Γράφει ο Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

Στις 31 του Γενάρη 2020 το Ηνωμένο Βασίλειο άφησε την Ευρωπαϊκή Ένωση και άρχισε να πορεύεται μόνο του, πλήρως ανεξάρτητο από όποια σύνδεση με την ηπειρωτική Ευρώπη.

Ήταν το λεγόμενο brexit.

Η «λεπτομέρεια» όμως με την βρετανική εγκατάλειψη της ΕΕ είναι πως ταυτόχρονα το ΗΒ άρχισε να «χαλάει» προοδευτικά και τις σχέσεις του με τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Όλο και περισσότερο οι πρωθυπουργοί που ακολούθησαν μπήκαν ανόητα σε όλο και δυσκολότερες ατραπούς σύγκρουσης και ασυνεννοησίας με τους Αμερικανούς.

Το αποτέλεσμα; Μια ακόμα μεγαλύτερη όξυνση της απομόνωσης των Βρετανών, όχι μόνο από τους Κοινοτικούς, αλλά και από τους «παραδοσιακούς» συμμάχους και φίλους και ομόγλωσσους Αμερικανούς.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία οδηγεί τώρα τα «πράγματα» σχεδόν σε σημείο μη επιστροφής.

Απ’ τη μια μεριά η. απ’ ό, τι φαίνεται, απύθμενη εχθρότητα των Άγγλων για τους Ρώσους παρουσιάζει μια άνευ προηγουμένου έξαρση, σε αντίθεση με την όλο και μεγαλύτερη αμερικανική προσέγγιση προς τους ίδιους τους Ρώσους, ενώ απ’ την άλλη εξέλειψε η, ως πριν από λίγους μήνες, αναγκαία, απεριόριστη αμερικανική υποστήριξη προς την βρετανική πολιτική, αλλά και στρατιωτική προσπάθεια.

Οι ωραίοι καιροί της μπαϊντενοφιλίας πέρασαν πια και οι Άγγλοι νιώθουν τώρα περισσότερο απομονωμένοι.

Έτσι «σανίδα σωτηρίας» γι’ αυτούς έγινε τώρα – για μια από τις σπανιότατες φορές στην ιστορία των δύο κρατών – η «φιλία» τους με τον Γάλλο προέδρου Μακρόν για μια νέα συμμαχία που επιτρέπει στην Αγγλία να ξαναγίνει μέρος του λόγου στα ευρω-κοινοτικά δρώμενα μέσα στο «κοινό» αντιρωσικό «όραμα» (φαίνεται πως στον Μακρόν δεν έφτασαν οι αρκετοί Γάλλοι στρατιώτες καμουφλαρισμένοι σε «μισθοφορους» που ήδη σκοτώθηκαν στην Ουκρανία: δεν πέθανε αυτός, οπότε ας πεθάνουν οι άλλοι βλάκες Γάλλοι πολίτες!).

Μέρος του τέταρτου της ώρας αγγλογαλλικής δόξας θέλησε να γευτεί και ο Γερμανός Μερτς, ποιος ξέρει ποια κέρδη προσδοκώντας κάποια στιγμή.

Η «έκρηξη» του αντιρωσικού αισθήματος (όσο τεχνητό κι αν είναι) φαντάζει επομένως ως η μόνη, αποτελεσματική, θεόσταλτη ευκαιρία να πάρουν τα πάνω τους και η Γαλλία και η Γερμανία, η πρώτη με έναν πρόεδρο που εσωτερικά και εξωτερικά παραπαίει και περισσότερο από ουτοπικές εμφανίζονται οι ελπίδες του στις προσεχείς προεδρικές εκλογές, ίσως και πριν από το 2027, ενώ η δεύτερη ταλανίζεται από μια οικονομία σχεδόν αφανισμένη και δίχως κάποιο σημάδι ανάκαμψης και επιπλέον έρχεται αντιμέτωπη με ένα (ακρο)δεξιό πολιτικό ρεύμα του οποίου οι ενέργειες δεν προμηνύουν τίποτα το καλό.

Ασφαλώς η αγγλο-γαλλο-γερμανική «σύμπτυξη» οφείλεται εν πολλοίς και στη νέα αντι-ευρωπαϊκή αμερικανική πολιτική του Τραμπ, όχι τόσο στον τομέα των οικονομικών δασμολογικών προβλημάτων, για τα οποία κάποια με κάποιο τρόπο λύση είναι πάντα εφικτή προς γενικό όφελος, όσο σε εκείνον της στρατιωτικής (και πυρηνικής) συνεργασίας και προστασίας για την οποία οι επιλογές ή λείπουν ή, αν δεν λείπουν, είναι τρομερά οικονομικά επιβαρυντικές για τους ευρω-κοινοτικούς που κινδυνεύουν να βρεθούν ρακένδυτοι και «γυμνοί».

Μήλον της έριδος είναι βέβαια το ΝΑΤΟ, μια «βόρειο-ατλαντική ένωση» που βρίσκεται όχι μόνο στο χείλος ενός ανεπανόρθωτου ακρωτηριασμού, αλλά και να χάσει το ίδιο το όνομά της αφού το «βόρειο-ατλαντικό» σκέλος της μπορεί σε λίγο να μην υπάρχει πια.

Το έχουμε πει κι άλλη φορά: πρέπει να δούμε αν και προπαντός με ποιον τρόπο μπορεί να πραγματοποιηθεί η φημολογούμενη αμερικανική «έξοδος» από το ΝΑΤΟ και επίσης αν, σε ετούτο το ενδεχόμενο, ο Καναδάς θα ακολουθήσει ή όχι τις ΗΠΑ.

Διότι δεν «βλέπουμε» πώς ο Καναδάς, σε ένα ΝΑΤΟ χωρίς τις ΗΠΑ, και επομένως με όποιες ισορροπίες, θα μπορούσε να παραμείνει στη «συμμαχία» έχοντας υπόψη πως ο ίδιος και η ΕΕ δεν φημίζονται για τρομερές σχέσεις μεταξύ τους, ωφέλιμες ή ωφελιμιστικές.

Απεναντίας οι σχέσεις ΗΠΑ-Καναδάς, άσχετα απ΄ τη σημερινή κρίση, υπήρξαν πάντα, ιστορικά, εγκάρδιες και προπαντός βιώσιμες με αμοιβαία σύμπνοια.

Ουσιαστικά ΗΠΑ και Καναδάς αλληλοσυμπληρώνουν η μια την άλλη και απαραιτήτως η μια έχει ανάγκη την άλλη.

Ούτε και μπορούμε να φανταστούμε ποια ωφέλεια θα μπορούσε να έχει ο Καναδάς για την ΕΕ σε ένα ΝΑΤΟ δίχως τις ΗΠΑ, ούτε και σε τι θα ωφελούσε η ΕΕ σε έναν Καναδά το «ειδικό βάρος» του οποίου στη διεθνή σκακιέρα, ως τώρα τουλάχιστον, είναι αμελητέο και άνετα «προσπερνιέται».

Οπότε η πιο «προσβάσιμη» λύση για τους Ευρωπαίους Κοινοτικούς σε περίπτωση «αναχώρησης» των ΗΠΑ είναι να μη περιμένουν σχεδόν τίποτα από τους Καναδούς και μόνο από μόνοι τους να προσπαθήσουν να παραμείνουν στρατιωτικά όρθιοι, στα πόδια τους, ελπίζοντας ταυτόχρονα ο οικονομικός πόλεμος με τους Αμερικανούς να μην τους εξουθενώσει και, μαζί με τα ως τώρα ανυπέρβλητα προβλήματα που τους προκαλούν οι ορδές των λαθρομεταναστών που άνοα άφησαν και ακόμη αφήνουν να μπουν στα εδάφη τους, να μη βουλιάξουν οι χώρες τους (δηλαδή όλοι εμείς οι ευρωπαίοι πολίτες!) σε μια ατελείωτη ύφεση. Και εμείς που δεν φταίμε σε τίποτα!

Σήμερα οι Μακρον, Σταρμερ και Μερτς αρχίζουν μια προσπάθεια να ενώσουν τις (όχι και σπουδαίες) δυνάμεις τους για να συγκροτήσουν ένα νέο ΝΑΤΟ χωρίς τις ΗΠΑ, ίσως και με ένα άλλο ακρώνυμο, μη λογαριάζοντας στη συνεργασία με τις περίπου 76.000 Αμερικανούς με τα πυρηνικά τους που εδρεύουν στις ευρωπαϊκές χώρες.

Το εγχείρημα είναι λίαν δύσκολο και ριψοκίνδυνο. Και το κόστος θα λέγαμε (σχεδόν) απαγορευτικό, με ακόμη άγνωστες συνέπειες για τους άμοιρους λαούς τους οποίους κανείς δε ρώτησε εάν δέχονται να υποστούν εν καιρώ ειρήνης μια αναπάντεχη, βάρβαρη οικονομία πολέμου απλώς και μόνο γιατί οι κυβερνώντες τους άμυαλα «φαντάζονται» ανύπαρκτες και αναπόδεικτες εισβολές εχθρών, και επίσης αν δέχονται να υποστούν αιματηρές θυσίες στην εργασιακή και κοινωνική ζωή τους, όπως και στα βασικά δικαιώματά τους για να γίνει η ΕΕ μια «χώρα» του 1.500.000 στρατού, δήθεν για να μπορεί να «αντεπεξέλθει» σε μια απ

ίθανη ρωσική «επίθεση»!!

Όταν κάποιος κυβερνήτης είναι εμφανώς παλαβός όπως κάποιοι που βλέπουμε, κάποιος πρέπει να τους σταματήσει με έναν ή άλλο τρόπο!

Πάντως για ετούτη τη καθόλα τρελή κοινοτική εικασία περί ρωσικής επιβολής, πρέπει να επαναλάβουμε όσα ήδη είπαμε, και δηλαδή:

1) Τίποτα δεν έχει η ΕΕ που να μπορεί η Ρωσία να λιμπιστεί και να θελήσει να το πάρει.

2) Τι να λιμπιστεί; Τα εκατομμύρια των βίαιων αφρικανών και ασιατών λαθρομεταναστών που όλο και περισσότερο μεθοδεύουν τη διάλυση του ευρωπαϊκού χριστιανικού πολιτισμού;

3) Την εκκωφαντικά στραπατσαρισμένη οικονομία των περισσοτέρων κοινοτικών χωρών, αρχικά εξουθενωμένων από τη πανδημία Covid-19 και στη συνέχεια από την αφαίμαξη του πολέμου στην Ουκρανία;

4) Τις σχεδόν διαλυμένες – και πουλημένες ή εξαρτώμενες από ξένους – βιομηχανίες της που κατάντησαν τις χώρες της Κοινότητας να έχουν διαρκώς παθητικούς ισολογισμούς;

5) Τις μηδενικές σε ορυκτά κοινοτικές χώρες που αργά αλλά σίγουρα πεθαίνουν από έλλειψη ενεργειακών πόρων για τους οποίους, έστω και σε ελλιπείς ποσότητες, ξοδεύουν τα μαλλιοκέφαλά τους;

Τί το ελκυστικό διαθέτει η ΕΕ ώστε η Ρωσία να θέλει να το πάρει εισβάλλοντας στις χώρες-μέλη της;

Τίποτα!

Πρώτη φορά βλέπουμε ευρωπαίους ηγέτες (αν λέγονται «ηγέτες») να ενεργούν με τόσο παρανοϊκές ιδέες και τόσο εναντίον κάθε ίχνους συμφέροντός τους!

Καλά έλεγαν οι Αρχαίοι Έλληνες στη μεγάλη σοφία τους: «μωραίνει θεός ους θέλει απωλέσαι». Και πραγματικά μωροί στο έσχατο όριο είναι αυτοί οι κυβερνώντες της Κοινότητάς μας, καλύτερα «λεγόμενης» Κοινότητας.

Ένα ΝΑΤΟ λοιπόν «ΕυρωΝΑΤΟ», το οποίο, χωρίς τους Αμερικανούς, θα μπορεί ανεύθυνα να πραγματοποιήσει και την ένταξη της Ουκρανίας (με όποιο βαρύτατο κίνδυνο αντίδρασης της Ρωσίας που ξέρουμε) και την εισδοχή της ίδιας στην ΕΕ (για την οποία δεν ακούσαμε ποτέ να αντιτίθεται η Ρωσία), τα πάντα για περισσότερες διαλυτικές δυνατότητες με το «μπόλιασμα» της παροιμιώδους ουκρανικής διαφθοράς.

ΕυρωΝΑΤΟ λοιπόν και Ουκρανία μέσα σε αυτό το ΕυρωΝΑΤΟ χωρίς τις ΗΠΑ.

Με ποια λεφτά όμως; Και με ποια λεφτά η «ενίσχυση» της Ουκρανίας (εσαεί ενισχύσεις στην Ουκρανία); Η ΕΕ δεν είναι σαν τις ΗΠΑ που μπορούν να «τυπώνουν» όσα δολάρια θέλουν!

Γι΄ αυτό, ως «ιδέα» μπορεί και να στέκει. Ως πράξη; Πολύ, πολύ χλωμό το βλέπουμε.

Καταλαβαίνουμε βεβαίως πως για να σωθούν οι νάνοι Μακρόν, Στάρμερ και Μερτς η τελευταία τους «ευκαιρία» είναι το ακατανόητο μίσος τους για τη Ρωσία και η «εφεύρεση» του ΕυρωΝΑΤΟ, έστω κι αν, για να το κατορθώσουν, θα χρειαστεί να περάσουν πάνω από τους διαλυμένους πολίτες τους, αν αυτοί παραμένουν τόσο βλάκες να τους το επιτρέψουν.

Ωστόσο πιστεύουμε πως τα πάντα θα εξαρτηθούν πάλι από τις αποφάσεις του Τραμπ για ΝΑΤΟ και Τραμπ-Πούτιν-Ζελένσκι για Ουκρανία, όπου το αμερικανικό στοιχείο κρατάει στα χέρια του μεγάλο μέρος της οικονομίας (κάποια φορά θα επανέλθουμε σε αυτό το κομβικό στοιχείο), που θα γίνει ακόμη μεγαλύτερο με την προσεχή συμφωνία για τις σπάνιες γαίες της κεντρο-δυτικής χώρας (οι υπόλοιπες βρίσκονται στο Ντονμπάς ρωσικής επικράτειας).

Και για να τελειώνουμε: η απόπειρα των Μακρόν-Στάρμερ να εμπλέξουν με το ζόρι τις ΗΠΑ στις υποχρεώσεις του άρθρου 5 του Καταστατικού του ΝΑΤΟ δηλώνοντας δημόσια πως είναι έτοιμοι να εφαρμόσουν το άρθρο και στην Ουκρανία, ΑΠΕΤΥΧΕ ΠΑΤΑΓΩΔΩΣ!

Ο Αμερικανός ΥΠΑΜ Pete Hegseth ξεκαθάρισε με τον πιο σαφή τρόπο ότι: «Αυτές οι ενέργειες δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για ενεργοποίηση της ρήτρας αμοιβαίας άμυνας του ΝΑΤΟ, δηλαδή το άρθρο 5».

Επομένως, αυτό σημαίνει πως αν οι αγγλο-γάλλοι στείλουν στρατιώτες στους στην Ουκρανία, όπως φαίνεται πως σκέφτονται να κάνουν, και αυτοί «χτυπηθούν» από τους Ρώσους, οι Αμερικανοί δεν θα κινηθούν για να τους βοηθήσουν!

Και σημαίνει επίσης πως οι φιλοπόλεμοι άγγλο-γάλλοι μένουν τελείως γυμνοί στη τρέλα τους και τελείως μόνοι να πολεμήσουν και να πεθάνουν!

Επιμένουμε: κάποιος πρέπει να τους σταματήσει!!