Διάβασα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον το άρθρο του κ. Μανώλη Κοττάκη, αρχισυντάκτη της «ΕΣΤΙΑΣ» Αθηνών, 29.5.2025, «Η ύπουλη κυριαρχία: Δουλεία με ‘‘αξιοπρέπεια’’ – Το κλειδί για τον Ελληνισμό στα χρόνια που έρχονται είναι οι δυνατές ηγεσίες. Θεωρητικά σήμερα δεν υπάρχουν, γι’ αυτό και τις ψάχνουμε…».

Γράφει η Φανούλα Αργυρού, Σημερινή

Το έγραψε καθώς επισκέφθηκε την Κύπρο για να συμπαρουσιάσει το τελευταίο βιβλίο του κ. Κώστα Ν. Χατζηκωστή «Ξυπνάτε Έλληνες».

Λέω με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, επειδή ο κ. Κοττάκης είναι από τους λίγους, εξ Αθηνών, που αναγνωρίζουν την αλήθεια του κυπριακού μας δράματος, ότι δηλαδή είναι οι Βρετανοί που φταίνε γενικά για τη μοίρα της Κύπρου…

Έγραψε, μεταξύ άλλων, ο κ. Μ. Κοττάκης για το βιβλίο του Πέρι Άντερσον ότι σε 100 σελίδες τα λέει ξεκάθαρα, πώς φθάσαμε στο σήμερα. «Χάρη σε δικά μας λάθη, βεβαίως, αλλά, ας μην έχουμε αυταπάτες, κυρίως σε λάθη των άλλων: Ό,τι συμβαίνει στο νησί έχει σχεδιαστεί από άλλους, έχει εκτελεστεί από άλλους και παρακολουθείται μέχρι σήμερα από άλλους…». Η πρώτη ιδέα για την εισβολή και διχοτόμηση στους Τούρκους τη δεκαετία του ’50 ήταν βρετανική…

Παραθέτω ακριβώς τι κατέγραψε ο Άντερσον για τη μαύρη 17η Ιουλίου 1974. Όταν οι Αρχιεπίσκοπος Μακάριος και Μπουλέντ Ετζεβίτ, ο ένας μετά τον άλλο, «συνεννοήθηκαν» με τη βρετανική σοσιαλιστική ηγεσία με Πρωθυπουργό τον Χάρολντ Γουίλσον (Harold Wilson) και Υπ. Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας τον Τζέιμς Κάλαχαν (James Callaghan) για τα βήματά τους… Αντιγράφω από το τελευταίο μου βιβλίο «Διζωνική vs Δημοκρατία 1955-2019»:

«Perry Anderson: Η συνάντηση των Σοσιαλο-δημοκρατών που σφράγισε τη μοίρα της νήσου

»Ακόμα μια μαρτυρία για τις ευθύνες της Εργατικής βρετανικής κυβέρνησης Wilson/Callaghan από τον Βρετανό ιστορικό και πολιτικό αναλυτή, Professor Ιστορίας και Σοσιολογίας στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια και που τοποθετείται στη Νέα Αριστερά, Francis Rory Peregrine “Perry” Anderson. Σε ιστορική έρευνά του για την Κύπρο «Η διαίρεση της Κύπρου» (The Division of Cyprus by Perry Anderson), που επανακυκλοφόρησε στις 23 Δεκεμβρίου 2016, στις σελίδες 18 και 19 επιρρίπτει κατηγορηματικά τις ευθύνες για τις τουρκικές εισβολές το 1974 στη βρετανική κυβέρνηση. Για τη δύναμη που είχε η Βρετανία και μπορούσε με μεγάλη ευκολία να φράξει κάθε εισβολή στο νησί, τεκμηριώνουν και οι χάρτες που ήδη βρήκε η συγγραφέας και έχουν περιληφθεί (στο βιβλίο) αριθμώντας τα πλοία τής Αυτού Μεγαλειότητας σε κλοιό πέριξ της Κύπρου, αλλά όχι για να την σώσουν… Έγραψε επιγραμματικά o καθηγητής για την συνάντηση του Τούρκου πρωθυπουργού και της πολυπληθούς συνοδείας του στο 10 Downing Street στις 17 Ιουλίου 1974 και για τη σοσιαλο-δημοκρατική αλληλεγγύη:

»‘‘… Το πραξικόπημα αναμφίβολα ήταν παραβίαση της Συνθήκης Εγγυήσεως, και εντός 48 ωρών ο Τούρκος Πρωθυπουργός, Ecevit, βρέθηκε στην πόρτα της Downing Street, συνοδευόμενος από υπουργούς και στρατηγούς, απαιτώντας η Βρετανία μαζί με τη Τουρκία να δράσουν αμέσως να αντιστρέψουν τα πράγματα. Η συνάντηση που ακολούθησε, καθόρισε τη μοίρα της νήσου. Ήταν μια συνομιλία μεταξύ σοσιαλο-δημοκρατών: Wilson, Callaghan και Ecevit, συναδέλφων στη Σοσιαλιστική Διεθνή (Socialist International). Παρόλο που η Βρετανία όχι μόνο είχε έναν πυρήνα από καλώς εξοπλισμένο στράτευμα, αλλά και συντριπτική δύναμη αέρος στο νησί – μαχητικά βομβαρδιστικά ικανά να συντρίψουν δυνάμεις πολύ πιο δυνατές από εκείνες του Σαμψών και των οπαδών του – ο Wilson και ο Callaghan αρνήθηκαν να σηκώσουν ένα δάκτυλο. Την επομένη τα τουρκικά πλοία έφθασαν στη Κύπρο. Η Βρετανία είχε πολεμικά πλοία πλησίον των ακτών, και μπορούσε να σταματήσει μια μονομερή τουρκική εισβολή με εξίσου ευκολία. Και πάλι, το Λονδίνο δεν έκανε τίποτα. Το αποτέλεσμα ήταν η καταστροφή της Κύπρου μέχρι σήμερα… Μετά από λίγες εβδομάδες εκεχειρίας, η Τουρκία το έκανε ξεκάθαρο ότι δεν την ενδιέφερε ποσώς η συνθήκη την οποία σκοπίμως παραβίασε για να εισβάλει, αλλά ήθελε διχοτόμηση και οι στρατηγοί της εξαπέλυσαν μια γενική επίθεση με τεθωρακισμένα, αεροπλάνα, πυροβολικά και πλοία, στην ήδη νόμιμη κυβέρνηση της Κύπρου. Σε λιγότερο από 72 ώρες, η Τουρκία άρπαξε τα δύο πέμπτα της νήσου…’’».

Η σοσιαλιστική κυβέρνηση του Λονδίνου είχε ήδη πάρει την απόφαση να μην ενεργήσει βάσει της Συνθήκης από τον Δεκέμβριο του 1963, που ανανεώθηκε το 1972 και εκτελέστηκε το 1974, όταν συμφώνησαν με τον Ετζεβίτ για ανάγκη αλλαγής του στάτους κβο της ΚΔ… δεσμεύοντας και τον αφελέστατο Μακάριο, που τους ήταν ευγνώμων για τη μεταφορά του εκτός Κύπρου. Και που είχε την ακατανόητη ψευδαίσθηση ότι ο… Ετζεβίτ θα πήγαινε να τον αποκαταστήσει ως Πρόεδρο όλων των Κυπρίων! Γι’ αυτό και 48 ώρες μετά την εισβολή έτρεξε στον Χένρι Κίσινγκερ για βοήθεια…

Το 1/3 του κυπριακού εδάφους

Στις 21 Ιουλίου 1974, υψηλόβαθμος του βρετανικού Φόρεϊν Όφις ενημέρωσε την Υπ. Αρμοστεία της Αυστραλίας στο Λονδίνο ότι «μυστικά, η Βρετανία δεν θα είχε αντίρρηση οι Τούρκοι να καταλάμβαναν το 1/3 του νησιού»…

Οι Βρετανοί το είπαν πρώτοι… η συνεννόηση στις 17.7.1974 (βλέπε σειρά άρθρων της γράφουσας στη «Σημερινή», Ιούλιος-Αύγουστος 2023 «ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΒΡΕΤΑΝΙΚΑ ΚΑΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΑ ΕΓΓΡΑΦΑ -Σχέδια Τούρκων και Βρετανών…»).

Σε αυτά και άλλα σοβαρά, όπως την ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΗ συνάντηση Μακαρίου/Γουίλσον, 17 Ιουλίου 1974, στο 10 Downing Street με Ετζεβίτ, η Επιτροπή της Βουλής στο αναξιόπιστο «πόρισμά» της δεν αναφέρθηκε!.. Έγραψα γι’ αυτήν αναλυτικά στο προ-αναφερθέν βιβλίο μου και σε δεκάδες άρθρα μου αμέσως μετά την αποδέσμευση των εγγράφων για το 1974…

Τα έγγραφα τα είχαν στη Βουλή αλλά δεν χρησιμοποιήθηκαν… «Σοσιαλιστική αλληλεγγύη»; Ο Μαρίνος Σιζόπουλος (πρόεδρος της Επιτροπής το 2011) προσποιήθηκε διά τηλεοράσεως πως δεν γνωρίζει ότι ο Μακάριος είδε τους Βρετανούς στις 17.7.1974!!!

Για τη συνάντηση Μακαρίου/Γουίλσον δέστε επίσης βιβλίο Κ. Ν. Χατζηκωστή «7 Προεδρικά Πορτραίτα».

*Ερευνήτρια/Δημοσιογράφος

Το έγγραφο Αυστραλίας που φανέρωσε τη βρετανική πολιτική, η Τουρκία να πάρει το 1/3 του νησιού!

Πρακτικά συνάντησης Μακαρίου/Κάλαχαν, 17.7.1974, 5.45 μ.μ. Ο Μακάριος είπε στον Κάλαχαν ότι θα αναχωρήσει (για Νέα Υόρκη) 11 π.μ., 18 Ιουλίου 1974!

Πρακτικά συνάντησης Μακαρίου/Γουίλσον, 17.7.1974, 2.30 μ.μ.

Πρακτικά συνάντησης με γεύμα Ετζεβίτ/Γουίλσον (μετά τον Μακάριο) στο 10 Downing Street, με την πολυπληθή συνοδεία του, 17.7.1974.

Η 19η Μαϊου τιμάται από το 1994 ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας πλέον των 350.000 Ποντίων από τους Τούρκους. Η αποτρόπαια αυτή πράξη συνιστά διεθνές έγκλημα κατά της ανθρωπότητος και δημιουργεί εθνικό και ηθικό χρέος διεθνούς αναγνωρίσεώς του. Οι ελάχιστες χώρες και πολιτείες των ΗΠΑ που αναγνωρίζουν την γενοκτονία, μαρτυρούν την διαχρονική αναποτελεσματικότητα του ελληνικού κράτους. Το μείζον αυτό εθνικό θέμα επιβάλλει την επιγραμματική υπενθύμιση των ιστορικών γεγονότων.

Ο ελληνισμός κυριαρχούσε στα υψηλής γεωπολιτικής αξίας βόρεια παράλια της Μ. Ασίας τουλάχιστον από το 800 π.Χ. με αδιάκοπη παρουσία του. Κατά την Οθωμανική κυριαρχία σημαντικό μέρος των Ελλήνων εξισλαμίζεται και αποτελεί σήμερα την μεγάλη κοινότητα των κρυπτοχριστιανών. Στις αρχές του 20ου αιώνα οι Έλληνες χριστιανοί του Πόντου έφθαναν τις 700.000

Οι Νεότουρκοι (από το 1908) απεφάσισαν ότι το «εθνικό τουρκικό κράτος» όφειλε να εκδιώξει τους μη Μουσουλμάνους και να καταστρέψει την ιστορική και πολιτισμική συνέχεια των Ελλήνων στην Ανατολή. Η γενοκτονία σχεδιάσθηκε από το τουρκικό κράτος και υλοποιήθηκε από το 1913 έως το 1923. Στο διάστημα αυτό οργανώνονται πογκρόμ, σφαγές και «τάγματα εργασίας», με χιλιάδες άρρενες Έλληνες άνω των 15 ετών σε πορείες «θανάτου» με σκληρή εργασία δίχως τροφή, νερό και εφόδια. Τα «τάγματα εργασίας», οι συστηματικές πυρπολήσεις χωριών, οι εκτελέσεις, διωγμοί, καταστροφές, βιασμοί και απαγχονισμοί έως το 1917 ξεσήκωσαν αντάρτικο στον Πόντο, ως απεγνωσμένη αντίδραση και ύστατη προσπάθεια αυτοάμυνας.

Στις 19 Μαϊου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ καταφθάνει στην Σαμψούντα, συσπειρώνει τους Τούρκους ατάκτους και ισχυροποιείται τόσο από τους Μπολσεβίκους όσο και από τους πρώην συμμάχους μας του Α’ΠΠ. Από το τέλος του 1921 έως τον Μάϊο του 1922 υλοποιείται το δεύτερο μεγάλο κύμα σφαγών, λεηλασιών και καταστροφών στον Πόντο. Οι ξένοι γνώριζαν και σιωπούσαν. Ειδικότερα οι Γερμανοί ανέλαβαν και ρόλο συμβούλου της Τουρκίας. Οι εναπομείναντες Έλληνες χριστιανοί έρχονται στην Ελλάδα βάσει του Συμφώνου περί ανταλλαγής πληθυσμών από το 1923 και συνέβαλαν καθοριστικά στην ανόρθωση του ελληνικού κράτους, ενώ μετείχαν και μετέχουν στο σύνολο των εθνικών αγώνων.

Η εθνική μνήμη είναι σημαντική, αλλά ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητος απαιτεί την αναγνώρισή του τόσο από την σιωπηρή, μέχρι στιγμής, διεθνή κοινότητα όσο και από την Τουρκία. Το φετινό σχετικό μήνυμα του Πρωθυπουργού της χώρας, στο οποίο δεν κατονομάζεται η Τουρκία ως δράστης, αλλά και δεν διατυπώνεται σαφώς η εθνική σταθερή βούληση διεθνούς αναγνωρίσεως της γενοκτονίας, προκαλούν προβληματισμό αλλά και συγκριτική διάθεση με το προ πολλού αντίστοιχο επιτυχές εγχείρημα των Αρμενίων.

Η αλήθεια πρέπει να στηρίζεται σθεναρά άνευ εκπτώσεων, κυρίως όταν τα υφιστάμενα στοιχεία είναι επαρκή. Απομένει η πολιτική αποφασιστικότητα και εμμονή για την συστηματική ενημέρωση και πίεση της διεθνούς κοινότητος, ως ελάχιστος φόρος τιμής στις χιλιάδες ψυχές των νεκρών μας και ως ελάχιστη αντίδραση στην ιστορική λήθη. Όσοι ξεχνούν την Ιστορία τους την ξαναζούν. Ο Πόντος υπάρχει και ζει στις ενδυμασίες, την ελληνική ποντιακή διάλεκτο, τις ξεριζωμένες εικόνες αγίων, την λύρα και τον πυρρίχιο χορό. Η γενοκτονία δεν αφορά τους Ποντίους αλλά το Έθνος των Ελλήνων.

Η ειρήνη αποτελεί επιδιωκτέο αγαθό αλλά όχι με τίμημα την υπονόμευση των επιγενομένων Ελλήνων. Από τον Θουκυδίδη έως σήμερα τα «ήρεμα νερά» δεν διασφαλίζονται με αποσιώπηση και μονομερή αποφυγή προκλήσεων, αλλά με εθνική αποτρεπτική ισχύ, πολιτική αποδόμηση κάθε παρανόμου προκλήσεως και προετοιμασία (υλική και ηθική) των Ελλήνων, όπως προασπίσουν την κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδος και Κύπρου, ακόμη και με στρατιωτική σύγκρουση.

Το ΔΣ του ΕΛΙΣΜΕ

Νίκος Μιχαηλίδης: Η Ποντιακή Γενοκτονία: Η Αλήθεια Δεν Διαπραγματεύεται. Η ιστορική μνήμη δεν είναι υπόθεση σκοπιμοτήτων.

Ο Δρ. Νικόλαος Μιχαηλίδης (Princeton) επαναφέρει την αλήθεια για τη Γενοκτονία των Ποντίων στην ευρωπαϊκή ατζέντα.

Η Ιστορία δεν ξαναγράφεται για να εξυπηρετεί γεωπολιτικές ισορροπίες.