Ξαναγράφοντας για την επιδημία Covid-19 και τον τρόπο με τον οποίο οι κυβερνήσεις αντιδρούν σε αυτήν, ο Τιερί Μεϊσάν υπογραμμίζει ότι οι αυταρχικές αποφάσεις της Ιταλίας και της Γαλλίας δεν έχουν καμία ιατρική αιτιολόγηση. Αντιφάσκουν με τις παρατηρήσεις των καλύτερων ειδικών για τις μολυσματικές ασθένειες και τις οδηγίες της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας.
Απόψεις
Covid-19: προπαγάνδα και χειραγώγηση
Η εμφάνιση της επιδημίας στην Κίνα
Στις 17 Νοεμβρίου 2019, η πρώτη περίπτωση ατόμου που μολύνθηκε από την Covid-19 διαγνώστηκε στην επαρχία Hubei της Κίνας. Αρχικά, οι γιατροί προσπάθησαν να επικοινωνήσουν σχετικά με τη σοβαρότητα αυτής της ασθένειας, αλλά συγκρούστηκαν με τις περιφερειακές αρχές. Μόνο όταν ο αριθμός των περιπτώσεων αυξήθηκε και όταν ο πληθυσμός κατάλαβε τη βαρύτητά της, αποφάσισε η κεντρική κυβέρνηση να παρέμβει .
Η επιδημία αυτή δεν έχει μεγάλη στατιστική αξία. Σκοτώνει πολύ λίγους, ακόμα κι αν αυτούς που σκοτώνει περνούν από τρομερή αναπνευστική δυσφορία.
Από της αρχαιότητας, στην κινεζική κουλτούρα, ο Ουρανός δίνει εντολή στον Αυτοκράτορα για να κυβερνήσει τους υπηκόους του [1]. Όταν την αποσύρει, μια καταστροφή πλήττει τη χώρα: επιδημία, σεισμός, κ.λπ. Αν και είμαστε στη σύγχρονη εποχή, ο πρόεδρος ΧΙ αισθάνθηκε απειλούμενος από την αμέλεια της περιφερειακής κυβέρνησης του Χουμπέι. Συνεπώς, το Συμβούλιο της Επικρατείας πήρε τα πράγματα στα χέρια του. Υποχρέωσε το πληθυσμό του Γιουχάν, πρωτεύουσας του Χουμπέι να παραμείνουν περιορισμένο στα σπίτια του. Κατασκεύασε νοσοκομεία σε λίγες μέρες, έστειλε ομάδες σε κάθε σπίτι για να πάρει τη θερμοκρασία του κάθε κατοίκου, πήρε όλα τα πιθανώς μολυσμένα άτομα, για να περάσουν τεστ στα νοσοκομεία, περιέθαλψε τα άτομα τα οποία είχαν μολυνθεί με φωσφορική χλωροκίνη και έστειλε τα άλλα στο σπίτι τους, και τέλος θεράπευσε τους σοβαρά ασθενείς στην εντατική θεραπεία με ανασυνδυασμένη ιντερφερόνη Alfa 2B (IFNrec). Αυτή η τεράστια επιχείρηση δεν ήταν οπωσδήποτε τόσο αναγκαία για τη δημόσια υγεία, όσο για να αποδείξει ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα εξακολουθεί να είναι πάντα ο αποδέκτης της ουράνιας εντολής.
- Ο Ιρανός υφυπουργός Υγείας Iraj Harirchi φαίνεται να μολύνθηκε κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου για την επιδημία Covid-19.
Εξάπλωση στο Ιράν
Η επιδημία εξαπλώθηκε από την Κίνα στο Ιράν στα μέσα Φεβρουαρίου του 2020. Αυτές οι δύο χώρες είναι στενά συνδεδεμένες από την αρχαιότητα. Μοιράζονται πολλά κοινά πολιτιστικά στοιχεία. Ωστόσο, ο ιρανικός πληθυσμός είναι, από πνευμονολογική άποψη, ο πλέον ευάλωτος στον κόσμο. Σχεδόν όλοι οι άνδρες ηλικίας άνω των εξήντα υποφέρουν από τις συνέπειες των αμερικανικών στρατιωτικών αερίων που χρησιμοποίησε ο ιρακινός στρατός κατά τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου (1980-88), όπως οι Γερμανοί και οι Γάλλοι μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Κάθε ταξιδιώτης στο Ιράν έχει εντυπωσιαστεί από τον αριθμό των σοβαρών πνευμονικών ασθενειών. Όταν η ατμοσφαιρική ρύπανση αυξάνεται στην Τεχεράνη πάνω από αυτό που μπορούν να αντέξουν, κλείνουν τα σχολεία και τις δημόσιες υπηρεσίες και οι μισές οικογένειες πηγαίνουν στην ύπαιθρο με τους παππούδες τους. Αυτό συνέβη αρκετές φορές το χρόνο για τριάντα πέντε χρόνια και φαίνεται φυσιολογικό. Η κυβέρνηση και το κοινοβούλιο αποτελούνται σχεδόν αποκλειστικά από βετεράνους του πολέμου Ιράκ-Ιράν, δηλαδή από ανθρώπους που είναι εξαιρετικά εύθραυστοι όσον αφορά τη Covid-19. Ως εκ τούτου, όταν αυτές οι ομάδες μολύνθηκαν, πολλές προσωπικότητες προσβλήθηκαν.
Λόγω δε, των κυρώσεων των ΗΠΑ, καμία δυτική τράπεζα δεν καλύπτει τη μεταφορά φαρμάκων. Το Ιράν βρέθηκε ανίκανο να θεραπεύσει τα μολυσμένα άτομα και να θεραπεύσει τους άρρωστους έως ότου τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα διέκοψαν το εμπάργκο και του έστειλαν δύο αεροσκάφη με ιατρικό εξοπλισμό. Άτομα που δεν θα υπόφεραν σε άλλες χώρες, πεθαίνουν με τον πρώτο βήχα λόγω τραυματισμένων πνευμόνων. Η κυβέρνηση έκλεισε τα σχολεία. Επί πλέον, ακύρωσε κάποιες πολιτιστικές και αθλητικές εκδηλώσεις, αλλά δεν απαγόρευσε τα προσκυνήματα. Ορισμένες περιοχές έχουν κλείσει τα ξενοδοχεία για να αποφύγουν τις μετακινήσεις ασθενών που δεν βρίσκουν πλέον διαθέσιμα νοσοκομεία κοντά στα σπίτια τους.
- Το CNN αυξάνει την δημοσιότητα χάρη του “Diamond Princess”
Καραντίνα στην Ιαπωνία
Στις 4 Φεβρουαρίου του 2020, ένας επιβάτης στο κρουαζιερόπλοιο US Diamond Princess διαγνώστηκε με την Covid-19 και άλλοι δέκα. Ο Ιάπωνας υπουργός Υγείας, Katsunobu Kato, επέβαλε τότε καραντίνα δύο εβδομάδων στο πλοίο στο Γιοκοχάμα για να αποφευχθεί η μετάδοση της νόσου στη χώρα του. Τελικά από τα 3.711 άτομα που επέβαιναν στο πλοίο, τα περισσότερα από τα οποία ήταν άνω των 70 ετών, 7 θα καταλήξουν.
Το Diamond Princess είναι ισραηλινο-αμερικανικό πλοίο που ανήκει στον Micky Arison, αδελφό της Shari Arison, της πλουσιότερης γυναίκας στο Ισραήλ. Οι Arison στρέφουν αυτό το περιστατικό σε μια επιχείρηση δημοσίων σχέσεων. Η κυβέρνηση Τραμπ και μερικές άλλες χώρες εκδίωξαν τους υπηκόους τους ώστε να μπορέσουν να εκτελέσουν τη καραντίνα τους στο σπίτι τους. Ο διεθνής Τύπος αφιερώνει τα πρωτοσέλιδα του σε αυτό το ειδησεογραφικό θέμα. Αναφερόμενος στην επιδημία της ισπανικής γρίπης των ετών 1918-1919, ισχυρίζεται ότι η επιδημία θα μπορούσε να εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο και δυνητικά να απειλήσει την εξαφάνιση του ανθρώπινου είδους [2]. Αυτή η αποκαλυπτική υπόθεση, που δεν βασίζεται σε κανένα γεγονός, θα γίνει όμως λέξη του Ευαγγελίου.
Να θυμηθούμε ότι το 1898, οι William Hearst και Joseph Pulitzer, για να αυξήσουν τις πωλήσεις των εφημερίδων τους, δημοσίευαν ψευδείς ειδήσεις προκειμένου να προκαλέσουν εσκεμμένα έναν πόλεμο μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της ισπανικής αποικίας της Κούβας. Ήταν η αρχή του «yellow journalism» [κίτρινου Τύπου] (δημοσιεύοντας ό, τι να είναι για να κερδίσουν χρήματα). Σήμερα λέμε « fake news » [ψευδείς ειδήσεις].
Δεν είναι επί του παρόντος γνωστό κατά πόσον ορισμένοι μεγιστάνες έχουν σπείρει οικειοθελώς πανικό για τη Covid-19, ισχυριζόμενοι ότι αυτή η κοινή επιδημία είναι το “τέλος του κόσμου”. Το γεγονός παραμένει όμως, ότι η μια παραμόρφωση έφερε την άλλη και τέλος εμπλάκηκαν και κυβερνήσεις. Φυσικά, δεν πρόκειται πλέον για πώληση διαφημιστικών οθονών που τρομάζουν, αλλά για την κυριαρχία στους πληθυσμούς, εκμεταλλευόμενοι αυτό το φόβο.
- Για τον διευθυντή του ΠΟΥ, Δρ Tedros Adhanom Ghebreyesus, η Κίνα και η Νότια Κορέα έδωσαν το παράδειγμα γενικεύοντας τις δοκιμασίες προσυμπτωματικού ελέγχου, ένας τρόπος να δηλώσει ότι οι ιταλική και οι γαλλική μέθοδοι είναι ιατρικές ανοησίες.
Η Παρέμβαση του ΠΟΥ
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ), ο οποίος είχε παρακολουθήσει ολόκληρη την επιχείρηση, παρατήρησε την εξάπλωση της νόσου εκτός Κίνας. Στις 11 και 12 Φεβρουαρίου διοργάνωσε ένα παγκόσμιο φόρουμ για την έρευνα και την καινοτομία στη Γενεύη, αφιερωμένο στην επιδημία. Με την ευκαιρία αυτή, ο γενικός διευθυντής του, Δρ. Tedros Adhanom Ghebreyesus, ζήτησε παγκόσμια συνεργασία με εξαιρετικά μετρημένους όρους [3].
Σε όλα τα μηνύματά του, ο ΠΟΥ επισήμανε:
τη χαμηλή δημογραφική επίπτωση της επιδημίας ·
την αναποτελεσματικότητα του κλεισίματος των συνόρων ·
την αναποτελεσματικότητα της χρήσης γαντιών, της χρήσης μάσκας (εκτός για τους φροντιστές) και ορισμένων «μέτρων φραγμού» (για παράδειγμα, η απόσταση ενός μέτρου έχει νόημα μόνο όταν πρόκειται για μολυσμένα άτομα, αλλά δεν έχει για με υγιείς ανθρώπους) ·
την ανάγκη να αυξηθεί το επίπεδο υγιεινής, ιδίως με το πλύσιμο των χεριών, την απολύμανση του νερού και την αύξηση του εξαερισμού των περιορισμένων χώρων. Τέλος, να χρησιμοποιηθούν χάρτινα μαντιλάκια ή, έλλειψη τέτοιων, να γίνει το φτάρνισμα στον αγκώνα.
Ωστόσο, ο ΠΟΥ δεν είναι ιατρική οργάνωση, αλλά μια υπηρεσία των Ηνωμένων Εθνών που ασχολείται με θέματα υγείας. Οι δημόσιοι υπάλληλοί του, ακόμα και αν είναι γιατροί, είναι και πάνω απ ’όλα πολιτικοί. Επομένως, δεν μπορεί να καταγγείλει τις καταχρήσεις ορισμένων κρατών.
Περαιτέρω, μετά τη διαμάχη για την επιδημία H1N1, ο Π.Ο.Υ. πρέπει να αιτιολογήσει δημόσια όλες τις συστάσεις του. Κατηγορήθηκε το 2009 ότι παρασύρθηκε από τα συμφερόντων μεγάλων φαρμακευτικών εταιρειών και ότι έσπευσε επιπόλαια να προειδοποιήσει με δυσανάλογο τρόπο [4]. Αυτή τη φορά, δεν χρησιμοποίησε τη λέξη “πανδημία” παρά μόνο ως έσχατη λύση, στις 12 Μαρτίου, ήτοι μετά από τέσσερις μήνες.
- Στη διάρκεια της γαλλο-ιταλικής διάσκεψης κορυφής στη Νάπολη, στις 27 Φεβρουαρίου, ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν και ο Ιταλός ομόλογός του Τζουζέπε Κόντε, ανακοίνωσαν ότι θα αντιμετωπίσουν μαζί την πανδημία.
Χειραγώγηση στην Ιταλία και τη Γαλλία
Στη σύγχρονη προπαγάνδα, δεν πρέπει να περιοριζόμαστε στη δημοσίευση ψευδών ειδήσεων όπως το έκανε το Ηνωμένο Βασίλειο για να πείσει τον λαό του να εισέλθει στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, πρέπει να τον στρατολογήσουμε όπως έκανε η Γερμανία να πείσει τον δικό του να διεξαγάγει το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η συνταγή είναι πάντα η ίδια: να ασκηθούν ψυχολογικές πιέσεις για να ωθήσει τον κόσμο να εκτελεί οικειοθελώς πράξεις που ξέρει ότι είναι περιττές, αλλά που θα τον εμπλέξουν στην πορεία του ψεύδους [5]. Για παράδειγμα, το 2001, όλος ο κόσμος γνώριζε ότι οι κατηγορούμενοι για αεροπειρατείες αεροπλάνων στις 11 Σεπτεμβρίου δεν ήταν στους καταλόγους επιβατών. Ωστόσο, ακόμα υπό το σοκ, οι περισσότεροι δέχτηκαν χωρίς αντίρρηση τις άστοχες κατηγορίες του διευθυντή του FBI, Ρόμπερτ Μιούλερ, εναντίον “19 αεροπειρατών”. Ή ακόμα, όλοι γνωρίζουν ότι το Ιράκ του προέδρου Χουσεΐν δεν είχε παρά μόνο παλιούς σοβιετικούς πύραυλους Scuds με βεληνεκές όχι περισσότερα από 700 χιλιόμετρα, αλλά πολλοί Αμερικανοί σφράγισαν τα παράθυρα και την πόρτα των σπιτιών τους για να προστατευθούν από θανατηφόρα αέρια με τα οποία ο κακός δικτάτορας θα επιτιθόταν στην Αμερική. Αυτή τη φορά, σχετικά με την Covid-19, είναι ο εθελοντικός περιορισμός κατ’ οίκον, που αναγκάζει εκείνον που το δέχεται να πείσει τον εαυτό του για την αυθεντικότητα της απειλής.
Ας θυμίσουμε ότι ποτέ στην ιστορία δεν έχει χρησιμοποιηθεί ο περιορισμός των μετακινήσεων ενός υγιούς πληθυσμού για την καταπολέμηση μιας νόσου. Και θυμίζουμε ότι η επιδημία αυτή δεν θα έχει σημαντικές συνέπειες όσον αφορά τη θνητότητα.
Στην Ιταλία, επρόκειτο καταρχάς για απομόνωση των μολυσμένων περιοχών σύμφωνα με την αρχή της καραντίνας, και στη συνέχεια, για απομόνωση όλων των πολιτών, του ενός από τον άλλον, γεγονός που προέρχεται από μια άλλη λογική.
Σύμφωνα με τον πρόεδρο του ιταλικού υπουργικού Συμβουλίου, Giuseppe Conte, και τον πρόεδρο της Γαλλίας Emmanuel Macron, ο περιορισμός κατ’ οίκον ολόκληρου του πληθυσμού στο σπίτι δεν αποσκοπεί στην υπερνίκηση της επιδημίας αλλά στην εξάπλωσή της στο χρόνο, ώστε να μην φθάνουν οι άρρωστοι ταυτόχρονα στα νοσοκομεία και να τα υπερκορεστούν. Με άλλα λόγια, δεν πρόκειται για ιατρικό μέτρο, αλλά αποκλειστικά διοικητικό. Δεν θα μειώσει τον αριθμό των προσβεβλημένων ατόμων, αλλά θα τον αναβάλει χρονικά.
Για να πείσουν τους Ιταλούς και τους Γάλλους για την ορθότητα της απόφασης τους, οι πρόεδροι Conte και Macron ζήτησαν πρώτα την υποστήριξη επιτροπών επιστημονικών εμπειρογνωμόνων. Βέβαια, οι επιτροπές αυτές δεν είχαν αντίρρηση στο να μείνει ο κόσμος στο σπίτι του, αλλά δεν είχαν επίσης καμία αντίρρηση στο να συνεχίσει η κανονική ζωή του. Στη συνέχεια οι πρόεδροι Conte και Macron εγκαινίασαν μια υποχρεωτική επίσημη δήλωση που να επιτρέπει το περπάτημα. Το έγγραφο, με επικεφαλίδα των αντίστοιχων υπουργείων εσωτερικών, συντάσσεται επί τιμή και δεν υπόκειται σε καμία επαλήθευση ή κύρωση.
Οι δύο κυβερνήσεις πανικοβάλλουν τον πληθυσμό τους διανέμοντας άσκοπες οδηγίες που απορρίφθηκαν από τους γιατρούς λοιμωξιολόγους: ενθαρρύνουν τον κόσμο να φορέσει γάντια και μάσκες σε όλες τις περιστάσεις και να στέκεται τουλάχιστον ένα μέτρο από οποιοδήποτε άλλο ανθρώπινο ον.
Βίντεο της 25ης Φεβρουαρίου 2020 που λογοκρίθηκε από το υπουργείο Υγείας της Γαλλίας
Η γαλλική «εφημερίδα αναφοράς» (sic) Le Monde, το Facebook France και το γαλλικό υπουργείο Υγείας έχουν αποφασίσει να λογοκρίνουν ένα βίντεο του καθηγητή Didier Raoult, ενός από τους πιο γνωστούς λοιμωξιολόγους παγκοσμίως, διότι καθώς ανακοίνωνε την ύπαρξη ενός φαρμάκου που δοκιμάστηκε στην Κίνα κατά του Covid-19, καταδείκνυε την απουσία ιατρικής βάσης για τα μέτρα που έλαβε ο πρόεδρος Macron [6].
Παρουσίαση από τον καθηγητή Didier Raoult στη Γενική Συνέλευση των Πανεπιστημιακών Νοσοκομείων της Μασσαλίας στις 16 Μαρτίου 2020.
Είναι πολύ νωρίς για να πούμε ποιος είναι ο πραγματικός στόχος που επιδιώκουν οι κυβερνήσεις Conte και Macron. Το μόνο που είναι βέβαιο είναι ότι δεν πρόκειται για την καταπολέμηση της Covid-19.
Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά
Πηγή Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα)
[1] The Mandate of Heaven and The Great Ming Code, Jiang Yonglin, University of Washington Press (2011).
[2] Human Extinction and the Pandemic Imaginary, Christos Lynteris, Routledge (2020).
[3] «Nouveau coronavirus : solidarité, collaboration et mesures d’urgence au niveau mondial s’imposent», Dr Tedros Adhanom Ghebreyesus, Organisation mondiale de la Santé, 11 février 2020.
[4] Pandemics, Science and Policy. H1N1 and the World Health Organization, Sudeepa Abeysinghe, Plagrave Macmillan (2015).
[5] « Les techniques de la propagande militaire moderne », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 16 mai 2016.
[6] «“La chloroquine guérit le Covid-19” : Didier Raoult, l’infectiologue qui aurait le remède au coronavirus», Étienne Campion, Marianne, 19 mars 2020.
ΔΙΚΤΥΟ ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ | ΔΑΜΑΣΚΟΣ (ΣΥΡΙΑ)
Αιγαίο
“Συμφωνία – ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΣ – των Αθηνών”!
Ως γνωστόν, με ευχές και με “αρχές”… δεν βάφονται αυγά!
Απόψεις
Παρακμή της Θεσσαλονίκης και Αθηνοκεντρισμός! Η αλήθεια με αριθμούς
του Γιώργου Μιχαηλίδη*
Aπό τη μία πλευρά: η χώρα της χρονιάς, η πρωταθλήτρια της Ευρώπης, το μεγαλύτερο έργο αστικής ανάπλασης στην Ευρώπη. Από την άλλη: η Θεσσαλονίκη της παρακμής, η φραπεδούπολη, η φωλιά της αντιδραστικής συντήρησης και η επιτομή της μιζέριας. Παράλληλα, η μόνιμη συμβουλή: όχι εύκολες καταγγελίες, να αναλάβετε πρωτοβουλίες. Τί ισχύει τελικά και γιατί; φταίει η κρίση για την παρακμή της Θεσσαλονίκης; φταίει η Αθήνα; φταίει η ανεπάρκεια των Θεσσαλονικέων; Αν προχωρήσουν δέκα big projects θα αλλάξει η εικόνα της και η δυναμική της πόλης; Γιατί δεν έγινε Μιλάνο, Βαρκελώνη ή έστω Σμύρνη;
Η σίγουρη απάντηση είναι ότι, πέρα από τις αδυναμίες του τοπικού πολιτικού, οικονομικού και πολιτιστικού συστήματος (που και αυτές έχουν κάθε άλλο παρά απλή εξήγηση), έχει διαμορφωθεί τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια ένα συγκεκριμένο οικονομικό υπόστρωμα που σταθερά ορίζει την πόλη ως ένα παρακμάζον, δευτερεύον, σχεδόν μόνο καταναλωτικό αστικό κέντρο. Και πριν ξεκινήσει οποιαδήποτε συζήτηση για το τί μέλλει γενέσθαι, καλόν είναι να εντοπιστούν, να παρουσιαστούν και ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, τα σημερινά οικονομικά μεγέθη της Θεσσαλονίκης. Και να συγκριθούν και με αυτά της Αττικής, γιατί ο ανταγωνισμός λειτουργεί μεταξύ πόλεων, δεν πρέπει να παραγνωρίζεται και μάλιστα από πολλούς προβάλλεται ως κινητήρας της αστικής ανάπτυξης. Αλλά και γιατί επί δεκαετίες η ανάπτυξη της χώρας είναι εκ των πραγμάτων αθηνοκεντρική.
Καταρχάς, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη Θεσσαλονίκη όχι μόνο είναι πλέον στο 60% της Αττικής αλλά και μειώνεται συνεχώς. Ακόμη χειρότερα, είναι ακριβώς στις περιόδους ανάπτυξης όπου η μεν Αττική κερδίζει η δε Θεσσαλονίκη χάνει. Τελικό αποτέλεσμα; σήμερα ο νομός Θεσσαλονίκης δεν είναι ο κάποτε δεύτερος αλλά πλέον ο ΕΝΑΤΟΣ στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη χώρα.
Σήμερα επίσης (και αυτό είναι καθοριστικό για τη λήψη αποφάσεων είτε των οικονομικών δυνάμεων του τόπου είτε των ελληνικών κυβερνήσεων) οι επιχειρήσεις της Αττικής κάνουν τζίρο ΟΚΤΩ φορές μεγαλύτερο από αυτές της Θεσσαλονίκης. Δηλαδή, η «οικονομική δύναμη» της Αττικής είναι οκταπλάσια της Θεσσαλονίκης (είναι εξάλλου και το 68% όλης της χώρας). Ακόμα και στη μεταποίηση (όπου άλλοτε η Θεσσαλονίκη ήταν το συγκριτικά ισχυρότερο βιομηχανικό κέντρο της χώρας) οι επιχειρήσεις της Αττικής κάνουν πλέον τζίρο ΕΝΝΙΑ φορές μεγαλύτερο από τις επιχειρήσεις της Θεσσαλονίκης.
Είναι ακριβώς η όξυνση της αποβιομηχάνιση της χώρας το 1990-2000 (με πολλές ενδο- και εξωγενείς αιτίες) που επέδρασε καταλυτικά στην περιθωριοποίηση της Θεσσαλονίκης μέσα σε μια εθνική οικονομία προσανατολισμένη (σε ένα βαθμό αναπόφευκτα λόγω ένταξης στην Ευρωζώνη και σε ένα βαθμό χάρις σε ένα εκούσιο έλλειμμα αναπτυξιακής πολιτικής) στις υπηρεσίες και στις κατασκευές. Είναι πριν από 20-25 χρόνια που η πόλη έχασε τα μισά εργοστάσια της και έμεινε με μια μισο-άδεια Βιομηχανική Περιοχή, άναρχες επαγγελματικές συγκεντρώσεις και εκατοντάδες βιοτεχνικά κτίρια εκπλειστηριαζόμενα σήμερα προς malls, logistic centers, Airbnb, και η παραγωγικότητα έφτασε να είναι 30% έως 60% χαμηλότερη από ό,τι σε οποιαδήποτε περιοχή της Αττικής.
Είναι γεγονός, όχι μίζερη καταγγελία, η απόκλιση μεταξύ Αττικής και υπόλοιπης Ελλάδας που συνεχώς μεγαλώνει εδώ και είκοσι τουλάχιστον χρόνια και, επιπλέον, διευρύνεται στις φάσεις ανάπτυξης ή ανάκαμψης.
Ως τελικό αποτέλεσμα, σήμερα στην Αττική συγκεντρώνεται το 55% του κινητού και ακίνητου πλούτου της χώρας και οι καταθέσεις εκεί είναι ΕΞΗ φορές αυτές της Θεσσαλονίκης ενώ η (κατά τον ΕΝΦΙΑ) αξία των ακινήτων της, 4 φορές αυτή της Κεντρικής Μακεδονίας.
Καθόλου παράξενα, η ανεργία στην ευρύτερη περιοχή (Κεντρική Μακεδονία) είναι 30% υψηλότερη από ό,τι στην Αττική και μάλιστα η απόκλιση ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ στο μέτρο που υποχωρεί η επίπτωση της οικονομικής κρίσης. Καθόλου παράξενα επίσης, ένας στους 8 Θεσσαλονικείς εργάζεται στον κλάδο της εστίασης και παροχής καταλύματος (ένας στους 11 στην τουριστική Αττική).
Απέναντι σε αυτά τα δεδομένα, η συνήθης προτροπή είναι: big projects. Το πόσο εύκολη, αποδοτική και αποτελεσματική για τη μείωση των ανισοτήτων είναι αυτή η λύση, είναι εξαιρετικά αμφίβολο. Εξάλλου, πάντα θα ακυρώνεται από τον «ανταγωνισμό»: για το παραλιακό μέτωπο της Αθήνας «δρομολογούνται» έργα 16 φορές μεγαλύτερα από ό,τι γι’ αυτό της Θεσσαλονίκης, για τις υποδομές αερομεταφορών 6 φορές και βέβαια κάθε Αθηναίος έχει ήδη 3 φορές πυκνότερο δίκτυο μετρό από αυτό που ΘΑ έχει κάθε Θεσσαλονικιός (ενώ σε έναν άλλον τομέα, καθόλου αδιάφορο, η Αθήνα έχει 10 φορές τα θέατρα της Θεσσαλονίκης).
Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι ο «αθηνοκεντρισμός» εποφθαλμιά τη «νύφη του Θερμαϊκού»; Όχι. Απλά σημαίνουν ότι η διαδρομή μέχρι να βγει η Θεσσαλονίκη από την παρακμή θα είναι μακρά, ότι οι συνθήκες και οι τάσεις είναι εναντίον της και ότι μόνες τους οι δυνάμεις της πόλης δεν επαρκούν. Αν δεν σχεδιαστεί μια βολονταριστική ΕΘΝΙΚΗ στρατηγική για την πόλη, αν δεν ξεκινήσει μια ΣΥΝΟΛΙΚΗ για όλη τη χώρα πολιτική αντιμετώπισης των περιφερειακών ανισοτήτων που ξεπηδούν αναπόφευκτα από τη στηριγμένη στο υπάρχον μοντέλο οικονομική ανάκαμψη, η εξέλιξη θα είναι πολύ περισσότερο δυσμενής. Και, φυσικά, όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη.
Και τί μας νοιάζει; Θα μας νοιάζει όταν θα μετρούμε τη «γεωγραφία της δυσαρέσκειας», κοινωνικής, ιδεολογικής, πολιτισμικής, πολιτικής, ή όταν θα ψάχνουμε να ερμηνεύσουμε εκλογικά αποτελέσματα με ανασκαφές στην εποχή του Σαμπρή πασά ή του Μαξ Μέρτεν ή του Γκοτζαμάνη …
*Ο Γιώργος Μιχαηλίδης είναι Σύμβουλος Ανάπτυξης. Δίδαξε στα Πανεπιστήμια Θεσσαλίας και Θεσσαλονίκης. Σπούδασε Πολεοδομία-Χωροταξία στο Universite de Paris IV – Sorbonne. Αρχιτεκτονική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Κοινωνιολογία στο École des hautes études en sciences sociales (EHESS). Οικονομικά στο École des hautes études en sciences sociales (EHESS).
Απόψεις
Προς μία νέα γεωπολιτική κοσμογονία
Ο πλανήτης βιώνει κοσμογονικές αλλαγές εν μέσω δυο ενεργών μετώπων τα οποία προς ώρας δεν παρουσιάζουν καμία συγκρουσιακή ύφεση και ουδείς βρίσκεται σε θέση να γνωρίζει με βεβαιότητα την έκβασή τους. Η μόνη εξασφαλισμένη διαπίστωση είναι ο δομικός μετασχηματισμός της γεωπολιτικής σκακιέρας και η επανακατανομή ισχύος στο διεθνές σύστημα.
Οι ιστορικές δείκτες μας υπενθυμίζουν επανειλημμένα πως τα πιόνια δε μένουν ποτέ στατικά και καμία μορφή παγκόσμιου status quo δε διέπεται από αθανασία ιδίως όταν έχει οικοδομηθεί πάνω σε ηγεμονικά θεμέλια και οι μπετόβεργές του είναι χρωματισμένες με το αίμα χιλιάδων αθώων αμάχων στη μισή υδρόγειο. Η νίκη του φιλελευθερισμού μετά την κατάρρευση της τελευταίας σύγχρονης αυτοκρατορίας, ερυθρής απόχρωσης, όπως φάνηκε εκ των υστέρων ήταν φευγαλέα και ιδίως οι παγκόσμιες εξελίξεις της τελευταίας διετίας πιθανολογείται από μία πληθώρα επιστημονικών αναλύσεων πως σύντομα θα δοθεί η χαριστική βολή στη φιλελεύθερη τάξη πραγμάτων με κεντρικό θεμελιωτή τις ΗΠΑ ή υπό μία πιο πραγματολογική προσέγγιση, τουλάχιστον την αισθητή μείωση της παγκόσμιας στρατιωτικής, οικονομικής και πολιτικής επιρροής της Αμερικής επί των 2/3 της οικουμένης.
Το αφήγημα της PAX AMERICANA έχει αρχίσει να αιμορραγεί και να ξεφτίζει λόγω της αποκάλυψης του υποκριτικού κελύφους που την προφύλασσε από κάθε κριτική την οποία μάλιστα βάφτιζε τρομοκρατική ή αναθεωρητική. Οι υποσχέσεις του αμερικανοτραφούς φιλελευθερισμού για ειρήνη, ευμάρεια και δημοκρατία στο σύνολο του πλανήτη διαψεύσθηκαν οικτρά και εξέπνευσαν κάτω από τα ερείπια που άφησαν πίσω τους οι αστεροστόλιστες βόμβες της χώρας της ελευθερίας και της ευαισθησίας για τα περιώνυμα ανθρώπινα δικαιώματα. Με την αποδυνάμωση της δυτικόκτιστης τάξης πραγμάτων διαλύεται και ο αφρός της ουτοπίας που καλλιεργούσε επί μία τριακονταετία για έναν κόσμο δήθεν ισότητας, δημοκρατικής μεταρρύθμισης και αμοιβαίου σεβασμού. Η μετατόπιση όλων των ειδών ισχύος προς ανατολάς και η ένταση του ανταγωνισμού μεταξύ των παγκόσμιων παικτών καλούν πολλούς πρώην ανένδοτους και ελαφρόμυαλους ουτοπιστές να πατήσουν ξανά στη γη, διαψεύδοντας τους πανηγυρικά. Η τραγικότερη φιγούρα της νεότερης φιλελεύθερης σχολής, ο Francis Fukuyama ο οποίος στο έργο του ‘’το τέλος της ιστορίας’’ προβαίνει σε μία επιπόλαιη εκτίμηση για την οριστική επικράτηση του φιλελευθερισμού τη μη επαλήθευση του οποίου παρακολουθούμε να διαδραματίζεται ζωντανά επί του παρόντος.
Οι φιλελεύθερες διόπτρες στέκονται ανίκανες να αντιμετωπίσουν τη μυωπία με την οποία ο μέσος άνθρωπος ατενίζει τα διεθνή συμβάντα και ενίοτε κρίνει βάσει της δικής του ψυχικής αγνότητας και ηθικής. Προσθετικά ο λιμπεραλιστής διεθνολόγος αδυνατεί ή εθελοτυφλεί εμπρός στην επιθυμία των ‘’μη εχόντων’’ να διατρανώσουν το ανάστημά τους απέναντι στους ‘’έχοντες ‘’ της διεθνούς σκηνής, διεκδικώντας το μερίδιο επιρροής που τους αναλογεί. Δίνοντας τη δέουσα προσοχή στην τακτική συσσώρευσης ισχύος, από πλευράς του κινεζικού δράκου και της ρωσικής αρκούδας, που συνιστά έναν εκ των βασικών πυλώνων της λειτουργίας του άναρχου διεθνούς στον οποίο επικεντρώνεται η επιστήμη των Διεθνών Σχέσεων. Η μόχλευση λοιπόν της ισχύος στην απόπειρα εξισορρόπησης μεταξύ των σύγχρονων Μεγάλων Δυνάμεων δικαιώνει τον Θουκυδίδη, τον Machiavelli,τον Hobbes, τον Morgenthau και πολλούς ακόμα ρεαλιστές μελετητές του φαινομένου των Διεθνών Σχέσεων βγάζοντας από την κατάψυξη την παρεξηγημένη όσο καμία άλλη, θεωρία του ρεαλισμού.
Η αμφισβήτηση της πλανητικής μονοπολικότητας των ΗΠΑ είναι γεγονός και μπορεί να επιβεβαιωθεί από την πρωτοβουλία της σύστασης νέων διεθνών οργανισμών στελεχωμένων από εξωδυτικές δυνάμεις με δημοφιλέστερο όλων τoν συνασπισμό των BRICS ο οποίος αποτελεί την πιο τρανή έκφραση αμφισβήτησης της κυριαρχίας του Βορρά.
Φιλοδοξούν να δώσουν ένα βροντερό παρόν στο διεθνές γεωστρατηγικό και οικονομικό παίγνιο παραθέτοντας τους δικούς τους όρους απέναντι στον παραπαίοντα παγκόσμιο ηγεμόνα. Η μετάβαση στην πολυπολικότητα αποκτά αυξανόμενες υποστηρικτικές ενδείξεις όσο κυλά ο χρόνος.
Αρχικά ας παρουσιάσουμε την ιστορία του αναφερόμενου συνασπισμού. Ουσιαστικά επρόκειτο για έναν πολιτικό σύνδεσμο με διεθνή χαρακτήρα και το ακρωνύμιό του στηρίζεται στα αρχικά της ονομασίας των κρατών που τον συναποτελούν. Ιδρυτές του αποτελούν η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία και, η Βραζιλία με τη νότια Αφρική να προσχωρεί λίγο αργότερα στον οργανισμό. Εισηγητές της πρωτοβουλίας υπήρξαν οι τέσσερεις πρώτες χώρες οι οικονομίες των οποίων στις αρχές του αιώνα μας σημείωσαν πρωτοφανείς ρυθμούς ανάπτυξης και έλαβαν τον τίτλο των ‘’αναπτυσσόμενων οικονομιών’’. Συμβάλλουσες παράμετροι σε αυτή την αναπτυξιακή εκρηκτικότητα συνιστούν οι ογκώδεις πληθυσμιακοί αριθμοί των χωρών αυτών καθώς και οι αχανείς τους εκτάσεις. Η επίσημη συγκρότηση του οικονομικού αυτού συνασπισμού πραγματώθηκε τον Ιούνιο του 2009 στο Αικατερίνεμπουργκ της Ρωσίας. Στην κοινή τους δήλωση οι ηγέτες του παγκόσμιου νότου αιτούνταν τη δημιουργία ενός δίκαιου διεθνούς συστήματος που θα εδράζεται στην πολυπολικότητα.
Επιπλέον διαρκούσης της Συνόδου Κορυφής, οι συμμετέχοντες γνωστοποίησαν την πρόθεσή τους για την κοπή ενός νέου παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος το οποίο θα ήταν σταθερό, θα είχε αντίκρισμα και θα βρισκόταν σε θέση να συναγωνιστεί το δολάριο. Παρ’ όλα αυτά, αρχή του οργανισμού αποτελεί η οικονομική ανεξαρτησία εκάστου μέλους και η ελευθερία να συναλλάσσεται χρησιμοποιώντας το εθνικό του νόμισμα. Προσθετικά παρατηρήσαμε τους BRICS να προβαίνουν στην ίδρυση του δικού τους τραπεζικού ιδρύματος γνωστό και ως Αναπτυξιακή Τράπεζα των BRICS. H ίδρυσή της έγινε το 2014 και επί της ουσίας σκοπός της είναι να αποτελέσει το ‘’αντίπαλον δέος’’ του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ). Εδρεύει στη Σανγκάη για το λόγο του ότι η Κίνα κατέχει τον υψηλότερο αριθμό συναλλαγματικών αποθεμάτων από τους συμμετέχοντες στον οργανισμό.
Η αύξηση της επιρροής του εν λόγω αντιδυτικού οργανισμού είναι δεδομένο πως θα οδηγήσει στη μεταβολή των συσχετισμών στην παγκόσμια οικονομία αλλά και στον τομέα της ενέργειας. Αξιοσημείωτο είναι πως οι BRICS σύντομα θα καλύπτουν το 40% της διεθνούς οικονομίας και η θέση τους αναμένεται να γνωρίσει ακόμα μεγαλύτερη επίρρωση σε βάθος χρόνου με την ένταξη νέων μελών στους κόλπους τους τα οποία μάλιστα συνιστούν βασικούς κατόχους πετρελαϊκών αποθεμάτων και εξαγωγείς αυτού. Τα κράτη αυτά αποτελούν το Ιράν, τα Ηνωμένα Αραβικά και τη Σαουδική Αραβία, σημειωτέον τον μακράν στενότερο σύμμαχο των ΗΠΑ στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η συμμετοχική διόγκωσή τους θα τους χαρίσει με μαθηματική ακρίβεια ακόμη μεγαλύτερο έλεγχο πάνω στην παγκόσμια πετρελαϊκή ποσότητα και κατά συνέπεια θα τους βοηθήσει να αντιπαλέψουν από θέση ισχύος πλέον τον άλλο ισχυρό οργανισμό συνεργασίας, τη G7. Βάσει ποσοτικών ερευνών η ομάδα του νότου θα διαχειρίζεται το 65,4% των αποθεμάτων αργού πετρελαίου ενώ η G7 μόνο το 3,9% αυτού.
Επιπρόσθετα η διείσδυση του σχετικά νεαρού αυτού οικονομικού οργανισμού στη μαύρη ήπειρο καθώς και ο προσεταιρισμός των χωρών του κόλπου σηματοδοτεί αφενός την αισθητή ύφεση της οικονομικής αλλά και πολιτικής επιρροής της Δύσης στις περιοχές αυτές ιδίως με την υπογραφή αμοιβαίας στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ της Ρωσίας (ηγέτιδας δύναμης της συνεννόησης) και του Νίγηρα καθώς και τη συνακόλουθη επενδυτική πολιτική της Κίνας στην Αφρική και αφετέρου πως το συνεργατικό πλαίσιο των ΒRICS δε βλέπει μαύρα πρόβατα σε αντίθεση με τη δυτική-αντιρεαλιστική φιλοσοφία εξεύρεσης ‘’δημοκρατικών’’ εταίρων.
Κατά συνέπεια παρατηρούμε την ανάπτυξη συνεργατικών σχέσεων των διευθυντικών στελεχών της συμμαχίας (Ρωσία, Κίνα) χώρες τις οποίες η Συλλογική Δύση θεωρεί παρίες όπως την Περσία και τη Βόρεια Κορέα. Η εξελισσόμενη σύγκρουση στη Γάζα δίνει μία ευκαιρία στις δυτικές δυνάμεις και ιδιαίτερα τις ΗΠΑ να προσπαθήσουν να επανακτήσουν ξανά το λόγο τους στην ευρύτερη περιοχή όμως η προαναφερθείσα στροφή αρκετών κρατών του κόλπου πλέον προς την αγκαλιά των BRICS καταδεικνύει πως μακροπρόθεσμα ο αμερικανικός παράγοντας θα εξοστρακιστεί ισοβίως από το συγκεκριμένο, στρατηγικής σημασίας, γεωγραφικό διαμέρισμα.
Ειδικότερα η Κίνα φαίνεται να κατέχει τη θέση του μεγάλου κερδισμένου καθώς πρωτοστάτησε στη επαναπροσέγγιση δύο ορκισμένων εχθρών ήτοι της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράν, οι οποίες άρχισαν να ατενίζουν με φιλική ματιά τις εμπορικές φιλοδοξίες της χώρας του δράκου για τη διάνοιξη μίας νέας οδού του μεταξιού και την επακόλουθη αύξηση της επιρροής της ως αντιστάθμισμα στην κυριαρχική πολιτική του Λευκού Οίκου.
Ωστόσο παρ’ όλες τις ως τώρα θετικές επιδόσεις της πρωτοβουλιακής οντότητας των BRICS βαρυσήμαντες είναι και οι ισορροπίες που εκδηλώνονται στα σπλάχνα του οργανισμού όπως η παραδοσιακή εδαφική αντιπαράθεση μεταξύ Ινδίας και Κίνας, τέτοιου τύπου εσωτερικές διαταραχές αποτελούν σημαντική αιτία κωλυσιεργίας για την ίδρυση κοινού νομίσματος. Αυτοί όμως οι ανασταλτικοί παράγοντες στην πραγματικότητα επηρεάζουν ελάχιστα το επιτυχές μέλλον που θα σημειώσει η χαλαρή αυτή μορφή συνεργασίας και αυτό χάρις στην απουσία εξαναγκασμών οποιουδήποτε μέλους προς κάποιο συγκεκριμένο τρόπο δράσης αλλά και ισότιμη σχέση ανάμεσα τους και ανυπαρξία ιεραρχικών δομών σε αντιδιαστολή με τις δυτικογενείς συμμαχίες. Επιπρόσθετα η αφόρητη πίεση που βιώνουν οι Αμερικανοί εξαιτίας των διλημμάτων στρατιωτικής φύσης που αφορούν στην ταυτόχρονη χορήγηση αρωγών σε Ουκρανία και Ισραήλ επιτρέπει στους Κινέζους να αποκτήσουν πιο θεμελιώδες βήμα στον Κόλπο και να μετατρέψουν την περιοχή σε μία ζώνη αντιπαράθεσης μεταξύ ηπειρωτικών-ευρασιατικών και ναυτικών δυνάμεων διότι καθόλου άγνωστη δεν είναι και η διείσδυση του στενού πλέον συνεργάτη της Κίνας που δεν αποτελεί άλλον από τη ρωσική αρκούδα.
Το Σινικό έθνος επενδύει σε ποικίλους τομείς από το εμπόριο και τη αμυντική βιομηχανία έως τον πολιτισμό και τη διπλωματία. Η διαφαινόμενη μετάβαση από τη γερασμένη PAX AMERICANA σε μία PAX SINICA θα αποτελούσε μία ουσιαστική γεωπολιτική τομή καθώς θα αναδιαμόρφωνε τους εμπορικούς συσχετισμούς αλλά και το βαθμό ελεύθερης λήψης πρωτοβουλιών από τα μικρότερα ή μεσαία σε ισχύ, κράτη. Ο κάπως αυθαίρετος όρος της ‘’Κινεζικής Τάξης Πραγμάτων ‘’ επιστρατεύεται για να περιγράψει την κίνηση ματ που δέχεται η δυτική θαλασσοκρατία από τον ευρασιατικό ηπειρωτισμό και την οικοδόμηση ενός νέου και διαφορετικού κόσμου εδραζόμενου στην πολυπολικότητα όπου δε θα απαιτείται το άκουσμα της ανάσας του ατλαντιστή ώστε να αναπνεύσουν και οι λοιποί κρατικοί δρώντες τη υδρογείου της.
Γνωστό είναι επίσης πως ένας εκ των υψηλότερων στόχων των BRICS ίσως και ο υψηλότερος είναι η σταδιακή αποδολαριοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας και η αξιακή υποτίμηση του δολαρίου ως κεντρικού μέσου συναλλαγών. Σε γενικές γραμμές σημειώνεται μία ολοένα και εντεινόμενη απεξάρτηση ορισμένων κρατών από το δολάριο όσον αφορά τις συναλλαγματικές τους ανάγκες με τους ιδρυτές των BRICS φυσικά να ηγούνται σε αυτό τον αποχαιρετισμό του αμερικανικού νομίσματος θερμαίνοντας ταυτοχρόνως τις πιστωτικές μηχανές για την παραγωγή ενός αντινομίσματος το οποίο μπορεί ακόμα να φαίνεται αρκετά μακρινό αλλά και μόνο η εγκατάλειψη του δολαρίου θα αποτελέσει ένα ανεπανόρθωτο λάβωμα στο κορμί της δυτικής ηγεμονίας διότι θα επιφέρει υπερπληθωρισμό στο εσωτερικό της αμερικανικής επικράτειας.
Ταυτόχρονα οι μετοχές των κεντρικών τραπεζών της Κίνας παρουσιάζουν κατακόρυφη αύξηση. Οι αναπτυσσόμενες χώρες με ισχνή τεχνολογικό αποτύπωμα και αποκλεισμένες σε μεγάλο βαθμό από τις δυτικές αγορές θα ωθηθούν να αναζητήσουν εναλλακτικές πηγές βοήθειας και ανταλλαγής τεχνολογικών προϊόντων με αποτέλεσμα να πλησιάσουν περισσότερο την Κίνα και τη Ρωσία και πιθανώς να εκφράσουν επιθυμία για ένταξη στον οργανισμό. Η εξέλιξη αυτή θα είναι καταλυτική για τη γιγάντωση της χρηματοοικονομικής και γεωπολιτικής επιρροής του Παγκόσμιου Νότου.
Μία ακόμα ένδειξη του ότι η πλάστιγγα γέρνει προς τη πλευρά των νέων διεκδικητών, αποτελούν τα χασματικά νούμερα αντιπροσώπευσης ,μεταξύ των BRICS και της G7, του παγκόσμιου ΑΕΠ και του πληθυσμού αντίστοιχα με τους πρώτους να εκπροσωπούν το 37% του διεθνούς ΑΕΠ και το 42% του παγκόσμιου πληθυσμού ενώ οι δεύτεροι μόνο το 30%. To γενικότερο έρεισμα που έχει η συμφωνία των BRICS διεθνώς με ιδιαίτερη εστίαση στα άπορα κράτη αποτελεί την ουσιαστικότερη απειλή για την ηγεμονία της Δύσης. Μέσω της αλληλεπίδρασής τους με τους νέους εκφραστές της ισχύος τα φτωχότερα έθνη βρίσκουν για πρώτη φορά ευκαιρία και δυνατότητα να προωθήσουν τα συμφέροντά τους και να κοινωνικοποιηθούν με ισότιμους όρους. Πρέπει να θεωρείται κάτι παραπάνω από βέβαιο πως ο διεθνής αποκλεισμός τους, που επήλθε μέσω των αντιδυτικών πολιτικών του παρελθόντος θα μοχλευθεί από τον συνασπισμό της εναλλακτικής οδού.
Στον αντίποδα η Δύση στερείται ενός αντίστοιχου εργαλείου προς χρήση ένεκα της αληθούς ενοχής της και αναξιοπιστίας που έχει προκαλέσει στα μάτια των εξωδυτικών πληθυσμών. Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως η εμφανώς αποτυχημένη πολιτική των κυρώσεων που εφαρμόζει η Δύση, οπλοποιώντας το δολάριο, εναντίον της Ρωσίας, της Βενεζουέλας και του Ιράν θα πληγεί σοβαρά εάν τελικά προκύψει αντινόμισμα από τους BRICS. H διαπίστωση αυτή μπορεί εύκολα να σπρώξει τα μέλη του οργανισμού να παραμερίσουν τις μικρής κλίμακας έριδες ή διαφωνίες τους και να συσπειρωθούν ακόμα πιο έντονα ώστε να δρομολογήσουν την αποκαθήλωση του δολαρίου από το παγκόσμιο στερέωμα εκμεταλλευόμενοι την δυσαρέσκεια των αναπτυσσόμενων κρατών που έχει προκύψει από τη συνεχή πολεμοκάπηλη πολιτική των αμερικανικών κυβερνήσεων στο υπόλοιπο ημισφαίριο αλλά και από την εμμονή τους για μονομερή αξιοποίηση των παγκόσμιων αποθεμάτων πλούτου. Το αντινόμισμα όποτε και αν αυτό κατορθώσει να έχει ομαλή γέννα είναι βέβαιο ότι θα αγκαλιαστεί από το σύνολο των συμμετεχόντων στα εγχειρήματα των BRICS διότι θα υπάρχει το πρόσφορο έδαφος για κάτι τέτοιο.
Το νέο έτος θα μπορούσαμε να παραδεχτούμε πως έφερε πραγματική ευτυχία στον οργανισμό αφού από τις πρώτες κιόλας ημέρες υποδέχεται στον πυρήνα του πέντε νέα μέλη (Αίγυπτο, Αιθιοπία Ιράν, Σαουδική Αραβία και ΗΑΕ). Η εξέλιξη αυτή ανασχηματίζει πλέον το παγκόσμιο τοπίο καθώς ενισχύει την πολυπολικότητα και αυτονομεί όλο και περισσότερα έθνη από τα κελεύσματα της Ουάσιγκτον της οποίας η κυριαρχία αμφισβητείται με μεγαλύτερη τόλμη. Το μόνο παραπάτημα και ατυχία για τους BRICS το 2024 είναι η απότομη αλλαγή πλεύσης της Αργεντινής λόγω της εκλογής του αμερικανόφιλου Χαβιέρ Μιλέι και την απόφαση του για ολοκληρωτική δολαριοποίηση της οικονομίας της χώρας του! Ωστόσο η Δύση και κυρίως οι ΗΠΑ βρίσκονται αντιμέτωπες με έναν πολυσχιδή ανταγωνιστή άνευ προηγουμένου καθώς αυτός αμφισβητεί ευθέως την οικονομική, πολιτική και ορισμένα από τα κεντρικά στελέχη του, την στρατιωτική κυριαρχία της.
Συνδυαστικά με τους δύο πολέμους αντιπροσώπων που μαίνονται αυτή τη στιγμή σε Μέση Ανατολή και Ανατολική Ευρώπη τους οποίους οι δυτικές ελίτ φαίνεται πως χάνουν ή τουλάχιστον δέχονται επαχθή πίεση κυρίως στον εμπορικό της τομέα ο οποίος αιμορραγεί ακατάπαυστα εδώ και περίπου ενάμισι χρόνο, τα μοτίβα του γεωπολιτικού ψηφιδωτού αλλάζουν και η ανθρωπότητα μπαίνει ξανά σε μία νέα τροχιά η οποία όπως όλες οι προβλέψεις συγκλίνουν θα επισφραγίσει τη μεταψυχροπολεμική εποχή και θα προλειάνει το έδαφος για την ανατολή μίας νέας τάξης που θα χαράξει νέες γραμμές στους χάρτες, αυτή του πολυκεντρισμού, ο οποίος θα αντικαταστήσει το μονοπολικό αμερικανικό παγκοσμισμό. Ένα τέτοιου τύπου διεθνές σύστημα θα παράσχει μακροπρόθεσμα μεγαλύτερη σταθερότητα στον πλανήτη διότι κανένας πόλος δε θα βρίσκεται θέση να αποκτήσει υπέρμετρη ισχύ ώστε να συμπιέσει τους έτερους δρώντες.
Εν κατακλείδι ο πολυπολισμός καθιστά πιο δεδομένη την ειρηνική συνύπαρξη εφόσον δε θα υπάρχουν ‘’μη έχοντες ‘’ ούτε περιφρονημένοι στη διεθνή ζωή ώστε να αναγκάζονται να επιζητούν διαρκώς περισσότερο μερίδιο. Ο πιο ισχυρός δείκτης των επικείμενων εξελίξεων είναι ο χρόνος, στηριζόμενοι στον οποίο θα γίνουμε θεατές της στάσης που θα τηρήσει η εγκλωβισμένη Δύση. Θα υπακούσει άραγε τη φωνή της σύνεσης όπως ανέφερε και ο σοφός Θουκυδίδης ή θα μιλήσει η αλαζονεία και θα συνεχιστεί η έμπρακτη εφαρμογή της βουλιμίας εμπρός μάλιστα σε μία σχεδόν βέβαιη ήττα των δυτικών δυνάμεων σε ένα δυνητικό θέατρο συγκρούσεων; Τούτο το συμπέρασμα εκπορεύεται από την αδυναμία των δυτικών κυβερνήσεων να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τους αντιπροσώπους του ευρασιατικού στρατοπέδου που έχουν ήδη ζεστάνει τις κάνες των όπλων τους. Η ιστορία μαρτυρεί πως ουδεμία ηγεμονία δύναται να μακροημερεύσει και τώρα βιώνουμε απλώς το πλήρωμα του χρόνου.
Δημήτρης Παπαδογιάννης, Φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης ΕΚΠΑ
Πηγές:
BANKING NEWS
ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ
HUFFPOST
NEWS BREAK
-
Ιράν6 ώρες πριν
Κόκκινος συναγερμός στο κεντρικό Ισραήλ! Εκτοξεύτηκε βαλλιστικός πύραυλος από την Υεμένη – Αναχαιτίστηκε με επιτυχία λέει ο IDF
-
Video10 ώρες πριν
Ισραήλ: Αν χτυπήσει πυρηνικά, αρχίζει η καταστροφή
-
Video12 ώρες πριν
Ασταμάτητο το Ισραήλ! Βομβάρδισε Ρωσική βάση στην Συρία
-
Εξωτερική Πολιτική2 ημέρες πριν
Στο επίκεντρο η ελληνοαμερικανική συνεργασία σε συνάντηση του Μητσοτάκη με Αμερικανούς γερουσιαστές στα Χανιά
-
Αναλύσεις2 ημέρες πριν
Quo vadis κύριε Γεραπετρίτη;
-
Γενικά θέματα2 ημέρες πριν
Μία νέα αρχή για το «Γεωπολιτικό»
-
Ιράν2 ημέρες πριν
Kίνηση υψηλού ρίσκου του Ισραήλ! Δεν αποκλείει χτύπημα στα πυρηνικά του Ιράν ο Νετανιάχου – Πότε θα χτυπήσει;
-
Αστυνομία2 ημέρες πριν
Αποκάλυψη! Ειδικό λογικό ισραηλινής κατασκευής για μαζική αναγνώριση προσώπων αποκτά η ΕΛ.ΑΣ.