Γράφει ο Ευστάθιος Κάσσιος

Για αρκετά χρόνια οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ θεωρούσαν το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν ως σημαντική υπαρξιακή απειλή για την περιοχή στη Μέση Ανατολή, τοποθετώντας το στις προτεραιότητες της στρατηγικής τους ατζέντας. Μυστικές επιχειρήσεις όπως η κυβερνοεπίθεση Stuxnet του Ισραήλ (δεν επιβεβαιώνεται επίσημα) και οι στοχευμένες δολοφονίες, παράλληλα με τις κυρώσεις και τη διπλωματία υπό την ηγεσία των ΗΠΑ μέσω του JCPOA (Joint Comprehensive Plan of Action) του 2015 με τη συμμετοχή του Ιράν και των μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, αντικατοπτρίζουν μια συνεχή προσπάθεια περιορισμού των πυρηνικών φιλοδοξιών του Ιράν.

Η ισραηλινή αεροπορική επιδρομή στις 13 Ιουνίου 2025, με την ονομασία επιχείρηση <<Rising Lion>> που στόχευε τις εγκαταστάσεις του Ιράν στη Νατάνζ και άλλες πυρηνικές εγκαταστάσεις, δεν ήταν εντελώς απροσδόκητη. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου είχε επανειλημμένα δηλώσει την ετοιμότητά του να δράσει και οι αναφορές των αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών, ήδη από τον Μάιο του 2025, ανέφεραν τις προετοιμασίες του Ισραήλ. Ωστόσο, η χρονική στιγμή αυτού του χτυπήματος εγείρει σοβαρές ανησυχίες δεδομένου του κλιμακούμενου πολέμου στην Ουκρανία και των ευρύτερων γεωπολιτικών επιπτώσεων.

Η επίθεση ήταν αναμενόμενη από τους αναλυτές που παρακολουθούν την έντονη ρητορική του Ισραήλ αλλά και τις εξελίξεις στο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Το απόθεμα εμπλουτισμένου ουρανίου του Ιράν είχε αυξηθεί και η άρνησή του να συνεργαστεί πλήρως με τις επιθεωρήσεις της ΔΟΑΕ (Διεθνής Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας), τροφοδότησε φόβους για μια στροφή προς τα πυρηνικά όπλα. Η επίθεση του Ισραήλ η οποία σκότωσε ανώτερα στρατιωτικά στελέχη του Ιράν και επιστήμονες, είχε ως στόχο να σταματήσει αυτή την πρόοδο. Οι ΗΠΑ αρχικά δεν συμμετείχαν, με τον Πρόεδρο Τραμπ να εκφράζει την απογοήτευσή του για το timing που επέλεξε το Ισραήλ να χτυπήσει, καθώς έθεσε σε κίνδυνο τη συνεχιζόμενη πυρηνική διπλωματία με τη μεσολάβηση του Ομάν. Η προηγούμενη κυβέρνηση Μπάιντεν είχε δώσει παρόμοια προτεραιότητα στη διπλωματία, καθιστώντας μια πιθανή μονομερή ενέργεια του Ισραήλ ως σημείο κλιμάκωσης της έντασης. Ενώ η επίθεση κατέστρεψε τη Νατάνζ, οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι δεν θα σταματήσει μόνιμα το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν λόγω της διασκορπισμένης υποδομής και της επιστημονικής του εξειδίκευσης. Η απάντηση του Ιράν με επιθέσεις χρησιμοποιώντας βαλλιστικούς πυραύλους και drones κατά του Ισραήλ – έφεραν τις ΗΠΑ και τον Πρόεδρο Τραμπ στο να εμπλακούν άμεσα βομβαρδίζοντας το Φόρντο.

Η χρονική στιγμή της διαμάχης είναι ιδιαίτερα ανησυχητική. Πέρα από τη Μέση Ανατολή, ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζει να εντείνεται με τη Ρωσία να βασίζεται σε drones και πυραύλους που παρέχονται από το Ιράν όπως και να σχεδιάζει την αποστολή περισσότερων στρατιωτών από τη Βόρεια Κορέα. Αυτή η σύνδεση περιπλέκει το παγκόσμιο τοπίο ασφαλείας. Μια νέα ευρύτερη και διαρκής σύγκρουση στη Μέση Ανατολή θα μπορούσε να επιβαρύνει τους στρατιωτικούς πόρους των ΗΠΑ οι οποίοι έχουν ήδη επιβαρυνθεί από την υποστήριξη προς την Ουκρανία και να εκτοξεύσει τις τιμές του πετρελαίου (στις 19 Ιουνίου η τιμή του έφτασε σχεδόν τα 80 δολάρια ανά βαρέλι), επηρεάζοντας τις οικονομίες παγκοσμίως. Τα αντίποινα του Ιράν εναντίον αμερικανικών βάσεων ή μέσω των proxies τους όπως οι Χούθι, προσθέτουν περαιτέρω κινδύνους. Η Ρωσία, σύμμαχος του Ιράν, καταδίκασε την επίθεση αλλά προσέφερε μόνο διαμεσολάβηση πιθανώς λόγω της επικέντρωσης της στην Ουκρανία. Άλλες παγκόσμιες δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένου του Ηνωμένου Βασιλείου, της Γαλλίας και της Κίνας, έχουν ζητήσει αυτοσυγκράτηση, υπογραμμίζοντας τους φόβους για κλιμάκωση που μπορεί να οδηγήσει σε έναν Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο χρόνος της επίθεσης διασταυρώνεται με τις δυναμικές της εσωτερικής πολιτικής στο Ιράν και το Ισραήλ. Το καθεστώς του Ιράν αντιμετωπίζει διαφωνίες και διαμάχες εσωτερικά, κάτι που μπορεί να σκληρύνει τη στάση του για να συγκεντρώσει υποστήριξη από συμμάχους στη περιοχή ενώ συνεχίζει να επιταχύνει τον μυστικό εμπλουτισμό ουρανίου. Στο Ισραήλ, η πολιτική επιβίωση του Νετανιάχου θα μπορούσε να εξαρτηθεί από τη συνεχή στρατιωτική δράση, αυξάνοντας τις πιθανότητες για περαιτέρω κλιμάκωση και νέους γύρους επιθέσεων εκατέρωθεν. Η περιορισμένη μακροπρόθεσμη αποτελεσματικότητα της επίθεσης υποδηλώνει ότι μπορεί να προκαλέσει περισσότερο αντί να αποτρέψει τις πυρηνικές φιλοδοξίες της Τεχεράνης.

Η αλληλεπίδραση μεταξύ των κρίσεων στη Μέση Ανατολή και την Ουκρανία ενισχύει αυτές τις ανησυχίες. Ένας περιφερειακός πόλεμος θα μπορούσε να αποσπάσει την προσοχή και τους πόρους από την Ουκρανία όπου η υποστήριξη του ΝΑΤΟ και της Δύσης παραμένει κρίσιμη. Η αύξηση του ενεργειακού κόστους θα μπορούσε επίσης να επιβαρύνει τις ευρωπαϊκές οικονομίες που ήδη πιέζονται από τις επιπτώσεις του πολέμου ενώ παράλληλα θα πρέπει να φτάσουν τους νέους δημοσιονομικούς στόχους για τις δαπάνες στην άμυνα όπως συμφωνήθηκε πρόσφατα στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ με τη συμμετοχή του Προέδρου Τραμπ.

Μπορεί η ισραηλινή επίθεση να ευθυγραμμίζεται με τις προτεραιότητες ασφαλείας του Ισραήλ, ο χρόνος όμως που αποφασίστηκε κινδυνεύει να αποσταθεροποιήσει μια ήδη ασταθή παγκόσμια τάξη. Οι ΗΠΑ, παγιδευμένες μεταξύ της υποστήριξης του στρατηγικού συμμάχου τους και της αποφυγής μιας ευρύτερης σύγκρουσης, αντιμετωπίζουν μια λεπτή ισορροπία η οποία ξεπεράστηκε με τη στρατιωτική εμπλοκή τους.

Ενώ η επίθεση στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν ήταν αναμενόμενη, το timing της, εν μέσω της κλιμάκωσης της κατάστασης στην Ουκρανία και των εύθραυστων πυρηνικών συνομιλιών, εγείρει εύλογες ανησυχίες. Η επίθεση υπογραμμίζει την επιμονή του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν. Καθώς οι εντάσεις αυξάνονται, η διεθνής κοινότητα πρέπει να πλοηγηθεί σε ένα πολύπλοκο πλέγμα συγκρούσεων όπου οι λανθασμένοι υπολογισμοί θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε καταστροφικά αποτελέσματα. Η διπλωματία, αν και τεταμένη, παραμένει ο καλύτερος δρόμος για την αποτροπή ενός ευρύτερου περιφερειακού ή παγκόσμιου πολέμου.

Παρέμβαση του πρέσβη ε.τ. Λεωνίδα Χρυσανθόπουλου στην τηλεόραση της “Ναυτεμπορικής”

Επιμέλεια: Μπάμπης Γ. Πετράκης

Με την πρώτη ματιά, και από την πανοραμική λήψη που παρείχε ένα τρεμάμενο iPhone, οι σκηνές από το Γκλάστονμπερι μοιάζουν με μια ενεργητική διαμαρτυρία. Οι κόκκινες και πράσινες σημαίες κυματίζουν στο ζεστό αεράκι, παλαιστινιακές κεφίγιες και συνθήματα. Αλλά δυναμώστε την ένταση και ακούστε προσεκτικά τι φωνάζουν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, με επικεφαλής τον τραγουδιστή του πανκ ντουέτου Μπομπ Βάιλαν : «Θάνατος, θάνατος στον IDF (Ισραηλινός Στρατός) ».

Αυτό έλαβε χώρα σε μια από τις κύριες σκηνές του φεστιβάλ και μεταδόθηκε ζωντανά από το BBC.

Για να μην υπάρξει καμία σύγχυση σχετικά με το τι εννοούσε ο τραγουδιστής: Αργότερα το ίδιο βράδυ δημοσίευσε μια selfie τρώγοντας παγωτό : «Ενώ οι Σιωνιστές κλαίνε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης», έγραψε, «μόλις έφαγα ένα (vegan) παγωτό αργά το βράδυ».

Ο Μπομπ Βάιλαν ακολουθήθηκε στη σκηνή από το Kneecap, ένα ιρλανδικό ραπ τρίο που πήρε το όνομά του από την τιμωρία του IRA να πυροβολεί κάποιον στο γόνατο. Κι αυτοί επίσης αρέσκονται να πασπαλίζουν αντι-ισραηλινά συνθήματα σε όλες τις συναυλίες τους, και τον περασμένο μήνα ένα μέλος κατηγορήθηκε για τρομοκρατικό αδίκημα επειδή κυμάτισε τη σημαία της Χεζμπολάχ, μιας απαγορευμένης τρομοκρατικής οργάνωσης, στη σκηνή.

Το περιστατικό με τον Μπομπ Βάιλαν ήταν τόσο άσχημο που οι εφημερίδες σε όλο τον κόσμο αναγκάστηκαν να το καλύψουν. Οι New York Times, με τυπικό τρόπο, περιέγραψαν τα συνθήματά τους ως «εναντίον του ισραηλινού στρατού».

Αυτό είναι ανοησία. Όπως ακριβώς είναι ανοησία να ακούς συνθήματα του τύπου «Ελεύθερη Παλαιστίνη» ως προς την Παλαιστίνη, όπως ακριβώς τα συνθήματα για το lebensraum της δεκαετίας του 1930.

Αυτό που συνέβη στο Γκλάστονμπερι το Σαββατοκύριακο είναι μέρος μιας συντονισμένης, ιδεολογικής επίθεσης εναντίον του εβραϊκού λαού. Όχι μόνο εναντίον του ισραηλινού στρατού. Όχι μόνο εναντίον του Ισραήλ. Όχι μόνο εναντίον του Σιωνισμού. Εναντίον των Εβραίων.

Οι Εβραίοι δεν είναι άγνωστοι στην παγκόσμια συνωμοσιολογία : τραπεζικές συνωμοσίες, συνωμοσίες των μέσων ενημέρωσης, παγκόσμια κυριαρχία και αυτό που εκτυλίσσεται τώρα είναι μια πραγματική συνωμοσία που δεν ενορχηστρώνεται από Εβραίους, αλλά εναντίον τους. Και συμβαίνει στο φως της ημέρας.

Ενώ οι Εβραίοι αναγκάζονται ασταμάτητα να το αποκηρύξουν αυτό, να το καταδικάσουν, να αποδείξουν την αξιοπρέπειά τους – η άλλη πλευρά προχωρά, ανεμπόδιστη. Δεν χρειάζονται γεγονότα ή λογική. Μόνο ωμή δύναμη και ηθική υστερία.

Ονομάζεται κίνημα «Ελεύθερη Παλαιστίνη». Αλλά η ταμπέλα είναι ένα προπέτασμα καπνού. Αυτό με το οποίο έχουμε να κάνουμε δεν είναι με εκκλήσεις για ειρήνη, για προσφορά κρατικής υπόστασης στους παλαιστινίους. Είναι Ισλαμισμός εμποτισμένος με Μαοϊσμό, οπλισμένος για την εποχή των κοινωνικών μέσων και ακονισμένος σε σημείο από ιδεολογικούς πολεμιστές που έχουν διαβάσει περισσότερο Φουκώ παρά Κοράνι.

Ίσως αυτό να σας ακούγεται υπερβολικό. Αλλά ερευνώ και γράφω για ανατρεπτικά κινήματα εδώ και δεκαετίες, ειδικά κινήματα που προέρχονται από τον κόσμο του πολιτικού Ισλάμ.

Αυτό που κάνει αυτή τη στιγμή μοναδικά επικίνδυνη είναι η συγχώνευση δύο ιδεολογιών που, ιστορικά, έχουν λειτουργήσει σε πολύ διαφορετικούς χώρους : τον Ισλαμισμό και τον Μαοϊσμό.

Η πρώτη τροφοδοτείται από την απολυταρχική θεοκρατία και την φυλετική εκδίκηση. Η δεύτερη, από τον ταξικό πόλεμο και την ιδεολογική συμμόρφωση. Η μία επικαλείται το θείο. Η άλλη προσποιείται ότι είναι κοσμική. Και οι δύο απαιτούν υποταγή. Ο Ισλαμισμός επιδιώκει να αποκαταστήσει ένα χαλιφάτο του έβδομου αιώνα μέσω βομβών, αίματος και βαρβαρότητας. Ο Μαοϊσμός επιδιώκει να ισοπεδώσει όλες τις ιεραρχίες κάτω από την μπότα της «ισότητας», που επιβάλλεται μέσω επιτήρησης, ταπείνωσης και φόβου. Ο ένας ονειρεύεται τον παράδεισο μετά θάνατον. Ο άλλος υπόσχεται ουτοπία μετά από επαρκείς πολιτικές και κοινωνικές εκκαθαρίσεις.

Αλλά και οι δύο μοιράζονται ένα βασικό ένστικτο: Συντρίψτε τους άπιστους, καθαρίστε τους ακάθαρτους, πάρτε τον έλεγχο των αφηγημάτων. Ο Ισλαμισμός φέρνει τη φωτιά – ιερή οργή, μια εμμονή με το μαρτύριο και ένα βαθύ μίσος για τους Εβραίους που προηγείται του κράτους του Ισραήλ κατά αιώνες. Ο Μαοϊσμός φέρνει τη στρατηγική – τη μακρά πορεία μέσα από θεσμούς, τις συνεδρίες πολιτιστικού αγώνα, την αναδιατύπωση της ιστορίας, την αναδιατύπωση της πραγματικότητας μέσω των κοινωνικών μέσων και των αποσπασμάτων.

Όταν αυτές οι ιδεολογίες συγκλίνουν – και όντως συγκλίνουν – έχετε κάτι πολύ πιο επικίνδυνο από μια πολιτική διαμαρτυρία. Έχετε ένα πολιτιστικό κίνημα. Και αυτό έχει μια σαφή αποστολή: Να σβήσει όχι μόνο το Ισραήλ «από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα», αλλά και τον εβραϊκό λαό από τον ηθικό χάρτη.

Μαοϊστικά πλαίσια όπως η «αποαποικιοποίηση» και τα «προνόμια» παρέχουν την ιδεολογική κάλυψη – αρκετά αφηρημένα ώστε να ακούγονται ακαδημαϊκά, αρκετά ωμά για να δικαιολογούν την καταστροφή. Ο ισλαμικός ζήλος παρέχει την ηθική δικαιολόγηση της βίας – τυλιγμένα στη γλώσσα της απελευθέρωσης, αλλά στοχεύουν με χειρουργική ακρίβεια στην εβραϊκή ταυτότητα. Μαζί, προσφέρουν ένα ενιαίο, τρομακτικό μήνυμα, ένα μήνυμα που προσφέρεται τόσο από influencers του Twitch όσο και από ριζοσπαστικούς κληρικούς. Ο Σιωνισμός είναι κακός. Οι Εβραίοι είναι ο καταπιεστής. Επομένως, πρέπει να εκδιωχθούν από την “καλή» κοινωνία.

Η στρατηγική είναι λαμπρή στην απλότητά της: Να παρουσιάζεται το Ισραήλ ως η απόλυτη δύναμη του κακού και στη συνέχεια να παρουσιάζεται κάθε Εβραίος που δεν το αποκηρύσσει ως συνένοχος. Να τους αναγκάζουν να επιλέξουν ανάμεσα στην αξιοπρέπειά τους και την ασφάλειά τους.

Δεν είμαι Εβραία. Είμαι Χριστιανή, πράγμα που σημαίνει ότι αυτή τη στιγμή δεν έχω την άμεση ανησυχία ότι τα δικά μου παιδιά θα παρενοχληθούν ή ότι ο οίκος λατρείας μου θα βεβηλωθεί (στα περισσότερα μέρη της Δύσης, όπως συμβαίνει). Αλλά δεν έχω καμία αμφιβολία ότι αν αυτή η ιδεολογία εξαπλωθεί, θα έρθουν και για εμάς.

Μην νομίζετε ότι τελειώνει με το Ισραήλ. Το Ισραήλ είναι απλώς το πρόσχημα. Το έπαθλο είναι ευρύτερο. Ο εβραϊκός λαός αντιπροσώπευε πάντα κάτι μεγαλύτερο : έναν λαό που αρνήθηκε να αφομοιωθεί στην κοινωνία που τον περιέβαλλε, που χάραξε μια ταυτότητα μέσω τελετουργιών, νόμου, μνήμης και ανθεκτικότητας. Σε έναν κόσμο που γίνεται ολοένα και πιο αλλεργικός στις διακρίσεις – μεταξύ άνδρα και γυναίκας, πολίτη και ξένου, πραγματικότητας και μυθοπλασίας – αυτό καθιστά τον Εβραίο υπαρξιακή απειλή για τη νέα τάξη.

Και ενώ οι Εβραίοι αναγκάζονται ασταμάτητα να το αποκηρύξουν αυτό, να το καταδικάσουν, να αποδείξουν την αξιοπρέπειά τους – η άλλη πλευρά προχωρά, ανεμπόδιστη. Δεν χρειάζονται γεγονότα ή λογική. Μόνο ωμή δύναμη και ηθική υστερία.

ΠΗΓΗ: The Free Press