Η μείωση του ηλικιακού ορίου για δικαίωμα ψήφου στα 17, που βρίσκεται ενώπιον της Κυπριακής Βουλής, αποτελεί σοβαρή αλλαγή χωρίς ανάλογα σοβαρό διάλογο κι αναδεικνύει την εγχώρια ευρωλαγνεία.

Ο μαϊμουδισμός των ευρωλάγνων και η ψήφος στα 17

Γράφει ο Κώστας Μαυρίδης, Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ-S&D (costas.mavrides@europarl.europa.eu)

Μαϊμουδισμός είναι όταν ένας μιμείται άκριτα άλλους. Στην  σύγχρονη πολιτική αποτυπώνεται στην συμπεριφορά των ευρωλάγνων, οι οποίοι μιμούνται ενθουσιασμένοι οτιδήποτε εμφανιστεί στις Βρυξέλλες και στην πράξη εκφυλίζουν τον γνήσιο ευρωπαϊσμό ως πολιτισμό αξιών. Έτσι, για να εμφανιστεί ένας ως μοντέρνος και  ευρωπαϊστής στην εγχώρια πολιτική σκηνή, προτείνει οτιδήποτε με επιχείρημα ότι «αυτό επικρατεί στην ΕΕ» και φτάσαμε στη μαϊμουδίστικη συμπεριφορά, που αποκαλύπτει τους εγχώριους ευρωλάγνους, οι οποίοι δεν αντιλαμβάνονται ότι είμαστε κι εμείς ΕΕ!

Η μείωση του ηλικιακού ορίου για δικαίωμα ψήφου στα 17, που βρίσκεται ενώπιον της Κυπριακής Βουλής, αποτελεί σοβαρή αλλαγή χωρίς ανάλογα σοβαρό διάλογο κι αναδεικνύει την εγχώρια ευρωλαγνεία. Μερικές απόψεις που εκφράστηκαν επικεντρώθηκαν στους ενδεχόμενους «κερδισμένους και χαμένους» ανάμεσα στα κόμματα, αντί για τεκμηριωμένο διάλογο επί της ουσίας, με πρώτιστο κριτήριο την επιστήμη, δηλαδή κατά πόσον είναι ώριμος ένας έφηβος να ψηφίζει στα 17 του. Το θέμα προέκυψε αφού προηγήθηκε συζήτηση σε ευρωπαϊκό επίπεδο και χωρίς να υπάρξει νομοθεσία. Χαρακτηριστικά, από τα 27 κράτη-μέλη στην ΕΕ, μόνο σε δύο (Αυστρία και Ελλάδα) ισχύει η ψήφος στα δεκαεπτά σε εθνικές-βουλευτικές εκλογές, και στην Μάλτα πρόσθετα για ευρωεκλογές. Σε άλλο κράτος-μέλος κατόπιν δημοψηφίσματος, απορρίφθηκε συντριπτικά!  Πάντως, η επιστήμη έχει θέση: οι έφηβοι «βρίσκονται ακόμη στη νευρολογική ανάπτυξη των εγκεφάλων τους» και  η ενηλικίωση ωριμάζει επαρκώς με αφετηρία τα 18. Υπάρχουν ώριμοι κάτω των 18, όπως υπάρχουν ανώριμοι άνω των 18, αλλά η επιστήμη θέτει τον κανόνα, που πρέπει να ισχύει για ώριμη πολιτική κριτική σκέψη, που δεν είναι ζήτημα μόνο γνώσεων αλλά νοητικής ωρίμανσης. Τα νομικά, πολιτικά και κοινωνικά επιχειρήματα, όπως ο οπαδικός κομματισμός -που φτάνει μέχρι το ποδόσφαιρο στην Κύπρο- και η απαξίωσή του, δεν αντισταθμίζουν την επιστημονική θέση αλλά την ενδυναμώνουν. 

Οι απόψεις υπέρ της ψήφου στα 17 επικεντρώνονται στο ότι θα συμβάλει στην αύξηση της συμμετοχής των νέων και θα εμπλουτιστεί η πολιτική συζήτηση με νεανικά θέματα. Αυτή η  προσέγγιση καταδεικνύει έμμεσα την αποτυχία ενός συστήματος που φτάνει στη «χαλάρωση» της αρχής του ενεργού-ώριμου πολίτη, ο οποίος αποτελεί το επίκεντρο της δημοκρατίας. Ο έφηβος καθίσταται ενεργός πολίτης με ολοκλήρωση της εφηβείας, με συνδυασμό αγωγής και προσωπικότητας. Εφόσον κύριος σκοπός του εκπαιδευτικού συστήματος είναι η αγωγή των εφήβων για να καταστούν μέσω γνώσης και κριτικής σκέψης, άξιοι πολίτες, είναι αντιφατικό να παραχωρείται δικαίωμα ψήφου σε 17χρονους/νες, ενόσω βρίσκονται ακόμη στο στάδιο της αγωγής τους. Η ολοκλήρωση του πρώιμου σταδίου φέρνει και το δικαίωμα ψήφου στον ενεργό πολίτη για να κάνει τις δικές του ώριμες επιλογές. Ωστόσο, αρκετά κόμματα, είτε φοβούμενα το «πολιτικό κόστος» των εφήβων,  είτε λόγω συμφέροντος, απορρίπτουν την ανάγκη για επαρκή προβληματισμό και εν ανάγκη δημοψήφισμα. 

Ο Αριστοτέλης στα «Πολιτικά» θεωρεί ως κύρια υποχρέωση της πολιτείας την παιδεία των νέων μέσω αγωγής για να καταστούν άξιοι πολίτες. Με την ψήφο στα 17, όχι μόνο ανατρέπουμε τον κανόνα της ωρίμανσης αλλά ωθούμε ανέτοιμους έφηβους στην κομματικοποίηση. Όμως, άλλο πολιτικοποίηση κι άλλο κομματικοποίηση. Όπως, άλλο ευρωπαϊσμός κι άλλο εγχώρια ευρωλαγνεία.