Γράφει ο Βασίλης Τσίκας*

Δεν νομίζω ότι θα ήταν υπερβολή ή πολιτική μυωπία να πούμε πως η παταγωδέστερη από τις πολυμήκεις καταρρεύσεις ιδεολογημάτων που έχει υποστεί το μητσοτακικό πλέγμα κυριαρχίας δεν είναι ούτε οι ” άριστοι” ούτε οι “επιτελικοί”. Ίσως δε να μην πρόκειται καν για την τραγικά αιματοβαμμένη “ασφάλεια που διασφαλίστηκε”. Ο “τίτλος” του κορυφαίου σε αυτή τη περίπτωση πιστεύω πια ότι ανήκει στην, χιλιοειπωμένη όσο και χορτάτη από σκόρπιο αφορισμό, “σωστή πλευρά της ιστορίας”. Τα ρητά και τα άρρητα στοιχεία που συνδιαμόρφωναν το νόημα της φτάνουν σε μια διασκεδαστικά διαδοχική κατάσταση διάλυσης με επιταχυντή προφανώς την επανεκλογή Τραμπ. Θυμίζουν πραγματικά το (γεωπολιτικό ή κανονικό) ντόμινο όπου μια λάθος επιλογή ή εκδηλωμένη αδυναμία οδηγεί στο να καταστραφεί τελετουργικά όλο το στήσιμο.

Η ιεράρχηση μου αυτή είναι πιθανό να στυφίσει κάπως τους λογικά συνεπαρμένους από τις αληθινές λαοθάλασσες που συγκροτήθηκαν προς απαίτηση δικαιοσύνης για τα Τέμπη. Όμως η “σωστή πλευρά της ιστορίας” είναι το συνολικό ιδεολογικό και κατευθυντικό πλαίσιο μέσα στο οποίο τσαλαβουτάνε όλα τα υπόλοιπα δημιουργημένα ή ενσωματωμένα κυβερνητικά ιδεολογήματα. Και αυτό διότι φυσικά καθορίζεται, και μάλλον κρέμεται εξαρτώμενη, από τις διακυμάνσεις εξελίξεων και δυνάμεων κατά πάρα πολύ υπέρτερων της ελληνικής εκτελεστικής και ενδοκοινοβουλευτικής εξουσίας. Κάθε εξουσιαστής που θεώρησε ότι κατέχει ολόπλευρα και χωρίς αστερίσκους την ιστορία και τη ροή της βρέθηκε αργά ή γρήγορα να περπατάει με μάτια ήττας  ανάμεσα σε μεγαλειώδη ερείπια γνώριμης όψης. Και αφού οι επιδραστικότεροι ηγέτες του 20ου αιώνα υπέστησαν αυτό το αποκαταστατικό μαστίγωμα, δε θεωρώ πως οι κατά Παναγιώτη Κονδύλη “μετριότητες, υπομετριότητες και ανθυπομετριότητες” του μεταπολιτευτικού πολιτικού στερεώματος, και της αντιπολιτικά μεταλλαγμένης Νέας Δημοκρατίας του Μητσοτάκη εν προκειμένω, θα μπορούσαν να τη γλυτώσουν εξαιρούμενες της δίνης.

Μήπως όμως αυτή η σωστή πλευρά της ιστορίας δεν είναι κάτι παραπάνω από ένα ακόμη rebrand του “ανήκομεν εις την Δύσιν” του Κωνσταντίνου Καραμανλή με μόνη διαφορά ότι το βερνίκι πλέον είναι δανεικό και κατά πάσα πιθανότητα”φεσωμένο”; Για να βρούμε απάντηση πρέπει να δούμε σφαιρικότερα και βαθύτερα το υπέρτερο των παραγόντων καθορισμού που ήδη ανέφερα. Η “δύση” ως νοημένη συνολικότητα που περιλαμβάνει κάποιες ακόμα ισχυρές δυνάμεις μπορεί να δημιουργήσει στον καλομαθημένο στη μεταϊστορική, άϋλη και αναίμακτη δικαιοκρατία των λέξεων, την ψευδαίσθηση του πανταχού παρόντος μετεικάσματός της. Αυτό ταυτόχρονα προσφέρει φαντάσματα ισχύος αλλά και άλλοθι προς το λαϊκό σώμα μέσω του παιχνιδιού με τον υπαγωγικό μεγεθυντικό φακό έναντι της σκοτεινιασμένης θολούρας που περιγράφει τον εχθρό. Όταν το “δυτικό” έβγαινε από το στόμα του Καραμανλή το 1974 η δύση ετεροπροσδιοριζόταν αδίστακτα από το εξίσου οριοθετημένο με συρματόπλεγμα κόκκινο μιας Ανατολής η οποία πλέον δεν υπάρχει στον χάρτη. Η προγονική της σημερινής  “σωστή πλευρά της ιστορίας” διέθετε αντίπαλο με ίδια ολιστική φιλοδοξία που ανταγωνιζόταν με κατασκόπους, proxy wars, πυραυλικές και πυρηνικές κόντρες και φυσικά πολυσχιδή ιδεολογικό αγώνα στις κοινωνίες και στα μυαλά μέσα στο Παραπέτασμα.

Η μεταψυχροπολεμική δύση της θριαμβευτικής αυτοαδρανοποίησης δέχτηκε το χαστούκι των αρμάτων μάχης επί του πεδίου που είχαν ξορκιστεί από τους καρεκλοκένταυρους της ΕΕ ως “πλέον” αδιανόητα. Αυτό το τριανταπεντάχρονο, πανηγυρικά κοιμώμενο μόρφωμα με αντίληψη εαυτού μεταξύ Ελβετίας και συνταξιοδοτημένου αυτοκράτορα με υπερπαιδική συνείδηση, είδε πάνω στις εκατόμβες του Μπαχμούτ ότι η Ιστορία δεν είχε τελειώσει και ότι δεν επρόκειτο να ρωτήσει το Δικαστήριο του Λουξεμβούργου για να βάλει την τελεία. Η μαχητική θυσία, η αβεβαιότητα, η περαττότητα του ενός, το κληρονομικό χρέος προς τους παλιούς και το ξαναστρίμωγμα της (αέναης, γιγαντωμένης και φετιχισμένης) οικονομίας στη θέση του primus inter pares με τις αντιατομικιστικές αξίες και το πολεμικό ατσάλι φανερώθηκε πως ήταν ακόμα υπαρκτά και έκαιγαν.

Στην Ελλάδα βέβαια κάθε ιστορικό ρεύμα και συνειδητοποίηση έρχονται με εκείνη την ελεεινή , επιζήμια χρονοκαθυστερηση° όταν έχουν στεγνώσει πάνω μας οι πιο βρωμερές από τις λάσπες του παρηκμασμένου προηγούμενου. Η χώρα μας λοιπόν, την στιγμή που οι ρωσικές δυνάμεις έσκιζαν τα ουκρανικά σύνορα προχωρώντας προς το Κίεβο, βρισκόταν με δέκα χρόνια οικονομικής διάλυσης στην πλάτη της και διοικούνταν από την θριαμβολογικά τονωμένη, κομματική ενοποίηση του ΝΑΙ του 2015.  Τα άστεγα περιτρίμματα του σημιτικού κατευνασμού και η ιδεολογικά δουλικότερη και πιο δογματικά φιλελεύθερη πλευρά των γαλάζιων “μενουμευρωπάκιδων” της προηγούμενης περιόδου με έναν σβαμπικό αντινατιβιστη στο Μαξίμου είχαν συχωνευθεί σε ένα… κέντρο και καλούνταν να διαχειριστούν ως κυβέρνηση τις μεγαλύτερες μεταλλακτικές συντριβές της παγκόσμιας πολιτικής από τις ημέρες της πτώσης του Τείχους του Βερολίνου.

Οι “βάσεις” ετούτης της δύσης είναι εκ φύσεως αόριστα χωνευτικές. Η ιδέαση ήταν ότι η “ανοχή” και η καταναλωτική, μετα-αγχική ηδονοκρατία των ιστορικά εφήμερων θα σιγήσει την αντιπαράθεση πάσης μορφής και επιδίωξης μεταλαμπαδευόμενη παντού, μαγικά κι αισιόδοξα. Αυτό βέβαια καταλήγει στον διεθνοδικαιϊκό λόγο από φάλτσα κασσέτα που δε στηρίζεται σε σαφή ξίφη αλλά στην ανάμνηση και την παράσταση υποτιθέμενων. Ο περιβόητος εκσυγχρονισμός που δε λείπει από τα χείλη του υπερμεγέθους υπουργικού μας συμβουλίου από την ώρα που ανέλαβε καθήκοντα είναι η εσωτερική, ιδεολογική μετεκενωση αυτών. Πρόγονος τους υπήρξε το “σχήμα των τριών κόσμων” με τη σαφή όσο και προκλητική του τελεολογία. Η ιστορία αφού αποφασίζουμε ότι κινείται και το κάνει ευθύγραμμα, προς δυτικοδημοκρατική και αποπαραδοσιοκρατική και δήθεν  αντιανταγωνιστική κατεύθυνση, έχει τέλος και άρα “σωστή πλευρά” που όλοι οφείλουν να τη θεαθούν με την αρωγή ημών των “σωστών”φυσικά. Οποιαδήποτε απομείωση του “ξεπερασμένου εθνικού” υπέρ  του φωτός της ευθείας γίνεται θεμιτή αφού ο ορίζοντας “πατριωτικής” ενατένισης ξεκινάει από τις Βρυξέλλες σήμερα και  από την Νέα Υόρκη της παγκόσμιας διακυβέρνησης (την οποία ζήτησε εν μέσω κυριολεκτικά ματωμένου κοσμοχαλασμού ο πρωθυπουργός μας από το βήμα του ΟΗΕ) αύριο.

Τo ότι τα τεθωρακισμένα BMP-1 των νησιών του ανατολικού Αιγαίου που διεκδικεί η Γαλάζια Πατρίδα των Νεοοθωμανών παραδόθηκαν στην Ουκρανία για να κομματιαστούν και οι Γερμανοί τα αναπλήρωσαν με οχήματα μεταφοράς προσωπικού είναι στα σίγουρα μικρό, μεταφουκουγιαμικό πτέσμα. Το ότι η Τουρκία, πολλαπλά καταδικασμένη από τις ευρωπαϊκές κρίσεις, κατέχουσα στρατιωτικά έδαφος  χώρας-μέλους της ΕΕ και απειλούσα με casus belli άλλη τέτοια χώρα, έγινε ο τόπος του ειρηνοποιού μεταξύ Μόσχας  και Κιέβου (τη στιγμή που πουλάει Byractar στο δεύτερο και φτιάχνει αγωγούς ενέργειας και πυρηνικά εργοστάσια με την πρώτη) είναι μάλλον “ρεαλιστική αστοχία”° έχουμε περίσσιο απόθεμα ζελενσκικού δημοκρατισμού και κογκρεσιακών χειροκροτημάτων να μας ζεστάνουν τους επερχόμενους χειμώνες. Ταυτόχρονα το ότι η Ελλάδα της ολύμπιας εκεχειρίας αντί να καλύψει αυτόν τον χώρο σερνόταν σαν το ευνουχισμένο σκυλί στην ανορθολογική κι αστρατήγητη κυρωσο-παράνοια κατά της Ρωσίας κόβωντας πρώτη από όλους, εμμονικά κάθε (ιστορικό και μη) δεσμό και φτάνοντας να υπονοήσει ότι είμαστε σε…πόλεμο μαζί της δια στόματος Μητσοτάκη, δεν χρειάζονται μάλλον λόγια περιγραφής των συνεπειών, κοιτώντας κυρίως προς Αλεξανδρούπολη. Στα μάτια του πρωθυπουργού μας και των συν αυτώ “σωστών” δεν είμαστε έθνος-αυταξία, ελισσόμενο κατά το δυνατόν υπέρ των  προοπτικών μακροημέρευσής μας όπως (συνεχίζουν να κάνουν) οι “λανθασμένοι”. Είμαστε απόφυση μιας ουσιαστικά πλήρως ηθικής συνολικότητας που έτυχε να έχει  (μειούμενο και γερασμένο) πληθυσμό και σύνορα και που προσπαθεί να κρατήσει τα δόντια μπιγμένα στην εύγευστη σάρκα της μεταϊστορικής μακαριότητας στην οποία και για την οποία έχει εκπαιδεύσει τα στελέχη και τα τέκνα της.

Και τώρα που ο πυρήνας του σύγχρονου δυτικού ως τόπος, ως νοοτροπιακή γενέτειρα και κάνουλα διάχυσης όσο και ως η καθοριστική οικονομικο-στρατιωτική υπερδύναμη άλλαξε ή έστω θόλωσε το  χρώμα της στον χάρτη του “Γ Παγκόσμιου Πολέμου”;  Το σαρωτικότερο δυνατό ποδοπατημα που θα μπορούσε να υποστεί η “σωστή πλευρά της ιστορίας” σημειώθηκε χορεύοντας τα πολιτικά remixes του YMCA. Όταν ο πυρήνας ενός όλου ανατρέπει τον “εαυτό” του τότε τα ξεκρεμασμένα περιφερειακά του στρώματά που δε θα προσαρμοστούν δε βλέπουν άλλη μοίρα από το ταχύ και επώδυνο σάπισμα προς την (ιστορική;) χρεοκοπία. Η τραμπική επάνοδος κλαδεύει τόσο in globo όσο και ξεχωριστά όλα τα κλαδιά της “σωστής πλευράς” (καταργημένοι πόλεμοι, νέρωμα του παράγοντα της ισχύος, απόλυτη οικονομοποίηση της ανάλυσης, συστημ(ατ)ικός δικαιωματισμός, ενοχική κουλτούρα, χαλάρωση της συνοριακής πολιτικής και της σημασίας της, υπονόμευση των εκλογικών διαδικασιών και της ελευθερίας της έκφρασης προς χάριν και με δικαιολογητικό την σωστή πλευρά) στα οποία πατούν ο Μακρόν, ο Σολτς, ο Τουσκ, ο Μητσοτάκης και οι γραφειοκράτες των δεκαπέντε άστρων.

Ο πόνος που προκαλεί το σπάσιμο του βολικού επίπλαστου μοιάζει με τον πόνο της αφαίρεσης του τραυμαπλάστ που μέχρι τότε είχε το χρώμα και την ηρεμία του δέρματος προστατεύοντας από επίφοβες μολύνσεις χωρίς όμως να έχει θεραπεύσει πραγματικά. Ο δυτικογενής και δυτικόμορφος παρασιτισμός τον οποίο η  γαλάζια ψευδοελίτ θέλησε να υπηρετήσει ξεχωρίζοντας ως βασιλικότερη του βασιλέως θρυμματίζεται τελικά από τον ίδιο τον νέο “βασιλιά”. Το χρυσό μήλο της “σταθερότητας” μπροστά στο πολεμικό βόμβο που βλέπουμε ζωντανά στα κινητά μας μένει κούφιο και αφήνει χώρο στο πύρωμα των άλλων μετώπων που έχει απέναντι της η κυβέρνηση από την δικαιοσύνη μέχρι την ακρίβεια. Τα λυμένα χέρια του πλανητάρχη που τα δημιούργησε η neck or nothing δαιμονοποιητική εφόρμηση που επιχειρήθηκε εναντίον του, έκαναν τη “σωστή πλευρά της ιστορίας”  να μην είναι πια ακριβώς ούτε σωστή ούτε πλευρά .

Μπροστά μας ως Έλληνες έχουμε την ενσωμάτωση της Τουρκίας της “λάθος πλευράς” στη συμμαχία προθύμων των “σωστών” Συνευρωπαίων και τη σιγή ιχθύος από τις γενικά υπερευαίσθητες για μειονότητες Βρυξέλλες στις σφαγές Χριστιανών και Αλαουιτών στην ισλαμιστικοποιημένη Συρία. Παράλληλα μας στοιχειώνει το φάντασμα της Κάσου που έστω για ένα καρέ του χρόνου (αλλά μάλλον για περισσότερο αν κρίνουμε από τα λεγόμενα Τσάφου και Ροζάκη) μας ξαναέκανε Βιλαέτι που χρειάζεται την άδεια της Πύλης για να ανασαίνει. Οι αναλαμπές της smart power που διασφαλίζουν την απτή εθνική  κυριαρχία έχουν με κυβερνητική επιλογή ανταλλαχθεί σιωπηρά με την (κυριολεκτικά πια) ανεδαφική δημοκρατο-ελευθεριακή ρητορεία ακόμα και αν τα στόματα που την εκφέρουν έχουν ραγιαδοποιηθεί ολοκληρωτικά. Μόλις η μητσοτακική κλίκα θα φύγει νύχτα από τα διαχειριστικά συντρίμια που θα έχει αφήσει, ο όποιος επόμενος που θα κληθεί να πιάσει και να στρίψει το εθνικό τιμόνι πρέπει να ξέρει να κινεί μια πατρίδα. Πάνω και πέρα από τους ναυαγισμένους μανιχαϊσμούς εκείνης της Δύσης που αγαπά να πεθαίνει, πνιγμένη από τον παραχαραγμένο εαυτό της.

* Τελειόφοιτος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης ΕΚΠΑ