Ο Πάπας Φραγκίσκος πέθανε. Ο 266ος Επίσκοπος της Ρώμης απεβίωσε σήμερα το πρωί στις 7:35 π.μ. Ήταν ο πρώτος Λατινοαμερικανός και ο πρώτος Ιησουίτης που κατέλαβε το παπικό αξίωμα. Είναι απόδειξη της επιμονής του απέναντι στην ασθένεια το γεγονός ότι κατάφερε να ευχηθεί «Καλό Πάσχα» σε χιλιάδες πιστούς στην Πλατεία του Αγίου Πέτρου μόλις λίγες ώρες προτού «επιστρέψει στον Οίκο του Πατέρα», όπως ανέφερε το Βατικανό. Κι όμως, παρά τη δύναμη της θέλησής του, το παποτικό έργο των 12 ετών του Φραγκίσκου υπήρξε τελικά τραγικό. Το «όργανο του Θεού» στη Ρώμη συχνά άφηνε τον εαυτό του να γίνει όργανο των παγκόσμιων ελίτ, και η πίστη όπως και η πολιτική υπέφεραν εξαιτίας αυτού.

Γεννήθηκε ως Χόρχε Μπεργκόλιο στο Μπουένος Άιρες το 1936, γιος Ιταλών μεταναστών που είχαν μεταβεί στην Αργεντινή για να ξεφύγουν από τη φασιστική δικτατορία του Μουσολίνι. Υπάρχει μια γλυκιά ιστορική ειρωνεία στο γεγονός ότι ο γιος τους επέστρεψε αργότερα στην Ιταλία για να αναλάβει το ιερότερο αξίωμα του Καθολικισμού: εξελέγη Πάπας το 2013, μετά την παραίτηση του Βενέδικτου ΙΣΤ΄.

Προσπάθησε να φέρει στο Βατικανό τις αρετές που είχε αγκαλιάσει ως Επίσκοπος του Μπουένος Άιρες: την αγάπη για τους φτωχούς και τους περιθωριοποιημένους. Όμως σε όλη του τη ζωή τον στοίχειωναν οι κατηγορίες ότι είχε υποστηρίξει τη στρατιωτική δικτατορία που κυβερνούσε την Αργεντινή από το 1976 έως το 1983. Εκείνη την εποχή ήταν επικεφαλής του Ιησουιτικού Τάγματος της Αργεντινής, και το τάγμα είχε υποστηρίξει τη χούντα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ NEWSFIRE.GR

The global economic order is shifting, and capital is voting with its feet. Last week, we witnessed a wave of capital flight from US financial markets triggered by the Trump administration’s aggressive escalation of tariffs. Equity and bond markets sold off as investors digested the implications of a renewed protectionist agenda—and even the subsequent 90-day postponement of non-China tariffs has done little to reverse the damage. The mere announcement of such sweeping trade measures has already caused irreparable harm to market sentiment, and a broader reassessment is now underway: Is the U.S. still a safe and strategic place to invest?

The answer, increasingly, appears to be no.

Trump’s second-term economic policy has doubled down on a worldview that sees trade as a zero-sum game and tariffs as a blunt-force tool for asserting leverage. But in reality, these measures are functioning as a tax on US consumers and producers alike. The newly announced tariffs—broad-based and punitive—have begun to raise input costs, cloud corporate earnings visibility, and feed inflationary pressures. Combined with the Federal Reserve’s already tight policy stance, the U.S. is veering dangerously close to a stagflationary environment: sluggish growth paired with persistent inflation. That’s the worst possible mix for investors, and markets have responded accordingly.

This shift is not just about economics—it’s about credibility. For decades, the United States sat atop the global value chain, exporting services, intellectual property, and high-end manufacturing while importing inexpensive goods that kept consumer prices in check. It was a system that rewarded American innovation and enterprise while anchoring the US dollar as the world’s reserve currency. But that system relied on openness, rules, and predictability. What we are witnessing now is the unraveling of that compact.

Even before this latest tariff shock, US markets had been underperforming their international peers. Investors have been gradually adjusting to a new reality where America, once the global standard-bearer for open markets and stable governance, increasingly operates with an inward-looking, erratic economic posture. “Trump’s America” has come to symbolize uncertainty, coercion, and institutional strain. And investors are recalibrating accordingly.

The euro has emerged as the biggest beneficiary of this reassessment in currency markets. Last week, it posted the strongest gains among major currencies and the third largest on record —not because of a eurozone resurgence, but because it now stands as the only credible alternative to the US dollar in reserve portfolios. The options for global central banks and sovereign funds are narrowing: continue relying on a dollar system driven by impulsive trade policy and punitive tariffs, or diversify into a monetary bloc that, while imperfect, still prioritizes rules-based frameworks and policy coordination.

The deeper implication of these shifts is this: the United States may no longer be able to collect the “exorbitant privilege” of excess investment returns. For decades, investors were willing to accept lower yields on US Treasuries and higher valuations on US equities because they viewed the United States as uniquely safe, liquid, and strategically dominant. But those assumptions are now being questioned. If investors must price in persistent policy volatility, trade friction, and weakening institutional credibility, they will demand a higher risk premium to hold US assets.

That’s a dangerous place to be for a country that relies on global capital to fund deficits, support its currency, and anchor its geopolitical influence. A diminished appetite for US assets could mean higher borrowing costs, sustained dollar weakness, and a reversal of the postwar order in which the United States set the rules and others followed.

It’s important to understand what’s at stake. The erosion of investor confidence is not just about this quarter’s earnings or next month’s inflation print. It’s about the foundational narrative of American reliability. Confidence, once lost, is hard to regain.

The administration may claim it is defending American industry. In reality, it undermines the conditions that allowed American industry—and American markets—to dominate for so long. If this trajectory continues, the damage won’t be cyclical. It will be structural. And the rest of the world, as last week’s capital flows suggest, is already preparing for what comes next.

ΠΗΓΗ: Geopolitical Monitor

Γράφει ο Ανδρέας Τσιφτσιάν, Οικονομολόγος

Τι όμορφη που είναι η γλώσσα μας.

Και τι όμορφο να την ακούς σε όλες τις αρχαίες εκδοχές της.

Παιδευτική γλώσσα, γυμνάζει το μυαλό.

Πού ακούς αρχαία ελληνικά σήμερα;

Ούτε στην Επίδαυρο. Πέρυσι το καλοκαίρι μάλιστα, στην «Ορέστεια» του Αισχύλου, ακούσαμε και αραβικό μοιρολόι στα τείχη, από την Κασσάνδρα. Η ειρωνεία, για όλους όσοι την πολεμούν και την ειρωνεύονται, είναι ότι για να ακούσεις σωστά ελληνικά, σήμερα, πρέπει να πας στην εκκλησία.

Με αξίωσε ο Θεός, και μάλλον για πρώτη φορά στη ζωή μου και δεν διασκορπίστηκα με τους περισσότερους μετά το «Χριστός Ανέστη…». Επέστρεψα.

Και δεν το μετάνιωσα. Πολύ ωφελήθηκα.

Το πήρα αμανάτι, διότι άκουσα κάποια στιγμή ένα κήρυγμα του Σιατίστης Παύλου που ανέφερε το «Αναστήτω ο Θεός και διεσκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού…». Κι άμα δεις, πράγματι, ίσα με το που το είπε μια φορά το «Χριστός Ανέστη…» ο παπάς, άδειασε η πλατεία με μιας. Σφαίρα έφυγαν. Αρμένικο ινάτι είν’ αυτό, είπα, έτσι είσαι; Ε, λοιπόν, φέτος εχθροφανής δε θα γίνω.

Στην εκκλησία προσπαθώ να καταλάβω τι λέει ο παπάς και οι ψάλτες.

Δεν τα καταλαβαίνω όλα, το παραδέχομαι, αλλά τα «σημειώνω» και μετά έρχομαι σπίτι και την ψάχνω, να δω τι σημαίνουν τούτες οι λέξεις. Παρότι είναι οι ίδιες με αυτές που χρησιμοποιούμε, πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό. Τυχεροί οι φιλόλογοι εδώ. Οι οικονομολόγοι παίζουμε σε άλλο γήπεδο.

Λέει για παράδειγμα, «ποῦ σου, θάνατε, τό κέντρον; Πού σου, Ἅδη, τό νίκος;»

Τί να εννοεί τώρα ο ποιητής. Κι όμως είναι τόσο απλό. «Πού είναι θάνατε το κεντρί σου; Πού είναι Άδη η νίκη σου;»

Ευκολάκι, έτσι;

Σήμερα λοιπόν στην εκκλησία άκουσα μια φράση που μου έκανε εντύπωση και θέλω να τη μοιραστώ μαζί σας, ειδικά με εσάς που διασκορπιστήκατε κι εύχομαι να θελήσετε κι εσείς, να επιστρέψετε, σε κάποια Ανάσταση, και πάλι στην εκκλησία. Εμένα μου πήρε μισόν αιώνα.

Η μαγειρίτσα νόστιμη μεν, νοστιμότερον όλων ο λόγος, για τον Λόγο δε… ούτε λόγος.

Φώναζε νικητήρια και δυνατά ο παπάς με υψωμένη τη γροθιά κι επαναλαμβάναμε και φωνάζαμε κι εμείς μετά από αυτόν, όλοι μαζί, ο ενωμένος Λαός, σαν ασκέρι που πήραμε το κάστρο και, σε κάποια στιγμή λέει,

«Ἀνέστη Χριστός, καί ζωή πολιτεύεται».

Μου μαστίγωσε το μυαλό. Σκεφτόμουν από δω, το έφερνα από κει, άκρη δεν μπορούσα να βγάλω. Είχα ξεχάσει και τη μαγειρίτσα στον δρόμο για το σπίτι. Η πολιτική είναι το δικό μου μικρόβιο της ανησυχίας, χτύπησε νεύρο και μ’ έπιασε αδιάβαστο.

Θα πει τελικά, ότι Αναστήθηκε ο Χριστός και η ζωή βασιλεύει.

Ευκολάκι κι αυτό, έτσι; Έχουμε μάθει να φοβόμαστε την ίδια μας τη γλώσσα. Λες και τα αρχαία δεν είναι η ίδια γλώσσα (σε οποιαδήποτε εκδοχή, κλασσική αττική, κοινή ελληνιστική κοκ) . Κι αν ποτέ κάποιος δεν ξέρει, κάτι που ξέρετε εσείς, μην τον αποπάρετε και μην τον διορθώσετε με έπαρση ενώπιον άλλων. Χαίρομαι όταν με διορθώνουν κατ’ ιδίαν, καλοπροαίρετα και δε με εξετάζουν με αυστηρότητα. Πέτρες υπάρχουν μπόλικες για όλους τους αναμάρτητους.

Και πήρε από το ένα χέρι τον Αδάμ κι από το άλλο την Εύα και τους επέστρεψε και πάλι στη χώρα τους, στη χαμένη τους Πατρίδα. Διήγαγαν νίκη οι έκπτωτοι με τον εκτοπισμό των πρωτοπλάστων, αλλά το σχέδιο του Θεού τους συνέτριψε. Συνέθλιψε την προδοσία του αντιδίκου.

Ανέλαβε ο Θεός την ευθύνη για τον άνθρωπο και τον έφερε πίσω.

Για εμάς τους ιδεαλιστές που πιστεύουμε στην οντολογία πίσω από κάθε πραγματολογία, που πιστεύουμε στον κόσμο των ιδεών και της νόησης πίσω από κάθε υλική υπόσταση και στην αδιάσπαστη ενότητα (δηλαδή στην αλληλουχία ή αλλιώς, στην αμοιβαία συνοχή) αισθητού και νοητού ή κοσμικού και υπερκόσμιου, η Ανάσταση είναι δώρο ελπίδας.

Το ‘χετε ξανακούσει όλοι, ποιος δεν έχει πάει άλλωστε σε κηδεία;

«…καὶ τὴν ποθεινὴν πατρίδα παράσχου µοι, Παραδείσου πάλιν ποιῶν πολίτην µε».

Όμορφο πράγμα η Πατρίδα.

Όμορφο πράγμα η γλώσσα μας.

Όμορφο πράγμα η νίκη.

Με τη σκέψη μας στα αδέρφια μας που εκτελούνται και φονεύονται στη Συρία, στη Νιγηρία, στο Αρτσάχ, στο Σουδάν και στους Έλληνες που ήταν μακριά μας, στα ξένα, με τη νοσταλγία της ποθεινής Πατρίδας,

XΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ