Γράφει ο Μανώλης Σκούληκας

Κατά τη δεκαετία του 90, οι εμπορικές πύλες της Δύσης άνοιξαν για την κινεζική εξαγωγική αγορά και ένα ρεύμα αισιοδοξίας επικρατούσε στις αγορές καθώς όλοι ανέμεναν εναγωνίως την άνοδο του οικονομικού επιπέδου του μέσου κινέζου ώστε να συμπεριληφθεί μια τεράστια αγορά στις διεθνείς οικονομικές κονίστρες.

Αν και τα σημεία δεν έδειχναν πολύ ελπιδοφόρα, οι οπορτουνιστικά αιθεροβάμονες δυτικοί χρηματιστές υπόσχονταν με περισσή κομπορρημοσύνη ότι η αόρατη χείρα της αγοράς θα διασκέδαζε οποιοδήποτε κρατικό προστατευτισμό ή παρεμβατισμό και σύντομα η Κίνα θα είχε μετατραπεί σε μια τεράστια αγορά γεμάτη από αχόρταγους καλοπληρωμένους καταναλωτές και απόλυτα συνεργάσιμους καπιταλιστές. Αν και αναπτύχθηκε πράγματι μια μικροαστική τάξη στην Κίνα, η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων παραμένει χαμηλόμισθη και καμία μεγάλη επένδυση δεν μπορεί να διαβεί τις πόρτες της κομματικής γραφειοκρατίας αν δεν συνεπικουρείται από τον απόλυτο έλεγχο του κομματικού μηχανισμού μέσω δωροδοκούμενης συνεργασίας με συγγενείς του υπουργικού συμβουλίου.

Παράλληλα, οι Κινέζοι έχουν εξελιχθεί στην ποιοτική τεχνολογική παραγωγή και στην παράνομη αντιγραφή πατεντών και τεχνικών της ευρύτερης Δύσης. Τα εισαγόμενα προϊόντα καλύπτουν κάποιες από τις αρχικές ανάγκες της νεοσύστατης αστικής τάξης της αλλά σταδιακά το ανερχόμενο επίπεδο των κινεζικών προϊόντων και η προνομιακή προώθησή τους από το κράτος στερεύουν τις εισαγωγές και γιγαντώνουν το εξαγωγικό εμπορικό ισοζύγιο.

Η μόχλευση του εθνικού κινέζικου νομίσματος σε χαμηλές τιμές εξασφαλίζει τη συνεχιζόμενη εξαγωγική ροπή και την αντίστοιχη επαγγελματική, τεχνολογική και διαμετακομιστική εξέλιξη της κινέζικής οικονομίας. Η επερχόμενη μάλιστα καθιέρωση του Δρόμου του Μεταξιού (One Belt-One Road Initiative) θα καταστήσει την κινεζική οικονομία την πρώτη του πλανήτη μέχρι την εκατοστή επέτειο της Επανάστασης του 1949.  Ο έλεγχος των περισσότερων κοιτασμάτων σπάνιων γαιών στον πλανήτη -είτε μέσω συμμαχιών, είτε μέσω «παγιδών χρέους» – και η παραγωγή του 30% των ημιαγωγών παγκοσμίως καθιστά την Κίνα απαραίτητη σε όλες τις αναπτυσσόμενες οικονομίες και την εντάσσει σοβαρά εντός της κούρσας για την Τεχνητή Νοημοσύνη – την αντίστοιχη της Πυρηνικής Κούρσας στην εποχή μας. Αν μάλιστα προσαρτήσει την Ταϊβάν μέχρι το 2027 όπως ευαγγελίζεται συνεχώς, θα αποκτήσει άλλο ένα 35% της παγκόσμιας παραγωγής ημιαγωγών και μάλιστα το 95% των πλέον προηγμένων.

Η οικονομική σύνδεση της με χώρες που έχουν αντιμετωπίσει την αποικιοκρατική απομύζηση και πολιτική καταπίεση της Δύσης, την οπλίζει με δυνατούς και αποφασισμένους συμμάχους που είναι διατεθειμένοι να συνεργαστούν όχι μόνο για την αμοιβαία ωφέλεια αλλά εναντίον οποιασδήποτε εξωτερικής μόχλευσης ή απειλής, όπως έδειξε η πρόσφατη σύνοδος των BRICS και η ενιαία συσπείρωση τους έναντι των δασμολογικών εκβιασμών του Trump. Μια ενδεχόμενη έκδοση κοινού νομίσματος και η συνεχιζόμενη αποδολαριοποίηση των διεθνών συναλλαγών από τους BRICS  θα μπορούσε να σημάνει ακόμα και το τέλος της παντοδυναμίας του δολαρίου και κατά συνέπειαν την απώλεια ικανότητας εν λευκώ έκδοσης δολαρίων από τις ΗΠΑ για την εξυπηρέτηση του εκθετικά αυξανόμενου χρέους των.

Είναι σαφές ότι η πλεονεξία των δυτικών αγορών γιγάντωσε τη Κίνα που όχι μόνο δεν παγιδεύθηκε σε καπιταλιστικά συστήματα αγοράς αλλά τα εκμεταλλεύεται για να πάρει την εκδίκησή της για τον «αιώνα της ταπείνωσης» από τη Δύση. Με κεκτημένη ταχύτητα ο πλεονεκτικός οπορτουνισμός της Δύσης συνέχισε πέραν του σημείου καμπής και πλέον η Κινεζική υπερίσχυση δεν είναι δυνατή παρά μόνο μέσα από μια μαζική περιθωριοποίηση του κινεζικού κολοσσού που δεν διαφαίνεται όμως πραγματοποιήσιμή παρά μόνο μέσω ταυτόχρονου εμπορικού αποκλεισμού στον Ινδικό, Ειρηνικό και Αρκτικό.

Με περισσή ύβρη, οι παγκοσμιοποιητές που μοχλεύουν τις δυτικές κυβερνήσεις, διέταξαν τα πολιτικά τους φερέφωνα να εκτελέσουν τη διπλή ανάσχεση που ξεκινά με την πολεμική αφαίμαξη της Ρωσίας και κατόπιν την κατίσχυση έναντι της Κίνας, παρά το γεγονός ότι οι πολεμικές εξομοιώσεις δεν έδειχναν κάτι τέτοιο να είναι εφικτό.

Πολύ αργά αντελήφθησαν το μνημειώδες λάθος τους και απέπεμψαν τη Βικτώρια Νιούλαν που είχε εξυφάνει το όλο αυτό στρατηγικό φλοινάφημα, αλλά δεν τολμούν ακόμα να παραδεχθούν την ήττα τους και να μετριάσουν τη καταστροφή του ουκρανικού υποχειρίου τους, αφήνοντας τη ρωσική αρκούδα να εξάγει πολύνεκρο φόρο αίματος μέχρι του τελευταίου ουκρανού στρατιώτη.

Σαν ένας ταπεινωμένος ναρκισσιστής που βλέπει την επερχόμενη ήττα του, η Δύση προσπαθεί να ανατρέψει τη σκακιέρα. Μια τέτοια όμως ανατροπή θα σημάνει και την επίσημη έναρξη του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου και η τοποθέτηση των κομματιών δεν είναι πλεονεκτική για τη δύση με δύο ανοικτά μέτωπα, τον IMEC ουσιαστικά υπονομευμένο και την Ινδία -τη μόνη ουσιαστική εμπορική εναλλακτική έναντι της Κίνας- να αποξενώνεται από τους τραμπουκισμούς του Trump.

Σαφώς η Κίνα δεν είναι άμοιρη προβλημάτων με την επιθετική εξωτερική πολιτική της, την εκτεταμένη κρατική διαφθορά, την έντονη εσωτερική καταπίεση, τις άκαπνες και μειονεκτικές ένοπλες δυνάμεις, την εξαγωγικά εξαρτώμενη οικονομία και το έντονο δημογραφικό. Όμως επωφελείται από μια ανώτερη στρατηγική γιατί αν η Ρωσία και το Ιράν παίζουν σκάκι, η Κίνα παίζει Γκο και οι ΗΠΑ ντάμα.