​Το άρθρο της Tehran Times με τίτλο «Ο μύθος της κατάρρευσης του Ιράν: Πώς τα δυτικά μέσα παρερμηνεύουν την στρατηγική αποφασιστικότητα της Τεχεράνης στις συνομιλίες του Ομάν» αμφισβητεί την αφήγηση των δυτικών μέσων ενημέρωσης ότι το Ιράν συμμετέχει στις έμμεσες πυρηνικές συνομιλίες με τις ΗΠΑ λόγω οικονομικής απελπισίας. Αντίθετα, υποστηρίζει ότι η Τεχεράνη προσέρχεται στις διαπραγματεύσεις με στρατηγική αυτοπεποίθηση, διατηρώντας τον έλεγχο των όρων και περιορίζοντας τις συνομιλίες αποκλειστικά στο πυρηνικό της πρόγραμμα.​

Το άρθρο υποστηρίζει ότι ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες, και όχι το Ιράν, που επιδίωξαν την επανέναρξη των συνομιλιών, με τον Πρόεδρο Τραμπ να στέλνει επιστολή στον Ανώτατο Ηγέτη Αγιατολάχ Χαμενεΐ μέσω διπλωματικών διαύλων των ΗΑΕ. Η απάντηση του Ιράν ήταν μετρημένη, επιμένοντας σε έμμεσες συνομιλίες μέσω του Ομάν και απορρίπτοντας οποιαδήποτε συζήτηση πέραν του πυρηνικού ζητήματος.​

Αντιμετωπίζοντας τις οικονομικές προκλήσεις, το άρθρο επισημαίνει ότι το Ιράν έχει ενισχύσει την «οικονομία της αντίστασης», επιτυγχάνοντας σημαντική αυτάρκεια σε τομείς όπως η φαρμακευτική παραγωγή και η αμυντική τεχνολογία, παρά τις κυρώσεις. Η Τεχεράνη παρουσιάζεται ως ανθεκτική και καινοτόμος, μετατρέποντας τις πιέσεις σε ευκαιρίες για εσωτερική ανάπτυξη.​

Συνολικά, το άρθρο απορρίπτει την ιδέα ότι το Ιράν προσέρχεται στις συνομιλίες από θέση αδυναμίας, τονίζοντας ότι η στρατηγική του είναι προϊόν μακροχρόνιας εμπειρίας και αποφασιστικότητας, και όχι αποτέλεσμα εξωτερικών πιέσεων.

Διαβάστε το άρθρο:

Τις τελευταίες ημέρες του Απριλίου, καθώς το Ομάν ετοιμαζόταν να φιλοξενήσει τον τρίτο γύρο έμμεσων συνομιλιών για τα πυρηνικά μεταξύ του Ιράν και των Ηνωμένων Πολιτειών, η Washington Post δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «Η ιρανική ελίτ υποστηρίζει τις πυρηνικές συνομιλίες ως οικονομικοί φόβοι αυξάνει», το οποίο επιμένει ανειλικρινά ότι η Τεχεράνη μπήκε στις πυρηνικές συνομιλίες «επειδή αντιμετωπίζει την προοπτική οικονομικού συμβιβασμού».

Συγγραφέας του άρθρου είναι η Susannah George και ο Nilo Tabrizy, οι οποίοι ανακυκλώνουν ένα κουραστικό αφήγημα. ότι το Ιράν που έχει «σακατευτεί από κυρώσεις» και τρέμει κάτω από την οικονομική πίεση και αναγκάζεται να διαπραγματευτεί με την Ουάσιγκτον από απελπισία.

Αλλά ξεφλουδίστε τα στρώματα αυτού του τροπαίου των δυτικών μέσων ενημέρωσης και θα δείτε πώς το άρθρο περιστρέφει ένα νήμα απόγνωσης, στηριζόμενο σε σκιώδεις «αναλυτές» και ένα επιμελημένο κομμάτι ιρανικών μέσων ενημέρωσης, για να καταρρεύσει σαν ένα σπίτι από τραπουλόχαρτα.

Μακριά από έναν αδύναμο παρακλητή, το Ιράν προσέγγισε αυτές τις συνομιλίες με τη διάθεση ενός γκραν μάστερ-και ήταν οι ΗΠΑ, όχι το Ιράν, που υποχώρησαν από την αποτυχημένη εκστρατεία «μέγιστης πίεσης» να επιδιώξουν διάλογο, με τις συνθήκες του Ιράν.

Η λανθασμένη υπόθεση: Ποιος ανοιγόκλεισε πρώτος;

Ο κεντρικός ισχυρισμός της The Post – ότι η ελίτ του Ιράν παραπλανάται σε συνομιλίες – καταρρέει υπό τον έλεγχο. Μακριά από το να εκλιπαρούν για ανακούφιση, ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες που ξεκίνησαν τον διάλογο.

Τον Μάρτιο, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ έστειλε επιστολή στον Ηγέτη της Ισλαμικής Επανάστασης, Αγιατολάχ Σεγιέντ Αλί Χαμενεΐ, μέσω του διπλωμάτη των Εμιράτων Ανουάρ Γκαργκάς, επιδιώκοντας την αποκλιμάκωση της έντασης.

Η αντίδραση της Τεχεράνης ήταν χαρακτηριστικά μετρημένη – αντί να υποκύψει σε αυτό το άνοιγμα, συμμετείχε σε έμμεσες συνομιλίες με τη μεσολάβηση του Ομάν, οι οποίες περιορίστηκαν αυστηρά σε πυρηνικά ζητήματα.

«Επιτρέψτε μου να είμαι σαφής: σε καμία περίπτωση δεν θα διαπραγματευτούμε για οποιοδήποτε άλλο θέμα εκτός από το πυρηνικό πρόγραμμα», δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών Abbas Araghchi μετά την ολοκλήρωση του τρίτου γύρου των συνομιλιών το Σάββατο, υπογραμμίζοντας μια κόκκινη γραμμή χαραγμένη στο διπλωματικό DNA του Ιράν.

Αυτή δεν είναι συμπεριφορά μιας απελπισμένης πολιτείας. Είναι ο υπολογισμένος ελιγμός ενός έθνους που έχει ξεπεράσει τέσσερις δεκαετίες κυρώσεων και υβριδικού πολέμου.

Ο Αγιατολάχ Χαμενεΐ έχει επανειλημμένα απορρίψει τις διαπραγματεύσεις με «κράτη νταής» που επιδιώκουν «να κυριαρχήσουν και να επιβάλουν τις δικές τους προσδοκίες».

Ο σκεπτικισμός του έχει τις ρίζες του στην ιστορία: οι ΗΠΑ εξέδωσαν άμεσες και έμμεσες απειλές κατά του Ιράν σχετικά με «όλες τις επιλογές» που έχει στο τραπέζι. Στη συνέχεια έγινε μέρος των διαπραγματεύσεων που παρήγαγαν το Κοινό Συνολικό Σχέδιο Δράσης του 2015 (JCPOA).

Αργότερα, η Ουάσιγκτον εγκατέλειψε μονομερώς το σύμφωνο παρά τη δέσμευση του Ιράν στην εφαρμογή του, όπως επιβεβαιώθηκε από διεθνείς οργανισμούς. Τέλος, υπό την εκστρατεία «μέγιστης πίεσης» του Τραμπ το 2018, επέβαλε εκ νέου συντριπτικές κυρώσεις, προκαλώντας «περιττό πόνο» στους απλούς Ιρανούς.

Για άλλη μια φορά αναποδογύρισε στη δεύτερη θητεία του, ο Τραμπ έστρεψε το επίκεντρο της επιστολής του προς την ιρανική ηγεσία αποκλειστικά στο πυρηνικό ζήτημα, υιοθετώντας σύμφωνα με πληροφορίες έναν τόνο σεβασμού.

Αυτό σημάδεψε μια έντονη αντίθεση με την προηγούμενη οδηγία του για τη «μέγιστη πίεση», η οποία αγνόησε τις κόκκινες γραμμές του Ιράν και στόχευε πολλές περιοχές, συμπεριλαμβανομένων των αμυντικών του δυνατοτήτων.

Ενώ το Ιράν απέρριψε την προσέγγιση της «μέγιστης πίεσης» της Ουάσιγκτον, η υπολογισμένη απάντηση της Τεχεράνης στην επιστολή του Τραμπ άνοιξε τελικά το δρόμο για τις τρέχουσες έμμεσες συνομιλίες για τα πυρηνικά με τη μεσολάβηση του Ομάν.

Η προθυμία της Τεχεράνης να εμπλακεί αντικατοπτρίζει μια αλλαγή στη στάση των ΗΠΑ και όχι την ιρανική αδυναμία. Έπειτα από μήνες «μέγιστης πίεσης» και ρητορικής «βομβαρδίστε το Ιράν», η προτροπή της Ουάσιγκτον σηματοδοτεί την αποτυχία της προηγούμενης πολιτικής της.

Το Ιράν, εν τω μεταξύ, επέλεξε να διαπραγματευτεί ως κίνηση τακτικής διατηρώντας το πάνω χέρι – ένα πλεονέκτημα εμφανές σε τρεις βασικούς τομείς: τον αυστηρό περιορισμό των συνομιλιών στο πυρηνικό ζήτημα, την επιλογή του τόπου διεξαγωγής και την έμμεση φύση των διαπραγματεύσεων.

Σκλήρυνση υπό οικονομική πίεση

Η απεικόνιση της οικονομίας του Ιράν ως τραπουλόχαρτου από την Post αγνοεί μια κρίσιμη πραγματικότητα: οι κυρώσεις δεν έχουν σπάσει την Τεχεράνη – την έχουν σκληρύνει.

Ενώ ο πληθωρισμός και οι συναλλαγματικές διακυμάνσεις αποτελούν πραγματικές προκλήσεις, η αντιστασιακή οικονομία του Ιράν έχει ωθήσει την καινοτομία σε τομείς από την τεχνολογία των drone έως τα φαρμακευτικά προϊόντα.

Η εγχώρια παραγωγή καλύπτει πλέον το 85% των ιατρικών αναγκών και οι νεοσύστατες εταιρείες τεχνολογίας ανθίζουν παρά τους οικονομικούς αποκλεισμούς.

Η Τεχεράνη έχει μετατρέψει τις αντιξοότητες σε καινοτομία: αμυντικά προϊόντα που ανταγωνίζονται τα παγκόσμια πρότυπα, έναν φαρμακευτικό τομέα που αψηφά την απομόνωση και ένα πυρηνικό πρόγραμμα που ταπεινώνει τους εχθρούς της.

Σε διεθνές επίπεδο, το Ιράν αγκυροβολεί μέσα σε μια ανερχόμενη πολυπολική τάξη. Το εμπόριο με την Κίνα έφτασε τα 18 δισεκατομμύρια δολάρια το 2023, ενώ η ένταξη στον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO) και στους BRICS ανοίγει εναλλακτικούς οικονομικούς διαδρόμους.

«Οι υποθέσεις του έθνους δεν πρέπει να εξαρτώνται από συνομιλίες», υποστήριξε πρόσφατα ο Ηγέτης της Ισλαμικής Επανάστασης, δίνοντας έμφαση στα συνεχιζόμενα εθνικά έργα σε υποδομές, ενέργεια και άμυνα.

Ηγετική συνέχεια: Ο μύθος του διχασμού

Ο ισχυρισμός της Post για μια «αναδυόμενη συναίνεση» μεταξύ των ιρανικών «ελίτ» παρερμηνεύει τη δομή εξουσίας της Τεχεράνης.

Οι στρατηγικές αποφάσεις στο Ιράν προέρχονται από τον Ηγέτη της Ισλαμικής Επανάστασης, το Ανώτατο Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας (SNSC) και άλλους θεσμούς, όχι μόνο την προεδρία ή τις «ελίτ».

Σε μια ομιλία του το 2021, ο Αγιατολάχ Χαμενεΐ εξήγησε τη διαδικασία λήψης αποφάσεων της χώρας: «Η εξωτερική πολιτική δεν καθορίζεται από το Υπουργείο Εξωτερικών, αλλά διαμορφώνεται από ανώτερα όργανα και ανώτερους αξιωματούχους της χώρας».

Τόνισε ότι ενώ το Υπουργείο Εξωτερικών συμμετέχει στη διαδικασία, δεν είναι ο τελικός λήπτης των αποφάσεων.

Αντίθετα, χαρακτήρισε το υπουργείο ως εκτελεστή των αποφάσεων εξωτερικής πολιτικής, οι οποίες λαμβάνονται σε φόρουμ όπως το SNSC, όπου είναι παρόντες όλοι οι βασικοί αξιωματούχοι.

Τα τυφλά σημεία των συγγραφέων: Η τεχνογνωσία έχει σημασία

Η ανάλυση της Post πάσχει από ένα άλλο κρίσιμο ελάττωμα: οι συντάκτες της και οι «ειδικοί» που αναφέρουν δεν διαθέτουν γνήσια τεχνογνωσία για το Ιράν.

Ο Nilo Tabrizy, ένας βιντεοδημοσιογράφος που ειδικεύεται στην «οπτική εγκληματολογία», δεν έχει κανένα υπόβαθρο στην ιρανική γεωπολιτική.

Ένας «αναλυτής» όπως ο Γκρέγκορι Μπρου του Ομίλου Eurasia του Ίαν Μπρέμερ, μιας εταιρείας συμβούλων με δεσμούς με δυτικά εταιρικά συμφέροντα, ανακυκλώνει μπαγιάτικες αφηγήσεις διχόνοιας των ελίτ.

Οι πηγές τους -ανώνυμοι αναλυτές και επιλεγμένα αποσπάσματα από τα ιρανικά μέσα ενημέρωσης- αποτυγχάνουν να παρέχουν ουσιαστική εικόνα.

Παρουσιάζουν έναν «ειδικό», την Κούσα Σεφάτ, επίκουρη καθηγήτρια κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Τεχεράνης, ως «κοντά στη συντηρητική ηγεσία του Ιράν», χωρίς να προσφέρει στοιχεία για τον ισχυρισμό.

Ενώ ο Σεφάτ μπορεί να προσφέρει χρήσιμη ανάλυση για την κοινωνιολογία, σαφώς δεν γνωρίζει τι συμβαίνει «παρασκηνιακά» μεταξύ του ηγέτη του Ιράν και του προέδρου, όπως τον ανέφερε η Post.

Επιπλέον, πλαισιώνοντας τον πραγματισμό του Ιράν ως αδυναμία, η Post απαλλάσσει την Ουάσιγκτον από το ρόλο της στην αποσταθεροποίηση της Δυτικής Ασίας.

Ένα masterclass στην επιλεκτική αμνησία, το άρθρο παραβλέπει την ανθεκτικότητα του Ιράν: όχι μόνο άντεξε την υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ εισβολή του Σαντάμ Χουσεΐν και άντεξε τον υβριδικό πόλεμο από το ισραηλινό καθεστώς, αλλά και μετέτρεψε τις κυρώσεις σε καταλύτη για την τεχνολογική αυτονομία.

Επιπλέον, παραλείπει να αναφέρει βασικές στρατηγικές συμμαχίες, συμπεριλαμβανομένου του 25ετούς συμφώνου συνεργασίας Κίνας-Ιράν του 2021 και του 20ετούς στρατηγικού συμφώνου Ιράν-Ρωσίας.

Αυτό δεν είναι δημοσιογραφία – είναι αφηγηματικός πόλεμος. Η απεικόνιση ενός απελπισμένου Ιράν από τους Τζορτζ και Ταμπρίζυ απηχεί την ξεθωριασμένη μονοπολική νοοτροπία του παρελθόντος. Η Δύση, προσκολλημένη σε ξεπερασμένα τροπάρια, κινδυνεύει να χάσει την ευρύτερη εικόνα.

Η Τεχεράνη δεσμεύει τον κόσμο όχι από ένα σημείο αδυναμίας, αλλά με δύναμη που κερδίζεται με κόπο. Ενώ οι ΗΠΑ μπορεί να συνέταξαν την επιστολή, το Ιράν κρατά σταθερά το στυλό που γράφει το μέλλον του.

Για να κατανοήσουν πραγματικά την Τεχεράνη, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης πρέπει να παραμερίσουν τα ξεπερασμένα οριενταλιστικά κλισέ και να εκτιμήσουν το Ιράν για αυτό που πραγματικά είναι – ένα έθνος που ορίζεται από διαρκή δύναμη και καινοτομία, βαθιά ριζωμένο σε έναν από τους παλαιότερους πολιτισμούς του κόσμου.

Κωνσταντίνος Γρίβας: Έχουμε σοβαρούς λόγους να υπογράψουμε συμμαχία με την Αρμενία, στα πρότυπα των σχέσεων με την Τουρκία, η οποία είναι αντιτουρκική λόγω της στήριξης στο Πακιστάν. Είδαμε τί έγινε με την τρομοκρατική επίθεση στο Κασμίρ.

Η κυβέρνηση Μόντι δεν πρόκειται να το αφήσει έτσι την κατάσταση, η οποία αναμένεται να χειροτερέψει. Το Πακιστάν είναι η βάση της μίνι αυτοκρατορίας που προσπαθεία να χτίσει η Τουρκία. Υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρών για μικρά κράτη όπως η Ελλάδα να αναπτύξει πλέγμα ευρασιατικών συμμαχιών.

Κατεχόμαστε όμως από τρομοκρακτικό ραγιαδισμό και φοβικά σύνδρομα. Η Ελλάδα μετά τον Β’ΠΠ αρνήθηκε να υπερασπίσει θεμελιώδη κομμάτια της εθνικής της υπόστασης. Είναι μεγάλη παθογένεια της Ελλάδας ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

Το 1974 είχαμε παρανοϊκή αδράνεια στην υπεράσπιση της Κύπρου. Και μετά άρνηση να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας στο Αιγαίο, στο οποίο η Τουρκία αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία στα νησιά, για τα οποία υποστηρίζει, ότι δεν δικαιούνται υφαλοκρηπίδα.

Στα Ίμια είχαμε τακτικό πλεονέκτημα ισχύος που ήταν πραγματικά τρομακτικό. Δεν θα κάναμε πόλεμο, αλλά θα τους βάζαμε στη λογική διαπραγμάτευσης ή υποχωρείτε ή πάμε σε πόλεμο και σας διαλύουμε. Έτσι φτάσαμε στη σημερινή εποχή που έχουμε όλα αυτά που μας δυσκολεύουνε σήμερα. Υπάρχει καθολική ηττοπάθεια και δουλοφροσύνη.

Είναι κολοσσιαίο λάθος να λέμε, ότι είμαστε ηττημένοι και το ακούω και από αυτούς που υποστηρίζουν ότι είναι πατριώτες ή εθνικιστές.

Παρέμβαση του καθηγητή Γεωπολιτικής και Σύγχρονων Στρατιωτικών Τεχνολογιών Κωνσταντίνου Γρίβα στην εκπομπή “Ο Εξαρχείων” στα “Παραπολιτικά FM”:

Γράφει ο Γιάννος Χαραλαμπίδης, Σημερινή

Στις 3 Μαΐου φθάνει για παράνομη επίσκεψη στα κατεχόμενα, με μαστίγιο και… μαντήλα, ο Τούρκος Πρόεδρος, Ταγίπ Ερντογάν, για να εγκαινιάσει τα νέα κτήρια του ψευδοκράτους, τη λεγόμενη Βουλή και το Προεδρικό Μέγαρο. Κουβαλά μαζί του τις κατηγορίες της αντιπολίτευσης, όπως δημοσίως ελέχθησαν εντός της Μεγάλης Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης από τον ηγέτη των Κεμαλιστών, Οζκιούρ Οζέλ. Σύμφωνα με τον ισχυρισμό του Οζέλ, ο Ερντογάν και το κόμμα του, το AKP, «πουλούν την Κύπρο», λόγω της αποτυχίας τους να αποτρέψουν την απόφαση τουρκογενών κρατών (Καζακστάν, Ουζμπεκιστάν, Κιργιστάν και Τουρκμενιστάν) να συνάψουν διπλωματικές σχέσεις με την Κυπριακή Δημοκρατία. Η πληροφορία δεν διαψεύσθηκε, αλλά αναπαράχθηκε. Και αν κάτι τέτοιο δεν συμβεί, ο Ερντογάν θα μείνει εκ νέου εκτεθειμένος.

Το Συμβούλιο των… «γερόντων»

Εξ αφορμής τούτου αποφασίστηκε, σύμφωνα με δημοσιεύματα στον τουρκικό Τύπο, όπως πραγματοποιηθεί προ της άφιξης του Ταγίπ Ερντογάν στο νησί, δηλαδή μεταξύ 1ης και 2ας Μαΐου, σύσκεψη στα κατεχόμενα του «Συμβουλίου των Πρεσβυτέρων των Τουρκογενών Κρατών» ή των «σοφών» όπως αποκαλούνται. Το εν λόγω Συμβούλιο έχει συμβουλευτικό χαρακτήρα και στόχο την ενότητα και συνοχή μέσω των παραδόσεων και του πολιτισμού. Αντικείμενο συζήτησης θα είναι η απόφαση των τουρκογενών κρατών. Επί τούτου υπάρχει αίτημα του κατοχικού ηγέτη, Ερσίν Τατάρ, ο οποίος ζητά όπως αρχίσουν οι διαδικασίες για την ανταλλαγή διπλωματικών σχέσεων με το ψευδοκράτος και την έκδοση κοινής δήλωσης περί της στήριξης της τουρκικής πολιτικής στο Κυπριακό, δηλαδή αυτής των δύο κρατών.

Ερχιουρμάν και η άλλη όψη της διχοτόμησης

Δεν είναι μόνο στην Τουρκία που πυροδοτήθηκαν αντιδράσεις, αλλά και στα κατεχόμενα. Η αντιπολίτευση – τόσο μέσω του Μεχμέτ Αλί Ταλάτ όσο και μέσω του Τουφάν Ερχιουρμάν – κατηγορεί τον Τατάρ για αποτυχημένη πολιτική. Ο μεν Ταλάτ τονίζει ότι η πολιτική Τατάρ έχει «μηδενίσει το ψευδοκράτος διεθνώς», σε αντίθεση με τη δική του πολιτική και του κόμματός του, που στηρίζεται σε μια χαλαρή ομοσπονδία, η οποία εντάσσει, όπως είναι πάγια θέση του από το 2003, το ψευδοκράτος εκεί όπου του αξίζει στο διεθνές σύστημα. Ο δε Ερχιουρμάν, που θα είναι ανθυποψήφιος του Τατάρ στις λεγόμενες «προεδρικές εκλογές» του προσεχούς Οκτωβρίου, κατηγόρησε τον κατοχικό ηγέτη ότι δεν έπραξε αρκετά για να εξηγήσει τι είναι τα ψηφίσματα 541 και 550 του Σ. Ασφαλείας, με αποτέλεσμα να συμβεί ό,τι συνέβη και στη Σύνοδο των Τουρκογενών Κρατών με την ΕΕ στις αρχές Απριλίου, όπου, κατά την εκδοχή της τουρκικής κυβέρνησης, ασκήθηκαν πιέσεις οικονομικές και επενδυτικές προκειμένου να αποφασιστεί η σύναψη διπλωματικών σχέσεων μεταξύ αυτών και της Κυπριακής Δημοκρατίας. Είναι δε πρόδηλον – και αυτό προκύπτει από προηγούμενες τοποθετήσεις του – ότι ο Ερχιουρμάν υποστηρίζει την ομοσπονδία ως συγκάλυψη της διχοτόμησης και της αναγνώρισης του ψευδοκράτους ως ισότιμου τουρκοκυπριακού συνιστώντος κράτους, αφού είναι, εκτός των άλλων, υπέρμαχος των «δύο λαών», παραπέμποντας μέσω των χωριστών δημοψηφισμάτων στο δικαίωμα χωριστής αυτοδιάθεσης και στην ουσία παρθενογένεσης. Με άλλα λόγια, φέρνει τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Άρα, ακόμη και αν κερδίσει τις «εκλογές» στα κατεχόμενα, η πολιτική του θα είναι, απ’ όσα υποστηρίζει σήμερα, εξίσου διχοτομική. Βεβαίως υπάρχει περί της λύσης των δύο κρατών απόφαση της Μεγάλης Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης. Ερώτημα: Θα αλλάξει η απόφαση για την επιστροφή στην ομοσπονδία συνομοσπονδιακού χαρακτήρα, που ήταν η προηγούμενη τουρκική θέση, δηλαδή αυτή που ίσχυε προ του Κραν Μοντανά, ή θα ευθυγραμμιστεί ο Ερχιουρμάν με την υφιστάμενη νέα διχοτομική θέση;

Θετικό βήμα και διχοτόμηση

Αυτή η διχοτομική πολιτική του Ερχιουρμάν θα βοηθήσει ή θα δυσκολέψει τον Πρόεδρο στις προσπάθειες διευθέτησης του Κυπριακού; Γιατί τίθεται το ερώτημα αυτό; Διότι τώρα μπορεί να κρύβεται, κυρίως εσωτερικά, πίσω από την άκαμπτη στάση του Τατάρ. Τι θα πράξει εάν ο Ερχιουρμάν προσεγγίσει τις θέσεις του σε απόσταση αναπνοής χωρίς όμως να εγκαταλείπει τις πάγιες τουρκικές θέσεις, τις οποίες θα εκφράζει με διαφορετική πολιτική γλώσσα; Επί τούτου είναι που εγείρεται το εξής ζήτημα: Κατά πόσον το θετικό βήμα για τη σύναψη διπλωματικών σχέσεων των τουρκογενών κρατών με την Κυπριακή Δημοκρατία θα οδηγήσει μέσω της λύσης στην αποκατάσταση της παραβιασθείσας εννόμου τάξεως από την Τουρκία, όπως αυτή προέκυψε το 1974, ή εάν θα επέλθει η νομιμοποίησή της είτε μέσω της ομοσπονδίας των δύο ισότιμων συνιστώντων κρατών με πολιτική ισότητα είτε μέσω της νέας τουρκικής θέσης, που στηρίζεται στην προηγούμενη. Αυτήν δηλαδή της διχοτόμησης στη βάση των δύο κρατών με ισότιμη κυριαρχία. Ποια είναι η αντίφαση που υπάρχει; Ενώ από τη μια η κυπριακή Κυβέρνηση λογικά πανηγυρίζει για τη σύναψη διπλωματικών σχέσεων μεταξύ του ενιαίου κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας και τουρκογενών κρατών, την ίδια στιγμή δηλώνει έτοιμη για συνομιλίες, προκειμένου ν’ αναγνωριστεί το ψευδοκράτος ως ισότιμο συνιστών κράτος με πολιτική ισότητα, που σημαίνει την κατάργηση των ψηφισμάτων 541 και 550 του Σ. Ασφαλείας, τα οποία τι προνοούν; Ότι το ψευδοκράτος δεν μπορεί ν’ αναγνωριστεί ως προϊόν βίας και χρήσης των όπλων, αφού καταστρατηγεί το άρθρο 2, παράγραφος 4 του Χάρτη των Ην. Εθνών. Ερώτημα: Το τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος είναι ή όχι το σημερινό ψευδοκράτος, που προέκυψε από τη βία και τη χρήση των όπλων; Διχοτομεί και διαλύει ή όχι, το ενιαίο κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας; Άρα, για να έχουν οι προσπάθειες αυτές πραγματικά θετικό αποτέλεσμα για την Κύπρο, ο τελικός στόχος δεν θα πρέπει να είναι μια από τις παραλλαγές των δύο τουρκικών διχοτομικών αξιώσεων, αλλά η αποκατάσταση της παραβιασθείσας εννόμου τάξεως της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία. Και αυτό προκύπτει από το ψήφισμα 360 του Σ. Ασφαλείας και από το Πρωτόκολλο 10, που αφορά στην ένταξη ολόκληρης της Κύπρου στην ΕΕ, με αναστολή του Κεκτημένου στο βόρειο τμήμα λόγω κατοχής. Ο στρατηγικός, λοιπόν, στόχος δεν θα πρέπει να είναι η νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής, δηλαδή του γεωγραφικού, διοικητικού και γεωγραφικού διαχωρισμού της Κύπρου, μέσω μιας ομοσπονδίας δύο ισότιμων συνιστώντων κρατών με πολιτική ισότητα ή των δύο κρατών με ισότιμη κυριαρχία, αλλά η επανενσωμάτωση των Τουρκοκυπρίων στην Κυπριακή Δημοκρατία κάτω από τους νόμους της ΕΕ, και όχι η διάλυσή της. Ως εκ τούτου, τέτοια θετική ενέργεια, όπως αυτή με τις τουρκογενείς χώρες, δεν θα προσφέρει την ουσιαστική θεραπευτική αγωγή εάν δεν είναι ενταγμένη στην πρακτική λύση του ενιαίου κράτους, αλλά μορφίνη στον τελικό ακρωτηριασμό της Κύπρου.

Οι σκοποί του Ερντογάν

Υπό αυτές τις συνθήκες θα φθάσει στην Κύπρο το ερχόμενο Σάββατο ο Ερντογάν -στα κατεχόμενα- έχοντας κατά νουν τα εξής: 1. Τη δημιουργία επικοινωνιακών συνθηκών στήριξης του ψευδοκράτους μέσω των συμβόλων και των κτηρίων, καθώς και της δικής του παρουσίας, ενισχύοντας έτσι τη χωριστή κρατική συνείδηση των Τουρκοκυπρίων και των εποίκων. Αυτό σημαίνει στήριξη της πολιτικής των δύο κρατών με τη συμμετοχή και της αντιπολίτευσης, αφού θα συμμετάσχει και αυτή στις φιέστες. Προς αυτήν την κατεύθυνση κινείται και ο θαλάσσιος χωροταξικός χάρτης, που ετοιμάζεται για το ψευδοκράτος από την Άγκυρα.

1. Τη στήριξη της τουρκικής πολιτικής στις προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού, εφόσον βρίσκεται εν εξελίξει η διαδικασία για ΜΟΕ μεταξύ των δύο ηγετών του νησιού. Ακόμη και αν ήθελε, ο Ερντογάν δεν μπορεί να είναι ελαστικότερος στην πολιτική του, διότι οι Κεμαλιστές τον κατηγορούν ήδη ότι πουλά την Κύπρο, την οποία αυτοί, όπως τονίζουν, κατέκτησαν με τον Ετζεβίτ.
2. Τη «διασκέδαση» των κακών εξελίξεων με τις τουρκογενείς χώρες, αφού η σύσκεψη του «Συμβουλίου των Πρεσβυτέρων» θα χρησιμοποιηθεί ως μήνυμα «σεβασμού» κατ’ ελάχιστον του ψευδοκράτους και παραπέρα ενεργειών για την αναβάθμισή του, όπως ο κ. Τατάρ την εννοεί. Αφενός με τη στήριξη του κατοχικού καθεστώτος και αφετέρου των κινήσεων για εμπορικές και άλλες συναλλαγές ή ακόμη και για μορφή διπλωματικών σχέσεων, αφού το ψευδοκράτος έχει ήδη καθεστώς παρατηρητή στον Οργανισμό Τουρκογενών Κρατών, των οποίων η επόμενη Σύνοδος είναι προγραμματισμένη για τον Νοέμβριο, μετά δηλαδή από τις λεγόμενες «προεδρικές εκλογές» στα κατεχόμενα.
3. Την επιβολή της θρησκευτικής παιδείας στα σχολεία με κορυφή του παγόβουνου τη μαντήλα, που προκαλεί αντιδράσεις στα κατεχόμενα, αφού είναι πρόδηλον πως οδηγεί στην ισλαμοποίηση. Απόδειξη τούτου αποτελεί και η συνεχής αύξηση των μουσουλμανικών ιερατείων. Ο Ερντογάν σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν υπάρχει απειθαρχία, χρησιμοποιεί εξαγορές ή… μαστίγιο. Με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει.

Οι φωνές των Τουρκοκυπρίων

Ακόμη και αν υπάρξουν φωνές αντίδρασης από τους Τουρκοκυπρίους, που υπάρχουν, δεν θα είναι δυνατό να βρουν απήχηση στην Τουρκία, χωρίς την οποία δεν μπορούν να σταθούν ως παράνομη οντότητα. Συμβαίνει αυτό, διότι η τουρκική αντιπολίτευση είναι πιο σκληρή από τον Ερντογάν στο Κυπριακό. Και κάτι τέτοιο δεν είναι πρόσκαιρο παιχνίδι μικροπολιτικής για αντιπολιτευτικούς σκοπούς. Εφαρμοζόταν ανέκαθεν. Το δε λάθος είναι ότι και οι ημέτεροι επέτρεψαν, μέσω της ομοσπονδίας και δη των δύο ισότιμων συνιστώντων κρατών με πολιτική ισότητα, να τροφοδοτούν τη χωριστή κρατική συνείδηση αντί να προετοιμάζουν το έδαφος για την επανενσωμάτωση των Τουρκοκυπρίων στην Κυπριακή Δημοκρατία με τη στήριξη της ΕΕ…