Γράφει ο Γιάννης Πεγειώτης

————————————————-

Η πόλη και επαρχία Λεμεσού, η πρωτινή και η σύγχρονη Κύπρος χρεωστούν χάριτες στους ταπεινούς λευΐτες οι οποίοι διακόνησαν ενορίες, κοινότητες, περιοχές ολόκληρες με την παλαιάν θυσιαστικότητα, με έναν τρόπον μυστικόν, παρηγορούντα και στηρίζοντα. Με ναούς και καρδίες ανοικτές όρθρου βαθέως μέχρι το εσπέρας.

Ανάμεσα στους κορυφαίους μιας γενεάς ιερέων με ηγετικό, ποιμαντικό φρόνημα αγάπης υπήρξε ο οικονόμος Λεωνίδας Παπαδόπουλος ο εμβληματικός ιερέας της Παναγίας Ευαγγελίστριας Πολεμιδιών.

Όσοι τον γνωρίσαμε και είχαμε την εκ Θεού δωρεά να συνεργαστούμε μαζί του έστω και κατ’ολίγον τον κρατήσαμε ως ανάμνηση και βίωμα, ως ευλογημένη συντυχία στην φτωχήν μας καρδία, βακτηρία θάρρους για τις όποιες δύσκολες και πεφορτισμένες μας ώρες.

Ιερεύς της κοινότητος σε κρίσιμες ημέρες και ώρες. Φρόνιμος, ταπεινός με σοφίαν κεκρυμμένην. Πατρικός και νουνεχής με το χάρισμα της επιλογής συνεργατών, κατόπιν προσευχής και σκέψεως σοβαρής, συνέβαλε τα μέγιστα στην πνευματική ακμή της μείζονος περιοχής, την πολιτιστικήν της ανάπτυξην και ταυτοχρόνως εις διατήρησην της ζώσας σχέσης των ποιμενομένων με την μητέρα Εκκλησίαν και την πολυφίλητην Παναγία την Ευαγγελίστριαν.

Επαρέλαβεν περικαλλήν ναόν και ετίμησεν τους πολύ κοπιάσαντες κτήτορες και ιδιαιτέρως τους προκατόχους του ανάμεσα τους και τον ιερέαν εκείνον όστις ως δρομέας οκύπους εδιένυσεν χιλιάδας μιλίων εις εράνους διά να αποκτήσει το χωρίον του, τον ναόν αδάμαντα, τιμήν της Παναγίας μας. Εκοπίασεν ο πατήρ Λεωνίδας ισοτίμως και με τον ίδιον ζήλον διά να τον λαμπρύνει προσθέτως.

Ο φωτεινός πατήρ Λεωνίδας Παπαδόπουλος εγεννήθη το έτος 1932 εις το χωριό Αψιού της Λεμεσού. Γονείς του ο Ιωάννης και η Θεοδώρα Παπαδοπούλου, ευσεβείς πρωτινοί άνθρωποι της γης, της γεωργίας και της αμπελουργίας. Η οικογένεια του είχε βαθιές ιερατικές ρίζες και η ένταξη του σε αυτή την ιερή παράδοση δίπλα στον ιερέα θείον του πατέρα Παντελήν Παπαδόπουλον, ήτο μεγίστως ευεργετική. Από παιδί μαζί με τον θείο του στην εκκλησία ανέβηκε στο ψαλτήρι και βαθμηδόν ωριμάζοντας στην ηλικία εμυήθηκε πλουσίως εις την τοπικήν λαϊκήν ευσέβεια και εις τον εκκλησιαστικόν τρόπον βίου.

Προσήλθε ώριμος εις την Ιερατικήν Σχολήν εις την ηλικία των τριάντα τεσσάρων ετών με αληθή ζήλον μαθητείας. Η Ιερατική Σχολή ήτο ακμάζουσα την περίοδο εκείνη υπό την εποπτεία του μακαριστού πατρός Κωνσταντίνου Λευκωσιάτου.

Ταυτόχρονα με τη μαθητεία του αφού εχειροτονήθει Διάκονος το έτος 1965 είχε την ευκαιρία να βιώσει και εμπειρικά τα διδασκόμενα αφού ως διάκονος υπηρέτησε στο πλευρό έμπειρων ιερέων και κληρικών στον Μητροπολιτικό Ναό Σωτήρος Κιτίου, στην Αγία Βαρβάρα Καϊμακλίου και στον περικαλλή ναό της Παναγίας Χρυσελεούσας στον Στρόβολο κοντά στον ονομαστό και ενάρετο π. Κωνταντίνο Κούκο.

Το γεγονός αυτό της διακονίας του τον εβοήθησε να σπουδάσει βιωματικώ τω τρόπω και να αποφοιτήσει με άριστα από την Ιερατική Σχολή το έτος 1968 και να παραδοθεί στο θέλημα του Κυρίου όστις τον επροόριζε για να διακονήσει στα Πολεμίδια, στην Παναγία μας την Ευαγγελίστρια.

Μετά την εις Ιερέαν χειροτονία του το έτος 1969 ανήλθε εις την πνευματικήν έπαλξην της εκκλησιαστικής λειτουργικής διακονίας μιας ακμάζουσας κοινότητας, ενός προαστίου της Πόλεως μας και ουδέποτε κατήλθε. Ως ποιμήν καλός, ως πατήρ φιλεύσπλαχνος, ως παράδειγμα υπομονής και προσευχητικής θυσιαστικότητος ηγωνίσθη για να ακμάσει το ορθόδοξον ήθος και η εκκλησιαστική συνείδηση στα Πολεμίδια και αλλαχού. Με τέκνα πνευματικά εις άπασαν την Κύπρον. Ιδιαιτέρως εις την πόλην και επαρχίαν Λεμεσού, διακονούντα και αυτά εις τας οδούς του Κυρίου με τον δικό τους τρόπον.

Η κλιμακωτή πορεία του στηρίχτηκε μεγίστως εις την παρουσία της πρεσβυτέρας Χρυστάλλας η οποία του παρεστάθει πολυτρόπως, ακάματα και εν υπομονή. Υπήρξαν υπόδειγμα συζυγίας και συνοδοιπορίας.

Ο εκκλησιαστικός του βίος υπήρξε αγαπητικός προ τους συλλειτουργούντας μετ’αυτού κληρικούς και υποδειγματικός με τους εκκλησιαστικούς ποιμένες εις τους οποίους υπήκοος εξέφραζε τον σεβασμόν και την αγάπην του. Αναφέρουμε τους ποιμένας οι οποίοι πολύ τον ηγάπησαν και τον οδήγησαν εις βίον εν παντεί εκκλησιαστικόν. Αμαθούντος Καλλίνικος κατά πρώτον, Κιτίου Άνθιμος κατόπιν όστις τον επέλεξεν διά τα Πολεμίδια. Ηκολούθησεν ο Λεμεσού Χρύσανθος, ο οποίος τον επιφόρτησε με πρόσθετα διακονήματα. Πολυετώς, ευδοκίμως και εν υπακοεί εργάσθει ιερατικώς υπό την φωτεινή σκέπη του σεπτού Ιεράρχου μας Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Λεμεσού Αθανασίου και εν θερμή και ανυποκρίτω αγάπη εδιακόνησεν φωτεινώ τω τρόπω υπό τις ευλογίες του αξιαγάπητου ποιμένος ημών Επισκόπου Αμαθούντος κ.κ. Νικολάου όστις απόψε τον τιμά ιδιαιτέρως με την λαμπρύνουσα την τελετήν παρουσίαν του.

Εδιακόνησεν δε ιερατικώς μετά κληρικών ευσεβεστάτων από τα πρώτα έτη της πορείας του ως ιερέως. Μνημονεύουμε τω κατά δύναμιν αυτούς. Τον πατέρα Θεόδωρο Χαραλάμπους, τον πατέρα Κωνσταντίνο Κούκον, τον Αρχιμανδρίτη Κωνσταντίνο Λευκωσιάτη, τον θείον του πατέρα Κυριάκον Σολομονίδην.

Εις δε τα κατοπινά έτη, πίστη και αγάπη μεγίστη τον συνέδεσε έμπροσθεν του θυσιαστηρίου μετά του σεβαστού πατρός Προκόπιου Προκοπίου, του πατρός Ιωάννου, του πατρός Σάββα, του πνευματικού του τέκνου πατρός Γεωργίου Αβραάμ καθώς και άλλων κληρικών τους οποίους μνημόνευσε προγενεστέρως ο αγαπητός πατήρ Γεώργιος.

Ερευνώντας διά την πολυετή διακονίαν του συναντούμε το πολυσχιδές κατηχητικό του έργο. Την εξομολογητική του θυσιαστικότητα ως πνευματικός πατήρ. Την αγάπη του για τον ναόν. Ώρες ολόκληρες εν τω ναώ αναμένοντας τους πονεμένους, τους αναγκεμένους, τους παρηγορίαν εκζητούντες. Την μέριμναν του για την ειρήνευσην του λαού του Θεού και σύμπασας της κοινότητος την οποίαν εποίμενεν.

Ιχνηλατώντας τον βίον του θαυμάζουμε την προσευχητική του επιμονή και την χαριτωμένη παράδοσην του εις τον Κύριον. Συναντούμε την πολυετή, καρποφόρα και έμπλεη θείας χάριτος υική σχέσην του με τον φωτισμένον πνευματικόν του πατέρα Αθανάσιο Σταυροβουνιώτη. Παρά τους πόδας του οποίου ανδρώθει εις πνευματικόν ανάστημαν. Εμυήθει εις το πρωτινον ήθος της μελέτης της προσευχής, της φιλοξενίας και της συνεχούς δεήσεως υπέρ των πνευματικών του τέκνων.

Ουδέποτε παρέλειψεν την μελέτην της Αγίας Γραφής, της Καινής Διαθήκης και ιδιαιτέρως των επιστολών του Αποστόλου Παύλου. Εντρυφήσας εις τον λόγον του Αποστόλου των Εθνών ενεδύθει την πανοπλίαν του Πνεύματος ως ποιμένας αγαπητικώ τω τρόπω παρέπεμπε τα τέκνα του εις τα ανάλογα ωφέλιμα εις κάθε περίστασην και δυσκολίαν αποσπάσματα επιστολών του φωτιστή της οικουμένης Αποστόλου Παύλου.

Κεκρυμμένη αρετή του υπήρξε και η ακαταπόνητη εργατικότητα του. Δεν εφείσθει κόπων χάριν της Εκκλησίας και του κοινού καλού. Παιδιόθεν ασκηθείς εις τα χειρωνακτικά και γεωργικά και αμπελουργικά διακονήματα παρέμεινε άχρι τέλους δυνατός ψυχικά και σωματικά. Ουδέποτε εφοβήθει τον σωματικόν κόπον και τας χειρωνακτικής εργασίας ακολουθήσας το παράδειγμα του αγαπημένου του Αποστόλου Παύλου.

Ανήρ οργανωτικός επέβλεψε και ανέπτυξε τα κατηχητικά στα Πολεμίδια, την φιλόπτωχο αδελφότητα, την φροντίδα των εκκλησιών και των παρεκκλησίων της μείζονος περιοχής. Επέλεξεν σοβαρούς συνεργάτες για την οργάνωση Κύκλων μελέτης Αγίας Γραφής, πνευματικών ομιλιών, εκδρομών, προσκυνημάτων και εκδηλώσεων. Επί των ημερών του η λειτουργική, εκκλησιαστική και πνευματική ζωή ήκμασε και έκτοτε θάλλει και καρποφορεί.

Είναι βέβαια δύσκολο να βιογραφήσει κάποιος την πέραν των εξήντα ετών χριστιανική διακονία του πατρός Λεωνίδα Παπαδοπούλου. Η προσφορά του πολυσχιδής και συχνά μυστική ιδιαιτέρως η φιλανθρωπία, η συγχωρητικότητα και τα προσευχητικά του και ασκητικά παλέσματα.

Πνευματικός ηγέτης μιας κοινότητας η οποία εξελίχθηκε σε ολόκληρη πολιτεία βιώσας εξυπαρχής το υποστασιακόν της αποστολής του ενεργοποίησεν τα δωθέντα από τον Κύριον χαρίσματα και τάλαντα προς ωφέλειαν του ποιμνίου. Προσευχήθηκε και μερίμνησεν διά να αφήσει μαθητές εις την έπαλξην που διακόνησε και συνεργάτες εις την Εκκλησιαστικήν Επιτροπήν. Πνευματικούς πατέρες για τα τέκνα τους. Διακόνους αγάπης για τις Εκκλησίες και τα εξωκκλήσια της περιφέρειάς του. Λειτουργούς διά τις άλλες κοινότητες. Κατηχητές και κατηχήτριες. Ψάλτες καλλίφωνους και γνωρίζοντες τάξην και τυπικόν.

Εκοιμήθει ο σεβαστός Οικονόμος Λεωνίδας Παπαδόπουλος ημέρας πασχαλίους. Κηρύξας Ανάστασην Χριστού και με την κοίμησην όπως και στον βίον του. Ο Αναστημένος Χριστός και η φιλεύσπλαχνος Παναγία η Ευαγγελίστρια ήτο εν τέλει το επίκεντρο και ο οδοδείκτης του βίου του. Η ατίμητη κληρονομιά του διά τα Πολεμίδια που τόσον ηγάπησε.

Ας έχουμε την ευχή και τις μεσιτίες του εξ ουρανού.