Ο Ντόναλντ Τραμπ άλλαξε αιφνιδίως την πολιτική του απέναντι στη Ρωσία με δύο τρόπους.

Πρώτον, απειλεί τη Μόσχα και τους εμπορικούς της εταίρους με νέες οικονομικές κυρώσεις. Αν ο Πούτιν δεν συμφωνήσει σε κατάπαυση του πυρός στον πόλεμο της Ουκρανίας εντός 50 ημερών, θα επιβληθούν δασμοί έως και 100%, κυρίως στο ρωσικό πετρέλαιο».

Ο Τραμπ στην πραγματικότητα, βάζει στο στόχαστρό του χώρες όπως η Κίνα και η Ινδία, οι οποίες συνεχίζουν να αγοράζουν πετρέλαιο και φυσικό αέριο από τη Ρωσία, γεμίζοντας έτσι το πολεμικό σεντούκι του Βλαντίμιρ Πούτιν.

Δεύτερον, ο Αμερικανός πρόεδρος συμφώνησε σε νέες παραδόσεις όπλων στην Ουκρανία που υπερβαίνουν αυτές που είχε υποσχεθεί ο προκάτοχός του, Τζο Μπάιντεν.

Στην κοινή συνέντευξη Τύπου με τον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ, Μαρκ Ρούτε στον Λευκό Οίκο, ο Τραμπ ήταν όμως σαφής: Οι ΗΠΑ θα στείλουν νέα οπλικά συστήματα την Ουκρανία, αλλά θα τα πληρώσουν οι Ευρωπαίοι.

Και φυσικά οι Γερμανοί πρώτοι, έσπευσαν να συμφωνήσουν: Ο σοσιαλδημοκράτης Γερμανός υπουργός Άμυνας Μπόρις Πιστόριους επιβεβαίωσε ότι η Γερμανία είναι έτοιμη να αγοράσει από τις ΗΠΑ δύο νέα συστήματα αεράμυνας Patriot, για να τα στείλει στην Ουκρανία: «Μιλάμε για ένα δισεκατομμύριο για ένα πλήρες σύστημα Patriot», δήλωσε ο Πιστόριους, αναφερόμενος στο  κόστος.

Ποιες ευρωπαϊκές χώρες θα πληρώσουν

Σύμφωνα με τον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ, εκτός από τη Γερμανία, ήδη η Νορβηγία, η Φινλανδία, η Σουηδία, η Δανία, η Μεγάλη Βρετανία και ο Καναδάς είναι επίσης έτοιμοι να αγοράσουν αμερικανικά όπλα για την Ουκρανία. «Πρόκειται για μια πραγματικά μεγάλη υπόθεση», δήλωσε ο Ρούτε, αναφερόμενος στην προθυμία του Τραμπ να προμηθεύσει όπλα αμερικανικής κατασκευής εάν άλλες χώρες του ΝΑΤΟ πληρώσουν γι’ αυτά.

«Ο Τραμπ, ο οποίος είναι επιχειρηματίας, εξυπηρετεί έτσι και τα συμφέροντα μεγάλων αμερικανικών αμυντικών κολοσσών και των χρηματοοικονομικών ομίλων της Wall Street», λένε Ευρωπαίοι διπλωμάτες.»Γι’ αυτό το λόγο οι αμερικανικοί Patriots για την Ουκρανία θα πληρώνονται από το ΝΑΤΟ και την Ευρώπη».

Ηδη, το 70-80%  των ευρωπαϊκών οπλικών συστημάτων αγοράζονται στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτός είναι ο σκοπός ολόκληρης της επιχείρησης. Όλα λοιπόν είναι ξεκάθαρα: η στρατηγική δεν είναι πλέον ευσεβής πόθος, αλλά ρεαλιστική και στοχεύει στον περαιτέρω πλουτισμό των κατασκευαστών όπλων και της αμερικανικής χρηματοδότησης.

Θα αυξηθεί η πίεση στον Πούτιν;

Το ερώτημα που θέτουν Ευρωπαίοι και Αμερικανοί στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες, είναι πάντως αν αυτή η κίνηση Τραμπ συνιστά «μια μόνιμη αλλαγή στην πολιτική των ΗΠΑ για τη Ρωσία και αν θα αυξήσει σημαντικά την πίεση στον Πούτιν».

Αμερικανοί στρατιωτικοί αναλυτές παραμένουν επιφυλακτικοί. «Έχουμε δει αρκετά τελεσίγραφα από τον Τραμπ στο παρελθόν», λέει η Τζένιφερ Κάβανο της δεξαμενής σκέψης Defense Priorities με έδρα την Ουάσινγκτον. «Δεν πιστεύω ότι αυτό το 50ήμερο τελεσίγραφο  Τραμπ στη Μόσχα για να επιτευχθεί συμφωνία με την Ουκρανία, θα αλλάξει τη στάση του Πούτιν με οποιονδήποτε τρόπο», δήλωσε ηΑμερικανίδα πολιτική επιστήμονας σε συνέντευξή της στο ARD .

Αλλωστε, οι κυρώσεις που απειλεί ο Τραμπ, θα μπορούσαν «να βλάψουν την οικονομία των ΗΠΑ περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον». Επιπλέον, ο Αμερικανός πρόεδρος φαίνεται να αλλάζει τη στάση του απέναντι στον Πούτιν και την κατάσταση στην Ουκρανία «σχεδόν κάθε εβδομάδα», προσθέτει η Κάβανο.

Όσον αφορά την ανακοινωθείσα παράδοση νέων όπλων στην Ουκρανία, η Αμερικανίδα αναλύτρια  λέει: «Ας ελπίσουμε ότι, αν αυτά τα συστήματα αεράμυνας «Patriot» φτάσουν γρήγορα στην Ουκρανία, θα μπορέσουν τουλάχιστον να προστατεύσουν πολιτικές εγκαταστάσεις και να σώσουν ζωές. Αλλά αυτά δεν είναι οπλικά συστήματα, που θα αλλάξουν αποφασιστικά την στρατιωτική ισορροπία δυνάμεων στην πρώτη γραμμή».

«Κάνει τον πόλεμο δικό του»

Ωστόσο, η Κάβανο αναγνωρίζει μια διαρκή αλλαγή από μία άποψη: Μέχρι τώρα, ο Τραμπ αναφερόταν πάντα στον πόλεμο κατά της Ουκρανίας ως «πόλεμο του Μπάιντεν» αναφερόμενος στον προκάτοχό του: «Ανακοινώνοντας έναν νέο τρόπο για να λάβει βοήθεια η Ουκρανία, κάνει επίσης αυτόν τον πόλεμο δικό του πόλεμο», υποστηρίζει η Κάβανο.

Το γεγονός αυτό καθιστά πολύ πιο δύσκολο για τον Τραμπ στο μέλλον, να ακολουθήσει εκείνες τις φωνές στην κυβέρνησή του που θέλουν να αποστασιοποιηθούν πλήρως από την Ουκρανία.

Σε κάθε περίπτωση, η ιδέα ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν να αποδεχτούν την ήττα και στη συνέχεια να εξετάσουν ένα συμβιβασμό με τη Ρωσία, είναι λανθασμένη. «Ενας συμβιβασμός με τη Ρωσία, η οποία κερδίζει τον πόλεμο, θα σήμαινε αποδοχή της ήττας. Η Μόσχα άλλωστε, επανειλημμένα έχει καταστήσει σαφές ότι η ειρήνη είναι δυνατή μόνο υπό τους όρους που έχει θέσει ο Πούτιν εξαρχής : να μην ενταχθεί η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ, να αποστρατιωτικοποιηθεί και να αναγνωριστούν διεθνώς ως ρωσικές, οι τέσσερις περιφέρειες στην ανατολική Ουκρανία, συν την Κριμαία. Και αυτό, αν ο πόλεμος τελειώσει σύντομα. Γιατί διαφορετικά, τα ουκρανικά κατεχόμενα από τη Ρωσία εδάφη, μπορεί κάλλιστα να γίνουν πολύ περισσότερα. «Αυτό θα σήμαινε όμως ήττα σε όλα τα μέτωπα», τονίζουν Αμερικανοί αναλυτές και προσθέτουν: «Ο  Τραμπ δεν σκοπεύει να μείνει στην ιστορία ως αυτός που ηττήθηκε με αυτόν τον τρόπο στην Ουκρανία»

Δεν θα πληρώσουν οι Αμερικανοί φορολογούμενοι

Ο Τραμπ πάντως καταφέρνει τελικά να μην πληρώσουν οι Αμερικανοί φορολογούμενοι για τον πόλεμο στην Ευρώπη. Και αυτό συνιστά νίκη του Αμερικανού προέδρου στο εσωτερικό μέτωπο, ενόψει και των ενδιάμεσων εκλογών για το Κογκρέσο τον Νοέμβριο του 2026.

Αλλά και η αμερικανική βιομηχανία όπλων θα πρέπει να είναι ευχαριστημένη με τις νέες παραγγελίες από τις ευρωπαϊκές χώρες. Οι ΗΠΑ παραδίδουν άμεσα, αλλά τα αποθέματά τους, τα αναπληρώνουν με νέα όπλα και πυρομαχικά. Και οι Ευρωπαίοι πληρώνουν το μάρμαρο…

ΠΗΓΗ: Ναυτεμπορική

Ο  πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Ντόναλντ Τραμπ, δήλωσε πως θεωρεί βέβαιο ότι η Βρετανία θα στήριζε στρατιωτικά τις ΗΠΑ σε περίπτωση πολέμου, αφήνοντας όμως αμφιβολίες για το αν θα συνέβαινε το ίδιο με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτή η εκτίμηση, όπως είπε, επηρέασε και την απόφασή του να μην προχωρήσει σε εμπορική συμφωνία με την Ε.Ε.

Μιλώντας στο BBC, ο Τραμπ εξέφρασε τις επιφυλάξεις του και απέναντι στο ΝΑΤΟ, παρά τη συμφωνία των κρατών-μελών να αυξήσουν τις αμυντικές τους δαπάνες.

«Ένα από τα βασικά προβλήματα με το ΝΑΤΟ είναι το εξής: εμείς έχουμε δεσμευτεί να πολεμήσουμε για αυτούς, αλλά θα έκαναν εκείνοι το ίδιο για μας σε περίπτωση πολέμου;» διερωτήθηκε ο Τραμπ.

«Πιστεύω πως το Ηνωμένο Βασίλειο θα στεκόταν στο πλευρό μας. Δεν είμαι σίγουρος ότι ισχύει το ίδιο και για πολλές άλλες χώρες», πρόσθεσε χαρακτηριστικά.

Αυτός, όπως υποστήριξε, ήταν και ένας από τους λόγους που έδωσε στη Βρετανία εξαιρέσεις από το πρόγραμμά του περί δασμών. Σε αντίθεση, είχε απειλήσει με την επιβολή δασμών ύψους 30% στα ευρωπαϊκά προϊόντα.

«Γι’ αυτό έκανα συμφωνία με το Ηνωμένο Βασίλειο. Με την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν προχώρησα σε συμφωνία, πέρα από κάποιες επιμέρους ρυθμίσεις», δήλωσε.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το Άρθρο 5 του ΝΑΤΟ –η ρήτρα συλλογικής άμυνας που ορίζει ότι επίθεση σε ένα μέλος θεωρείται επίθεση σε όλα– έχει ενεργοποιηθεί μόλις μία φορά στην ιστορία της Συμμαχίας: μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, υπέρ των ΗΠΑ. Βρετανικά στρατεύματα συμμετείχαν τότε στις στρατιωτικές επιχειρήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών σε Αφγανιστάν και Ιράκ.

Πηγή: Sigmalive

Σε μια περίοδο κατά την οποία οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες επικεντρώνονται στην Ουκρανία, η Αθήνα βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα μέτωπο που έχει αγνοηθεί επικίνδυνα: τη νότια πύλη της Ευρώπης, τη Λιβύη.

Η ελληνική κυβέρνηση, ακολουθώντας τη δυτική γραμμή πλήρους αποστασιοποίησης από τη Ρωσία, φαίνεται πως έχει υποτιμήσει το κόστος αυτής της επιλογής. Το τίμημα; Μια νέα κρίση στα σύνορα, αυτή τη φορά στην Κρήτη, η οποία κινδυνεύει να μετατραπεί σε γεωπολιτικό και δημογραφικό ανάχωμα.

Σύμφωνα με πηγές που επικαλείται το Politico, περισσότερα από 4 εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται σε τροχιά μετακίνησης από τη βόρεια Αφρική προς την Ευρώπη, με την Κρήτη να έχει καταστεί πρωταρχικός στόχος. Ο ρόλος της Ρωσίας είναι καταλυτικός: διατηρώντας στενούς δεσμούς με τον ισχυρό άνδρα της ανατολικής Λιβύης, στρατηγό Χαφτάρ, το Κρεμλίνο επεκτείνει την επιρροή του στη Μεσόγειο, σε μια κίνηση που φέρει ανατριχιαστικές αναλογίες με τακτικές υβριδικού πολέμου.

Την ίδια στιγμή, η Τουρκία εμφανίζεται ξανά στο προσκήνιο, εργαλειοποιώντας τις μεταναστευτικές ροές και επιχειρώντας παράλληλα να χαράξει θαλάσσιες ζώνες δικαιοδοσίας μαζί με τη Λιβύη, ακριβώς νότια της Κρήτης — μια εξέλιξη που η Αθήνα καταγγέλλει ως ευθεία παραβίαση του διεθνούς δικαίου.

Τι πήρε ο Χαφτάρ από Πούτιν και τι… πληρώνει η Ελλάδα

Διπλωματική απομόνωση και στρατιωτική ανασφάλεια

Η ελληνική κυβέρνηση σήμανε συναγερμό: περιπολίες πολεμικών πλοίων νότια της Κρήτης, νέα περιοριστικά μέτρα για αιτήσεις ασύλου και προσπάθειες συντονισμού με την ΕΕ. Όμως, όπως επιβεβαιώνει το φιάσκο της πρόσφατης επίσκεψης ευρωπαίων αξιωματούχων στη Βεγγάζη — οι οποίοι απελάθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες — η Ευρώπη εμφανίζεται απροετοίμαστη να αντιμετωπίσει το βάθος της ρωσικής διείσδυσης στη Λιβύη.

Η αποτυχία των διπλωματικών προσπαθειών φανερώνει όχι μόνο τον κατακερματισμό των ευρωπαϊκών συμφερόντων αλλά και την αδυναμία της Αθήνας να επιβάλει μια συνεκτική στρατηγική στην περιοχή. Το λιβυκό μέτωπο είχε εγκαταλειφθεί για χρόνια από την ελληνική διπλωματία, και τώρα επιστρέφει εκδικητικά.

Η Μόσχα χτίζει προγεφυρώματα στην Αφρική

Η παρουσία της Ρωσίας δεν περιορίζεται πλέον σε εμπορικές σχέσεις ή στρατιωτική βοήθεια. Σύμφωνα με ιταλικά μέσα, η Μόσχα επιδιώκει την εγκατάσταση ναυτικής βάσης στο λιμάνι του Τόμπρουκ και πυραυλικών συστημάτων στη νότια Λιβύη, σε περιοχές υπό τον έλεγχο του Χαφτάρ. Αν και δεν υπάρχουν ενδείξεις άμεσης απειλής για την Ευρώπη, η χρησιμοποίηση της Λιβύης ως βάση logistics και εκτόξευσης επιρροής είναι γεγονός.

Στρατηγικοί αναλυτές προειδοποιούν ότι η Ρωσία θα μπορούσε να επαναλάβει το μοντέλο «υβριδικού εκβιασμού» που χρησιμοποίησε μέσω Λευκορωσίας στα ανατολικά σύνορα της ΕΕ, σπρώχνοντας προσφυγικές ροές με στόχο την πολιτική αποσταθεροποίηση.

Ευρωπαϊκή αδιαφορία και μεσογειακή έκρηξη

Η Ιταλία και η Ελλάδα έχουν απευθύνει αλλεπάλληλες εκκλήσεις στους ευρωπαίους εταίρους και το ΝΑΤΟ, επισημαίνοντας ότι η Λιβύη είναι το πραγματικό αδύναμο σημείο της ευρωπαϊκής άμυνας. Όμως οι απαντήσεις είναι τουλάχιστον χλιαρές. Η τελευταία διακήρυξη του ΝΑΤΟ δεν περιλαμβάνει ούτε λέξη για την Αφρική.

Η Ουάσιγκτον είναι στραμμένη στον Ειρηνικό, ενώ το Παρίσι, ακόμη μουδιασμένο από τις αποτυχίες στο Μάλι και στον Νίγηρα, αποφεύγει να εμπλακεί βαθύτερα. Η Ιταλία παραμένει ο μόνος συνεπής σύμμαχος της Αθήνας, όμως η γεωστρατηγική μοναξιά είναι πλέον ορατή.

Κρήτη, η νέα Λέσβος;

Μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2025, περίπου 9.000 μετανάστες αποβιβάστηκαν στην Κρήτη, αριθμός σχεδόν διπλάσιος από ολόκληρο το 2024. Το νησί βρίσκεται υπό πίεση, όχι μόνο υποδομών, αλλά και κοινωνικής συνοχής, καθώς η μεταναστευτική κρίση συμπίπτει με την τουριστική αιχμή.

Η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε να αναστείλει προσωρινά την εξέταση νέων αιτήσεων ασύλου, επικαλούμενη κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Ωστόσο, ακόμη και εντός του κυβερνητικού στρατοπέδου εκφράζονται φόβοι ότι η σκλήρυνση της στάσης θα οδηγήσει περισσότερους ανθρώπους να ριχτούν στη θάλασσα, σε αναζήτηση διάσωσης.

Η επόμενη μέρα προμηνύεται δύσκολη. Η Κρήτη αναδεικνύεται σε κόμβο μιας σύνθετης γεωπολιτικής κρίσης, στην οποία συγκλίνουν ρωσική επιρροή, τουρκικές βλέψεις, ευρωπαϊκή απραξία και ένα ανεξέλεγκτο μεταναστευτικό ρεύμα. Η Ελλάδα πληρώνει το τίμημα μιας στρατηγικής που αγνόησε τα νότια σύνορα της Ευρώπης. Και το νησί του Μίνωα καλείται τώρα να σταθεί μόνο του στη δίνη των γεωπολιτικών ανακατατάξεων.