Γράφει ο Μανώλης Σκούληκας

Παρά τις θαρραλέες, όσο και αυθαίρετες, διαβεβαιώσεις πληθώρας αντιαμερικάνων αναλυτών για την έλλειψη Ιρανικής φιλοδοξίας προς απόκτηση πυρηνικών όπλων, το ποσοστό εμπλουτισμού που έχει ήδη αποδεδειγμένα επιτύχει το καθεστώς, κάνει την εναλλακτική αυτή σαφώς πιθανή. Μια εναλλακτική φρίκης και θανάσιμου κινδύνου για την ανθρωπότητα γιατί, όπως έχει αποδειχθεί επί αιώνες ο μουσουλμανικός φονταμενταλισμός δεν χρησιμοποιεί τη δυτική «λογική» και το ωφελιμιστικό κίνητρο όταν ενεργεί, αλλά την αρχέγονη ενστικτική «τιμή» και τη συναισθηματική αυτοκαταστροφική αντεκδίκηση, που υπεραναπληρώνει την μακρόχρονη καταπίεση και εκμετάλλευση από τον δυτικό «σεϊτάν» και τον προαιώνιο σιωνιστικό τους αντίπαλο. Δεδομένης της μερικής μόνο επιτυχίας των πρόσφατων αεροπορικών πληγμάτων του Ισραήλ και των ΗΠΑ, η μόνη πλέον βιώσιμη εναλλακτική για την αποσόβηση αυτής της αποτρόπαιας προοπτικής είναι η ανατροπή του Ιρανικού καθεστώτος των μουλάδων και η αντικατάστασή του με ένα λιγότερο ριζοσπαστικό πολιτικό μόρφωμα.

Πόσο εφικτές είναι όμως αυτές οι εναλλακτικές;

Αρχικά, η κατάλυση του αυταρχικού καθεστώτος έχει κάποιες βάσεις:

1/ Ο λαός καταπιέζεται οικονομικά, αν και όχι σε ακραίο βαθμό, υπάρχουν συχνές διακοπές ρεύματος λόγω εκτεταμένης ενεργειακής κακοδιαχείρησης και ελλείψεως διαθέσιμων πόρων (όσο παράξενο κι αν ακούγεται αυτό για μια πρωτεύουσα πετρελαιοπαραγωγό χώρα), πολλά πράγματα δεν είναι διαθέσιμα και ελέγχονται για οικονομικούς αλλά και για θρησκευτικούς λόγους, ενώ το σύστημα είναι ευρύτατα γραφειοκρατικό, «προστατευτικό» των ημετέρων και διεφθαρμένο, καταπνίγοντας την οικονομική ανάπτυξη πέρα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, ενώ αρκετοί οικονομικοί κλάδοι χειμάζουν εξαναγκαστικά.

2/ Η πολιτική καταπίεση είναι άνευ προηγουμένου καθώς το καθεστώς παρεμβαίνει όχι μόνο στην πολιτική έκφραση αλλά και στην κοινωνική και πολιτιστική ζωή των πολιτών που στενάζουν κάτω από το μεσαιωνικό θεοκρατικό μοντέλο ζωής που θυμίζει οργουελιανό αυταρχισμό.

3/Υπάρχουν ενεργές αυτονομιστικές ομάδες σημαντικών περιοχών της χώρας που είναι και αρκετά αμιγείς πληθυσμιακά, οι οποίες θα μπορούσαν με την κατάλληλη υποστήριξη και συντονισμό να αποτελέσουν πόλους αντίστασης και αποσταθεροποίησης, και πιθανής αυτονόμησης σε περίπτωση πτώσης του καθεστώτος. Τέτοια νέα κρατικά μορφώματα θα μπορούσαν να είναι φιλικά προς τους υποστηρικτές τους και να αποτελέσουν τοπικούς συμμάχους.

4/ Οι εξεγέρσεις και η κοινωνική αναταραχή έχουν μεγάλο υπόβαθρο στη χώρα, όπως έδειξαν οι τετράμηνες ταραχές μετά τη δολοφονία της Κούρδισσας ακτιβίστριας Μάσα Αμίνι, ιδιαίτερα αφού ο πληθυσμός του Ιράν είναι κυρίως 35-40 χρονών, παιδιά που γεννήθηκαν οργανωμένα και μαζικά για να χρησιμοποιηθούν για αποναρκοθέτηση στον πόλεμο με το Ιράκ. Οι απάνθρωπες κοινωνικές αρχιτεκτονικές των μουλάδων γυρίζουν για να τους στοιχειώσουν.

5/ η άρχουσα θρησκευτική ελίτ και τα όργανά της αντιμετωπίζονται με υποτίμηση και αποτροπιασμό από σημαντικό μέρος του πληθυσμού, όπως έδειξαν οι αντιδράσεις κατά τις πρόσφατες διαδηλώσεις. Η Επαναστατική φρουρά πρόκειται για ανθρώπινα κτήνη που εκτονώνουν τις σαδιστικές τους τάσεις επί παντός ατύχου που θα διεγείρει τα ψυχοπαθή τους ένστικτα, ενώ μετά τις πρόσφατες αμερικανο-ισραηλινές επιθέσεις έχουν εξαπολύσει θύελλα συλλήψεων έναντι οποιουδήποτε υπόπτου αντικαθεστωτικού, μια εξέλιξη που θα διχάσει περαιτέρω το λαό και θα εξαλείψει σύντομα το πατριωτικό κλίμα που δημιούργησε η ισραηλινή επίθεση.

6/Το Ιράν είναι σε εντροπική καθέλιξη εδώ και πολλές δεκαετίες, όπως βλέπουμε με την κατάλυση των θεσμών και της δημιουργικότητας σε πολλούς τομείς. Αυτό είναι, σύμφωνα με τη γενική θεωρία συστημάτων, χαρακτηριστικό φθινόντων συστημάτων που ανεξαρτήτως των αρχικών καταστάσεων εκκινήσεως τα τελικά αποτελέσματα είναι πάντα προβληματικά και οδηγούνται σε αποδρομή, λόγω της δυναμικής εντροπικής διαφθοράς του όλου συστήματος.

Αλλά υπάρχουν και αρκετοί λόγοι για να διατηρηθεί το καθεστώς:

1/ Οι μουλάδες και η επαναστατική φρουρά έχουν εγκαθιδρυθεί επί μισό σχεδόν αιώνα στη χώρα και ελέγχουν ασφυκτικά τα πάντα εντός του κρατικού μηχανισμού αλλά και εντός της ευρύτερης κοινωνίας με ένα ευρύ σύστημα πληροφοριοδοτών και συστημάτων καταστολής. Η ξένη πρόσβαση σε μέσα επιρροής και προπαγάνδας (όπως ΜΜΕ και διαδίκτυο) είναι σχεδόν μηδενική οπότε δεν μπορούν να επαναληφθούν οι συνθήκες «πανδημικής» διαδικτυακής εξάπλωσης των επαναστατικών μηνυμάτων όπως επί της Αραβικής Άνοιξης.

2/ Η Επαναστατική Φρουρά είναι αυτόνομος ολοκληρωμένος στρατός που μπορεί να αντιταχθεί σε πραξικοπηματική ενέργεια του Ιρανικού Στρατού αλλά και σε ξένη εισβολή. Άλλωστε έχει σχεδιαστεί για κάτι τέτοιο και η φυσική επιβίωση των μελών της εξαρτάται από την επιτυχημένη τους αντίσταση.

3/ Η πρόσφατη πρόκληση προς εξέγερση εναντίον του καθεστώτος προέρχεται από το Ισραήλ και τις ΗΠΑ, κάτι που κάνει την αντιπαράθεση στο καθεστώς ταυτόσημη με προδοσία στην πατρίδα και τη θρησκεία των Ιρανών. Η επιθετική ενέργεια βάζει τη χώρα σε κατάσταση κινδύνου και σταματάει την αντιδραστικότητα λόγω εθνικής συσπείρωσης στον εξωτερικό κίνδυνο. Η ευρύτερη μάλιστα σιωνιστική δράση στην περιοχή καθιστά το Ιράν τον κύριο υπερασπιστή του μουσουλμανικού κόσμου και προσδίδει αίγλη στο καθεστώς, που καθίσταται στο απυρόβλητο όσο υφίσταται ακόμα ο «Άξονας της Αντίστασης».

4/ Τόσα χρόνια θρησκευτικού φονταμενταλισμού και κοινωνικής καταπίεσης έχουν δημιουργήσει πιστούς ακολούθους των μουλάδων, που αν και δεν είναι η πλειοψηφία, δεν είναι οπωσδήποτε και μικρή μειοψηφία. Αυτοί είναι μάλιστα διάσπαρτοι και καθώς όλος ο λαός διακατέχεται, περισσότερο ή λιγότερο, από κάποια ασυνείδητα συμπλέγματα «ταύτισης με τον καταπιεστή» του και στρατηγικές επιβίωσης μέσω υποταγής και κατευνασμού, η πηγαία και οργανωμένη αντίσταση καθίσταται δύσκολη. Συνήθως οι καταπιεσμένοι λαοί αντιδρούν σπασμωδικά και υποτάσσονται ξανά μόλις εκτονωθούν αν οι καταπιεστές τους επιδείξουν ανθεκτικότητα και έλλειψη υποχωρητικότητας.

5/ Η υποστήριξη της Κίνας, όσο και η πίεσή της στο οικονομικά εξαρτώμενο Ιράν, είναι καταλυτική καθώς ο σινο-αμερικανικός ανταγωνισμός εξαρτάται άμεσα από την ειρήνευση ή μη στην περιοχή. Ενώ η ειρήνευση στην περιοχή θα εξασφαλίσει τον IMEC και θα διεμβολίσει το Δρόμο του Μεταξιού με την Ινδική εναλλακτική, κάτι τέτοιο δεν διαφαίνεται αφού ούτε η Κίνα το επιθυμεί, αλλά ούτε και ο Νετανιάχου, ο οποίος θα έρθει αντιμέτωπος με τη φυλάκιση άμα της λήξεως των εχθροπραξιών. Σε αυτή μάλιστα τη συγκυρία υπάρχει μια ταύτιση στόχων μεταξύ των άσπονδων εχθρών Trump και Μουλάδων καθώς ο μεν επιθυμεί τη διασφάλιση των εμπορικών δρόμων στην περιοχή ενώ οι δε ανησυχούν για την πολιτική -αν όχι και φυσική- τους επιβίωση.

Η προσωπική μου εκτίμηση, όσο παρακινδυνευμένη και αν είναι κάποια τέτοια σε τόσο τυρβώδεις εξισώσεις, είναι ότι στην παρούσα κατάσταση είναι πολύ δύσκολο να ξεκινήσει καν η διαδικασία ανατροπής του καθεστώτος καθώς οι Ιρανοί είναι συσπειρωμένοι λόγω της επίθεσης στη χώρα τους και στον ευρύτερο μουσουλμανικό κόσμο από το Ισραήλ. Η καλύτερη στρατηγική θα ήταν να δώσουν στους μουλάδες χρόνο και το περιθώριο να «κρεμαστούν μόνοι τους» με τις παρανοειδείς εκκαθαρίσεις που ήδη διαπράττουν ενώ θα επένδυαν αρκετά κονδύλια στην οργάνωση προπαγάνδας μέσα στο Ιράν με τη χρήση προβοκατόρων, πέμπτης φάλαγγας, προπαγάνδας υπονόμευσης του καθεστώτος σε προσωπικό επίπεδο, οργάνωση δικτύων πληροφοριών για τη διεθνή απαξία και ιδιαίτερα άλλων κοσμικών μουσουλμανικών καθεστώτων ως παραβολής εναλλακτικής, οργάνωση πολλών ομάδων αντιφρονούντων χωρίς καμία αντιστασιακή δράση πέραν της συζητήσεως, τρομοκρατικών ενεργειών κατά μουλάδων (μόνο), πρόκληση έξαρσης καταστολής και παράνοιας του καθεστώτος για μεγιστοποίηση της αντίδρασης των αντιφρονούντων, υπονόμευσης των ηλεκτροδοτικών υποδομών, εφαρμογή ασύμμετρου πολέμου για αποσταθεροποίηση του καθεστώτος και μείωση της αίγλης του, κυβερνο-επιθέσεις στο κρατικό δίκτυο εποπτείας του διαδικτύου για ευκολότερη διαιώνιση των προπαγανδιστικών μηνυμάτων στο Ιρανικό διαδίκτυο, ένταση της διεθνούς προπαγάνδας απαξίας του Ιρανικού καθεστώτος ιδιαίτερα στα κοσμικά μουσουλμανικά κράτη και μόχλευση των υπολοίπων φονταμενταλιστών στη μείωση της πολιτικής υποστήριξης του Ιράν, κατάδειξη της Κινεζικής χειραγώγησης του Ιράν και αποκάλυψη της λεόντειας συμφωνίας μεταξύ τους μέσω της παγίδας χρέους που έχει εφαρμόσει η Κίνα, προσφορά για εξαγορά του χρέους του Ιράν από την Κίνα με σκοπό την προσέγγιση του και προσφορά ευρύτερης συνεργασίας εκμοντερνισμού σε περίπτωση εγκαθίδρυσης φιλικής κυβέρνησης με το Ισραήλ και τη Δύση, προώθηση της προσχώρησης κοσμικών μουσουλμανικών κρατών στις συμφωνίες του Αβραάμ, χρησιμοποίηση της Τουρκίας σαν κινέζικη εναλλακτική «ταραξία» στην περιοχή για να μην αποτελεί το Ιράν μοναδική εναλλακτική της Κίνας (οπότε αυτή εμείνει πεισματικά στην υποστήριξή του) και κατόπιν μόχλευση της Τουρκίας μέσω του Κουρδικού.

Τούτων δοθέντων και μη λαμβανομένων υπόψη των εξελίξεων στην περιοχή και στον κόσμο, μια αισιόδοξη πρόβλεψη θα ήταν η πτώση του καθεστώτος εντός ενός με δύο ετών- ένα χρονικό διάστημα που οι ΗΠΑ δεν φαίνεται να διαθέτουν εν όψη της κλιμακούμενης Σινο-Αμερικανικής αντιπαράθεσης και σίγουρα δεν διαθέτει ο Νετανιάχου αν δεν αμνηστευθεί.

Όσον δε αφορά στην επαύριο της πτώσης των μουλάδων, το State department κατά την πάγια αυτοκτονικά κοντόφθαλμη τακτική του, θα επιληφθεί της «τοποθέτησης» ενός θλιβερού φερεφώνου που θα οδηγήσει τη χώρα σε εμφύλιο πόλεμο όπως έχει ήδη κάνει στο Βιετνάμ, το Αφγανιστάν και το Ιράκ (αν είμαστε επιεικείς και δεν συμπεριλάβουμε τα απανωτά φιάσκα της Αραβικής Ανοίξεως). Εκτός εάν, παρ’ ελπίδα, ο Rubio επικρατήσει επί της καφκικής «κοινοτοπίας του ηλίθιου» που προτάσσει η φοβική γραφειοκρατία του υπουργείου του. Αυτή όμως είναι μια εναλλακτική που θα αντιμετωπισθεί όταν ο καιρός είναι πλέον εγγύς…