Γράφει ο Κρεσέντζιο Σαντζίλιο

Ω πώς οι καιροί που ζούμε σήμερα στη Γερμανία μοιάζουν με τα έτη ’20-’30 πάλι στη Γερμανία,

– η ιστορία επαναλαμβάνεται, είναι αλήθεια, τη πρώτη φορά ως τραγωδία, τη δεύτερη ως φάρσα, κατά ,πώς μας είπε ο Μαρξ -,

τα χρόνια λοιπόν μετά τη Βαϊμάρη και την, πρώτη φορά, απόπειρα δημοκρατίας σε μια Γερμανία που ολοταχώς βάδιζε προς τον μεγάλο επανεξοπλισμο που θα οδηγούσε στο ολοκαύτωμα του Β’ παγκόσμιου πολέμου.

Τότε η έκρηξη εξοπλισμού στη Γερμανία είχε επιτηδείως δρομολογηθεί για να «αμυνθεί» δήθεν η Γερμανία στις προερχόμενες απειλές, εξ ανατολών,, αλλά όχι λιγότερο και εξ Αλβιώνας.

90 χρόνια μετά, σήμερα, η ίδια «δικαιολογία» της Γερμανίας με τον υπερ-επανεξοπλισμό της για να αμυνθεί δήθεν από τους μελλοντικά (σε 3, 5, 10 χρόνια!) επιτιθέμενους Ρώσους αλλά και για να αναλάβει επιτηδείως και εγκαρδίως την υποχρέωση να «προστατέψει», πάλι(!) πάντα από τους κακούς Ρώσους, τις καλές αδύναμες καημένες δυτικές χώρες και τον πολιτισμό τους, αυτεπαγγέλτως αντικαθιστώντας τους Αμερικανούς στη περίπτωση που αποχωρήσουν από τις βάσεις τους στην Ευρώπη, αλλά και χωρίς να αποχωρήσουν

Και ακόμη διαγράφεται ο κίνδυνος ενός νέου ολοκαυτώματος το οποίο αυτή τη φορά θα είναι γεωμετρικά μεγαλύτερο και καταστροφικότερο: αυτό μας διδάσκει η ιστορία κάθε φορά που η Γερμανία «επανεξοπλίζεται».

Αλλά ποτέ τα αλαζονικά αρρωστημένα μυαλά των Γερμανών δεν διδάχθηκαν από την Ιστορία ότι η χώρα τους κάθε φορά έφαγε τα μούτρα της για το «μεγαλείο» στο οποίο αποσκοπούσε. ‘Όσο για τη Ρωσία, κάτι ξέρουν οι πρόγονοι της σημερινής. Bundeswehr, κληρονόμος της Wehrmacht.

Τελείως ανεπίδεκτοι μάθησης οι Γερμανοί, τα παθήματά τους δεν τους έγιναν ποτέ μαθήματα. Και γονιδιακή είναι η στάση τους προς ό, τι είναι καταστροφή, γονιδιακή έλξη καταστροφής και αυτοκαταστροφής τους, διότι ασφαλώς η δράση τους υπήρξε πάντα αιτία αλλεπάλληλων καταστροφών όπου εκδηλώθηκε, αλλά επίσης και τελικής αυτοκαταστροφής.

Εξίσου βέβαια αρνητικό στοιχείο στη τευτονική φυλή των Γερμανών είναι, δυστυχώς, και η σχεδόν νομοτελειακή «αναγέννηση από τις στάχτες» τους με τη βοήθεια (πώς το κατορθώνουν!) των πρώην εχθρών ους, ως ανασύσταση και αναζωπύρωση του αδυσώπητου ρεβανσιστικού πνεύματός που τους δέρνει για άλλες επόμενες καταστρεπτικές επιδιώξεις υπεροχής μέσα στην ακλόνητη, ανά τους αιώνες, πεποίθηση ανωτερότητας που τους «ζαλίζει» τη σκέψη.

Τώρα η ανεπιβεβαίωτη άποψη των Γερμανών ότι οι Ρώσοι θα «καθίσουν» να τους πολεμήσουν ποιος ξέρει για πόσο χρόνο για ένα αλληλομακελειό με συμβατικά όπλα και δε θα τους εξαφανίσουν με μερικά πυρηνικά μέσα σε μερικές ώρες, είναι κάτι που φαίνεται ελαφρά τη καρδία αποκλείουν, κακώς βέβαια, γιατί δεν τους έρχεται στο μυαλό, πάλι κακώς, πώς μια μεγάλη πυρηνική δύναμη εάν κινδυνεύει μπορεί να αντιδράσει με «άλλα» .όπλα μπροστά σε άφρονες αλαζόνες σαν τους Γερμανούς.

Καμίας χώρας στο κόσμο ο εθνικός ύμνος δεν εκφράζει, πιστεύουμε, τη σαφή βούληση επιβολής επί των άλλων χωρών όπως διαπιστώνουμε στιν γερμανικό Deutschland über alles, über alles in der Welt, μια προοπτική που μέσω του ύμνου τους παραμένει πάντα ζωντανή και μετά από τις ήττες, για νέες εθνικές κατακτητικές «περιπέτειες» σε βάρος άλλων εθνών.

Η εντύπωση είναι πως αν υπάρχει μια χώρα με τεράστια απωθημένα που κάποια στιγμή πρέπει να «εκτονωθούν», αυτή είναι η Γερμανία. Και σίγουρα στην ιστορία της αρκετές φορές προσπάθησε να επιβληθεί σε όσους άλλους της φαινόταν εμπόδιο στα σχέδια της και σίγουρα κάθε φορά τεράστια πρέπει να έχει υπάρξει η απογοήτευση για την μη επίτευξη των επιδιώξεων και την ήττα της, μια συλλογική απογοήτευση ψυχολογικά άπεπτη για τη χρεωκοπία των στρατιωτικο-δογματικών προτάσεων και απαιτήσεων που «ονειρεύτηκε» να πραγματοποιήσει.

Και κάθε φορά, και κάθε ήττα να συσσωρεύει ατελείωτα απωθημένα εναντίον των νικητών της, απωθημένα που πυρπολούν και την φυλετική αυταρέσκεια της, διευρύνουν επικίνδυνα τις φυλετικές διαφορές με τους «άλλους» υποδεέστερους που είναι επιπλέον και οι νικητές!

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως οι Γερμανοί πρέπει να νιώθουν – όχι μόνο οι κυβερνώντες, αλλά και οι πολίτες – μεγάλα απωθημένα εκδίκησης εναντίον των Ρώσων διότι από τους Ρώσους, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, έχουν υποστεί τα βαρύτερα δεινά.. Και πρέπει να νιώθουν ότι με τους Ρώσους έχουν έναν συνεχή ανοιχτό λογαριασμό και πως πρέπει κάποια στιγμή να τους νικήσουν, επιτέλους(!) για να ηρεμήσει ο πληγωμένος εθνικός εγωισμός τους.

Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Γερμανοί αναμφισβήτητα ηττήθηκαν και από τους Άγγλοαμερικανούς (όχι σίγουρα από τους Γάλλους, οι οποίοι απόλυτα οπορτουνιστικά παρεισέφρησαν στην «ομάδα» των νικητών! Το σύνηθες στιλ των Γάλλων).

Ωστόσο υπέστησαν την πιο αιματηρή ήττα από τους Ρώσους (οι οποίο και γι’ αυτό εξάλλου «πλήρωσαν» το πιο βαρύ, βαρύτατο τίμημα: καμία χώρα δεν είχε περίπου 25 εκατομμύρια νεκρούς στρατιώτες και πολίτες όπως η Ρωσία!) και σίγουρα ο μεγαλύτερος αριθμός Γερμανών νεκρών στρατιωτικών οφείλεται στην άμυνα/επίθεση των Ρώσων, ασφαλώς όχι των Δυτικών.

Γι’ αυτό και ένα μίσος προς του Ρώσους σίγουρα υφέρπει στις συνειδήσεις διαχρονικά όλων των Γερμανών, αν και το καμουφλάρουν αρκετά καλά.

Περίπου το ίδιο μίσος οι Γερμανοί πρέπει να νιώθουν και για τους Έλληνες που δεν πτοήθηκαν από τη ναζιστική υπεροπλία και τρομερά τους αντιστάθηκαν πλήττοντας τους με σημαντικές απώλειες και προπαντός ξεχαρβαλώνοντας το χρονικό διάγραμμα τους εισβολών και επιχειρήσεων τους, κάτι που πλήρωσαν αφάνταστα στη Ρωσία.

Οι Γερμανοί μάλλον δεν μπορούν ακόμη να «χωνέψουν» πώς μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα μπόρεσε να τους ανακόψει και να σκοτώσει τόσους πολλούς δικούς τους! Ακόμη το φυσούν και δεν κρυώνει!

Και είναι εκείνο το αβυσσαλέο μίσος με το οποίο οι Γερμανοί, στα τρία χρόνια άγριας κατοχής στην Ελλάδα, αντιμετώπισαν τους Έλληνες εξοντώνοντας τους κατοίκους εκατοντάδων αθώων χωριών με το πιο λυσσώδη μένος: φανερή εκδίκηση για τα δεινά που είχαν υποστεί από την ελληνική αντίσταση, μοναδική στο είδος της.

Και πρέπει να ήταν, στη σιωπηλή γωνιά της συνείδησής τους, το ίδιο μένος με το οποίο »χτύπησαν» την Ελλάδα μνημονιακά τα έτη 2010 υποχρεώνοντας της να «πληρώνει» ό, τι έχει και δεν έχει έως τα έτη 2060 και ξεγυμνώνοντας της από τις «περιουσίες» της!

Έτσι ήρθε τώρα η ώρα της δυναμικής και ανεξέλεγκτης «στρατιωτικής επανεμφάνισης» της Γερμανίας στην ευρωπαϊκή σκακιέρα, με ανάλογες προεκτάσεις στα διεθνή δρώμενα.

100 δις ευρώ ως πρώτη δόση επανεξοπλισμού θέτουν τη Γερμανία σε τροχιά δημιουργίας του μεγαλύτερου και ισχυρότερου στρατού στη Δυτική Ευρώπη, μια αναπαράσταση σε μικρογραφία, για την ώρα, του ναζιστικού στρατού πριν από 85 χρόνια.

Όλοι στην Ευρώπη, Αριστεροί και «συστημικοί» και όχι μόνο, καταγγέλλουν τους οπαδούς του πολιτικού κόμματος AfD της άκρας δεξιάς στη Γερμανία ότι βαδίζει, λένε, στα χνάρια του Χίτλερ και εμφανίζουν χιτλερικούς συμβολισμούς με τους οποίους, λένε, θα εγκαταστήσουν πάλι τον Ναζισμό.

Και κανείς δεν λέει τίποτα για τον γερμανικό κρατικό μιλιταρισμό και την επίσημη κυβερνητική επιδίωξη αντιρωσικού και όχι μόνο ρεβανσισμού που εκδηλώνονται σήμερα κάτω από τα μάτια όλων μας, «υπό την αιγίδα» της κρατικής εξουσίας, ένας μιλιταρισμός-ρεβανσισμός που είναι ακριβώς το αντίγραφο, ήδη στη πράξη, του χιτλερικού μιλιταρισμού-ρεβανσισμού των ετών ’35-‘45.

Δηλαδή, αν καταλαβαίνουμε καλά, το πολιτικό κόμμα AfD είναι νέο-χιτλερικός κίνδυνος που απειλεί τους Ευρωπαίους και κοινοτικούς «δημοκράτες», ενώ δεν είναι νέο-χιτλερικός κίνδυνος ο εντονότατος μιλιταρισμός που τίθεται σε ενεργή πράξη από την γερμανική «δημοκρατική»| κυβέρνηση, τουτέστιν από τα «δημοκρατικά» δήθεν πολιτικά κόμματα που την απαρτίζουν: CSU(Χριστιανο-κοινωνική Ένωση), CDU(Χριστιανο-δημοκράτες), SPD(Σοσιαλδημοκράτες), τα οποία, όλα, λένε πως είναι «Δημοκράτες»!!

Και πάλι δηλαδή: είναι το πολιτικό κόμμα AfD που οργανώνει τον γερμανικό μιλιταρισμό με απτά γεγονότα ανασύστασης μιας τεράστιας πολεμικής μηχανής ή όλα αυτά τα οργανώνουν τα πολιτικά κόμματα CSU, CDU και SPFD που κυβερνούν και κάνουν ό, τι θέλουν χωρίς να ρωτήσουν κανέναν;!

H θλιβερή γελοιότητα στη διαπασών. Αλλά και η επικινδυνότητα των ανθρώπων αυτών!…

Μην εκλάβει όμως κανείς αυτούς τους σχολιασμούς ως υποστήριξη του ακροδεξιού κόμματος AfD. Πολύ απλά θέλουμε να συγκρίνουμε δύο εξελισσόμενες καταστάσεις με αναφορά σε συγκεκριμένα γεγονότα και σχέδια εκτέλεσης, σε δυνατότητες δράσης και οργανωτικές προοπτικές, στα πλαίσια μιας αναζήτηση της αλήθειας και μιας απόπειρας να διευκρινιστεί ό, τι εμφανίζεται ως γίγνεσθαι και είναι ασφαλώς ουσιώδες, δήθεν ή όχι εφικτό και θεωρητικά υλικά πραγματοποιήσιμο.

Αυτά λοιπόν για τη Γερμανία, η οποία έγινε πάλι η δαμόκλειος σπάθη που κρέμεται πάνω στην Ευρώπη με εφιαλτικές αναμονές.

Βέβαια, δεν είναι μόνο αυτό Όντως κανείς δεν αντιλήφθηκε ως τώρα και τί συμβαίνει στην Άπω Ανατολή, στη χώρα του ανατέλλοντος ήλιου;

Κανείς δεν αντιλήφθηκε τον και εκεί γιαπωνέζικο δραστικό επανεξοπλισμό και τον συγχρονισμό του με τις ανάλογες ενέργειες στη Γερμανία;

Επανάληψη της ιστορίας, που λένε.

Ή μήπως μας περιμένει στη γωνία ως μια άλλη τραγωδία και εμείς καθόμαστε, αφελείς και αδαείς, «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα» κατά πως λέει ο Ποιητής;