Ξεκίνησαν ακριβώς από εκεί που είχαν σταματήσει. Ο πρόεδρος της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, και ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ χαμογελούσαν πλατιά καθώς αντάλλασσαν χειραψία στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στη Χάγη, στις 24 Ιουνίου.

Ο κ. Ερντογάν έδειχνε εξίσου αισιόδοξος μετά τη συνάντησή τους, την πρώτη αφότου ο κ. Τραμπ επέστρεψε στον Λευκό Οίκο, αργότερα την ίδια μέρα. Ο Αμερικανός πρόεδρος, ανακοίνωσε, φαινόταν να ζεσταίνεται στην ιδέα της άρσης του μπλοκαρίσματος της πώλησης μαχητικών αεροσκαφών F-35 στην Τουρκία, μια πώληση που είχε «παγώσει» για χρόνια μετά την αγορά από τον κ. Ερντογάν του ρωσικού αντιαεροπορικού συστήματος S-400.

Χάρη στον κ. Τραμπ και τους συνεργάτες του, οι σχέσεις της Τουρκίας με την Αμερική, οι οποίες είχαν φτάσει σε ιστορικά χαμηλά τη δεκαετία που πέρασε, γνωρίζουν μια εντυπωσιακή ανανέωση. Οι προσπάθειες του Αμερικανού προέδρου να επιβάλει μια ειρηνευτική συμφωνία στην Ουκρανία και η απόφασή του να επαναφέρει τον Ρώσο δικτάτορα Βλαντίμιρ Πούτιν στο προσκήνιο έχουν δικαιώσει την Τουρκία, τον πιο έμπιστο εταίρο της Ρωσίας εντός ΝΑΤΟ, και προσφέρουν στον κ. Ερντογάν την ευκαιρία να φιλοξενήσει συνομιλίες κατάπαυσης του πυρός. Τούρκοι και Αμερικανοί αξιωματούχοι υποστηρίζουν πως η επίλυση του ζητήματος των F-35 είναι πλέον θέμα χρόνου.

Ο κ. Τραμπ έχει ήδη κάνει ένα «δώρο» στον Τούρκο ηγέτη, αγνοώντας τις αυταρχικές του υπερβολές. Έχει επίσης απευθυνθεί στον κ. Ερντογάν για να δημιουργήσει έναν ανεπίσημο δίαυλο επικοινωνίας με το Ιράν. Στα μέσα Ιουνίου, καθώς ισραηλινά πυραυλικά πλήγματα σφυροκοπούσαν το Ιράν, ο κ. Τραμπ φέρεται να ήταν έτοιμος να στείλει αντιπροσωπεία ανώτατων αξιωματούχων στην Κωνσταντινούπολη για συνομιλίες με τους Ιρανούς.

Ωστόσο, πουθενά αλλού δεν έχει βελτιωθεί η σχέση περισσότερο από ό,τι στη Συρία —την κύρια έως πρόσφατα πηγή έντασης. Για χρόνια, η Τουρκία ζητούσε την αποχώρηση των Αμερικανών στρατιωτών από τη βορειοανατολική Συρία, όπου είχαν συμμαχήσει με Κούρδους αντάρτες, και την ανάθεση της ασφάλειας στην περιοχή στον τουρκικό στρατό και Άραβες συμμάχους του. Αυτή η επιθυμία αρχίζει να γίνεται πραγματικότητα. Στις 2 Ιουνίου, ο Τόμ Μπάρακ, Αμερικανός πρεσβευτής στην Τουρκία, ανακοίνωσε ότι η Αμερική θα κλείσει επτά από τις στρατιωτικές της βάσεις στη Συρία, διατηρώντας μόνο μία.

Το ότι ο κ. Ερντογάν έχει την «προσοχή» του κ. Τραμπ έγινε ξεκάθαρο ήδη από τον Μάιο, όταν εκείνος χαλάρωσε τις κυρώσεις κατά της Συρίας —ένα από τα βασικά αιτήματα της Τουρκίας— και τις κατήργησε επίσημα αυτή την εβδομάδα. Αυτή η απόφαση έχει ήδη αποφέρει καρπούς. Στα τέλη Μαΐου, η Αμερική διαμεσολάβησε για την υπογραφή ενεργειακής συμφωνίας ύψους 7 δισ. δολαρίων ανάμεσα στη Συρία και κοινοπραξία αμερικανικών, καταριανών και τουρκικών εταιρειών —οι τελευταίες είναι γνωστό πως διατηρούν στενούς δεσμούς με την κυβέρνηση Ερντογάν. «Οι Τούρκοι βλέπουν τον Τραμπ ως κάποιον που φαίνεται να τους ακούει και με τον οποίο μπορούν να κάνουν συμφωνίες», λέει ο Αλπέρ Τζόσκουν, πρώην Τούρκος διπλωμάτης.

Οι επικριτές του κ. Ερντογάν υποστηρίζουν ότι ο λόγος για τον οποίο οι δύο σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ βρίσκουν πλέον κοινό έδαφος, στη Συρία και αλλού, είναι ότι ο Τούρκος ηγέτης υποχωρεί στον κ. Τραμπ, όχι το αντίστροφο. Και έχουν ένα δίκιο. Μόλις πριν από λίγους μήνες, η Τουρκία απειλούσε να επιτεθεί στη φιλοαμερικανική και κουρδοκρατούμενη πολιτοφυλακή που ελέγχει μεγάλες περιοχές ανατολικά του Ευφράτη, εάν δεν διαλυόταν και δεν αφοπλιζόταν. Η αμερικανική μεσολάβηση φαίνεται να έχει μετριάσει τη στάση της Τουρκίας.

Ο κ. Ερντογάν έχει επίσης μετριάσει την κριτική του απέναντι στις ενέργειες του Ισραήλ στη Γάζα και τη ρητορική στήριξής του προς τη Χαμάς. Μια σύγκρουση με τον κ. Τραμπ, ο οποίος το 2019 είχε απειλήσει να καταρρεύσει την τουρκική οικονομία λόγω διαφωνίας για τη Συρία, είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται αυτή τη στιγμή ο ισχυρός άνδρας της Τουρκίας. «Ξέρει πως ο Τραμπ είναι απρόβλεπτος, οπότε πρέπει να τον καλοπιάσει», λέει ο Ναμίκ Ταν, πρώην πρεσβευτής στις ΗΠΑ και νυν βουλευτής του αντιπολιτευόμενου Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος (CHP). «Οι ΗΠΑ έχουν το πάνω χέρι σε αυτή τη σχέση και εμείς έχουμε σχεδόν μια μορφή υποταγής».

Ωστόσο, ο κ. Τραμπ έχει επίσης «κανακέψει» τον Τούρκο ηγέτη, αρνούμενος να καταδικάσει ή ακόμα και να αναγνωρίσει τη σύλληψη του βασικού του αντιπάλου, Εκρέμ Ιμάμογλου, δημάρχου της Κωνσταντινούπολης, και τη διάλυση του κόμματός του, του CHP. Πάνω από 250 άτομα, ανάμεσά τους δήμαρχοι περιοχών και επιχειρηματίες, έχουν συλληφθεί για υποθέσεις διαφθοράς ή τρομοκρατίας από τις 19 Μαρτίου, την ημέρα που η αστυνομία συνέλαβε τον Ιμάμογλου. Περαιτέρω καταστολή μπορεί να ακολουθήσει.

Η σχέση, βέβαια, κάθε άλλο παρά ανέφελη είναι. Αναλυτές λένε ότι στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ και την Κεντρική Διοίκηση των ΗΠΑ (CENTCOM) δεν υπάρχει ακόμη συναίνεση για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζεται η Τουρκία, και πολύ λιγότερη συμπάθεια προς τον κ. Ερντογάν. Στη Συρία, η Αμερική δεν σχεδιάζει να εγκαταλείψει τη συνεργασία με τις SDF, τις οποίες η Τουρκία θεωρεί τρομοκρατική οργάνωση. Νωρίτερα φέτος, οι SDF υπέγραψαν συμφωνία με την κυβέρνηση της Δαμασκού, αλλά παραμένουν διαφωνίες, κυρίως για την ενσωμάτωσή τους στον νέο εθνικό στρατό της Συρίας.

Πολλά εξαρτώνται πλέον από το ενδεχόμενο νέου πολέμου ανάμεσα στο Ισραήλ και το Ιράν. Μέχρι στιγμής, η Τουρκία έχει ωφεληθεί, ειδικά στη Συρία, από την αποδυνάμωση του Ιράν. Όμως έχει και πολλά να χάσει: καταρρέουσες εμπορικές διαδρομές, εκτίναξη τιμών ενέργειας και προσφυγική κρίση σε περίπτωση που το Ιράν φλεγεί. Ένας παρατεταμένος περιφερειακός πόλεμος, ιδίως αν ξαναφέρει την Αμερική στο προσκήνιο, θα αποτελούσε τη δυσκολότερη δοκιμασία για αυτό το εύθραυστο ειδύλλιο.