Ήταν 24 Απριλίου του 2015, μία από τις πιο σημαντικές στιγμές στην πορεία μου για την ανάδειξη του μαζικού εγκλήματος εναντίον των Αρμενίων, των Ασσυρίων, αλλά και εναντίον των προγόνων μου Ελλήνων της Ιωνίας, του Πόντου, της Καππαδοκίας, της Θράκης.

Ήταν  η πρόσκληση από την Προεδρία της Δημοκρατίας της Αρμενίας για να παραστώ και να μιλήσω στις εκδηλώσεις για τη συμπλήρωση εκατό ετών από τη Γενοκτονία των Αρμενίων. 

Είχαν προηγηθεί και άλλες αντίστοιχες προσκλήσεις και ακολούθησαν και άλλες από τις Αρμενικές ενώσεις στην Ελλάδα, αλλά στην υπόλοιπη Ευρώπη, καθώς και στις ΗΠΑ, στον Καναδά, στην Αυστραλία, αλλά εκείνη η στιγμή, η 24^η Απριλίου 2015, ήταν μοναδική.

Ένιωσα το σεβασμό, του έθνους και του κράτους που το εκπροσωπεί, στους νεκρούς του, κατάλαβα τον αγώνα για την αναγνώριση και τη δικαιοσύνη, εν τέλει ένιωσα πάρα πολλά. Μάλιστα ως επίσημος προσκεκλημένος φύτεψα ένα δέντρο στο Μνημείο της Γενοκτονίας στο Γερεβάν, όπως πράττουν όλοι οι επίσημοι προσκεκλημένοι των Αρμενίων στη μνήμη των  ενάμιση εκατομμυρίου θυμάτων. Αυτών που αγιοποιήθηκαν από την Αρμενική εκκλησία εκείνη την ημέρα, την 24^η Απριλίου 2015, ως εθνοιερομάρτυρες!

Νιώθω, από τότε που έχω μνήμη ζωής,  μεγάλη εκτίμηση για τον Αρμενικό λαό. Πέρα από τις προσωπικές αναφορές, αφού στην ιδιαίτερή μου πατρίδα την Αλεξανδρούπολη, μεγάλωσα μαζί με Αρμένιους με τους οποίους είμαι φίλος μέχρι σήμερα, η  επισήμανση  της εκτίμησης για τον Αρμενικό λαό αφορά τη συνεισφορά των διανοουμένων στον αγώνα ανάδειξης και αναγνώρισης της Γενοκτονίας. Χωρίς αυτούς τους ανθρώπους στην Αρμενία και τη Διασπορά,  η Μικρά Ασία, ο Καύκασος, η Κύπρος, το Αιγαίο, η ανατολική Μεσόγειος, η Συρία, περιοχές που είδαν και συνεχίζουν να βλέπουν πολλά και συνεχή τουρκικά εγκλήματα, όπως και ολόκληρος ο κόσμος, θα μάθαινε τη συρρικνωμένη εκδοχή της Αρμενικής ιστορίας. 

Και το χειρότερο σενάριο θα ήταν ότι η ανθρωπότητα,  θα γνώριζε την Νεοτουρκική και τη Κεμαλική  εκδοχή της ιστορίας, δηλαδή το ψεύδος, μαζί με το φασισμό, τη βαρβαρότητα και το θάνατο.

Μετά από χιλιάδες  χρόνια παρουσίας οι Αρμένιοι, αλλά και οι Έλληνες και οι Ασσύριοι, καθώς και άλλοι λαοί,  έπειτα από μία διαδικασία μαζικής βίας εναντίον τους, η οποία κατέληξε σε Γενοκτονία που στοίχισε τη ζωή σε εκατομμύρια  ανθρώπους, είχαν να αντιμετωπίσουν τον  κίνδυνο οριστικής εξαφάνισής τους. Ουσιαστικά η θέση αυτή δεν είναι υπερβολική αφού εξοντώθηκε πάνω από το 50%  των Αρμενίων αλλά και των Ελλήνων. Σ’ αυτό το δεδομένο θα πρέπει να προστεθούν τα χιλιάδες ορφανά παιδιά, ο άγνωστος αριθμός γυναικών σε χηρεία με πολλαπλά τραύματα βιασμού, οι  αναρίθμητοι αγνοούμενοι, τα εκατομμύρια εξαθλιωμένοι πρόσφυγες. 

Οι πρόσφυγες αυτοί, αναζήτησαν καταφύγιο στην Σοβιετική Αρμενία στην Ελλάδα καθώς και σε άλλες χώρες,  την ίδια στιγμή που οι υπεύθυνοι της Γενοκτονίας, οι δολοφόνοι  Νεότουρκοι και  Κεμαλικοί, είχαν πιστέψει ότι είχαν τελειώσει με τα θύματά τους. Ότι οι Αρμένιοι όπως και οι άλλοι λαοί-στόχοι,  θα αποτελούσαν  έθνη των μουσείων, εξαφανισμένα, ακρωτηριασμένα,  χωρίς μνήμη. 

Ο αγώνας όμως αξιοπρέπειας, αυτοσεβασμού, αυτογνωσίας και αντίστασης στη λήθη, στο ψεύδος και στην προπαγάνδα, ο  αγώνας σε δύσκολους καιρούς και συνθήκες, έφερε αποτελέσματα. Οι Αρμένιοι στη Σοβιετική Αρμενία πήγαν ενάντια στην πολιτική φιλίας της ΕΣΣΔ με την Τουρκία και απαίτησαν μεταξύ των πολλών άλλων,  την ανέγερση του Μνημείου της Γενοκτονίας που δεσπόζει σήμερα στο Γερεβάν, απέναντι από το κατεχόμενο Αραράτ. Αγωνίστηκαν και αγωνίζονται για πάνω από έναν αιώνα στη Διασπορά για την αναγνώριση της Γενοκτονίας και είδαν τα  αποτελέσματα της συνέπειας και της σοβαρότητας,που διακρίνει τους αγωνιστές της αναγνώρισης, Αρμένιους αλλά και χιλιάδες συναθλητές των Αρμενίων σε όλον τον πλανήτη. 

Έτσι η Γενοκτονία  διεθνοποιείται  από τους Αρμένιους και τους  Έλληνες του εξωτερικού σε συνεργασία με έντιμους και σοβαρούς πολιτικούς. Αυτοί με αίσθηση του καθήκοντος και έχοντας απέναντί τους την Τουρκία, συμφέροντα, λόμπυ και προπαγάνδα, οδηγούν σε αναγνωρίσεις της Γενοκτονίας. Από τα κεντρικά, ομοσπονδιακά και περιφερειακά κοινοβούλια και  πολιτείες, μέχρι  υπερεθνικούς οργανισμούς (ΟΗΕ, Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη, Ευρωπαϊκή Ένωση, Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, κ.ά).  

Το Ευαγγέλιο αναφέρει ότι η αλήθεια απελευθερώνει.   Και πράγματι η αναγνώριση της Γενοκτονίας θα απελευθερώσει και πρώτη απ ‘ όλους  την Τουρκία και  τις δυνάμεις της άρνησης παγκοσμίως. Όπως  γράφει η κουρδικής καταγωγής Gulan Avci, μέλος του Σουηδικού κοινοβουλίου, που ψήφισε την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων το 2010,  «κάθε φορά που ακόμα μία χώρα αναγνωρίζει τη γενοκτονία  η αλήθεια πλησιάζει λίγο πιο κοντά στην Τουρκία. Δεν είναι πλέον δυνατόν να ξεφεύγει ή να παραμένει σιωπηλή για το παρελθόν. Ήρθε η ώρα η Τουρκία να αναγνωρίσει τη Γενοκτονία»! 

Η απόδοση της Δικαιοσύνης   στο ζήτημα της Γενοκτονίας παρότι   κυβερνήσεις, θεσμοί, παρακράτος, προπαγάνδα και μηχανισμοί θανάτου στην Τουρκία θα ήθελαν να είναι  εξαφανισμένο,  δεν έγινε κατορθωτό.  Χιλιάδες άνθρωποι  σε όλον τον κόσμο, αγωνίζονται ενάντια στη λήθη και τη σιωπή, παλεύουν για την αναγνώριση της Γενοκτονίας, για την καταδίκη της Τουρκίας, για την επίλυση του Τουρκικού προβλήματος, όπως ονομάστηκε από τον αείμνηστο Μιχάλη Χαραλαμπίδη.  

Η δικαίωση, η άνοιξη των λαών, των Αρμενίων και όλων των λαών που υπέστησαν Γενοκτονία έρχεται. Η αποσιώπηση, το ψεύδος και η λήθη ανήκουν στο παρελθόν και οι αγώνες των λαών για ελευθερία και αλήθεια δικαιώνονται. Σύντομα ο Αρμενικός λαός και οι συμπαραστάτες του, θα δουν τους καρπούς της αγωνιστικότητάς τους. Κυρίως όμως θα νιώσουν τις ψυχές των εκατομμυρίων θυμάτων να αναπαύονται. Η ιστορία, το δίκαιο και η αλήθεια θα νικήσει!