Ο Ισραηλινός δημοσιογράφος και πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής Εγιάλ Μπερκόβιτς άφησε να εννοηθεί ότι ένας πόλεμος με την Τουρκία θα αποτελέσει τον «τελικό» της σύρραξης που ξεκίνησε με τον πόλεμο στη Γάζα.

Ο Μπερκόβιτς, ο οποίος έχει αγωνιστεί στο παρελθόν με τις φανέλες της Μακάμπι Χάιφα, της Γουέστ Χαμ, της Σέλτικ και της Μάντσεστερ Σίτι, έχει εξελιχθεί τα τελευταία χρόνια σε μία από τις πιο προβεβλημένες και αμφιλεγόμενες τηλεοπτικές φωνές στο Ισραήλ.

Σε πρόσφατες δηλώσεις του, υποστήριξε πως οι γεωπολιτικές εξελίξεις και η αυξανόμενη ένταση μεταξύ Ιερουσαλήμ και Άγκυρας καθιστούν αναπόφευκτη μια στρατιωτική αναμέτρηση.

«Σήμερα το πρωί έλαβα ένα αστείο που έλεγε: Στους προημιτελικούς ήμασταν ισόπαλοι με τη Χαμάς και τους νικήσαμε στα πέναλτι. Στον ημιτελικό νικήσαμε το Ιράν. Και στον τελικό, μας περιμένει η Τουρκία» φέρεται να δήλωσε.

Η δήλωση του Ισραηλινού σχολιαστή έρχεται μετά από νέα επίθεση του Προέδρου της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, εναντίον του Ισραηλινού Πρωθυπουργού, τον οποίο χαρακτήρισε «τη μεγαλύτερη απειλή για την ασφάλεια της Μέσης Ανατολής».

Γράφει η Ιρένα Αργύρη, Iris Tv

Αυτή δεν είναι μια γεωπολιτική άποψη. Είναι ένας απλός ανθρώπινος συνειρμός.

Διαβάζουμε κάθε μέρα πλέον, όλη μέρα, με κάθε εξονυχιστική λεπτομέρεια τους στόχους, τις επιδιώξεις, τις μεθόδους των κρατών, των ηγετών, άλλων δυνάμεων που φαίνεται να ορίζουν το παρόν που γίνεται παρελθόν, όσων φ α ί ν ε τ α ι να ορίζουν την ιστορία.

Ποιες δυνάμεις, αλήθεια, ορίζουν την ιστορία; Οι λαοί ή οι ηγέτες τους; Τα οικονομικά συμφέροντα ή οι εθνικοί στόχοι; Οι αγορές ή οι πεποιθήσεις; Δεν είναι όλα αυτά αλληλοεπηρεαζόμενα;

Είναι δυνατόν κάποιος να εκλέγεται με ατζέντα τον περιορισμό της μετανάστευσης και να στηλιτεύεται επειδή μετεκλογικά το πράττει; Η δύναμή του είναι η επιλογή καθενός που τον ψήφισε. Δεν είναι δική του, του έχει ανατεθεί για αυτόν ακριβώς το σκοπό. Είναι δυνατόν να σιωπούμε, όταν υποσκάπτονται οι προσπάθειες αυτού του ίδιου κάποιου για ειρήνη από τους τους ηγέτες των προοδευτικών δημοκρατικών χωρών μας; Εμείς αν είχαμε την επιλογή, που την έχουμε, δεν θα επιλέγαμε το τέλος της βίας; Γιατί οι ηγέτες μας δεν υπηρετούν την επιλογή μας;

Θυμάμαι τους ιστορικούς να περιγράφουν το όραμα του Καποδίστρια για την Ελλάδα, απόρροια ίσως της Δελφικής Ιδέας. Ίσως πάλι να ήταν προσωπική γεωπολιτική επιδίωξη ενός φωτεινού νου για το καλό του Έθνους του: ένας τόπος ιερός, η Γη της Ειρήνης και του πολιτισμού, το μέρος όπου τα αντιμαχόμενα μέρη προσέρχονται για να λύσουν χωρίς βία τις διαφορές τους.

Θα είναι άραγε κάποτε αυτό εφικτό; Θα αποφασίσουν οι πραγματικοί κατέχοντες τη δύναμη, οι άνθρωποι, να βάλουν σε πρώτη προτεραιότητα το αυτονόητο: το συμφέρον τους; Θα ωριμάσουν άραγε οι όπου γης εθνικές ταυτότητες να ανέλθουν πάνω από τη βία, στην πραγματική υπερηφάνεια;

Πολλοί θα πουν ότι αυτό δεν είναι ρεαλισμός. Οι ίδιοι ίσως πιστεύουν ότι η αιματοχυσία για ηγεμονικά συμφέροντα είναι ρεαλισμός. Θα διαφωνήσω. Πιστεύω ότι το δεύτερο είναι απλώς πολύ ισχυρή επιρροή, πολύ περίτεχνη άσκηση πίεσης σε συγκεκριμένα «σημεία», παγιωμένος ανορθολογισμός και υποδαυλισμένος – εργαλειοποιημένος φανατισμός. Η λογική, η «α-λήθεια ελευθερώσει υμάς» (Ιω. η΄ 31-36). Κάποια στιγμή.

Ο κόσμος σήμερα δεν φαίνεται να είναι κοντά σε αυτή τη στιγμή. Ή μήπως, επειδή είναι πραγματικά κοντά σε αυτή τη στιγμή, εκείνοι που κινδυνεύουν να χάσουν τη δύναμη κάνουν ό,τι μπορούν για να απομυζήσουν φόβο και ανασφάλεια, ασκούν ακόμα περισσότερη πίεση στα «σημεία», ακόμα πιο περίτεχνο διαίρει και βασίλευε;

«Ο δε πόλεμος… βίαιος διδάσκαλος» λέει ο Θουκυδίδης, που μνημονεύουμε κάθε τόσο (συνήθως για το διάλογο των Μηλίων). Η βίαιη αυτή διδασκαλία ίσως φτάσει στο τέλος της όταν το αποφασίσει «Το εναντιούμενον τω δυναστεύοντι (το οποίο) δήμος ωνόμασται». Ο ίδιος σοφός άντρας το είπε και αυτό: αυτό που εναντιώνεται στο δυναστεύοντα λέγεται δήμος. Ποιος μεγαλύτερος δυνάστης από τον ίδιο το φόβο, το μυθικό αδελφό του Δείμου.

Τι «σύμπτωση» και αυτές οι ετυμολογικές ομοιότητες!