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε και αναρτήθηκε πρώτη φορά σε μέσο ενημέρωσης την προηγούμενη της με κάθε κριτήριο πολύ σημαντικής τηλεφωνικής συνομιλίας Τραμπ-Πούτιν που διήρκεσε που διήρκεσε πάνω από μια ώρα. Στο κείμενο που ακολουθεί και σε άλλα που επέρχονται θα αναλύονται με αξιολογικά ουδέτερο τρόπο οι στρατηγικοί προσανατολισμοί του προέδρου της ισχυρότερης ηγεμονικής δύναμης. Θα τυγχάνουν, μεταξύ άλλων, περιγραφής και ερμηνείας τα διαμορφωτικά κριτήρια και παράγοντες που σταδιακά θα ανασυντάξουν τους συσχετισμούς εντός του Πολυπολικού διεθνούς συστήματος. Η «ολόθερμη» προσέγγιση της Μόσχας από τον νέο Πρόεδρο, χωρίς να προδικάσουμε το αποτέλεσμα, είναι σε κάθε περίπτωση μεγάλης στρατηγικής σημασίας. Προχωρώντας προς νέες πλανητικές ισορροπίες πολλά έπονται τους επόμενους μήνες και τα επόμενα χρόνια. Το ζήτημα είναι κατά πόσο σε κάποιες Βαλκανικές και Μεσογειακές χώρες τα πολιτικά «ελίτ» και φορείς επιστημονικών ή «επιστημονικών» τίτλων α) δεν θα επαναλάβουν, μεταξύ άλλων, τις ασυναρτησίες περί «καλών πλευρών» και «κακών πλευρών» (όπως πάντα είχαμε διαχρονικά υπάρχουν μόνο ανελέητες και αδίστακτες ηγεμονικές δυνάμεις), β) δεν θα συνεχίσουν τα «παγκοσμιοποιητικά παραμιλητά», γ) θα καταλάβουν πως τα ιδεολογήματα περί ανθρωπολογικής εξομοίωσης και πολιτικής εξίσωσης του πλανήτη είναι ανυπόστατα δ) θα καταλάβουν ότι τα λεγόμενα «μ»κο συνειδητά ή ανεπίγνωστα υπηρετούν πολιτικές soft power ή αθέμιτα συμφέροντα στα πεδία της ιδιωτείας και ε) όσοι είναι θεμιτών προθέσεων θα αντιληφθούν ότι τα εθνομηδενιστικά ιδεολογήματα αποτελούν πνευματικό δηλητήριο που εν δυνάμει αποδυναμώνει και εξαφανίζει κράτη και κοινωνίες.

Κατ’ αρχάς, τονίζεται ότι η εκλογή νέου προέδρου στις ΗΠΑ με ριζοσπαστικά διαφορετικές επιλογές από τους προκατόχους του, εκκόλαψε καταιγιστικές ανακατατάξεις οι οποίες για πολλούς είναι πέραν κάθε φαντασίας. Όμως, για μερικούς άλλους η διαμόρφωση ενός νεου Μεταψυχροπολεμικού στρατηγικού περιβάλλοντος ήταν αναμενόμενη. Στο σύντομο κείμενο που ακολουθεί θα γίνει προσπάθεια να αναφερθούν τουλάχιστον τα κύρια και σημαντικά, πρωτίστως τα κριτήρια και οι παράγοντες που ανεξαρτήτως προσώπων προσδιορίζουν τους προσανατολισμούς και τις εξισορροπητικές στρατηγικές εντός ενός κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος.
Πρώτον, οι αναλυτές της στρατηγικής τα κείμενα των οποίων οικοδομούνται πάνω στα αξιώματα του Θουκυδίδειου Παραδείγματος που ισχύουν για κάθε κρατοκεντρικό διεθνές σύστημα (Waltz, Kennan, Mearsheimer ε.α.) τόνιζαν ότι ο πολυπολικός κόσμος πολλών μεγάλων δυνάμεων κατόχων πυρηνικών όπλων καθώς εκκολαπτόταν -ήδη από την δεκαετία του 1980- απαιτούσε νέες στρατηγικές λογικές και νέες στρατηγικές προσεγγίσεις.

Δεύτερον, τονιζόταν:
α) Οι ΗΠΑ ήταν μετά το 1990 η συντριπτικά ισχυρότερη ηγεμονική δύναμη αλλά αυτό δεν θα κρατούσε πολύ, ιδίως λόγω έγερσης της κινεζικής ισχύος στην οικονομία, την τεχνολογία και τα πολεμικά μέσα.
β) Κατά συνέπεια, υποστηριζόταν από τους αναλυτές της στρατηγικής, ήταν προς το συμφέρον της Αμερικής αλλά και όλων των κρατών αφενός να μην υπερ-επεκταθεί όπως τελικά έγινε με τους «επεμβατικούς» «ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς» στις περιφέρειες καθότι η ιστορική εμπειρία διδάσκει τελική συρρίκνωση ή και πτώση (Αθήνα, Ναπολέων, Χίτλερ, Ιάπωνες στην Κίνα) και αφετέρου, όπως είχε την δυνατότητα να το κάνει να επιδιώξει ένα modus vivendi πλανητικών στρατηγικών ισορροπίας και συμφερόντων. Επίσης, αποτελεσματικούς θεσμούς διεθνούς διακυβέρνησης κοινών κινδύνων και κοινών προβλημάτων αντίστοιχους με τις συμφωνίες SALT/ABM το 1972-3 και Ευρωπυραύλων την δεκαετία του 1980 – πχ για την τρομοκρατία, τον κίνδυνο πυρηνικού ολοκαυτώματος κτλ.

Τρίτον, παρά το ότι ολοφάνερα έτσι προσανατολίζεται η νέα Αμερικανική κυβέρνηση η σταθεροποίηση ενός διεθνούς συστήματος με όρους ισορροπίας και συμφερόντων είναι ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα, ιδιαίτερα μετά τους δύο συντρέχοντες μεγάλους πολέμους και τις άλλες διενέξεις στις περιφέρειες. Για παράδειγμα, πριν τον άχαρο και άσκοπο πόλεμο της Ουκρανίας ένα κύριο επιχείρημα πολλών -συμπεριλαμβανομένων των Γκωλικών αλλά και τα υπονοούμενα του Μακρόν το 2019 -το ΝΑΤΟ είναι εγκεφαλικά νεκρό …)- ήταν ο στρατηγικός ορθολογισμός με την επιδίωξη μιας νέας πλανητικής ισορροπίας και ιδιαίτερα την «ήπια» ανάσχεση τυχόν κινεζικών ηγεμονικών αξιώσεων με προσέγγιση της Ρωσίας. Αντί αυτού είχαμε τον πόλεμο της Ουκρανίας, την σύγκλιση των Ανατολικών μεγάλων δυνάμεων, τον κίνδυνο πυρηνικού ολοκαυτώματος και την πρόκληση της συντρέχουσας πρωτοφανούς διεθνούς αστάθειας.
Τέταρτο, αφού τονιστεί ότι το εγχείρημα των σημερινών Αμερικανών ηγετών για νέες ισορροπίες χωρίς πολέμους δεν είναι μόνο δύσκολο αλλά ίσως και ανέφικτο, μπορούμε να αναφέρουμε τα εξής κύρια και σημαντικά:


Α) Σε μια εκτιμάται σημαντική συνέντευξη του ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Ρόμπιο στις 30.1.2025 (https://x.com/MyLordBebo/status/1885593143413751958) προσδιόρισε το σκεπτικό και την απόφαση οι στρατηγικές αποφάσεις τους να απορρέουν από πολιτικό και στρατηγικό ορθολογισμό, δηλαδή να εδράζονται στο εθνικό συμφέρον όλων των εμπλεκομένων δυνάμεων και πάνω στην πλάστιγγα κόστους/οφέλους εναλλακτικών προσεγγίσεων να επιλέγονται οι πλέον συμφέρουσες (όλων). Ταυτόχρονα ο ΥΠΕΞ τόνισε ότι οι ΗΠΑ δεν είχαν κατανοήσει την έλευση του Πολυπολισμού και τις συνέπειες. https://ac71941a78dbb287eda80f3d2423825c.safeframe.googlesyndication.com/safeframe/1-0-41/html/container.html
Β) Για πολλά ζητήματα οι ΗΠΑ (Γροιλανδία, Παναμάς, Καναδάς, Γάζα) αλλά και άλλες ηγεμονικές δυνάμεις όπως η Ρωσία (Ουκρανία αλλά εν δυνάμει όχι μόνο) και η Κίνα (Ταϊβάν) ήδη υιοθετούν αναθεωρητικές θέσεις οι οποίες εάν εκπληρωθούν προκαλούν ριζική αλλαγή της δομής και των λειτουργιών των διεθνών θεσμών και τους διεθνούς δικαίου. Τι έπεται; Μάλλον άγνωστο ή δύσκολο να προβλεφθεί, όπως δύσκολο είναι να προβλέψουμε κατά πόσο θα επιμείνουν σε αυτές και άλλες αναθεωρητικές στάσεις ή κατά πόσο με όρους κοινών συμφερόντων θα επιδιώξουν το προαναφερθέν modus vivendi πλανητικά και στις περιφέρειες. Ο ρόλος των κρατικών επιτελείων κάθε κράτους είναι να μελετούν, σταθμίζουν και εκτιμούν ορθά το πως εξελίσσονται αυτά τα ζητήματα.

Τέλος αλλά όχι το τελευταίο που θα μπορούσε να αναφερθεί συνοπτικά, είναι πως μέχρι να σταθεροποιηθούν οι τάσεις -εάν σταθεροποιηθούν- αν κάτι είναι σίγουρο είναι ότι θα έχουμε αλλαγές συνόρων ή και περίπου κατεδάφιση κρατών όπως στην Συρία. Πάνω στην Κλίνη του Προκρούστη των όπως πάντα ανελέητων ηγεμονικών συναλλαγών και ανακατατάξεων αναλώσιμα θα είναι α) εκείνα τα περιφερειακά κράτη :
α) τα οποία δεν στηρίζουν τις αποφάσεις στο εθνικό συμφέρον,
β) δεν διαθέτουν επαρκή ισχύ και αξιόπιστη εθνική στρατηγική υιοθετώντας αντίθετα κατευναστικές στάσεις,
γ) δεν γνωρίζουν να συναλλάσσονται εντός και εκτός συμμαχιών για συμμετρικές σχέσεις με όρους εθνικών συμφερόντων και
δ) στις πολιτικές και άλλες συζητήσεις καταμαρτυρείται πως κυριαρχεί άγνοια τόσο του χαρακτήρα και των λειτουργιών κάθε κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος όσο και τον διαχρονικά πανόμοιο χαρακτήρα των στρατηγικών των ηγεμονικών δυνάμεων.

Π. Ήφαιστος – P. Ifestos
www.ifestos.edu.gr www.ifestosedu.gr ifestosedu@gmail.com
Twitter https://twitter.com/ifestosedu
Linkedin https://www.linkedin.com/in/panayiotis-ifestos-0b9382131/
Instagram https://www.instagram.com/p.ifestos/
Προσωπικό προφίλ https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos
Στρατηγική Θεωρία–Κρατική Θεωρία https://www.facebook.com/groups/StrategyStateTheory/
Θουκυδίδης–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/thucydides.politikos.stoxasmos/
«Κοσμοθεωρία των Εθνών» https://www.facebook.com/kosmothewria.ifestos
«ΤΟ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ. Παθογένειες, αδιέξοδα, αίτια, πολιτικός στοχασμός, μεταμοντέρνος εθνομηδενισμός versus Έθνος και Πολιτισμός» https://piotita.gr/?p=41774
Φιλοπατρία, Δημοκρατία, Ελευθερία https://www.facebook.com/groups/philopatria/
Προσωπική σελίδα https://www.facebook.com/p.ifestos
Πολιτισμός, Περιβάλλον, Φύση, Ψάρεμα https://www.facebook.com/Ifestos.DimotisBBB
Διεθνής πολιτική 21ος αιώνας https://www.facebook.com/groups/InternationalPolitics21century/
ΗΠΑ: Ιστορία, Διπλωματία, Στρατηγική https://www.facebook.com/groups/USAHistDiplStrat/
Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρος: Ανισόρροπο τρίγωνο https://www.facebook.com/groups/GreeceTurkeyCyprusImbalance/
Διαχρονική Ελληνικότητα https://www.facebook.com/groups/Ellinikotita/
Άνθρωπος, Κράτος, Κόσμος–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/Ifestos.political.thought/
Παναγιώτης Κονδύλης – https://www.facebook.com/groups/Kondylis.Panagiotis/
Θολό Ευρωπαϊκό Βασίλειο των πρώην αποικιοκρατών και της Ευρωπαϊκής “Ένωσης” https://www.facebook.com/groups/TholoVasileioEU/
Μέγας Αλέξανδρος–Ιδιοφυής Στρατηγός και Στρατηλάτης https://www.facebook.com/groups/M.Alexandros/
Εκλεκτά βιβλία που αξίζουν να διαβαστούν https://www.facebook.com/groups/eklektavivlia/
Πίνακες διαλέξεων και σημειώσεις διαλέξεων – πίνακες συντομογραφικής απεικόνισης πτυχών του διεθνούς συστήματος https://wp.me/p3OqMa-1GG
Ειρηνική πολιτική επανάσταση https://www.facebook.com/groups/PolitPeacefulRevolution/
Αναλύσεις
Η Ελλάδα δεν μπορεί να περιμένει βοήθεια από κανένα σύμμαχο
Η εμπλοκή ενός κράτους σε πόλεμο προκειμένου να βοηθήσει ένα σύμμαχο κράτος δεν είναι αυτονόητη, ειδικά εάν έχουν αλλάξει οι γεωπολιτικές συνθήκες υπό τις οποίες δόθηκε η αρχική υπόσχεση. Για τον λόγο αυτόν τα κράτη πρέπει να είναι προσεκτικά στο τι περιμένουν από τους συμμάχους τους.

«Η προστασία από συμμαχίες είναι εξαιρετικά αβέβαιη και τα κράτη που θέλουν να επιβιώσουν σε ένα ρευστό και ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα πρέπει να μεριμνήσουν από μόνα τους για την ασφάλειά τους δημιουργώντας στρατιωτική ισχύ (αρχή της αυτοβοήθειας). Αν την ώρα της κρίσης βρεθούν μόνα τους, πρέπει να μπορούν να αντεπεξέλθουν»
Τα όρια των συμμαχιών
Γράφει ο Αθανάσιος Πλατιάς, Τα Νέα
Οι συμμαχίες είναι ένα χρήσιμο εργαλείο στην εξωτερική πολιτική των κρατών. Το κλειδί στις συμμαχίες είναι η αξιοπιστία τους, δηλαδή πόσο αξιόπιστη είναι η υπόσχεση αμοιβαίας στρατιωτικής συνδρομής όταν φθάσει η ώρα της αλήθειας. Η εμπλοκή ενός κράτους σε πόλεμο προκειμένου να βοηθήσει ένα σύμμαχο κράτος δεν είναι αυτονόητη, ειδικά εάν έχουν αλλάξει οι γεωπολιτικές συνθήκες υπό τις οποίες δόθηκε η αρχική υπόσχεση. Για τον λόγο αυτόν τα κράτη πρέπει να είναι προσεκτικά στο τι περιμένουν από τους συμμάχους τους.
Οι συμμαχίες έχουν ουσιαστικό περιεχόμενο για όσο διάστημα υπάρχει σύμπλευση συμφερόντων. Ομως τα γεωπολιτικά συμφέροντα είναι ευμετάβλητα. Για παράδειγμα, τα συμφέροντα των Ευρωπαίων και των ΗΠΑ συνέπλεαν για δεκαετίες όσο υπήρχε η σοβιετική απειλή. Αυτή την εποχή, όμως, είναι αμφίβολο εάν συμπίπτουν.
Το κέντρο βάρους του πλανήτη έχει μετατοπιστεί από την Ευρώπη στη Νοτιοανατολική Ασία και διαφαίνεται ότι η νέα αμερικανική κυβέρνηση θέλει να απαγκιστρωθεί από την Ευρώπη και να επικεντρωθεί στην ανάσχεση της αναδυόμενης Κίνας. Αυτό αποτελεί πρόβλημα και για την Ελλάδα που τα τελευταία χρόνια είχε επενδύσει στην εμβάθυνση των αμυντικών δεσμών της με τις ΗΠΑ.
Αυτή η σχέση είχε συμβάλει στην ποιοτική ενίσχυση των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων ως εργαλείο αποτροπής της αναθεωρητικής Τουρκίας.Η Ελλάδα είχε επίσης επενδύσει στην εμβάθυνση των διμερών σχέσεων με τη Γαλλία. Η σχέση αυτή βασιζόταν σε γεωπολιτική σύμπλευση συμφερόντων, αφού ο ακτιβισμός της Τουρκίας στην Αφρική και την Ανατολική Μεσόγειο είχε ενοχλήσει τη Γαλλία.
Στο πλαίσιο αυτά η Ελλάδα είχε εκτρέψει μεγάλο μέρος αμυντικών προμηθειών στη Γαλλία (προμήθεια αεροσκαφών Ραφάλ και φρεγατών Belharra). Η στρατηγική αυτή σχέση οδήγησε μάλιστα στην υπογραφή μιας σημαντικής πολιτικής συμφωνίας αμυντικής συνδρομής. Ομως και αυτή η στρατηγική σχέση έχει πρόσφατα τεθεί σε αμφιβολία λόγω της πολιτικής ρευστότητας στη Γαλλία, αλλά και λόγω της απόφασης της κοινοπραξίας στην οποία συμμετέχει η Γαλλία να προμηθεύσει στην Τουρκία τους πανίσχυρους πυραύλους meteor. Οι πύραυλοι αυτοί εξουδετερώνουν σε μεγάλο βαθμό το ποιοτικό πλεονέκτημα που έδινε στην ελληνική πλευρά η προμήθεια των Rafale και Belharra.
Τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα ανέπτυξε επίσης ένα πλέγμα αμυντικών σχέσεων με χώρες της ευρύτερης περιφέρειας, όπως το Ισραήλ, η Αίγυπτος, η Σαουδική Αραβία και τα ΗΑΕ. Συνδετικό δεσμό με τις χώρες αυτές αποτελούσε η γενικευμένη επιθετικότητα της Τουρκίας και οι εχθρικές επεμβάσεις της στα διάφορα ζητήματα που τις αφορούσαν ατομικώς.
Συνεπώς, οι σχέσεις που η Ελλάδα έχει συνάψει με τις χώρες αυτές στηρίζονται στη λογική της αντισυσπείρωσης. Η λογική αυτή είναι εκ των πραγμάτων συγκυριακή.Εχουν ήδη φανεί τα όρια αυτών των περιφερειακών συμμαχιών. Το Ισραήλ έχει ανοιχτά πολλαπλά μέτωπα και το τελευταίο πράγμα που θα επιθυμούσε είναι μια αντιπαράθεση με την Τουρκία. Η Αίγυπτος είναι αποδυναμωμένη και έχει στρέψει την προσοχή της στην εμπέδωση της εσωτερικής σταθερότητας, ενώ έχουν εξομαλυνθεί οι σχέσεις της Τουρκίας με τα ΗΑΕ και τη Σαουδική Αραβία.
Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι η προστασία από συμμαχίες είναι εξαιρετικά αβέβαιη και τα κράτη που θέλουν να επιβιώσουν σε ένα ρευστό και ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα πρέπει να μεριμνήσουν από μόνα τους για την ασφάλειά τους δημιουργώντας στρατιωτική ισχύ (αρχή της αυτοβοήθειας). Αν την ώρα της κρίσης βρεθούν μόνα τους, πρέπει να μπορούν να αντεπεξέλθουν.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να περιμένει βοήθεια από κανένα σύμμαχο, αλλά πρέπει να αναπτύξει τις δικές της αποτρεπτικές δυνατότητες αυξάνοντας κατά 50% τουλάχιστον τις αμυντικές της δαπάνες. Η αύξηση αυτή πρέπει να κατευθυνθεί αποκλειστικά στην εντατικοποίηση του εξοπλιστικού της προγράμματος. Η αποτροπή της Τουρκίας στοιχίζει ακριβά, αλλά το κόστος είναι πολύ μικρότερο από το κόστος του πολέμου ή από το κόστος της μετατροπής της χώρας σε δορυφόρο της Τουρκίας (φινλανδοποίηση).
Αναλύσεις
Ο Τσίπρας ή αγνοεί στοιχειώδη πράγματα απο την ιστορία ή εξετέλεσε διαταγές της Ουάσιγκτον
Υπενθυμίζω πως ο κ. Τσίπρας συμφώνησε με την ηγεσία της γειτονικής χώρας και αποδέχτηκε ότι υπάρχει Μακεδονικό έθνος που δεν είναι ελληνικό και μακεδονική γλώσσα η οποία δεν είναι μια απο τις αρχαιοελληνικές διαλέκτους.

Υπενθυμίζω πως ο κ. Τσίπρας συμφώνησε με την ηγεσία της γειτονικής χώρας και αποδέχτηκε ότι υπάρχει Μακεδονικό έθνος που δεν είναι ελληνικό και μακεδονική γλώσσα η οποία δεν είναι μια απο τις αρχαιοελληνικές διαλέκτους.
Οι Αθηναίοι ποτέ δεν αποδέχθηκαν την ελληνικότητα των μακεδόνων αλλά αυτό ήταν ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας που ένοιωθαν και συνεχίζουν να νοιώθουν. Αναφέρομαι στους αθηναίους με την ιδεολογία της Αθήνας του Δημοσθένη, που θεωρούσε οτι η ελληνική ιστορία σταμάτησε στη Μάχη της Χαιρώνειας. Ούτε και οι κοραϊστές θεωρούν τους Μακεδόνες Έλληνες. (Αυτοί δεν θεωρούν ελληνικό και το Βυζάντιο, ούτε στον πολιτισμό του).
-
Ενδιαφέροντα2 μήνες πριν
Αποκάλυψη του ηθοποιού Κωστή Σαββιδάκη! Κόπηκε ταινία στην Ελλάδα από φεστιβάλ επειδή προέβαλλε την Ορθοδοξία
-
Πολιτική6 ημέρες πριν
Έρχεται «τσουνάμι» αποκαλύψεων και στην Ελλάδα για USAID! Οι ΜΚΟ του Soros και οι Πρέσπες του Τσίπρα
-
Απόψεις2 εβδομάδες πριν
Διαβεβαιώνω τον κ. Μητσοτάκη ότι η κυβέρνησή του δεν έχει μέλλον
-
Πολιτική3 εβδομάδες πριν
Αποκάλυψη Στρος Καν! Με έφαγαν οι ΗΠΑ όπως και τον Καραμανλή!
-
Διεθνή3 μήνες πριν
Οι Ουκρανοί ακολουθούν το… δόγμα Μπάιντεν! Χτύπησαν με ATACMS τη Ρωσία – Οδηγούμαστε σε πυρηνικό ολοκαύτωμα;
-
Αναλύσεις2 εβδομάδες πριν
Ο Τραμπ δεν ξεχνά τί έκανε η Ελλάδα!
-
Αναλύσεις1 εβδομάδα πριν
Οδεύει προς αντικατάσταση ο Μητσοτάκης! Σπρώχνει την Ελλάδα περισσότερο προς την καταστροφή
-
Ιστορία - Πολιτισμός3 εβδομάδες πριν
Ένα ταξίδι γεύσεων από τη Μικρά Ασία στη Δράμα